Bericht voor nieuwe bezoekers aan deze site:
Dit is een blog, dat betekent dat je in het middengedeelte van deze site mijn recentste belevenissen kunt terugvinden. Je kunt hier telkens de laatste 20 berichten die ik heb achtergelaten lezen, de recentste staan bovenaan.
Wie hier voor het eerst komt begint dus helemaal onderaan de site of in het archief bij mei 2006
Wie oudere berichten wil lezen klikt in de rechter kolom op archief.
Klik op het zonnetje hieronder om te zien welk weer het momenteel is in de regio waar ik rondhang.
Hier alvast het filmpje dat bij het item over the painted desert hoorde en de ongeruste zieltjes (vooral tjoepke dan) op beide oren moet laten slapen. http://www.youtube.com/watch?v=wS0JRaJB5r4
de uploads van de nog ontbrekende filmpjes hieronder laten te lang op zich wachten... Het is bijna middag en ik zou vandaag eigegnlijk toch nog een stuk moeten kunnen fietsen. Het zal sowieso nog een week duren vooraleer ik Las Vega bereik denk ik. Voor de nog ontbrekende filmpjes zullen jullie dus nog eventjes geduld moeten oefenen, maar ze zijn op komst!
Het zal de meesten onder jullie bij het bekijken van de foto's vast niet ontgaan zijn dat ik nogal een zwak heb voor zonsondergangen en -opgangen. De zonsopgang heeft het niet te onderschatten nadeel dat je daarvoor nogal vroeg uit de veren moet. De zonsondergangen pik ik echter dagelijks met veel plezier mee! Het is meestal zo dat ik fiets tot de zon begint te zakken en dat ik dan op zoek ga naar een geschikt stekje om te kamperen en te koken. In de fotoreeks die hieronder gelinkt staat zie je hoe ik in een tiental minuutjes mijn tentje opzet en hoe het even snel helemaal donker geworden is... Mijn tentje (dat al zoveel meegemaakt had) begon trouwens een beetje zijn oren te laten hangen. Gelukkig heb ik de boog die de voortent omhoog moet houden kunnen vervangen, want de originele had ik met mijn brute geweld naar de eeuwige jachtvelden geholpen... De rits aan de rechterkant weigert echter koppig dienst en die heb ik dus op mijn geheel eigen wijze (heel elegant dus) met ducktape toegeplakt. http://www.mijnalbum.nl/Album=CEZQQS84
Bij het verlaten van the grand canyon had ik een mooie afdaling voor de boeg. Onderweg kruiste ik een Duitse en een Nederlandse fietscollega die samen op zwier zijn en die me verzekerden dat ik een aantal mooie dagen tegemoed ging. Later zou blijken dat ze overschot van gelijk hadden! Ik stort me weer als een gek naar beneden en mijn achterwiel houdt voorlopig gelukkig stand met de provisoire noodreparaties die ik heb aangebracht. Deze dag zal ik voor het eerst zo'n 140 km afleggen, maar gezien het traject is dat niet eens zo spectaculair... Eenmaal ik het Kaibab National Forest uitgefietst was kwam ik in the painted desert terecht. Deze hele regio was en is het land van de Navajo-indianen en deze kerels hebben hun stekje met zorg uitgekozen! Als klein manneke had ik van die autootjes die van kleur veranderen als je ze in de diepvries steekt. Als je ze dan in je handen weer verwarmt krijgen ze hun originele kleur terug. Desnoods moest je er maar lang genoeg gaan op zitten, want in de oven mochten ze niet van de oudjes... Wel, de bodem the painted desert kent een gelijkaardig fenomeen. Er lang op zitten helpt jammer genoeg niet, maar de mineralen in de grond hier veranderen wel van kleur als ze een andere temperatuur hebben. Dat zorgt de hele dag door voor een wonderbaarlijk kleurenspel!
Omdat de filmpjes nogal een succes blijken te zijn, plaats ik hieronder weer 2 links waarop je een klein beetje een beeld krijgt van hoe ik het van op mijn fietsje allemaal ervaar...
Naast de nieuwe berichtjes die ik zonet heb toegevoegd heb ik ook de berichtjes van eerder deze week voorzien van het beloofde foto- en filmmateriaal.
