Bericht voor nieuwe bezoekers aan deze site:
Dit is een blog, dat betekent dat je in het middengedeelte van deze site mijn recentste belevenissen kunt terugvinden. Je kunt hier telkens de laatste 20 berichten die ik heb achtergelaten lezen, de recentste staan bovenaan.
Wie hier voor het eerst komt begint dus helemaal onderaan de site of in het archief bij mei 2006
Wie oudere berichten wil lezen klikt in de rechter kolom op archief.
Klik op het zonnetje hieronder om te zien welk weer het momenteel is in de regio waar ik rondhang.
From Pisco in Peru I continued by bike to the town of Ica and I spent a couple of days in the beautifull lagoon of Huacachina. This lagoon is right on the side of sand desert that is bigger than the Sahara in Africa. It was the perfect spot for some relaxing, but also for crazy rides in sandbuggies and for a lot of sandboarding. After the break, the ride continued to Nasca, where I flew over the famous Nasca-lines. From Nasca I realized that I had to start moving a bit faster so I went to Arequipa by bus. It was great to come back to one of my favorite cities after 6 years and to see some old friends again. I already knew the area around Arequipa, Puno and the Titicaca-lake, so I started a busmarathon to La Paz. The highest capital in the world stroke me as dirty, chaotic and very touristy, but it's amazingly cheap and there's heaps to do in the area. That's how I had my kicks on the famous 'deathroad' downhillmountainbiking and I went climbing the 6088 metres high (19 976 feet) mountain Huayna Potosi. Exhausted as I was after that climb I took another bus to Uyuni. This is way off my route, but it has a 3-day excursion through the surreal saltflats and the extraterrestrial landscapes surrounding them! This was certainly worth the detour!! Rightnow I'm in Potosi, the highest city in the world. Tomorrow I start riding again and in a few days I will leave the Andes mountains behind me and head for warmer areas again...
It looks like it will be a close call on the vote on the right side of the blog. The vote is about the length of my hair by return to Belgium. At this very moment there is a tie of 94 votes between '11cm' and 'you will never come back at all'. Let me know what your opinion is! (btw: the 3 mm when I left was f*cking comfortable! and also a bit sexy?)
Op de poll over mijn haar gaat het er al de hele reis lang razend spannend aan toe. Oorspronkelijk ging het tussen drie resultaten, maar hoe langer hoe minder mensen lijken te denken dat ik mijn haar nog weer afscheer vooraleer ik terugkeer (dat was nochtans belachelijk comfortabel!!) Met precies 383 stemmen is er voorlopig een ex-eaquo met 94 stemmen voor zowel '11cm' als 'Jij komt helemaal niet meer terug'.
Met nog iets meer dan een maand te gaan voor de oorspronkelijk voorziene terugvlucht heb ik het nog niet gemeten, maar begint het toch vulgair lang te worden en komt de 11cm misschien wel in de buurt. Aan de andere kant: ik amuseer me hier hoe langer hoe meer en bovendien lijken er rare dingen aan de hand te zijn ivm met mijn terugvlucht. Een teken aan de wand voor de laatste optie?
Tijdelijke aanbieding: 'mini Lucky Ruben' hier gepresenteerd door Chester. Vervaardigd uit soepel plastiek is het gadget in alle mogelijke bochten te plooien, maar toch is het lekker zacht genoeg voor een warme knuffel! Praat echt!
Prijs: 30 Schriftelijk te bestellen via het secretariaat op het gekende adres. Aanbod geldig tot 9 augustus 2007.
In Bolivië zijn ze er nogal trots op om het te kunnen hebben over de hoogste... De hoogste hoofdstad van de wereld, het hoogste voetbalstadion van de wereld, het hoogst bevaarbare meer van de wereld, de hoogste top van het continent en nu ben ik in de hoogste stad van de wereld. Potosì is vooral bekend voor de mijnen waar alles nog in erbarmelijke omstandigheden en manueel gebeurt. Gisterenvoormiddag ben ik daar dus eens een kijkje gaan nemen en een mens zou er stil van worden. Het doet me eens te meer beseffen dat ik het getroffen heb als leraar in België en ik vrees een beetje als er weer eens een begint te zagen over zijn werk als ik terug ben, dat die een schop in zijn kont krijgt en hier eens mag komen kijken... http://www.youtube.com/watch?v=sQ6r7qNmNYc
Voorlopig hang ik nog wat rond in het verder wel gezellige stadje Potosì. Morgen spring ik weer voor een paar dagjes de fiets op en zeg zo voor goed (wat deze reis betreft) vaarwel aan het Andesgebergte.
De zoutvlaktes hadden indruk op me gemaakt en het leek me een uitgelezen plek om met de fiets nog eens helemaal van de wereld te zijn. Bij terugkomst van de excursie bleef ik dus in Uyuni plakken en pakte de volgende dag mijn boeltje om te fietsen tot ik niets anders meer zag dan wit en blauw... Het lijkt allemaal fake en toch is het puur natuur! Alleen op de wereld, geen teken van leven te bespeuren! Geweldig!
Eerlijk is eerlijk, jullie zijn niet de enigen die mijn dagen zitten af te tellen. Ik ben me ten volle bewust dat het begint in te korten en dus gaat het aan een iets intensiever reistempo. Na de tweedaagse klim waren we rond 16u terug in La Paz. Om 19u zat ik al in de lokale nahtbus naar Uyuni. In het busstation had ik gelukkig nog iets kunnen eten en was er zelfs een warme douche (vooral geluk voor wie die nacht naast me op de bus moest zitten). In de bus zit nog een toerist, een Israeli. Ik heb in mijn hele leven nog maar weinig Israeli's ontmoet die me niet op mijn zenuwen werken. Ze zijn over het algemeen ontzettend arrogant, luidruchtig en vuilpotten. Amid lijkt de uitzondering op de regel te zijn en bij aankomst in Uyuni gaan we die morgen meteen op zoek naar het goedkoopste agentschap voor een driedaagse excursie richting zoutvlaktes en dergelijke.
