Bericht voor nieuwe bezoekers aan deze site:
Dit is een blog, dat betekent dat je in het middengedeelte van deze site mijn recentste belevenissen kunt terugvinden. Je kunt hier telkens de laatste 20 berichten die ik heb achtergelaten lezen, de recentste staan bovenaan.
Wie hier voor het eerst komt begint dus helemaal onderaan de site of in het archief bij mei 2006
Wie oudere berichten wil lezen klikt in de rechter kolom op archief.
Klik op het zonnetje hieronder om te zien welk weer het momenteel is in de regio waar ik rondhang.
Op zaterdagavond was ik dus in Chiclayo aangekomen en omdat ik toch alweer een dag of 5 buiten de 'beschaving' vertoefde plande ik om hier wel een paar dagjes te blijven hangen. De zondag voegde ik de daad bij het woord en relaxte ik gewoon wat. Een bankje in het zonnetje, wat rondslenteren, de kont laten recupereren van de martelgang de dag ervoor... Maar het ging al snel weer kriebelen! Ik had het de afgelopen dagen zo naar mijn zin op m'n fiets dat ik er de maandag alweer tegenaan wou. Wat stond me te wachten? Zo'n 200 km woestijn... Andermaal vloog ik er vol goede moed in, maar mijn enthousiasme werd al snel getemperd. Een snoeiharde tegenwind maakte het me superlastig en mijn kont vond het even niet zo plezant meer op mijn oude, afgeleefde zadel. Gedurende een twintigtal kilometer leverde ik een verbeten gevecht met de elementen, maar dan boog ik toch het hoofd... Ik maakte rechtsomkeer en stapte op de eerste bus naar Trujillo, zo'n 200 km verderop. Trujillo is best een aangename stad en bovendien zijn in de streek heel wat interessante archeologische sites van de Chimu. De Chimu regeerden gedurende ruim 500 jaar in het noorden van Peru tot ze in de jaren 1400 overmeesterd werden door de machtige Inca's. Met de fiets trek ik er dus op uit om de indrukwekkende stad Chan Chan te gaan bewonderen en de volgende dagen heb ik ook nog een paar tempelbezoeken op het programma staan. Dit alles met de fiets, zonder bagage; zo voel ik me net een Telekomrenner uit het midden de jaren '90!!
Met ruim 10 liter water, voldoende eten in blik, spaghetti en een voer bananen en mandarijnen vertrok ik dus voor wat 210 km doorheen de droogste woestijn van Peru moest worden. Een dag van 100 km en eentje van 110 had ik deskundig berekend. Betrekkelijk lange dagen, maar gezien het vlakke parcours en het gebrek aan stopplekken onderweg zeker geen onoverkoombare klif; ik heb wel al voor hetere vuren gestaan. Het begin gaat dan ook voortvarend. 's Morgens is er van wind amper of geen sprake. Ik heb een stevig ontbijt achter de kiezen en de eerste vijftigtal kilometer gaan wel heel vlot. Het is dan ook nog vroeg in de namiddag als ik met ruim 80 km op de teller bij een wegwijzer kom: Chiclayo (mijn bestemming is dat) 210 km... Even slikken is dat toch! Hebben ze me in de vorige stad (en op de kaart) even voor 80 km foute info gegeven! Maar goed, ik voel me sterk en het is nog relatief vroeg, dus besluit ik er een extra inspanning uit te persen en toch maar te proberen om in 2 dagen mijn bestemming te berijken. En natuurlijk is het geluk weer aan mijn zijde. Hoewel er op de kaart helemaal niets te zien is en men mij verzekerd heeft dat er van steden noch dorpjes sprake kon zijn, ben ik nog maar eens Lucky Ruben. Na ruim 120 km begint de duisternis te vallen en ga ik dus uitkijken voor een plekje om mijn tentje op te slaan en om wat te gaan koken. Maar wat duikt er van achter 1 van de vele duinen op? Een verzameling hutjes! Één van de hutjes heeft zelfs een bordje waar in amper leesbare letters opstaat 'restaurant'. Net als ik in mn handen ga wrijven dat ik niet hoef te koken doet een ventje mij stoppen. Hij wil de klassieke babbel (die me ondertussen serieus de keel uithangt) maken, maar in zijn enthousiasme weet hij me ook te vertellen dat er bij zijn zus nog wel een kamer leegstaat en dat ik daar vast wel terecht kan... Op naar de zus dus! Ik word er zwaar in de watten gelegd. Rijst, kip en water á volonté! Gas, stromend water of elektriciteit is er hier zo in het niemandsland natuurlijk niet. Voor de plaatselijke bevolking is een fietsende gringo dan ook een welgekomen attractie. Ik word van alle kanten met vragen en opmerkingen bestookt en het wordt een gezellige boel daar rond het kaarslicht onder de stralende sterrenhemel. De wc is een put in de grond, mijn matras is van stro, van douches is geen sprake maar ze zijn trots me hun ton met water te kunnen aanbieden om me wat te verfrissen en de verwelkoming is er één van de welgemeendste die je je kunt inbeelden. De volgende morgen ben ik om 6u klaar om weer op de fiets te springen want er staan zowat 160 km op het menu. Samen met de opkomende zon ontwaakt ook het hele 'dorpje' en er zijn er een paar paraat om me uit te zwaaien. Heerlijk is het om met de ontwakende natuur op pad te zijn. Behalve de beestjes, de zandduinen en hier en daar wat stroken met lage bebossing is er nergens iets te zien. Urenlang ben ik alleen op de wereld! Het hele scenario geeft me tonnen energie en ik besluit het tempo wat op te drijven. Het is amper na de middag als ik met 140 km op de teller de bewoonde wereld nader. Ik neem dan ook rustig de tijd om de restanten van Inca-piramides te gaan bezoeken en wat te rusten vooraleer ik verderga. De langste rit tot hiertoe heeft me in ruim 7 uren en na meer dan 170 km succesvol tot in Chiclayo gebracht. Ik heb nog veel eten over, maar de watervoorraad heb ik tot de laatste druppel opgebruikt.
