De komende maanden ben ik gewoon blijven verder doen zoals ik bezig was, korsetje part time dragen, informatie opzoeken op internet, blogs lezen, kine en meer dan ooit oefeningen doen. Ik hoopte dat mijn operatie in de zomer kon zijn, dan kon ik nog rustig mijn jaar uitdoen en misschien op kamp gaan. Eind november liet ik in Leuven een MRI-scan nemen, zo in een witte tunnel heel te tijd stil liggen met enorm veel lawaai om me heen en rugpijn door het oncomfortabel liggen was niks voor mij, maar ja het moest. De week erna belde mijn mama naar het ziekenhuis om te horen of alles in orde was en dat was het ook. Surprise! Sinterklaascadeautje: mijn operatie had al een datum die veel vroeger was dan gepland: 27 januari. Het was wel even schrikken zo snel al, maar het was ook wel goed omdat het ver van de examens gepland was en ik het ook snel achter de rug wilde hebben.

15/01/2014: De dag komt steeds dichter en dichter bij, ik heb mijn laatste radiografie, preoperatieve onderzoeken en gesprek met mijn orthopedist gehad. Ik heb nog altijd een blauwe plek op de plaats waar ze bloed trokken, ook was ik weer een centimeter gekrompen ineens (ik dacht dat krimpen alleen iets voor omaatjes was, maar dus blijkbaar niet) en ik had een beetje een stijve nek nadat ze mij probeerden uitrekken (in de middeleeuwen was dat een straf, nu blijkbaar standaard procedure voor een scoliose operatie), maar ja alles voor de goede (?) zaak. 

Nog een paar dagen (!) tot de operatie. Ik ben bang en opgewonden tegelijk. Ergens wil ik het zo snel mogelijk achter de rug hebben en ergens wil ik ook nog zo veel mogelijk dingen doen ervoor. Ik weet dat de revalidatie moeilijk en zwaar zal worden zowel mentaal als fysiek maar ik voel mij er sterk genoeg voor. Ik ben er de afgelopen maanden enorm veel mee bezig geweest. Ik weet er nu al ongelooflijk veel over. Ik heb veel blogs en ervaringen van mensen gelezen en die hielpen mij enorm om er een beeld van te kunnen vormen. Zelf wil ik ook zoiets maken, ik wil er binnen zoveel jaar op terug willen kijken als een keerpunt in mijn leven maar waardoor ik wel sterker ben geworden. Ik weet dat de eerste dagen vooral moeilijk gaan worden, het kan alleen maar beter worden. Het is een positieve gedachte in vergelijking met alle tegenslagen die mijn rug mij de afgelopen jaren bracht. Het is er alleen maar slechter op geworden en ik kijk ernaar uit om eindelijk beter te worden. Ik weet dat het anders gaat zijn na de operatie en dat ik ga moeten opletten vooral de eerste maanden. Mijn rug zal ook nooit meer zo soepel zijn als vroeger, maar dat hoeft ook niet. In theorie zou ik alles nog moeten kunnen doen. Ik ben dan niet zo lenig, maar ik was toch nooit van plan om een ballerina te worden. Ik ben ook benieuwd naar hoe het gaat zijn met de rugpijn, ik heb er bijna dagelijks last van en ben het wel een beetje beu. Ik heb een positieve ingesteldheid nodig om dit te overwinnen. Ik weet ook wel dat dit niet het einde van de wereld is en dat andere mensen nog moeilijkere dingen meemaken. Iedereen zal op een gegeven moment in zijn leven hindernissen tegenkomen en ik ben er van overtuigd dat het je sterker maakt. Ik heb ook geweldige dokters en super lieve mensen om me heen die me ongelooflijk gaan steunen. Ik was heel bang ja en niet zozeer voor de risico's (verlamming, infecties), maar vooral voor hoe het erna zou zijn. Nu ben ik er 100% klaar voor en ik zal er absoluut het beste van maken! Sommige mensen laten een tattoe zetten over een belangrijke gebeurtenis en mijn litteken zal er als een tattoe ook altijd zijn. Ik vond het eerst vreselijk lelijk, maar nu zie ik in dat het ook een symbolische betekenis kan hebben. Het zal ervoor zorgen dat ik mentaal en fysiek sterker wordt. Het litteken zal symbool staan voor de moeilijke tijd waar ik door moet. 27 januari is het zover.