Een paar uur later zitten we in een LandCruiser. In ons gezelschap een chauffeur, een kokkin, twee Britten en een Japans koppel. We zetten koers richting zoutvlaktes. Deze plek ligt eigenlijk behoorlijk ver van mijn route af, maar ik had er al zoveel leuke dingen over gehoord dat de omweg wel gerechtvaardigd leek. En ik heb het me geen seconde beklaagd. We zitten hier constant tussen 3500 m en 5500 m hoogte, maar ooit was dit een oceaan. Bij het verschuiven van de platen raakte een stuk oceaan gevangen tussen reizende bergen en het water evaporeerde, maar het zout blijft voortbestaan. Resultaat is honderden kilometers (2000 km2) schitterende zoutvlaktes. Het betoverende landschap lijkt niet van deze planeet te zijn... We passeren bij een 'eiland' bezaaid met cactussen en overnachten in een hotel dat volledig van zout is gemaakt. Alles, maar dan ook werkelijk alles is van zout. Dat gaat van de muren, over stoelen en tafels tot zelfs de bedden...
De volgende dagen rijden we verder doorheen buitenaards lijkende taferelen. We komen nabij Chili waar ik voor de lol even de grens overspring en vlakbij de Argentinie. Het landschap varieert van dorre woestijn, over actieve vulkanen, tot sprookjesachtige lagunes bij besneeuwde bergen. Bij de vele stops leeft de spiderman in mij zich uit op de vreende lavaformaties. De extreem koude nachten proberen we te verzachten met grote hoeveelheden Boliviaanse en Chileense wijn. Ik moet zeggen dat het werkt! De ochtend van dag drie zijn we nog maar eens voor dag en dauw uit de veren. De zonsopgang maken we dit keer mee van bij geisers. De atieve vulkaanbodem puft onafgebroken sulferrook uit. In de bodem borrelt een heet goedje onder onze voeten. De stoom die het geheel afstoot stinkt naar rotte eieren, maar is zo lekker warm dat we er toch met veel plezier gaan bovenhangen. Rond 6u30 geeft de thermometer een temperatuur van -15 graden Celsius aan. Aangekomen bij natuurlijke warmwaterbronnen twijfel ik dan ook geen moment om de duik te maken. Voor de zoveelste keer word ik gek verklaard, maar al snel volgen mijn reisgezellen mijn voorbeeld en komt er nog wat volk het hete water in. Ik weet niet hoe het paradijs er uitziet, maar dit komt volgens mij aardig dicht in de buurt!
Drie dagen lang heb ik me op een andere planeet gevoeld. Geen tekenen van beschaving, enkel een aaneenschakeling van de vreemdst mogelijke landschappen, coole activiteiten en bovendien aangenaam gezelschap...
Toen ik in La Paz was vierden ze daar 'San Juan', de langste en koudste nacht van het jaar... Reden om alles waar ze beslag op kunnen leggen in brand te steken, om tonnen vuurwerk af te steken en om liters gluhwein naar binnen te gieten. Je kunt je dus gaan inbeelden dat het daar op meer dan 5000 meter alweer een ijskoude nacht zou gaan worden. Ik was echter voorbereid en met vele lagen kleren kruip ik in een dikke slaapzak en trek daar nog eens mijn eigen flinterdunnen slaapzakje boven. Rond 18u zitten we er al in, want het is de bedoeling om om middernacht op te staan en ons klaar te maken voor een zoveelste avontuur.
Mijn nachtrust verloopt jammer genoeg ver van ideaal. Er liggen in de berghut 12 dapperen (gidsen inbegrepen) en er zijn er duidelijk enkelen die last hebben van de ademhaling. Er wordt naar hartelust gesnurkt en aan weerszijden heb ik een Deen die heftig in mijn gezicht ligt te blazen. Bovendien heb ik voor het eerst verschijnselen die wijzen op soroche (hoogteziekte). Ik heb schele koppijn en veel zin om over te geven. Het ene moment zweet ik me te pletter in al mijn kleren en enkele minuten later lopen koude rillingen over mijn rug. Van slapen komt amper of niets in huis. Ik draai en keer me in alle mogelijke posities en maak van pure ellende enkele uitstapjes naar buiten. Een bijzonder heldere maan verlicht de witte bergflanken en dit fraaie tafereel verzacht de pijn toch een beetje. Als we om middernacht gewekt worden voor het ontbijt twijfel ik ten zeerste of ik hier wel wil aan beginnen. Opgeven staat niet in mijn woordenboek, maar ergens niet aan beginnen gaat me veel beter af. Terwijl iedereen zich enthousiast begint op te maken blijf ik nog even liggen, maar de blijde gezichten om me heen steken het vuur toch aan de lont. Ik sleep me van mn flinterdunne matrasje en bij het stevige ontbijt prop ik mn mond vol met cocabladeren. Als grondstof voor cocaine en de verdoving van tandartsen missen deze bladeren hun effect niet. De hele dag lang lopen we er met zn allen naar hartelust op te kauwen...
