Ik heb nog niet geschreven over mijn ziekenhuiservaring dus even flashback naar maandag. Ik heb niet zo goed geslapen die nacht, ik wou het niet gemakkelijk toegeven maar ik denk dat ik toch wat zenuwachtig was. Rond half 7 was papa bij mij en van de verpleegster kreeg ik een prachtig ziekenhuiskleed en een kalmeerpilletje. Om 7 uur werd ik door iemand opgehaald en met bed en al naar de operatiezaal gebracht. Gasthuisberg is een gigantisch ziekenhuis en aan de gangen waar we door gingen leek maar geen einde te komen. Eerst werd ik naar een kamer gebracht en kreeg ik een kapje op mijn hoofd en papa nog een schort. Dan werd ik naar de plaats gebracht waar het allemaal ging gebeuren. Iedereen om me heen was bezig, de kamer stond vol apparatuur, mijn foto's stonden geprojecteerd op de tv-schermen en ik kreeg een infuus in mijn arm. Daarna werd er mij gevraagd of ik op de operatietafel wou gaan liggen en ik kreeg een zuurstofmasker op. Ze spoten een witte vloeistof in mijn arm en vanaf dat moment sliep ik. 

Toen ik wakker werd stonden mijn ouders naast mijn bed, ik lag op recovery in een aparte kamer. Blijkbaar was ik al eens wakker geweest maar daar weet ik niets meer van, wat normaal is. Ik lag op mijn rug en keek om me heen, ik lag vol draden, infusen en baksters en had een maag-en blaassonde. Ik was enorm moe en had niet meer de energie om iedereen te sms’en dat ik ok was. Op dat moment had ik totaal niet veel pijn, ik had een knopje in mijn handen waarop ik kon drukken voor extra morfine. Ik lag eerst op mijn rug, wat ik totaal niet comfortabel vond dus ik draaide me altijd op mijn zij. Het deed wel pijn om dat te doen want ik had precies enorme spierpijn maar voor de rest viel het wel mee. Rond 8u gingen mijn ouders dan weg en daar lag ik dan alleen. 

Elk uur van die nacht werd ik wakker, tussen half 12 en 3u kwam er niemand maar hoorde ik wel heel de tijd lawaai van andere mensen. Die 3,5u heb ik geen enkele keer op mijn pijnpomp gedrukt, ik had geen last. Om 3u kwam de verpleegster en had ik wel even een dipje, het deed nu wel pijn en had nog een lange weg te gaan. Ik voelde mij enorm eenzaam en had nog altijd veel dorst. Vanaf dan kwam ze elk uur kijken hoe het was. Ook waren er regelmatig mensen die kwamen vragen hoeveel pijn ik had op een schaal van 1 tot 10 en ik kon alleen maar zeggen dat ik heel veel dorst had. Ik heb niets mogen drinken van zondagavond tot dinsdag na de middag en kreeg alleen vieze stokjes om mijn tong wat nat te maken. 'S morgens werd ik gewassen en verzorgd. Ik kreeg enorm veel dokters en verpleegsters over de vloer en moest aan een monitor die een fout signaal gaf waardoor er nog meer mensen bij werden geroepen.

Pff, ik had eindelijk mijn prachtig ziekenhuiskleedje aan en was klaar om naar mijn kamer te gaan tot ze kwamen zeggen dat er geen kamer vrij was. Gelukkig mochten mijn ouders een half uurtje later wel bij mij en tegen de middag werd ik naar een driepersoonskamer gebracht. Er lag nog 1 ander meisje aan de andere kant van de kamer die later werd meegenomen voor operatie en die dezelfde dag al naar huis mocht. Die dag kreeg ik voor het eerst bezoek van moeke met een mooi boeketje bloemen. Veel kon ik die dag nog niet doen, van sms’en werd ik echt misselijk. Wel kon ik vanaf de eerste dag mezelf draaien in bed en de kinesist leerde me hoe ik dat goed moest doen. Omdat ik het zo goed deed mocht ik al even mijn bed een beetje rechter zetten. 'S avonds kwam mijn broer en papa nog langs en mocht ik naar mijn eigen kamer. Mijn mama is de hele week bij mij gebleven en daar had ik veel aan, 's nachts hielp ze me altijd draaien en opstaan zodat ik niet iedere keer de verpleegster moest roepen.