Het is weeral een jaar geleden dat ik nog eens iets gepost heb, veel te lang geleden. Het is nu 2 jaar na de operatie en ik voel me super. Ondertussen is er weer veel veranderd, ik heb mijn middelbare school diploma, mijn rijbewijs en ben begonnen aan de universiteit. Ik doe geneeskunde, een keuze waar ik lang over heb moeten nadenken, maar waar ik nu wel 100% zeker van ben. Een overzichtje van de afgelopen maanden:
Juli 2015
Ik ben afgestudeerd, woehoew. Mijn toekomst kan eindelijk beginnen. Ik sta voor een van de belangrijkste, meest bepalende keuzes in mijn leven. Wat ga ik studeren? Ik weet al lang dat er 2 dingen zijn die ik ongelooflijk graag wil doen: geneeskunde en burgerlijk ingenieur-architect. Twee heel verschillende richtingen, maar toch wel een aantal raakvlakken. Ze hebben allebei hun pros en contras. Ik zou het allebei aankunnen dus wat doe je dan? Je doet studiekeuzetests, gaat naar infodagen, leest brochures, praat met mensen, denkt na, zoekt informatie op, doet mee aan ingangsexamens en nog altijd ben je er niet uit. De ene dag wil je het ene, ben je voor 80% overtuigt van je keuze en de volgende dag blijft er van die 80% nog maar 40 over en wil je weer liever het andere. Vervolgens begin je je weer vragen te stellen; Wat is echt belangrijk? Welke job zou ik graag doen? Welke toekomst zie ik voor mezelf? Wil ik een druk leven? Hoe wil ik een carrière combineren met een gezin? Welke dingen vind ik echt belangrijk? Waar ben ik echt goed in? Wat zie ik echt niet zitten?. Misschien moet ik dan maar beginnen met lijstjes op te stellen van de pros en de contras, gebaseerd op deze vragen.
Geneeskunde
Dokter zijn is een roeping, elke dokter heeft zijn eigen reden en verhaal achter waarom hij aan de studie is begonnen. Veel mensen maken iets mee waardoor ze zich geroepen voelen om geneeskunde te gaan studeren. Als je er ooit nauw mee in contact komt voel je je ertoe verbonden. Ik heb meer ziekenhuis en dokters gezien dan een gemiddeld persoon, dat maakt dat ik mensen heb meegemaakt die gepassioneerd waren door hun vak, die gedreven waren door wat ze deden, maar ook mensen waarbij ik me absoluut niet goed behandeld voelde. Een goede arts is iemand die technisch goed is, die kennis heeft maar die ook tegen zijn patiënten het juiste kan zeggen. Daarin wil ik het beter doen dan mijn dokters. Ik wil dat ze zich elk op een persoonlijke en respectvolle manier behandeld voelen, al is die persoon de 827e tegen wie ik dit zelfde nieuws vertel. Voor mij is het dan wel de 827e, voor hen is het een leven dat veranderd. Elk woord dat je zegt als arts is belangrijk, sommige mensen kijken maanden met hoop uit naar dat ene doktersbezoekje. Ik persoonlijk keek altijd met spanning uit om naar het ziekenhuis te gaan, al kreeg ik niet altijd goed nieuws, het was nieuws, zekerheid. Ik heb ziekenhuizen nooit echt met een negatief gevoel verbonden, ik zou graag in een ziekenhuis werken. Dokter zijn is een veeleisende maar zo mooie job, je bent dag in dag uit bezig met leven en dood, met geluk en ongeluk, hoop, opluchting, onzekerheid en verdriet. Je verandert elke dag levens. Niet altijd op een positieve manier, je wordt ook geconfronteerd met de kwetsbaarheid en beperktheid van het leven. Het is niet altijd makkelijk om daarmee om te gaan maar dat maakt de job niet minder de moeite waard. Ik wil gepassioneerd en gedreven met mijn job kunnen bezig zijn, met plezier daar staan en ambitieus zijn. Een gezinnetje wil ik graag, al wil ik dat kunnen combineren met een carrière en daar heb ik soms wel schrik van. Ik wil genoeg tijd kunnen vrijmaken voor mijn kindjes, ik wil geen huismoeder zijn want ik wil ook mijn talenten kunnen benutten en geld verdienen om mijn kindjes een goede toekomst te geven. Het wordt een druk leven, maar het is vooral kwestie van plannen. Ik geloof dat je alles kan bereiken als je er maar genoeg moeite voor doet en als je het echt wil en erin gelooft. Ik ben geen geboren dokter, het is vanzelfsprekender voor mij om ingenieur te worden dan om dokter te worden; er zijn zoveel ingenieurs in de familie, ik ben creatief en ongelooflijk goed in wiskunde, heb inzicht, het zou mij perfect liggen en ik zou het graag doen maar tegelijkertijd denk ik er ook aan om eens iets anders te doen, om niet de logische keuze te maken. Als dokter zou ik iets kunnen betekenen, een verschil kunnen maken. Ik wil niet de dokter zijn die een persoon onderzoekt en zegt wat er mis is, medicatie voorschrijft en het daarbij laat, nee ik wil iets doen, ik wil actief een verschil maken, kunnen opereren. Ik wil zien wat er fout is en de persoon genezen. Ik heb geduld en kan precies en fijn werken, creatief denken, vooral praktisch creatief, niet fantasie-creatief, dat is iets wat ook belangrijk is in de geneeskunde. Je moet je houden aan regels, alles is clean en strikt en tegelijkertijd is er nog zo veel te ontdekken. Het menselijk lichaam is één groot mysterie, een mysterie waar ik toch graag een groot deel van zou te weten komen. Ik heb altijd gezegd dat ik geen dokter wilde worden omdat ik niet alle ziekten vanbuiten wil leren maar ik ben er slim genoeg voor, ik zie het als een uitdaging.
Burgerlijk ingenieur-architect
Toen ik klein was hield ik ervan om mijn playmobil of lego huisjes in te richten en te verbouwen, mee te gaan shoppen met mama voor interieur accessoires of mee te schilderen en klusjes te doen in de gerenoveerde huizen van mijn ouders. Ik hou wel van architectuur, het spreekt me meer aan dan gewone kunst. Een schilderij plak je tegen de muur, je kijkt ernaar en vind het mooi, soms roept het nog bepaalde emoties of herinneringen op maar daar blijft het dan ook bij, een huis, een gebouw kan zoveel meer betekenen, het kan nieuwe herinneringen creëren en houdt de oude bij. In een huis wordt dagdagelijks geleefd, het is onze veilige plek, een plek waar al onze dierbaarste spullen liggen, waar we met de voor ons belangrijkste mensen komen, een plek waar we onszelf kunnen zijn, onze thuis, veel meer dan gewoon een plaats waar we eten en slapen. Daarom vind ik architectuur zo mooi, het creëert een groot deel van de wereld rondom ons. Want wat zou de wereld zijn zonder, gebouwen, huizen, bruggen of pleinen? Het is een georganiseerde chaos, ik kan daar soms over nadenken, naar buiten kijken en denken aan hoe er honderden jaren geleden helemaal niets stond en hoe het tot wat er nu staat geëvolueerd is. Een groot deel van de opleiding gaat daarover; architectuurgeschiedenis. Daarnaast is ook heel veel wiskunde, iets wat ik ongelooflijk graag doe. Ik weet graag hoe iets in elkaar zit, bij geneeskunde is dat het lichaam, bij architectuur een gebouw, een gebouw kan bijna even ingewikkeld in elkaar zitten als een lichaam. Tenslotte is een van de belangrijkste onderdelen ontwerpen, ik vind het leuk om creatief bezig te zijn maar ik doe het veel te weinig. Ik kan ineens van die opwellingen hebben waar ik denk: kom we gaan tekenen of schrijven of haken of naaien of koken. Meestal duren die niet zo lang, ik heb een beetje druk nodig, een doel of een opdracht, anders geef ik snel op. Bovendien wil ik er iets uit leren, beter worden en dat is moeilijk op jezelf. Wat ik dan een nadeel vind aan de studie? Dat ik ervoor naar Leuven zal moeten gaan, het is veel verder, ik ken er niemand en ik zal mijn familie en vrienden veel vaker moeten missen. Ook heb ik minder een zicht over wat voor job mij eigenlijk later te wachten staat. Misschien wel een minder drukke als dokter, wat zorgt voor meer tijd voor een gezin, iets waar ik ook wel over nadenk.
November 2015
Ondertussen zijn we zeven weken bezig en ik ben ervan overtuigd dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Geneeskunde Dat is het geworden. Eindelijk heb ik gekozen, eindelijk heb ik kunnen kiezen. Want het was zeker niet gemakkelijk. Ik heb altijd gezegd als ik niet slaag voor het ingangsexamen dan ga ik gewoon ingenieur doen. Maar toen ik niet slaagde knaagde het toch wel even. Ging ik mijn keuze echt laten bepalen door 1 momentopname? Ging ik echt zo snel opgeven? Wou ik echt mijn doktersdroom al opgeven? Nee! Ik was er net van overtuigd dat het juist dat was wat ik wilde doen, dokter worden, ik was dan wel niet geslaagd, het had mij net de motivatie gegeven om er voor de volle 100% voor te gaan, om echt mezelf te geven en om te slagen met glans. Ik begon te studeren, in de vakantie, zoveel als ik kon, ik begon strategieën te bedenken om mijn tijd en punten goed te verdelen en vooral niet te stressen. Mijn moeite was niet voor niets, als ik echt ergens voor ga, als ik echt ergens in geloof dan slaag ik meestal wel, en dat deed ik dan ook, met 27,5,/40, mijn topgetal. De keuze was meteen gemaakt en ik heb er nog geen seconde spijt van gehad, ik ben gemotiveerd, geïnteresseerd en gepassioneerd met mijn richting bezig en zo zou het bij iedereen moeten zijn. En dat niet alleen, ik wil ook ambitieus zijn, al wil ik nu even afwachten in welk vakgebied dat zal zijn, iets wat ik echt geweldig vind en geweldig in ben, iets waar ik een verschil mee kan maken en kan streven naar het allerbeste.