Daarnaast zijn ook de 100 kilomerterfoto's geupdatet (ondertussen al aan 1400 km) en is er een nieuw foto-album te vinden in de rechter kolom.
Als ik tijd heb probeer ik ook nog het overzicht in excel aan te passen, want ik zie dat velen onder jullie ondertussen uitgevist hebben hoe je dat moet downloaden.
Veel plezier ermee! Aan alle (ex-)collega's en studenten: geniet van jullie vakantie! Tis maar voor een weekje
Dat de Grand Canyon hier aan de South-Rim behoorlijk indrukwekkend is behoefd waarschijnlijk geen betoog, maar ik stoor me een klein beetje aan de horten toeristen die hier en daar gedropt worden om foto's te nemen en weer verder te rijden. Dit is de plaats waar de meerderheid van de toeristen de canyon komt bezichtigen, maar dit ding is meer dan 250 mijl lang... Ik trek vanmiddag dus verder oostwaarts richting the painted desert. In de komende week trek ik door het heel dun bevolkte noordelijke stuk van de canyon. Doel moet zijn om over ten laatste 10 dagen in Las Vegas aan te komen... Als alles goed gaat is dat, want voor het eerst begint mn fietsje een beetje tegen te spruttelen. 1 spaak in het achterwiel heeft het begeven => achterwiel begint scheef te slaan. Geen ramp, 1 spaak kan ik wel missen, maar ik vrees dat het van kwaad naar erger zou kunnen gaan als ik straks met pak en zak verder moet. Een reservespaak heeft dit warhoofd uiteraard niet bij (hoewel ik het er vooraf uitgebreid heb over gehad) en de volgende fietsenzaak zal hoogstwaarschijnlijk nog zo'n 500 kilometer op zich laten wachten. Het wordt dus weer spannend! Zo heb ik het graag...
btw, ik heb al een tijdje geen ontvangst op mn gsm en dat zal er deze week zeker niet beter op worden als ik daar door dat gat fiets. Wie geen respons krijgt op eventuele berichtjes moet dus niet gaan panikeren, ik leef nog steeds, maar de telefoon heeft op dit moment niet zo veel zin.
Tijdens de helikoptervlucht kwam ik naast Patrick te zitten. Hij reist samen met een vriendin richting Los Angeles. Rebecca is een actrice uit North-Carolina die nu al 2 weken onder weg is naar LA. Ze is ervan overtuigd dat ze daar beroemd zal worden... Succes meisje! Beide zijn ze 24 en het klikt met alle twee heel goed. Nadat we samen geluncht hebben trekken we te voet de canyon in. 's Avonds kan ik in hun hotelkamer douchen en gaan we samen Halloween vieren. Patrick en ik gooien het in de Long island ice-tea. Even later raak ik ook nog aan de klap met een paar Mexicaantjes die het nodig vinden om me onophoudelijk tequila te trakteren. Gelukkig kan ik in de warme kamer van Patrick en Rebecca blijven slapen en moet ik mijn ijskoude tentje niet in... Om 1 of andere niet nader te vernoemen reden slaan we de volgende morgen over en blijven we lekker liggen tot de middag. 's Namiddags trekken de 2 verder naar Las Vegas en trek ik opnieuw de canyon in. Ik zoek me een plaatsje op een rand van een klif uit en laat de voetjes naar beneden bengelen terwijl ik rustig de sunset op me laat afkomen. Ik heb het nogal voor zonsondergangen en zonsopgangen (of hoe zeg je dat) dus kwam ik vanmorgen al om 5u30 mn tentje uitgestrompeld om het lichtspel over de canyon te gaan bewonderen. Een zoveelste onvergetelijke moment in dit reisje en ik ben eigenlijk nog maar net goed en wel vertrokken...
Ik ging het niet al te gek maken en de rit naar de Grand Canyon in 2 dagen doen... Ik heb dus wel gek gedaan en heb de 115 kilometer tot de rand van de canyon met een gemiddelde snelheid van 27km/u in 1 dag afgelegd. De tegenwind die me al dagenlang teisterde heeft eindelijk zijn verstand gebruikt en me een duwtje in de rug gegeven.
