Bericht voor nieuwe bezoekers aan deze site:
Dit is een blog, dat betekent dat je in het middengedeelte van deze site mijn recentste belevenissen kunt terugvinden. Je kunt hier telkens de laatste 20 berichten die ik heb achtergelaten lezen, de recentste staan bovenaan.
Wie hier voor het eerst komt begint dus helemaal onderaan de site of in het archief bij mei 2006
Wie oudere berichten wil lezen klikt in de rechter kolom op archief.
Klik op het zonnetje hieronder om te zien welk weer het momenteel is in de regio waar ik rondhang.
Alexa paid my attention to the fact that I hadn't been writing in English for almost a a month. Briefly I can say that month has been a bit different than the previous ones. Less biking, less camping, more luxury... Meeting the right people and the right places made me stay a bit longer in some of these places than I had thought.
In Nicaragua I had a blast coming down a volcano on a board and I also ran into some pretty cool backpackers I had met before. I made a lastminute change of plans and didn't continue by bike, but agreed on renting a car together with them. We ended up in the little surfers paradise San Juan del Sur(f); where again I found a very, very good reason to stay a couple of days more...
When I finally got on the bicycle again, it was only to get to the Costa Rican border. Because there I called some friends from my hometown who were traveling in Costa Rica and they picked me up in there car. Togehter with them I've been cruising along the beaches and the cosy little towns untill we ended up in an amazingly beautifull resort.
After having the batteries charged in this resort, I thought I was immortal and left for a ride without any water... Dehydration kept me in a dark hotelroom for a couple of days. By now I'm fully recovered and enjoying the (sometimes rough) rides through the stunning nature of this country. The picture with this post is not from an actual crash, but from an almost crash. I was glad to see the first bikelanes in more than 2000 kilometers, but taking this downhill I was not so glad with the rediculously deep gutter they sent me through. It smacked the bike pretty badly, throwing the luggage off, but luckily (again) I managed to avoid the crash...
Rightnow I'm very close to the border with Panama and I hope to reach Panama City in a weeks time. A bit of a rush perhaps, we'll see what happens...
Thijs merkte het deze week goed op in een mail. Het stukje Centraal-Amerika dat ik net achter de rug heb is een welgekomen pauze geweest. Duiken, surfen, feestje bouwen, relaxen op het strand, ... Het zorgde allemaal voor een aangename afwisseling. De voorbije week heb ik dan met verse moed het fietsavontuur weer hervat. Al van de eerste dag word ik echter met de neus hard op de feiten gedrukt. In de maand februari heb ik maar iets van een 400 kilometer gefietst (het was dan ook een kort maandje). Ik besef bij vertrek uit Tango Mar wel dat het misschien even wennen zal worden om weer in het ritme te komen, maar ik ga ervan uit dat de voorbije 5000 km me genoeg basis moeten geven om ook dit varkentje eens snel te wassen. Slim als ik ben, vertrek ik zonder watervoorraad. Ik ben overtuigd dat ik onderweg wel snel water zal kunnen kopen. Je zou ervan versteld staan hoe snel een mens onder deze omstandigheden uitgedroogd raakt! Amper 30 km is genoeg om me over de weg te doen zwalpen als het eerste het beste kneusje dat wil leren fietsen. De benen voelen die dag helemaal niet zo sterk. Er is geen ontkomen aan de loden middagzon die me genadeloos lijkt te willen braden. Ik zweet me letterlijk en figuurlijk te pletter. Bulten waar ik anders overheen suis lijken onoverkomelijke cols te worden. Ik buig, maar ik barst niet... Iedereen weet ondertussen dat afstappen geen optie is. Maar ik ben maar al te blij als ik uiteindelijk toch een hutje opmerk waar ze me drinken kunnen verkopen, anders hadden ze me ergens met fiets en al mogen van het wegdek