Bericht voor nieuwe bezoekers aan deze site:
Dit is een blog, dat betekent dat je in het middengedeelte van deze site mijn recentste belevenissen kunt terugvinden. Je kunt hier telkens de laatste 20 berichten die ik heb achtergelaten lezen, de recentste staan bovenaan.
Wie hier voor het eerst komt begint dus helemaal onderaan de site of in het archief bij mei 2006
Wie oudere berichten wil lezen klikt in de rechter kolom op archief.
Klik op het zonnetje hieronder om te zien welk weer het momenteel is in de regio waar ik rondhang.
In de lucht is toch al weer sinds de grand canyon geleden, maar ik vond het wel leuk staan als titel. Feit is dat de fiets de laatst 2500 kilometer niet het belangrijkste vervoermiddel is geweest. Van die laatste 2500 km (sinds Tijuana, bij het binnenkomen van Mexico) heb ik er zo´n 700 gefietst. De afgelopen 50 uren heb ik heel wat afstand afgelegd zonder in het zadel te stijgen. Om van het schiereiland Baja California naar het vasteland van Mexico te komen moest ik zo´n 18 uur ferry doorkomen. Na reisjes in Kroatië en Griekenland houd ik goeie herinneringen over aan ferries. Deze deed me vooral denken aan Griekse toestanden. Al snel nestelde ik me tussen een aantal andere toeristen. Eerst een Zwitsers koppel van goed 30 jaar dat thuis hun hele hebben en houden verkocht om in mei voor onbepaalde tijd te vertrekken op een fietsreis. Straf vind ik dat. Later vergezelt Micheal ons ook. Micheal is een Amerikaan van 37 die gewoon kijkt waar het toeval hem heenbrengt. Het toeval brengt ons die nacht op de ferry bij 2 Mexicaanse truckchauffeurs die domino aan het spelen zijn. Al snel blijkt Pedro (de plezantste van de 2) naar Mexico-City onderweg te zijn met een lege camion... Ideaal voor Micheal op zoek naar het toeval en voor Ruben op zoek naar goedkoop transport. Na de 18 uur ferrie volgden 30 hilarische uren met Pedro over de Mexicaanse wegen. Toch was ik de wijze woorden van collega-reiziger en -levensgenieter Thijs indachtig. "Niet al te lui worden he" raadde hij me aan. Zo´n 220 km (of 3 fietsdagen) voor Mexico-City namen Micheal en ik afscheid van Pedro en zijn gammele camion. Nu zijn we in een prachtige stad die luistert naar de naam Queretaro. Relatief groot, maar met de koloniale invloeden (pleintjes met fonteintjes, smalle kasseistraten, zuilengallerijen etc) heel gezellig! Ik blijf hier nog een dag of 3 alvorens VDB te gaan ontvangen in Mexico-City.
1 dezer dagen mag je hier zeker verslag verwachten van de avonturen in het prachtige Baja California en mijn eerste bevindingen van Mexico en het contrast met de States. Bovendien komt ook weer een nieuwe vracht foto´s en enkele filmpjes deze richting uit en er zijn (al zeg ik het zelf) een aantal hele goeie foto´s bij.
Probeer het hier de komende dagen dus in de gaten te houden, ik maak er wat tijd voor vrij... Wat tijd betreft: sinds de laatste post hier ben ik ondertussen 2 tijdzones dichterbij gekomen. Dat betekent dat het bij mij nu 13u is als het bij jullie 20u is (en dat blijft nu voor een maand of 2 zo)
Het is precies 2 maanden geleden dat ik ´s morgens in de vroegte de Leliestraat uitreed. Tijd voor een beknopte samenvatting in cijfertjes (beknopt want er dient zich alweer een prachtige dag aan. Straks spring ik voor een uurtje de fiets op, maar daarna ruil ik even voor een kayak om zo de omliggende eilandjes hier onveilig te gaan maken).
Aantal dagen onderweg: 61 Aantal dagen op de fiets: 47 Aantal uren op de fiets: 180,09 Aantal kilometer: 3 932 km Gemiddeld aantal fietsuren per fietsdag: 3 uur 50 minuten Gemiddelde afstand per fietsdag: 83,6 km Gemiddelde snelheid: 21,8 km/u Langste fietsdag: 6 uur 17 minuten Grootste afstand in 1 dag: 154,25 km Hoogste gemiddelde: 31,4 km/u Maximale snelheid: 78,4 km/u
Tot zover de cijfertjes. Of toch nog eentje misschien... Lengte van mijn haar: kweetnie, maar ´t is in de laatste 10 jaar nooit zo lang geweest. Of het al dan niet esthetisch verantwoord is, is voor discussie vatbaar. Maat tot op heden kan ik het zelf nog goed verdragen, dus blijft het zeker nog even rustig verdergroeien.
De grootste veranderingen in deze 2 maanden? Ik denk dat die vooral lichamelijk zullen zijn. Het haar groeit, de kracht in de benen neemt voelbaar en zichtbaar exponentieel toe. Daartegenover staat dat de kracht in de armen, schouders en borst een beetje moet inboeten. Ik heb mezelf altijd met enige trots als omnisporter beschouwd en wil dat graag zo houden. Vandaar dat ik waar mogelijk ook eens ga lopen, kayakken, fitnessen of wat dan ook. Na nieuwjaar zou er ook behoorlijk wat gesurft moeten worden... Bovendien heb ik al een leuk kleurtje gekregen! Maar dat is dus allemaal puur lichamelijk. Ik denk dat het voor mezelf moeilijk vast te stellen is of ik anders al veranderd ben in deze 2 maanden. Het grootste verschil zal we zijn dat ik vaak al voor dag en dauw op pad ben. Op het tijdstip dat ik in Torhout soms mijn bedje indook, ben ik hier soms al in de weer. Ik probeer optimaal te genieten van alle daglicht. Dat betekent tussen 6u30 ´s morgens en 17u30 alle activiteiten. Als ik kampeer is er na zonsondergang niet zo veel meer te beleven he. Ik kook mijn potje, houd een dagboek bij en dan... Na lange fietsdagen heb ik er geen probleem mee om te slapen van 20 of 21u tot 6u ´s morgens.