De beachtime op het strand van Máncora deed me deugd en liet me toe de batterijen helemaal op te laden. Ik was trouwens helemaal in m'n nopjes dat ik er weer tegenaan kon! Al geruime tijd waarschuwden locals me voor het onherbergzame gebied dat me voorbij Máncora te wachten stond. Dorre woestijnlandschappen en slechts twee stadjes verspreid over meer dan 400 kilometer stonden op het menu. Het was van Baja California in Mexico gelden dat ik nog echt in woestijnen vertoefde, in de USA had ik echter wel mijn deel gehad. De heerlijke herinneringen aan de prachtige stukken in Arizona en Nevada komen hier trouwens spontaan weer opgeborreld! Het lijkt al een eeuwigheid gelden... Hiervoor doe ik het!! Kilometers en kilometers lang is er niets of niemand te bespeuren. Zowat om de 20 minuten passeert er wel een bus richting Lima, meestal enthousiast toeterend. http://www.youtube.com/watch?v=BXmi82T2Ja8 De landschappen zijn overweldigend! Onvoorstelbaar dat het zo dicht bij een gigantische oceaan zo ontzettend droog kan zijn. Met veel plezier baan ik me onder de verschroeiende zon een weg doorheen de zanderige heuvels en de uitgestrekte vlaktes met hun diepe cañons. Net als ik denk dat er hier behalve salamanders en aasgieren helemaal niets kan overleven duiken toch enkele hutjes op. Ik vind het super om hier een aantal dagen met mijn fietsje doorheen te cruisen, maar hier wonen is toch nog een ander paar mouwen!
Dinsdag kreeg het intense plezier dat ik beleefde aan mijn terugkeer naar de woestijn dan toch een knauw. Eerst zag ik het nog als een welkom, verfrissend briesje; maar al snel moest ik mijn mening wat bijschaven. Een huilende wind leek vastberaden om me terug te sturen naar mijn startplek Alsof een snoeiharde tegenwind op zich nog niet genoeg was moest er ook nog een indrukwekkende hoeveelheid stof meegevoerd worden. Samen met elke hap hete lucht die ik probeer te nemen krijg ik ook een goeie schep stof in mijn sowieso al droge mond. http://www.youtube.com/watch?v=v2vNbG_Fc7I Het is nog maar even na de middag, dus is het nog veel te vroeg om de tent al op te slaan. Het is nog zo'n 80 km naar het stadje Sullana, met deze wind een onbegonnen werk... Na het filmpje probeer ik het nog een half uurtje verder. Ik drink in dat halve uur anderhalve liter water en leg ruim 5 km af... Op dat moment is het plezier eraf en dat heb ik toch steeds op nummer 1 gezet! Het moest plezant blijven! De eerste vrachtwagen die passeert stopt meteen voor me. http://www.youtube.com/watch?v=bJAA9U3FlI0 Hij verklaart me gek dat ik hier met mijn fietsje rondtoer en misschien heeft hij wel gelijk. Groot is zijn verbazing dan ook dat ik niet helemaal tot Lima meewil met hem. In het stadje 80 km verderop stap ik af en wacht iets minder winderig weer af. Het was eigenlijk de bedoeling om er vandaag (woensdag) al meteen weer tegenaan te gaan, maar het zal voor donderdagmorgen zijn. Met een verse voorraad fruit, brood en water val ik de volgende 200 woestijnkilometers aan. Als ik van die vervloekte tegenwind kan gespaard blijven wordt het vast weer een feest!