schrepen. Als een bezetene stort ik me op het frisse water en doe mezelf gelijk een paar isotone sportdrankjes cadeau. Maar de klok kan niet teruggedraaid worden... De schade is geleden... De volgende dagen word ik veroordeeld tot een leven in de schaduw. De benen voelen loodzwaar, ik voel me ontzettend loom, heb koppijn en heb nergens zin in. Ik gun mijn lichaam 2 dagen rust, drink ontzettend veel verse vruchtensapjes en slik extra vitamientjes en mineralen om er weer bovenop te komen. Na die 2 dagen probeer ik het voorzichtig opnieuw. Ik heb mijn lesje goed geleerd! Dit keer vertrek ik met 6 liter water, met de bandana op de kop en las ik veel meer pauzes in. Ik denk nu steeds 2x na vooraleer ik een fruitstalletje voorbij fiets. Afkoelen in de rivier of in zee is heel vaak een optie, maar dit filmpje laat zien dat ook dat niet altijd een goed idee is http://www.youtube.com/watch?v=POjB2KJDczY
Al snel voel ik dat ik de klap van enkele dagen geleden helemaal verwerkt heb. Ik blijf goed opletten, vertrek bij het ochtendgloren, maar schuw toch de verschroeiende middagzon niet. Op sommige plaatsen laat het wegdek te wensen over http://www.youtube.com/watch?v=KYUfo7cuVCY , de hellingen zijn meestal kort, maar soms venijnige kuitenbijters. De benen voelen nu echter sterker dan ooit tevoren. Ik zit nu toch al weer 4 dagen onafgebroken op de fiets. Ik ben tot op 20 km van de grens met Panama genaderd en durf het hier nu gerust te stellen. Costa Rica heeft me doen buigen, maar barsten doe ik niet! Dat barsten wordt in één adem ook voorkomen door het eerste land dat me doen buigen heeft. De vriendelijke Tico's (inwoners van Costa Rica) werpen je de hele dag door de vriendelijkste groet toe die ik ooit heb gehoord: Pura vida! Stranden recht uit de boekjes geplukt zorgen voor de nodige afkoeling. Voor diezelfde verfrissing zorgen de vele stalletjes waar ik pauzeer met een frisse kokosnoot of een sappige watermeloen. Flora en fauna zijn ook hier weer overweldigend en dit alles samen doet me nog steeds intens genieten en geeft me vleugels. Morgen fiets ik Panama binnen, benieuwd of ik daar moet buigen...
Nog lang niet alle foto's van de afgelopen weken staan online, maar je kunt er alvast een dertigtal vinden in het album. Ik veronderstel dat iedereen de link in de rechter kolom ondertussen blindelings weet te vinden...
Bouletje en Silke hadden besloten om hun reis door Costa Rica in stijl af te sluiten. Daarvoor hadden ze gekozen voor het 'beach hotel - spa & golf resort Tango Mar' (www.tangomar.com). Tango Mar is zo 1 van die uitgelezen bestemmingen die jij en ik eigenlijk enkel kennen van op tv of van in de boekjes. Zowel de Amerikaanse als de Franse versie van Temptation Island werden hier opgenomen. Alles is superdeluxe, tot in de puntjes verzorgd en bijzonder netjes in de prachtige natuur ingepast. Geen spek voor mijn bek dus... Niet dat ik persé een gruwelijke afkeer van luxe en verwennerij heb, maar ik ben het niet gewoon en kan het me op dit moment allerminst veroorloven. De general mamager van dit paradijs is Hilde. Hilde heeft West-Vlaamse roots en is heel vertrouwd met Torhout en omgeving. Bovendien is ze de vleesgeworden vriendelijkheid en charme! Ik leg haar mijn hele avontuur en de daaraan verbonden financiële belemmeringen uit. Aan een luxueuze tiki of hotelkamer kan ze me uiteraard niet helpen, maar ik heb geluk. Op dit moment zitten geen georganiseerde tours in het resort en dus is het kamertje van de gidsen een optie die meer voor mijn budget geschikt lijkt te zijn...
Ook Stéphanie en Filip van het gravenhof (www.gravenhof.com) vervoegen het gezelschap. West-Vlaanderen boven dus! We doen ons tegoed aan Champagne, Belgische chocolade, kreeft, zalm, filet mignon en dergelijke meer. Tussen de relaxsessies aan het zwembad door werken ons even in het zweet op het tennisterrein. De klap op de vuurpijl zijn de Risk-sessies. Gewapend met blonde leffe en duvels zijn de rode legers onverslaanbaar!
