Bericht voor nieuwe bezoekers aan deze site:
Dit is een blog, dat betekent dat je in het middengedeelte van deze site mijn recentste belevenissen kunt terugvinden. Je kunt hier telkens de laatste 20 berichten die ik heb achtergelaten lezen, de recentste staan bovenaan.
Wie hier voor het eerst komt begint dus helemaal onderaan de site of in het archief bij mei 2006
Wie oudere berichten wil lezen klikt in de rechter kolom op archief.
Klik op het zonnetje hieronder om te zien welk weer het momenteel is in de regio waar ik rondhang.
Zomerse berichten komen ons uit België en Nederland toegestuurd. Ondertussen zaten wij in koude berglucht en vochtige jungles. We hebben dan ook maar besloten om ook warmere oorden op te zoeken. Ook het adrenalinepeil laten we wat zakken en we chillen in stijl uit aan de Ecuadoriaanse kust. In een gezellig surfdorpje beperken we ons tot het genieten van zonsondergangnen bij coktails, wat voetballen, volleyballen, nog meer coktails drinken, dansen en coktails drinken... Morgen gaan we een eilandje verkennen en wat snorkelen en overmorgen moet Renée jammer genoeg al haar matten oprollen. Er zijn weer 3000 foto's van zonsondergangen te zien (en ook wat van Renée). Er zijn ook 3 filmpjes te zien voor de liefhebbers: Rustig een hapje eten http://www.youtube.com/watch?v=X8Hgyf5-U38 , nog eens een balletje trappen met een apparte tegenstander http://www.youtube.com/watch?v=9Or88jJE05Y , en ook Renée geeft weer maar eens het beste van zichzelf http://www.youtube.com/watch?v=A6HIcPEe4-A Geniet van jullie verlengd weekend en van het zonnetje (doen wij ook)
Nou dan zal ik ook maar eens een keertje een verhaaltje schrijven op het blog van lucky Ruben!
Toen ik nog in Nederland was en al die verhalen steeds las van Ruben, kon ik nooit echt geloven wat hij allemaal meemaakte. Allemaal gebeurtenissen zo gehaald uit een film, onwerkelijk allemaal! En ik denk dat iedereen dat zo heeft he!
Maar het is toch allemaal echt hoor! We maken elke dag weer wat moois mee. We ontmoeten steeds weer interessante mensen, worden overal uitgenodigd, hebben met van alles steeds geluk (een van de kleine voorbeeldjes het bungee-jumpen dat Ruben gratis mocht doen) Steeds weer genieten we weer van alles wat op ons afkomt (klinkt heel cliche ik weet het, maar het is wel zo)! Het mooie van alles is dat we nergens naartoe moeten, geen verplichtingen hebben, alles mag, niets hoeft en op zulke momenten geniet je juist het meest! Het is eigenlijk iedereen aan te raden om lekker eens een keer op de bonne fooi ergens naartoe te gaan, maar ja ik heb wel makkelijk praten natuurlijk nu, want dat is niet voor iedereen weggelegd he.
Ruben was gebleven bij een voldane dag fietsen, bungee-jumpen, en watervallen bekijken. Die dag ervoor hebben we trouwens ook nog gecanyoningd(dat is het afdalen van watervallen door middel van touwen (abseilen) zie foto's. Dit was ook weer een geweldige ervaring, wel een stuk lastiger dan abseilen van een berg, want de afdalingen (zeker de rotsen) zijn erg glad, maar het is wel veel mooier om te doen.
Voordat ik verder ga moet ik nog wel even zeggen dat we in de tijd dat we in Baños zaten we in een heel leuk hostelletje verbleven, waar veel toeristen te vinden waren. Beste hostelletje tot nu toe, vond ik zelf. Gezellig, luxe en toch redelijk goedkoop. De tweede avond in Baños wanneer we lekker aan het genieten zijn van een heerlijke lassagne komen we, je raadt het al, weer die twee Engelse meiden tegen, Cat en Carisse (we waren ze uit het oog verloren twee dagen ervoor, toen wij om drie uur s´nachts de bus richting Baños hebben genomen) En ze verbleven ook heel toevallig in hetzelfde hostelletje als wij.
Nou de dag na het fietsritje staan we om half 8 op, heerlijk ontbijtje genomen op het dakterras van het hostel (dubbele pannenkoek met een berg fruit, een zoete room en lekkere stroop eroverheen) heel jammer dat we daar geen fototje van genomen hebben en ook jammer dat we geen foto van het dakterras hebben genomen, want dat zag er heel mooi en gezellig uit.
Om negen uur vertrekken we om te gaan raften. Ik had het nog nooit eerder gedaan. Voor degene die niet weten wat het precies inhoudt: het is de bedoeling om met een groep in een bootje vooruit te komen in een vaak wilde rivier zonder eruit te vallen en dat is me gelukt, dus ik ben wel een beetje trots op mezelf. 's Middags zijn we met zn allen gaan lunchen en daarna zijn wij tweetjes gelijk doorgegaan naar de jungle voor anderhalve dag. Tijdens dit verblijf hebben we een deel van de jungle gezien, weer in watervallen gezwommen, gekanoëd, mieren gegeten, bladeren gesnoven en een heel vaag kaartspelletje met de gids gedaan. We boften trouwens echt met onze gids. Hij leek veel verstand te hebben van alles en kon ons goed boeien met zijn verhalen, maar hield ondertussen echt van een grapje. We hebben echt gelachen met hem
We gaan nou richting de stranden om daar wat te gaan relaxen en een kleurtje op te gaan doen, want daar hebben we nog geen tijd voor gehad! Alleen mijn gezicht is een tijdje zo rood als een kanarie geweest, zelfs mn oren waren verbrand.