Januari 2016
Het eerste semester en ook de eerste examenperiode zit erop. We zitten ongeveer in de helft van ons eerste jaar. De afgelopen weken waren stressvol, ik heb me voor de eerste keer echt moeten bewijzen. Het was toch wel wat wennen, totaal anders dan examens in het middelbaar. Daar weet je voor de examens waar je ongeveer staat, nu weet je dat totaal niet, je leert alles gewoon in één keer. Ook waren alles examens met meerkeuzevragen op de computer, het is dus niet gemakkelijk om in te schatten of het goed ging maar ik denk het wel. Het is nog even wachten op de uitslag.
Februari 2016
Nu ken ik ook eindelijk mijn punten. Voor alles ben ik geslaagd, ik ben super gelukkig.
Zoals beloofd publiceer ik nu mijn essay. Ik werd uiteindelijk derde op de junior journalist wedstrijd van Mortsel.
Scoliose, Sport en
Sinusfuncties
Zelf heb ik scoliose, wat erop neerkomt dat
mijn wervelkolom even plooibaar is als de nieuwe iPhone 6. Mijn rug bootst ook
perfect de eerste letter van mijn naam na. Een medisch probleem waar veel
misverstanden over bestaan en vooral heel weinig duidelijkheid. Als we al mijn
doktersadviezen van de afgelopen 4 jaar in een grafiek zouden gieten, dan
zouden we een sinusfunctie bekomen. De ene keer is het positief, de volgende
keer weer negatief. Eerst mag ik iets wel, dan weer niet, het wisselt mooi af,
alsof het ervoor gedaan is. Omdat mijn 4 jaar lang ritje in deze sinusvormige
rollercoaster te lang en ingewikkeld is om helemaal te vertellen, zal ik mij
beperken tot alleen sport. Scoliose en sport, ze zijn onherroepelijk met elkaar
verbonden, maar hebben toch ook wel een soort haat-liefdeverhouding. Er is heel
veel discussie over wat mag en wat niet, en iedereen lijkt wel een andere
mening te hebben.
Scoliose wordt vaak beschreven als pijnloos. De
kromming zelf voel je misschien niet, maar dat wil zeker niet zeggen dat er
geen rugpijn is. Daar weet ik alles van. Ik heb zon standaard basispakketje
rugpijn dat ik altijd krijg bij bepaalde dingen. Een van die dingen is lui
zijn. Zelfs als ik niets doe en gewoon in de zetel zit, krijg ik rugpijn.
Precies of mijn rug mij wil zeggen: Sofie, schiet eens in actie!. Met andere
woorden is stilzitten dus niet goed en dat is net wat ik moet doen.
Ondanks alle pogingen om mijn rug te redden,
ben ik toch een paar maanden geleden geopereerd. Twee staven en een paar
schroeven in mijn rug en hoppa het is weer gefikst. Wel een jaartje niet
sporten hoewel ik eerst van de assistent van mijn dokter na drie maanden mocht
zwemmen, en fietsen na zes maanden. Zoals ik al zei, loopt alles in een
sinusfunctie. Als ik de keer daarna ging, was het opeens een heel ander
verhaal. Had ik gezegd dat jij mocht zwemmen? Haha, nee, je zal het wel
verkeerd verstaan hebben. Je mag alleen dobberen op het water. Krijg ik dan een
doktersbriefje met de toestemming een luchtmatras mee in het zwembad te mogen
nemen? Dan zal ik zeggen dat ik om medische redenen enkel maar mag dobberen.
Zelfs vijf minuten naar een winkel fietsen is volgens mijn dokter sport. Hm,
die moet ik onthouden.
Voor ze mij veranderden in een halve robot was
sport al een moeilijk punt. De scoliose die ik heb, is idiopathisch, zoals bij
de meeste mensen. Er wordt wel onderzoek naar gedaan, maar alles blijft
redelijk vaag. Men kan nog niet goed inschatten welke factoren een positieve of
negatieve invloed hebben. Ik kan best begrijpen dat asymmetrische sporten
(zoals hockey of tennis) je nog asymmetrischer maken en hoewel sommige dokters
dit zelfs niet als een probleem zien, denk ik dat je het in erge gevallen toch
beter laat. Er zijn er die vinden dat alles kan en mag. Dit zijn meestal de
orthopedisten. Het ziekenhuis is als een autokeuring, je moet om de zes maanden
op controle en bent gewoon één van de zo velen die elke dag door de scanner
gaan en worden goed- of afgekeurd. Soms is het uren aanschuiven om maar vijf
minuten bij een dokter te zitten. Ze zijn heel afstandelijk en maken zich té
weinig zorgen over hoe de patiënt zich voelt.
Vervolgens zijn er sommigen die van het
principe zijn: wie niets doet, kan niets verkeerd doen. Sorry, maar dat zijn
de mensen die een eeuwig saai, routineus leven lijden en geen risicos durven te
nemen, terwijl dat juist iets is wat het leven boeiend maakt. Zon kritiek
beschouw ik dan ook als té voorzichtig. Mijn huisarts was zo. Het is een goede
huisarts, maar hij wist waarschijnlijk ongeveer evenveel van scoliose als mij
in het begin. In het 1e middelbaar leer je namelijk het zinnetje
Scoliose is een zijwaartse verkromming van de wervelkolom.
En als er mensen met een zwarte of een witte
mening zijn, dan zijn er ten slotte ook altijd de grijzen. Ik persoonlijk ben
voorstander van de grijzen, de mensen die het meeste zorg hebben voor de
patiënt zelf, die met je praten en je als mens zien, de kinesisten doorgaans.
Veel dokters geloven niet in kinesitherapie, maar ik wel. Het kan een mentale
en fysieke opluchting zijn. Ze hebben mijn rug drie jaar in een korset gepropt.
Het maakt je rugspieren zo zwak dat oefeningen en sport juist ongelooflijk
belangrijk zijn anders zak je als een pudding in elkaar. Oefeningen kunnen echt
helpen als je rugpijn hebt. Ook gewoon iemand hebben die je op een persoonlijke
manier behandeld, doet al veel. Zij kennen veel meer de praktijk.
Ik denk dat er nog veel werk aan de winkel is
en dat je als patiënt best het doktersadvies een beetje relativeert en vooral
zelf moet aanvoelen wat kan. Ik hoop vooral dat er in de toekomst meer
onderzoek gedaan wordt en dat dokters meer gaan proberen luisteren naar hun
patiënten en hen ook meer gaan infomeren. Mijn sinusvormige rollercoaster zal
binnenkort geleidelijk aan overgaan in een hobbelig veldweggetje, want scoliose
blijf je hebben (de schommelingen zijn echter minder erg), maar er zijn nog
velen achter mij die hetzelfde te wachten staat.
Het is ondertussen al bijna een jaar geleden allemaal. Ik kan het amper geloven, alles is zo snel gegaan.
Mijn laatste belangrijk ziekenhuis bezoek was ongeveer een maand en sinds 2 weken mag ik weer sporten. Hoewel het sporten zich momenteel nog beperkt tot een keer gaan zwemmen en wat dansen voor chrisostomos. Het belangrijkste is nu om rustig aan te doen. Ik ben zo blij dat ik terug naar de kinesist mag. Voor de massages uiteraard, maar ook dat ik oefeningen krijg en eindelijk dus iets nuttig te doen heb. Dat ik verder kán revalideren. Voorlopig gaat alles super, al merk je wel dat alles vermoeiender is.
Hier hou ik mij nu vooral mee bezig, en met onze chrisotomosshow die er bijna aankomt. Ik heb ook een essay geschreven over scoliose, maar daarmee heb ik meegedaan aan een wedstrijd dus dat zal ik pas binnen een paar weken kunnen publiceren.
Het is weer lang geleden en er is ondertussen al veel gebeurd. Ik zit momenteel midden in de examens.
Ik ben ondertussen 17 geworden en ben een maand geleden geslaagd voor mijn theoretisch rijbewijs. 2 rijlessen heb ik ondertussen al gehad en ik vind het leuk, maar wel enorm veel stress. Leren rijden is niet zo simpel en vooral starten lukt mij absoluut nog niet. Gelukkig heb ik nog genoeg tijd om te oefenen.
We zijn december en dan begint men al eens na te denken over het afgelopen jaar en over goede voornemens voor volgend jaar. Mijn jaar is heel hectisch geweest en op het gebied van mijn rug zal 2015 een nieuwe start zijn.
Het is iets waar ik mij soms wel zorgen over maak, de toekomst. Wat voor toekomst heb ik met mijn rug? Ga ik hier wel zo goed mee kunnen blijven omgaan of zal alles mij ooit teveel worden? Momenteel ben ik heel erg gefocust op januari, op het moment dat ik eindelijk vrij ben en mijn eigen ding kan doen. Het moment dat ik weer ga mogen sporten.
