Nu ik terug vrij man ben kan ik dus met de metro richting luchthaven om VDB te verwelkomen in deze gastvriendelijke stad. In de terminal van de arrivals herken ik al snel een meisje dat ook in mijn hostel logeert, dus wachten we samen op onze gasten. Wachten in Mexico is iets wat je gewend geraakt, maar Shannon en haar vriendinnen die er ondertussen zijn bijgekomen maken me nerveus. Meer dan een uur later dan verwacht komt Christophe dan toch tevoorschijn... met enkel een klein rugzakje.
De stunt die mijn fietsje uithaalde door in New York te blijven wordt geimiteerd door de valies van Christophe. In plaats van zijn grote rugzak heeft hij wel de sympathieke Karen mee die hij tijdens de lange reis leerde kennen. De metro is al gesloten en taxi's zullen mss duur uitvallen en worden niet door iedereen op enthousiasme onthaalt. Omdat we met veel zijn en dus met veel potentiele nieuwe gasten voor ons hostel bel ik hen op met de vraag om ons op te pikken aan de luchthaven. Met 9 worden we uiteindelijk in een chevy geplooid en rond middernacht zijn we in het hostel.
Voor de gelegenheid van Kerstavond hebben ze een andere receptionist aangenomen. Hij is heel vriendelijk, maar weet van nix. Op alle vragen antwoordt hij 'tomorrow 7 o'clock'. Ik help de brave ziel wat met vertalingen en lag me een deuk met de gekke smoelen die hij trekt. Ik ga helemaal plat wanneer ik zijn gezicht zie als de Chineesje tegen mekaar beginnen te ratelen. Ik vraag hem of hij ook hiervan een vertaling wil en hij komt ook bijna niet meer. Als iedereen ingecheckt is en hij opgelucht ademhaalt dat enkel nog VDB en ik overblijven komt 1 van de Chineesjes de trap weer af. Ze vraagt om extra lakens. De receptionist begrijpt haar niet meteen en ik antwoord 'tomorrow 7 o'clock'. Nu is hij wel mee en besterft het van de pret. Het Chineesje snapt het allemaal niet goed, maar krijgt uiteindelijk toch haar lakentjes mee.
Als ik met Christophe nog vertrek voor een snelle nachtelijke hap op het Zocalo is hij alweer aan het worstelen met een nieuw probleem met de Chineesjes.
Ik ben blij om samen met VDB de straat te kunnen optrekken. Ik krijg een update van alle roddels van Torhout en omstreken en leer hem de Mexicaanse keuken kennen. Het doet goed om samen met hem door Mexico te huppelen. Ik heb zijn droge opmerkingen gemist!
Als we terug aan de inkom van het hostel komen moet de receptionist de deur voor ons komen openen. 'Je zult zien', zegt hij 'dat ik ze heb ingewisseld'. Ik ben niet meteen mee, maar dan zie ik voor zijn desk twee knappe negerinnetjes staan. Het is het eerste waar ik de volgende morgen aan denk en ik lig dan ook hartelijk te lachen in mijn bed. VDB weet meteen dat ik het hier naar mijn zin heb.
Ondertussen hebben we het hier samen naar ons zin. Alleen het feit dat zijn bagage op zich laat wachten baart hem begrijpelijk zorgen. Laten we hopen dat dat kleine euvel zo snel mogelijk verholpen wordt...
|