Ik liet jullie in het ongewisse toen ik op zo'n 80 km van de Peruviaanse grens probeerde om de topvorm weer terug te vinden... In de wetenschap dat ik die topvorm nog lang niet terug had trok ik toch weer op pad. Door wegeniswerken werden 80 km er zowat 100. Eerst voelde ik me nog relatief goed, maar aan het eind van de dag was ik maar al te blij dat ik van mn fietsje af kon. Het lijf werkte nog niet helemaal mee... De volgende morgen slaap ik goed uit en probeer het tegen beter weten toch nog eens... Ik denk dat het misschien beter lukt want na bijna 6 jaar kom ik opnieuw op Peruviaanse bodem. In 2001 maakte ik samen met Pieter, Thijs en Thomas al Zuid-Peru onveilig. Nu resten me nog zo'n slordige 1500 km van de streek waar we toen vertoefden, maar ik hoop toch dat de terugkeer me Xtra kracht kan verschaffen! Ijdele hoop zo blijkt al snel... Het wordt die dag een ware strijd met mezelf en na amper 50 km geef ik er de brui aan. Bij een poepsjiek resort trek ik de remmen dicht en trakteer mezelf op twee onvervalste verwennachtjes. 2 zachte kingsizebedden, een warme douche, het strand dat hier vlak bij de zee ligt, het zwembad recht naast mn kamer, dvd-speler met alle laatste kaskrakers en de beste klassiekers en roomservice... http://www.youtube.com/watch?v=w6u93yqJT10 Een ideale plaats om verder op krachten te komen. Ondertussen had Renée in Nederland bloed laten trekken en waarschijnlijk hebben we een viraal virus opgelopen waartegen de enige remedie rust is... Heeeel veel slapen doe ik dus en verder specialiseer ik me in niets doen, films kijken, even het zwembad in, uitrusten, even de zee in, uitrusten... Om de prijs te drukken blijft het bij 2 nachtjes en op vrijdag fiets ik 10 km tot het volgende dorpje om daar weer op een matras van mousse te gaan slapen, zonder tv, maar met zicht op zee. In dat dorpje komt trouwens het Russische gezelschap binnengewandeld dat ik samen met Renée in Montañita leerde kennen. Zo´n 500 km verderop waaien ze dus zomaar hetzelfde restaurantje binnen als waar ik zit. Goed voor ruim 2 uur gezellig tafelen en bijkletsen... Vrijdagnacht doe ik er nog eens netjes 13 uren slaap bij en zaterdag voel ik me sterk genoeg om er weer tegenaan te gaan. 85 km maal ik lekker af. Eindelijk is er weer kracht in de benen, eindelijk fiets ik weer zonder pijn! Toch hou ik me kalm, want op het einde zou er toch al kramp durven opspelen. Morgen (zondag) las ik nog een preventieve rustdag in. Ik ben namelijk weer in een mooi kuststadje terechtgekomen en 'chillen' is hier hét woord bij uitstek. Bovendien wachten me zo'n 300 kilometer woestijn, goed voor zo'n dag of 4 niemandsland en ik kan het me niet permitteren om daar te hervallen...
Op 12 mei geef ik in De Mazzel (Torhout) een Rock fuif 70 80 90. Nee, geen zware patémuziek maar gewoon goeie rock muziek die bij iedereen in de smaak zal vallen. (Pearl Jam, Tool, Faith No More, WASP, Kiss, Blackfoot,...check flyer voor meer namen) De alomgeprezen DJ Furle draait nog eens en zal het onderste uit de kan halen dus dat beloofd. Allen daarheen dus zou ik zeggen!
Alweer een feestje waar ik maar al te graag zou bij zijn, maar een mens kan niet alles hebben hé...
Trek op 12 mei dus met z'n allen naar De Mazzel, maak er iets leuks van en denk eens aan me.
In the last English update I told you people that I was in for a couple of serious 'Andes climbing days'. And so it was! Southern Colombia and Northern Ecuador are immensly beautifull, but very exhausting to ride a bike in! After making it to Quito in one piece I could enjoy a largely two week rest. The lovely Dutch girl Renée was crazy enough to fly in all the way from Holland to entertain me for a couple of weeks. And she did a good job entertaining me! After a few cuiet days in Quito we went into the mountains to go hiking and horsebackriding. After that we were ready to head to Baños to enjoy the hot water springs. But Baños had a lot more to offer than just the natural springs. We went mountainbiking, bungee-jumping, canyoning, rafting and made a two day trip into the jungle... After all that adrenaline and excitement we treated ourselves to a few days of chillin' in the laid back surftown of Montañita.
By now Renée is back in Holland and I am trying to keep on moving South. But after only one day of cycling I had to hit the breaks and rest. Fever and a headache force me to spend a couple of days in the city of Machala in southern Ecuador. I'm feeling a tiny bit better now and tomorrow I'm gonna give it a shot to make it to the Peruvian border...
Zaterdag liet ik jullie nog grootmoedig weten dat ik er weer helemaal bovenop was na een korte koortsaanval. Geheel voorbarig zo blijkt nu! Welgeteld 1 dag heb ik kunnen fietsen en toen was ik alweer geveld... Hoge koorts, schele koppijn en een ontzettend loom gevoel hebben me twee dagen in het stadje Machala (zie foto) gehouden. Best gezellig is het hier al heeft dit plaatsje niets speciaals te bieden (behalve dan gratis bananen voor iedereen!!). Ik voel me ondertussen weer iets beter en hoewel het misschien niet zo heel slim is probeer ik morgen toch nog eens een voorzichtig ritje...