Voor jullie (en vooral mijn eigen) gemak ben ik bezig met het aanpassen van de manier waarop jullie de foto's te zien zullen krijgen. Alle foto's zullen te vinden zijn op http://rubenmaakteenreisje.mijnalbums.nl/ Je kunt dus steeds rechtstreeks naar die website gaan en daar de gewenste albums bekijken of de link volgen die rechts geplaats werd ter vervanging van alle links die er nu reeds stonden. Als er problemen zijn, of als je het gewoon een slecht idee vindt, weet je me wel ergens te vinden hee... Maar aarzel vooral ook niet om me een schouderklopje te geven als je het een geniale inval vindt... Ik krijg graag schouderklopjes
Zo veel te vertellen, zo weinig tijd... Ze willen hier meteen hun boeltje sluiten, maar ik begin toch nog snel even dit.. Ondertussen heb ik Tijuana al veilig en wel verlaten. Ondanks de vele waarschuwingen besloot ik toch om er de nacht door te brengen en zelf eens te gaan kijken waar al die heisa eigenlijk voor nodig is. Echt veel indruk heeft de stad niet op me gemaakt. Onveilig heb ik me er geen moment gevoeld. Nooit zag ik meer (tot de tanden gewapende) politie bij elkaar dan in de straten van Tijuana. Onveilig dus niet, ongezellig wel! Manu Chau verwoordde het ongeveer als volgt: "Bienvenido a Tijuana. Tequila, sex and marihuana". Zoals wel vaker het geval is, sloeg hij hij hiermee de nagel op de kop. Nu ken ik er wel een paar die dat misschien net een supergezellige combinatie zouden vinden, maar hier slagen ze erin om het geheel bijzonder opdringerig en onspontaan te laten overkomen. Misschien trek ik als jonge blanke eenzaat louche types aan, of misschien zie ik er uit als een drugsverslaafde hoerenloper... Feit is dat ik gemiddeld om de 10 stappen meisjes van plezier en alle mogelijke soorten drugs aangeboden krijg. In het begin kan ik er nog om lachen, maar het gaat al snel tegensteken... => om 21u lig ik al in mijn bed te kijken naar de Disneyfilm 'Mulan'
Vanmorgen was ik al vroeg in de weer. Ik had gisteravond een goedkoop internetcafe gevonden waar ze ook webcams en microfoons hadden. Ideaal om me eens op msn te begeven. De zaak kondigde in koeien van letters aan dat ze 7 dagen op 7 open zijn vanaf 8u 's morgens... 5 voor 8 draai ik dus al voor de deur rond, maar ik heb 1 grote fout gemaakt! Ik ben uit het oog verloren dat ik Latijns-Amerika ingefietst ben. Uurroosters zijn vanaf heden dus een relatief begrip en wachten meer dan eens de orde van de dag. Ik besluit om rustig te gaan ontbijten. Hier maak ik mijn 2de beginnersfout van de dag. Ik ben de Mexicaanse keuken nog niet gewend. Ik heb taco's besteld. Nog voor de taco's komen wordt een kommetje voor mijn neus gezet. Gemakkelijkheidshalve ga ik er van uit dat er hier in Mexico soep voor het ontbijt komt. Ik ga dus vrolijk aan het roeren en neem een flinke lepel in de mond... Al snel komt er stoom uit mijn oren, voel ik mijn ogen rood worden en mijn porien opvullen met zweet. Mijn 'soep' is een kommetje ultrapikante saus!
Na het ontbijt vanmorgen was het internetcafe nog steeds niet open...
Ook als ik om 10u met pak en zak op de fiets passeer is er nog steeds
geen teken van leven. Het voordeel van de Latijns-Amerikaanse interpretatie van uurroosters is dat ze het ook niet nauw nemen met sluitingstijden. De uitbater van dit (andere) cybercafe heeft het ondertussen blijkbaar naar zijn zin en laat ons gezellig verdertokkelen...
Ik trok vanuit het centrum van Tijuana naar het busstation dat zo'n 15 km buiten de stad ligt. Een bijzonder onaangename en stresserende rit! Ik hoop hier een bus te kunnen nemen naar San Ignacio, zo'n 800 km zuidwaarts. Ik bevind me momenteel namelijk in Baja California, een schiereiland in het Noord-Westen van Mexico dat zo'n 1500 km lang is en naar verluid heel monotoon is. Bovendien moet ik voor 24 december in Mexico-City zijn om Christophe te ontvangen. Met nog een goeie 2000 km te gaan zou dat op de fiets wel eens een heel lastige opgave kunnen worden. Mijn vrees is echter gegrond. De fiets kan enkel mee op de bus als hij helemaal gedemonteerd een doos ingaat. Voor een doos moet ik helemaal terug de stad in en dan met doos en al weer terug... Ik heb er geen zin in en besluit het avontuur tegemoed te gaan. Fiets en duim zullen me voor 24 december tot in Mexico-City moeten brengen (ik ken er 1 die daar nu in de Mezenstraat heel hard zit te vloeken).
Terwijl ik uit Tijuana weg aan het klimmen ben passeer ik langs een geparkeerde truck. De heren doen me stoppen voor een praatje en ik leg hen mijn plan uit... Amper 20 minuten na mijn beslissing om toch maar de avontuurlijke optie te nemen zit ik dus al comfortabel in een camion met mijn fiets achterin. De duim is nog niet 1x omhoog gemoeten...
