Bericht voor nieuwe bezoekers aan deze site:
Dit is een blog, dat betekent dat je in het middengedeelte van deze site mijn recentste belevenissen kunt terugvinden. Je kunt hier telkens de laatste 20 berichten die ik heb achtergelaten lezen, de recentste staan bovenaan.
Wie hier voor het eerst komt begint dus helemaal onderaan de site of in het archief bij mei 2006
Wie oudere berichten wil lezen klikt in de rechter kolom op archief.
Klik op het zonnetje hieronder om te zien welk weer het momenteel is in de regio waar ik rondhang.
Er worden records gebroken! 13 dagen zonder een berichtje achter te laten op m'n blog... Uiteraard is er ondertussen weer heel wat te vertellen! Jammer genoeg zullen jullie het wel zonder foto's van de afgelopen weken moeten stellen.... Ik had al enkele schitterende kiekjes en onvergetelijke beelden vastgelegd toen ik in de loop van deze week mijn fototoestel ergens verkeerd gelegd heb. Ik denk niet dat het ding echt gestolen is. Ik ga er meer van uit dat ik het met mijn warhoofd verloren ben... Nooit heb ik mezelf harder voor het hoofd willen slaan dan de afgelopen dagen! Prachtige beelden passeren de revue en er spelen zich onvoorstelbare taferelen af. Ook worden heel wat kilometers afgelegd. Ondertussen heb ik de kaap van de 7000 km overschreden, maar de 100km-collectie zal dus ver van volledig zijn. Een nieuwe camera kopen was niet meteen een optie. Op het platteland en in de bergen van Colombia is er geen sprake van digitale camera's. Schrijnende armoede en hongersdood zijn hier nog aan de orde van de dag... Sommige streken lopen geen 50, maar 100 jaar achter.
Het contrast met de meeste delen van Centraal-Amerika is groot! De volgende dagen vertel ik jullie meer over mijn verblijf in het gezin van een gewezen profrenner, over moordend lastige Andesbeklimmingen tot boven 3000 meter, over de uiterst vriendelijke mensen, mooie plekjes en de angst voor de guerrilla...
Ik denk echter niet dat ik alles in de openbaarheid zal gooien... Gedurende deze reis werd ik al vaker aangemaand om de avonturen in boekvorm te gieten. De afgelopen dagen heb ik twee anekdotes meegemaakt die stof opleveren voor een bestseller... Ik ga er nog een paar nachtjes over slapen, maar ik denk dat jullie misshien maar wat geduld zullen moeten uitoefenen...
Het heeft een tijdje geduurd vooraleer ik de knoop heb doorgehakt. Ik wou eigenlijk het liefst aan boord van 1 van die zeiljachten richting Colombia varen, maar blijkbaar is het evidenter om van Colombia naar Panama te varen dan omgekeerd. Ik blijf dus nog wat rondhangen om in Panama-City de sfeer op te snuiven. http://www.youtube.com/watch?v=ziiKYd1MAgY Wanneer ik plots de mogelijkheid voor een goedkoop vliegtuigticket naar Cartagena aangeboden kreeg aarzelde ik geen moment. Cartagena ligt helemaal in het Noorden van Colombia, zelfs nog een stuk noordelijker dan Panama-City, dus had ik niet het gevoel dat ik valsspeelde. Het werd zelfs nog een heel erg aangenaam vluchtje. Een klein propellervliegtuigje bracht 10 man en een fiets veilig en wel Colombia binnen. De ontvangst in Colombia was bijzonder hartelijk. Een hostesje kwam me persoonlijk van het vliegtuig halen en hoewel ze heel vriendelijk was, maakte ze een nogal verwarde indruk. Uiteindelijk heb ik haar zelf de juiste weg naar de uitgang moeten tonen. Aan de douane heb ik niet de minste problemen. Zodra ze op de radar zien dat ik een fiets in de doos meeheb wordt een ventje opgeroepen. Hij moet me assisteren bij het opnieuw samenstellen van de fiets...