Ik ben aan heel veel gekke dingen gaan wennen. Tijdens het bezoek van Renée heb ik echter weer eens door een andere bril naar de wereld om me heen gekeken. Heel wat zaken zijn gewoon niet voor te stellen bij ons en zijn soms best grappig als je het toch eens in een bekend kader probeert voor te stellen. 1 aspect waar ik behoorlijk veel mee in aanraking kom is het verkeer hier. Enkele bijzonderheidjes:
- Alleen hoofdwegen zijn geasfalteerd (met oog voor behoud van de nodige putten). Verder moet je het stellen met zand en steenslag. - Snelheidsbeperkingen zijn er niet. Zou ook moeilijk zijn, want bij het meerendeel van de wagens doet de snelheidsmeter het niet. - In de "bebouwde kom" lossen ze het snelheidsprobleem op met indrukwekkende bulten die ze heel goed weten te camoufleren. Best te vergelijken met een stevige stoeprand. - Toeteren doe je te pas en te onpas, maar liefst zo vaak mogelijk. - Een volle lijn in het midden van de straat (zelfs een dubbele) lijkt zuiver ornamenteel te zijn of fungeert hooguit om het midden aan te duiden. Een inhaalverbod ziet niemand er in. - Inhalen in een bocht is veel spannender dan in een recht stuk, dus ook dit doe je zo vaak mogelijk. - Gordels zijn voor mietjes. - Vering is een overbodige luxe. - Airco? Dràài het raampje open! - Wat bij ons al 20 jaar geleden zou afgekeurd zijn voor roest, hobbelt hier vrolijk over de wegen. - Recordpogingen om met zoveel mogelijk in 1 wagen te passen zijn schering en inslag. - Hoezo?! Kinderzitjes?! - Een gezin met 3 of 4 kinderen past netjes op 1 motorfiets. Van helmen is geen sprake. - Van koeien op de weg kijkt niemand vreemd op. Ook geiten, varkens en ezels duiken om de haverklap op. Velen van hen beschikken zelfs over een rijbewijs om een bus te besturen. - Een fietsreiziger geniet overal veel respect en wordt onafgebroken begroet.
2 schitterende weken heb ik achter de rug samen met Renée (gracias!!)!! Ondertussen is ze al terug in Nederland en was het de bedoeling dat ze zelfs al weer aan het werk zou zijn. Maar ik heb haar ziek terug naar huis gestuurd en nu ligt het arme schaap met koorts in bed...
Ikzelf had in de loop van de week heel even wat koorts, maar ben er al weer helemaal bovenop. Na het afscheid van Renée gunde ik mezelf nog 1 dagje om in het surfersparadijs Montañita te relaxen; dat zijn er natuurlijk 2 geworden... Uiteindelijk ben ik vanmorgen (vrijdag is het hier nog steeds) dan toch weer de fiets opgesprongen voor een ontspannen ritje langs de kust. Nu moet je je er geen slenteren over een dijk bij voorstellen, zelfs langs de kust kan het hier nog aardig op en af gaan. Maar het was toch een ideaal dagje om het ritme weer terug te zoeken. Stukje fietsen, nkeer tzeetje in, stukje fietsen, eten op het strand, stukje fietsen, rug laten verbranden, ...
Zo zet ik dus koers richting Peru. Ik heb nog zowat tweeënhalve maand om vdb te gaan ontvangen in Rio de Janeiro. Brrrr!! Het aftellen lijkt te beginnen....
Zomerse berichten komen ons uit België en Nederland toegestuurd. Ondertussen zaten wij in koude berglucht en vochtige jungles. We hebben dan ook maar besloten om ook warmere oorden op te zoeken. Ook het adrenalinepeil laten we wat zakken en we chillen in stijl uit aan de Ecuadoriaanse kust. In een gezellig surfdorpje beperken we ons tot het genieten van zonsondergangnen bij coktails, wat voetballen, volleyballen, nog meer coktails drinken, dansen en coktails drinken... Morgen gaan we een eilandje verkennen en wat snorkelen en overmorgen moet Renée jammer genoeg al haar matten oprollen. Er zijn weer 3000 foto's van zonsondergangen te zien (en ook wat van Renée). Er zijn ook 3 filmpjes te zien voor de liefhebbers: Rustig een hapje eten http://www.youtube.com/watch?v=X8Hgyf5-U38 , nog eens een balletje trappen met een apparte tegenstander http://www.youtube.com/watch?v=9Or88jJE05Y , en ook Renée geeft weer maar eens het beste van zichzelf http://www.youtube.com/watch?v=A6HIcPEe4-A Geniet van jullie verlengd weekend en van het zonnetje (doen wij ook)
Nou dan zal ik ook maar eens een keertje een verhaaltje schrijven op het blog van lucky Ruben!
Toen ik nog in Nederland was en al die verhalen steeds las van Ruben, kon ik nooit echt geloven wat hij allemaal meemaakte. Allemaal gebeurtenissen zo gehaald uit een film, onwerkelijk allemaal! En ik denk dat iedereen dat zo heeft he!