Langs deze weg wil ik ze allemaal nog eens bedanken voor de superontspannende en leuke dagen samen. Merci Stéphanie, Filip; natuurlijk Silke en Bouletje! Maar vooral 1000 maal dankjewel aan de gastvriendelijkheid in persoon. Dankjewel Hilde om me ook even te laten proeven van het prachtige stukje paradijs dat je daar hebt. Zoals ik eerder al zei: vergeet vooral niet om er zelf nog af en toe eens van te genieten!
Voor onze eerste overnachting samen komen we op een hele mooie locatie terecht. Aan de rand van een natuurpark en op 500 meter stappen van de zee komen we na lange onderhandelingen overeen voor de prijs van een heel charmant huisje. Zalig ontspannen aan het zwembad, dollen in de hoge golven bij andermaal een schitterende zonsondergang... Het bevalt ons hier zo goed dat we besluiten nog een dagje te blijven. Dag 2 begint even ontspannen als dag 1 geëindigd was. Een duikje in het zwembad. Als aperitief krijg ik zowaar een koele jupiler voorgeschoteld (merci)! Na de middag trekken we op verkenning. We doen toch eerst even navraag bij de eigenaar van het complexje hier, want we zien de bosbrand die gisteren nog op een afgelegen heuvel woedde snel dichterbij komen. Hij stelt ons gerust dat alles onder controle is en dat we ons geen zorgen hoeven te maken. Als we terugkomen van onze ontdekkingstocht doorheen de regio schrikken we ons een hoedje. Het vuur is angstaanjagend dichtbij gekomen. Bouletje parkeert zijn auto aan de achterkant van de parking wat toch zo'n 5 meter winst oplevert. Enkel een onnozel steenweggetje scheidt ons nog van de brand. De eigenaar heeft ondertussen toch één van z'n personeelsleden om een tuinslang gestuurd, de ander vervangt rustig een wiel. De dichtsbijzijnde brandweer zit hier op anderhalf uur vandaan en rukt voor dit soort dingen niet zo gauw uit. Onvoorstelbaar! Bij ons trommelen ze de halve provincie en drie helikopters op voor zoiets en hier laten ze alles maar z'n gangetje gaan. We houden het toch even in de gaten, want als het vuur de weg overgeraakt moeten we ons zo snel mogelijk uit de voeten maken. Ons houten huisje staat aan de rand van een droog woud, dat zou pas vuurwerk opleveren. Zoals het echte mannen hoort trekken Bouletje en ik er ons niets van aan en we gaan in de zee zwemmen. Onze spulletjes worden veilig in bewaring gelaten bij Silke die het zaakje allerminst vertrouwt... Klik op de link om eindelijk eens aangebrande beelden van deze reis te zien http://www.youtube.com/watch?v=4A5Kslj5zmU
Uiteindelijk trekt het vuur toch een andere kant uit en kunnen wij weer genieten van een rustige avond vol kinderachtige gezelschapspelletjes. Spanning en pret verzekerd met de reisversie van het paardenspel...
De volgende dagen rijden we over onmenselijk slechte wegen langs kleine dorpjes en sprookjesachtige stranden waarop geen mens te bespeuren is. De overnachtingen gebeuren op primitieve campings aan de rand van het strand. Op 1 van die campings geraken we 's avonds in de drank. Onder meer met de doelman van de nationale voetbalploeg van de jaren '80. Apentrots toont hij een stapel vergeelde foto's en krantenartiekeltjes. Er zit ook een coiffeuze in het gezelschap. De volgende morgen zet ik haar meteen aan het werk. Neen, het is er niet allemaal af! Alleen dat vervelende nekhaar moest weg en er is aan de achterkant en de zijkant een heel klein beetje bijgeknipt om alles gezond en toonbaar te houden...
Na een kleine week van surfertje gespeeld te hebben in Nicaragua is het tijd om weer verder te fietsen. Heel eventjes maar, want niet al te diep in Costa Rica rijden Silke en Bouletje rond in hun jeep. Silke en Bouletje zijn 2 gekende gezichten in Torhout. Silke ken ik eigenlijk al van kindsbeen af, vooral als kleine zusje van Robin (aka Strumaantje Indiaantje). Bouletje ken ik onder meer van in het sociale leven in Torhout (lees: op café), als vriend van Silke en als de verantwoordelijke voor de heerlijke dessertjes in het gravenhof. In het gravenhof liep ik nu en dan rond om dit alles hier te kunnen financieren.