Terwijl ik dan toch gek aan het doen was besloot ik om het helemaal bont te maken. Iedereen weet dat ik (uit bittere noodzaak) probeer om dit reisje zo veel mogelijk 'low budget' te houden. Maandag besloot ik echter om er zo maar even het budget van een dag of 5 in 1x door te draaien. Het leek me wel een goed idee om van de gelegenheid gebruik te maken om eens een helikoptervluchtje mee te pikken. Na wat onderhandelen en hele zielige oogjes kreeg ik een korting van 60 dollar en een upgrade naar een luxehelikopter. Op dinsdagmorgen heb ik dus een klein uur over en in de canyon gevlogen. Onvergetlijk! Onbeschrijflijk ook! Ik zal er niet te veel woorden aan vuil maken, want het gevoel dat ik had is moeilijk in woorden te vatten. De 3 filmpjes die je hierbij vindt kunnen je een heel klein beetje een idee geven, maar het spreekt voor zich dat dit 'in het echt' veel indrukwekkender is...
Er liggen nog precies 100 kilometer tussen de South-Rim van de grand canyon en mezelf. Vanwege het geaccidenteerde traject (tis te zeggen: veel op en af) nemen de meeste toeristen van hieruit de trein, anderen wagen toch de rit met de wagen, eentje doet het met de fiets. Ik ga niet al te gek doen en voorzie voor deze tocht twee dagen. Die South Rim heeft de reputatie heel toeristisch te zijn. Zo is er onder meer een goed internetcafe waar ik dit alles wat met beelden zal kunnen verduidelijken. Het zal tevens weer voor een tijdje mijn laatste contact met de bewoonde wereld zijn, want dan wacht me een hele lange tocht rond de oostkant van de canyon via de veel kalmere noordkant helmaal naar het westen. Een meerdaagse tocht wordt dat die waarschijnlijk niet van de poes zal zijn. Ik flirt daar voortdurend met de hoogtegrens van 3000 meter en met temperaturen tussen -5 snachts en +10 overdag. Gelukkig ziet het er wel naar uit dat het zonnetje steeds van de partij zal zijn. Je weet natuurlijk dat je voor meer info over het weer in mijn regio steeds op het zonnetje in de linker kolom kunt klikken...
Heel binnenkort dus waarschijnlijk meer nieuws. Cya
Eerst en vooral wil ik jullie nog eens bedanken voor de vele leuke reacties langs alle kanten! Kvind het heel leuk om te weten dat dit door velen van dichtbij gevolgd wordt en het lezen van de berichtjes doet me steeds weer deugd.
In 1 van die berichtjes merkt mn grote zus terecht op dat er niet genoeg mensjes op de foto's te zien zijn. Het probleem met grote zussen is een beetje gelijkaardig als dat met moeders. We geven het niet graag toe, maar eigenlijk hebben moeders altijd gelijk. Wel grote zussen hebben bijna altijd gelijk. Ik ga daarom echter nog niet iedereen waarmee ik een praatje maak op de gevoelig plaat vastleggen, maar binnenkort (deze week dus nog) zullen hier alvast enkele individuen te bezichtigen zijn die mijn weekje wat Xtra kleur bijbrachten.
Eerst en vooral zullen jullie kennis maken met Dirk De Dolle Duitser. Al van toen Dirk De Dolle Duitser nog een klein stipje aan de horizon van de Route66 was, was hij al wild met de armen aan het zwaaien en luid aan het roepen. Dirk fietst in zijn eentje over de 66 en dit in tegengestelde richting van wat ik aan het doen. Hij heeft er al 2000 kilometer op zitten en heeft dus best wel wat nuttige informatie voor me. Hij fietst net als ik met Ortlieb fietstassen, maar dan met een kleinere versie. Ik vraag me eerst even af waar hij alles dan kwijtkan, maar als ik hem even goed bekijk snap ik het plaatje. Op het moment van onze ontmoeting in het ongeveer 25 graden Celsius en zowat alles wat ik in mijn fietstassen steken heb, heeft hij om zijn lijf. De stevige schoenen, lange broek, dikke trui, zonnebril en hoed moeten Dolle Dirk beschermen tegen de zon. We nemen uitgebreid de tijd om verhalen heen en weer te schieten, gegevens uit te wisselen en een fotoshoot te houden. Jammer dat we in tegengestelde richting fietsen, want Dolle Dirk lijkt me wel een geschikte kerel.
