Zaterdag was een goede dag, mijn haar werd gewassen. Op een wel heel speciale manier: al liggend op mijn bed met een emmer eronder. Ik kreeg die dag veel bezoek, onder andere 3 vriendinnen die met de trein speciaal waren gekomen en ze hadden cake en cadeautjes meegebracht, jeej. De volgende dag mocht ik naar huis mét de ambulance, maar het was wel leuk en er was een vriendelijke ambulancier die de hele tijd met mij praatte. Ik was heel blij om thuis te zijn. Het was bovendien extra feest want mijn papa was jarig.

In de 2 weken dat ik thuis was heb ik niet zo veel gedaan, vooral veel gerust. Toch ben ik ook veel vooruitgegaan, ik moest me vooral fysiek voorbereiden om terug naar school te gaan, ik moest een hele dag kunnen blijven zitten. Ik probeerde in de dag niet meer te slapen, zo weinig mogelijk pijnstillers te nemen en zo veel mogelijk te bewegen of recht te zitten.

20/02/2014: Mijn eerste schoolweekje zit er bijna op en het was vermoeiend en druk, maar ik was heel blij om terug te zijn. Ik voelde me goed en had amper pijn. Ik werd ook goed en spontaan geholpen door mijn lieve klasgenootjes. Ik heb nu nog een rolstoel omdat naar school wandelen te vermoeiend is en ik nog niet met de fiets mag. De stoelen op school zitten ook heel slecht. Een rolstoel op school is niet zo simpel omdat we altijd van lokaal wisselen en de banken meestal eerst verschoven moeten worden voor ik ertussen kan, maar ik krijg veel hulp. Ik heb ook 3 weken leerstof gemist en dat allemaal inhalen is veel maar ik hoef geen L.O. meer te doen en ik krijg tijdens die uren bijlessen.

09-03-2014 om 00:00 geschreven door Sofie B.  

Dinsdagnacht werd mijn maagsonde eindelijk verwijderd. Woensdag ging moeilijk in de voormiddag, mijn bloeddruk was veel te laag en ik voelde mij heel slap en had het veel te warm. In de namiddag ging het beter en kreeg ik bezoek. Die dag leerde ik ook met hulp van de kinesist recht zitten op de rand van mijn bed en mocht ik even gaan rechtstaan. Eindelijk uit mijn bed, ik was zo blij een trots. Dat was wat ik het liefste wou, ik had geen schrik voor de pijn, ik wou gewoon weer zo snel mogelijk simpele dingen kunnen doen en het deed eigenlijk ook helemaal niet zo veel pijn, het voelde gewoon wat vreemd aan.

Donderdag kreeg ik voor het eerst mijn eigen kleren aan, dat was niet zo simpel omdat ik nog steeds allerlei draadjes had, maar het voelde veel beter. Daarna kwam de chirurg nog even over de vloer om te kijken hoe het met mij ging. Ik had verwacht dat ik moest opstaan ofzo, maar hij wilde enkel weten of ik dat kon. Ja ik kon dat al, en daarom mocht ik van hem de volgende dag of die daarna al naar huis. Dat vond ik echter veel te vroeg, ik voelde mij daar nog veel te zwak voor en ook de andere dokters en verpleegsters vonden dat geen goed idee. Ik mocht die dag ook voor het eerst op een stoel zitten en dat voelde heel vreemd, ik was heel stijf. ’s avonds kreeg ik enorme buikpijn, mijn blaassonde werd verwijderd en ik mocht voor het eerst zelf (met hulp) naar de WC gaan.

Vrijdag mocht ik voor het eerst eten en tja, ziekenhuiseten is toch niet zo geweldig en ik kreeg nooit wat ik wou. Die ochtend leerde ik met hulp van een ergotherapeut mezelf wassen. Later die dag moest ik naar radiologie voor de eerste foto’s van mijn nieuwe rug, ik heb ze nog altijd niet gezien maar ben wel benieuwd. Vlak daarvoor vielen er nog een aantal dokters binnen met het goede nieuws dat ik zondag naar huis mocht, maar dat ik wel nog een ziekenhuisbed zou moeten regelen en liggend vervoer. In de namiddag kwam de ergotherapeut nog eens langs om mij te doen zitten. Mijn kamertje was heel klein en om de stoel binnen te krijgen moest alles aan de kant, mijn kleerkast in de badkamer… Maar het is wel gelukt. 