Rond half 2 `s morgens staan we paraat. Ik heb van het agentschap alle nodige materiaal en kledij in bruikleen gekregen. Lekker warm en comfortabel. Ik lijk wel zo'n beetje op de kleurboek van een driejarige; maar soit... Vandaag verloopt het volledige traject over ijs en sneeuw. Onder de stevige sneeuwlaarzen komen crampons. Dit zijn ijzeren onderstukken met gemene tanden waardoor het zo goed als onmogelijk wordt om weg te glijden en waarmee je je lekker in de sneeuwwand kunt vasthaken. We hijsen ons alle drie in een harnas en worden met een klimtouw en elkaar bevestigd. De bedoeling hiervan is dat de valpartij van een ongelukkige opgevangen wordt door de anderen die aan het touw hangen. Tot slot krijgen we ook nog een stevige ijsbijl mee. Na een korte uitleg en een beknopte oefensessie vatten we de klim aan. De hoop is om binnen 6 uur de top te berijken en daar de zon te zien opkomen...
Eenvoudige stroken zitten er op deze hoogte en op deze ondergrond nooit bij. Ondanks het feit dat ik bijna niet heb geslapen voel ik me toch in m'n nopjes. De maan verlicht nog steeds de hele omgeving, er zijn ontelbaar veel sterren aan het firmament en ik heb er nu wel lekker zin in om dit varkentje eens te wassen. Snelheid maken is niet de bedoeling. Voetje voor voetje schuifelen we vooruit. Elke inspanning kost hier pakken energie en het is zaak om nog wat over te houden voor "de muur". Na enkele uren gestaag opwaarts stappen wacht ons een eerste technische strook. We moeten een dertigtal meter recht omhoog. De ijsbijl gebruikten we voorheen gewoon als veredelde wandelstok, maar nu bewijst hij echt zijn nut. Telkens weer moet je dat ding hoog boven je hoofd in de ijswand zien te kloppen. Daarna gebruik je de combinatie van arm- en beenkracht om lijf en leden wat omhoog zien te werken. Doseren zit er hier niet in. Eenmaal boven moeten we allemaal even gaan zitten om naar adem te happen. Met veel plezier stel ik vast dat ik een pak sneller recupereer dan mijn gezellen en hier begin ik er in te geloven dat ik de top wel haal. Langzaam maar zeker tsjokken we verder. We zijn betrekkelijk laat vertrokken en nu beginnen we 1 voor 1 lijken op te rapen. Sommigen volharden in de boosheid, anderen keren met tranen in de ogen terug, zij halen het niet... Na een urenlange combinatie van afzien en genieten is het zover! We staan voor "de muur"... Al van heel ver zagen we hem blinken. Onmenselijk lijkt het als je er eenmaal voorstaat. Je bent helemaal aan het einde van je krachten en dan krijg je dit op je boterham. De enige mogelijkheid om de absolute top te bereiken is een imens steile wand van meer dan 250 meter hoog. Door het hoge steigingspercentage is rust of recuperatie op dit stuk geen optie. Het is alles of niets. Velen houden het ten einde raad op niets en wachten hier op de zon. Ook 1 van de Denen ziet het niet zitten... We kunnen hem echter overtuigen en na een preventieve pauze en een laatste stuk chocolade, een slok water en een nieuwe lading cocabladeren gaan we er tegenaan. Verstand op nul en tot het uiterste gaan, daar hou ik van! Ijsbijl inkloppen en omhoog. Ijsbijl inkloppen en omhoog. Ijsbijl inkloppen en omhoog... Ruim een uur doen we er over, maar het gevoel op de top is onbeschrijflijk!! De timing is perfect, aan de horizon zien we de kleurschakeringen en langzaam maar zeker komt de zon boven de grillige horizon piepen. Compleet uitgeput moeten we er even gaan bij liggen. Aan de andere kant van de berg zien we de schaduw van deze prachtige piek uitstrekken over de hoogvlakte tot aan het Titicacameer. In de bergvallei hangt een wolkendek dat samen met de opkomende zon voor een onvoorstelbaar kleurenspel zorgt... Trots nemen we de tijd om er even bij stil te staan. 6088 meter! Nog goed 2500 meter scheiden ons van het dak van de wereld, zo heb ik weer iets om van te gaan dromen...
Het gevoel op de top is voor mij weer een energiebom geweest, maar de Denen hebben het moeilijk. De afdaling weegt zwaar door op de dijbenen en er moeten heel veel pauzes ingelast worden. Na ruim drie uur dalen komen we afgepeigerd terug bij het highcamp. Tijd voor een lichte maaltijd, de rugzakken weer inpakken en nog een uur of 2 verder dalen...
Ook dit is weer maar eens een onvergetelijke ervaring geweest. Terwijl jullie daar mijn dagen zitten af te tellen heb ik het gevoel dat het steeds maar beter wordt en dat er geen einde lijkt te komen aan de aaneenschakeling van hoogtepunten!!
Geduld oefenen leer je in Zuid-Amerika op de harde manier. Nu is het ook even aan jullie... Ze schoppen me buiten uit het internetcafé, dus moeten jullie eventjes geduld oefenen om te weten of we uiteindelijk de magische kaap van de 6000 meter hebben weten te overschrijden!
Morgen meer nieuws over de beestachtige klim en de onvergetelijke dagen die daarop volgden. Er is ook een nieuw filmpje op weg en zoals beloofd komen er ook een heleboel schitterende foto's online.
Na een uiteindelijk toch nog leuke afdaling van de deathroad wil ik weer mijn eigen grenzen verkennen. Vanuit La Paz zie je overal de majestueuze berg 'Huayna Potosí' uitdagend loeren. Deze imposante mastodont van 6 088 meter hoof is bij alpinisten vanover de hele wereld beroemd en berucht vanwege "La Pared" of "De Muur"... Op een hoogte van ruim 5800 meter wacht de dappere klimmer namelijk een beest van een afsluiter. Door velen begeerd, lang niet voor allen weggelegd besluit ik de uitdaging aan te gaan.