Daarna laat ik jullie met foto en film het lot aanschouwen van het volk dat oorspronkelijk deze wijdse landen bevolkte. Aan de rand van een klein stadje ga ik op zoek naar een plaatsje om veilig en goedkoop te overnachten. Er is alleen een poepsjieke en dus peperdure lodge, dus wil ik even verder gaan zoeken. Ik word echter naar de overkant van de straat geroepen door enkele jolijke indianen. Het gezelschap zit daar aan een voedselstalletje gezellig te wezen terwijl de vrouwen moeten koken. Ze zagen dat de lodge voor mij te duur was en willen allles over me weten. Blijkbaar val ik in de smaak, want ik moet bij hen aan tafel aanschuiven en krijg gratis eten en bier aangeboden. Uiteindelijk bezorgen ze me een heerlijke avond (ik sla ook bij hen mijn tentje op), maar eigenlijk is het ook wat triest. De blik in de ogen van de indiaan met de hoed (je ziet het binnenkort wel op de foto's) sprak voor mij boekdelen. Terwijl hij me trots zijn volautomatische revolver laat zien realiseer ik me dat dit gezelschap alles vertegenwoordigd wat de cultuur van hun voorvaders kapotmaakte: geweren, alcohol en toerisme (en misschien wel in deze volgorde). De heren zelf bekijken het veel optimistischer! De zatte zanger van het gezelschap legt me uit dat deze vrienden allemaal tot een andere stam behoren. "Vroeger voerden we oorlog met elkaar", zegt hij. "Nu drinken we ons samen zat..."
Op vrijdag 27 oktober heb ik de eerste 1000 kilometer van deze trip volgemaakt! Dit heuglijke moment werd in passende stijl gevierd door middel van een korte pauze voor een fotootje, wat gedroogd fruit en een stevige slok water.
Op dit moment staat de teller dicht tegen de 1200 km aan. Met nog precies 11 dagen voor het einde van de eerste vakantiemaand heb ik dus een relaxte voorsprong op het voorziene schema van 1500km/maand.
(Vdb, je kunt dus op je beide oren slapen. Als alles zo voorspoedig blijft verlopen ben ik nog ruim voor kerstmis in Mexico-City)
Internet is dus toch tot hier doorgedrongen... Hier zit ik dan, in het muffe internetkamertje van mijn anders wel charmante motelletje aan wat voor mij het einde van Route66 betekent. Gedurende ruim 260 kilometer waande ik me temidden van de jaren '50 of '60. Dorpjes waar de tijd stil bleef staan, stoere cowboys die wilde indianenverhalen vertellen en trots hun revolvers laten zien, Harleys op zoek naar de legende achter de moeder aller wegen en daartussen alleen maar kilometers bergen, cactussen en wind. De stijl hier bevalt me wel! No nonsense. De legende is nog bijna overal voelbaar aanwezig. Dit is het best bewaarde stuk van de highway die tussen de jaren dertig en de jaren zestig helemaal van coast to coast doorheen Amerika sneed. Hierlangs kwamen de avonturiers van die tijd op zoek naar vrijheid, op zoek naar hun geluk. De route66 is echter nogal bochtig en in veel plaatsen heel steil. Met het zwaarder en sneller wordende verkeer voldeed de 66 niet meer aan de moderne eisen en er werd een plattere en rechtere Interstate (de I-40) aangelegd. Sindsdien is de tijd langs de Route66 blijven stilstaan. Heerlijk! (de intrnetverbinding is hier belachelijk traag, dus foto's volgen later pas)
Wat vaak minder heerlijk was, was de wind. Traditioneel hebben ze hier met westenwind af te rekenen. Gezien ik oostwaarts aan het fietsen ben zou deze me dus een aardig zetje in de rug moeten geven, maar het moet deze week toch maar eens toevallig anders zijn he. Dat het hier lastig fietsen zou zijn gezien de grote hoogte en de scherpe hellingen wist ik, maar met tegenwind had ik geen rekening gehouden. Maar goed, laat dat nu toch wel het enige zijn wat tot hier toe al is 'tegengevallen'; ik kan dus absoluut niet klagen!