De eerste indrukken van Colombia zijn ongemengd positief. Ik verblijf voorlopig in het stadje Cartagena. Dit zou één van de mooiste koloniale steden van het continent moeten zijn en ik twijfel hier eigenlijk geen moment aan. Dit lijkt me zowat het toonbeeld van gezelligheid! Bovendien is de gemiddelde vrouw adembenemend knap en zijn bijna alle inwoners even vriendelijk. Eerlijkheidshalve moet ik erbij vermelden dat in elk gesprek wel eens vermeld wordt dat ze me heel goedkoop aan uitstekende cocaine kunnen helpen, maar zodra blijkt dat dat me niet interesseert gaat het weer gewoon over koetjes en kalfjes...
Vandaag wou ik dan naar het strand El Paraiso fietsen. Toen ik er bijna was hield de weg echter op te bestaan. Al snel schoten een paar vissers me te hulp. In onvervalste Venetie-stijl brengen ze me door een doolhof van schitterende mangroves, meren en waterweggetjes tot bij het strand dat luistert naar de naam: Het Paradijs. Het Paradijs zelf valt me een beetje tegen. Misschien ben ik de afgelopen maand wel iets te veel verwend geweest, maar de weg ernaartoe was des te aangenamer.
Het plan was om hier zondag te vertrekken, maar plannen zijn er maar om veranderd te worden. Zondag ga ik dus nog een keer duiken. Dit doe ik samen met een Spaans koppel dat ik inhaalde bij het binnenrijden van Cartagena. In anderhalf jaar willen ze op hun tandem de wereld rondrijden. Lijkt me best wel leuk! Omdat het hier zondag en maandag groot feest is in de stad kan ik natuurlijk nog niet vertrekken. Ik weet niet precies wat de reden van het feest is, maar op zondag komen de president en Bill Gates goeiedag zeggen en maandag zou de hele stad op stelten staan met dansspektakels langs alle kanten. Dat ze kunnen dansen in Colombia zie je op volgende filmpjes. http://www.youtube.com/watch?v=ZIhj0omSBr4 en http://www.youtube.com/watch?v=n-E7ASKGfSE Als alles volgens plan verloopt vertrek ik dus dinsdag voor de lange tocht zuidwaarts, dwars doorheen Colombia. Spannend, het kriebelt wel een beetje, maar ik kijk er enorm naar uit!
It feels incredible, but after all I've been through the last 5 months, I've still got another 5 to go! The next 5 months I'll be riding through South-America. I already made it to Panama-City on Saturday and now I'm trying to decide how to get to Colombia. I'm still not sure whether to go on a private sailing yacht to Cartagena or to fly into Bogota...
Bij het binnenkomen van Panama ben ik ook nog eens van tijdzone veranderd. Ik loop nu nog slechts 6 uur achter op jullie. Als het bij jullie 20 uur is en iedereen liever binnenblijft om zich warm te houden, is het bij mij dus 14 uur en belachelijk heet...
Vrijdag 9 maart was dit avontuur precies halfweg. Het was toen precies 5 maanden geleden dat ik Torhout verliet om het avontuur op te gaan zoeken. De afgelopen 5 maanden hebben mijn stoutste dromen nog overtroffen en ik kan zelf amper geloven dat me nog eens zo'n lange tijd te wachten staat. De tijd is dan wel voorbij gevlogen, maar zelfs als het nu al zou afgelopen zijn heb ik het gevoel dat dit een onvergetlijke en bijzonder rijke ervaring zou geweest zijn die ik voor de rest van mijn leven kan meedragen. En dan heb ik nog 5 maanden Zuid-Amerika voor de boeg! Zuid-Amerika zeg ik, want Noord- en Centraal-Amerika zitten er op... Het vijfmaandenjubileum vierde ik door om 5u30 op te staan voor nog maar eens een lange fietsdag. Ik ben ondertussen in Panama-City aangekomen en de kilometerteller geeft al meer dan 6200 km aan.