19/01/2014: Over een week moet ik al naar het ziekenhuis en ja ik vind het héél spannend. Ik besef nog altijd niet goed wat er zal gebeuren. Ik heb me er op proberen voorbereiden, maar heb nog altijd het gevoel dat dit niet met mij gaat gebeuren. Het is alsof ik meeleef met iemand die dit gaat meemaken, maar dat ik het zelf niet ben, heel vreemd. Ik denk dat op het moment dat ik in het ziekenhuis ben en de operatie maar een paar uur af is van dat moment dat ik dan pas zal beseffen van wow dit is echt aan het gebeuren.

24/01/2014: Vandaag was mijn laatste pre-operatief onderzoek: een neurologisch onderzoek. Het was best vreemd eigenlijk: zo allemaal mini elektrische schokjes door mijn lichaam en dan mijn handen en voeten zien bewegen zonder ik daar controle over heb. Maar bon, het was gewoon een grappig gevoel, niets pijnlijk en alles was oké. Ook was het vandaag mijn laatste dag school. Ik had maar 3 uurtjes maar wou die toch zeker nog meemaken, afscheid nemen van iedereen. Niet iedereen weet dat ik vanaf maandag weg ben voor 3 weken, maar ik had het niet erg gevonden moesten ze dat wel weten. Ik ga mijn klasje wel missen, niet dat ik met iedereen supergoed overeenkom maar ik heb wel een goede klas. Toen ik daarstraks wegging kwamen er nog een paar mij  veel succes wensen en ze gaan goed voor mij bijschrijven. Iedereen is echt superlief tegen mij en dat is leuk om te zien. Gisteren had ik voor het eerst iets op Facebook gezet en er waren veel mensen die me succes wensten. Geen 100 onbekenden maar enkelen waarvan ik het heel lief vind en dat meer betekend dan dat er 100 vage, facebookvrienden iets zouden zeggen. Het is vreemd dat ik die mensen nu 3 weken niet ga zien, normaal zie ik ze bijna elke dag. Het schoolleven gaat ook gewoon door voor hen en het gaat vreemd zijn om opeens na 3 weken terug te komen. Sommige vriendinnen zal ik in die 3 weken wel eens zien, ik heb dan toch genoeg vrije tijd dus ze mogen altijd een op bezoek komen en dat zullen ze wel doen. Vandaag en morgen zal ik nog even genieten van de ’vrijheid’ en dan zondag al naar het ziekenhuis, maar ik kijk er zeker niet tegenop ofzo.

26/01/2014: Morgen is het zover, morgen is de operatie. Normaal zou ik zo ongelooflijk zenuwachtig moeten zijn, maar ik ben eerder rustig. Sinds vanmiddag zit ik al in het ziekenhuis, ik heb de verpleegster, anesthesist en kinderarts gezien en er is bloed genomen. Dan ben ik even gaan eten. Mijn ouders en broer zijn net vertrokken en hier zit ik dan, alleen op mijn ziekenhuiskamertje dat best wel veel weg heeft van een jeugdherberg, buiten het multi-beweegbare bed dan. Ik maak me geen zorgen over morgen, ik denk dat alles wel goed komt. Van morgen zal ik toch amper iets onthouden want ik zal de hele tijd slapen en niet eens tijd hebben om de pijn te voelen.

05-03-2014 om 00:00 geschreven door Sofie B.  

De tips die ik gisteren gaf, gaan je scoliose niet verbeteren, maar gaan het wel comfortabeler maken voor jou. Tips geven om scoliose te verbeteren doen de dokters al en zij houden geen rekening met wat voor jouw comfortabel is, dat heb ik uit ervaring al ondervonden. De eerste maanden met korset waren heel moeilijk voor mij en daarom heb ik het ook niet genoeg gedragen. Daar is het volgens mij fout gelopen bij mij. Als ik toen geweten had wat ik nu weet en als ik toen iemand had gehad die mij zei dat ik moest doorzetten dan waren ergere dingen waarschijnlijk niet gebeurd. Ik denk ook dat dat de reden is waarom ik deze blog schrijf, deels voor mezelf maar ook deels omdat ik hoop dat als iemand dit leest, al is het maar 1 iemand en die hetzelfde als mij meemaakt, hier kracht gaat uit putten om wél door te zetten de eerste maanden en zo een operatie kan voorkomen.