Toch heb ik schrik om dingen te doen, schrik om iets verkeerd te doen. Het is heel makkelijk om niets te doen, er zijn geen risicos, maar als ik terug ga mogen bewegen zal ik mijn rug weer opnieuw moeten leren kennen. Ik zal mijn nieuwe grenzen moeten proberen bepalen. En als die grenzen zijn gesteld, dan zal pas het grote besef komen hoe ingrijpend die operatie mijn leven veranderd heeft. Want dan is er niet meer de revalidatieperiode waarop je op korte tijd veel vooruitgang boekt maar dan zal het besef komen over wat ik kan en hoe het zal blijven. Voor mijn gevoel begint dan pas het echte werk, het productieproces is gebeurd, te krijgt je afgewerkt product, maar nu moet je uitzoeken wat je er allemaal mee kan doen, zo voelt het een beetje.
Veel mensen vragen hoe het nu met mij gaat en of er veel verschil is met voor de operatie, maar ik vind dat heel moeilijk om daar nu al een antwoord op te geven want ik heb mij nieuwe rug nog niet kunnen uittesten. Nu is het vooral ongeduldig afwachten, want ik begin het toch wel een beetje beu te worden, dat niets doen. Nog een maand en ik mag weer op controle. De hopelijk laatste controle. Ergens heb ik ook schrik voor wat hierna komt, nu heb ik nog iets om naar uit te kijken, ik kijk vol spanning uit naar elke controle en het wordt uiteindelijk allemaal beter en beter. Ik ben bang om na mijn laatste controle in een soort zwart gat te vallen want ik ben er nu zo op gefocust om elke 6 maanden naar het ziekenhuis te gaan dat ik het ergens ga missen. Scoliose brengt mij al 4 jaar een sinusvormige rollercoaster van ups en downs en het gaat vooral raar zijn als deze opeens stopt.
We moeten vooral aan het positieve denken, want alles komt uiteindelijk wel goed. Ik wil vooral heel veel proberen volgend jaar, nieuwe dingen. Ik wil ook aan mijn conditie werken en hoop ook te kunnen meedoen aan de ladies run in april. Voor de rest zien we wel.
We zijn ondertussen weeral 2 maanden verder. De zomer is voorbij jammer genoeg. Maar ik heb een zalige bijna zorgeloze zomer gehad. Ik had er eerst wel wat schrik voor. Begin juli bij die dokter mocht ik niets doen, zelfs niet zwemmen of fietsen.
Wanneer je een scoliose operatie ondergaat geven ze je een paar doelen om naartoe te leven, zoals na 3 dagen uit je bed, na een week naar huis, na 3 weken naar school, enzovoort. Dan komen de doelen op iets langere termijn, na een jaar mag je alles weer, maar ook 3 en 6 maanden zijn belangrijke mijlpalen. Toen ik een paar weken na mijn operatie terug naar Leuven ging zei de assistent van mijn dokter dat ik na 3 maanden weer mocht beginnen zwemmen "wel op je rug proberen zwemmen eerst" en fietsen mocht na 6 maanden. Toen het uiteindelijk 6 maanden later was ging ik weer naar mijn dokter en die zei opeens dat ik niet mocht zwemmen, noch fietsen, tot januari (een jaar na de operatie dus).
In de meer dan 4 jaar ondertussen dat ik scoliose heb, heb ik veel dokters en specialisten gezien en waar je ook gaat, je krijgt precies overal altijd tegengesteld advies. En dan gaat het vooral over sport. Iemand die gewoon een niet al te erge scoliose heeft of een korset draagt, mag die elke sport doen? In theorie misschien wel, alhoewel sommige zeggen dat asymmetrische sporten scoliose kunnen verergeren. Sommige sporten kunnen ook gewoon te belastend zijn voor je rug, zoals hockey omdat je daar gebukt staat en dat is een heel onnatuurlijke houding voor iemand die een korset draagt of geopereerd is. Het is soms moeilijk om te definiëren wat wel mag en wat niet. Je moet bijna proefondervindelijk ondervinden wat kan en dat is waarschijnlijk voor iedereen anders. Niet sporten is ook een advies dat ik ooit gekregen heb. Dat is eerder het probleem omzeilen want als je niets doet kan je niets fout doen. Toch is ook dat niet goed want zo worden je rugspieren zwakker waardoor je bij een beetje beweging veel pijn kunt krijgen.
Ik begrijp dat ik op dit moment nog niet mag sporten, maar ik vind het jammer dat ik zelfs niet fietsen of zwemmen mag proberen. Ik denk dat het zelfs beter gaat zijn als ik iets doe want ik krijg meer rugpijn van niets te doen. Ik wil proberen om misschien 1 keer per week terug te zwemmen.
Ik was wel een beetje bang voor mijn kamp deze zomer. Het waren 9 intense dagen. We hebben er ook zo veel gedaan en ook zo veel nieuwe mensen leren kennen. Intens was het wel, je doet er zo veel, het zijn lange dagen. Eerst een hele nacht op de bus zitten, je probeert je in elke mogelijke positie te wringen maar toch bestaat er geen comfortabele manier om in een bus te slapen. Gelukkig sliepen wij de andere dagen wel in een hotel (ik op kamer 127). Al vanaf de eerste dag gingen we naar het strand. Meteen een vuurdoop voor mij want dan zou ik mijn verhaal moeten vertellen over hoe ik aan dat litteken kom. Erg vind ik het totaal niet om daarover te praten of om mijn litteken te tonen, op dat kamp droeg ik graag playsuits met open rug. Veel pijn had ik ook niet, zelfs niet bij het snorkelen, zwemmen, hele dag wandelen of op een opblaasbare hotdog achter een speedboot hangen, nee alles ging super. Er was niet één ding dat ik niet gedaan heb.
Misschien wel een beetje tegen doktersadvies in, maar je mag toch wel eens genieten hé.
Er is veel gebeurt de afgelopen dagen, de vakantie is begonnen.
Ik heb meegedaan aan het ingangsexamen geneeskunde op 1 juli en ik vond het eigenlijk best wel leuk om te doen. Het was een vermoeiende dag, vroeg opstaan, met de trein naar Brussel en heel de dag heel geconcentreerd examen doen, maar ik vond het zeker goed om gedaan te hebben.
Er is een grote kans dat ik het volgend jaar voor echt doe en nu zie ik het helemaal zitten. Er was ook zo ongelooflijk veel volk, meer dan 5000 mensen in 3 gigantische zalen en dan 's middags, overal waar je kwam zaten er mensen.
Ik was ook wel benieuwd voor mijn uitslag want alhoewel ik er sowieso niet ging door zijn, ik wou wel weten waar ik nu al stond en waaraan ik moet werken voor volgend jaar. Er is een deel voor de middag over kennis in de wetenschappen (fysica, chemie, biologie en wiskunde) en een deel na de middag met een communicatieproef en een stilleesproef (in 2 delen).
Het eerste deel was redelijk moeilijk, veel vragen over volgend jaar die ik nog niet had gezien, toch had ik 6 op 20. Mijn wiskunde ging het beste, ik had 6 vragen juist, 0 fout, 1 was weggelaten en de vragen die ik niet had ingevuld waren van het 6e. Dit deel is ook iets waar je makkelijk voor kan leren dus dat moet zeker lukken volgend jaar.
Het 2e deel dan is eerst een communicatieproef met casussen om meer te zien hoe je met mensen omgaat en hoe goed je inlevingsvermogen is, daarop had ik 4,86/6. De stilleesproef ging net iets minder maar daar kan ik ook nog beter in worden. In totaal had ik 14,1/40 wat natuurlijk niet genoeg is om geslaagd te zijn.
Ik denk dat als ik beslis om voor geneeskunde te gaan en mijn best doe dat ik erdoor kan geraken zeker.
Vorige week heb ik ook voor het eerst sinds mijn operatie terug gevlogen en zoals ze al zeiden, dat metaal in je rug zorgt er niet voor dat je piept als je door de controle moet. Gelukkig, zou wat gênant zijn anders.
Ohja, de dag daarvoor ben ik ook even gaan fietsen. Ik wou popcorn maken met een vriendin maar de maïs was op dus we moesten naar de winkel. Te voet was net iets te ver en omdat ik tog dacht dat de dokter mij een paar dagen later de toestemming zou geven, gingen we maar met de fiets. Normaal fiets ik elke dag met haar naar school en nu was het natuurlijk lang geleden.
Vorige week moest ik ook nog eens naar pellenberg voor een check-up. Ik heb de dokter maar heel kort gezien, hij keek gewoon even snel naar mijn litteken en zei dat alles in orde leek. Ik vroeg hem iets over fietsen want ik dacht dat ik dat mocht doen vanaf 6 maanden, maar opeens was hij heel negatief. Hij zei dat ik helemaal nog niets mocht doen want dat je na een jaar pas terug mocht sporten.
Ik was zo teleurgesteld en gefrustreerd want waarom is naar de winkel of naar school fietsen sporten? Mijn school is 7 minuten fietsen en ik keek er zo naar uit om dat in september weer te doen want zo alleen te voet is toch maar saai na een tijdje. Maar bon, dat vond ik nog wel meevallen, niet fietsen de afgelopen maanden is niet echt een probleem geweest, ik heb genoeg bussen en trammen die in mijn buurt rijden en vrienden komen gewoon naar mij. Het ergste vond ik dat hij zei dat ik nog helemaal niet mocht zwemmen, dat ik gewoon mocht "dobberen" en al zeker geen baantjes mocht doen, en dat ik hem vorige keer gewoon verkeerd verstaan had.