Ruben heeft het weerkaartje al aangepast. Tine dit heeft hij meteen gedaan na aanleiding van jou berichtje hahaha
Nou ik heb wel genoeg geschreven denk ik zo he, jullie hebben voorlopig weer even genoeg leesvoer. En er staan weer een hoop fotos en filmpjes op de site. Ik heb trouwens gezien dat de afgelopen fotos wel redelijk veel bekeken zijn he. Dit kan ik zowel positief als negatief opvatten, maar ik vat het maar positief op hahahaa
Oh Luckie en Tjoepke, jullie zoon zorgt tot nu toe zowel goed voor zichzelf als voor mij, hoelang dit blijft duren weet ik niet, maar dat horen jullie wel binnenkort als ik terug ben ok! Ik heb al veel zin om al mijn verhalen kwijt te kunnen bij jullie!
Nou genieten jullie allemaal maar lekker van het zonnetje daar, want jullie hebben daar ook niets te klagen he en tot mails!
Voor liefhebbers van de andere film zijn nog 2 meesterwerkjes van Ecuadoriaanse makelij te aanschouwen. Nog maar eentje terwijl we afdalen richting rivier http://www.youtube.com/watch?v=ZkAvHXetiF4 en ook eentje waarin we ons beter dan John Wayne en Clint Eastwood samen te paard een weg doorheen de bergen banen http://www.youtube.com/watch?v=b4VbrVs4eEg
Terwijl we enthousiast staan na te genieten en uitgebreid het relaas vertellen aan de omstaanders komt 1 van de mannetjes op me afgelopen. Wil je misschien eens van de hoogste brug springen? Ik leg hem uit dat 1x zelfs voor mij al voldoende is, maar het ventje is overtuigd dat mijn sprong goede reclame zou zijn voor de omstaanders, dus kan Lucky Ruben gratis de volgende kick gaan beleven. Met veel plezier stort ik me andermaal richting rivier! Een stuk hoger, opnieuw geen sprake van een elastiek, maar aan een behoorlijk lange vrije val wordt een abrupt einde gebracht met een touw. Ik hang nog een hele tijd heerlijk na te genieten boven het water en nadat we verder reclame proberen te maken voor de lieve man zijn handeltje rijden we verder naar nog meer indrukwekkende watervallen. Een waterval die recht uit de filmpjes geplukt lijkt brengt ons aangename verkoeling en is meteen het einde van een hele drukke rustdag.
Ook vandaag waren we voor de verandering eens vroeg op om de kicks op te zoeken. De foto's van het canyoning (rapellen in watervallen) komen binnenkort online, maar het zal niet voor morgen of overmorgen zijn. Morgen staan we namelijk vroeg op (verrassing!) om te gaan raften en daarna trekken we voor een dag of 2 de jungle in...
In gammele bussen hobbelen we verder doorheen dit indrukwekkende berglandschap. Van wegen is op een bepaald moment geen sprake meer en de chauffeur baant zich behoedzaam een weg over het natte pad. We dachten dat we verder zouden rijden, maar rond een uur of 4 in de namiddag houden ze het voor bekeken en stranden we in een onnoemelijk dorpje in the middle of nowhere. Ook hier is een leuk hostalletje te vinden en wie vinden we goed ingeduffeld in hun hangmat? De 2 Engelse meiden van de vorige avond... Veel socialisen zit er die avond niet in, want de volgende dag is er 1 bus die de richting uitgaat die wij ook uitwillen en die gaat om ... 3 uur 's ochtends. Nu stoort het me niet te veel dat we in een slechte bus zitten te hobbelen, op zo'n uur kan ik zowat overal rustig verderslapen.
We zijn al meer dan 7 uren onderweg en eigenlijk moet de dag nog beginnen als we in Baños aankomen. Nadat we enkele dagen buiten beschaving vertoefd hebben voelt Baños op het eerste moment nogal toeristisch aan, maar uiteindelijk valt het allemaal heel goed mee. De bittere kou maakt weer plaats voor een heel erg aangenaam zonnetje. Renee moet zich nu trouwens indekken met een goede sunblock, want ze heeft zich toch laten vangen aan de sterke berglucht. Haar hele gezicht en schouders zijn angstaanjagend rood geworden tijdens de rit te paard.
Baños is vooral bekend voor de therapeutische warmwaterbronnen die opgewarmd worden door een nabijgelegen vulkaan die zowat om de twee uren een kuchje rook uithoest. Uiteraard laten we deze kans niet aan ons voorbij gaan, maar ook de andere mogelijkheden van Baños buiten we tenvolle uit. We proberen wanhopig om eens een rustig dagje in te lassen, maar we slagen er maar niet in. Een slentering door het stadje eindigt in een pittige klim naar een viewpoint en een volgende rustdag bakken we het nog bruiner. Het begint in stijl met een alternatief stoombad in het hotel, maar daarna huren we een fiets voor Renee om er op het gemakje op uit te trekken voor kalm ritje in de omgeving. Onder een stralende zon vertrekken we aanvankelijk nog aan een gezapig tempo, maar het gaat constant in dalende lijn, dus wordt de snelheid al snel opgedreven. Onderweg stoppen we op enkele hele mooie viewpoints en lopen we maar al te graag tot bij enkele schitterende watervallen.