08-03-2014 om 00:00 geschreven door Sofie B.  

Ik heb nog niet geschreven over mijn ziekenhuiservaring dus even flashback naar maandag. Ik heb niet zo goed geslapen die nacht, ik wou het niet gemakkelijk toegeven maar ik denk dat ik toch wat zenuwachtig was. Rond half 7 was papa bij mij en van de verpleegster kreeg ik een prachtig ziekenhuiskleed en een kalmeerpilletje. Om 7 uur werd ik door iemand opgehaald en met bed en al naar de operatiezaal gebracht. Gasthuisberg is een gigantisch ziekenhuis en aan de gangen waar we door gingen leek maar geen einde te komen. Eerst werd ik naar een kamer gebracht en kreeg ik een kapje op mijn hoofd en papa nog een schort. Dan werd ik naar de plaats gebracht waar het allemaal ging gebeuren. Iedereen om me heen was bezig, de kamer stond vol apparatuur, mijn foto's stonden geprojecteerd op de tv-schermen en ik kreeg een infuus in mijn arm. Daarna werd er mij gevraagd of ik op de operatietafel wou gaan liggen en ik kreeg een zuurstofmasker op. Ze spoten een witte vloeistof in mijn arm en vanaf dat moment sliep ik. 

Toen ik wakker werd stonden mijn ouders naast mijn bed, ik lag op recovery in een aparte kamer. Blijkbaar was ik al eens wakker geweest maar daar weet ik niets meer van, wat normaal is. Ik lag op mijn rug en keek om me heen, ik lag vol draden, infusen en baksters en had een maag-en blaassonde. Ik was enorm moe en had niet meer de energie om iedereen te sms’en dat ik ok was. Op dat moment had ik totaal niet veel pijn, ik had een knopje in mijn handen waarop ik kon drukken voor extra morfine. Ik lag eerst op mijn rug, wat ik totaal niet comfortabel vond dus ik draaide me altijd op mijn zij. Het deed wel pijn om dat te doen want ik had precies enorme spierpijn maar voor de rest viel het wel mee. Rond 8u gingen mijn ouders dan weg en daar lag ik dan alleen. 

Elk uur van die nacht werd ik wakker, tussen half 12 en 3u kwam er niemand maar hoorde ik wel heel de tijd lawaai van andere mensen. Die 3,5u heb ik geen enkele keer op mijn pijnpomp gedrukt, ik had geen last. Om 3u kwam de verpleegster en had ik wel even een dipje, het deed nu wel pijn en had nog een lange weg te gaan. Ik voelde mij enorm eenzaam en had nog altijd veel dorst. Vanaf dan kwam ze elk uur kijken hoe het was. Ook waren er regelmatig mensen die kwamen vragen hoeveel pijn ik had op een schaal van 1 tot 10 en ik kon alleen maar zeggen dat ik heel veel dorst had. Ik heb niets mogen drinken van zondagavond tot dinsdag na de middag en kreeg alleen vieze stokjes om mijn tong wat nat te maken. 'S morgens werd ik gewassen en verzorgd. Ik kreeg enorm veel dokters en verpleegsters over de vloer en moest aan een monitor die een fout signaal gaf waardoor er nog meer mensen bij werden geroepen.