Van hieruit gaat het richting Route66, de moeder aller highways. Benieuwd wat we daar zullen meemaken. Daarna begint het serieuze klimwerk. Vooraleer ik de grand canyon mag inkijken (binnen een weekje zal dat zijn denk ik), moet ik over toppen tot 2700 meter. De extreem hoge temperaturen zal ik dan dus even achter me laten...
Ik probeer jullie op de hoogte te houden, want ik zie dat dit op de voet gevolgd wordt... Enkele cijfertjes: Vandaag (voor 21u) al 79 verschillende computers die de website bezochten, de afgelopen 2 weken waren dat gemiddeld 63 computers per dag...
Ik zit gisteren nog zo te stoefen tegen de oudjes dat ik mn fiets zo goed onder controle heb en zo. Dat zonder handen met alle bagage geen probleem is, dat die hoge snelheden lekker gaan... Op je rustdagje fiets je dan ontspannen over een parking, een cola in de hand, handen los van het stuur... en dan ontsnapt een gemene verkeersremmer aan je aandacht. Knal! Natuurlijk op de linker knie! Sharon zei ooit al dat je aan die knie kunt zien dat ik eigenlijk niet zo goed kan fietsen... Wel nu komt daar nog een souveniertje bij. De schade blijft gelukkig beperkt tot schaafwonden en blauwe plekken. De fiets heeft bij deze ook nog eens bewezen dat hij een bikkel is! Geen schrammetje!
Ik heb nog een paar fotootjes ervan. Uiteraard te vinden bij de foto-links rechts (scherp opgemerkt Chris). Toen ik mijn opleiding tot international lifeguard volgde kwam een heel wijs mevrouwtje van het rode kruis om over wondverzorging te praten. Zij zei "eerst water, de rest komt later..." Je zult zien dat ik dat heel letterlijk heb opgenomen...
Goed, het is nu dus morgen. Zoals beloofd een verslagje van de afgelopen 10-tal dagen. Kort samengevat: schitterend! Meestal heel leuk, soms ook eens heel lastig (maar op een vreemde wijze vind ik dat dan ook weer leuk). Voor dit soort dingen ben ik hierheen gekomen. De feestjes in LA waren heel leuk, maar verschillen eigenlijk niet zo heel veel van wat je ook in Gent, Antwerpen of Parijs kunt doen. Dit is echter andere koek... Eerst wachtten me dus die San Bernardino Mountains waar iedereen me voor waarschuwde. Prachtige bergpas, maar een heel erg ongelijkmatige klim die het me soms wel lastig maakte. Het was op de top minder dan 10 graden, maar ik heb toch het nodige zweet gelaten. De afdalingen zijn natuurlijk steeds wel een pretje. Terwijl ik bergop de pedalen moet geselen om aan 10km/u te geraken sla ik in afdalingen meteen alles met een 3 of 4 vooraan over en gaat het vrijwel meteen richting 50km/u. In deze afdaling had ik echter de wind in de rug. Bovendien waarschuwden ze langs de weg dat je op je snelheid moest letten vanwege de steile afdalingen. Ik heb op mn snelheid gelet: zo rap mogleijk! Met pak en zak raasde ik uiteindelijk aan 78,4km/u naar beneden. Het was op dat moment dat een stevige zijwind me een fikse zwieper verkocht en me richting afgrond mepte. Op het nippertje kon ik nog corrigeren en zwalpte mijn fiets met mij er bovenop terug naar het midden van de weg. Je zou denken dat het verstand daarna de bovenhand haalde, maar ik was verkocht aan de kracht van de adrenaline en raasde als een bezetene verder naar beneden.Het zijn trouwens die momenten waarop ik mijn helm op mn koppeke zet. Je zult op de foto's misschien al gezien hebben dat ik hier vooral rondcross met mn bandana op mn kop. Over dag is die broodnodig om me van een zonneslag te behoeden, maar savonds rol ik hem dan dubbel tegen de kou (tvriest zo net niet snachts op sommige plaatsen). Maar goed, in een dagje waren die bergjes