Na goed 150 km scheiden onze wegen en fiets ik nog even verder. Morgen doe ik het waarschijnlijk weer zo. Stukje rijden, stukje laten rijden. Zo kom ik er wel VDB, geen paniek!
Ik ben een echte sneeuwmannenman! Ik heb er altijd een eer van gemaakt om, zodra er sneeuw genoeg te zien was, de handen uit de mouwen te steken. Er zijn (in alle bescheidenheid) dan ook al enkele legendarische sneeuwmannen uit deze handen gerold. Ik herinner me nog spectaculaire modellen als de giganten die ik samen met Dries op straat rolde. Maar mijn pronkstukken waren toch de 2 exemplaren die ik op een nieuwjaarsmorgen met Robin rolde in de tuin van Stijn... In mijn T-shirtje en op mijn blote voeten was ik na de veeel te korte nachtrust al in de weer om een prachtig sneeuwpoppenkoppel te creeren. Ik heb 2 linker handen, maar met de hulp van Robin steeg ik daar toch even boven mezelf uit!
Blijkbaar zijn er in San Diego dus mensen met eenzelfde passie als ik, maar met 1 klein probleem: het is hier het hele jaar rond ongeveer 25 graden... De arme stakkers lossen het dus maar zo op...
De slimsten onder jullie hadden uit het Engelse stukje misschien al kunnen opmaken dat ik uiteindelijk toch uit LosAngeles weggeraakt was en in 2 dagen (1 lange en 1 korte) tot San Diego was gefietst. Een goeie 200 kilometer langs de kust met de wind in 't gat en na een week "rust", een makkie dus. Met de hulp van een local kom ik in een goedkoop maar supergezellig hostel terecht. Ik om er op vrijdagavond aan en dan is er net gratis barbecue... Een ideale mannier om wat te socialisen met de andere toeristen... Ik betaal er 17 dollar per nacht. Niet mis als je bedenkt dat ik al meer betaald heb voor campings waar niet eens douches waren; laat staan gratis barbecue, ontbijtbuffet, punch, kerststoeten en feestjes... Ontbijtbuffet, punch, kerststoeten en feestjes? Ja, ook dit alles valt per toeval uit de lucht. Nadat ik op zaterdag rustig San Diego wat verkend heb en op het strand tot mijn positieven ben gekomen, trek ik terug naar het hostel om te douchen. Tot mijn grote verbazing zijn ze de hele straat aan het vrijmaken (lees: auto's aan het takelen) voor de jaarlijkse kerststoet van de stad. Ik installeer me dus op de zulle van het hostel om dit spektakel gade te slaan. Het doet toch wat raar zo'n kerstoptocht nog voor de Sint is langsgeweest in Belgenland. Bovendien is het mijn eerste kerststoet die ik in mijn sletsen en korte broek meemaak. Nu kun je dat natuurlijk ook gewoon in Vlaanderen gaan doen, maar ik durf toch te betwijfelen of dat even comfortabel zou zijn... Goed, we zitten dus met een groepje jongeren van over de hele wereld dit tafereel met veel plezier waar te nemen wanneer uit de keuken de mededeling komt dat er gratis punch te verkrijgen is. De sfeer zat al goed, maar zo gieten ze natuurlijk olie op het vuur. De optocht duurt zo'n anderhalf uur en tegen de tijd dat alle rare kornuiten gepasseerd zijn, zijn wij op dreef voor een feestje... 2 Australische meiden die hier logeren zijn uitgenodigd voor een gratis feestje en nodigen ons in 1 moeite ook maar uit. Ik zal goeie herinneringen overhouden aan San Diego! Een grootstad die ondanks zijn grootsheid een ontspannen sfeer ademt...
Gelukkig is het vanuit San Diego maar zo'n 50 kilometer tot de grens met Tijuana. Ik maak er op zondag een ontspannen plezierritje van om goed uit te zweten.
A lot of miles between Las Vegas and San Diego, so a lot has happened! I stayed in Vegas a few more days than I had exptected. First I stayed to celebrate my 25th birthday, then I had my wheel repaired and when I was some 25 miles out of Vegas I realized that I had forgotten my favorit shirt in a hotel. And yes... I turned back to go and get it.
Via a short but beautifull loop through Redrock Canyon I made my way to Death Valley. Amazing landscapes, a lot of sun and very little water awaited me there. The downhill into the valley was a piece of cake, climbing back out was a different story. Several hours of non-stop climbing brought me from below sea-level to an altitude of almost 6000 feet. A tough climb, but I loved it.
It took me a few days to make the ride to Los Angeles, but I was there in time for Thanksgiving. Ofcourse the hollidays needed to be celebrated, so we had a little party. I was planning to stay in the house of a few friends (thanks again Brad, Chad and Jay) till monday, but as usual I failed to stick to the plan. Because I broke a second spoke, I decided that I needed a stronger wheel. Off course there is not a single bikeshop in LA that has in store what I was looking for. So I ordered a new, handmade, 36-spoke touring-wheel. It was ready on Tuesday, so I went to pick it up on Wednesday an Thursday I left first thing in the morning. A smooth tailwind drove me along the Pacific Coast with a high speed and that day I would almost colmplete the 100 miles... Allowing me to take it very easy on Friday and still be in San Diego a little bit after noon. With the help of the very friendly Mike (thank you Mike) I found me a cheap hostel close to the beach, free barbecue included on Friday, once again I got Lucky... Tomorrow I'll just look around this city some more and then... down to Mexico! Everybody just keeps on warning me about the dangers and annoyances in Mexico, especially in Tijuana. I might just drive through it and get the hell out of there, or maybe not ... We'll see...