Maar het is toch allemaal echt hoor! We maken elke dag weer wat moois mee. We ontmoeten steeds weer interessante mensen, worden overal uitgenodigd, hebben met van alles steeds geluk (een van de kleine voorbeeldjes het bungee-jumpen dat Ruben gratis mocht doen) Steeds weer genieten we weer van alles wat op ons afkomt (klinkt heel cliche ik weet het, maar het is wel zo)! Het mooie van alles is dat we nergens naartoe moeten, geen verplichtingen hebben, alles mag, niets hoeft en op zulke momenten geniet je juist het meest! Het is eigenlijk iedereen aan te raden om lekker eens een keer op de bonne fooi ergens naartoe te gaan, maar ja ik heb wel makkelijk praten natuurlijk nu, want dat is niet voor iedereen weggelegd he.
Ruben was gebleven bij een voldane dag fietsen, bungee-jumpen, en watervallen bekijken. Die dag ervoor hebben we trouwens ook nog gecanyoningd(dat is het afdalen van watervallen door middel van touwen (abseilen) zie foto's. Dit was ook weer een geweldige ervaring, wel een stuk lastiger dan abseilen van een berg, want de afdalingen (zeker de rotsen) zijn erg glad, maar het is wel veel mooier om te doen.
Voordat ik verder ga moet ik nog wel even zeggen dat we in de tijd dat we in Baños zaten we in een heel leuk hostelletje verbleven, waar veel toeristen te vinden waren. Beste hostelletje tot nu toe, vond ik zelf. Gezellig, luxe en toch redelijk goedkoop. De tweede avond in Baños wanneer we lekker aan het genieten zijn van een heerlijke lassagne komen we, je raadt het al, weer die twee Engelse meiden tegen, Cat en Carisse (we waren ze uit het oog verloren twee dagen ervoor, toen wij om drie uur s´nachts de bus richting Baños hebben genomen) En ze verbleven ook heel toevallig in hetzelfde hostelletje als wij.
Nou de dag na het fietsritje staan we om half 8 op, heerlijk ontbijtje genomen op het dakterras van het hostel (dubbele pannenkoek met een berg fruit, een zoete room en lekkere stroop eroverheen) heel jammer dat we daar geen fototje van genomen hebben en ook jammer dat we geen foto van het dakterras hebben genomen, want dat zag er heel mooi en gezellig uit.
Om negen uur vertrekken we om te gaan raften. Ik had het nog nooit eerder gedaan. Voor degene die niet weten wat het precies inhoudt: het is de bedoeling om met een groep in een bootje vooruit te komen in een vaak wilde rivier zonder eruit te vallen en dat is me gelukt, dus ik ben wel een beetje trots op mezelf. 's Middags zijn we met zn allen gaan lunchen en daarna zijn wij tweetjes gelijk doorgegaan naar de jungle voor anderhalve dag. Tijdens dit verblijf hebben we een deel van de jungle gezien, weer in watervallen gezwommen, gekanoëd, mieren gegeten, bladeren gesnoven en een heel vaag kaartspelletje met de gids gedaan. We boften trouwens echt met onze gids. Hij leek veel verstand te hebben van alles en kon ons goed boeien met zijn verhalen, maar hield ondertussen echt van een grapje. We hebben echt gelachen met hem
We gaan nou richting de stranden om daar wat te gaan relaxen en een kleurtje op te gaan doen, want daar hebben we nog geen tijd voor gehad! Alleen mijn gezicht is een tijdje zo rood als een kanarie geweest, zelfs mn oren waren verbrand.
Ruben heeft het weerkaartje al aangepast. Tine dit heeft hij meteen gedaan na aanleiding van jou berichtje hahaha
Nou ik heb wel genoeg geschreven denk ik zo he, jullie hebben voorlopig weer even genoeg leesvoer. En er staan weer een hoop fotos en filmpjes op de site. Ik heb trouwens gezien dat de afgelopen fotos wel redelijk veel bekeken zijn he. Dit kan ik zowel positief als negatief opvatten, maar ik vat het maar positief op hahahaa
Oh Luckie en Tjoepke, jullie zoon zorgt tot nu toe zowel goed voor zichzelf als voor mij, hoelang dit blijft duren weet ik niet, maar dat horen jullie wel binnenkort als ik terug ben ok! Ik heb al veel zin om al mijn verhalen kwijt te kunnen bij jullie!
Nou genieten jullie allemaal maar lekker van het zonnetje daar, want jullie hebben daar ook niets te klagen he en tot mails!
Voor liefhebbers van de andere film zijn nog 2 meesterwerkjes van Ecuadoriaanse makelij te aanschouwen. Nog maar eentje terwijl we afdalen richting rivier http://www.youtube.com/watch?v=ZkAvHXetiF4 en ook eentje waarin we ons beter dan John Wayne en Clint Eastwood samen te paard een weg doorheen de bergen banen http://www.youtube.com/watch?v=b4VbrVs4eEg
Terwijl we enthousiast staan na te genieten en uitgebreid het relaas vertellen aan de omstaanders komt 1 van de mannetjes op me afgelopen. Wil je misschien eens van de hoogste brug springen? Ik leg hem uit dat 1x zelfs voor mij al voldoende is, maar het ventje is overtuigd dat mijn sprong goede reclame zou zijn voor de omstaanders, dus kan Lucky Ruben gratis de volgende kick gaan beleven. Met veel plezier stort ik me andermaal richting rivier! Een stuk hoger, opnieuw geen sprake van een elastiek, maar aan een behoorlijk lange vrije val wordt een abrupt einde gebracht met een touw. Ik hang nog een hele tijd heerlijk na te genieten boven het water en nadat we verder reclame proberen te maken voor de lieve man zijn handeltje rijden we verder naar nog meer indrukwekkende watervallen. Een waterval die recht uit de filmpjes geplukt lijkt brengt ons aangename verkoeling en is meteen het einde van een hele drukke rustdag.