Plots komen we van om een hoekje bij twee bruggen over de rivier terecht. Een mannetje komt ons vragen of we een sprong aandurven... We kijken mekaar maar heel even aan en hijsen ons al snel in het harnas om ons samen van de brug te storten! Van bungee-elastieken is hier geen sprake. Ouderwetse klimtouwen slingeren ons aan een duizelingwekkende snelheid van de ene brug onder de andere heen en daar bengelen we nog vele malen heen en weer. De max!
Na een gezapige start in Quito schroeven we het reistempo wat op. Enkele dagen na mekaar staan we heel vroeg op. Eerst denken we een vroege bus te nemen om de bergen in te trekken, maar het heerlijke ochtendzonnetje schreewt om een rustig ontbijtje op een gezellig pleintje. Uiteraard loopt dat ontbijt al snel uit en vertrekken we pas na de middag voor een relatief comfortabele busrit. We willen die dag verder niet veel gaan doen en kuieren gewoon wat rond doorheen het stadje waar we in terecht gekomen zijn. Een uitgeweken Amerikaan is heel blij buitenlanders te zien en klampt ons meteen aan. Hij weet ons te vertellen dat zijn buurvrouwtje een gek, maar heel vriendelijk geval is en we moeten er zeker eens binnenlopen. Zo gezegd, zo gedaan. Het vrouwtje heeft inderdaad een slag van de molen gekregen, maar gastvriendelijkheid is haar zeker niet vreemd. Als eigenares van een heel bescheiden bloemenwinkeltje is het haar een genoegen ons elk een roosje kado te doen en nog voor we het goed en wel beseffen krijgen we ook al thee en een veel te zoet broodje voorgeschoteld. Al snel groeit de tafel aan tot een bont gezelschap en met deze goed gekke dame zit de sfeer gegarandeerd goed. Bij ons afscheid krijgen we meteen te horen dat we zeker nog moeten langsgaan en als het puntje bij paaltje komt zijn ook nog 2 bedden vrij om ons gratis onderdak te verschaffen. Er worden meteen ook afspraken gemaakt om er zondag eventueel samen op uit te trekken.
Ook de volgende dag zijn we al voor dag en douw uit de veren. In een nabijgelegen dorpje zou op donderdag namelijk een marktje zijn dat heel erg de moeite is. En inderdaad, we kijken onze ogen uit! Bergmensjes vanuit de hele streek hebben zich in alle mogelijke kleuren uitgedost en hun leukste hoedje opgezet om hun goederen te komen verkopen of om wat op de kop te tikken. Schitterende taferelen spelen zich voor onze ogen af en we genieten ervan om van dit veelkleurige schouwspel deel uit te maken. Na de middag zetten we koers naar het onherbergzame centrale hoogland. Een iets minder comfortabele bus brengt ons en een heleboel slapende locals langs spectaculaire wegen tot een hoogte van 4000 meter. Bij aankomst in de late namiddag zien we geen hand voor de ogen en nemen we onze intrek in een gezellig huisje met een houtkachel die hier 's nachts zeker geen overbodige luxe is. Als we op zoek gaan naar een kopje warme thee worden bijzonder uitgelaten verwelkomd door twee Engelse meiden die hier ook gestrand zijn en maar al te blij zijn om mensen tegen te komen die ook een mondje Engels praten... Na een korte siesta eten we met z'n allen de klassieke hoeveelheid rijst en wat vlees en we maken er een ouderwetse kaartavond van...
Op vrijdag hebben we alweer een heleboel plannen. Het is amper 6 uur als we met z'n tweetjes al aan de rand van de betoverende laguna de Apoyo vertoeven. Dit is een gigantisch meer dat in een vulkaankrater gelegen is. Dit levert schitterende plaatjes en onvergetelijke momenten op! Het was oorspronkelijk de bedoeling om enkel van bovenaf eens een kijkje te nemen, maar Renee is met geen middelen tegen te houden en stort zich in onvervalste commandostijl naar beneden. In dit filmpje houdt ze zich nog rustig: http://www.youtube.com/watch?v=dHGXNLL6teI Uiteindelijk zijn we dus aan de late kant voor ons ontbijt, maar omdat het voor geen van beiden in onze aard ligt om ons op te jagen zijn we pas op Zuid-Amerikaanse tijd (lees: veel te laat) klaar voor onze voorziene afspraak met de paardjes. Gedurende een uur of 4 tjokken we doorheen het prachtige berglandschap van centraal Ecuador. Oorspronkelijk worden onze paarden nog begeleid door twee heel dappere meisjes die als gids fungeren en ons te voet vergezellen om ons wat rond te gidsen. Doel van de tocht is een mooi riviertje. De afdaling tot de rivier is zonder overdrijven een ware attractie te noemen. We moeten van de paarden af en storten ons met veel plezier van de onmenselijk steile en zanderige afdaling.Jullie weten ondertussen dat op zo'n momenten het kind in me niet te stoppen is, maar ook Renee denkt er niet aan om de rem op te zetten... http://www.youtube.com/watch?v=i7SX0TzEzp4 Nadat we uitgebreid gerelaxt hebben aan en in het riviertje gaan we over een geaccidenteerd parcours terug. Ik voel me best stoer te paard doorheen dit soort landschappen. Ook hiervan is een filmpje en dat komt een dezer dagen online...
Ondertussen is Renée goed en wel aangekomen en zijn we al duchtig van toeristje aan het spelen. Gisteren hebben we wat door het gezellige centrum van Quito gehuppeld en vandaag sprongen we over de evenaar heen en weer van noord naar zuid. Na een blitzbezoekje aan een Inca-ruïne maken we ons nu al klaar om Quito te verlaten en de bergen in te trekken. De foto´s van onze eerste twee dagjes samen zijn al in het fotoboek te vinden en binnenkort komt er meer...