Nu; na amper 50 kilometer fietsen kom ik al aan de grens met Costa Rica. Van hieraf bel ik Silke op. Ze besluiten niet te talmen en komen tegengereden. Een uurtje later kruis ik een enthousiast toeterende jeep. Niets nieuws onder de zon; er wordt wel meer naar mij getoeterd. Ik wuif vriendelijk en fiets vrolijk door. Even later valt mijn frank. Met z'n tweeën zitten ze me welgemeend uit te lachen in hun jeep. Van hieruit kan ik lekker niksend verder. We wisselen enthousiast verhalen over en weer uit en rijden tot aan de Stille Oceaan alwaar we ons op een terrasje installeren voor een paar pintjes. Heerlijk om weer te terrassen en West-Vlaams te swatelen. Dit soort dingen doet me hopen dat de klap bij terugkeer in augustus iets minder zwaar zal zijn. Hopelijk laat het weer dan ook wat terrasjes toe en kan ik dan weer naar hartelust swatelen...
Het zal je maar overkomen... Na een dagje surfen wil je de stress van je afschudden in het enige discotheekje van het dorp. Er hangt een leuke sfeer en je bent niet van de dansvloer af te slaan. Salsadansen met sletsen aan je voeten is geen optie, stoppen met dansen nog minder. Dus gooi je de sletsen af en geef je blootsvoets het beste van jezelf... Als alle stress eenmaal uit je lichaam is wil je je slippers weer aantrekken, maar ... die zijn nergens meer te bespeuren! 1 of andere leukerd heeft het dus in zijn hoofd gehaald om er met mijn sletsjes vandoor te gaan. Nogal een bizarre diefstal lijkt me dat. Die dingen hebben amper 10 gekost en zijn tot op de draad versleten. Al zo'n 9 maanden aan een stuk zitten ze trouw onder mijn zweetvoeten. Anderhalve dag huppel ik blootsvoets rond en speur aan iedereens voeten naar sletsen in een maat 46. Hou er rekening mee dat de gemiddelde Nicaraguaan amper boven de schoenmaat 40 uitstijgt... Uiteindelijk beslis ik toch op zoek te gaan naar andere sletsen. Omwille van het feit dat ik op grote voet leef is de keuze heel beperkt, maar ik vind toch iets waar ik mee kan leven en ik heb ze eerlijk gekocht.
Ik wil jullie heel snel even laten weten dat ik me nog steeds kiplekker voel!
Nog maar eens een schitterende week achter de rug. Heel wat bekende gezichten gezien, even wat West-Vlaamse sfeer opgesnoven. Ik bezorg jullie zo snel mogelijk een uitgebreid verslag van een heel andere week dan wat jullie van me gewoon zijn. Helemaal anders, maar zeker niet minder de moeite waard. Hou het hier dus in het oog om te weten wat de variatie heeft ingehouden.
Ondertussen ben ik met volledig opgeladen batterijen alweer met de fiets over de Cosa Ricaanse wegen aan het hobbelen...
Joris en Sofie uit Nederland, Merete uit Noorwegen, Ana uit Zweden, Michael uit Australie en Ruben uit Belgie. Samen op pad in Nicaragua... Proef wat van de sfeer door op de link voor het filmpje te klikken... http://www.youtube.com/watch?v=sgJShHHlpNs
Ondertussen ben ik dus in San Juan del Sur(f) aangekomen. Nog steeds in het gezelschap van 5 andere reizigers. San Juan de Sur is één van de uitgelezen surfbestemmingen in Centraal-Amerika. Het relaxte plaatsje (dat ´s avonds behoorlijk losbarst) ligt in een prachtige baai en is omgeven door de beste surfstranden die je je kunt voorstellen. Er spek voor ieders bek. Van babygolgjes voor de beginners tot gigantisch "tubo´s" voor de pro´s. Nu ik zelf ook mijn eerste stapjes in het golfsurfen probeer te zetten kijk ik met een grenzeloze bewondering naar de acrobaten die de 3 meter hoge golven zonder moeite lijken te temmen. We zijn hier nog meer trekkers tegengekomen die steeds wel ieman van het gezelschap kennen. Zo hangen we hier dus al enkele dagen met een behoorlijke groep rond. In de namiddag surfen, ´s avonds met zijn allen een feestje bouwen, uitslapen en weer gaan surfen... Mij hoor je niet klagen! Dinsdag verlaat ik deze vrolijke bende weer om Costa Rica binnen te fietsen. Als alles goed gaat zouden Silke en Bouletje daar mijn pad moeten kruisen. Ik kijk er al naar uit om nog eens West-Vlaams te kunnen swatelen...
