Ik wist niet wat ik mij bij een korset moest voorstellen. In mijn hoofd leek het allemaal zo erg niet. Ik dacht aan zo’n stoffen ding dat ze zoveel jaar geleden droegen om slanker te lijken. Ik maakte mij er geen zorgen over, wat misschien wel een naïeve gedachte was als ik er nu zo over nadenk. Ik wist niet beter. Ik had nooit iemand uit deze tijd geweten die een korset droeg en opeens moest ik een korset gaan kopen in een orthopedisch centrum. Kwam ik daar binnen tussen de protheses, steunverbanden, rolstoelen en trapliften. Ik werd meegenomen naar een aparte kamer, mijn maten werden genomen en ik kreeg een infobrochure mee. Op de voorpagina stond en vreemd wit ding, later bleek dat ding eigenlijk mijn korset te zijn. Het was een groot plastiek monster met een mouche langst de binnenkant. De eerste keer dat ik moest passen was een vreselijk en emotioneel moment, maar dan vooral negatieve emoties. Mijn hele lijf deed pijn, het was alsof ik geen lucht kreeg en samengedrukt werd. Het was zo ongemakkelijk, pijnlijk en lelijk dat ik echt kon wenen want dit gevoel zou ik de komende maanden constant hebben. Ik kon amper op een stoel zitten, amper bewegen en als ik ging liggen kreeg mijn buik een beetje ademruimte, maar ik geraakte amper weer recht. Ik wist dat het niet gemakkelijk ging worden, maar dat was jammergenoeg de harde realiteit. 

Het waren bijna kerstexamens en ik besloot om na de vakantie serieus te beginnen met het 23u/24 te dragen. Het was mijn goede voornemen voor 2011. De eerste dagen waren een hel. De nachten waren gewoon niet doenbaar, ik lag uren wakker en vond maar geen comfortabele houding. De dagen waren fysiek en mentaal ook al vermoeiend. Fysiek deed het heel veel pijn en ik telde echt de minuten af om naar huis te kunnen. Als ik thuis kwam deed ik het meteen uit, 23u per dag kon ik absoluut nog niet aan. Ik was enorm onzeker, ik voelde me dik en lelijk en maakte me constant zorgen dat iemand mijn korset zou opmerken wat ik echt niet wou. Ik dacht er heel de tijd aan. Ik wou proberen te voorkomen dat mensen het opmerkten door tegen me aan te lopen. Ik mocht ook niet vallen. Ik droeg grote, loszittende kleren omdat ik dacht dat dat de enige manier was om het te verbergen. Het had een omgekeerd effect want ik zag er eerder dik uit. Ik moest voorzichtig door mijn knieën gaan en niet voorover buigen als ik me wou bukken, anders deed het pijn en zag je het korset uitsteken. De tweede dag hadden we L.O. op school en ik had enorm veel schrik voor de reacties. Bijna niemand wist van mijn korset en deze keer gingen ze het allemaal zien, ik moest me omkleden dus ik zou het niet met mijn kleren kunnen verbergen. Op zich viel het wel mee, er was één meisje dat er iets van vroeg. Ik heb uitgelegd wat het was en ze was er heel vriendelijk over. 

Drie dagen heb ik het zo volgehouden en toen moest ik naar mijn kinesist. Ik was volledig uitgeput, van de dagen, maar ook omdat ik niet sliep ’s nachts. Ze zei dat ik aan de rest van mijn gezondheid moest denken en het ’s nachts niet meer moest dragen, ik had rust nodig. 

De eerste 6 maanden zijn het moeilijkste, je weet ook niet hoeveel er nog gaan komen. Ik dacht eerst aan een jaar, maar al snel bleek dat ik zeker aan minstens 2 jaar moest denken. Juni 2011 mocht ik weer naar het ziekenhuis voor foto’s, het was een donderdag en ik had net rapport gekregen. De maanden ervoor had ik mij dan wel niet aan de afspraak gehouden om het ’s nachts te dragen, ik had wel mijn best gedaan om het te dragen. Maar helaas.. Mijn scoliose was van 42° opnieuw gestegen naar een 47°. Ik wist dat je vanaf 45° geopereerd kon worden en de dokter vertelde mij dat het kantje boordje was. Ik zou mij de komende maanden aan de afspraak moeten houden of het zou een operatie worden.