Sommige stukken van mijn blogs zijn niet op de dag geschreven dat ik ze post, het zijn een soort dagboekfragmenten van een tijd geleden.

27 Juni 2013 werd ik terug verwacht in het ziekenhuis voor een routineonderzoek, althans dat dacht ik. Hoewel alles goed ging, hoopte ik stiekem wel dat ik van mijn korset af zou zijn, ik was het redelijk beu geworden. De radiografie stond open op de computer, maar de dokter was er nog niet. Ik bekeek ze en tja, het zag er niet goed uit, maar dat is het nooit geweest. Toen kwam de dokter binnen en bekeek ze, hij zei niets voor een hele tijd, ik voelde dat er iets niet klopte. Ik had gelijk… Het bleek nu opeens 52° geworden, het was alsof een droom uiteen barste. Ik probeerde zo rustig mogelijk te blijven en het nog niet tot mij de laten doordringen, ik wou niet emotioneel worden met die dokter erbij, ik moest sterk zijn. Hij zou ons niet meer kunnen helpen, we werden doorverwezen naar een gespecialiseerde orthopedist. Daar zaten we dan weer in de wachtzaal radiologie, te wachten op een CD-rom met foto’s om mee te nemen naar het andere ziekenhuis. Ik had de hele tijd amper iets gezegd toen mijn mama vroeg "gaat het?". Ik begon te wenen, ik had me zo voorgenomen dat niet te doen, maar het kon me allemaal niet meer schelen. Ik heb veel geweend die dag en de dagen erna. Het was een zoveelste teleurstelling, en waarom ik? Ik had zo mijn best proberen doen en die 3 jaar van hard werk waren allemaal voor niets geweest, ik ging mijn operatie krijgen. Ik had het er enorm moeilijk mee.

Die zomer was een emotionele rollercoaster. Ik had een geweldig rapport, ik zou enorm van mijn zomer kunnen genieten. Enerzijds deed ik dat wel, mijn vakanties waren zalig. Eerst was er kamp, dat nog veel leuker was als het jaar ervoor. En dan was er 3 weken Frankrijk waar ik ook veel leuke dingen heb gedaan, zoals parapente. Ik heb mijn kamer opnieuw helemaal ingericht en ben gaan zweefvliegen, wat ook een enorme droom van me was. En tja, anderzijds piekende ik ook veel over mijn operatie. Ik wist dat het wel eens de laatste keer kon zijn voor lang dat ik al die dingen deed. Ook op persoonlijk vlak (liefde) kreeg ik een tegenslag die ik absoluut niet had zien aankomen.

Al bij al was het een redelijk goede zomer, maar ik keek stiekem ook wel een beetje uit naar de eerste schooldag. Het is leuk om iedereen terug te zien, maar het was wel anders. Ik had 4 jaar latijn gedaan en dit jaar koos ik voor wetenschappen-wiskunde 8. Het zou moeilijk worden, maar ik vond het een uitdaging. De tweede schooldag was 3 september 2013, mijn verjaardag. De volgende dag mocht ik in de namiddag voor de eerste keer naar dokter Moens in pellenberg (bij Leuven). Hij bevestigde dat ik inderdaad geopereerd moest worden door hem en dan was hij snel weg omdat hij met spoed een operatie moest uitvoeren. Zijn assistente hielp ons verder en gaf uitleg, mijn ouders stelden veel vragen. Ik had er niet zo veel, ik wist bijna alles al van op te zoeken op internet. Waar ik wel van schrok was de lange wachttijd, ik moest nog 6 maanden tot een jaar wachten en in tussentijd moest ik mijn korset weer zo veel mogelijk beginnen dragen. Weer dat korset… Ik liet er eerst een nieuwe maken, maar besloot toch het alleen ’s nachts en op school te dragen. Mijn operatie kwam er, wat ik ook deed, ik had de motivatie niet om het meer te dragen.