Velen onder jullie weten het maar al te goed. Ik kan er dan ook moeilijk over zwijgen. De tijd die ik in het Spaanse Granada als student doorbracht is onvergetelijk geweest. Als ik in Nicaragua in de buurt van een stad met dezelfde naam kom, moet ik er dus uiteraard even mijn neus aan het venster gaan steken! Ook dit Granada slaagt erin om mijn hart te stelen. In een heerlijk weertje dook ik weer vrolijk door een koloniale stad aan de rand van een gigantisch meer en omgeven door vulkanen. In eerste instantie word ik vergezeld door de Noorse Merete die ik in Leon tegenkwam nadat we elkaar voor het eerst ontmoetten in Mexico. Al snel botsen we op Joris. Met Joris heb ik in Honduras leren duiken. Joris reist rond met de Australier Steven die ik in Guatemala leerde kennen. Een hele vreemde kettingreactie ontstaat. We zijn in een gezelschap van 6 individuele reizigers en allemaal blijken we elkaar op een ander plaats afzonderlijk tegengekomen te zijn. Alles komt hier in Granada samen. Met zijn allen verkennen we de stad en de omgeving, zo zwemmen we onder meer in een warme vulkaankrater. Mijn bedoeling was om vanuit Granada verder richting Costa Rica te fietsen en eventueel nog een tussenstop op een eiland in te lassen. Maar de vraag komt of ik geen zin heb om een pick-up te huren en de hele streek rond te crossen om zo de volgende dag tot het surfparadijs San Juan del Sur te geraken. Ik zou dan wel samen met Joris de enige chauffeur zijn. Leuk plan lijkt me dat, dus gooien we ons hele hebben en houden in de pick-up en maken de streek onveilig. We rijden naar plaatsen waar ze nog nooit toeristen lijken gezien te hebben en amuseren ons met z´n allen rot. Op een gegeven moment worden we door de politie tegengehouden voor een routinecontrole. Geen probleem denk ik dan. We zijn met alles in orde... Alleen is Joris (die op dat moment achter het stuur zit) vergeten te vermelden dat zijn portefeuille in Antigua gestolen is en dat hij dus geen rijbewijs kan voorleggen. De politie wrijft zich natuurlijk weer in de handen. 6 gringo´s in een dure wagen en een chauffeur zonder rijbewijs. Ze leggen ons uit dat deze overtreding neerkomt op een boete van 200 euro en inbeslagname van de wagen. De boete kan me geen barst schelen, die is voor Joris, maar inbeslagname van het voertuig lijkt me een minder goed idee. We hadden namelijk strootje getrokken voor wie de 1000 dollar waarborg op zijn kredietkaart zou nemen en ik had aan het kortste eind getrokken. Ik ga dus even met de strenge agenten praten en stel hen voor dat Joris hen beiden 7 euro geeft. Ze zijn meteen akkoord, maar we moeten ervoor zorgen dat de collega's niets zien. Eenmaal de formaliteiten achter de rug zijn tekenen ze een plannetje voor langs waar we best tot San Juan kunnen rijden. Bovendien lijken ze een bijzondere belangstelling te hebben voor het blonde gezelschap dat ons vergezeld. Het wordt een gezellig praatje en vrolijk lachend, vriendelijk wuivend en luid toeterend mogen we verder rijden...
Voor vertrek leek het voor velen onder jullie een vraagteken te zijn wat ik met mijn fiets kon aanvangen als ik ergens naar binnen moest. Ik stop onderweg natuurlijk regelmatig al eens om iets te kopen of gewoon om iets te gaan bekijken. Wat doe ik dan met de fiets? Ik sluit hem gewoon ergens aan vast en laat hem met pak en zak achter... In den beginnen durfde ik al wel eens iemand een kleinigheidje te betalen om een oogje in het zeil te houden, maar daar ben ik van afgestapt. Het onveiligheidsgevoel dat iedereen je probeert aan te praten lijkt me hoe langer hoe meer uit de lucht gegrepen. Zelfs als ik mijn fiets op deze manier achter laat, ondervind ik niet de minste problemen...