Ook vandaag waren we voor de verandering eens vroeg op om de kicks op te zoeken. De foto's van het canyoning (rapellen in watervallen) komen binnenkort online, maar het zal niet voor morgen of overmorgen zijn. Morgen staan we namelijk vroeg op (verrassing!) om te gaan raften en daarna trekken we voor een dag of 2 de jungle in...
In gammele bussen hobbelen we verder doorheen dit indrukwekkende berglandschap. Van wegen is op een bepaald moment geen sprake meer en de chauffeur baant zich behoedzaam een weg over het natte pad. We dachten dat we verder zouden rijden, maar rond een uur of 4 in de namiddag houden ze het voor bekeken en stranden we in een onnoemelijk dorpje in the middle of nowhere. Ook hier is een leuk hostalletje te vinden en wie vinden we goed ingeduffeld in hun hangmat? De 2 Engelse meiden van de vorige avond... Veel socialisen zit er die avond niet in, want de volgende dag is er 1 bus die de richting uitgaat die wij ook uitwillen en die gaat om ... 3 uur 's ochtends. Nu stoort het me niet te veel dat we in een slechte bus zitten te hobbelen, op zo'n uur kan ik zowat overal rustig verderslapen.
We zijn al meer dan 7 uren onderweg en eigenlijk moet de dag nog beginnen als we in Baños aankomen. Nadat we enkele dagen buiten beschaving vertoefd hebben voelt Baños op het eerste moment nogal toeristisch aan, maar uiteindelijk valt het allemaal heel goed mee. De bittere kou maakt weer plaats voor een heel erg aangenaam zonnetje. Renee moet zich nu trouwens indekken met een goede sunblock, want ze heeft zich toch laten vangen aan de sterke berglucht. Haar hele gezicht en schouders zijn angstaanjagend rood geworden tijdens de rit te paard.
Baños is vooral bekend voor de therapeutische warmwaterbronnen die opgewarmd worden door een nabijgelegen vulkaan die zowat om de twee uren een kuchje rook uithoest. Uiteraard laten we deze kans niet aan ons voorbij gaan, maar ook de andere mogelijkheden van Baños buiten we tenvolle uit. We proberen wanhopig om eens een rustig dagje in te lassen, maar we slagen er maar niet in. Een slentering door het stadje eindigt in een pittige klim naar een viewpoint en een volgende rustdag bakken we het nog bruiner. Het begint in stijl met een alternatief stoombad in het hotel, maar daarna huren we een fiets voor Renee om er op het gemakje op uit te trekken voor kalm ritje in de omgeving. Onder een stralende zon vertrekken we aanvankelijk nog aan een gezapig tempo, maar het gaat constant in dalende lijn, dus wordt de snelheid al snel opgedreven. Onderweg stoppen we op enkele hele mooie viewpoints en lopen we maar al te graag tot bij enkele schitterende watervallen.
Plots komen we van om een hoekje bij twee bruggen over de rivier terecht. Een mannetje komt ons vragen of we een sprong aandurven... We kijken mekaar maar heel even aan en hijsen ons al snel in het harnas om ons samen van de brug te storten! Van bungee-elastieken is hier geen sprake. Ouderwetse klimtouwen slingeren ons aan een duizelingwekkende snelheid van de ene brug onder de andere heen en daar bengelen we nog vele malen heen en weer. De max!
Na een gezapige start in Quito schroeven we het reistempo wat op. Enkele dagen na mekaar staan we heel vroeg op. Eerst denken we een vroege bus te nemen om de bergen in te trekken, maar het heerlijke ochtendzonnetje schreewt om een rustig ontbijtje op een gezellig pleintje. Uiteraard loopt dat ontbijt al snel uit en vertrekken we pas na de middag voor een relatief comfortabele busrit. We willen die dag verder niet veel gaan doen en kuieren gewoon wat rond doorheen het stadje waar we in terecht gekomen zijn. Een uitgeweken Amerikaan is heel blij buitenlanders te zien en klampt ons meteen aan. Hij weet ons te vertellen dat zijn buurvrouwtje een gek, maar heel vriendelijk geval is en we moeten er zeker eens binnenlopen. Zo gezegd, zo gedaan. Het vrouwtje heeft inderdaad een slag van de molen gekregen, maar gastvriendelijkheid is haar zeker niet vreemd. Als eigenares van een heel bescheiden bloemenwinkeltje is het haar een genoegen ons elk een roosje kado te doen en nog voor we het goed en wel beseffen krijgen we ook al thee en een veel te zoet broodje voorgeschoteld. Al snel groeit de tafel aan tot een bont gezelschap en met deze goed gekke dame zit de sfeer gegarandeerd goed. Bij ons afscheid krijgen we meteen te horen dat we zeker nog moeten langsgaan en als het puntje bij paaltje komt zijn ook nog 2 bedden vrij om ons gratis onderdak te verschaffen. Er worden meteen ook afspraken gemaakt om er zondag eventueel samen op uit te trekken.