Het was wel even wennen op school, weer aangepaste kleren uitkiezen en tijdens het omkleden voor L.O. vragen krijgen. Het ging echter veel makkelijker dan de eerste keer, ik voelde me niet zo onzeker meer, ik had ook veel meer ervaring nu en wist beter wat te doen. Ik ken niemand met scoliose, alleen 1 vriendin waar ik soms mee ga zwemmen maar zij heeft zelfs geen korset moeten dragen. Dat is iets wat ik wel heb gemist in het begin, iemand die hetzelfde heeft meegemaakt waar ik mee kon praten of die me tips kon geven. Ik zou ook graag iemand ontmoeten die ik zelf tips kan geven omdat ik weet dat het enorm helpt. In het begin ben je onzeker over alles en weet je niet goed wat te doen, je zal veel dingen wel zelf moeten ondervinden, maar het is altijd wel handig dit met iemand te delen die weet wat je doormaakt.

04-03-2014 om 00:00 geschreven door Sofie B.  

Tips tegen pijn:
-Kine-oefeningen doen
-plat op je rug gaan liggen (knieën opgetrokken)
-kersenpitkussentje
-massage, zelf of beter aan iemand vragen (krijg ik veel te weinig :( )
-kussens
-beweging, stukje wandelen

Tips voor korset:
Kleding:
-broeken koop ik altijd maatje te groot met hoge taille + altijd riem
-leggings zijn handig in het begin maar dan rekken ze uit en dat is niet zo handig
-katoenen topje zonder naad onder korset
-als het korset schuurt aan je oksel -> zakdoek ertussen
-Losse bloesjes en t-shirten (niet te groot)
-pas op voor dure t-shirts, vanachter komen er vaak kleine gaatjes in
-veel golfjes en schattige truitjes
-zwierige rokjes
-kleedjes met t-shirtmouw, los met accent op taille, A-lijn
-panty’s vastmaken aan korset met schuifspeltjes zodat die goed blijft zitten
-donker topje onder doorschijnende lichte t-shirts
-sjaaltjes zijn ook altijd leuk

Algemene tips:
-probeer je niet te veel zorgen te maken over wat anderen van je denken de eerste dagen, je hebt het al moeilijk genoeg fysiek
-ooit hoorde ik 2 meisjes roddelen over het feit dat ik een korset droeg waardoor ik zo mooi recht zat. Ze bedoelden het als een compliment, maar ik was eerst er een beetje boos door, ik vond dat er veel meer irritante dingen aan waren dan dat ik blij zou zijn dat ik mooi recht zat. Als ik er dan over nadacht, dacht ik wel van hé ze bedoelden het wel positief en er zijn ook goede dingen aan een korset dragen (niet zoveel misschien maar toch).
-ga zwemmen, het doet echt deugd
-en ooh ja, als je gaat zwemmen, wees niet onzeker! Niemand, maar dan ook niemand gaat je scoliose zien. Of controleer jij elke persoon die voorbij loopt op elke mogelijke aandoening die je maar kent? Misschien dat je wel meer geneigd bent om naar de mooie ruggen van andere mensen te kijken en jaloers te worden, maar niemand is perfect, er zullen misschien wel mensen zijn die over jou denken van hey, wat heeft zij mooie benen, haar of een platte buik of weet ik veel. Ik was vroeger ook onzeker, maar als ik deze zomer met mijn gigantisch litteken op het strand zit, ga ik dat bewust zonder complexen doen.
-mijn motto? Per aspera ad astra - Naar de sterren door moeilijkheden. Ik geloof er in dat het leven gaat met ups en downs en dat je moet geloven dat alles altijd goed komt uiteindelijk. En dat je uit elke slechte gebeurtenis ook iets positief kan halen.
-gun jezelf af en toe een dagje rust, geen korset en allemaal leuke dingen doen! Ik weet dat het tegen dokteradvies in is maar komaan, 1 dagje spijbelen moet tog kunnen he?
-zoek dingen op over scoliose, vooral ervaringen van mensen. Het helpt om te weten dat je niet de enige bent die dit meemaakt + zo kom je ook handige dingen te weten. Ik zat met veel vragen in mijn hoofd waarover ik piekerde en daarop moest ik gewoon een antwoord vinden.
-probeer positief te zijn, maar af en toe een dagje down zijn mag. Laat al je frustratie eruit en dan kan je er weer tegen aan.
-cartoons over scoliose, beetje humor mag wel he
-Zelfs celebs hebben scoliose, zoek maar op (o.a. usain bolt en de dochter van madonna)
-ik knuffel niet zo graag mensen met korset aan omdat ik denk dat mensen het helemaal niet leuk vinden om mij te knuffelen omdat het zo hard is. Hard of niet, het blijft een knuffel en mensen gaan er echt niet tegenop zien om je een knuffel te geven.
-je gedachten neerschrijven zoals ik hier nu doe helpt ook echt wel 

