|
Het is achter de rug! De 20km van Brussel zijn gelopen... en ik was er bij... HOE is een andere vraag.
Zoals al vermeld op de blog... de voorbereiding was aan het slabakken... stress voor examens, uren studeren, powerpoints die er op het laatste moment bijkomen en werkweken van 104 uur doen er geen goed aan...
Geen tijd om te trainen... en de conditie die door het slaapgebrek alleen maar erger wordt. Op den duur werd het kiezen tussen slapen en trainen... en dan heb ik maar voor slapen gekozen. Zonder slaap heeft trainen, dacht ik, toch geen zin.
Dus zondagmiddag vol goede moed, maar met realistische verwachtingen stond ik aan de start van die 20km.
Het startschot werd gegeven en 11 minuten later was het aan mij. In het begin leek het nog redelijk te gaan. Het was alleen pokkewarm. Ik heb de eerste 3km de man van "2u00" gevolgd en eigenlijk ging dat vlotjes. Maar plots werd het echt veel te warm... de massa werd op de één of andere manier weer dichter op elkaar... minder plaats om te lopen... en bij momenten stonden we gewoon stil te wachten tot er weer schot in de zaak kwam. Allesbehalve vlotjes dus. Na nog geen 4km voelde ik al dat ik het zo niet lang zou volhouden. Ik kreeg verdorie al een 'zuur' gevoel. Ben dan maar aan het recup-tempo gaan lopen met in het achterhoofd dat ik even zou recuperen en er dan weer volop zou invliegen. Het ging ook even weer beter... de hartslag zakte mooi onder de 80%, er was af en toe wat schaduw om de zon te vermijden... het ging beter... maar ondanks al dat bleef het pijnlijk gevoel in de benen.
Om een lang verhaal kort te maken. Ik heb de hele loop gedaan op een hartslag van 80%, maar het zuur gevoel is nooit meer weggegaan... het was zelfs zo erg dat ik in de laatste meters zelf geen beetje versnelling meer kon geven. Ik heb heel hard mezelf moeten afbeulen... maar ik ben geen enkele keer gestopt met lopen, heb dus nooit gestapt... en daar ben ik best fier op. Alhoewel het voor mij tijd vermoedelijk beter was geweest als ik gestapt had... de mensen die stapten gingen soms sneller dan mij (zij die aan snelwandelen deden wel te verstaan)
Het verliep dus rampzalig.
De tijd is navenant... verschrikkelijk... laten we het daarbij houden.
Na het lopen metteen gestreched... maar ondanks alles was ik vandaag pokkestijf... trappen doen is een marteling.
Ik ben vandaag met mijn familie gaan fietsen... dat geeft wel deugd gedaan... een deel van de stijfheid is er nu toch uit.
|
