|
Gisteren weer een traininkje afgewerkt.
Eigenlijk was het de bedoeling om nog eens gewoon een uurtje te lopen... op het gemakje.
Om 10u00 loopkleren aangedaan... hartslagmeter geïnstalleerd... mp3-speler genomen... liedje gezocht... wat zou het worden... die ipod van Lance Armstrong staat daar al zo lang op... ik herinner met dat het een soort intervaltraining is, maar met lange intervallen... zo lopen met een coach, 't is eigenlijk wel extra fijn... dus dat maar gekozen.
Tegen mezelf gezegd, "Sofie, je doet het op het gemakje he !"
En vertrokken was ik, het begon met 8min opwarming... op het gemakje, dat ging goed. En toen begon het. Lance zei: komaan, geef het alles wat je hebt... go go go... in het begin kon ik mezelf nog inhouden... maar dan begon hij te zeggen dat "quiting last forever" en dat "pain only temporary" is... tsja... onbewust ga je daar precies toch rapper van lopen. Na de eerste serie van 4min dacht ik, "komaan sofie, je moet je inhouden, want je bent nog moe van maandag, forceer u niet, want aan dees tempo hou je dat gewoon niet vol"
Maar toen kwam reeks 2, en reeks 3, en uiteindelijk ook reeks 4, en blijkbaar werkt die stem van onze Lance echt wel motiverend zeg. Ik heb echt verschrikkelijk doorgepeerd.. daar gingen de goede voornemens.
Na 40min maakte Lance er een einde aan... maar ik wou toch minstens 1 van mijn goede voornemes behouden... dus heb ik er nog 20min in een luizetempo aangebreid. Amai, waren dat 20 zware minuten.
Blij maar gelukkig kwam ik na een uurtje terug thuis. Het heeft deugd gedaan.
Vandaag wel vermoeide spieren. Deze morgen zoals elke zondagmorgen gaan zwemmen... maar vooral die crawl wou niet lukken zoals normaal... er leek lood in de benen te zitten... en nu ik hier thuis mijn verhaal zit te typen... zit er precies ook lood in de armen... nu ja... mijn spieren kunnen er maar sterker van worden.
Op naar de volgende...
En JoArt... als het blijft gaan zoals nu... dan zal ik nog wel even blijven lopen 
|