Vanuit Death Valley was het nog een paar dagen goed doorfietsen naar Los Angeles. In het begin nog altijd mooie omgeving en aangenaam rijden, maar hoe dichter je bij een miljoenenstad als LA komt, hoe moeilijker het is om grote wegen en druk verkeer te omzeilen. Op een heel onaangenaam moment, terwijl ik op de pechstrook van een autostrade tegen de wind in aan het beuken ben, stopt een lieve biologe langs de kant van de weg. Ze zag dat ik het niet helemaal naar mijn zin had en biedt me een lift naar LA aan. Het klinkt heel verleidelijk, maar ik wil dit toch op mijn fietsje afwerken. Ze is nog zo vriendelijk om me een heleboel energierepen toe te stoppen en na dit korte intermezzo heb ik weer nieuwe energie om verder te gaan. Even verder geraak ik ook nog op een iets rustigere weg die parallel loopt met de autostrade en is alles weer rozengeur en maneschijn. Ik vind zelfs een weg die doorheen de San Gabriel Mountains loopt en zo langs een schitterend decor Los Angeles binnenkomt.
Thanksgiving is hier in Amerika een grote feestdag. Wij kennen het alleen van op tv, met de kalkoentoestanden enzo, maar blijkbaar stemt het de mensen hier in gulle buien. Terwijl ik op zoek ga naar een slaapplaats aan de noordrand van de stad word ik aangeklampt door een vriendelijk dametje dat me tot bij een goedkoop motelletje escorteert. Bovendien geeft ze me een gratis toegangskaartje voor het YMCA. Ik ken het YMCA alleen vanuit het idiote liedje dat ik elke karaoke-avond in Frankrijk moest zingen... Maar het blijkt een gezondheidscentrum te zijn waar ik de volgende morgen geniet van sauna, bubbelbad en de hele smiksmak.
Tegen de avond kom ik in het huis van Chad, Brad en Jay aan. Ze zijn allemaal Thanksgiving gaan vieren bij hun eigen familie, maar hebben de deur voor me opengelaten zodat ik me hier meteen weer thuis kan voelen. Diezelfde avond nog moet ook ik Thanksgiving gaan vieren. Het wordt op die mannier een mooie verwelkoming hier in Los Angeles.
Het was mijn bedoeling om hier een paar dagen te chillen en dan weer verder te gaan. Maar je weet ondertussen hoe dat gaat. Het oorspronkelijke plan was om maandag te vertrekken, maar uiteindelijk is dat al uitgesteld tot donderdag. Ik heb er wel een goeie reden voor. Bij het binnenkomen van Los Angeles had ik mijn tweede spaakbreuk in mijn achterwiel. Ik vreesde een beetje dat het een kwaaltje zou kunnen zijn dat me de hele reis zou achtervolgen, dus ging op zoek naar een goede fietsenzaak om een stevig achterwiel te kopen. Ik reed nu rond met 32 standaard spaken en heb hier een wiel besteld met 36 extra sterke spaken. Op die mannier hoop ik de ruigere terreinen die me te wachten staan goed te kunnen verteren. Ondertussen heb ik het hier naar mijn zin. Overdag gaan lopen op het strand, wat fitnessen in de club waar Chad werkt, gaan eten op een terrasje bij de pier... 's Avonds stort ik me in de activiteiten die je in je eentje minder makkelijk kunt doen. Een avondje hartenjagen, schaken, poolen, ... Vanavond zou er een feestje op het programma moeten staan. Morgen wordt de fiets helemaal op punt gezet en overmorgen (donderdag is het dan) vertrek ik richting San Diego, van daaruit is het maar een boogscheut naar de grens met Mexico in Tijuana.
Als Las Vegas verlaten moeilijk was omwille van terrasjes, decadente buffetten of vergeten kleren, dan was het verlaten van Death Valley om een heel andere reden moeilijk. Mijn laatste dag in de Valley had ik mijn tentje opgezet aan de voet van een bergflank. Om terug richting beschaving te fietsen zou ik die bergflank over moeten... Ik vertrek 's morgens rond een uur of 7 bij aangenaam frisse temperaturen op een hoogte van ongeveer 10 meter onder zeeniveau en zal me 's middags onder een verschroeiende zon op zo'n 1700 m hoogte bevinden. Een heel erg onregelmatige klim, met soms onmenselijk steile stukken (maar ik weiger af te stappen, zelfs al zou het soms waarschijnlijk een stuk sneller gaan te voet). De hitte en de droogte maken het er niet makkelijker op. http://www.youtube.com/watch?v=X1nBzme_6nI Maar ik geniet ervan! http://www.youtube.com/watch?v=dxeU-LaUomY Ik kom Death Valley zonder kleerscheuren uit en ben weer een mooie ervaring rijker. De afdaling die ik voorgeschoteld krijg speelt zich gedeeltelijk off-road af en gedeeltelijk op een erbarmelijk slecht asfaltweggetje. Oorspronkelijk gebruik ik mijn verstand. T-shirt en helm gaan aan en behoedzaam zak ik af, met de vingers aan de remmen. Al snel overtuig ik mezelf dat ik in Zuid-Amerika wel vaker off-road afdalingen zal moeten verwerken en dat dit misschien wel een ultieme test kan zijn... Ik vind van mezelf dat ik daar een goed punt in heb en dat het dus ten zeerste aan te raden is om zowel fiets als bestuurder aan een generale repetitie te onderwerpen. Ik suis doorheen de canyon doorheen putten in de weg en over steengruis. De tikker gaat helemaal over zijn toeren en beneden kan ik een uitgelaten schreeuw niet bedwingen... Ik leef en de fiets heeft andermaal bewezen dat we samen heel wat kunnen hebben.