Pff, ik had eindelijk mijn prachtig ziekenhuiskleedje aan en was klaar om naar mijn kamer te gaan tot ze kwamen zeggen dat er geen kamer vrij was. Gelukkig mochten mijn ouders een half uurtje later wel bij mij en tegen de middag werd ik naar een driepersoonskamer gebracht. Er lag nog 1 ander meisje aan de andere kant van de kamer die later werd meegenomen voor operatie en die dezelfde dag al naar huis mocht. Die dag kreeg ik voor het eerst bezoek van moeke met een mooi boeketje bloemen. Veel kon ik die dag nog niet doen, van sms’en werd ik echt misselijk. Wel kon ik vanaf de eerste dag mezelf draaien in bed en de kinesist leerde me hoe ik dat goed moest doen. Omdat ik het zo goed deed mocht ik al even mijn bed een beetje rechter zetten. 'S avonds kwam mijn broer en papa nog langs en mocht ik naar mijn eigen kamer. Mijn mama is de hele week bij mij gebleven en daar had ik veel aan, 's nachts hielp ze me altijd draaien en opstaan zodat ik niet iedere keer de verpleegster moest roepen. 

07-03-2014 om 00:00 geschreven door Sofie B.  

Haalbare doelen stellen elke dag in de eerste weken na de operatie is belangrijk. Van de kinesist en ergotherapeut krijg je al een schema: eerst oefeningen, dan zitten, rechtstaan, lopen, zelf wassen, en dan ben je klaar voor naar huis te gaan. Thuis is er geen controle van specialisten, maar toch moet je doelen blijven stellen. Mijn doel voor de eerste dag was bv. om de trap op te kunnen lopen want dat had ik niet meer in het ziekenhuis kunnen leren, daarna werd dat langer op een stoel zitten, in mijn eigen bed slapen of een stukje buiten gaan wandelen. Blijf positief en probeer elke dag iets nieuws te leren of te doen al is het maar heel klein. Wat ik vooral geleerd heb is dat je moet doorzetten en vooral vooruit willen. Denk niet aan wat je nog niet kan maar denk aan hoe je dat kan bereiken door nu met kleine stapjes te beginnen. Ik had zelf nooit kunnen denken dat ik eerst amper kon bewegen en een week later al terug in mijn kamer stond op de 2e verdieping om even uit te rusten en dan weer naar beneden te gaan. Doorzettingsvermogen is heel belangrijk voor een snel herstel. De eerste keer uit bed is zeker niet makkelijk, maar je moet geen schrik hebben van de pijn. Bij mij overtrof de blijdschap het van de pijn. Mensen die zo’n operatie ondergaan hebben al een heel parkoer achter de rug met wel wat rugpijn. Ik ben ook al veel rugpijn gewoon en ik denk dat het een voordeel is geweest voor mij. Ik had de pijn veel erger verwacht, maar vond het eigenlijk goed meevallen. Niet dat het helemaal simpel en mooi en pijnloos is, de eerste week is heel vermoeiend en doe je bijna niets anders dan slapen, wat de week wel vooruit doet gaan. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar ik laat mij niet ontmoedigen. Ik ben bij met wat ik al kan en ik kijk uit naar alles wat ik nog zal doen.

06-03-2014 om 00:00 geschreven door Sofie B.  

 De komende maanden ben ik gewoon blijven verder doen zoals ik bezig was, korsetje part time dragen, informatie opzoeken op internet, blogs lezen, kine en meer dan ooit oefeningen doen. Ik hoopte dat mijn operatie in de zomer kon zijn, dan kon ik nog rustig mijn jaar uitdoen en misschien op kamp gaan. Eind november liet ik in Leuven een MRI-scan nemen, zo in een witte tunnel heel te tijd stil liggen met enorm veel lawaai om me heen en rugpijn door het oncomfortabel liggen was niks voor mij, maar ja het moest. De week erna belde mijn mama naar het ziekenhuis om te horen of alles in orde was en dat was het ook. Surprise! Sinterklaascadeautje: mijn operatie had al een datum die veel vroeger was dan gepland: 27 januari. Het was wel even schrikken zo snel al, maar het was ook wel goed omdat het ver van de examens gepland was en ik het ook snel achter de rug wilde hebben.

15/01/2014: De dag komt steeds dichter en dichter bij, ik heb mijn laatste radiografie, preoperatieve onderzoeken en gesprek met mijn orthopedist gehad. Ik heb nog altijd een blauwe plek op de plaats waar ze bloed trokken, ook was ik weer een centimeter gekrompen ineens (ik dacht dat krimpen alleen iets voor omaatjes was, maar dus blijkbaar niet) en ik had een beetje een stijve nek nadat ze mij probeerden uitrekken (in de middeleeuwen was dat een straf, nu blijkbaar standaard procedure voor een scoliose operatie), maar ja alles voor de goede (?) zaak. 