Iets later dan verwacht heb ik Colombia veilig en wel verlaten. Niet ontvoerd of vermoord, geen drugs in mijn bagage; amper onveilig gevoeld. Een schitterende ervaring is het geweest! Ik zei het eerder al, een prachtig land met prachtige mensen en een ongekende gastvrijheid. Iets later dan verwacht zei ik wel. Ik vermoed dat jullie niet willen dat ik hierover in detail treed, maar diarree heeft me een aantal dagen van de fiets gehouden. In het grensstadje met Ecuador heb ik mijn intrek genomen in het sjiekste hotel van de stad om even wat te bekomen. De klim naar de grens had al veel van me gevergd en nu kon ik niets van eten lang genoeg ophouden om er energie uit te halen... Ik voelde me zwakjes en moest steeds in de buurt van een toilet blijven. Na een dag of twee was er geen beterschap in zicht en zag ik mezelf al gewicht verliezen. Tijd om antibiotica in te schakelen. Amper 1 dag na het begin van de medicatie voel ik me zelfzeker genoeg om de koersbroek weer aan te trekken en in het zadel te stijgen. Dag 1 moet ik echter beperken tot een kilometer of twintig. Helemaal in orde ben ik nog niet en bovendien neemt de grensovergang tergend veel tijd in beslag. Daarna loopt het wel weer allemaal op wieltjes. Er wacht me nog slechts een kilometer of 6 bergop en daarna gaat het aan een rotvaart het dal in. Ik vertrek in kou en regen en denk dus niet aan zonnecrème. Zie: http://www.youtube.com/watch?v=cH_V_pALNq4 Na 6 maanden reizen laat ik me dus toch nog vangen... In het dal is het wel lekker weer: http://www.youtube.com/watch?v=Tuasdv14HpQ Koppeke en armen toch weer lekker rood.
Ondertussen ben ik in Quito aangekomen. De hoofdstad van Ecuador geeft me op het eerste zicht een heel gezellige indruk. Groot en goed ontwikkeld, met toeristische faciliteiten die ik al meer dan een maand niet meer gezien heb. Hier kondigt zich voor mij weer een aangename afwisseling aan. Morgenochtend ga ik op de luchthaven Renée afhalen. Ze komt helemaal uit Nederland overgevlogen om hier samen met mij Ecuador voor een tweetal weken onveilig te maken. Na bijna 7500 km krijgt de fiets dus wat welverdiende rust. Uiteraard houden we jullie hier weer op de hoogte van onze exploten hier.
Het zal wel duidelijk zijn dat er ondertussen een nieuwe fotocamera gekocht is hé. Heel gek kan ik budgetgewijs niet doen, dus is het een relatief bescheiden modelletje geworden... Liefhebbers van religieuze processies (maar ook van de feestjes achteraf) kunnen al een aantal foto's vinden in het fotoalbum. Later deze week komen er ook nog van mijn exploten in het Colombiaanse gebergte. Ook de kwaliteit van de filmpjes kan al beoordeeld worden! 1 voorbeeldje van Lucky Ruben op de Colombiaanse wegen: http://www.youtube.com/watch?v=0Q5uluXSmws
Once again it has been a while since the last update in English... I didn't even let you people know yet how I finally made the trip from Panama to Colombia. After looking around for a bit, I decided to take a cheap flight to the North of Colombia, to Cartagena. Arriving in the beautifull city of Cartagena I bumped into a Spanish couple who's riding around the world on a tandem! We hung around together for a while and made an excursion to the tropical archipel of Islas del Rosario. Surprisingly I met Graziano again too! I first met him in Honduras, where we took the Padi diving course together. Later we spent some time together on the beaches of San Juan del Sur in Nicaragua.. I started a long ride heading South through Colombia, but after one day of cycling I stopped for a break already... I was invited to stay with a lovely family for a few days. I had a great time with Miguel, his lovely wife Lidea Rosa and their adorable son Miguel Andres! They were incredibly friendly and made me feel at home. Miguel is a cyclist, so we went for a ride together so he could show me the beauty of the region they live in. Another they we went to one of his farms, which we discovered by horse. They also took me to the beaches and introduced me to their family... As if all that was not enough, Miguel took my bike to his own bikeshop where they the many parts that were getting to be a bit worn down! In his endless hospitallity he did all this for free!
Being a complete idiot I lost my camera somewhere along the way. Not only bad news budgetwise, but especially sad because of all the pretty pictures I lost... Being in the mountains and only crossing small, very poor villages I didn't have a chance of buying a new camera before reaching Medellin. That means I lost almost three weeks of amazing images, but quoting Metallica : "the memory remains"!
After that my first cycling days in the Andes Mountains were waiting for me. Miguel had warned me about a very hard climb to Las Ventanas and he didn't exagurate! A rough climb brought me in 40 kms nonstop climbing to an altitude of more than 3000 meters! Breathing was tough, visibility limited to zero and the nights get very cold! But still it was worth te effort and I'm glad I made it. It makes me feel like I'm ready for what is waiting for me in Ecuador, Peru and Bolivia...
Both the landscapes and the people are of an amazing beauty in Colombia! Everyone is very friendly to me and I'm having a great time! There are still a couple of areas which are considered unsafe though, so locals and police advised me to take a bus through certain parts...
By now I made it to the nice colonial city of Popayan. This place is famous for the celebration during the Holy Week. The entire city is packed with pilgrims from all over the continent and beyond... The processions are spectacular and the parties afterward are fun!