De vorige keer heb ik hem nog minder gezien en was het vooral zijn assistente die mijn vragen beantwoorde en zij zei dat ik na 3 maanden mocht beginnen met op mijn rug te zwemmen, wat ik toen ook heb gedaan en daarna ben ik overgeschakeld op crawl omdat dat gewoon makkelijker was. Ik heb nooit van iets last gehad, ik was juist dolgelukkig dat ik met kleine stapjes weer vooruitgang boekte en dat ik eindelijk weer een beetje mocht bewegen.
Zwemmen is iets wat ik heel graag doe en het deed mij de andere dingen die ik nog niet mocht doen minder missen. Ik ben denk ik al 4 keer met een vriendin gaan zwemmen en was van plan het nog veel te doen en dat het nu opeens niet meer mag is heel teleurstellend. Vooral omdat ik het wel kan en nu moet ik opeens terug van nul beginnen. Ik zit wel in een dilemma of ik het advies van de dokter moet volgen of niet. Natuurlijk moet je altijd doktersadvies volgen, maar al vanaf het begin doe ik het beter dan gemiddeld, ik revalideer sneller dan andere mensen en zelfs de assistenten van mijn dokter zeiden een paar maanden geleden dat ik na 3 maand mocht zwemmen en na 6 maand mocht fietsen, op internet staat ook overal hetzelfde advies plus ik heb het al een gedaan en ik had geen last.
Anderzijds is het belangrijk dat ik oppas wat ik doe want alles moet nog goed aan elkaar groeien. Ik heb al eens niet het advies van een dokter gevolgd (over mijn korset s nachts dragen in de eerste maanden) en dat is niet zo goed afgelopen.
Ik denkt dat ik ga oppassen met wat ik doe terwijl ik tog geniet van mijn zomer. Ik wil veel gaan zwemmen, ik vertrek woensdag naar Frankrijk en we zitten vlakbij een meer dat perfect is om af te koelen want het kan er serieus warm zijn, maar ik zal het houden op een beetje zwemmen en wat ronddobberen op mijn luchtmatras. Op kamp wil ik mij wel niet te veel zorgen hoeven maken en wil ik zo veel mogelijk meedoen.
Vanaf september zal ik het wel weer even rustig houden.
Ik ben net klaar met mijn examens. Pff, 2 weken leren, vermoeiend Maar goed, ze zijn denk ik allemaal wel goed gegaan en binnen 3 dagen heb ik mijn uitslag. Dan kan de zomer eindelijk echt beginnen, zalig
Naar deze zomer kijk ik zo hard uit, het is niet het simpelste schooljaar geweest en ik ben blij dat volgend jaar een nieuwe start is. Geen honderd lesuren meer missen en moeten inhalen, geen trolleys meer om mee te sleuren, niet meer te voet naar school moeten en vanaf januari eindelijk weer L.O. kunnen doen. Het is ongelooflijk hoeveel er op 1 jaar kan veranderen, een jaar geleden ging ik er nog vanuit dat ik over een paar dagen mocht stoppen met mijn korset te dragen, nooit gedacht dat ik een jaar later al geopereerd zou zijn.
Veel mensen vragen mij of het anders voelt nu, of ik minder rugpijn heb en of ik die staven voel zitten. En eerlijk gezegd weet ik daar nog geen goed antwoord op. Het is moeilijk om mijn nieuwe rug nu al te beoordelen. Ja ik heb nog wel regelmatig rugpijn en het voelt meestal wel hetzelfde als ervoor en ik weet niet hoe deze gaat evolueren. En of ik de staaf voel? Geen idee, ik beweeg nog niet zo veel dus dat zal ik pas beseffen als ik alles weer mag doen. Mijn rug is wel nog redelijk gevoelig voor aanrakingen, sommige plaatsen doen pijn en op andere plaatsen heb ik totaal nog geen gevoel.
Vandaag:
Exact 1 jaar geleden kreeg ik het slechte nieuws over mijn operatie, toen leek dat voor mij het einde van de wereld en een enorme teleurstelling. Ik gaf mezelf eerste de schuld en het was zo van tja Sofie, ge hebt gefaald en nu klinkt dat misschien heel erg maar ergens heeft het mij wel geholpen. Het was voor mij zoiets van oké nu ga ik er alles aan doen om beter te worden en ik ga hier zo hard mijn best voor doen en dat gelde niet alleen voor mijn gezondheid maar ook voor mijn schoolwerk. Gisteren kreeg ik mijn rapport: A-attest, jaartotaal van 76, 84 op examen wiskunde en felicitaties van mijn leerkrachten dat ik mijn afwezigheid zo goed heb opgevangen. 5e jaar is sowieso het moeilijkste jaar en ik ben zo blij dat het voorbij is. Ik kijk zo hard uit naar volgend jaar: laatste jaar, chrisostomos en eindejaarsreis.
Maar nu eerst zomervakantie, morgen ga ik met mijn beste vriendin naar Rotterdam om te shoppen.
Zwemmen is ook iets wat ik deze zomer enorm veel ga proberen doen.
Ondertussen zijn we 4 maanden na de operatie en al 3 maanden aan het bloggen. Ik vind het echt leuk om te schrijven, ik ben iemand die heel veel nadenkt en piekert en het voelt goed om een mijn gedachten op te schrijven en te delen met mensen die zin hebben om dit te lezen.
Eergisteren was het de 27e en dat is de laatste tijd telkens weer een geluksdag. Eergisteren was voor mij ook een goede dag, ik had een goed rapport dus dat is altijd wel leuk. Ook kreeg ik leuke commentaar over dat ik mijn afwezigheid goed heb opgevangen. In februari heb ik door mijn revalidatie 3 weken school gemist en in een vijfde jaar haal je dat niet zomaar in 1,2,3 in, maar ik heb veel hulp gehad. Vorige jaren heb ik nooit 1 les gemist, ik ben de afgelopen 5 jaar niet meer ziek geweest en dan opeens door mijn rug ben ik er dit schooljaar meer dan 100 uur niet geweest. Er zijn nog altijd stukken leerstof van sommige vakken die ik nog niet bekeken heb. Volgende week zijn het examens en ik ga zo blij zijn als dit schooljaar voorbij is. Ik ga zo hard genieten van mijn zomer.
Eergisteren kregen we ook nog wat praktische uitleg over het ingangsexamens geneeskunde waarvoor ik ben ingeschreven in juli. Op 1 juli mogen we daar naartoe, spannend. Ik ga er sowieso niet door zijn en dat is ook niet de bedoeling, maar ik wil het wel eens proberen. Verder wordt het een zalige zomer in zuid-Frankrijk en dan eind augustus op kamp naar Spanje met vriendinnen. Dat wordt zo leuk, vooral omdat ik dacht dat ik met mijn rug nooit had kunnen gaan, maar nu denk ik dat dat wel zal meevallen.
Daarna is het al weer tijd voor een nieuw schooljaar, een nieuwe start. Vanaf dan mag ik weer met een gewone boekentas (niet meer die veel te kleine trolley) naar school en kan ik weer fietsen. Terug samen met mijn beste vriendin, die net gisteren van haar paard is gevallen en haar sleutelbeen heeft gebroken. Het dutske toch. Haar mama belde me gisteren ineens op vanuit het ziekenhuis en ik heb mijn vriendin ook even aan de lijn gehad, ik wist meteen dat er iets gebeurd was en dat het te maken had met het paardrijden. 2 jaar geleden was exact hetzelfde gebeurd. Het was een kort telefoontje want ze had het moeilijk, maar ik heb ze nog gisteravond gezien en het is een heel sterke.
Ergens deed dat telefoontje mij nog aan iets anders denken. De dag na mijn operatie wou ik persé haar bellen 's middags, gewoon om haar even te horen. Toen ze uiteindelijk de telefoon opnam kon ik amper een woord zeggen, ik begon gewoon te wenen en moest de telefoon doorgeven aan mijn mama. We hadden amper een zinnig woord tegen elkaar gezegd, maar dat maakte niet uit, al was ze ineens random een Latijnse tekst beginnen voorlezen, het was gewoon leuk om haar te horen. Soms is gewoon er zijn voor iemand veel belangrijker dan de woorden die je zegt. En ik zal haar zo veel mogelijk helpen nu, net zoals ze er voor mij was een paar maanden geleden.
Eergisteren was het dan eindelijk zover, eindelijk terug zwemmen. Zwemmen lijkt misschien niet zo heel speciaal, maar dat was het wel voor mij. Het is de eerste sport die ik terug mag doen en het is weer een belangrijk stapje verder in mijn revalidatie. Ik was best wel een beetje zenuwachtig. Ik vond het wel heel spannend, ik was ook heel benieuwd hoe het zou zijn en hoe ik mij zou voelen. Of ik nu op een andere manier zou moeten leren zwemmen en of ik niet te onzeker zou zijn om ineens voor zoveel mensen mijn litteken te tonen. Toch keek ik er vooral hard naar uit, ik heb altijd al graag gezwommen.
Gisteren was dus de dag, 12 mei 2014 om 18u, samen met een vriendin. Ik had mij thuis al omgekleed en keek nog even in de spiegel. En ja, het litteken viel niet te verbergen, iedereen zou het duidelijk kunnen zien. Ik wilde het ook niet verbergen, het is wat het is, ik ben wie ik ben, en ik zou wat dan ook genieten van mijn speciale dag. Toen we binnenkwamen in het zwembad was er wel redelijk veel volk, maar ik lette helemaal niet op de mensen rond mij, het kon mij ook niets schelen. Eerst begon ik met schoolslag, maar dat ging wat moeilijk omdat ik mijn hoofd nu nog moeilijk kan optillen. De dokters hadden mij ook gezegd dat ik best eerst probeerde om gewoon op mijn rug te zwemmen, dat probeerde ik in het begin, maar dat doe ik normaal nooit dus het voelde wat vreemd en zo kon ik ook de andere mensen niet zien waardoor ik wel tegen een paar mensen bijna botste.