Ik kreeg onlangs trouwens fijntjes opgemerkt van een wielerliefhebber dat ik op mijn fiets reden genoeg ben om een derde wereldoorlog te beginnen. Ik was niet meteen mee, maar hij stelde het volgende vast. Het kan niet goed zijn om als Belg door Amerika te fietsen op een Franse fiets met Duits materiaal en Japanse versnellingen. Scherp opmerkingsvermogen noem ik zoiets...
Van zo'n plaats verwacht een goeie West-Vlaming vuurwerk he! Duinen - bergen ... Hoewel dit soort plaatjes misschien het typische beeld is dat we ons vormen van woestijnen, maakt het hier eigenlijk naar een heel klein deel van het landschap uit. Hier zie ik vooral zoutvlaktes, bergen en hun canyons en zon, heel veel zon
Na de toestanden om uit Las Vegas te geraken fiets ik een dag of 2 lekker door tot ik bij de ingang van Death Valley kom. Dit is het laatste plaatsje in ruim 120 kilometer waar ik inkopen kan doen en aan water kan geraken. Dit plaatsje heeft ook een natuurlijke warwaterbron en omdat ik daar nogal een fan van ben besluit ik om mezelf hier een namiddagje te verwennen. Ik lig wat te zonnen en geniet van mijn milkshake in het heerlijke water, het laatste water dat ik in een paar dagen zal zien... Brad zei het me al. "Ik weet niet waarom je daar doorheen wil fietsen", zei hij. "Er is een reden waarom ze het 'Death Valley' noemen. Er is daar helemaal niets!!" Hij had gelijk. Zoutvlaktes, duinen, bergen en heeel veel zon. Dat is een korte samenvatting van wat ik in Death Valley te zien kreeg. Er is wat toerisme, dus zijn er in het midden van het park gelukkig 2 plaatsen met een camping, winkel en restaurantje. Ik had gedacht dat de tocht om de vallei in te fietsen een makkie zou zijn omdat het toch alleen maar bergaf was. Dat viel een beetje tegen. De afdaling was heel steil, maar bochtig; dus superhoge snelheden kon ik er niet halen en omdat het zo steil was, was ik in goed 30 km beneden en had ik dan nog zo'n 100 vlakke kilometer voor de boeg. 100 heel mooie kilometers welteverstaan. In dit decor werden scenes voor de star-wars films opgenomen. Het lijkt dan ook helemaal niet van deze wereld. Plaatsen als Badwater (laagste punt van Amerika) en Devil's Golf Course doen hun naam alle eer aan. De verschroeiende zon doet goed zijn best op mijn bezwete lichaam en de droogte is enorm. Liters en liters water giet ik naar binnen. Na elke slok voelt de keel meteen weer droog aan en wil ik meer. Mijn lippen worden bijna begraven onder de lipsticks en de vaseline. Mijn droge velleke krijgt de hele dag door hydraterende zonnemelk te verwerken en wordt 's avonds ingesmeerd met een fris aloe vera cremetje. Het opdrogend oogvocht moet elke ochtend en avond aangevuld worden met druppeltjes. Maar op een vreemde wijze vind ik dit hier ook weer fijn!
Het was dus de bedoeling om op mijn verjaardag Las Vegas te verlaten, maar vanwege een gezellig dagje is dat er niet van gekomen... Geen probleem. Op dinsdag vertrekken dan maar... Ik ben al vroeg uit de veren om mijn gratis ontbijt in de jeugdherberg te nuttigen. Tijdens dat ontbijt raak ik in gesprek met Elvira uit Mexico-City. Met haar 60 jaar is ze toch 1 van de oudere gasten hier in de jeugdherberg, maar het is een hippe tante. Zo hip zelfs dat ze haar huis ter beschikking stelt als Vdb en ik daar in de kerstperiode gaan rondhangen. Door de lange babbel met Elvira wordt mijn vertrek een ietsepietsie uitgesteld, maar om 11u ben ik dan toch met pak en zak klaar om Vegas te verlaten. Amper 10 kilometer later knijp ik de remmen dicht. Precies 15 dagen en ruim 1000 kilometer na mijn spaakbreuk kom ik mijn 2de fietsenzaak tegen (de eerste kwam ik op een vroege morgen tegen en dat ding ging pas om 15u open, dus heb ik toen het noodlot een beetje getreiterd en gewoon verder gefietst). Met de lange rit richting en doorheen Death Valley voor de boeg kan ik deze kans om mn wiel te laten herstellen niet laten liggen. Het is nogal druk in de winkel, dus moet ik een uur of twee wachten. Een uitgebreid pizzabuffet bij pizza-hut later kan ik met een hersteld wiel en 2 reservespaken (wat een luxe!) weer op pad. Ik heb redelijk wat tijd verloren, maar uiteindelijk klim ik Las Vegas toch uit. In de klim haal ik een corpulente wielertoerist in. Wat later komen we elkaar weer tegen bij de ingang van Redrock Canyon (zie foto) en vraagt hij of hij wat foto's van me mag nemen zodat hij aan zijn vrienden kan bewijzen dat hij me in het echt heeft gezien als ik eens in een boekje sta of zo... Ik maak nog een 20 kilometer lange omweg doorheen de canyon en sla wat later mijn tentje op. 's Nachts krijg ik het nogal koud en ga op zoek naar mijn trui. Vreemd, niet te vinden... Dan maar mijn witte truitje met rode mouwtjes. Vreemd, niet te vinden.... Ik haal mijn hele bagage open zo midden in de nacht en dan gaat het lichtje branden. In de lade van het dure hotel in Vegas heb ik een pak kleren achtergelaten. Eerst vloekte ik op Chad en Brad die in hun haast vanalles vergeten waren waardoor ik Xtra bagage meesleur, maar nu heb ik het zelf gedaan... Ik ga aan het denken. Ik kan makkelijk nieuwe kleren kopen, geen probleem, maar... Mijn oude witte truitje met rode mouwen dat eigenlijk te klein en helemaal afgewassen is zit er wel tussen! Mijn besluit staat vast: de volgende morgen keer ik de 40 kilometer terug naar Las Vegas om mijn oude witte truitje met rode mouwen dat eigenlijk te klein en helemaal afgewassen is op te halen. In 1 moeite neem ik die andere dingen dan ook maar mee. Woensdag 15 november bevind ik me dus om 11u opnieuw in het centrum van Las Vegas, klaar om er uit te fietsen. Op de uitweg stop ik opnieuw bij pizza-hut om hun buffet te plunderen en rond 14u sta ik weer bij de plaats waar ik vanmorgen om 7u vertrokken ben... Leaving Las Vegas, dag 3