Nog een paar dagen (!) tot de operatie. Ik ben bang en opgewonden tegelijk. Ergens wil ik het zo snel mogelijk achter de rug hebben en ergens wil ik ook nog zo veel mogelijk dingen doen ervoor. Ik weet dat de revalidatie moeilijk en zwaar zal worden zowel mentaal als fysiek maar ik voel mij er sterk genoeg voor. Ik ben er de afgelopen maanden enorm veel mee bezig geweest. Ik weet er nu al ongelooflijk veel over. Ik heb veel blogs en ervaringen van mensen gelezen en die hielpen mij enorm om er een beeld van te kunnen vormen. Zelf wil ik ook zoiets maken, ik wil er binnen zoveel jaar op terug willen kijken als een keerpunt in mijn leven maar waardoor ik wel sterker ben geworden. Ik weet dat de eerste dagen vooral moeilijk gaan worden, het kan alleen maar beter worden. Het is een positieve gedachte in vergelijking met alle tegenslagen die mijn rug mij de afgelopen jaren bracht. Het is er alleen maar slechter op geworden en ik kijk ernaar uit om eindelijk beter te worden. Ik weet dat het anders gaat zijn na de operatie en dat ik ga moeten opletten vooral de eerste maanden. Mijn rug zal ook nooit meer zo soepel zijn als vroeger, maar dat hoeft ook niet. In theorie zou ik alles nog moeten kunnen doen. Ik ben dan niet zo lenig, maar ik was toch nooit van plan om een ballerina te worden. Ik ben ook benieuwd naar hoe het gaat zijn met de rugpijn, ik heb er bijna dagelijks last van en ben het wel een beetje beu. Ik heb een positieve ingesteldheid nodig om dit te overwinnen. Ik weet ook wel dat dit niet het einde van de wereld is en dat andere mensen nog moeilijkere dingen meemaken. Iedereen zal op een gegeven moment in zijn leven hindernissen tegenkomen en ik ben er van overtuigd dat het je sterker maakt. Ik heb ook geweldige dokters en super lieve mensen om me heen die me ongelooflijk gaan steunen. Ik was heel bang ja en niet zozeer voor de risico's (verlamming, infecties), maar vooral voor hoe het erna zou zijn. Nu ben ik er 100% klaar voor en ik zal er absoluut het beste van maken! Sommige mensen laten een tattoe zetten over een belangrijke gebeurtenis en mijn litteken zal er als een tattoe ook altijd zijn. Ik vond het eerst vreselijk lelijk, maar nu zie ik in dat het ook een symbolische betekenis kan hebben. Het zal ervoor zorgen dat ik mentaal en fysiek sterker wordt. Het litteken zal symbool staan voor de moeilijke tijd waar ik door moet. 27 januari is het zover.

19/01/2014: Over een week moet ik al naar het ziekenhuis en ja ik vind het héél spannend. Ik besef nog altijd niet goed wat er zal gebeuren. Ik heb me er op proberen voorbereiden, maar heb nog altijd het gevoel dat dit niet met mij gaat gebeuren. Het is alsof ik meeleef met iemand die dit gaat meemaken, maar dat ik het zelf niet ben, heel vreemd. Ik denk dat op het moment dat ik in het ziekenhuis ben en de operatie maar een paar uur af is van dat moment dat ik dan pas zal beseffen van wow dit is echt aan het gebeuren.