Uiteindelijk probeerde ik crawl en dat lag mij toch het beste, dat ik ook wat ik het liefste doe. Alleen was er 1 "spookzwemmende" (of een Engelse, want zo wou links zwemmen terwijl iedereen in beide richtingen rechts aan het zwemmen was) bomma die uit de verkeerde richting kwam (die ik met mijn kop in het water natuurlijk niet zag aankomen) en in schoolslag recht tegen mij zwom, tss, de benidorm basterds van tegenwoordig. Er was eigenlijk gewoon veel te veel volk die dag.
Zo veel heb ik nu ook niet gezwommen, het was ook leuk om met die vriendin aan de kant wat bij te praten. Voor een eerste zwemervaring was het zeker geslaagd, ik ging moe en voldaan naar huis en ik wil 100% zeker nog veel gaan. Liefst ga ik nu elke week zwemmen om mijn conditie en rugspieren een beetje sterker te maken wat waarschijnlijk nu de examens eraan komen even niet zal gaan, maar we zien wel.
Wat heb ik dan nog gedaan deze week? Wel, ik zit in mijn voorlaatste jaar secundair onderwijs, dat betekent dat ik volgend jaar moet kiezen wat ik zal verder studeren en het komt dus spannend dichterbij. De laatste tijd sta ik er wel meer en meer bij stil, ik ben beginnen kijken naar wat mij interesseert, heb een paar tests gedaan ook. De dingen die overal wel terugkwamen waren medische dingen zoals geneeskunde, klinische psychologie en farmaceutische wetenschappen en dingen met wiskunde. Wiskunde en wetenschappen zijn wel 2 dingen die mij altijd heel hard geïnteresseerd hebben (vandaar mijn richting wewi8), maar ik heb nooit echt een 100% duidelijk beeld gehad over dingen die ik daarmee wil doen.
Hoog op mijn interesselijstje staan momenteel geneeskunde en architectuur. Ik weet dat geneeskunde een heel zware en boeiende richting is en dat ik er goed moet over nadenken. Daarom heb ik ook beslist om dit jaar al mee te doen aan het ingangsexamen, om te weten hoe het is, om mijn kennis eens te peilen en vooral om te zien of het me echt wel ligt en of ik bereid ben het volgend jaar voor echt te doen. Mijn eigen ervaring met mijn rug heeft voor een deel ook wel meegespeeld denk ik. Het heeft sowieso wel een interesse voor het menselijk lichaam bij mij opgewekt, ik vind het wel leuk om te weten hoe sommige dingen werken en hoe sommige ziekten ontstaan. Toen ik te horen kreeg dat ik scoliose had wilde ik ook meteen weten wat het was, wat de oorzaken en de gevolgen waren en hoe er iets aan gedaan kon worden.
Anderzijds ben ik ook wel graag creatief en wiskundig bezig en zou een richting als burgerlijk ingenieur-architect mij ook wel liggen. Ik heb nog even tijd om rustig te denken, in brochures te bladeren en mijn keuze te maken. Misschien ga ik binnen een paar maanden wel een totaal andere richting uit. We zien wel wat er komt.
Omdat ik vandaag veel tijd heb en omdat ik ook nog wat tijd moet inhalen schrijf ik vandaag nog een post. Daarstraks had ik het over Londen, een geweldige ervaring en ik heb er zeker iets uit geleerd. 1) Dat Londen en fantastische stad is natuurlijk. 2) Dat beweging en dingen doen veel beter zijn voor mijn rug dan gewoon in de zetel zitten. Thuis krijg ik vaak last als ik in de zetel zit en ik had wel schrik voor Londen, maar dat viel juist heel goed mee.
De dag na Londen was 27 april, 3 maanden na mijn operatie dus. Vanaf die dag mocht ik terug zwemmen en dat had ik zeker willen doen als het zwembad niet gesloten was... Ik ben nog altijd niet geweest. Voor die eerste keer wil ik liever niet alleen gaan, maar met een vriendin ofzo. Ik heb een vriendin waarmee ik altijd ga zwemmen, zij heeft ook scoliose. Ik zei het al 'ongeluk' brengt me bij mijn beste vrienden. Mijn beste vriend en ik zijn pas echt vrienden geworden nadat mijn lief het plotseling had uitgemaakt. Besluit: Probeer in iets slecht altijd een voordeel te vinden. Net zoals het feit dat ik vandaag nog niet mag sporten even een voordeel is. Normaal hebben we sportdag dus ik heb een dagje verlof.
Misschien dat dat alles gewoon puur toeval is, maar ik geloof dat sommige dingen gebeuren voor een reden en als er iets anders zou zijn of iets niet gebeurd zou zijn, zou je leven er totaal anders uit zien. Ik probeer ook geen spijt te hebben van dingen uit het verleden omdat je er tog niets aan kan veranderen en je bent ook nooit zeker of de andere keuze beter geweest was. Ik ben ook misschien een beetje geobsedeerd door het cijfer 27, ik kom het overal toevallig tegen, van mijn operatie en kamernummer weten jullie al, maar ik zit ook met 27 in de klas, school is gedaan op 27 juni, ik heb dit weekend een film gezien die 1u en 27 minuten duurde, ik was 27 dagen samen met mijn lief op 16-04-2014 (16+4+2+1+4=27 -> heb ik is toevallig uitgerekend) en het is echt gewoon mijn favoriete getal.
Bij godsdienst zijn we bezig over lijden en rouw en we moesten hierover een taak maken. Eerst waren er 3 teksten: over een vrouw die haar borst verloor door borstkanker, over een man die euthanasie pleegde nadat hij blind en doof werd en over een man wiens gezicht verminkt was door een aantal gezichtstumoren. We moesten hier even bij stilstaan en zeggen welke gevoelens deze teksten voor ons opriepen. Daarna moesten we ook zeggen hoe we omgingen met de schoonheid van ons lichaam, of we littekens hebben en hoe we hiermee omgaan. Een paar van mijn antwoorden:
Hoe ga jij om met de schoonheid van je lichaam? Wat vind jij belangrijk? In welke mate zorg jij ervoor dat je er goed uitziet? Ik vind het wel belangrijk om er een beetje goed uit te zien en mijn lichaam te verzorgen. Ik vind wel dat je hierin niet mag overdrijven, een beetje make-up mag, maar ik zou mij nooit laten opereren enkel om er beter uit te zien. Ik vind dat je blij moet zijn met het lichaam dat je hebt gekregen en dat moet koesteren. Ik vind natuurlijke schoonheid veel mooier dan iemand die er heel fake uitziet.
Heb jij een litteken op je lichaam? Wat vind jij daarvan? Ik heb verschillende littekens op mijn lichaam. Ik heb er kleine op mijn knie, van te vallen, op mijn voet, van toen ik trots als kindje met mijn nieuwe sandaaltjes mijn voet omsloeg, of op mijn arm, van mij te verbranden aan een plaat vol cupcakes die ik met een vriendin net had gebakken. Ik heb ook een litteken in mijn gezicht, ik weet niet juist van wat, ik werd zo wakker na mijn operatie. En dan heb ik nog mijn grootste en belangrijkste litteken op mijn rug. De kleintjes zijn gewoon grappige souvenirtjes, maar dat op mijn rug is een herinnering aan iets redelijk ingrijpend in mijn leven. Ik had het er in het begin heel moeilijk mee dat ik geopereerd zou moeten, het was iets wat ik 3 jaar lang had proberen voorkomen, het zou veel pijn met zich meebrengen, ik zou veel minder flexibel worden en het zou een gigantisch litteken achterlaten. Ik dacht eerst dat een litteken heel lelijk ging worden en ik dacht al aan manieren om het te proberen verbergen. Nu het er effectief is, stoor ik er mij niet meer aan, ik vind het mooi en ik doe geen moeite om het te verbergen. Soms draag ik T-shirten waarbij het litteken een beetje te zien is en het stoort mij totaal niet dat iemand het ziet, ik heb er ook nog nooit slechte commentaar op gekregen. De dokters zeggen dat het op termijn wel zal weggaan, maar als het zo blijft vind ik dat even goed. Het is een herinnering, een tattoo, van het verleden. Ik vind littekens juist mooi omdat ze een verhaal vertellen. Binnenkort ga ik terug zwemmen en ik zal me in het begin wel zorgen maken over de blikken van mensen, maar ik ga proberen om er niet onzeker door te worden.
Hoe reageer jij wanneer je lichaam tegenpruttelt? Eerst zal ik het er wel moeilijk mee hebben, maar ik probeer zo positief mogelijk te blijven en door te zetten. Ik denk dat je moet weten dat het oké is om slechte momenten te hebben en dat je moet zoeken naar een manier om met je nieuwe lichaam om te gaan. Je moet je proberen zo goed mogelijk aan te passen aan de nieuwe situatie.
Zo, dat was het voor vandaag. En jullie mogen trouwens altijd reageren, een mailtje sturen of vragen stellen.
Het is weer een tijdje geleden dat ik nog eens iets heb geschreven. Het was wat druk. Ondertussen bijna 2 weken geleden ben ik met mijn school naar Londen geweest en het was geweldig. De dokters hadden mij van tevoren gewaarschuwd dat ik zou moeten oppassen en dat ik nog veel last van mijn rug zou hebben, maar alles is zo goed meegevallen.
