Ik ben superbenieuwd naar wat mensen ervan zullen vinden. Ik hoop dat er sommigen zijn die dit lezen en er ook werkelijk iets aan gaan hebben. Ik wil gewoon mijn verhaal vertellen, maar ook een steun zijn voor mensen die hetzelfde meemaken als mij.

Mijn blog zal vooral over scoliose gaan, over mijn leven ermee, mijn dromen, verwachtingen enzovoort. Ik zal proberen elke week of om de paar weken iets te schrijven naargelang mijn inspiratie en de reacties. Ik wil mijn blog ’27 sweet dreams’ noemen, ik wil zeker 27 post maken met 27 dromen of verwachtingen voor de komende maanden. Mijn eerste droom is alvast dat veel mensen dit gaan lezen en het hen ook helpt.

Waarom 27? Wel 27 is voor mij ondertussen een heel speciaal getal geworden. Op 27 juni kreeg ik te horen dat ik geopereerd zou moeten worden, op 27 januari ben ik geopereerd, ik lag op kamer 327 en vandaag is het 27 februari. Waarom dromen? Omdat ik geloof in de Latijnse Spreuk ’Per aspera ad astra’, wat zo veel betekent als door moeilijkheden bereik je de sterren. Ik wil bij elke tegenslag blijven dromen van een gelukkigere toekomst.

27-02-2014 om 00:00 geschreven door Sofie B.  

Na 6 maanden ging het steeds beter, je begin er echt aan te wennen en zelfs ’s nachts lukte alles zonder problemen. Ik bleef wel rugpijn hebben. Nog altijd heb ik een soort van 'basispakket' aan rugpijn: lage rugpijn van vermoeidheid bij te veel sport, te lang wandelen of staan en rugpijn tussen mijn schouderbladen bij te lang zitten. De eerste gaat weg als je op je rug gaat liggen. Bij de tweede probeer ik te stretchen of mijn rug te masseren als ik niet kan rondwandelen omdat ik bv. in de auto zit. Liggen is het enige wat bijna nooit pijn doet, alleen als ik op mijn zij lig met korset kan het zijn dat ik steken krijg. Als ik me dan voorzichtig op mijn rug draai is die over. Ik ben die rugpijnen gewoon, als mijn kinesist me vraagt of ik nog last heb gehad en ik heb niets anders gehad dan mijn 'basispakketje', zal ik ook nee antwoorden. Ik verwacht ook niet dat het beter wordt. Ik ben het zo gewoon dat ik die rugpijnen vaak bewust probeer te negeren.

December 2011 ging ik weer naar het ziekenhuis en alles bleek in orde. Er was niets veranderd en dat is positief. De dokter zei ook dat het zo goed ging dat ik waarschijnlijk 6 maanden later met mijn korset mocht stoppen omdat ik ook niet meer zo veel groeide. Jeej, opluchting, ik was ontzettend blij.

In januari boekte ik mijn kamp en keek er vooral naar uit dat ik dit zonder korset kon doen. 1 maart 2012 moest ik terug naar het ziekenhuis omdat ik een nieuwe dokter kreeg, dokter Cuypers. De vorige was naar Australië geëmigreerd. De nieuwe dokter relativeerde meteen wat mijn vorige dokter had gezegd, het was helemaal niet zeker of ik binnen een paar maanden mocht stoppen met mijn korset. Met of zonder korset, ik ging op kamp. Ik maakte een soort deal met mezelf dat als ik het dan mee moest nemen, dat ik het alleen maar ’s nachts hoefde te dragen. Ik vond dat ik dat verdiend had.