overwonnen en kon ik richting Joshua Tree National Park fietsen. Alweer klimmen. De eerste dag dat ik echt doorheen de verzengende hitte van de woestijn moest. Niets of niemand te zien. Gelukkig kon ik onderweg nog stoppen om een paar pomelo's te plukken en om limoenen te trekken en uit te persen in mn water; heerlijk verfrissend is dat. Het is ook vandaag dat ik mn eerste collega fietsreiziger tegenkom. Al van in de verte zag ik dat een stipje me tegemoet kwam. Jerry is zo mogelijk nog gekker dan ik. Hijzag het niet zitten dat in LA de zomer op zn einde liep en nam zn hele boeltje op de rug en op zn staantje en vertrok per fiets naar Florida. Daar zal het wel mooi weer zijn zegt hij... Geld heeft hij niet, maar hij breit mutsjes die hij verkoopt om te overleven. Het wordt hier vlotjes 40 graden en die kerel staat me uit te leggen hoe hij mutsje breit, ik denk even dat ik hallucineer, maar dit is bittere ernst! Veel suc6 Jerry! De slotklim het nationale park in is er voor mij eigenlijk te veel aan geweest. Ik had al een lange dag achter de rug, het water was op en ik had smiddag niet deftig gegeten. Een slotklim van 16km met opkomende krampen is dan een ware martelgang... Met inbegrip van de pauzes heb ik er dan nog ruim 2 uur over gedaan om uiteindelijk uitgeput de kampplaats in het park te bereiken. Ik ben al laat, dus zijn de rangers aan wie je moet betalen al naar huis terug en ook smorgens kan ik hen niet vinden (al heb ik niet al te goed gezocht).
De volgende dag hebk eerst wat rondgewandeld door het park (net iets groter dan het stadspark van Torhout, net iets kleiner dan het Krugerpark in Zuid-Afrika, maar qua schoonheid met beiden te vergelijken). Smiddags ben ik dan vertrokken om na 60 km de andere kant van het park te bereiken. 60km, maar met een snijdende wind knal op kop en pijn in de benen van de martelgang gisteren. Gelukkig is de omgeving betoverend genoeg om niet aan pijn te hoeven denken. Als ik savonds op mn nieuwe kampplaats toekom krijg ik meteen een pintje toegestopt van Larry (de coureur op de foto's). Zijn bewondering voor mij is beangstigend, maar wel flatterend. Hij vraagt me ook om de hoogtepunten op het weblog ook in het engels te zetten en wellicht komt dat er binnenkort ook van. Na een aantal lastige dagen trakteer ik mezelf op een rustig dagje. Ik daal af uit het park en na amper 20km zet ik de fiets al aan de kant. Ik ben in 29Palms beland en gun mezelf een nachtje in een motel. Het is zo'n kamer zoals je in de B-films ziet, maar ik heb er wel een badkamer, een bed, een microgolfoven en koffiezet en zelfs een zwembad. Heerlijk ontspannen dus. Tegenover de deur is er ook een poolbar. Na het eten besluit ik om daar even een kijkje te gaan nemen. Ik kom binnen en ga rechtstreeks naar de bar om een pintje te bestellen. "Waw, you 're handsome!" hoor ik meteen naast me. Ik denk "I know", maar ik zeg "Well, thank you..." Ik ben eerst op mn hoede of deze spontane deerne geen plaatselijk hoertje is dat hier klanten ronselt, maar Rhonda blijkt gewoon een local te zijn die hier in een club poolt. Het hele cafe zit vol met figuren die zo uit western zijn weggelopen, heerlijk. Rhonda had nog nooit met iemand van buiten California gesproken en is trots me overal te kunnen gaan voorstellen. Als we ook nog naar een karaokebar moeten en ik ook daar met de nodige zwier geintroduceerd word ben ik al snel de attractie van de avond. Iedereen wil mijn vriend zijn en me bier trakteren... Ik vind dat niet zo heel erg, maar kan de volgende dag dus maar na de middag vertrekken...