Groetjes, 

Sofie

03-03-2014 om 00:00 geschreven door Sofie B.  

Na 6 maanden ging het steeds beter, je begin er echt aan te wennen en zelfs ’s nachts lukte alles zonder problemen. Ik bleef wel rugpijn hebben. Nog altijd heb ik een soort van 'basispakket' aan rugpijn: lage rugpijn van vermoeidheid bij te veel sport, te lang wandelen of staan en rugpijn tussen mijn schouderbladen bij te lang zitten. De eerste gaat weg als je op je rug gaat liggen. Bij de tweede probeer ik te stretchen of mijn rug te masseren als ik niet kan rondwandelen omdat ik bv. in de auto zit. Liggen is het enige wat bijna nooit pijn doet, alleen als ik op mijn zij lig met korset kan het zijn dat ik steken krijg. Als ik me dan voorzichtig op mijn rug draai is die over. Ik ben die rugpijnen gewoon, als mijn kinesist me vraagt of ik nog last heb gehad en ik heb niets anders gehad dan mijn 'basispakketje', zal ik ook nee antwoorden. Ik verwacht ook niet dat het beter wordt. Ik ben het zo gewoon dat ik die rugpijnen vaak bewust probeer te negeren.

December 2011 ging ik weer naar het ziekenhuis en alles bleek in orde. Er was niets veranderd en dat is positief. De dokter zei ook dat het zo goed ging dat ik waarschijnlijk 6 maanden later met mijn korset mocht stoppen omdat ik ook niet meer zo veel groeide. Jeej, opluchting, ik was ontzettend blij.

In januari boekte ik mijn kamp en keek er vooral naar uit dat ik dit zonder korset kon doen. 1 maart 2012 moest ik terug naar het ziekenhuis omdat ik een nieuwe dokter kreeg, dokter Cuypers. De vorige was naar Australië geëmigreerd. De nieuwe dokter relativeerde meteen wat mijn vorige dokter had gezegd, het was helemaal niet zeker of ik binnen een paar maanden mocht stoppen met mijn korset. Met of zonder korset, ik ging op kamp. Ik maakte een soort deal met mezelf dat als ik het dan mee moest nemen, dat ik het alleen maar ’s nachts hoefde te dragen. Ik vond dat ik dat verdiend had.

De komende maanden gingen heel goed. Eind juni 2012 moest ik dan terug, alles bleek in orde en ik moest mijn korset alleen nog ’s nachts dragen. Eindelijk kreeg ik goed nieuws, eindelijk kwam alles goed… ’s nachts had ik er toen totaal geen last meer van dus toen ik een paar dagen later op kamp vertrok nam ik het gewoon mee in mijn koffer. Niemand heeft er iets van gezegd. Er was zelfs een meisje dat zei "ooh jij hebt echt een mooi lichaam, ik ben jaloers". Ik dacht ja je moest is weten, maar het was wel een bewijs dat niemand zag dat ik scoliose heb, zelfs niet in bikini. In het begin waren de dagen zonder korset wel vreemd. Je hebt een veel vrijer gevoel, maar het is ook wel even vermoeiend omdat je rug geen extra steun meer krijgt, daarom is het ook belangrijk dat je kinesitherapie blijft doen. 

Na de zomer ging ik terug en alles bleek nog steeds goed te gaan. Ik was niet meer gegroeid en het feit dat ik mijn korset minder droeg, had niets veranderd, mijn rug was nog steeds stabiel en ik moest pas binnen 9 maanden weer terug.