Het binnenkomen van Panama-City was zo 1 van die zeldzame gelegenheden waarvoor ik de helm nog eens bovenhaalde. Ik rijd al bijna 700 km over de Interamericana en meestal valt dat bijzonder goed mee. In tegenstelling tot wat ik vooraf vreesde was die in Costa Rica bijvoorbeeld vaak zelfs een gewoon tweevaksweggetje waar amper verkeer op zat. Langzaam maar zeker dikte deze legendarische highway aan. De climax vormde zich dus bij het inrijden van de hoofdstad van Panama. Op de brug over het Panamakanaal pikt een politiepatrouille me van de weg. Binnensmonds ga ik hard aan het vloeken, want ik rijd hier zonder te betalen op een tolweg waarop eigenlijk geen fietsers toegelaten zijn. Twee breed glimlachende flikken laden mijn fiets in hun pick-up en vragen me in te stappen. Ik begin al uit te rekenen wat dit me gaat kosten, maar de twee lijken in een bijzonder goede bui te zijn. Ze stellen heel geïnteresseerde vragen over m'n reisje en willen ook weten wie volgens mij het duel tussen Barcelona en Real Madrid zal winnen. Uiteindelijk blijkt dat ze het gewoon véél te gevaarlijk vonden om me deze strook te laten fietsen en enkele kilometers verder droppen ze me in een minder drukke zone weer af. De uitgebreide toeristische informatie en wegbeschrijvingen krijg ik er gratis bij... Mijn eerste contact met Centraal-Amerikaanse agenten die geen geld van me willen. Blij dat ik ook dat eens kan meemaken!
Nu hang ik dus rond in de moderne metropool die Panama-City is. Mijn hoofdactiviteit hier is beslissen hoe ik de oversteek naar Colombia wil en kan maken. Wegen zijn er niet, dus gaat het tussen boot en vliegtuig. Officiële bootverbindingen zijn er ook niet, maar hier valt misschien een mouw aan te passen. Er zijn privé-zeiljachten die af en toe tussen Colon in Panama en Cartagena in het Noorden van Colombia varen. Zo'n boottochtje duurt ongeveer een week, maar daar zijn dan 2 dagen eilandstop in inbegrepen. Er zijn een paar goede argumenten om dit niet te doen. De prijs is iets hoger dan die van het vliegtuig, het neemt een pak meer tijd in beslag en het dropt me in het Noorden van het land (wat weer heel wat Xtra fietskilometers inhoudt). Aan de andere kant lijkt het me wel een onvergetelijk tochtje en geeft het me ook de kans om heel Colombia te doorkruisen. Bovendien heb ik bij het nemen van een vliegtuig het gevoel dat ik valsspeel. Het gaat dan wel om een belachelijk kleine afstand, maar toch. Een bijkomend punt is dat het vervoer van de fiets op het vliegtuig bijna zeker weer voor gezeik zal zorgen... Ik kijk hier nog even goed uit of ik niet op zo'n boot meekan.
Alexa paid my attention to the fact that I hadn't been writing in English for almost a a month. Briefly I can say that month has been a bit different than the previous ones. Less biking, less camping, more luxury... Meeting the right people and the right places made me stay a bit longer in some of these places than I had thought.
In Nicaragua I had a blast coming down a volcano on a board and I also ran into some pretty cool backpackers I had met before. I made a lastminute change of plans and didn't continue by bike, but agreed on renting a car together with them. We ended up in the little surfers paradise San Juan del Sur(f); where again I found a very, very good reason to stay a couple of days more...
When I finally got on the bicycle again, it was only to get to the Costa Rican border. Because there I called some friends from my hometown who were traveling in Costa Rica and they picked me up in there car. Togehter with them I've been cruising along the beaches and the cosy little towns untill we ended up in an amazingly beautifull resort.
After having the batteries charged in this resort, I thought I was immortal and left for a ride without any water... Dehydration kept me in a dark hotelroom for a couple of days. By now I'm fully recovered and enjoying the (sometimes rough) rides through the stunning nature of this country. The picture with this post is not from an actual crash, but from an almost crash. I was glad to see the first bikelanes in more than 2000 kilometers, but taking this downhill I was not so glad with the rediculously deep gutter they sent me through. It smacked the bike pretty badly, throwing the luggage off, but luckily (again) I managed to avoid the crash...
Rightnow I'm very close to the border with Panama and I hope to reach Panama City in a weeks time. A bit of a rush perhaps, we'll see what happens...