De klim wordt over twee dagen verdeeld. Ik vertrek vanuit La Paz samen met twee sportieve Denen van 22 jaar en een lokale gids. We krijgen een heleboel klimuitrusting mee, maar de eerste dag is dat alleen maar extra belasting. We vertrekken namelijk op een geplaveid pad. De temperatuur is hier nog om en bij de 15 á 20 graden en met de zware rugzakken (met klimlaarzen, crampons, ijsbijl, slaapzak, eten en drinken, ...) is het zweten geblazen. Langzaam maar zeker vervaagt het pad en uiteindelijk houdt het op te bestaan. De lucht wordt ijler, de temperatuur daalt, de omgeving wordt ruwer en robuuster en het gevoel dat we een berg aan het beklimmen zijn maakt nu echt zijn intrede.
Die dag zwoegen we ons tot het 'highcamp'. Op 5130 m hoogte wacht ons een berghut waar we in de vooravond moe maar tevreden onze zware rugzakken kunnen droppen. We genieten van een zoveelste schitterende zonsondergang en duiken heel vroeg de slaapzak in voor wat een ijskoude nacht beloofd te worden...
Ik vertelde jullie al dat La Paz zelf me niet echt kon boeien, maar dat de omgeving des te meer te bieden heeft. Één van die dingen kon ik als fietsreiziger onmogelijk links laten liggen. In de buurt van La Paz loopt namelijk "el camino de los muertos", vrij vertaals naar "the deathroad" of "de dodenweg". Op een hoogte van goed 4700 m start een duizelingwekkende afdaling. Oorspronkelijk gaat het over een goede asfaltweg, maar al snel verandert het traject in een kiezelpad. Aan de linkerkant is er nonstop een gigantische afgrond terwijl je tot 1300 meter daalt, werkelijk indrukwekkend. De dodentol op dit pad bleef in de eerste helft van 2006 op 43 slachtoffers steken. Voor wie het lot wil tarten worden vanuit La Paz tours georganiseerd om deze afdaling te fietsen. Ik informeer om dit met de eigen fiets te doen, maar dan kan ik geen verzekering krijgen en dat wil ik mijn oudjes toch niet aandoen... Ik krijg een blitse Trek met vering en schijfremmen onder mijn kont geschoven en zie het helemaal zitten! Toch valt het me in den beginnen zwaar tegen. Ik zit met twee koppels opgescheept en de twee gidsen willen de groep koste wat het kost samen houden. Het stuk op de asfaltweg moet ik me beperken tot het bestrijden van de kou en de vaak. Op de offroad laat ik af en toe een groot gat om dat in 1 ruk toe te knallen en dus kan ik me al iets meer uitleven. Jammer genoeg beperkt de bewolking en de regen het zicht, dus van mooie vergezichten is amper sprake. De dieperik inkijken is echter steeds weer zeer spektaculair! Toch moet ik er steeds gaan bijdenken dat ik met mijn eigen volgeladen tweewieler af veel en veel gekkere afdalingen heb gereden. Net terwijl ik me zit te bedenken dat het eigenlijk zonde is van mijn geld, komt de achterste gids naast me rijden. Hij heeft in de mot dat ik wel met een fiets overweg kan en dat ik me begin te vervelen. Hij komt me vertellen dat er ons maar een half uurtje meer rest en dat ik me daarin mag uitleven. Ik kan de glimlach op mijn gezicht niet verbergen en vraag hem hoe ik weet waar het afgelopen is. Hij gaat ook aan het lachen en daagt me uit. Er wacht ons een lekker stuk afdaling en een slotklimmetje van zowat anderhalve kilometer, boven is een dorpje. Als ik voor hem in het dorpje aankom hoef ik de 38 dollar niet te betalen!! Ik check nog even of hij het wel meent, maar nog voor ik antwoord krijg gaat hij er als een bezetene vandoor. Het is duidelijk dat hij de afdaling kent als zijn broekzak, dus moet ik me beperken tot het op een veilige afstand volgen van zijn spoor. Na een tijdje kijkt hij om en zie ik de verbazing op zijn gezicht dat ik nog volg. Hij is merkbaar vastberaden me er af te rijden en drijft de risico's wat op. Het is onverantwoord dat ik in deze natte steenslag met de dieperik aan mijn linkerkant de limieten opzoek, maar wie dit hier af en toe heeft gevolgd weet dat er geen stoppen aan is als de adrenaline eenmaal de bovenhand haalt. We leven ons helemaal uit, tot op de limiet en erover. Meer dan eens voel ik zowel voor- als achterwiel schuivers maken. Meer dan eens komen beide wielen los van de grond en meer dan eens kom ik akelig dicht bij de afgrond, maar ik bijt me vast in het achterwiel van de gids... Zodra het slotklimmetje begint ga ik naast hem rijden. Hij kijkt me met vragende ogen aan en een tikkeltje arrogant geef ik hem een 'Paul-Herrygers-schouderklopje'. Ik ga recht op de trappers staan en met een paar stevige lendenrukken laat ik hem voor goed achter. Gedreven door de adrenaline en de bijna 10 000 trainingskilometers ga ik niet meer neerzitten en maak er 1 lange sprint van. Terwijl ik sta na te genieten komt de brave man met een groen lachje op zijn gezicht ook aangereden. "Coureurs scheren toch hun benen?", zegt hij. Hij daagt nooit toeristen met geschoren kuiten uit, maar dit keer heeft hij duidelijk buiten de waard om gerekend... Nog maar eens Lucky Ruben dus! Ik slaag er in Bolivië sowieso al niet in om mijn dagbudget van 25 euro uit te geven en dan laten ze me de leukste dingen ook nog eens gratis doen...