Onze reis duurde 3 dagen en de eerste dag was een heel lange dag. Ik moest om 4u15 opstaan en tegen 5u45 vertrokken we met de bus. Ik had 's morgens voor de zekerheid wel een pijnstiller genomen want meestal kan ik niet zo lang in de auto zitten zonder rugpijn maar wonder boven wonder had ik helemaal geen last. Ik heb er die dag nog wel 2 genomen want het was de eerste dag en ik wou het dan absoluut nog niet te moeilijk krijgen. Om 11u plaatselijke tijd kwamen we aan in Londen en maakten we een boottochtje op 'the Thames'.
Zalig om eindelijk in Londen te zijn. Eindelijk omdat ik met mijn beste vriendin 3 jaar geleden een groepswerk moest maken over Londen en daardoor werden we beste vriendinnen. Het ongeluk heeft ons eigenlijk samengebracht. Het was in het 2e middelbaar en we zaten al een paar maanden in dezelfde klas, maar we praatten niet echt met elkaar. Met mijn rug bleef het achteruit gaan en in januari kreeg ik mijn korset en mocht ik geen L.O. meer doen. Mijn beste vriendin viel een paar weken later tijdens die les en ik hielp haar naar de ziekenkamer. Gevolg: haar voet in het verband en 2 weken samen op de bank. Er was een directe klik tussen ons, normaal ben ik heel verlegen en heeft het tijd nodig bij mij om met mensen te praten, maar nu helemaal niet. We praatten en lachten heel de tijd en het was super, de taak over Londen bracht ons dan ook nog dichter bij elkaar en we waren een geweldig team (30/30 -> woehoew). Jammergenoeg zit zij niet meer in mijn klas en zat ik ook niet met haar in de groep in Londen (we waren verdeeld in 2 groepen omdat 100 mensen tegelijk voor alle activiteiten net iets te veel was). Gelukkig zat ik wel nog bij mijn lief en nog een paar vriendinnen, dus ja, moest ik maar wat sociaal zijn.
Die eerste dag hebben we al veel gedaan: the Tower, wandeling langst o.a. de Big Ben en 's avonds de London Eye. Het was al redelijk laat toen we voor ons hotel in Wembley aankwamen en we moesten nog een uur wachten voor we uiteindelijk kamer per kamer naar binnen mochten. En natuurlijk waren er dan maar 2 liften waar max. 5 mensen met koffer in pasten en lagen we met onze school op de 8e, 9e en 10e verdieping... Moest het 3 maanden ervoor zijn en als we nog heel lang hadden moeten wachten, had ik waarschijnlijk de trap tog genomen, maar dat leek me nu geen geweldig plan. Eenmaal op onze kamer was het al bijna middernacht en ben ik meteen gaan slapen, mijn kamergenootje wou nog wat tv zien.
De volgende ochtend kregen we om 6u al een wake-upcall, snel een broek aan en half slapend naar het ontbijt dan maar. We waren de eerste groep en we moesten in 2 shifts eten omdat het hotel niet op zoveel mensen tegelijk voorzien was dus daarom was het zo vroeg. Om 8u begon onze dag pas echt: metro nemen, naar the Globe, wandelingetje, eten in covent garden, National Gallery bezoeken en onze dag zat er al weer bijna op. Geen pijnstillers genomen die dag en geen last. 's avonds nog naar een fantastisch musical gaan kijken en weer even laat als de vorige dag ons bedje in. Gelukkig mochten we de volgende ochtend net iets langer slapen. De laatste dag zijn we nog naar het British museum geweest en kregen we (veel te weinig) tijd om te shoppen. Om 15u moesten we alweer vertrekken naar huis. Het was een geweldig avontuur en ik wil zeker nog eens terug.
Morgen vertrek ik al op schoolreis naar Londen, ik kijk er enorm naar uit en ben er helemaal klaar voor. Ik heb nog een paar leuke en mooie quotes voor jullie:
-per aspera ad astra
-we are not given a good life or a bad life. We are given a life. Its up to us to make it good or bad.
-Ill always find a reason to smile
-with pain comes strength
-la vie est belle
-art never comes from happiness
-without struggle there is no progress
-be a warrior not a worrier
-stop looking for reasons to be unhappy. Focus on the things you do have, and the reasons you should be happy.
-scoliosis was just Gods way of giving you natural swagger
-scoliosis makes me cute and curvy
-life doesnt get easier, you just get stronger
-everybody wants happiness, nobody wants pain but you can't have a rainbow without a little rain
-pain makes you stronger. Tears make you braver. Heartbreaks make you wiser. So thank the past for a better future.
-never be afraid to try, remember: Amateurs built the ark, professionals built the titanic.
-life ends when you stop dreaming. Hope ends when you stop believing. Love ends when you stop caring. So, dream, hope and love.
-love the life you live, live the life you love
-stay strong
-life isnt about waiting for the storm to pass, its about learning to dance in the rain
-Life is not a mp3 where you can play anything that you want, but life is a radio, you have to enjoy what is played
-maybe its not about the happy endings, maybe its about the story
-it always seems impossible until its done
-happiness is a journey, not a destiny
-life is like a roller coaster. it has ups and downs but its your choice to scream or enjoy the ride
-a bird sitting on a tree is never afraid of the branch breaking, because her trust is not on the branch but on its own wings. Always believe in yourself.
Het is weer een tijdje geleden dat ik iets heb geschreven. Mijn operatie is ondertussen al bijna 3 maanden geleden. Ik voel me goed. Eigenlijk voel ik niet zo heel veel verschil met ervoor. Ik heb nog steeds dezelfde rugpijnen, al komen deze de laatste tijd vaker en vaker voor, ongeveer elke dag, en dat is wel lastig. Het is nu paasvakantie en ik amuseer me wel, maar toch begin ik het stilzitten stilaan beu te worden een beetje. Vanaf 3 maanden mag ik terug beginnen zwemmen, eerst op mijn rug en zo voorzichtig opbouwen. Dat is binnen 11 dagen al, ik kijk er wel naar uit. Iets anders waar ik naar uitkijk is mijn schoolreis naar Londen volgende week. Londen lijkt mij een fantastische stad, al ben ik er wel nog nooit geweest. Ergens ben ik natuurlijk wel bang dat de rugpijn mijn vakantie een beetje verpest, maar ik ga gewoon proberen genieten. En genieten zal ik wel doen, de planning is enorm druk en we gaan ook enorm veel zien en enorm veel wandelen, maar iedereen gaat mij zo veel mogelijk helpen en ik zal ook zo veel mogelijk proberen rusten tussendoor. Ik denk dat het een geweldige ervaring gaat worden.
Het is veel te lang geleden dat ik nog eens iets heb geschreven. Ik ben nu al een maand bezig met mijn blog en mijn operatie is ondertussen al 2 maanden geleden en ik voel me super. De rugpijn is er natuurlijk nog en hoewel mijn dokter zei dat deze wel beter wordt, geloof ik er niet helemaal in. Het zou wel geweldig zijn natuurlijk om binnen een jaar helemaal rugpijnloos te zijn, we zien wel.
Vorige week ben ik voor het eerst terug op controle geweest in het ziekenhuis, eigenlijk nog een beetje vroeg maar alles was in orde. Binnen een maand ga ik met school naar Londen voor 3 dagen en ik moest zeker weten of het wel zo'n goed idee is. Ik mag gaan en het gaat wel heel vermoeiend worden, maar toch kijk ik er enorm naar uit. Ik heb toen ook de foto's gezien voor en na van mijn rug en het is een enorm verschil, eerst een kromming van bijna 60 graden tot een van 10-15. Het is geweldig.
Hey allemaal, We zijn weer een weekje verder. Mijn operatie is ondertussen al bijna 7 weken geleden en ik voel me super. Ik ben deze week voor het eerst zonder rolstoel naar school gegaan en het ging super. Ik wandel nu naar school met een trolley en heb totaal geen last van mijn rug. In de klas zit ik weer op gewone stoelen met een kussen. Ik neem ook al een hele tijd geen pijnstillers meer.
Af en toe krijg ik mijn oude rugpijnen soms wel eens terug, maar die ben ik al gewoon. Al mag ik nu nog niet zo veel doen en moet ik goed oppassen, ik heb niet het gevoel dat mijn rug mij tegenhoud om dingen te doen die ik wil. Ik voel me heel goed en ben nog elke dag verbaast over hou vlot mijn revalidatie gaat.
Pas op, niet alles gaat vanzelf, ik heb ook zo mijn moeilijke momenten, maar ik ben positief ingesteld nu. Sinds een paar dagen is ook mijn plakker van de wonde en het ziet er fantastisch uit. Het litteken is een dun, rood streepje geworden en ik vind het heel mooi. Ik zou het zelfs niet erg vinden moet het zo blijven en niet helemaal weggaan. Ik vind littekens niet lelijk, maar zelfs mooi omdat ze een verhaal vertellen.
Volgende week moet ik terug naar het ziekenhuis en ik ben heel benieuwd naar wat de dokter zal zeggen.