Thijs merkte het deze week goed op in een mail. Het stukje Centraal-Amerika dat ik net achter de rug heb is een welgekomen pauze geweest. Duiken, surfen, feestje bouwen, relaxen op het strand, ... Het zorgde allemaal voor een aangename afwisseling. De voorbije week heb ik dan met verse moed het fietsavontuur weer hervat. Al van de eerste dag word ik echter met de neus hard op de feiten gedrukt. In de maand februari heb ik maar iets van een 400 kilometer gefietst (het was dan ook een kort maandje). Ik besef bij vertrek uit Tango Mar wel dat het misschien even wennen zal worden om weer in het ritme te komen, maar ik ga ervan uit dat de voorbije 5000 km me genoeg basis moeten geven om ook dit varkentje eens snel te wassen. Slim als ik ben, vertrek ik zonder watervoorraad. Ik ben overtuigd dat ik onderweg wel snel water zal kunnen kopen. Je zou ervan versteld staan hoe snel een mens onder deze omstandigheden uitgedroogd raakt! Amper 30 km is genoeg om me over de weg te doen zwalpen als het eerste het beste kneusje dat wil leren fietsen. De benen voelen die dag helemaal niet zo sterk. Er is geen ontkomen aan de loden middagzon die me genadeloos lijkt te willen braden. Ik zweet me letterlijk en figuurlijk te pletter. Bulten waar ik anders overheen suis lijken onoverkomelijke cols te worden. Ik buig, maar ik barst niet... Iedereen weet ondertussen dat afstappen geen optie is. Maar ik ben maar al te blij als ik uiteindelijk toch een hutje opmerk waar ze me drinken kunnen verkopen, anders hadden ze me ergens met fiets en al mogen van het wegdek schrepen. Als een bezetene stort ik me op het frisse water en doe mezelf gelijk een paar isotone sportdrankjes cadeau. Maar de klok kan niet teruggedraaid worden... De schade is geleden... De volgende dagen word ik veroordeeld tot een leven in de schaduw. De benen voelen loodzwaar, ik voel me ontzettend loom, heb koppijn en heb nergens zin in. Ik gun mijn lichaam 2 dagen rust, drink ontzettend veel verse vruchtensapjes en slik extra vitamientjes en mineralen om er weer bovenop te komen. Na die 2 dagen probeer ik het voorzichtig opnieuw. Ik heb mijn lesje goed geleerd! Dit keer vertrek ik met 6 liter water, met de bandana op de kop en las ik veel meer pauzes in. Ik denk nu steeds 2x na vooraleer ik een fruitstalletje voorbij fiets. Afkoelen in de rivier of in zee is heel vaak een optie, maar dit filmpje laat zien dat ook dat niet altijd een goed idee is http://www.youtube.com/watch?v=POjB2KJDczY
Al snel voel ik dat ik de klap van enkele dagen geleden helemaal verwerkt heb. Ik blijf goed opletten, vertrek bij het ochtendgloren, maar schuw toch de verschroeiende middagzon niet. Op sommige plaatsen laat het wegdek te wensen over http://www.youtube.com/watch?v=KYUfo7cuVCY , de hellingen zijn meestal kort, maar soms venijnige kuitenbijters. De benen voelen nu echter sterker dan ooit tevoren. Ik zit nu toch al weer 4 dagen onafgebroken op de fiets. Ik ben tot op 20 km van de grens met Panama genaderd en durf het hier nu gerust te stellen. Costa Rica heeft me doen buigen, maar barsten doe ik niet! Dat barsten wordt in één adem ook voorkomen door het eerste land dat me doen buigen heeft. De vriendelijke Tico's (inwoners van Costa Rica) werpen je de hele dag door de vriendelijkste groet toe die ik ooit heb gehoord: Pura vida! Stranden recht uit de boekjes geplukt zorgen voor de nodige afkoeling. Voor diezelfde verfrissing zorgen de vele stalletjes waar ik pauzeer met een frisse kokosnoot of een sappige watermeloen. Flora en fauna zijn ook hier weer overweldigend en dit alles samen doet me nog steeds intens genieten en geeft me vleugels. Morgen fiets ik Panama binnen, benieuwd of ik daar moet buigen...
Nog lang niet alle foto's van de afgelopen weken staan online, maar je kunt er alvast een dertigtal vinden in het album. Ik veronderstel dat iedereen de link in de rechter kolom ondertussen blindelings weet te vinden...
