De komende maanden ben ik gewoon blijven verder doen zoals ik bezig was, korsetje part time dragen, informatie opzoeken op internet, blogs lezen, kine en meer dan ooit oefeningen doen. Ik hoopte dat mijn operatie in de zomer kon zijn, dan kon ik nog rustig mijn jaar uitdoen en misschien op kamp gaan. Eind november liet ik in Leuven een MRI-scan nemen, zo in een witte tunnel heel te tijd stil liggen met enorm veel lawaai om me heen en rugpijn door het oncomfortabel liggen was niks voor mij, maar ja het moest. De week erna belde mijn mama naar het ziekenhuis om te horen of alles in orde was en dat was het ook. Surprise! Sinterklaascadeautje: mijn operatie had al een datum die veel vroeger was dan gepland: 27 januari. Het was wel even schrikken zo snel al, maar het was ook wel goed omdat het ver van de examens gepland was en ik het ook snel achter de rug wilde hebben.

15/01/2014: De dag komt steeds dichter en dichter bij, ik heb mijn laatste radiografie, preoperatieve onderzoeken en gesprek met mijn orthopedist gehad. Ik heb nog altijd een blauwe plek op de plaats waar ze bloed trokken, ook was ik weer een centimeter gekrompen ineens (ik dacht dat krimpen alleen iets voor omaatjes was, maar dus blijkbaar niet) en ik had een beetje een stijve nek nadat ze mij probeerden uitrekken (in de middeleeuwen was dat een straf, nu blijkbaar standaard procedure voor een scoliose operatie), maar ja alles voor de goede (?) zaak. 

Nog een paar dagen (!) tot de operatie. Ik ben bang en opgewonden tegelijk. Ergens wil ik het zo snel mogelijk achter de rug hebben en ergens wil ik ook nog zo veel mogelijk dingen doen ervoor. Ik weet dat de revalidatie moeilijk en zwaar zal worden zowel mentaal als fysiek maar ik voel mij er sterk genoeg voor. Ik ben er de afgelopen maanden enorm veel mee bezig geweest. Ik weet er nu al ongelooflijk veel over. Ik heb veel blogs en ervaringen van mensen gelezen en die hielpen mij enorm om er een beeld van te kunnen vormen. Zelf wil ik ook zoiets maken, ik wil er binnen zoveel jaar op terug willen kijken als een keerpunt in mijn leven maar waardoor ik wel sterker ben geworden. Ik weet dat de eerste dagen vooral moeilijk gaan worden, het kan alleen maar beter worden. Het is een positieve gedachte in vergelijking met alle tegenslagen die mijn rug mij de afgelopen jaren bracht. Het is er alleen maar slechter op geworden en ik kijk ernaar uit om eindelijk beter te worden. Ik weet dat het anders gaat zijn na de operatie en dat ik ga moeten opletten vooral de eerste maanden. Mijn rug zal ook nooit meer zo soepel zijn als vroeger, maar dat hoeft ook niet. In theorie zou ik alles nog moeten kunnen doen. Ik ben dan niet zo lenig, maar ik was toch nooit van plan om een ballerina te worden. Ik ben ook benieuwd naar hoe het gaat zijn met de rugpijn, ik heb er bijna dagelijks last van en ben het wel een beetje beu. Ik heb een positieve ingesteldheid nodig om dit te overwinnen. Ik weet ook wel dat dit niet het einde van de wereld is en dat andere mensen nog moeilijkere dingen meemaken. Iedereen zal op een gegeven moment in zijn leven hindernissen tegenkomen en ik ben er van overtuigd dat het je sterker maakt. Ik heb ook geweldige dokters en super lieve mensen om me heen die me ongelooflijk gaan steunen. Ik was heel bang ja en niet zozeer voor de risico's (verlamming, infecties), maar vooral voor hoe het erna zou zijn. Nu ben ik er 100% klaar voor en ik zal er absoluut het beste van maken! Sommige mensen laten een tattoe zetten over een belangrijke gebeurtenis en mijn litteken zal er als een tattoe ook altijd zijn. Ik vond het eerst vreselijk lelijk, maar nu zie ik in dat het ook een symbolische betekenis kan hebben. Het zal ervoor zorgen dat ik mentaal en fysiek sterker wordt. Het litteken zal symbool staan voor de moeilijke tijd waar ik door moet. 27 januari is het zover.

19/01/2014: Over een week moet ik al naar het ziekenhuis en ja ik vind het héél spannend. Ik besef nog altijd niet goed wat er zal gebeuren. Ik heb me er op proberen voorbereiden, maar heb nog altijd het gevoel dat dit niet met mij gaat gebeuren. Het is alsof ik meeleef met iemand die dit gaat meemaken, maar dat ik het zelf niet ben, heel vreemd. Ik denk dat op het moment dat ik in het ziekenhuis ben en de operatie maar een paar uur af is van dat moment dat ik dan pas zal beseffen van wow dit is echt aan het gebeuren.

24/01/2014: Vandaag was mijn laatste pre-operatief onderzoek: een neurologisch onderzoek. Het was best vreemd eigenlijk: zo allemaal mini elektrische schokjes door mijn lichaam en dan mijn handen en voeten zien bewegen zonder ik daar controle over heb. Maar bon, het was gewoon een grappig gevoel, niets pijnlijk en alles was oké. Ook was het vandaag mijn laatste dag school. Ik had maar 3 uurtjes maar wou die toch zeker nog meemaken, afscheid nemen van iedereen. Niet iedereen weet dat ik vanaf maandag weg ben voor 3 weken, maar ik had het niet erg gevonden moesten ze dat wel weten. Ik ga mijn klasje wel missen, niet dat ik met iedereen supergoed overeenkom maar ik heb wel een goede klas. Toen ik daarstraks wegging kwamen er nog een paar mij  veel succes wensen en ze gaan goed voor mij bijschrijven. Iedereen is echt superlief tegen mij en dat is leuk om te zien. Gisteren had ik voor het eerst iets op Facebook gezet en er waren veel mensen die me succes wensten. Geen 100 onbekenden maar enkelen waarvan ik het heel lief vind en dat meer betekend dan dat er 100 vage, facebookvrienden iets zouden zeggen. Het is vreemd dat ik die mensen nu 3 weken niet ga zien, normaal zie ik ze bijna elke dag. Het schoolleven gaat ook gewoon door voor hen en het gaat vreemd zijn om opeens na 3 weken terug te komen. Sommige vriendinnen zal ik in die 3 weken wel eens zien, ik heb dan toch genoeg vrije tijd dus ze mogen altijd een op bezoek komen en dat zullen ze wel doen. Vandaag en morgen zal ik nog even genieten van de ’vrijheid’ en dan zondag al naar het ziekenhuis, maar ik kijk er zeker niet tegenop ofzo.

26/01/2014: Morgen is het zover, morgen is de operatie. Normaal zou ik zo ongelooflijk zenuwachtig moeten zijn, maar ik ben eerder rustig. Sinds vanmiddag zit ik al in het ziekenhuis, ik heb de verpleegster, anesthesist en kinderarts gezien en er is bloed genomen. Dan ben ik even gaan eten. Mijn ouders en broer zijn net vertrokken en hier zit ik dan, alleen op mijn ziekenhuiskamertje dat best wel veel weg heeft van een jeugdherberg, buiten het multi-beweegbare bed dan. Ik maak me geen zorgen over morgen, ik denk dat alles wel goed komt. Van morgen zal ik toch amper iets onthouden want ik zal de hele tijd slapen en niet eens tijd hebben om de pijn te voelen.