De komende maanden gingen heel goed. Eind juni 2012 moest ik dan terug, alles bleek in orde en ik moest mijn korset alleen nog ’s nachts dragen. Eindelijk kreeg ik goed nieuws, eindelijk kwam alles goed… ’s nachts had ik er toen totaal geen last meer van dus toen ik een paar dagen later op kamp vertrok nam ik het gewoon mee in mijn koffer. Niemand heeft er iets van gezegd. Er was zelfs een meisje dat zei "ooh jij hebt echt een mooi lichaam, ik ben jaloers". Ik dacht ja je moest is weten, maar het was wel een bewijs dat niemand zag dat ik scoliose heb, zelfs niet in bikini. In het begin waren de dagen zonder korset wel vreemd. Je hebt een veel vrijer gevoel, maar het is ook wel even vermoeiend omdat je rug geen extra steun meer krijgt, daarom is het ook belangrijk dat je kinesitherapie blijft doen. 

Na de zomer ging ik terug en alles bleek nog steeds goed te gaan. Ik was niet meer gegroeid en het feit dat ik mijn korset minder droeg, had niets veranderd, mijn rug was nog steeds stabiel en ik moest pas binnen 9 maanden weer terug.

02-03-2014 om 00:00 geschreven door Sofie B.  

Ik wist niet wat ik mij bij een korset moest voorstellen. In mijn hoofd leek het allemaal zo erg niet. Ik dacht aan zo’n stoffen ding dat ze zoveel jaar geleden droegen om slanker te lijken. Ik maakte mij er geen zorgen over, wat misschien wel een naïeve gedachte was als ik er nu zo over nadenk. Ik wist niet beter. Ik had nooit iemand uit deze tijd geweten die een korset droeg en opeens moest ik een korset gaan kopen in een orthopedisch centrum. Kwam ik daar binnen tussen de protheses, steunverbanden, rolstoelen en trapliften. Ik werd meegenomen naar een aparte kamer, mijn maten werden genomen en ik kreeg een infobrochure mee. Op de voorpagina stond en vreemd wit ding, later bleek dat ding eigenlijk mijn korset te zijn. Het was een groot plastiek monster met een mouche langst de binnenkant. De eerste keer dat ik moest passen was een vreselijk en emotioneel moment, maar dan vooral negatieve emoties. Mijn hele lijf deed pijn, het was alsof ik geen lucht kreeg en samengedrukt werd. Het was zo ongemakkelijk, pijnlijk en lelijk dat ik echt kon wenen want dit gevoel zou ik de komende maanden constant hebben. Ik kon amper op een stoel zitten, amper bewegen en als ik ging liggen kreeg mijn buik een beetje ademruimte, maar ik geraakte amper weer recht. Ik wist dat het niet gemakkelijk ging worden, maar dat was jammergenoeg de harde realiteit. 

Het waren bijna kerstexamens en ik besloot om na de vakantie serieus te beginnen met het 23u/24 te dragen. Het was mijn goede voornemen voor 2011. De eerste dagen waren een hel. De nachten waren gewoon niet doenbaar, ik lag uren wakker en vond maar geen comfortabele houding. De dagen waren fysiek en mentaal ook al vermoeiend. Fysiek deed het heel veel pijn en ik telde echt de minuten af om naar huis te kunnen. Als ik thuis kwam deed ik het meteen uit, 23u per dag kon ik absoluut nog niet aan. Ik was enorm onzeker, ik voelde me dik en lelijk en maakte me constant zorgen dat iemand mijn korset zou opmerken wat ik echt niet wou. Ik dacht er heel de tijd aan. Ik wou proberen te voorkomen dat mensen het opmerkten door tegen me aan te lopen. Ik mocht ook niet vallen. Ik droeg grote, loszittende kleren omdat ik dacht dat dat de enige manier was om het te verbergen. Het had een omgekeerd effect want ik zag er eerder dik uit. Ik moest voorzichtig door mijn knieën gaan en niet voorover buigen als ik me wou bukken, anders deed het pijn en zag je het korset uitsteken. De tweede dag hadden we L.O. op school en ik had enorm veel schrik voor de reacties. Bijna niemand wist van mijn korset en deze keer gingen ze het allemaal zien, ik moest me omkleden dus ik zou het niet met mijn kleren kunnen verbergen. Op zich viel het wel mee, er was één meisje dat er iets van vroeg. Ik heb uitgelegd wat het was en ze was er heel vriendelijk over. 