Bouletje en Silke hadden besloten om hun reis door Costa Rica in stijl af te sluiten. Daarvoor hadden ze gekozen voor het 'beach hotel - spa & golf resort Tango Mar' (www.tangomar.com). Tango Mar is zo 1 van die uitgelezen bestemmingen die jij en ik eigenlijk enkel kennen van op tv of van in de boekjes. Zowel de Amerikaanse als de Franse versie van Temptation Island werden hier opgenomen. Alles is superdeluxe, tot in de puntjes verzorgd en bijzonder netjes in de prachtige natuur ingepast. Geen spek voor mijn bek dus... Niet dat ik persé een gruwelijke afkeer van luxe en verwennerij heb, maar ik ben het niet gewoon en kan het me op dit moment allerminst veroorloven. De general mamager van dit paradijs is Hilde. Hilde heeft West-Vlaamse roots en is heel vertrouwd met Torhout en omgeving. Bovendien is ze de vleesgeworden vriendelijkheid en charme! Ik leg haar mijn hele avontuur en de daaraan verbonden financiële belemmeringen uit. Aan een luxueuze tiki of hotelkamer kan ze me uiteraard niet helpen, maar ik heb geluk. Op dit moment zitten geen georganiseerde tours in het resort en dus is het kamertje van de gidsen een optie die meer voor mijn budget geschikt lijkt te zijn...
Ook Stéphanie en Filip van het gravenhof (www.gravenhof.com) vervoegen het gezelschap. West-Vlaanderen boven dus! We doen ons tegoed aan Champagne, Belgische chocolade, kreeft, zalm, filet mignon en dergelijke meer. Tussen de relaxsessies aan het zwembad door werken ons even in het zweet op het tennisterrein. De klap op de vuurpijl zijn de Risk-sessies. Gewapend met blonde leffe en duvels zijn de rode legers onverslaanbaar!
Langs deze weg wil ik ze allemaal nog eens bedanken voor de superontspannende en leuke dagen samen. Merci Stéphanie, Filip; natuurlijk Silke en Bouletje! Maar vooral 1000 maal dankjewel aan de gastvriendelijkheid in persoon. Dankjewel Hilde om me ook even te laten proeven van het prachtige stukje paradijs dat je daar hebt. Zoals ik eerder al zei: vergeet vooral niet om er zelf nog af en toe eens van te genieten!
Voor onze eerste overnachting samen komen we op een hele mooie locatie terecht. Aan de rand van een natuurpark en op 500 meter stappen van de zee komen we na lange onderhandelingen overeen voor de prijs van een heel charmant huisje. Zalig ontspannen aan het zwembad, dollen in de hoge golven bij andermaal een schitterende zonsondergang... Het bevalt ons hier zo goed dat we besluiten nog een dagje te blijven. Dag 2 begint even ontspannen als dag 1 geëindigd was. Een duikje in het zwembad. Als aperitief krijg ik zowaar een koele jupiler voorgeschoteld (merci)! Na de middag trekken we op verkenning. We doen toch eerst even navraag bij de eigenaar van het complexje hier, want we zien de bosbrand die gisteren nog op een afgelegen heuvel woedde snel dichterbij komen. Hij stelt ons gerust dat alles onder controle is en dat we ons geen zorgen hoeven te maken. Als we terugkomen van onze ontdekkingstocht doorheen de regio schrikken we ons een hoedje. Het vuur is angstaanjagend dichtbij gekomen. Bouletje parkeert zijn auto aan de achterkant van de parking wat toch zo'n 5 meter winst oplevert. Enkel een onnozel steenweggetje scheidt ons nog van de brand. De eigenaar heeft ondertussen toch één van z'n personeelsleden om een tuinslang gestuurd, de ander vervangt rustig een wiel. De dichtsbijzijnde brandweer zit hier op anderhalf uur vandaan en rukt voor dit soort dingen niet zo gauw uit. Onvoorstelbaar! Bij ons trommelen ze de halve provincie en drie helikopters op voor zoiets en hier laten ze alles maar z'n gangetje gaan. We houden het toch even in de gaten, want als het vuur de weg overgeraakt moeten we ons zo snel mogelijk uit de voeten maken. Ons houten huisje staat aan de rand van een droog woud, dat zou pas vuurwerk opleveren. Zoals het echte mannen hoort trekken Bouletje en ik er ons niets van aan en we gaan in de zee zwemmen. Onze spulletjes worden veilig in bewaring gelaten bij Silke die het zaakje allerminst vertrouwt... Klik op de link om eindelijk eens aangebrande beelden van deze reis te zien http://www.youtube.com/watch?v=4A5Kslj5zmU
Uiteindelijk trekt het vuur toch een andere kant uit en kunnen wij weer genieten van een rustige avond vol kinderachtige gezelschapspelletjes. Spanning en pret verzekerd met de reisversie van het paardenspel...