Ook de volgende dag zijn we al voor dag en douw uit de veren. In een nabijgelegen dorpje zou op donderdag namelijk een marktje zijn dat heel erg de moeite is. En inderdaad, we kijken onze ogen uit! Bergmensjes vanuit de hele streek hebben zich in alle mogelijke kleuren uitgedost en hun leukste hoedje opgezet om hun goederen te komen verkopen of om wat op de kop te tikken. Schitterende taferelen spelen zich voor onze ogen af en we genieten ervan om van dit veelkleurige schouwspel deel uit te maken. Na de middag zetten we koers naar het onherbergzame centrale hoogland. Een iets minder comfortabele bus brengt ons en een heleboel slapende locals langs spectaculaire wegen tot een hoogte van 4000 meter. Bij aankomst in de late namiddag zien we geen hand voor de ogen en nemen we onze intrek in een gezellig huisje met een houtkachel die hier 's nachts zeker geen overbodige luxe is. Als we op zoek gaan naar een kopje warme thee worden bijzonder uitgelaten verwelkomd door twee Engelse meiden die hier ook gestrand zijn en maar al te blij zijn om mensen tegen te komen die ook een mondje Engels praten... Na een korte siesta eten we met z'n allen de klassieke hoeveelheid rijst en wat vlees en we maken er een ouderwetse kaartavond van...
Op vrijdag hebben we alweer een heleboel plannen. Het is amper 6 uur als we met z'n tweetjes al aan de rand van de betoverende laguna de Apoyo vertoeven. Dit is een gigantisch meer dat in een vulkaankrater gelegen is. Dit levert schitterende plaatjes en onvergetelijke momenten op! Het was oorspronkelijk de bedoeling om enkel van bovenaf eens een kijkje te nemen, maar Renee is met geen middelen tegen te houden en stort zich in onvervalste commandostijl naar beneden. In dit filmpje houdt ze zich nog rustig: http://www.youtube.com/watch?v=dHGXNLL6teI Uiteindelijk zijn we dus aan de late kant voor ons ontbijt, maar omdat het voor geen van beiden in onze aard ligt om ons op te jagen zijn we pas op Zuid-Amerikaanse tijd (lees: veel te laat) klaar voor onze voorziene afspraak met de paardjes. Gedurende een uur of 4 tjokken we doorheen het prachtige berglandschap van centraal Ecuador. Oorspronkelijk worden onze paarden nog begeleid door twee heel dappere meisjes die als gids fungeren en ons te voet vergezellen om ons wat rond te gidsen. Doel van de tocht is een mooi riviertje. De afdaling tot de rivier is zonder overdrijven een ware attractie te noemen. We moeten van de paarden af en storten ons met veel plezier van de onmenselijk steile en zanderige afdaling.Jullie weten ondertussen dat op zo'n momenten het kind in me niet te stoppen is, maar ook Renee denkt er niet aan om de rem op te zetten... http://www.youtube.com/watch?v=i7SX0TzEzp4 Nadat we uitgebreid gerelaxt hebben aan en in het riviertje gaan we over een geaccidenteerd parcours terug. Ik voel me best stoer te paard doorheen dit soort landschappen. Ook hiervan is een filmpje en dat komt een dezer dagen online...
Ondertussen is Renée goed en wel aangekomen en zijn we al duchtig van toeristje aan het spelen. Gisteren hebben we wat door het gezellige centrum van Quito gehuppeld en vandaag sprongen we over de evenaar heen en weer van noord naar zuid. Na een blitzbezoekje aan een Inca-ruïne maken we ons nu al klaar om Quito te verlaten en de bergen in te trekken. De foto´s van onze eerste twee dagjes samen zijn al in het fotoboek te vinden en binnenkort komt er meer...