Op maandag 13 november werd ik dus 25 jaar. Er zijn zo van die verjaardagen die je niet zo snel vergeet. Ik weet nog goed toen ik 2 werd, een zalige dag was dat! En toen ik 18 werd, boven op de tafelber in Kaapstad. 25 in Las Vegas, dat vergeet je zo snel nog niet. Vanwege het grote tijdsverschil komen op zondag 12 november al de eerste felicitaties binnen op de gsm en via e-mail en hierlangs. Ik besluit dan ook maar om op zondag al van verjaardagje te spelen. Ik verkas wel van het veel te dure hotel naar een jeugdherberg, maar trakteer mezelf 's avonds op een overheerlijk buffet in het Bellagio. Ik beschouw mezelf een beetje als een bourgondier en vind het dan ook super om nog eens echt lekker te eten. Het fastfood en de vele chineesjes onderweg zijn lekker, maar het doet me plezier om de smaakpapillen nog eens echt te kunnen verwennen met delicieuze lekkernijen. De maandag is het dan officieel mijn verjaardag. Het eigenlijke plan was om dan Las Vegas te verlaten, maar als ik er op uit trek om te gaan brunchen raak ik aan de klap en installeer me in het zonnetje op een terras met een kerel en we beginnen een paar pintjes te drinken. Wie zich ooit al in mijn nabijheid heeft bevonden als ik me in de zon op een terrasje installeerde om een paar pintjes te drinken weet dat het voor mij 1 van de moeilijkste opgaves in de wereld is om daar nog van weg te raken. Ook nu ik officieel een kwarteeuw oud ben lijkt daar geen verandering in te komen. De tijd vliegt voorbij en voor ik het weet zit ik weer in het Bellagio voor mijn verjaardagsbuffet deel 2. Dit keer pas ik toe wat ik op huwelijksfeesten vaak zou willen doen. Soep en hoofdgerecht sla ik over. Ik beperk me tot hapjes als vorm van receptie, een licht voorgerecht en een heeeeeeeel uitgebreid dessertbuffet!! Na een 33 uren durende verjaardag kruip ik moe maar voldaan in mijn bedje... 25 jaar en nog steeds een klein kind. Super
Nadat ik een omweg had gemaakt via Lake Mead en de grootse Hoover Dam kwam ik de vrijdag in de late namiddag dus Las Vegas binnengewaaid. Brad en Chad waren al een tweetal dagen verwoede pogingen aan het doen om een hotelkamer te reserveren, maar tevergeefs. In Las Vegas is altijd wel wat te beleven, maar uitgerekend dit weekend wil blijkbaar half Amerika hier zijn geluk beproeven. Vanwege 11 november is er voor velen een lang weekend. Er zijn nascar races, er is een bokskamp om 1 of andere grote titel, 'the who' treden op, er is vliegshow, een conferentie voor oogartsen en Lucky Ruben is in de stad. In the middle of nowhere is dit grote gekkenhuis eigenlijk 1 imense aaneenschakeling van hotels en motels. Het is onvoorstelbaar dat in de hele stad geen enkele kamer meer vrij zou zijn, maar als ik mijn zoektocht een aantal kilometer buiten het centrum begin blijkt het toch de realiteit te zijn... Bij mijn vijfde of zesde poging verklaart de receptionist me gek om op een weekend als dit Las Vegas binnen te wandelen zonder hotelreservatie. Maar hij voegt er aan toe: "this must be your lucky day". Niets nieuws onder de zon dus. Hij plaatst me in een standaard kamer en vraagt me zonder enige schroom ruim 150 dollar per nacht... Gelukkig komen Brad en Chad nog achter en kan dit gedeeld worden door 3...
Tegen de tijd dat ik gedoucht heb en mijn website heb opgepimpt komen die 2 flippo's ook binnengewaaid. Ze hebben duidelijk al even van de sfeer op de strip geproefd en zijn er klaar voor om me meteen te laten kennismaken met de hoofdstad van de zonde. 1 groot circus! In de Verenigde Staten moet alles sowieso al groter zijn, maar Las Vegas is in alles de overtreffende trap. Ontelbaar vele lichtjes doen je kop op hol slaan. Op alle mogelijke mannieren proberen hotels en casino's de aandacht van de bezoekers te trekken. In 1 moeite wandel je hier doorheen een mensenzee van onder de Eiffeltoren naar het vrijheidsbeeld. Vanuit het gigantische paleis van Caesar trek je de Sahara in en ga je naar Venetie waar je met een gondel doorheen het casino en hotel gevaren wordt... Klik op deze link om de fonteinen van het Bellagio in actie te zien: http://www.youtube.com/watch?v=RkZ-O2PelO4 Om het even waar je terecht komt; in de grand chique van de Bellagio of het circus van CircusCircus; het draait overal om hetzelfde: dollars! Wij wagen ons aan een eerste gokje in the Mirage. Net als in alle andere casino's valt hier nergens een uurwerk te bespeuren. Schaars geklede diensters huppelen dartel rond om iedereen die aan het spelen is van gratis coktails te voorzien. Ik wist wel waar ik me kon aan verwachten, maar toch is het nog verbijsterend om te zien hoe makkelijk sommigen hier grote bedragen op tafel gooien. Ook Chad en Brad gooien kwistig met 100 dollar biljetten, maar ik had mezelf beloofd om in heel deze stad niet meer dan 50 dollar te vergokken. Ik waag mijn geluk met 40 dollar bij de roulette. Na amper 2 rondjes sta ik met ruim 180 dollar in mijn handen. Ik ben een beetje van mijn melk, maar ben gelukkig wakker genoeg om meteen 100 dollar in mijn zakken te steken. Met de rest speel ik nog een hele tijd verder. Soms win je eens, meestal verlies je langzaam maar zeker. Uiteindelijk wint het huis altijd... Heel wat opwindende speeltijd en een pak coktails later zit het spelen voor mij er op en heb ik dus 60 dollar winst gemaakt. Brad en ik verhuizen naar het Hardrock casino en maken daar de gigantische bar onveilig. Chad zit in een 'zone' aan zijn roulette tafel en blijft hier de hele nacht verder spelen. Op zijn hoogtepunt heeft hij zo'n slordige 800 dollar winst in zijn zakken zitten, maar de spanning van het spelen en de invloed van de gratis coktails doen hun werk en beetje bij beetje verspeelt hij elke laatste cent...