Onvergetelijke avonturen, pakken adrenaline, extreme kou, uitzonderlijke hoogtes, buitenaards mooie landschappen, heel veel goed gezelschap, nog maar eens de grenzen van mijn eigen kunnen afgetast... Alle ingrediënten om van de afgelopen week één van de meest memorabele van de reis te maken!! Nu heb ik weinig tijd, want het avontuur gaat aan superhoge snelheid voort, maar binnenkort komen jullie weer sterke verhalen en enkele van de allerbeste foto´s tegemoed!
Tot die tijd: alvast een heel leuke vakantie voor alle collega´s en studenten!
Ik heb even een versnelling hoger geschakeld. 't Is te zeggen, ik heb er een busmarathon opzitten. Vanuit Arequipa was het zowat 5 uur bus tot Puno aan het Titicacameer. Ook Puno en het meer (dat we uit de aardrijkskundeboeken kennen als het hoogst bevaarbare meer ter wereld) ken ik al, dus wou ik er niet al te lang blijven. Ik hoopte met de boot de oversteek naar Bolivië te kunnen maken. Dat kan, maar het prijskaartje valt me met 150 dollar toch een beetje tegen. Ik laat er geen gras over groeien en stap meteen op een bus naar Copacabana. Na nog eens ruim 3 uur bussen kom ik aan in Copacabana, nog niet mijn bekende eindbestemming in Rio de Janeiro, maar de Boliviaanse versie. Ik pik nog maar eens een schitterende zonsondergang mee en besef al snel dat hier verder niet veel te zien is... Ik zet mijn busmarathon dus verder en nog eens 3 uur later kom ik afgepeigerd aan in La Paz.
Er zijn nog maar weinig hoofdsteden die mij hebben weten te bekoren en ook al is La Paz de hoogste hoofdstad van de wereld, het vormt voor mij niet echt een uitzondering. Ik heb al veel reizigers gekruist die laaiend enthousiast waren over deze stad, maar op het eerste zicht lijkt de charme mij ver zoek. Oorspronkelijk zie ik enkel veel chaotische drukte, viezigheid en een opeenhoping van toeristen... Naar mate de tijd vordert moet ik mijn mening alweer een klein beetje bijschaven. Ik weet dan toch een leuk pleintje te vinden en slaag erin om de toeristenmeute wat te ontlopen. Bolivia is zonder twijfel met voorsprong het allergoedkoopste land van deze reis. Als ik in La Paz dan ook nog eens op een zwarte markt stoot die zowat de omvang moet hebben van het grondgebied Torhout, moet ik mijn koopwoede wat proberen te temperen. Mijn enige lange broek zag al een tijdje af. Hier en daar een hapering of een gaatje stoorden me niet, maar sinds gisteren liep ik letterlijk en figuurlijk met heel mijn gat bloot. Op zoek naar een lange broek dus. In België kan ik het met mijn lange, magere benen soms al eens moeilijk hebben om een broek te vinden, maar nu zit ik dus in Bolivië... Ik loop al zowat drie weken tevergeefs te zoeken naar slippers in een maat 46 en vrees een beetje voor de queeste naar een broek. Tot mijn grote verbazing vind ik betrekkelijk snel iets wat aanvaardbaar is. Het lijkt nog steeds alsof ik onder een trein heb gezeten (om de woorden van mij moedertje eens aan te halen), maar ik kan er toch mee over straat komen en mijn kont is tenminste bedekt. Ik moet me echt inhouden op deze gigantische markt. Alles van elektronica, over kleding tot voeding gooien ze hier echt aan belachelijke dumpprijzen naar je kop; maar een fietsreiziger die al een lijvige Spaanstalige bijbel meesleurt moet toch wat opletten...
Na Nasca was de volgende bestemming op mijn agenda Arequipa. Tussen Nasca en Arequipa liggen andermaal honderden kilometers dorre woestijn en een stevige klim tot goed 2800 m hoogte. Ik vertrek vol goede moed uit Nasca voor een totale afstand van net geen 600 km en omdat er wat haast begint bij te zijn hoop ik die in 5 dagen te kunnen overbruggen. Die hoop wordt echter al snel de kop ingedrukt. Een ziedende wind raast doorheen de woestijnlandschappen rondom Nasca en natuurlijk heb ik die recht op kop! Een uur lang bied ik dapper weerstand, maar ondertussen ga ik ook aan het rekenen. Met deze briesende rotwind kom ik amper vooruit en wordt het een hele opgave om binnen de week in Arequipa te raken... In mijn koppeke overloop ik ook nog eens wat er nog allemaal op mijn verlanglijstje staat vooraleer ik op 20 juli vdb oppik in Rio, en dat is nog héél wat!! => Ik keer mijn kar en laat me terug naar Nasca waaien om daar op een nachtbus naar Arequipa te wachten.
Arequipa is 1 bom nostalgie voor mij! Het was 6 jaar geleden mijn eerste stop in Peru en de plaats waar ik afspraak had met de drie gezellen die al een paar dagen langer het land teisterden. Bovendien had de stad een hele goeie indruk op me nagelaten! Ze zijn trots op het feit dat ze 360 dagen per jaar in volle zonneschijn baden, de bijnaam 'de witte stad' hebben ze niet gestolen, van in de hele stad zie je de prachtige vulkaan 'el Misti', een feestje is er nooit veraf en bovendien hebben we daar nog vrienden rondlopen. Ik doe mijn aankomst van toen nog eens over. Ik kom 's morgens ongeveer rond hetzelfde uur op de plaza de armas aangefietst als ik er toen afgezet werd door een taxi. Ik ga aan hetzelfde tafeltje zitten waar ik destijds genoot van mn allereerste ontbijt op Zuid-Amerikaanse bodem. Ik was er toen nog van overtuigd dat ik met 2 euro een batje deed, ondertussen weet ik wel beter... Daarna ga ik op het bankje voor de kathedraal zitten. Daar hadden we in 2001 afgesproken en lieten de f*ckers me zowat een uur wachten... Ik huppel verder met een brede glimlach door de stad en haal op elke hoek weer een nieuwe herinnering boven.
