Na 6 maanden ging het steeds beter, je begin er echt aan te wennen en zelfs ’s nachts lukte alles zonder problemen. Ik bleef wel rugpijn hebben. Nog altijd heb ik een soort van 'basispakket' aan rugpijn: lage rugpijn van vermoeidheid bij te veel sport, te lang wandelen of staan en rugpijn tussen mijn schouderbladen bij te lang zitten. De eerste gaat weg als je op je rug gaat liggen. Bij de tweede probeer ik te stretchen of mijn rug te masseren als ik niet kan rondwandelen omdat ik bv. in de auto zit. Liggen is het enige wat bijna nooit pijn doet, alleen als ik op mijn zij lig met korset kan het zijn dat ik steken krijg. Als ik me dan voorzichtig op mijn rug draai is die over. Ik ben die rugpijnen gewoon, als mijn kinesist me vraagt of ik nog last heb gehad en ik heb niets anders gehad dan mijn 'basispakketje', zal ik ook nee antwoorden. Ik verwacht ook niet dat het beter wordt. Ik ben het zo gewoon dat ik die rugpijnen vaak bewust probeer te negeren.

December 2011 ging ik weer naar het ziekenhuis en alles bleek in orde. Er was niets veranderd en dat is positief. De dokter zei ook dat het zo goed ging dat ik waarschijnlijk 6 maanden later met mijn korset mocht stoppen omdat ik ook niet meer zo veel groeide. Jeej, opluchting, ik was ontzettend blij.

In januari boekte ik mijn kamp en keek er vooral naar uit dat ik dit zonder korset kon doen. 1 maart 2012 moest ik terug naar het ziekenhuis omdat ik een nieuwe dokter kreeg, dokter Cuypers. De vorige was naar Australië geëmigreerd. De nieuwe dokter relativeerde meteen wat mijn vorige dokter had gezegd, het was helemaal niet zeker of ik binnen een paar maanden mocht stoppen met mijn korset. Met of zonder korset, ik ging op kamp. Ik maakte een soort deal met mezelf dat als ik het dan mee moest nemen, dat ik het alleen maar ’s nachts hoefde te dragen. Ik vond dat ik dat verdiend had.

De komende maanden gingen heel goed. Eind juni 2012 moest ik dan terug, alles bleek in orde en ik moest mijn korset alleen nog ’s nachts dragen. Eindelijk kreeg ik goed nieuws, eindelijk kwam alles goed… ’s nachts had ik er toen totaal geen last meer van dus toen ik een paar dagen later op kamp vertrok nam ik het gewoon mee in mijn koffer. Niemand heeft er iets van gezegd. Er was zelfs een meisje dat zei "ooh jij hebt echt een mooi lichaam, ik ben jaloers". Ik dacht ja je moest is weten, maar het was wel een bewijs dat niemand zag dat ik scoliose heb, zelfs niet in bikini. In het begin waren de dagen zonder korset wel vreemd. Je hebt een veel vrijer gevoel, maar het is ook wel even vermoeiend omdat je rug geen extra steun meer krijgt, daarom is het ook belangrijk dat je kinesitherapie blijft doen. 

Na de zomer ging ik terug en alles bleek nog steeds goed te gaan. Ik was niet meer gegroeid en het feit dat ik mijn korset minder droeg, had niets veranderd, mijn rug was nog steeds stabiel en ik moest pas binnen 9 maanden weer terug.