Vanwege de lastige avond en de vele woestijnkilometers die voor me liggen besluit ik om te gaan liften. Ik zal gewoon de stad uitrijden en dan mijn duim omhoog steken... Eenmaal op de fiets voel ik me echter super. De benen voelen goed, de omgeving is andermaal betoverend en de zon laat zich van zijn beste kant zien. Ik vul dus maal de watervoorraad aan en giet me eerst goed vol met sportdrank. Uiteindelijk sleep ik 14 liter water en 1 liter sportdrank mee. Die namiddag leg ik nog 106 km af en drink ik 10 liter water... Een zalig nachtje in de woestijn later ontwaak ik en merk tot mijn grote afgrijzen dat er een snijdende westenwind de kop heeft opgestoken. Ik trek en sleur aan mijn stuur om op het vlakke aan 10km/u vooruit te komen. Er resten me nog ruim 60 km tot het volgende gehucht en ik heb nog ongeveer 5 liter drinken bij me. Alweer overweeg ik om te gaan liften, maar een blik rode bonen en een liter gatorade geven me weer moed. Ik geniet van the far west en zn grillige rotsformaties, eindeloze vlaktes en canyons. Ik voel me net Clint Eastwood! Alleen op een stalen ros ipv een gewoon. En niet zo gemeen. En niet zo lelijk. Eigenlijk voel ik me meer als Lucky Luke. Alleen op een stalen ros ipv een gewoon. Eigenlijk voel ik me gewoon als Lucky Ruben...
Als ik bij het kruispunt kom (na 180 km is dat) heb ik nog 1 liter water over. Het was tijd dat ik er was... Een heerlijke maaltijd en veeeel cola en ik kan er weer tegen voor een tijdje. Lucky Ruben huppelt vrolijk verder. Richting Colorado River nu. Bij de rivier kamperen voor 10 dollar en lekker ontbijten. Nog meer genieten. Nu ik gedoucht heb op de camping wil ik een rustig dagje. Ik vertrek zonder me in te smeren, want ik ga toch gewoon op zoek naar een plekje om wild te kamperen enkele kilometers verderop. Uiteindelijk zit ik toch ruim 4u op de fiets. Gevolg: de rug zo rood als een tomaat...
Nu heb ik mezelf dus 2 dagjes rust gegund in Lake Havasu City. Kheb mn tentje nu op een camping bij het meer in een afgelegen lagune gezet en doe nu 2 dagen niks. Zwemmen, eten, internetten, zonnen,... nog meer genieten
Vanaf vandaag kan je via dit blog ook een overzicht zien van wat ik al allemaal op mijn fietsje heb uitgespookt. Via onderstaande link kun je onder andere de afgelegde afstand zien. Ook gemiddelde en maximale snelheden per rit en zo kun je hier vinden. Klik onderaan het excel-bestand op de verschillende tabbladen om een aantal grafiekjes te bekijken...
Jammer genoeg is er via deze link nogal wat reclame te vinden ook (zo gaat dat met die gratis dingen), maar klik helemaal onderaan je scherm op de oranje knop met download
Vanaf heden kun je in de rechter kolom (scroll wat naar beneden) altijd links vinden naar alle foto's. Zoals steeds staan de meest recente foto's bovenaan... Ook de 100km-foto's zullen steeds daar terug te vinden zijn. Hou deze zelf wat in de gaten, want ik zal niet elke nieuwe foto hier aankondigen.
Vandaag voelden de benen een stuk beter! Ik bevind me nu een beetje onder Palm Springs en ben op weg naar Joshua Tree National Park. Daarvoor moet ik wel nog de San Bernardino Mountains over. Er is me al veel voor gewaarschuwd dat ik daar nog zal zweten. Bovendien is er goed weer op komst (klik op het zonnetje in de linker kolom om de voorspellingen voor Palm Springs te zien). Ik rijd nu dus helemaal richting woestijn. Het kon dus wel even duren vooraleer ik weer op het net terecht kan.... Ik doe mn best om jullie zo snel mogelijk weer op de hoogte te brengen.