From here on I'll be moving further south. Another small part will have to be done by bus for safety-reasons, but I'm definately facing some more serious climbing! The border with Ecuador is at an altitude of 3000 meter too, so I'm in for a couple of sweaty cyclingdays and cold nights...
Zo beleven ze hier 'la Semana Santa'. Bij ons draait het vooral om de vrije dagen en de Ronde van Vlaanderen denk ik hé? Bij deze wens ik iedereen een heel vrolijk Pasen toe (en duim ik in stilte mee voor Tom Boonen)! Voor de (ex-)collega's en de schoolgaande jeugd: geniet van de vakantie en het lekkere weertje! Ook voor de anderen: vergeet tussen al het werken door ook niet om even te genieten!
Dat de meeste Colombianen niet zwemmen in het geld zal wel duidelijk zijn. Toch willen ze mee met hun tijd en willen ook zij mobiel bereikbaar zijn (liefst met een flashy exemplaar zelfs). Geld voor belkrediet hebben ze veelal echter niet, maar daar wordt natuurlijk een mouw aangepast. Andere arme stakkers die op de arbeidsmarkt niet aan de bak komen lopen de hele dag rond met een gsm met een abonnement. Ze hebben een bordje bij of een jasje aan waarop staat dat ze minuten op hun gsm verkopen. Voor 6 cent per minuut kun je bellen naar elke gsm in het land... Deze foto is genomen in Cali. De stress en de drukte zijn tekenend voor het leven hier. Met z'n tweeën aan het schaken, enkelen aan het kijken en die met het blauwe vestje is aan het werken. Op zijn vestje staat "Minuut gsm nationaal"
Semana Santa (ofwel Heilige Week) is de week voorafgaand aan Pasen. Toen ik 3 jaar geleden in Spanje studeerde mocht ik al aan den lijve ondervinden hoe gek ze daar in Andalousië worden in deze week... Popayan in Colombia staat gekend als één van de indrukwekkendste plaatsen van Zuid-Amerika tijdens de Semana Santa. Van het hele continent en zelfs ver daarbuiten komen ze afgezakt om hier de heilige processies te mogen bijwonen. Als we de Zwitsers even niet meetellen was het meer dan 3 weken geleden dat ik buitenlanders had gezien. Hier zijn er toch enkelen te zien... Dagenlang is het over de koppen lopen in de gezellige straten van Popayan. Overdag kuiert iedereen vrolijk rond op de artesanale markten en trekken ze van kerk naar kerk. ' s Avonds barst de stad uit zijn voegen voor een oorverdovende stilte. Duizenden en duizenden gelovigen zoeken zich een plekje langs het parcours van de heilige processies. Onvoorstelbaar hoe zoveel mensen samen zo indrukwekkend stil kunnen zijn. Enkel een muziekgezelschap hier en daar doorbreekt even de stiltes. Na de processies trekt de jeugd er op uit om een feestje te bouwen. Ook dit is best indrukwekkend! Er zijn een aantal foto's, ik probeer ze vandaag nog online te krijgen. En anders zal het voor een andere keer zijn hé
Een dag later geraak ik weer aan de praat bij 1 van de politiecontroles. Fronsende wenkbrauwen als ik vertel waar ik heen wil. Ik krijg weinig uitleg, maar ze voeren me tot het dichtste busstation. Van luxueuze bussen is ditmaal geen sprake. Als je denkt dat deze bus vol zit heb je het bij het verkeerde eind. Op het dak vinden ze nog een plaatsje voor een Belg en zijn fiets. Ook de andere wachtenden voor mij worden er nog ergens in- of opgemikt... Zo gaan we gezellig met z'n allen naar Popayan
Voor de volgende dagen weet ik niet goed wat me te wachten staat. Bij rondvraag lijkt niemand het helemaal eens over het relief dat ik zal voorgeschoteld krijgen en afstand in kilometers kunnen ze me nooit meegeven. De maximale uitleg die ik krijg is hoeveel uren de rit per bus zou duren... Na de lange klim hoopte ik stilletjes op een even lange afdaling, maar dat valt lelijk tegen. Ik blijf steeds rond de 3000 m hangen en er wacht me op deze hoogte een lastig, golvend parcours. Richting Medellin krijg ik dan uiteindelijk toch een mooie afdaling gepresenteerd. 30 km nonstop adrenaline! Ik slalom voorbij bussen en vrachtwagens, de oude remblokken bewijzen voor de vele bochten telkens opnieuw hun uitstekende kwaliteit en ik houd enkel even halt om toch nog maar eens de helm op te zetten. In Medellin vraag ik zoals steeds weer wat rond over wat daarna volgt. Sommigen kijken stil de andere kant op, anderen schudden van neen. Slechts een enkeling durft het woord guerrilla werkelijk in de mond nemen. Vele stukken tussen Medellin en Cali zijn blijkbaar niet onder de strikte controle van politie en leger zoals elders wel het geval is. Al in het hele land zie ik gemiddeld om de 8 of 9 km strenge controles; er is ook steeds motorpatrouille. Iedereen is hier zeer tevreden mee, want de veiligheid in deze streken is ontzettend groot. Vanwege de twijfelende reacties van de locals besluit ik mijn oor te luisteren te leggen in het politiebureau. Daar raden ze me ten stelligste af om naar Cali te fietsen. Ook een chickenbus vinden ze geen optie, dus aarzel ik niet om wat meer te betalen voor een luxueuzere bus. Aan boord 2 soldaten, steeds attent rondkijkend. Voor de bus 1 agent op de motor, achter de bus net hetzelfde... Zonder het minste probleem berijk ik Cali en hier krijg ik wel groen licht om verder te fietsen. Bij het buitenrijden van Cali krijg ik het gezelschap van Elmer. Omdat ik ondertussen weer een fototoestel heb kunnen jullie Elmer hier zien bij kilometerpunt 7100 (ondertussen steeds 2300 km bijtellen bij de foto's, want vanwegen een platte batterij in het zendertje van de kilometerteller heb ik 200 km gemist...) Elmer peddelt de