De volgende dag heb ik om 10u een date met Brenda. In de goeie ouwe tijd hadden Pieter, Thijs en Thomas zowaar elk een verovering gedaan in Arequipa. Ik zit zo niet in mekaar, dus moet ik het stellen met het opzoeken van hun exen... Milagros antwoordt niet op haar mails en Krum woont tegenwoordig in Duitsland, maar met haar zus Brenda heb ik al een tijdje afgesproken dat we er samen nog eens zouden op uit trekken. Belachelijk stipt ben ik op de plaats van afspraak en maak me op om een poosje te wachten. Brenda is namelijk een volbloed Latina en leeft dus ook volgens de latino-klok. De tijd gaat snel, want er is heel wat heibel in de stad. De bevolking is razend omwille van de aanhoudende stijgingen van belastingen en taxen. De laatste taxverhoging op de brandstof deed ook bus- en taxiprijzen stijgen en dat raakt hier rechtstreeks het overgrote deel van de bevolking. Het gevolg is een algemene staking van alle diensten, niet 1 wagen in de stad en een heleboel betogingen. Rond kwart voor 11 bel ik Brenda toch eens op. Die blijkt nog thuis te zitten want door de staking kan ze met geen middelen in het centrum geraken. We verzetten de afspraak met een dagje en samen met de pas ontmoette Amerikaanse Deborah geniet ik de hele dag van het spektakel dat zich in de stad afspeelt.
Bij de tweede poging tot afspraak ben ìk het die een ietsje te laat is en Brenda staat me zowaar al op te wachten. Ik moet twee keer kijken, want in 6 jaar tijd is er veel veranderd. Ze is een paar kilootjes bijgekomen en aan haar hand hangt tegenwoordig een dochter van 2 jaar oud... Het is een blij weerzien en uiteraard hebben we elkaar heel wat te vertellen. Met z'n drieën rijden we de hele omgeving van Arequipa af om op alle toeristische bezienswaardigheden bijzonder spontane foto's te nemen. Ook nu weer moet ik bij de familie langs en het zal jullie niet verwonderen dat de ontvangst nog maar eens superhartelijk is. Met de hele zwik gaan we uit eten en ik word de oren van mijn lijf gevraagd.
Het toeval wil dat er die avond net feest in de stad is. 'Fête de la musique', op diverse plaatsen in de stad geven muzikanten het beste van zichzelf. Daar kan ik natuurlijk niet op ontbreken! Samen met 3 Zweden ga ik de sfeer opsnuiven. Het gevolg is dat ik het de volgende morgen moeilijk heb om het bed uit te geraken. Toch sta ik om half acht al gepakt en gezakt klaar om opgepikt te worden door Don Julio. De vader van Brenda en Krum vindt het onverantwoord dat ik zo in mn eentje tot het busstation zou moeten fietsen en komt me dus samen met zn vrouwtje oppikken. Ze doen me nog beloven dat ik Krum een bezoekje breng in Berlijn; ik heb daar allerminst een probleem mee. Wat me minder bevalt is het kleinigheidje dat ze nog meegeven voor haar: een immense bijbel is nou niet meteen wat een fietsreiziger graag meesleurt. Maar goed, zo heb ik leesvoer voor als er zich ooit eens een dood moment zou aandienen.
Toch een beetje met zware benen van het minivoetballen rijd ik verder tot Nazca, bekend van de mysterieuze lijnen. Nabij de stad Nasca zijn in de harde woestijnbodem gigantische figuren getekend die enkel vanuit de lucht waar te nemen zijn. Met mn veloke passer ik langs de bewuste terreinen en merk er inderdaad nix van. Langs de Panamericana staat gelukkig een uitkijktoren en vanop die toren zijn twee figuren waar te nemen. Voor het bezichtigen van de overige figuren stap ik de volgende morgen samen met een Hongaars koppel en een Peruaanse piloot in een mini-vliegtuigje. Er zijn heel veel kriskras lijnen te zien, maar er zijn ook heel duidelijke afbeeldingen waar te nemen. De figuren beelden vooral dieren uit. Zo is er een aap, spin, kolibrie, walvis, condor, ... Maar er zijn ook handen, een boom een een mannetje dat ze hier als 'de astronaut' bestempelen.
Over de oorsprong en betekenis van de lijnen (die variëren in ouderdom van 2500 jaar tot 1500 jaar, maar pas zo'n 100 jaar geleden ontdekt werden) is heel wat onduidelijkheid en onenigheid. Archeologen houden het op symbolen om de goden te eren en gaan er van uit dat ze gemaakt werden door een heel ver gevorderde Nasca-beschaving uit die tijd. Critici werpen heel wat argumenten op om die stelling te ontkrachten. Hier in de streek zijn geen apen noch walvissen en die beschaving mag dan al gevorderd geweest zijn, ze konden de figuren onmogelijk vanuit de lucht gezien hebben... Bovendien zijn ook heel wat grote trapeziums en driehoeken te zien. Wat moeten die voorstellen? Archeologen gokken op ceremonieplaatsen, anderen houden het op afdrukken van spaceshuttles. En wat doen we met 'de astronaut'? Leuk detail vind ik dat de handen die afgebeeld zijn op de bodem maar 9 vingers hebben. Ook de aap heeft maar 9 vingers. Ook Maria Reiche (die de lijnen ontdekte, onderzocht en in kaart bracht) had maar 9 vingers...