Drie dagen heb ik het zo volgehouden en toen moest ik naar mijn kinesist. Ik was volledig uitgeput, van de dagen, maar ook omdat ik niet sliep ’s nachts. Ze zei dat ik aan de rest van mijn gezondheid moest denken en het ’s nachts niet meer moest dragen, ik had rust nodig. 

De eerste 6 maanden zijn het moeilijkste, je weet ook niet hoeveel er nog gaan komen. Ik dacht eerst aan een jaar, maar al snel bleek dat ik zeker aan minstens 2 jaar moest denken. Juni 2011 mocht ik weer naar het ziekenhuis voor foto’s, het was een donderdag en ik had net rapport gekregen. De maanden ervoor had ik mij dan wel niet aan de afspraak gehouden om het ’s nachts te dragen, ik had wel mijn best gedaan om het te dragen. Maar helaas.. Mijn scoliose was van 42° opnieuw gestegen naar een 47°. Ik wist dat je vanaf 45° geopereerd kon worden en de dokter vertelde mij dat het kantje boordje was. Ik zou mij de komende maanden aan de afspraak moeten houden of het zou een operatie worden.

01-03-2014 om 00:00 geschreven door Sofie B.  

Ik heb scoliose.
Yep, en ik weet het al 3,5jaar. Als je het zelf niet hebt, niemand kent die het heeft of geen woord Grieks kan, is het waarschijnlijk moeilijk om te weten wat het woord betekend. Skolios is Grieks voor krom, maar dan weet je nog niet veel meer. 

 Zelf kende ik het alleen van in de les biologie in het eerste middelbaar. In ons boek stond er "scoliose is een zijwaartse vergroeiing van de wervelkolom". Een paar weken later was het medisch onderzoek op school: "U heeft scoliose" en ik werd doorverwezen naar mijn huisdokter. Het meisje na mij kreeg net hetzelfde te horen dus ik maakte mij nog geen zorgen. Toch bleef dat ene zinnetje uit ons boek door mijn hoofd spoken "scoliose is een zijwaartse vergroeiing van de wervelkolom". Wat moest ik mij daar bij voorstellen? 

Ik liet een radiografie nemen en ging met de gigantisch envelop naar mijn huisarts. Hij haalde de foto’s eruit en bekeek ze. Het eerste wat ik toen dacht was "Is dat mijn rug? Huh? Hoe kan dat nu?". Als je de wervelkolom van achteren bekijkt zou die normaal een rechte lijn moeten vormen, bij een scoliosepatiënt heeft deze de vorm van een S of een C. De mate waarin je rug schuin groeit wordt aangegeven met een hoek. Gezonde mensen hebben een hoek van ongeveer 0°-5°, wat totaal ongevaarlijk is. Ik had opeens een scoliose van 32°. Hoe had ik daar nooit iets van kunnen merken? Dan maar naar de kinesist. Ik kreeg er meteen een hele reeks oefeningen die ik elke dag zou moeten doen. Ik probeerde ze wel te doen want het was al bijna vakantie, maar nooit elke dag, dat was niet haalbaar. 

Ik was toen redelijk zorgeloos, ik stond niet stil bij wat er mogelijk kon gebeuren. In september liet ik een nieuwe foto nemen en het was nog erger geworden: 42°. De eerste in een hele reeks teleurstellingen… Het probleem werd te groot en ik werd doorgestuurd naar een orthopedist, dokter De Ridder van het Sint-Augustinus ziekenhuis. Hij vertelde me dat ik een korset zou moeten dragen, 23u/24u en het alleen mocht uitdoen om te sporten of om een douche te nemen. 

28-02-2014 om 16:52 geschreven door Sofie B.