eerste uren dapper mee, maar hoe langer de rit duurt, hoe meer ik op hem moet wachten. Het wachten loont wel de moeite, want ik spendeer de nacht in zijn 'huisje'. Ik kom weer op een aarden vloer terecht en op stromend wate hoef ik niet te rekenen. Elmer fietst 2x per week de 60 km naar Cali om daar de ijsjes te verkopen die hij thuis maakt. De omstandigheden waarin hij moet leven met zijn broer en zijn 2 kindjes zijn erbarmelijk. Van geld willen ze niet weten, maar ze zijn duidelijk heel dankbaar als ik hen mee uit eten neem. Een maaltijd zoals ik ze in het berichtje 'Welkom in de Andes' beschreef kost meestal minder dan 1 euro, maar dat kan Elmer zich niet veroorloven... De volgende morgen is het opnieuw feest voor de hele familie als ze op mijn kosten met zijn allen uitgebreid kunnen gaan ontbijten. Geld hebben ze niet, water evenmin, honger des te meer. Toch hebben ze alle 4 constant een glimlach op hun gezicht. Stress en haast kennen ze niet. Te laat komen voor zijn werk zal Elmer nooit meemaken. Ijsjes maken, 2 maal per week naar Cali fietsen en verder... domino spelen, met de buren praten, eens naar het centrum wandelen... We kunnen veel van elkaar leren!
In de USA heb ik enkele serieuze beklimmingen moeten afwerken, ook in Mexico wachtten me nog wat echte bergen, maar daarna waren het niet meer dan heuveltjes... Ik ben al heel lang niet meer boven de 1500 meter uitgestegen, maar nu stond ik aan de voet van de Andes. Miguel had me gewaarschuwd voor een beest van een klim. In het dorpje Puerto Valdivia begon ik op een hoogte van amper 150 m aan een klim van 40 km die me tot boven de 3000 m zou brengen. In Puerto Valdivia houd ik in de vroege namiddag halt. Hier ga ik even uitrusten en de nodig energie opdoen om morgen hopelijk de hele klim in 1 dag af te werken. De nachtrust laat te wensen over. De hitte houdt me geruime tijd wakker en als ik dan eenmaal toch de slaap weet te vatten zijn het muizen die me uit mijn slaap houden. Er is veel nodig om me uit mijn bed te krijgen als ik eenmaal in dromenland ben, maar als ik hoor dat de muizen aan mijn fietstassen zitten te prutsen heb ik weinig keuze. Ik moet eruit om alle tassen van de grond weg te halen en kan pas daarna weer rustig verderslapen. De volgende morgen ben ik niet zo heel vroeg uit de veren. Ik plan namelijk alleen maar de 40 km tot de top van mijn eerste Andesklim. Als ik rond een uur of 10 inpak voor vertrek doe ik echter een pijnlijke vaststelling. De rechter voortas doet dienst als keuken, dus daar zat eten in... De muizen zijn duidelijk op de geur van mijn muslirepen afgekomen en ik heb ze onbewust in het midden van een succesvolle missie gestoord. Ze hebben zich een weg doorheen de 'onbreekbare' Ortliebtas gebeten en hebben de musli weten te localiseren en ontmantelen. Eenmaal het feestmaal begonnen was is Ruben tussengekomen en heeft hij het feestje op brute wijze onderbroken... Ik ga op zoek naar mijn ducktape om het grote gat in de fietstas te dichten, maar ook mijn ducktape laat me in de steek. Na een paar centimeters is de rol helemaal af. In dit dorpje kan ik wonder boven wonder een nieuwe rol (minder sterk) plakband op de kop tikken. Omdat ik nog acte de présence moet geven voor een hele bende bewonderende schoolkinderen loop het toch al tegen de middag aan vooraleer ik de klim aanvat.
Bij het vertrek op het middaguur op een hoogte van 150 m is het gloeiend heet. Fiets en alle bagage samen zijn goed voor 50 kg, ik nog steeds voor 85 kg. Die dag rijd ik niet 1 meter vlak of bergaf. Het gaat alleen tussen steil bergop of onmenselijk steil bergop. Ik haal die dag een maximale snelheid van 18,7 km/u en het gemiddeld stijgt net boven de 10 km/u uit. Op enkele stroken is een bikkelharde strijd om rechtop te blijven en vooral om geen voet aan de grond te zetten. In de lage kilometers druipt het zweet in onafgebroken straaltjes van mijn hele lichaam. In de hogere kilometers krijg ik nieuwe tegenstanders. De afgetrainde profrenners bereiken het dak van de Tour de France meestal op de legendarische Col du Galibier, goed voor 2646 meter. Vanaf dit soort hoogtes krijgt deze amateur het lastiger met de ademhaling. Omdat ik in de wolken terechtkom is het zicht beperkt tot enkele meters, dus zie ik niet wat er me verderop te wachten staat. Daarbij komt nog eens dat de kou ook op de dijbenen slaat. Mijn eerste kennismaking met fietsen in het Andesgebergte is er één om nooit te vergeten. Hoewel het 's nachts heel koud wordt daar op meer dan 3000 meter hoogte heb ik dit keer geen moeite om goed te slapen. Ik ben helemaal aan het einde van mijn krachten. De volgende morgen krijg ik echter een traditioneel ontbijt voorgeschoteld om er met voldoende energie weer tegenaan te kunnen. Het ontbijt is in Colomibaanse dorpen net hetzelfde als het middagmaal en het avondeten. Telkens weer krijg ik een soep met aardappelen, kippepoten en ingewanden om mee te beginnen. Daarna volgt een immense schotel waarop zonder uitzondering grote porties rijst en bonen te vinden zijn, in het beste geval vergezeld van een gebakken of gefrituurde banaan. Onder ontbijt verstaan we dat daarbij ook een roerij geserveerd wordt. Middag- en avondmaal bieden de keuze tussen kip, varkensvlees of rund en worden ook vergezeld van een slaatje. Over de smaak hoor je me helemaal niet klagen! Over de voedingswaarde is geen discussie mogelijk: een ware energiebom! Wat meer variatie zou echter heel welkom zijn!