De zaterdag hebben we heel wat tijd nodig om te bekomen. Tegen de tijd dat we ons ontbijt op hebben en gedoucht zijn wordt het beetje bij beetje al weer donker. We geven onszelf een toeristische tour langs alle decadentie van deze stad en doen het vandaag een stuk rustiger aan. Zelf gok ik amper, maar in het Bellagio zie ik iets wat me nog lang zal achtervolgen... Een vaag type met lange grijze haren, een gele sixties outfit en aan elke vinger een gigantische ring strooit lustig chips uit over een roulettetafel. Ik ga het tafereel van iets nader gaan gadeslaan en stel tot mijn verbijstering vast dat dit heerschap met chips ter waarde van 100 en 500 dollar aan het strooien is. Hij bedekt de hele tafel in een laagje van die dingen en maakt een torentje op en rond het nummer 5. We proberen een schatting te maken van het kapitaal dat hij hier op het spel zet en komen in de buurt van 100 000 dollar. Als het balletje begint te rollen gaat onze vriend even helemaal uit zijn dag en brult "five! Five! Give me a five!" Je kunt het al raden: 5 => de hoge pieten van het casino die zich al rond de tafel hadden geschaard lijken even van hun melk en moeten een paar telefoontje plegen om onze vriend te kunnen uitbetalen. Ik krijg kippevel bij het idee dat deze meneer hier zonet een slordige 20 miljoen oude Belgische franken heeft gewonnen, maar hijzelf lijkt iets minder onder de indruk... In plaats van het geld te incasseren strooit hij het weer vrolijk rond op de tafel en gaat er gemakkelijkheidshalve van uit dat die 5 er waarschijnlijk nog wel een keer zal uitkomen. Dit keer heeft hij minder geluk... Alles weer kwijt! Ik voel me misselijk als ik rationeel probeer te bevatten wat ik zonet zag en het koude zweet breekt me nog steeds uit als ik er aan denk. We huppelen zelf nog wat rond en spelen hier en daar een beetje. Ik beperk me vooral tot mensjes kijken en denk nog regelmatig met afgrijzen aan het decadente tafereel dat zich voor mijn ogen heeft afgespeeld.
Op zondagmorgen vertrekken Chad en Brad al voor dag en dauw terug richting Los Angeles. Ze bieden me aan om me mee te nemen en me de lange rit terug te besparen, maar ik bedank vriendelijk. De rit doorheen Death Valley stond met stip op mijn programma aangekruist en ik wil deze voor geen geld van de wereld missen.
Op 27/11 plaatste Marco een berichtje in mijn gastenboek over de 'onderneming' die het bloggen is voor een fietser. Het is een feit dat het bijhouden van dit weblog een tijdrovende bezigheid is en dat het niet altijd voor de hand ligt om goede internettoegang te vinden op de geschikte momenten. Aan de andere kant heeft hij ook gelijk dat je na verloop van tijd misschien familie en vrienden gaat missen. Ik betrap mezelf er soms op terwijl ik aan het fietsen ben dat ik me afvraag of er reactie op een of ander berichtje zou gekomen zijn. Vaak zit ik op het zadel al de zinnen te formuleren die ik ooit op het blog wil posten (uiteraard vergeet ik ze dan toch en moet ik voor de computer iets uit de hoed gaan toveren). Dit is voor jullie het medium om met mij in contact te blijven en mij te kunnen volgen, maar ook voor mij is het een gelegenheid om nog een beetje voeling met het thuisfront te hebben. Marco stelt de vraag of ik hier het gevoel heb helemaal van de wereld weg te zijn en of ik er de behoefte aan heb. Ik vind de eindeloze kilometers doorheen niemandsland en prachtige woestijnen onvergetelijk mooi. Ik heb dagen gefietst waarop ik amper andere mensen tegenkwam en nachten meegemaakt waarvan ik niet voor mogelijk hield dat ze op deze wereld zo onwezenlijk stil konden zijn. Alleen de sterren om je heen, nogal cliche, maar je voelt je heel erg klein dan... Ik krijg hier meermaals de boodschap om te genieten en dat doe ik met volle teugen, zeker op zo'n weg-van-de-wereld-momenten. Toch ben ik ook steeds weer blij als ik de bewoonde wereld weer infiets, vooral vanwege een mogelijkheid om snel eventjes het internet te checken. Het is zowat het enige medium dat ik zou gaan missen. Tv zegt me niets, zonder de gsm kan ik ook gerust, maar het internet... Dat blijkt een ander paar mouwen te zijn. Ook als ik zelf geen nieuws meld, kijk ik vaak even wat er hier gebeurt. Ik lees snel even vrtnieuws.net en sportwereld en neem een kijkje op sites van vrienden. Hier in de Verenigde Staten is het meestal geen probleem geweest om regelmatig mijn blog te updaten. Nu Mexico maar een paar dagjes meer voor me uit ligt kan dat misschien een beetje gaan veranderen. Men weze dus gewaarschuwd! Ik beschouw dit hier helemaal niet als een opgave, maar doe dit met veel plezier. Bovendien kan dit voor mezelf een mooi souvenier zijn als ik op een blauwe maandag uit deze mooie droom moet ontwaken, maar het kan om verscheidene redenen dus af en toe eens een paar weekjes duren vooraleer ik iets van me laat horen...