Vandaag het laatste deel over mijn revalidatie, vanaf volgende week zal ik proberen te schrijven over wat ik in die week heb meegemaakt. Nu nog over mijn laatste dag in het ziekenhuis:
Zaterdag was een goede dag, mijn haar werd gewassen. Op een wel heel speciale manier: al liggend op mijn bed met een emmer eronder. Ik kreeg die dag veel bezoek, onder andere 3 vriendinnen die met de trein speciaal waren gekomen en ze hadden cake en cadeautjes meegebracht, jeej. De volgende dag mocht ik naar huis mét de ambulance, maar het was wel leuk en er was een vriendelijke ambulancier die de hele tijd met mij praatte. Ik was heel blij om thuis te zijn. Het was bovendien extra feest want mijn papa was jarig.
In de 2 weken dat ik thuis was heb ik niet zo veel gedaan, vooral veel gerust. Toch ben ik ook veel vooruitgegaan, ik moest me vooral fysiek voorbereiden om terug naar school te gaan, ik moest een hele dag kunnen blijven zitten. Ik probeerde in de dag niet meer te slapen, zo weinig mogelijk pijnstillers te nemen en zo veel mogelijk te bewegen of recht te zitten.
20/02/2014: Mijn eerste schoolweekje zit er bijna op en het was vermoeiend en druk, maar ik was heel blij om terug te zijn. Ik voelde me goed en had amper pijn. Ik werd ook goed en spontaan geholpen door mijn lieve klasgenootjes. Ik heb nu nog een rolstoel omdat naar school wandelen te vermoeiend is en ik nog niet met de fiets mag. De stoelen op school zitten ook heel slecht. Een rolstoel op school is niet zo simpel omdat we altijd van lokaal wisselen en de banken meestal eerst verschoven moeten worden voor ik ertussen kan, maar ik krijg veel hulp. Ik heb ook 3 weken leerstof gemist en dat allemaal inhalen is veel maar ik hoef geen L.O. meer te doen en ik krijg tijdens die uren bijlessen.
Vandaag schrijf ik het vervolg, gisteren was ik geëindigd bij dinsdag.
Dinsdagnacht werd mijn maagsonde eindelijk verwijderd. Woensdag ging moeilijk in de voormiddag, mijn bloeddruk was veel te laag en ik voelde mij heel slap en had het veel te warm. In de namiddag ging het beter en kreeg ik bezoek. Die dag leerde ik ook met hulp van de kinesist recht zitten op de rand van mijn bed en mocht ik even gaan rechtstaan. Eindelijk uit mijn bed, ik was zo blij een trots. Dat was wat ik het liefste wou, ik had geen schrik voor de pijn, ik wou gewoon weer zo snel mogelijk simpele dingen kunnen doen en het deed eigenlijk ook helemaal niet zo veel pijn, het voelde gewoon wat vreemd aan.
Donderdag kreeg ik voor het eerst mijn eigen kleren aan, dat was niet zo simpel omdat ik nog steeds allerlei draadjes had, maar het voelde veel beter. Daarna kwam de chirurg nog even over de vloer om te kijken hoe het met mij ging. Ik had verwacht dat ik moest opstaan ofzo, maar hij wilde enkel weten of ik dat kon. Ja ik kon dat al, en daarom mocht ik van hem de volgende dag of die daarna al naar huis. Dat vond ik echter veel te vroeg, ik voelde mij daar nog veel te zwak voor en ook de andere dokters en verpleegsters vonden dat geen goed idee. Ik mocht die dag ook voor het eerst op een stoel zitten en dat voelde heel vreemd, ik was heel stijf. s avonds kreeg ik enorme buikpijn, mijn blaassonde werd verwijderd en ik mocht voor het eerst zelf (met hulp) naar de WC gaan.
Vrijdag mocht ik voor het eerst eten en tja, ziekenhuiseten is toch niet zo geweldig en ik kreeg nooit wat ik wou. Die ochtend leerde ik met hulp van een ergotherapeut mezelf wassen. Later die dag moest ik naar radiologie voor de eerste fotos van mijn nieuwe rug, ik heb ze nog altijd niet gezien maar ben wel benieuwd. Vlak daarvoor vielen er nog een aantal dokters binnen met het goede nieuws dat ik zondag naar huis mocht, maar dat ik wel nog een ziekenhuisbed zou moeten regelen en liggend vervoer. In de namiddag kwam de ergotherapeut nog eens langs om mij te doen zitten. Mijn kamertje was heel klein en om de stoel binnen te krijgen moest alles aan de kant, mijn kleerkast in de badkamer Maar het is wel gelukt.
Ik heb nog niet geschreven over mijn ziekenhuiservaring dus even flashback naar maandag. Ik heb niet zo goed geslapen die nacht, ik wou het niet gemakkelijk toegeven maar ik denk dat ik toch wat zenuwachtig was. Rond half 7 was papa bij mij en van de verpleegster kreeg ik een prachtig ziekenhuiskleed en een kalmeerpilletje. Om 7 uur werd ik door iemand opgehaald en met bed en al naar de operatiezaal gebracht. Gasthuisberg is een gigantisch ziekenhuis en aan de gangen waar we door gingen leek maar geen einde te komen. Eerst werd ik naar een kamer gebracht en kreeg ik een kapje op mijn hoofd en papa nog een schort. Dan werd ik naar de plaats gebracht waar het allemaal ging gebeuren. Iedereen om me heen was bezig, de kamer stond vol apparatuur, mijn foto's stonden geprojecteerd op de tv-schermen en ik kreeg een infuus in mijn arm. Daarna werd er mij gevraagd of ik op de operatietafel wou gaan liggen en ik kreeg een zuurstofmasker op. Ze spoten een witte vloeistof in mijn arm en vanaf dat moment sliep ik.
Toen ik wakker werd stonden mijn ouders naast mijn bed, ik lag op recovery in een aparte kamer. Blijkbaar was ik al eens wakker geweest maar daar weet ik niets meer van, wat normaal is. Ik lag op mijn rug en keek om me heen, ik lag vol draden, infusen en baksters en had een maag-en blaassonde. Ik was enorm moe en had niet meer de energie om iedereen te smsen dat ik ok was. Op dat moment had ik totaal niet veel pijn, ik had een knopje in mijn handen waarop ik kon drukken voor extra morfine. Ik lag eerst op mijn rug, wat ik totaal niet comfortabel vond dus ik draaide me altijd op mijn zij. Het deed wel pijn om dat te doen want ik had precies enorme spierpijn maar voor de rest viel het wel mee. Rond 8u gingen mijn ouders dan weg en daar lag ik dan alleen.
Elk uur van die nacht werd ik wakker, tussen half 12 en 3u kwam er niemand maar hoorde ik wel heel de tijd lawaai van andere mensen. Die 3,5u heb ik geen enkele keer op mijn pijnpomp gedrukt, ik had geen last. Om 3u kwam de verpleegster en had ik wel even een dipje, het deed nu wel pijn en had nog een lange weg te gaan. Ik voelde mij enorm eenzaam en had nog altijd veel dorst. Vanaf dan kwam ze elk uur kijken hoe het was. Ook waren er regelmatig mensen die kwamen vragen hoeveel pijn ik had op een schaal van 1 tot 10 en ik kon alleen maar zeggen dat ik heel veel dorst had. Ik heb niets mogen drinken van zondagavond tot dinsdag na de middag en kreeg alleen vieze stokjes om mijn tong wat nat te maken. 'S morgens werd ik gewassen en verzorgd. Ik kreeg enorm veel dokters en verpleegsters over de vloer en moest aan een monitor die een fout signaal gaf waardoor er nog meer mensen bij werden geroepen.
Pff, ik had eindelijk mijn prachtig ziekenhuiskleedje aan en was klaar om naar mijn kamer te gaan tot ze kwamen zeggen dat er geen kamer vrij was. Gelukkig mochten mijn ouders een half uurtje later wel bij mij en tegen de middag werd ik naar een driepersoonskamer gebracht. Er lag nog 1 ander meisje aan de andere kant van de kamer die later werd meegenomen voor operatie en die dezelfde dag al naar huis mocht. Die dag kreeg ik voor het eerst bezoek van moeke met een mooi boeketje bloemen. Veel kon ik die dag nog niet doen, van smsen werd ik echt misselijk. Wel kon ik vanaf de eerste dag mezelf draaien in bed en de kinesist leerde me hoe ik dat goed moest doen. Omdat ik het zo goed deed mocht ik al even mijn bed een beetje rechter zetten. 'S avonds kwam mijn broer en papa nog langs en mocht ik naar mijn eigen kamer. Mijn mama is de hele week bij mij gebleven en daar had ik veel aan, 's nachts hielp ze me altijd draaien en opstaan zodat ik niet iedere keer de verpleegster moest roepen.
Wow een week geleden begon ik deze blog en ik heb nog steeds heel veel om te schrijven. Voor ik over mijn hele ziekenhuiservaring begin te vertellen wil ik jullie een stukje laten lezen dat ik een week na mijn operatie schreef.
03/02/2014: Een dag terug van het ziekenhuis en ik voel me goed. Niet meer moe, alleen voel ik me heel lui en nutteloos. Ik heb de hele dag echt niks te doen en ik weet dat ik op school ondertussen heel veel mis. Eigenlijk mis ik het schoolleven wel, misschien vreemd maar ja. Ik kan al veel voor een week na de operatie maar ben fysiek echt nog te zwak. Ik kan rechtstaan, wandelen en zitten maar alles is enorm vermoeiend en hou ik maar even vol. Ik ben blij om thuis te zijn, ik voel me hier veel beter en heb net iets meer energie.