De volgende dagen rijden we over onmenselijk slechte wegen langs kleine dorpjes en sprookjesachtige stranden waarop geen mens te bespeuren is. De overnachtingen gebeuren op primitieve campings aan de rand van het strand. Op 1 van die campings geraken we 's avonds in de drank. Onder meer met de doelman van de nationale voetbalploeg van de jaren '80. Apentrots toont hij een stapel vergeelde foto's en krantenartiekeltjes. Er zit ook een coiffeuze in het gezelschap. De volgende morgen zet ik haar meteen aan het werk. Neen, het is er niet allemaal af! Alleen dat vervelende nekhaar moest weg en er is aan de achterkant en de zijkant een heel klein beetje bijgeknipt om alles gezond en toonbaar te houden...
Na een kleine week van surfertje gespeeld te hebben in Nicaragua is het tijd om weer verder te fietsen. Heel eventjes maar, want niet al te diep in Costa Rica rijden Silke en Bouletje rond in hun jeep. Silke en Bouletje zijn 2 gekende gezichten in Torhout. Silke ken ik eigenlijk al van kindsbeen af, vooral als kleine zusje van Robin (aka Strumaantje Indiaantje). Bouletje ken ik onder meer van in het sociale leven in Torhout (lees: op café), als vriend van Silke en als de verantwoordelijke voor de heerlijke dessertjes in het gravenhof. In het gravenhof liep ik nu en dan rond om dit alles hier te kunnen financieren.
Nu; na amper 50 kilometer fietsen kom ik al aan de grens met Costa Rica. Van hieraf bel ik Silke op. Ze besluiten niet te talmen en komen tegengereden. Een uurtje later kruis ik een enthousiast toeterende jeep. Niets nieuws onder de zon; er wordt wel meer naar mij getoeterd. Ik wuif vriendelijk en fiets vrolijk door. Even later valt mijn frank. Met z'n tweeën zitten ze me welgemeend uit te lachen in hun jeep. Van hieruit kan ik lekker niksend verder. We wisselen enthousiast verhalen over en weer uit en rijden tot aan de Stille Oceaan alwaar we ons op een terrasje installeren voor een paar pintjes. Heerlijk om weer te terrassen en West-Vlaams te swatelen. Dit soort dingen doet me hopen dat de klap bij terugkeer in augustus iets minder zwaar zal zijn. Hopelijk laat het weer dan ook wat terrasjes toe en kan ik dan weer naar hartelust swatelen...
Het zal je maar overkomen... Na een dagje surfen wil je de stress van je afschudden in het enige discotheekje van het dorp. Er hangt een leuke sfeer en je bent niet van de dansvloer af te slaan. Salsadansen met sletsen aan je voeten is geen optie, stoppen met dansen nog minder. Dus gooi je de sletsen af en geef je blootsvoets het beste van jezelf... Als alle stress eenmaal uit je lichaam is wil je je slippers weer aantrekken, maar ... die zijn nergens meer te bespeuren! 1 of andere leukerd heeft het dus in zijn hoofd gehaald om er met mijn sletsjes vandoor te gaan. Nogal een bizarre diefstal lijkt me dat. Die dingen hebben amper 10 gekost en zijn tot op de draad versleten. Al zo'n 9 maanden aan een stuk zitten ze trouw onder mijn zweetvoeten. Anderhalve dag huppel ik blootsvoets rond en speur aan iedereens voeten naar sletsen in een maat 46. Hou er rekening mee dat de gemiddelde Nicaraguaan amper boven de schoenmaat 40 uitstijgt... Uiteindelijk beslis ik toch op zoek te gaan naar andere sletsen. Omwille van het feit dat ik op grote voet leef is de keuze heel beperkt, maar ik vind toch iets waar ik mee kan leven en ik heb ze eerlijk gekocht.
Ik wil jullie heel snel even laten weten dat ik me nog steeds kiplekker voel!