De tiental dagen op grote hoogte moeten me deugd gedaan hebben, want nu ik weer door de vlaktes op zeeniveau trek lijk ik geen grenzen te hebben. Met een verbazingwekkend gemak blijf ik maar de grote molen ronddraaien en ik lijk maar niet moe te worden. Heel eventjes moet ik toch halthouden omdat ik twijfel over de te volgen weg. Van die gelegenheid maakt een heel vriendelijk gezinnetje gebruik om me even binnen te roepen en me bij een glas vers fruitsap de oren va het lijf te vragen. Andermaal kent de gastvriendelijkheid hier geen grenzen. Erg breed hebben ze het niet maar ik heb al slechter gezien. Stromend water is er niet, een dak boven het hoofd wel. Er is zelfs elektriciteit (waar ze heel spaarzaam mee omspringen) en er zit zowaar glas in de ramen en een slot op de deur! Het is nog vroeg in de middag, maar ik besluit toch om bij hen te overnachten. Vooral het feit dat de man des huizes me uitnodigt voor de wekelijkse vrijdagavondminivoetbalpartij geeft de doorslag. Het nieuws dat er een fietsende gringo op bezoek is doet al weer snel de ronde en tantes, zussen en moeders worden er van alle kanten bijgeroepen. Ze besluiten voor deze blijde gebeurtenis ook 1 van de 2 geiten te slachten en daar moet ik natuurlijk bij assisteren... Heel zorgvuldig wordt het beestje gestript en er gaat werkelijk niets, maar dan ook absoluut niets van het hele beest verloren! Terwijl ik met Victor nog eens mijn voetbalkunsten ga testen (de snedige sprintjes blijven toch achterwege en ik voel dat ik explosiviteit mankeer) buigen de vrouwen zich over het vuur (en dat mag je hier nog letterlijk nemen). 's Avonds dus liters en liters geitensoep...
Ik krijg de volgende morgen ook nog een ontbijt geserveerd en ze doen er alles aan om me daar nog een dagje te houden. Ik bedank echter vriendelijk, the trip goes on! On to Nazca!
Ik liet jullie weten dat er maar 1 fietsdagje gepland was tot Ica en dat ik dan weer iets kon gaan doen waar ik al een tijdje naar uitkeek. Ik heb de daad bij het woord gevoegd en het was weer maar eens geweldig de moeite. In Pisco deelde ik de kamer met 7 Colombiaanse studenten die tijdens hun vakantie hun continent rondtrekken. Zij bussen tot Ica en ik fiets tot daar, maar ´s avonds delen we weer de kamer. 7 regelrechte kiekens en daar moeten ze mij dan bijgooien... Huacachina is een Lagune niet ver van het stadje Ica en aan de rand van een gigantische zandwoestijn. In tegenstelling tot de vele woestijnen die ik op mijn tocht al doorkruist heb, is dit er wel een zoals je ze je voorstelt van uit de filmpjes. Ik waan me temidden de Afrikaanse Sahara en dus moeten we dan ook van Parijs-Dakartje gaan spelen! http://www.youtube.com/watch?v=FFjTC0CIbz0 en http://www.youtube.com/watch?v=kQINo-Wk7E8 Het rondcrossen met de zandbuggy is voor een bende kiekens op zich uiteraard al dulle leute, maar eigenlijk is het slechts het middel om bovenop de hele hoge duinen te geraken (te voet klim je toch al snel een half uurtje aan zo'n berg zand). Boven geraken betekent genieten van schitterende landschappen recht uit de boekjes geplukt! Maar boven geraken betekent hier vooral naar beneden kunnen!! Naar beneden doen we al boardend. Het sandboarden lijkt behoorlijk veel op snowboarden in diepsneeuw, maar je moet al een steile helling hebben om dezelfde snelheden te ontwikkelen en je kunt het gewoon in je blote buik doen!! Sparend voor deze avonturen heb ik vorige winter de snowboardreizen met pijn in het hart aan mij voorbij laten gaan, dus doe ik mijn best om hier de schade in te halen. Bovendien is de lagune van Huacachina wel een geschikte plaats om wat te chillen en kan ik het gezelschap van de Colombianen wel verdragen, dus blijf ik hier een paar dagjes plakken...
If I want to complete everything I have in mind, I won't be able to make it to Rio de Janeiro (my final destination) in time. So I decided to take a bus to Lima and save some 500 kms that way. In Lima, I surprisingly had a good time, also thanks to some cool Peruvians I met there. Eventhough I was complaining about the lack of time, I didn't take the shortest way out of Lima. Instead I made a ten day detour through the highest mountains on the continent... I slowly biked my way up to almost 5000 m (15000 feet) to cross the Abra Chonta. Not an easy task for the body, but I got rewarded with the best views ever!! Amazing lagoons everywhere, unspoiled landscapes dotted with alpaca´s and a very long adrenaline-provocing downhill!
By now I made it to the Peruvian coast again and in Pisco I took an excursion to go and see the Islas Ballestas. Sea-lions, pinguins, dolfins, flamingo's and a lot of tourists. Some difference with the last couple of days, but a great place to kick back some 'pisco sours' while I got stuck because of the damage I did to the bike coming down from the Andes peaks...
From here I will stay along the Peruvian coastline for a couple of days, before making my way up to Arequipa and Puno.