24/01/2014: Vandaag was mijn laatste pre-operatief onderzoek: een neurologisch onderzoek. Het was best vreemd eigenlijk: zo allemaal mini elektrische schokjes door mijn lichaam en dan mijn handen en voeten zien bewegen zonder ik daar controle over heb. Maar bon, het was gewoon een grappig gevoel, niets pijnlijk en alles was oké. Ook was het vandaag mijn laatste dag school. Ik had maar 3 uurtjes maar wou die toch zeker nog meemaken, afscheid nemen van iedereen. Niet iedereen weet dat ik vanaf maandag weg ben voor 3 weken, maar ik had het niet erg gevonden moesten ze dat wel weten. Ik ga mijn klasje wel missen, niet dat ik met iedereen supergoed overeenkom maar ik heb wel een goede klas. Toen ik daarstraks wegging kwamen er nog een paar mij  veel succes wensen en ze gaan goed voor mij bijschrijven. Iedereen is echt superlief tegen mij en dat is leuk om te zien. Gisteren had ik voor het eerst iets op Facebook gezet en er waren veel mensen die me succes wensten. Geen 100 onbekenden maar enkelen waarvan ik het heel lief vind en dat meer betekend dan dat er 100 vage, facebookvrienden iets zouden zeggen. Het is vreemd dat ik die mensen nu 3 weken niet ga zien, normaal zie ik ze bijna elke dag. Het schoolleven gaat ook gewoon door voor hen en het gaat vreemd zijn om opeens na 3 weken terug te komen. Sommige vriendinnen zal ik in die 3 weken wel eens zien, ik heb dan toch genoeg vrije tijd dus ze mogen altijd een op bezoek komen en dat zullen ze wel doen. Vandaag en morgen zal ik nog even genieten van de ’vrijheid’ en dan zondag al naar het ziekenhuis, maar ik kijk er zeker niet tegenop ofzo.

26/01/2014: Morgen is het zover, morgen is de operatie. Normaal zou ik zo ongelooflijk zenuwachtig moeten zijn, maar ik ben eerder rustig. Sinds vanmiddag zit ik al in het ziekenhuis, ik heb de verpleegster, anesthesist en kinderarts gezien en er is bloed genomen. Dan ben ik even gaan eten. Mijn ouders en broer zijn net vertrokken en hier zit ik dan, alleen op mijn ziekenhuiskamertje dat best wel veel weg heeft van een jeugdherberg, buiten het multi-beweegbare bed dan. Ik maak me geen zorgen over morgen, ik denk dat alles wel goed komt. Van morgen zal ik toch amper iets onthouden want ik zal de hele tijd slapen en niet eens tijd hebben om de pijn te voelen.

05-03-2014 om 00:00 geschreven door Sofie B.  

De tips die ik gisteren gaf, gaan je scoliose niet verbeteren, maar gaan het wel comfortabeler maken voor jou. Tips geven om scoliose te verbeteren doen de dokters al en zij houden geen rekening met wat voor jouw comfortabel is, dat heb ik uit ervaring al ondervonden. De eerste maanden met korset waren heel moeilijk voor mij en daarom heb ik het ook niet genoeg gedragen. Daar is het volgens mij fout gelopen bij mij. Als ik toen geweten had wat ik nu weet en als ik toen iemand had gehad die mij zei dat ik moest doorzetten dan waren ergere dingen waarschijnlijk niet gebeurd. Ik denk ook dat dat de reden is waarom ik deze blog schrijf, deels voor mezelf maar ook deels omdat ik hoop dat als iemand dit leest, al is het maar 1 iemand en die hetzelfde als mij meemaakt, hier kracht gaat uit putten om wél door te zetten de eerste maanden en zo een operatie kan voorkomen.

Sommige stukken van mijn blogs zijn niet op de dag geschreven dat ik ze post, het zijn een soort dagboekfragmenten van een tijd geleden.