Voorlopig zijn de foto's van de afgelopen weken wel al te zien (je weet ondertussen waar te gaan zoeken he denk ik) en zijn ook de 100 km-foto's geupdatet. De nieuwe episodes van Lucky Ruben in ... zijn onder constructie en zijn hier waarschijnlijk vanaf morgen te lezen. Ze bevatten onder meer: Lucky Ruben in Las Vegas, Lucky Ruben is jarig, Lucky Ruben in Death Valley, Lucky Ruben in Los Angeles, ...
Nog eventjes geduld dus, want nu gaat Lucky Ruben een partijtje pool gaan spelen.
Stijn merkte het al op toen deze blog nog in zijn kinderschoentjes stond... De buitenlandse vriendjes en de mensen die ik onderweg ontmoet zullen van dit blog geen jota begrijpen. Voor hen doe ik vanaf vandaag een Xtra inspanning. Ik blijf hier gewoon zo vaak mogelijk verslag uitbrengen van mijn fratsen, maar als toetje komt ook regelmatig een korte samenvatting in het Engels aan bod.
As I have been promising to the people I met on the road... et pour l'equipe du camping le carbonnier... y para Pedrito, Jaime, los Granadinos o toda la gente que encontrare durante los proximos meses... From now on brief highlights of my trip will be posted in English. This way, instead of just looking at the pics and wondering what th f*ck the poll is about, you will be able to follow my adventures a little better too. And by the way, in the poll you can try to predict how long my hair will be when (or if) I return to Belgium in August 2007.
Para los Espanoles, lo siento, pero no tengo sufisamente tiempo para escribir en 3 idiomas cada vez... Estoy seguro que estais muy feliz de poder practiquar un poco de Ingles A lo mejor, quien sabe, escribare en Espanol tambien cuando estare en el parte Latin-Americano del viaje... Y pedrito gordito: lo del poll/rondvraag es una pregunta sobre mi pelo. Se puede elegir que longitud que va a tener mi pelo cuando lleguo en Belgica en agosto 2007... La ultima possibilidad de repuesta es que nunca volvere...
Dat er tussen 09/10/2006 en 09/11/2006 al heel veel mooie momenten de revue gepaseerd zijn kun je hieronder natuurlijk uitgebreid lezen, horen en zien... Deze onderneming is tot hier toe alles wat ik ervan had durven hopen en nog veel meer!
De precieze cijfergegevens heb ik momenteel niet bij, maar zo voor de vuist weg zou ik volgende cijfers op maand 1 durven plakken. Na zo'n 100 fietsuren heb ik ongeveer 2200 kilometer achter de rug. De gemiddelde snelheid ligt met 22km/u dus onverwacht hoog! Mijn maximum van 77,7km/u bezorgt me nog steeds kippevel, maar ik verwacht dat de 80 er zit aan te komen met de afdaling naar Death Valley in het verschiet...
Dit weekend gun ik mezelf wat (welverdiende) rust. Vandaag ben ik in Las Vegas aangekomen en vanavond vervoegen Chad en Brad uit Los Angeles me hier. Samen zullen we wapenstilstand op de gepast wijze herdenken. Een klein feestje is hier wel op zijn plaats denk ik.
Bij het binnenkomen van Nevada moest de klok een uurtje terug gedraait worden. Behoorlijk vervelend is dat voor een fietser, want nu is het niet langer om 17u30 donker, maar om 16u30... Behalve dit nare bijsmaakje kan het terugdraaien van de klok natuurlijk geen probleem zijn. Tenzij je nogal een warhoofd bent... Dit warhoofd moest de klok van de kilometerteller even snel gaan aanpassen en besloot om dat in het donker te gaan doen. Behoorlijk stom! Gevolg: de algemene kilometerstand volledig op 0! Een geluk bij een ongeluk is nog dat die algemene kilometerstand netjes op een rond getal stond. Bij de 100-kilometer-foto's kun je vanaf nu dus telkens 2100 km bijtellen...
Eigenlijk is het een spijtige evolutie; maar voor Stampertjes, Knabbel&Babbel of zelfs Bambies kijk al niet meer vreemd op. Maar als deze vriend de weg oversteekt knijp ik toch even de remmen dicht... Ik weet echter niet wie het meest schrikt van onze ontmoeting. Terwijl we mekaar in de ogen kijken wegen we de verschillende mogelijkheden af. Uiteindelijk besluiten we beiden onze eigen weg verder te zetten, maar we volgen elkaars bewegingen nog aandachtig vanuit de ooghoeken...
Ik weet niet hoe zo'n beest heet. Ik weet nog minder of ze gevaarlijk zijn of niet. 's Nachts hoor je ze wel vaker tekeer gaan, maar ik heb er tot hier toe nog maar 3 gezien
Voor een Excel-bestand met heel wat gegevens zoals afgelegde afstand, gemiddelde en maximale snelheden enzovoort klik je op onderstaande link. Download file now. The link above will open an Excel-file with a detailed log of every single ride I made during this trip.