13 van de 49 stemmenden hadden het bij het rechte eind. Na al deze kilometers en alle onnoemelijk slechte wegen die ik al achter de rug heb, heb ik nog niet één maal lek gereden. Deze banden slagen er ondertussen dus al 6500 km (waarvan 5500 op het Amerikaanse continent) in om me feilloos overal heen te brengen waar ik wil zijn... Mijn dure superdeluxe pomp die ik in Belgie aanschafte blijkt weggesmeten geld te zijn, want ik heb ze amper 2x gebruikt. Gewoon om wat extra druk bij te steken. In Honduras kwam de kapitein van de boot me vervolgens bedeesd vertellen dat ze mijn pomp in zee hadden laten vallen bij het inladen. Het ding zat inderdaad niet meer zo heel goed bevestigd, dus kan ik ze niets kwalijk nemen. Op de foto zie je de fietsenwinkel in Nicaragua die me een nieuw pompje verkocht.
Ik liet het al even vallen. De fiets krijgt het zwaar te verduren. De bootreizen en de vele ritten langs de kust doen mij deugd, maar de velo ziet af. Het zeewater valt alles wat ook maar enigszins zou kunnen roesten behoorlijk zwaar aan. De ketting lijkt op dit ogenblijk geen zin te hebben om naar de grootste plateau te gaan, maar ik hoop dit euvel vanavond nog te kunnen verhelpen. Er zijn wat minieme tekenen van slijtage, maar nog niets ernstigs... Mijn vraag voor jullie is hoe de banden het stellen. Deze zomer kregen ze gepakt en gezakt al 1000 km Frans asfalt te verwerken. Op deze reis is daar met volle bepakking al ruim 5000 km bijgekomen. Zoals gezegd zijn de wegen vaak in een bedenkelijke staat. Onverhard, met of zonder putten. Asfalt met putten is nog slechter... In de rechter kolom kun je een nieuwe poll/rondvraag vinden. Hoeveel lekke banden heb ik in deze reis al gehad? Klik een antwoord aan tussen 0 en 15. Als alles goed gaat kun je van op elke pc maar 1x stemmen. Binnen een week of zo laat ik jullie het juiste antwoord weten.
Dit seizoen kan ik ze op de velden niet steunen. Als helpende kracht op de fuif zullen ze in vergelijking met vorig jaar echter niet veel verschil voelen denk ik. Zaterdagavond wordt er in Torhout gefuifd ten voordele van de Postboys. Allen daarheen en denk eens aan mij zou ik zeggen!
Ik kan moeilijk wegsteken dat de balans na 4 maanden reizen positief is. Misschien stellen sommigen zich de vraag of er dan echt helemaal niets gaat tegensteken...
Hier volgen enkele kleinigheidjes die me toch wat op de heupen beginnen te werken: -Muggen en zandvliegjes. -Constant moeten onderhandelen over prijzen. -Wannabe alternativo's die denken dat ze het warm water aan het uitvinden zijn omdat ze met een rugzak rondreizen. -De oppervlakkige praatjes over je land, je taal en je reisplannen. -Aan elke grens weer in de zak gezet worden. Het weten. En er niets kunnen aan doen. -Badend in het zweet wakker worden omdat het 's nachts veel te weinig afkoelt. -Natuurlijk zijn er een aantal mensen op het thuisfront die je graag eens goed zou vastpakken. -De wetenschap dat deze droom niet kan blíjven duren.