27 Juni 2013 werd ik terug verwacht in het ziekenhuis voor een routineonderzoek, althans dat dacht ik. Hoewel alles goed ging, hoopte ik stiekem wel dat ik van mijn korset af zou zijn, ik was het redelijk beu geworden. De radiografie stond open op de computer, maar de dokter was er nog niet. Ik bekeek ze en tja, het zag er niet goed uit, maar dat is het nooit geweest. Toen kwam de dokter binnen en bekeek ze, hij zei niets voor een hele tijd, ik voelde dat er iets niet klopte. Ik had gelijk… Het bleek nu opeens 52° geworden, het was alsof een droom uiteen barste. Ik probeerde zo rustig mogelijk te blijven en het nog niet tot mij de laten doordringen, ik wou niet emotioneel worden met die dokter erbij, ik moest sterk zijn. Hij zou ons niet meer kunnen helpen, we werden doorverwezen naar een gespecialiseerde orthopedist. Daar zaten we dan weer in de wachtzaal radiologie, te wachten op een CD-rom met foto’s om mee te nemen naar het andere ziekenhuis. Ik had de hele tijd amper iets gezegd toen mijn mama vroeg "gaat het?". Ik begon te wenen, ik had me zo voorgenomen dat niet te doen, maar het kon me allemaal niet meer schelen. Ik heb veel geweend die dag en de dagen erna. Het was een zoveelste teleurstelling, en waarom ik? Ik had zo mijn best proberen doen en die 3 jaar van hard werk waren allemaal voor niets geweest, ik ging mijn operatie krijgen. Ik had het er enorm moeilijk mee.

Die zomer was een emotionele rollercoaster. Ik had een geweldig rapport, ik zou enorm van mijn zomer kunnen genieten. Enerzijds deed ik dat wel, mijn vakanties waren zalig. Eerst was er kamp, dat nog veel leuker was als het jaar ervoor. En dan was er 3 weken Frankrijk waar ik ook veel leuke dingen heb gedaan, zoals parapente. Ik heb mijn kamer opnieuw helemaal ingericht en ben gaan zweefvliegen, wat ook een enorme droom van me was. En tja, anderzijds piekende ik ook veel over mijn operatie. Ik wist dat het wel eens de laatste keer kon zijn voor lang dat ik al die dingen deed. Ook op persoonlijk vlak (liefde) kreeg ik een tegenslag die ik absoluut niet had zien aankomen.

Al bij al was het een redelijk goede zomer, maar ik keek stiekem ook wel een beetje uit naar de eerste schooldag. Het is leuk om iedereen terug te zien, maar het was wel anders. Ik had 4 jaar latijn gedaan en dit jaar koos ik voor wetenschappen-wiskunde 8. Het zou moeilijk worden, maar ik vond het een uitdaging. De tweede schooldag was 3 september 2013, mijn verjaardag. De volgende dag mocht ik in de namiddag voor de eerste keer naar dokter Moens in pellenberg (bij Leuven). Hij bevestigde dat ik inderdaad geopereerd moest worden door hem en dan was hij snel weg omdat hij met spoed een operatie moest uitvoeren. Zijn assistente hielp ons verder en gaf uitleg, mijn ouders stelden veel vragen. Ik had er niet zo veel, ik wist bijna alles al van op te zoeken op internet. Waar ik wel van schrok was de lange wachttijd, ik moest nog 6 maanden tot een jaar wachten en in tussentijd moest ik mijn korset weer zo veel mogelijk beginnen dragen. Weer dat korset… Ik liet er eerst een nieuwe maken, maar besloot toch het alleen ’s nachts en op school te dragen. Mijn operatie kwam er, wat ik ook deed, ik had de motivatie niet om het meer te dragen.

Het was wel even wennen op school, weer aangepaste kleren uitkiezen en tijdens het omkleden voor L.O. vragen krijgen. Het ging echter veel makkelijker dan de eerste keer, ik voelde me niet zo onzeker meer, ik had ook veel meer ervaring nu en wist beter wat te doen. Ik ken niemand met scoliose, alleen 1 vriendin waar ik soms mee ga zwemmen maar zij heeft zelfs geen korset moeten dragen. Dat is iets wat ik wel heb gemist in het begin, iemand die hetzelfde heeft meegemaakt waar ik mee kon praten of die me tips kon geven. Ik zou ook graag iemand ontmoeten die ik zelf tips kan geven omdat ik weet dat het enorm helpt. In het begin ben je onzeker over alles en weet je niet goed wat te doen, je zal veel dingen wel zelf moeten ondervinden, maar het is altijd wel handig dit met iemand te delen die weet wat je doormaakt.