02-03-2014 om 00:00 geschreven door Sofie B.  

Ik wist niet wat ik mij bij een korset moest voorstellen. In mijn hoofd leek het allemaal zo erg niet. Ik dacht aan zo’n stoffen ding dat ze zoveel jaar geleden droegen om slanker te lijken. Ik maakte mij er geen zorgen over, wat misschien wel een naïeve gedachte was als ik er nu zo over nadenk. Ik wist niet beter. Ik had nooit iemand uit deze tijd geweten die een korset droeg en opeens moest ik een korset gaan kopen in een orthopedisch centrum. Kwam ik daar binnen tussen de protheses, steunverbanden, rolstoelen en trapliften. Ik werd meegenomen naar een aparte kamer, mijn maten werden genomen en ik kreeg een infobrochure mee. Op de voorpagina stond en vreemd wit ding, later bleek dat ding eigenlijk mijn korset te zijn. Het was een groot plastiek monster met een mouche langst de binnenkant. De eerste keer dat ik moest passen was een vreselijk en emotioneel moment, maar dan vooral negatieve emoties. Mijn hele lijf deed pijn, het was alsof ik geen lucht kreeg en samengedrukt werd. Het was zo ongemakkelijk, pijnlijk en lelijk dat ik echt kon wenen want dit gevoel zou ik de komende maanden constant hebben. Ik kon amper op een stoel zitten, amper bewegen en als ik ging liggen kreeg mijn buik een beetje ademruimte, maar ik geraakte amper weer recht. Ik wist dat het niet gemakkelijk ging worden, maar dat was jammergenoeg de harde realiteit. 

Het waren bijna kerstexamens en ik besloot om na de vakantie serieus te beginnen met het 23u/24 te dragen. Het was mijn goede voornemen voor 2011. De eerste dagen waren een hel. De nachten waren gewoon niet doenbaar, ik lag uren wakker en vond maar geen comfortabele houding. De dagen waren fysiek en mentaal ook al vermoeiend. Fysiek deed het heel veel pijn en ik telde echt de minuten af om naar huis te kunnen. Als ik thuis kwam deed ik het meteen uit, 23u per dag kon ik absoluut nog niet aan. Ik was enorm onzeker, ik voelde me dik en lelijk en maakte me constant zorgen dat iemand mijn korset zou opmerken wat ik echt niet wou. Ik dacht er heel de tijd aan. Ik wou proberen te voorkomen dat mensen het opmerkten door tegen me aan te lopen. Ik mocht ook niet vallen. Ik droeg grote, loszittende kleren omdat ik dacht dat dat de enige manier was om het te verbergen. Het had een omgekeerd effect want ik zag er eerder dik uit. Ik moest voorzichtig door mijn knieën gaan en niet voorover buigen als ik me wou bukken, anders deed het pijn en zag je het korset uitsteken. De tweede dag hadden we L.O. op school en ik had enorm veel schrik voor de reacties. Bijna niemand wist van mijn korset en deze keer gingen ze het allemaal zien, ik moest me omkleden dus ik zou het niet met mijn kleren kunnen verbergen. Op zich viel het wel mee, er was één meisje dat er iets van vroeg. Ik heb uitgelegd wat het was en ze was er heel vriendelijk over. 

Drie dagen heb ik het zo volgehouden en toen moest ik naar mijn kinesist. Ik was volledig uitgeput, van de dagen, maar ook omdat ik niet sliep ’s nachts. Ze zei dat ik aan de rest van mijn gezondheid moest denken en het ’s nachts niet meer moest dragen, ik had rust nodig. 

De eerste 6 maanden zijn het moeilijkste, je weet ook niet hoeveel er nog gaan komen. Ik dacht eerst aan een jaar, maar al snel bleek dat ik zeker aan minstens 2 jaar moest denken. Juni 2011 mocht ik weer naar het ziekenhuis voor foto’s, het was een donderdag en ik had net rapport gekregen. De maanden ervoor had ik mij dan wel niet aan de afspraak gehouden om het ’s nachts te dragen, ik had wel mijn best gedaan om het te dragen. Maar helaas.. Mijn scoliose was van 42° opnieuw gestegen naar een 47°. Ik wist dat je vanaf 45° geopereerd kon worden en de dokter vertelde mij dat het kantje boordje was. Ik zou mij de komende maanden aan de afspraak moeten houden of het zou een operatie worden.