Nog maar eens een schitterende week achter de rug. Heel wat bekende gezichten gezien, even wat West-Vlaamse sfeer opgesnoven. Ik bezorg jullie zo snel mogelijk een uitgebreid verslag van een heel andere week dan wat jullie van me gewoon zijn. Helemaal anders, maar zeker niet minder de moeite waard. Hou het hier dus in het oog om te weten wat de variatie heeft ingehouden.
Ondertussen ben ik met volledig opgeladen batterijen alweer met de fiets over de Cosa Ricaanse wegen aan het hobbelen...
Joris en Sofie uit Nederland, Merete uit Noorwegen, Ana uit Zweden, Michael uit Australie en Ruben uit Belgie. Samen op pad in Nicaragua... Proef wat van de sfeer door op de link voor het filmpje te klikken... http://www.youtube.com/watch?v=sgJShHHlpNs
Ondertussen ben ik dus in San Juan del Sur(f) aangekomen. Nog steeds in het gezelschap van 5 andere reizigers. San Juan de Sur is één van de uitgelezen surfbestemmingen in Centraal-Amerika. Het relaxte plaatsje (dat ´s avonds behoorlijk losbarst) ligt in een prachtige baai en is omgeven door de beste surfstranden die je je kunt voorstellen. Er spek voor ieders bek. Van babygolgjes voor de beginners tot gigantisch "tubo´s" voor de pro´s. Nu ik zelf ook mijn eerste stapjes in het golfsurfen probeer te zetten kijk ik met een grenzeloze bewondering naar de acrobaten die de 3 meter hoge golven zonder moeite lijken te temmen. We zijn hier nog meer trekkers tegengekomen die steeds wel ieman van het gezelschap kennen. Zo hangen we hier dus al enkele dagen met een behoorlijke groep rond. In de namiddag surfen, ´s avonds met zijn allen een feestje bouwen, uitslapen en weer gaan surfen... Mij hoor je niet klagen! Dinsdag verlaat ik deze vrolijke bende weer om Costa Rica binnen te fietsen. Als alles goed gaat zouden Silke en Bouletje daar mijn pad moeten kruisen. Ik kijk er al naar uit om nog eens West-Vlaams te kunnen swatelen...
Velen onder jullie weten het maar al te goed. Ik kan er dan ook moeilijk over zwijgen. De tijd die ik in het Spaanse Granada als student doorbracht is onvergetelijk geweest. Als ik in Nicaragua in de buurt van een stad met dezelfde naam kom, moet ik er dus uiteraard even mijn neus aan het venster gaan steken! Ook dit Granada slaagt erin om mijn hart te stelen. In een heerlijk weertje dook ik weer vrolijk door een koloniale stad aan de rand van een gigantisch meer en omgeven door vulkanen. In eerste instantie word ik vergezeld door de Noorse Merete die ik in Leon tegenkwam nadat we elkaar voor het eerst ontmoetten in Mexico. Al snel botsen we op Joris. Met Joris heb ik in Honduras leren duiken. Joris reist rond met de Australier Steven die ik in Guatemala leerde kennen. Een hele vreemde kettingreactie ontstaat. We zijn in een gezelschap van 6 individuele reizigers en allemaal blijken we elkaar op een ander plaats afzonderlijk tegengekomen te zijn. Alles komt hier in Granada samen. Met zijn allen verkennen we de stad en de omgeving, zo zwemmen we onder meer in een warme vulkaankrater. Mijn bedoeling was om vanuit Granada verder richting Costa Rica te fietsen en eventueel nog een tussenstop op een eiland in te lassen. Maar de vraag komt of ik geen zin heb om een pick-up te huren en de hele streek rond te crossen om zo de volgende dag tot het surfparadijs San Juan del Sur te geraken. Ik zou dan wel samen met Joris de enige chauffeur zijn. Leuk plan lijkt me dat, dus gooien we ons hele hebben en houden in de pick-up en maken de streek onveilig. We rijden naar plaatsen waar ze nog nooit toeristen lijken gezien te hebben en amuseren ons met z´n allen rot. Op een gegeven moment worden we door de politie tegengehouden voor een routinecontrole. Geen probleem denk ik dan. We zijn met alles in orde... Alleen is Joris (die op dat moment achter het stuur zit) vergeten te vermelden dat zijn portefeuille in Antigua gestolen is en dat hij dus geen rijbewijs kan voorleggen. De politie wrijft zich natuurlijk weer in de handen. 6 gringo´s in een dure wagen en een chauffeur zonder rijbewijs. Ze leggen ons uit dat deze overtreding neerkomt op een boete van 200 euro en inbeslagname van de wagen. De boete kan me geen barst schelen, die is voor Joris, maar inbeslagname van het voertuig lijkt me een minder goed idee. We hadden namelijk strootje getrokken voor wie de 1000 dollar waarborg op zijn kredietkaart zou nemen en ik had aan het kortste eind getrokken. Ik ga dus even met de strenge agenten praten en stel hen voor dat Joris hen beiden 7 euro geeft. Ze zijn meteen akkoord, maar we moeten ervoor zorgen dat de collega's niets zien. Eenmaal de formaliteiten achter de rug zijn tekenen ze een plannetje voor langs waar we best tot San Juan kunnen rijden. Bovendien lijken ze een bijzondere belangstelling te hebben voor het blonde gezelschap dat ons vergezeld. Het wordt een gezellig praatje en vrolijk lachend, vriendelijk wuivend en luid toeterend mogen we verder rijden...