Wat ik vooral van dit alles geleerd heb:
Haalbare doelen stellen elke dag in de eerste weken na de operatie is belangrijk. Van de kinesist en ergotherapeut krijg je al een schema: eerst oefeningen, dan zitten, rechtstaan, lopen, zelf wassen, en dan ben je klaar voor naar huis te gaan. Thuis is er geen controle van specialisten, maar toch moet je doelen blijven stellen. Mijn doel voor de eerste dag was bv. om de trap op te kunnen lopen want dat had ik niet meer in het ziekenhuis kunnen leren, daarna werd dat langer op een stoel zitten, in mijn eigen bed slapen of een stukje buiten gaan wandelen. Blijf positief en probeer elke dag iets nieuws te leren of te doen al is het maar heel klein. Wat ik vooral geleerd heb is dat je moet doorzetten en vooral vooruit willen. Denk niet aan wat je nog niet kan maar denk aan hoe je dat kan bereiken door nu met kleine stapjes te beginnen. Ik had zelf nooit kunnen denken dat ik eerst amper kon bewegen en een week later al terug in mijn kamer stond op de 2e verdieping om even uit te rusten en dan weer naar beneden te gaan. Doorzettingsvermogen is heel belangrijk voor een snel herstel. De eerste keer uit bed is zeker niet makkelijk, maar je moet geen schrik hebben van de pijn. Bij mij overtrof de blijdschap het van de pijn. Mensen die zon operatie ondergaan hebben al een heel parkoer achter de rug met wel wat rugpijn. Ik ben ook al veel rugpijn gewoon en ik denk dat het een voordeel is geweest voor mij. Ik had de pijn veel erger verwacht, maar vond het eigenlijk goed meevallen. Niet dat het helemaal simpel en mooi en pijnloos is, de eerste week is heel vermoeiend en doe je bijna niets anders dan slapen, wat de week wel vooruit doet gaan. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar ik laat mij niet ontmoedigen. Ik ben bij met wat ik al kan en ik kijk uit naar alles wat ik nog zal doen.
Vandaag laat ik jullie enkele dagboekfragmenten lezen van enkele weken, dagen, uren voor de operatie.
De komende maanden ben ik gewoon blijven verder doen zoals ik bezig was, korsetje part time dragen, informatie opzoeken op internet, blogs lezen, kine en meer dan ooit oefeningen doen. Ik hoopte dat mijn operatie in de zomer kon zijn, dan kon ik nog rustig mijn jaar uitdoen en misschien op kamp gaan. Eind november liet ik in Leuven een MRI-scan nemen, zo in een witte tunnel heel te tijd stil liggen met enorm veel lawaai om me heen en rugpijn door het oncomfortabel liggen was niks voor mij, maar ja het moest. De week erna belde mijn mama naar het ziekenhuis om te horen of alles in orde was en dat was het ook. Surprise! Sinterklaascadeautje: mijn operatie had al een datum die veel vroeger was dan gepland: 27 januari. Het was wel even schrikken zo snel al, maar het was ook wel goed omdat het ver van de examens gepland was en ik het ook snel achter de rug wilde hebben.
15/01/2014: De dag komt steeds dichter en dichter bij, ik heb mijn laatste radiografie, preoperatieve onderzoeken en gesprek met mijn orthopedist gehad. Ik heb nog altijd een blauwe plek op de plaats waar ze bloed trokken, ook was ik weer een centimeter gekrompen ineens (ik dacht dat krimpen alleen iets voor omaatjes was, maar dus blijkbaar niet) en ik had een beetje een stijve nek nadat ze mij probeerden uitrekken (in de middeleeuwen was dat een straf, nu blijkbaar standaard procedure voor een scoliose operatie), maar ja alles voor de goede (?) zaak.
Nog een paar dagen (!) tot de operatie. Ik ben bang en opgewonden tegelijk. Ergens wil ik het zo snel mogelijk achter de rug hebben en ergens wil ik ook nog zo veel mogelijk dingen doen ervoor. Ik weet dat de revalidatie moeilijk en zwaar zal worden zowel mentaal als fysiek maar ik voel mij er sterk genoeg voor. Ik ben er de afgelopen maanden enorm veel mee bezig geweest. Ik weet er nu al ongelooflijk veel over. Ik heb veel blogs en ervaringen van mensen gelezen en die hielpen mij enorm om er een beeld van te kunnen vormen. Zelf wil ik ook zoiets maken, ik wil er binnen zoveel jaar op terug willen kijken als een keerpunt in mijn leven maar waardoor ik wel sterker ben geworden. Ik weet dat de eerste dagen vooral moeilijk gaan worden, het kan alleen maar beter worden. Het is een positieve gedachte in vergelijking met alle tegenslagen die mijn rug mij de afgelopen jaren bracht. Het is er alleen maar slechter op geworden en ik kijk ernaar uit om eindelijk beter te worden. Ik weet dat het anders gaat zijn na de operatie en dat ik ga moeten opletten vooral de eerste maanden. Mijn rug zal ook nooit meer zo soepel zijn als vroeger, maar dat hoeft ook niet. In theorie zou ik alles nog moeten kunnen doen. Ik ben dan niet zo lenig, maar ik was toch nooit van plan om een ballerina te worden. Ik ben ook benieuwd naar hoe het gaat zijn met de rugpijn, ik heb er bijna dagelijks last van en ben het wel een beetje beu. Ik heb een positieve ingesteldheid nodig om dit te overwinnen. Ik weet ook wel dat dit niet het einde van de wereld is en dat andere mensen nog moeilijkere dingen meemaken. Iedereen zal op een gegeven moment in zijn leven hindernissen tegenkomen en ik ben er van overtuigd dat het je sterker maakt. Ik heb ook geweldige dokters en super lieve mensen om me heen die me ongelooflijk gaan steunen. Ik was heel bang ja en niet zozeer voor de risico's (verlamming, infecties), maar vooral voor hoe het erna zou zijn. Nu ben ik er 100% klaar voor en ik zal er absoluut het beste van maken! Sommige mensen laten een tattoe zetten over een belangrijke gebeurtenis en mijn litteken zal er als een tattoe ook altijd zijn. Ik vond het eerst vreselijk lelijk, maar nu zie ik in dat het ook een symbolische betekenis kan hebben. Het zal ervoor zorgen dat ik mentaal en fysiek sterker wordt. Het litteken zal symbool staan voor de moeilijke tijd waar ik door moet. 27 januari is het zover.
19/01/2014: Over een week moet ik al naar het ziekenhuis en ja ik vind het héél spannend. Ik besef nog altijd niet goed wat er zal gebeuren. Ik heb me er op proberen voorbereiden, maar heb nog altijd het gevoel dat dit niet met mij gaat gebeuren. Het is alsof ik meeleef met iemand die dit gaat meemaken, maar dat ik het zelf niet ben, heel vreemd. Ik denk dat op het moment dat ik in het ziekenhuis ben en de operatie maar een paar uur af is van dat moment dat ik dan pas zal beseffen van wow dit is echt aan het gebeuren.
24/01/2014: Vandaag was mijn laatste pre-operatief onderzoek: een neurologisch onderzoek. Het was best vreemd eigenlijk: zo allemaal mini elektrische schokjes door mijn lichaam en dan mijn handen en voeten zien bewegen zonder ik daar controle over heb. Maar bon, het was gewoon een grappig gevoel, niets pijnlijk en alles was oké. Ook was het vandaag mijn laatste dag school. Ik had maar 3 uurtjes maar wou die toch zeker nog meemaken, afscheid nemen van iedereen. Niet iedereen weet dat ik vanaf maandag weg ben voor 3 weken, maar ik had het niet erg gevonden moesten ze dat wel weten. Ik ga mijn klasje wel missen, niet dat ik met iedereen supergoed overeenkom maar ik heb wel een goede klas. Toen ik daarstraks wegging kwamen er nog een paar mij veel succes wensen en ze gaan goed voor mij bijschrijven. Iedereen is echt superlief tegen mij en dat is leuk om te zien. Gisteren had ik voor het eerst iets op Facebook gezet en er waren veel mensen die me succes wensten. Geen 100 onbekenden maar enkelen waarvan ik het heel lief vind en dat meer betekend dan dat er 100 vage, facebookvrienden iets zouden zeggen. Het is vreemd dat ik die mensen nu 3 weken niet ga zien, normaal zie ik ze bijna elke dag. Het schoolleven gaat ook gewoon door voor hen en het gaat vreemd zijn om opeens na 3 weken terug te komen. Sommige vriendinnen zal ik in die 3 weken wel eens zien, ik heb dan toch genoeg vrije tijd dus ze mogen altijd een op bezoek komen en dat zullen ze wel doen. Vandaag en morgen zal ik nog even genieten van de vrijheid en dan zondag al naar het ziekenhuis, maar ik kijk er zeker niet tegenop ofzo.
26/01/2014: Morgen is het zover, morgen is de operatie. Normaal zou ik zo ongelooflijk zenuwachtig moeten zijn, maar ik ben eerder rustig. Sinds vanmiddag zit ik al in het ziekenhuis, ik heb de verpleegster, anesthesist en kinderarts gezien en er is bloed genomen. Dan ben ik even gaan eten. Mijn ouders en broer zijn net vertrokken en hier zit ik dan, alleen op mijn ziekenhuiskamertje dat best wel veel weg heeft van een jeugdherberg, buiten het multi-beweegbare bed dan. Ik maak me geen zorgen over morgen, ik denk dat alles wel goed komt. Van morgen zal ik toch amper iets onthouden want ik zal de hele tijd slapen en niet eens tijd hebben om de pijn te voelen.
Zo, nu heb ik alles verteld over hoe het was voor de operatie, volgende keer zal het dus gaan over mijn revalidatie.