04-03-2014 om 00:00 geschreven door Sofie B.  

Tips tegen pijn:
-Kine-oefeningen doen
-plat op je rug gaan liggen (knieën opgetrokken)
-kersenpitkussentje
-massage, zelf of beter aan iemand vragen (krijg ik veel te weinig :( )
-kussens
-beweging, stukje wandelen

Tips voor korset:
Kleding:
-broeken koop ik altijd maatje te groot met hoge taille + altijd riem
-leggings zijn handig in het begin maar dan rekken ze uit en dat is niet zo handig
-katoenen topje zonder naad onder korset
-als het korset schuurt aan je oksel -> zakdoek ertussen
-Losse bloesjes en t-shirten (niet te groot)
-pas op voor dure t-shirts, vanachter komen er vaak kleine gaatjes in
-veel golfjes en schattige truitjes
-zwierige rokjes
-kleedjes met t-shirtmouw, los met accent op taille, A-lijn
-panty’s vastmaken aan korset met schuifspeltjes zodat die goed blijft zitten
-donker topje onder doorschijnende lichte t-shirts
-sjaaltjes zijn ook altijd leuk

Algemene tips:
-probeer je niet te veel zorgen te maken over wat anderen van je denken de eerste dagen, je hebt het al moeilijk genoeg fysiek
-ooit hoorde ik 2 meisjes roddelen over het feit dat ik een korset droeg waardoor ik zo mooi recht zat. Ze bedoelden het als een compliment, maar ik was eerst er een beetje boos door, ik vond dat er veel meer irritante dingen aan waren dan dat ik blij zou zijn dat ik mooi recht zat. Als ik er dan over nadacht, dacht ik wel van hé ze bedoelden het wel positief en er zijn ook goede dingen aan een korset dragen (niet zoveel misschien maar toch).
-ga zwemmen, het doet echt deugd
-en ooh ja, als je gaat zwemmen, wees niet onzeker! Niemand, maar dan ook niemand gaat je scoliose zien. Of controleer jij elke persoon die voorbij loopt op elke mogelijke aandoening die je maar kent? Misschien dat je wel meer geneigd bent om naar de mooie ruggen van andere mensen te kijken en jaloers te worden, maar niemand is perfect, er zullen misschien wel mensen zijn die over jou denken van hey, wat heeft zij mooie benen, haar of een platte buik of weet ik veel. Ik was vroeger ook onzeker, maar als ik deze zomer met mijn gigantisch litteken op het strand zit, ga ik dat bewust zonder complexen doen.
-mijn motto? Per aspera ad astra - Naar de sterren door moeilijkheden. Ik geloof er in dat het leven gaat met ups en downs en dat je moet geloven dat alles altijd goed komt uiteindelijk. En dat je uit elke slechte gebeurtenis ook iets positief kan halen.
-gun jezelf af en toe een dagje rust, geen korset en allemaal leuke dingen doen! Ik weet dat het tegen dokteradvies in is maar komaan, 1 dagje spijbelen moet tog kunnen he?
-zoek dingen op over scoliose, vooral ervaringen van mensen. Het helpt om te weten dat je niet de enige bent die dit meemaakt + zo kom je ook handige dingen te weten. Ik zat met veel vragen in mijn hoofd waarover ik piekerde en daarop moest ik gewoon een antwoord vinden.
-probeer positief te zijn, maar af en toe een dagje down zijn mag. Laat al je frustratie eruit en dan kan je er weer tegen aan.
-cartoons over scoliose, beetje humor mag wel he
-Zelfs celebs hebben scoliose, zoek maar op (o.a. usain bolt en de dochter van madonna)
-ik knuffel niet zo graag mensen met korset aan omdat ik denk dat mensen het helemaal niet leuk vinden om mij te knuffelen omdat het zo hard is. Hard of niet, het blijft een knuffel en mensen gaan er echt niet tegenop zien om je een knuffel te geven.
-je gedachten neerschrijven zoals ik hier nu doe helpt ook echt wel 

Groetjes, 

Sofie

03-03-2014 om 00:00 geschreven door Sofie B.