Voor vertrek leek het voor velen onder jullie een vraagteken te zijn wat ik met mijn fiets kon aanvangen als ik ergens naar binnen moest. Ik stop onderweg natuurlijk regelmatig al eens om iets te kopen of gewoon om iets te gaan bekijken. Wat doe ik dan met de fiets? Ik sluit hem gewoon ergens aan vast en laat hem met pak en zak achter... In den beginnen durfde ik al wel eens iemand een kleinigheidje te betalen om een oogje in het zeil te houden, maar daar ben ik van afgestapt. Het onveiligheidsgevoel dat iedereen je probeert aan te praten lijkt me hoe langer hoe meer uit de lucht gegrepen. Zelfs als ik mijn fiets op deze manier achter laat, ondervind ik niet de minste problemen...
13 van de 49 stemmenden hadden het bij het rechte eind. Na al deze kilometers en alle onnoemelijk slechte wegen die ik al achter de rug heb, heb ik nog niet één maal lek gereden. Deze banden slagen er ondertussen dus al 6500 km (waarvan 5500 op het Amerikaanse continent) in om me feilloos overal heen te brengen waar ik wil zijn... Mijn dure superdeluxe pomp die ik in Belgie aanschafte blijkt weggesmeten geld te zijn, want ik heb ze amper 2x gebruikt. Gewoon om wat extra druk bij te steken. In Honduras kwam de kapitein van de boot me vervolgens bedeesd vertellen dat ze mijn pomp in zee hadden laten vallen bij het inladen. Het ding zat inderdaad niet meer zo heel goed bevestigd, dus kan ik ze niets kwalijk nemen. Op de foto zie je de fietsenwinkel in Nicaragua die me een nieuw pompje verkocht.
Ik liet het al even vallen. De fiets krijgt het zwaar te verduren. De bootreizen en de vele ritten langs de kust doen mij deugd, maar de velo ziet af. Het zeewater valt alles wat ook maar enigszins zou kunnen roesten behoorlijk zwaar aan. De ketting lijkt op dit ogenblijk geen zin te hebben om naar de grootste plateau te gaan, maar ik hoop dit euvel vanavond nog te kunnen verhelpen. Er zijn wat minieme tekenen van slijtage, maar nog niets ernstigs... Mijn vraag voor jullie is hoe de banden het stellen. Deze zomer kregen ze gepakt en gezakt al 1000 km Frans asfalt te verwerken. Op deze reis is daar met volle bepakking al ruim 5000 km bijgekomen. Zoals gezegd zijn de wegen vaak in een bedenkelijke staat. Onverhard, met of zonder putten. Asfalt met putten is nog slechter... In de rechter kolom kun je een nieuwe poll/rondvraag vinden. Hoeveel lekke banden heb ik in deze reis al gehad? Klik een antwoord aan tussen 0 en 15. Als alles goed gaat kun je van op elke pc maar 1x stemmen. Binnen een week of zo laat ik jullie het juiste antwoord weten.
Voor een Excel-bestand met heel wat gegevens zoals afgelegde afstand, gemiddelde en maximale snelheden enzovoort klik je op onderstaande link. Download file now. The link above will open an Excel-file with a detailed log of every single ride I made during this trip.