Na mijn driedaagse verblijf vergezelt Miguel me bij het (opnieuw) buitenfietsen van San Onofre. Hij is nog maar amper van mijn zijde verdwenen of een jong koppel komt op hun brommertje naast me rijden. Ze zijn bijzonder enthousiast en nodigen me uit om een paar dagen bij hen te verblijven. Ik ben deze reis weldegelijk aangevat met de hoop om nieuwe mensen en streken te leren kennen, maar ik moet nu toch even doorfietsen... Het is onvoorstelbaar hoeveel uitnodigingen de volgende dagen mijn kant uitkomen! Als het na 15u is ga ik er op in en spendeer ik 1 nacht ten huize van... Op die manier kom ik in heel uiteenlopende situaties terecht. Na de eigen kamer met tv en airco bij Miguel volgen nog een bank in een bescheiden huisje en een aarden vloer in een hutje. Hoewel de accommodatie erg uiteenloopt is de gastvriendelijkheid waarmee ik telkens ontvangen word een constante!
Na drie dagen fietsen op de opgelapte fiets is het dan toch nog eens van dat. De eerste spaakbreuk sinds ik in LA een nieuw achterwiel liet maken is een feit. Ik kan nog verderrijden tot het volgende stadje en dan begint een hele lange missie voor het vervangen van een spaak. Er zijn 3 fietsenzaken in de stad. Nummer 1 heeft absoluut geen tijd. Nummer 2 heeft tijd en zin, maar geen sleutel om de tandwielen van het achterwiel te verwijderen. Nummer 3 heeft tijd, zin en de juiste sleutel, maar heeft geen sterke spaken. Terug naar nummer 2 dus om twee sterke spaken te kopen. Ondertussen is nummer 3 in een intense strijd verwoed geraakt om met zijn sleutel mijn tandwielen los te krijgen. Hij heeft er al de buurman bijgeroepen en ook ik steek de handen uit de mouwen. Het duurt een eeuwigheid (we sukkelen ruim een uur), maar uiteindelijk slagen we toch in onze missie.
De volgende dagen raas ik aan een sneltreinvaart doorheen de Colombiaanse heuvels (een Ardennenparcours). Op zekere dag krijg ik tegen valavond het gezelschap van de eerste toeristen die ik sinds Cartagena ontmoet. Tobias en David zijn twee avontuurlijke Zwitsers die er 2 jaar tussenuit knijpen om met hun monsterachtige Toyota de wereld rond te rijden. Ik ontmoette Tobias eerder al in Panama-City en we nemen met z'n drieen intrek in een hotelletje met warm water in de badkamer. Mijn eerste warme douche sinds... Sinds, euh, ... Tjah, wanneer heb ik nog eens een warme douche gehad?
Tal vez un poco tarde, pero de todos modos quiero decirles gracias a Miguel, Lidea Rosa y Miguel Andres!
Muchissimas gracias para hospedarme algunas dias, para enseñarme la finca y la region, para los partidos de futbol y la excursion en bicicleta, para areglar la bici y sobre todo para el sentido de amistad! Les llamaré pronto!
Ik ben verondersteld jullie hier een update te geven van ongeveer 20 dagen ver. Ik zal dus zeker dingen vergeten en misschien niet al te veel in detail treden. Het staat nu trouwens ook vast dat jullie de twee topverhalen voorlopig nog niet te horen krijgen. Ik zie nog wel hoe ik die in de openbaarheid gooi...
Waar begin ik? Ik zat dus in Cartagena waar ik redelijk veel tijd doorbracht met het Spaanse fietskoppel Javi en Natalia. Samen pingelen we wat om een goeie prijs voor een daguitstap. We gaan met een vijftal de Caraibische zee nog eens op. We stoppen links en rechts op enkele tropische eilandjes waar de mensen het nog stellen zonder stromend water of elektriciteit. We maken op de middag ook 2 duiken langs de koraalriffen van de Islas de Rosario. Een betoverende omgeving en ook indrukwekkende riffen, maar ze kunnen toch niet raken aan die rond het Hondurese eilandje Utilla. Bekomen van het duiken doen we op het paradijselijke strand Playa Blanca. Dit strand is enkel via boot bereikbaar, maar toch is het volgepakt met Colombiaanse vakantiegangers die willen profiteren van deze feestdag (al is voor niemand helemaal duidelijk wat er vandaag precies gevierd wordt). Ik maak enkele hele goeie foto's, maar God weet waar die nu ergens zijn... Ik hoop dat Javi en Natalia me er enkele van hen doorsturen. Terwijl ik in een internetcafeetje even de mails check komt Graziano zowaar binnengewaaid! Graziano is van Zwitsers-Italiaanse afkomst en leerde samen met mij duiken op Utilla. Enkele weken later botsten we toevallig tegen elkaar in Nicaragua en trokken we even samen op. Zoveel weken later treffen we elkaar dus voor de derde keer. Dat vraagt natuurlijk voor een avondje samen uit! De kans dat we elkaar hierna nog weer treffen is redelijk klein. Hij trekt dan wel naar Brazilie, maar doet dat via de kortste weg: doorheen Venezuela...