01-03-2014 om 00:00 geschreven door Sofie B.  

Ik heb scoliose.
Yep, en ik weet het al 3,5jaar. Als je het zelf niet hebt, niemand kent die het heeft of geen woord Grieks kan, is het waarschijnlijk moeilijk om te weten wat het woord betekend. Skolios is Grieks voor krom, maar dan weet je nog niet veel meer. 

 Zelf kende ik het alleen van in de les biologie in het eerste middelbaar. In ons boek stond er "scoliose is een zijwaartse vergroeiing van de wervelkolom". Een paar weken later was het medisch onderzoek op school: "U heeft scoliose" en ik werd doorverwezen naar mijn huisdokter. Het meisje na mij kreeg net hetzelfde te horen dus ik maakte mij nog geen zorgen. Toch bleef dat ene zinnetje uit ons boek door mijn hoofd spoken "scoliose is een zijwaartse vergroeiing van de wervelkolom". Wat moest ik mij daar bij voorstellen? 

Ik liet een radiografie nemen en ging met de gigantisch envelop naar mijn huisarts. Hij haalde de foto’s eruit en bekeek ze. Het eerste wat ik toen dacht was "Is dat mijn rug? Huh? Hoe kan dat nu?". Als je de wervelkolom van achteren bekijkt zou die normaal een rechte lijn moeten vormen, bij een scoliosepatiënt heeft deze de vorm van een S of een C. De mate waarin je rug schuin groeit wordt aangegeven met een hoek. Gezonde mensen hebben een hoek van ongeveer 0°-5°, wat totaal ongevaarlijk is. Ik had opeens een scoliose van 32°. Hoe had ik daar nooit iets van kunnen merken? Dan maar naar de kinesist. Ik kreeg er meteen een hele reeks oefeningen die ik elke dag zou moeten doen. Ik probeerde ze wel te doen want het was al bijna vakantie, maar nooit elke dag, dat was niet haalbaar. 

Ik was toen redelijk zorgeloos, ik stond niet stil bij wat er mogelijk kon gebeuren. In september liet ik een nieuwe foto nemen en het was nog erger geworden: 42°. De eerste in een hele reeks teleurstellingen… Het probleem werd te groot en ik werd doorgestuurd naar een orthopedist, dokter De Ridder van het Sint-Augustinus ziekenhuis. Hij vertelde me dat ik een korset zou moeten dragen, 23u/24u en het alleen mocht uitdoen om te sporten of om een douche te nemen. 

28-02-2014 om 16:52 geschreven door Sofie B.  

Ik ben superbenieuwd naar wat mensen ervan zullen vinden. Ik hoop dat er sommigen zijn die dit lezen en er ook werkelijk iets aan gaan hebben. Ik wil gewoon mijn verhaal vertellen, maar ook een steun zijn voor mensen die hetzelfde meemaken als mij.

Mijn blog zal vooral over scoliose gaan, over mijn leven ermee, mijn dromen, verwachtingen enzovoort. Ik zal proberen elke week of om de paar weken iets te schrijven naargelang mijn inspiratie en de reacties. Ik wil mijn blog ’27 sweet dreams’ noemen, ik wil zeker 27 post maken met 27 dromen of verwachtingen voor de komende maanden. Mijn eerste droom is alvast dat veel mensen dit gaan lezen en het hen ook helpt.

Waarom 27? Wel 27 is voor mij ondertussen een heel speciaal getal geworden. Op 27 juni kreeg ik te horen dat ik geopereerd zou moeten worden, op 27 januari ben ik geopereerd, ik lag op kamer 327 en vandaag is het 27 februari. Waarom dromen? Omdat ik geloof in de Latijnse Spreuk ’Per aspera ad astra’, wat zo veel betekent als door moeilijkheden bereik je de sterren. Ik wil bij elke tegenslag blijven dromen van een gelukkigere toekomst.

27-02-2014 om 00:00 geschreven door Sofie B.