Het is donker tegen dat ik in het kustplaatsje Pisco aankom en dus ga ik snel op zoek naar een goedkoop hotelletje. Ik kom terecht in een herbergje waar ik de vijfde Belg op deze reis ontmoet (vdb inbegrepen). Antoine is een Brusselse leraar (ook geboren in '81) die er samen met zijn Luxemburgse vriendin een jaartje tussenuit is geknepen voor een wereldreis. We kunnen het heel goed met mekaar vinden en terwijl jullie massaal naar de stembus trekken, maken wij een excursie naar de 'Islas Ballestas'. Soms kom je er niet onderuit en moet je om mooie dingen te zien mee in excursies... We komen in een bootje met 30 andere toeristen terecht en in de eilandenarchipel varen zo'n vijftal van die bootjes rond. Even wennen toch na de eindeloze rust en kalmte van de ongeschonden Andes... Het zonnetje steekt zich ook nog eens weg, maar verder is het voor de verandering nog maar eens een schitterende dag! De rotsformaties van de eilandjes nemen werkelijk alle mogelijke vormen aan en worden overspoeld door een rijke variatie aan zeebeestjes. De namen van alle vogelsoorten gaan er bij mij het ene oor in en het andere oor weer uit, maar ik heb wel oog voor de vele zeeleeuwen en pinguins. Later die dag zien we ook nog flamingo's en dolfijnen! Super gewoon!
Bij het terugvaren passeren we ook nog aan een enorme figuur in het zand. Er is discussie of het om een kandelaar of een cactus gaat, maar omdat het om een figuur van 300 jaar voor Christus gaat, lijkt een kandelaar me nogal onwaarschijnlijk...
De stad Pisco ontleend ook zijn naam aan de nationale drank van Peru. Op basis van deze sterke brandewijn van Peruaanse druiven wordt één van mijn favoriete coktails gemaakt: Pisco Sour! Veel meer heeft dit stadje niet te bieden, maar ik laat het dus niet aan mijn hart komen dat ik hier een dagje vastzit. Ik zit vast omdat ik op zondag in de hele stad niemand kon vinden die me degelijk materiaal kon leveren om aan mijn achterwiel te werken. Er zijn bij de 'mercado' wel enkele kerels die aan fietsen sleutelen, maar ze hebben enkel goedkope troep natuurlijk... Er is er 1 in de stad die heeft wat ik zoek en op maandag kan ik daar mijn wiel achterlaten. Even twijfel ik of het zaakje wel te vertrouwen is, maar tegen de maandagavond heb ik opnieuw een recht en hopelijk sterk achterwiel. Klaar om weer verder te fietsen. Ik plan maar 1 fietsdagje en hoop dan in Ica weer iets te kunnen gaan doen waar ik voor de reis al behoorlijk naar uitkeek...
Als ik het over afdalingen heb, dan wrijf ik zelf in mn handjes, maar zijn er ook een paar die met recht en reden hun hart vasthouden. Topsnelheden breken zit er hier omwille van de staat van de weg niet in. Ontspannen naar beneden dokkeren is al evenmin van toepassing. Omwille van de staat van de weg is opperste concentratie steevast genoodzaakt, zowel om de fiets in de mate van het mogelijke te sparen, als om niet van de weg af te sukkelen. Ik heb er geen moment aan getwijfeld om dit keer wél de helm op te zetten, http://www.youtube.com/watch?v=jqJdZEd2T_0 want als je hier in een onbewaakt moment toch van het pad af raakt... dan wacht de dieperik... Indrukwekkende kloven werken hun weg steil tot aan het riviertje. Sneller dan 30 km/u zou hier absoluut gekkenwerk zijn!! Velen deden het al, maar vanaf nu krijgt iedereen dan ook officieel de toestemming om me gek te verklaren. Ik laat me toch enkele keren verleiden om tot aan goed 50 km/u te gaan... De adrenaline gíért door de aderen, de hartslag gaat in overdrive en alle gezonde verstand moet plaats ruimen! Vroeg of laat moeten fiets of ikzelf eraan geloven. Een spaakbreuk doet me uiteindelijk verplicht wat gas terug nemen. Ik vrees even dat het achterwiel het niet helemaal tot aan zee zal redden. Het gaat van kwaad naar erger... Bovendien ziet het er even naar uit dat ik na bijna 9000 km op het Amerikaanse continent dan toch de primeur van een lekke band zal mogen melden. Maar hoogstwaarschijnlijk is het gewoon het verschil in luchtdruk geweest waardoor ik een tweetal keer wat lucht moest bijpompen. Na meer dan 7 uur op de fiets te hebben gezeten kom ik met een zeer wankel achterwiel tegen valavond aan zee aan. Nu ik weer op zeeniveau ben heb ik het gevoel dat ik de wereld aankan en ik haal dan ook nog eens het onderste uit de kan om tot Pisco te snellen...
Lekker ingeduffeld trotseer ik die nacht de vrieskou in m'n tentje en ik heb er niet de minste moeite mee om het klokje rond te slapen!! Van fietsen komt er de volgende dag niet zo heel veel in huis. Er wacht me nog niet meteen een afdaling, maar hier op deze indrukwekkende hoogte fiets ik van het ene spiegelmeer naar het andere. In totaal 250 lagunes verfraaien deze hoogvlakte en na elke bocht heb ik weer zo'n schitterend zicht dat ik er even moet bij gaan zitten...
Wie geen liefhebber is van foto's van uitgestrekte Andeslandschappen met fraaie lagunes en alpaca's kan zijn tijd beter besteden aan een nuttigere bezigheid zoals tv-kijken of zo. Maar wie dat soort kiekjes wel kan smaken gaat beter rustig zitten en neemt er even wat tijd voor, want (al zeg ik het zelf) er wachten jullie enkele juweeltjes!
Na zo'n 40 rustige kilometers kan ik een bed versieren in een dorpje. Klaar om de volgende dag de afdaling richting kust aan te vatten...
Voor een Excel-bestand met heel wat gegevens zoals afgelegde afstand, gemiddelde en maximale snelheden enzovoort klik je op onderstaande link. Download file now. The link above will open an Excel-file with a detailed log of every single ride I made during this trip.