Gisteren liet ik jullie weten dat ik er vandoor moest om een vulkaan te gaan beklimmen. Het is alweer een absolute topdag geworden! Met 10 backpackers van het hostel waar ik nu verblijf trekken we richting de actieve vulkaan Cerro Negro. Even ter zijde: voor zij die het raar vinden dat ik in mijn eentje aan het reizen ben... Onder dit tiental zit 1 koppel. Verder 8 individuele reizigers van 8 verschillende nationaliteiten... Maar goed. Onder de loden middagzon sleuren we onszelf op deze majestueuze vulkaan. Gelukkig brengt een stevige bries de nodige afkoeling. De zwavellucht maakt het ademen er niet makkelijker op en er zijn er een paar die serieus afzien. Maar hun inspanningen worden beloond! Eerst zijn we al onder de indruk dat we van op de rand in de smeulende krater kunnen kijken. De vergezichten rondom zijn prachtig en iedereen voelt zich al snel weer in zijn nopjes. Het wordt nog beter als we de steile kraterwand mogen aflopen. Ik laat me naar beneden storten. Iets sneller dan mijn benen meekunnen denk ik een paar keer, maar ik blijf op de been en eenmaal beneden kijk ik met veel plezier achterom. Een zoveelste adrenalinestoot! De hitte in de krater is moeilijk voor te stellen. Het is hier sowieso al om en bij de 35 graden. Dan komt daarbij nog eens de hitte van de bodem. Van zodra je een centimeter of twee van het oppervlak weggraaft verbranden je handen in het smeulende lava. Indrukwekkend! De klim uit de krater lijkt voor sommigen een strijd op leven en dood, maar met veel bloed, zweet en tranen overleven we toch allemaal.
Daarna komt de kers op de taart. Terwijl we de zon over de Stille Oceaan zien zakken, krijgen we uitgelegd hoe je veilig op een board van enkele centimeters dik de steile wand van de 400 meter hoge vulkaan kunt afrazen. Met topsnelheden tot 60 km/u geeft ook dit weer een onvergetelijke rush! De dag wordt in stijl afgerond. Met zijn allen rond de barbecue en uitgebreid de locale rums degusteren.
Vandaag blijf ik nog hier in Leon, maar morgen of overmorgen spring ik de fiets weer op. Verder doorheen Nicaragua. Naar het schijnt staan me nog een paar hele mooie plaatsjes te wachten...
8 dagen lang heb ik op het Hondurese eiland Utilla gezeten. De fiets is enkel buitengekomen om het prachtige eiland van 14 km lang en 4 km breed te verkennen. Dit eiland staat bekend als zijnde de goedkoopste plaats in de wereld om een officieel PADI-duikcertificaat te halen. Er doen geruchten de ronde dat het in Thailand of Maleisie nog goedkoper kan. Misschien moet ik dat ooit maar eens persoonlijk gaan uitvissen... Wat er ook van zij. Voor 200 dollar heb ik hier de hele opleiding doorlopen, kreeg ik een week gratis onderdak én twee gratis fundives.
Iedereen bleef me steeds maar vertellen hoe geweldig ik dat duiken wel zou vinden, dus vertrok ik met hoge verwachtingen. Het is altijd gevaarlijk om ergens met hoge verwachtingen aan te beginnen, maar dit overtrof nog mijn stoutse dromen! Eenmaal je de techniek onder de knie hebt om gewichtloos rond te dobberen is het heerlijk om van deze nieuwe wereld te kunnen proeven. De koraalriffen hier zijn zo onvoorstelbaar mooi en er zit zo geweldig veel leven rond dat ik er steeds moet aan denken om niet met open mond rond te gapen... Het blijkt allemaal zo adembenemend voor me te zijn dat ik in mijn allereerste duik al meteen in de problemen kom. Als die eerste duik op zijn laatste beentjes begint te lopen voel ik dat het ademen moeilijker lijkt te gaan. Ik check de luchtdruk in mijn fles: leeg! Even slikken toch. Ik haast me tot bij instructeur Johnny en maak hem duidelijk dat ik zonder lucht zit. Hij denkt even dat ik weer de onnozelaar aan het uithangen ben, kijkt op mijn nanometer en schrikt toch even. Meteen reikt hij me zijn reserveluchtbron aan en kunnen we veilig naar het oppervlak. Weer wat extra adrenaline. Ik begin er langzaam maar zeker verslaafd aan te raken...
Het behalen van het PADI-certificaat is uiteindelijk een fluitje van een cent. Ik heb nu dus de luxe dat ik overal in de wereld kan toekomen, materiaa huren en hup, onder water voor een tijdje.