Iets later dan verwacht heb ik Colombia veilig en wel verlaten. Niet ontvoerd of vermoord, geen drugs in mijn bagage; amper onveilig gevoeld. Een schitterende ervaring is het geweest! Ik zei het eerder al, een prachtig land met prachtige mensen en een ongekende gastvrijheid. Iets later dan verwacht zei ik wel. Ik vermoed dat jullie niet willen dat ik hierover in detail treed, maar diarree heeft me een aantal dagen van de fiets gehouden. In het grensstadje met Ecuador heb ik mijn intrek genomen in het sjiekste hotel van de stad om even wat te bekomen. De klim naar de grens had al veel van me gevergd en nu kon ik niets van eten lang genoeg ophouden om er energie uit te halen... Ik voelde me zwakjes en moest steeds in de buurt van een toilet blijven. Na een dag of twee was er geen beterschap in zicht en zag ik mezelf al gewicht verliezen. Tijd om antibiotica in te schakelen. Amper 1 dag na het begin van de medicatie voel ik me zelfzeker genoeg om de koersbroek weer aan te trekken en in het zadel te stijgen. Dag 1 moet ik echter beperken tot een kilometer of twintig. Helemaal in orde ben ik nog niet en bovendien neemt de grensovergang tergend veel tijd in beslag. Daarna loopt het wel weer allemaal op wieltjes. Er wacht me nog slechts een kilometer of 6 bergop en daarna gaat het aan een rotvaart het dal in. Ik vertrek in kou en regen en denk dus niet aan zonnecrème. Zie: http://www.youtube.com/watch?v=cH_V_pALNq4 Na 6 maanden reizen laat ik me dus toch nog vangen... In het dal is het wel lekker weer: http://www.youtube.com/watch?v=Tuasdv14HpQ Koppeke en armen toch weer lekker rood.
Ondertussen ben ik in Quito aangekomen. De hoofdstad van Ecuador geeft me op het eerste zicht een heel gezellige indruk. Groot en goed ontwikkeld, met toeristische faciliteiten die ik al meer dan een maand niet meer gezien heb. Hier kondigt zich voor mij weer een aangename afwisseling aan. Morgenochtend ga ik op de luchthaven Renée afhalen. Ze komt helemaal uit Nederland overgevlogen om hier samen met mij Ecuador voor een tweetal weken onveilig te maken. Na bijna 7500 km krijgt de fiets dus wat welverdiende rust. Uiteraard houden we jullie hier weer op de hoogte van onze exploten hier.
Het zal wel duidelijk zijn dat er ondertussen een nieuwe fotocamera gekocht is hé. Heel gek kan ik budgetgewijs niet doen, dus is het een relatief bescheiden modelletje geworden... Liefhebbers van religieuze processies (maar ook van de feestjes achteraf) kunnen al een aantal foto's vinden in het fotoalbum. Later deze week komen er ook nog van mijn exploten in het Colombiaanse gebergte. Ook de kwaliteit van de filmpjes kan al beoordeeld worden! 1 voorbeeldje van Lucky Ruben op de Colombiaanse wegen: http://www.youtube.com/watch?v=0Q5uluXSmws
Once again it has been a while since the last update in English... I didn't even let you people know yet how I finally made the trip from Panama to Colombia. After looking around for a bit, I decided to take a cheap flight to the North of Colombia, to Cartagena. Arriving in the beautifull city of Cartagena I bumped into a Spanish couple who's riding around the world on a tandem! We hung around together for a while and made an excursion to the tropical archipel of Islas del Rosario. Surprisingly I met Graziano again too! I first met him in Honduras, where we took the Padi diving course together. Later we spent some time together on the beaches of San Juan del Sur in Nicaragua.. I started a long ride heading South through Colombia, but after one day of cycling I stopped for a break already... I was invited to stay with a lovely family for a few days. I had a great time with Miguel, his lovely wife Lidea Rosa and their adorable son Miguel Andres! They were incredibly friendly and made me feel at home. Miguel is a cyclist, so we went for a ride together so he could show me the beauty of the region they live in. Another they we went to one of his farms, which we discovered by horse. They also took me to the beaches and introduced me to their family... As if all that was not enough, Miguel took my bike to his own bikeshop where they the many parts that were getting to be a bit worn down! In his endless hospitallity he did all this for free!
Being a complete idiot I lost my camera somewhere along the way. Not only bad news budgetwise, but especially sad because of all the pretty pictures I lost... Being in the mountains and only crossing small, very poor villages I didn't have a chance of buying a new camera before reaching Medellin. That means I lost almost three weeks of amazing images, but quoting Metallica : "the memory remains"!
After that my first cycling days in the Andes Mountains were waiting for me. Miguel had warned me about a very hard climb to Las Ventanas and he didn't exagurate! A rough climb brought me in 40 kms nonstop climbing to an altitude of more than 3000 meters! Breathing was tough, visibility limited to zero and the nights get very cold! But still it was worth te effort and I'm glad I made it. It makes me feel like I'm ready for what is waiting for me in Ecuador, Peru and Bolivia...
Both the landscapes and the people are of an amazing beauty in Colombia! Everyone is very friendly to me and I'm having a great time! There are still a couple of areas which are considered unsafe though, so locals and police advised me to take a bus through certain parts...
By now I made it to the nice colonial city of Popayan. This place is famous for the celebration during the Holy Week. The entire city is packed with pilgrims from all over the continent and beyond... The processions are spectacular and the parties afterward are fun!
From here on I'll be moving further south. Another small part will have to be done by bus for safety-reasons, but I'm definately facing some more serious climbing! The border with Ecuador is at an altitude of 3000 meter too, so I'm in for a couple of sweaty cyclingdays and cold nights...
Voor een Excel-bestand met heel wat gegevens zoals afgelegde afstand, gemiddelde en maximale snelheden enzovoort klik je op onderstaande link. Download file now. The link above will open an Excel-file with a detailed log of every single ride I made during this trip.