Het is weer lang geleden en er is ondertussen al veel gebeurd. Ik zit momenteel midden in de examens.
Ik ben ondertussen 17 geworden en ben een maand geleden geslaagd voor mijn theoretisch rijbewijs. 2 rijlessen heb ik ondertussen al gehad en ik vind het leuk, maar wel enorm veel stress. Leren rijden is niet zo simpel en vooral starten lukt mij absoluut nog niet. Gelukkig heb ik nog genoeg tijd om te oefenen.
We zijn december en dan begint men al eens na te denken over het afgelopen jaar en over goede voornemens voor volgend jaar. Mijn jaar is heel hectisch geweest en op het gebied van mijn rug zal 2015 een nieuwe start zijn.
Het is iets waar ik mij soms wel zorgen over maak, de toekomst. Wat voor toekomst heb ik met mijn rug? Ga ik hier wel zo goed mee kunnen blijven omgaan of zal alles mij ooit teveel worden? Momenteel ben ik heel erg gefocust op januari, op het moment dat ik eindelijk vrij ben en mijn eigen ding kan doen. Het moment dat ik weer ga mogen sporten.
Toch heb ik schrik om dingen te doen, schrik om iets verkeerd te doen. Het is heel makkelijk om niets te doen, er zijn geen risicos, maar als ik terug ga mogen bewegen zal ik mijn rug weer opnieuw moeten leren kennen. Ik zal mijn nieuwe grenzen moeten proberen bepalen. En als die grenzen zijn gesteld, dan zal pas het grote besef komen hoe ingrijpend die operatie mijn leven veranderd heeft. Want dan is er niet meer de revalidatieperiode waarop je op korte tijd veel vooruitgang boekt maar dan zal het besef komen over wat ik kan en hoe het zal blijven. Voor mijn gevoel begint dan pas het echte werk, het productieproces is gebeurd, te krijgt je afgewerkt product, maar nu moet je uitzoeken wat je er allemaal mee kan doen, zo voelt het een beetje.
Veel mensen vragen hoe het nu met mij gaat en of er veel verschil is met voor de operatie, maar ik vind dat heel moeilijk om daar nu al een antwoord op te geven want ik heb mij nieuwe rug nog niet kunnen uittesten. Nu is het vooral ongeduldig afwachten, want ik begin het toch wel een beetje beu te worden, dat niets doen. Nog een maand en ik mag weer op controle. De hopelijk laatste controle. Ergens heb ik ook schrik voor wat hierna komt, nu heb ik nog iets om naar uit te kijken, ik kijk vol spanning uit naar elke controle en het wordt uiteindelijk allemaal beter en beter. Ik ben bang om na mijn laatste controle in een soort zwart gat te vallen want ik ben er nu zo op gefocust om elke 6 maanden naar het ziekenhuis te gaan dat ik het ergens ga missen. Scoliose brengt mij al 4 jaar een sinusvormige rollercoaster van ups en downs en het gaat vooral raar zijn als deze opeens stopt.
We moeten vooral aan het positieve denken, want alles komt uiteindelijk wel goed. Ik wil vooral heel veel proberen volgend jaar, nieuwe dingen. Ik wil ook aan mijn conditie werken en hoop ook te kunnen meedoen aan de ladies run in april. Voor de rest zien we wel.