Vanuit Tikal gaat het in een hele lange fietsdag richting Belize. In een eerste fase zijn de wegen best aanvaardbaar. De benen zijn ondertussen beresterk en in de eerste 4 uren maal ik ruim 100 kilometer af. Daarna gaat het van kwaad naar erger. Onverharde wegen baren me al lang geen zorgen meer, maar hier werd het toch indrukwekkend. Aan amper 10 km/u probeer ik zoveel mogelijk putten te ontwijken. Zo nu en dan wordt de fiets tot meer dan de helft van de wielen ondergedompeld in het water. Als bij wonder slaag ik er steeds in op de fiets te blijven en de waterdichte tassen bewijzen hier hun nut.
Belize is een beetje een vreemde eend in de Centraal-Amerikaanse bijt. Relaxen lijkt hier een levenskunst te zijn en de gemiddelde bevolking beheerst die kunst met een bewonderenswaardige kalmte. De inwoners zijn het best te vergelijken met Benjamin. Wie zich in mijn periode doorheen de RENO geworsteld heeft, krijgt nu meteen het beeld van een altijd lachend zwart rastamannetje. De specialiteit van Ben (de hele naam uitspreken kost hem teveel moeite) is niets doen; hij is daar dan ook behoorlijk goed in!
Hij probeert ons altijd wijs te maken dat zijn roots in Kongo liggen, maar plaats hem in Belize en hij past perfect in het plaatje! 90% van de bevolking hier is zwart. De overgrote meerderheid van de mannen heeft een indrukwekkende bos rasta's op z'n hoofd hangen en specialiseert zich in het roken van dikke joints en het luisteren naar reggeamuziek. De voertaal is een grappige mengelmoes van Engels, Spaans en een beetje van hun eigen ingrediënten. Het lijkt heel belangrijk om aan het eind van iedere zin nog eens langgerekt "man" te zeggen... De natuur is van een ongekende schoonheid. In het binnenland overheersen heuvels en dichte wouden. Regelmatig passeer ik een rivier waar altijd locals aan in het ontspannen zijn. Op zoek naar wat verkoeling volg ik meestal hun voorbeeld.
Het neemt me een dag of 3 in beslag om tot aan de kust te fietsen. Onderweg kan ik telkens bij de locals terecht. Ze ontvangen me met open armen. Elektriciteit of stromend water moet je hier nooit verwachten, maar het land en de rivier schenkt hen alles wat ze nodig hebben om hun rustige leventje zonder zorgen te kunnen leven...
De noordzijde van Belize is bezaaid met resorts en dure duiksites waar jaarlijks miljoenen toeristen met iets meer centen dan ik heen trekken om zich lekker in de watten te laten leggen. De zuidelijke kant is nog onontgonnen gebied. Hier beleef je net zoals in het binnenland nog de ongeschonden authenticiteit van een Caraibisch paradijs. Parelwitte stranden met wuivende palmen en azuurblauw water; helemaal voor mij alleen!
Ik fiets verder tot Placencia. Een landtong die 18 km ver de zee intrekt en populair is bij rugzaktoeristen. De 'weg' ernaartoe is een regelrechte aanslag op de fiets en mijn onderrug. Langzaam worstel ik me tot het dorpje Placencia. Bij aankomst bots ik meteen op de Australier Michael die ik in Mexico leerde kennen. Samen zijn we bijzonder sterk in het verkopen van klinkklare onzin en we trainen ons in de nationale sporten: chillen en rondhangen...
Langer dan 2 dagen kan ik het hier echter niet rekken. Het grootste nadeel aan Belize is dat de prijzen bijna op Europese standaarden liggen. Mijn budget wordt dus aan hoog tempo gekelderd en ik besluit dat ik zo snel mogelijk naar het goedkopere Honduras moet. Om daar te geraken vertrekt om 9u30 een boot die je in 2 uren tot Honduras moet brengen. De kapitein heeft uiteraard geen haast en vertrekt om 11u. Een half uur later meren we ergens aan voor grensformaliteiten. De douanebeambte is er even niet, dus neemt iedereen maar tijd voor een hapje en een drankje. Uiteindelijk lopen we een vertraging op van goed 3 uren, maar niemand lijkt er om te malen; iedereen blijft vrolijk lachen...
Voor een Excel-bestand met heel wat gegevens zoals afgelegde afstand, gemiddelde en maximale snelheden enzovoort klik je op onderstaande link. Download file now. The link above will open an Excel-file with a detailed log of every single ride I made during this trip.
Het zal je maar overkomen...