Ikzelf zet de lange toch zuidwaarts doorheen Colombia in. Na een eerste lange fietsdag logeer ik in het dorpje San Onofre. Het hele dorp moet het al maanden zonder stromend water stellen! Je kunt je niet inbeelden hoe veel lastiger het leven plotseling wordt. Het gaat niet alleen om douchen en de vaat doen, maar spoel maar eens een wc door of was maar eens je handen... Omdat het probleem zich bijna elk jaar voordoet in de droge periode hebben de rijkere families een reservoir dat kan opgevuld worden tijdens het regenseizoen. Met emmers lopen ze dan heen en weer om zich zo te wassen of om de wc door te spoelen. In mijn bescheiden hotelkamertje staat een grote ketel. Bij het ontwaken ontdek ik een kikker in mijn ketel. Van mieren, kakkerlakken en allerlei ongedierte in mijn kamer kijk ik al lang niet meer op, maar dit was toch weer iets nieuws.
De volgende dag voelen de benen helemaal niet zo sterk aan. De vele kilometers van gisteren zitten in de benen en het vlot niet zo goed. Ik maak van de vele politiecontroles onderweg dankbaar gebruik voor veelvuldige pauzes en een babbeltje. Na zowat 40 km wacht een jeep me op langs de kant van de weg. Miguel is een gewezen profrenner die ooit onderdak heeft verleend aan een Duitse fietsreiziger. Hij wil me dolgraag in zijn huis in San Onofre uitnodigen. Ik twijfel, maar geef er de voorkeur aan om verder te fietsen zodat ik op tijd in Ecuador geraak om Renee te ontvangen. Een vijftal kilometer verderop staat hij weer langs de kant van de weg. Als ik niet bij hem wil logeren moet ik toch minstens met hem mee tot het volgende dorp om samen iets te gaan eten. Hij gidst me deskundig overal rond en praat hondrduit! Hij weet me uiteindelijk toch te overtuigen om enkele dagen bij hem in te trekken en te zien hoe de Colombianen echt leven. Het beeld dat ik hier voorgeschoteld krijg is het beeld van de rijke Colombiaan. Miguel heeft enkele jaren in Nederland vertoefd en is ook in Brugge geweest. In zijn fietscarriere heeft hij 130 amateuroverwinningen verzameld. Hij heeft het ook 2 jaar als prof geprobeerd, maar dat was blijkbaar toch te hoog gegrepen. Ondertussen heeft hij 5 boerderijen in de omgeving van San Onofre. Zelf helpt hij wat met het werk, maar het is toch vooral het personeel dat de boel draaiende houdt. Te paard verkennen we een hele dag lang het gebied van 1 boerderij! Ook hier waren goeie foto's van, maar helaas... Zijn vrouw is lerares en ze hebben een zoon van 10 jaar. Hoewel hij zelf amper werkt en zijn vrouw ook vaak thuis is, is er toch een dienster. Ze hebben ook nog een huis aan zee en nemen me mee op het dorpje daar te leren kennen. Alweer kom ik in betoverende natuurpracht terecht. Een schitterende baai waarin een dorpje ligt waarin alweer geen sprake is van stromend water of elektriciteit. De mensen proberen te overleven van visvangst of het werk op een boerderij. Dat overleven valt niet altijd mee... Al vijf maanden heeft het niet meer geregend! De dieren op de boerderijen sterven van honger en dorst. Jammer genoeg treft sommige families hetzelfde lot als de dieren op de boerderij. Door de aanhoudende droogte is er geen rijst en groeien ook geen andere gewassen. Iedereen looft de nieuwe regering voor de inspanningen die ze levert om de armoede uit de weg te ruimen, maar er is nog heel veel werk aan de winkel! Dit is trouwens 1 van de eerste landen waar ik in terecht kom waar zowat iedereen gelukkig lijkt met het beleid van de regering. Uiteraard is er ook hier veel corruptie, maar dat wordt met de mantel der liefde bedekt. Er worden de afgelopen jaren namelijk grote triomfen geboekt in de strijd tegen de guerrilla en er worden doeltreffende maatregelen genomen om ook de armen wat kansen te bieden... Zonder enige uitzondering is elke Colombiaan ontzettend trots op zijn land! Ze zitten erg verveeld met de slechte reputatie die ze als natie hebben en de inwoners willen er alles aan doenom van die reputatie af te raken. Iedereen reikt me tips aan om veilig te reizen en wil me op alle mogelijke manieren helpen. Miguel doet dat door me gratis kost en inwonen te verschaffen en me begeesterd rond te gidsen in zijn leefwereld. Bovendien is hij eigenaar van een fietsenzaakje en geeft hij mijn fiets gratis een grondige oplapbeurt. Ik krijg een nieuwe ketting cadeau en er komen ook nieuwe rem- en versnellingskabels. Alles wordt netjes in het vet gezet en de wielen worden zorgvuldig uitgelijnd... Van centen wil hij niet weten!
Voor een Excel-bestand met heel wat gegevens zoals afgelegde afstand, gemiddelde en maximale snelheden enzovoort klik je op onderstaande link. Download file now. The link above will open an Excel-file with a detailed log of every single ride I made during this trip.