De vraag was dus of en hoe ik uit Los Angeles moest geraken. Iedereen was het erover eens dat mijn plan me recht naar de getto's zou voeren en dat ze mijn fiets daar heel leuk zouden vinden... Dat kan dus niet de bedoeling zijn, maar op het eerste zicht is het zowat de enige route oostwaarts zonder op de freeway te moeten (wat sowieso niet toegelaten is). Ik besluit uiteindelijk om het er toch maar op te wagen. We drinken er nog een pintje op. En nog eentje, en nog eentje... we maken er tenslotte nog maar een heus afscheidsfeest van (waar heb ik dat nog gezien?)...
De volgende morgen sta ik om 9u op. Het doet pijn, maar ik ben trots op mezelf! Chad kan het niet verkroppen om met mijn fietsje door de getto's te sturen en stelt voor om met zijn truck tot buiten LA te voeren. Ik kan moeilijk weigeren... We proppen ons nog vol met een gigantisch ontbijt in alweer een fastfoodding en verkennen dan de freeways rond Los Angeles. 5 rijstroken aan elke kant, maar propvol en stapvoets verkeer. Misschien was ik toch sneller geweest met de fiets... Nee, Chad heeft me zowat anderhalf uur buiten LA gebracht en heeft me zo dus een volledig fietsdag uitgespaard.
Op die eerste dag krijg ik meteen een stevige klim voorgeschoteld. De benen voelen zwaar, de bagage nog zwaarder. Na goed 50 kilometer hou ik het voor bekeken en ga op zoek naar een rustig plekje om de tent op te slaan. Even naast de grote baan vind ik een rustig plekje achter een heuvel en tussen de struikjes. Ik besluit er mijn kamp op te slaan, maat zie dan een paar louche types die aan de koffer van hun opgefokte chevy's ongure zaken aan het doen zijn en me heel achterdochtig gade slaan. Nu ben ik van nature niet zo angstig aangelegd, maar ik heb mn oudjes beloofd om geen gevaal te gaan opzoeken en echt veilig lijkt dit me toch niet. Even verder neem ik weer een klein afslagje, bergop dit keer. Na de bocht krijg ik een prachtig zicht op een gigantisch meer. Even van dichtbij gaan bekijken dus! Een 'state-park' waarvoor je 25 dollar entree moet betalen, maar het kotje van de bewakers is al toe en toevallig past mijn fiets nog net langs de gesloten poort... Wildkamperen kan je dit bezwaardelijk noemen. Zoals je op de foto ziet heb ik hier picknickbanken, afdakjes en barbecues. Er is ook stromend water, chemische toiletten en... een prachtige zonsondergang. Kon slechter voor een eerste kampeerplekje
Voor een Excel-bestand met heel wat gegevens zoals afgelegde afstand, gemiddelde en maximale snelheden enzovoort klik je op onderstaande link. Download file now. The link above will open an Excel-file with a detailed log of every single ride I made during this trip.
Naast de nieuwe berichtjes die ik zonet heb toegevoegd heb ik ook de berichtjes van eerder deze week voorzien van het beloofde foto- en filmmateriaal.
Eerst en vooral wil ik jullie nog eens bedanken voor de vele leuke reacties langs alle kanten! Kvind het heel leuk om te weten dat dit door velen van dichtbij gevolgd wordt en het lezen van de berichtjes doet me steeds weer deugd. 
Op vrijdag 27 oktober heb ik de eerste 1000 kilometer van deze trip volgemaakt! Dit heuglijke moment werd in passende stijl gevierd door middel van een korte pauze voor een fotootje, wat gedroogd fruit en een stevige slok water.
Internet is dus toch tot hier doorgedrongen... Hier zit ik dan, in het muffe internetkamertje van mijn anders wel charmante motelletje aan wat voor mij het einde van Route66 betekent. Gedurende ruim 260 kilometer waande ik me temidden van de jaren '50 of '60. Dorpjes waar de tijd stil bleef staan, stoere cowboys die wilde indianenverhalen vertellen en trots hun revolvers laten zien, Harleys op zoek naar de legende achter de moeder aller wegen en daartussen alleen maar kilometers bergen, cactussen en wind.
