Bericht voor nieuwe bezoekers aan deze site:
Dit is een blog, dat betekent dat je in het middengedeelte van deze site mijn recentste belevenissen kunt terugvinden. Je kunt hier telkens de laatste 20 berichten die ik heb achtergelaten lezen, de recentste staan bovenaan.
Wie hier voor het eerst komt begint dus helemaal onderaan de site of in het archief bij mei 2006
Wie oudere berichten wil lezen klikt in de rechter kolom op archief.
Klik op het zonnetje hieronder om te zien welk weer het momenteel is in de regio waar ik rondhang.
Een samenvatting van alles over het fietsluik van de reis wat enigszins in cijfertjes kan gegoten worden kun je terugvinden in het tabelletje hieronder. Wie geïnteresseerd is om een heel gedetailleerd logboek in te kijken klikt hier op de link http://www.savefile.com/files/1069110 . Vervolgens klik je onderaan rechts in het geopende venster op de oranje knop 'Dowload file' Normaal opent Excel automatisch. Is dit niet het geval, klik dan ionderaan op 'Dowload file now'.
In the table below you can find a summary including almost everything about the cycling part of my trip. Those who want to see a detailed log of every single ride I made during this trip can hit the following link below. http://www.savefile.com/files/1069110 In the new window you have to hit the 'Dowload file' button. Excel should open automatically, but if it doesn't you can click 'Download file now' on the bottom of the window.
It's been exactly 3 weeks now since I made it back home! I didn' take any time to be sad or melancholic on the way back, because I was absolutely exhausted and slept during the entire trip...
Eventhough I was mentally prepared to it, landing back in Belgium was a bit of a shock. Cold and rainy weather, unfriendly employees at the airport and as an absolute climax: the bicycle was not on the plane!! Eventhough I wouldn't be able to cash 10 dollars for this old bike, the emotional value is enormous!! Luckily it got delivered at home that same night...
Offcourse the part where I got to meet the family again was great! My parents were waiting for me, they were flanked by both my sisters who had brought almost there entire families... I didn't shed any tears, but nevertheless it was a pretty emotional moment for all of us. I was happy to be able to hold them all again, I felt proud that I achieved to realize my big dream and yet sad that it was all over...
At that point two very hectic weeks got started. I got dragged from one place to another to do nothing but fun things. It was great to see all my friends again and to do all the stuff that I couldn't do while travelling. Offcourse everyone wanted to hear all about my great trip and I didn't know where to get started. It was just as great to hear all there stories about everything I had missed while I was on the road. At first it seemed to me that not too much had changed. But after three weeks I know better... I guess I'm the one that changed most; more than I initially thought... Obviously a few changes occured around here as well. Friends got married or moved houses, my mom is retired, there's some public construction going on, ... Eventhough nothing fundamentally changed in my environment, I feel it's not going to be easy to get back to my reality as it was a year ago. I have seen a lot of beautifull places, had the chance to live some amazing adventures and met a lot of very interesting, friendly and openminded people... But I have also seen a lot of injustice, corruption, extreme poverty and the lovely way people know how to deal with all that shit!! I have learned a lot. I've had plenty of time to think. I have changed a bit...
Once the blur of the first two crazy weeks was over, it all fell off my shoulders. I got very tired, slept a lot and had to start thinking about getting back to reality... By now I live through the first moments where I start missing the undescribable athmosphere of my trip. There are too many things to sum up righthere, but it felt so great not having to think about tomorrow or next week. I have tried, but I can't begin to describe the feeling I had when riding through lonely deserts or high mountains all by myself. The big contrast with the equally amazing feeling of arriving in a little village or a big city, running into interesting people and especially being able to avoid the not so interesting people...
I have learned a lot. I've had plenty of time to think. I have changed a bit... I don't want to be the local preacher. I don't want to change the world, my city or the people living in it. But often I have to stop myself from telling people what I really think. Stupidity and ignorance all over, okay; but hell do I go crazy when stupid, ignorant people talk and act as if they just invented the wheel!! I won't try to force anyone into changing, but I hope I can carry my own bagage, use it in my own life and maybe one day pass it on to the little Vandewallekes...
Uiteraard is die laatste avond in Rio ook weer een succes geweest. De laatste morgen was ik echter iets minder in mn nopjes. Ook al keek ik uit naar de hereniging met familie en vrienden, het afsluiten van zo'n fantastische periode is geen pretje. Traantjes zijn er niet bijgeweest, maar vdb wist me te vertellen dat ik er toch maar met een treurig kopje bijliep. In de taxi naar de luchthaven knap ik een uiltje, maar in de luchthaven zelf word ik meteen weer wakker geschud. Een joviale Schot komt me doodleuk vertellen dat de vlucht naar Londen gecanceled is... Algmene paniek bij alle reizigers. Ik wacht de officiële boodschap op het grote scherm af en ontferm me eerst over de klus om de grote fiets in het kleine doosje te plooien. Het heeft heel wat voeten in de aarde om alles los te krijgen, maar met de hulp van diezelfde Schot lukt het toch min of meer. Alles wat na 10 maanden nog los kan gaat er af, enkel in het zadel is al een hele tijd geen beweging meer te krijgen, dus dat steekt er gewoon uit... Met een engelengeduld pakken twee Braziliaantjes mn hele hebben en houden in plastiek in en tegen de tijd dat ik terug ben bij de check-in, is de kalmte daar al terug gekeerd. We vliegen eerst met een andere maatschappij tot Sao Paolo en van daaruit moet British Airways ons dan veilig tot Londen zien te krijgen. Van de hele terugreis heb ik eigenlijk niet veel meegekregen. Ik ben enkele wakker geweest toen de lieve stewardesjes mn eten brachten, maar ik heb zelfs nooit beseft dat ze zijn komen afruimen... Het eerste contact dat ik weer heb met Belgen is dat met een norse douanebeambte. Gedaan met de vriendelijke glimlachen en gekke opmerkingen de hele dag door... Het ophalen van de bagage is weer een spannend moment! Als we er maar niet in geslaagd zijn om mijn dierbare fietsje onder weg kwijt te spelen! De tassen heb ik al snel terug, maar dan begint het lange wachten! Ik wacht, ik wacht en ik wacht... tot ik uiteindelijk nog maar eens mijn fiets moet gaan opgeven bij de verloren gelopen bagage! Ik hoop echt dat hij terechtkomt. De financiële waarde van dat ding zit ver onder 0, want er zijn uiteraard heel wat kosten aan; maar de emotionele waarde is echt onschatbaar!! Gelukkig brengen ze de fiets nog diezelfde avond achter naar de Leliestraat!
De ontvangst in de aankomsthal was heel hartelijk! De oudjes stonden er op van de zenuwen heen en weer te draaien en mn beide zussen stonden er met hun hele kroost en zelfs een schoonbroer had verlof genomen... Vandewallekes zijnde slaagden ze erin om allemaal samen heel wat lawaai te maken en toch voor een kippenvel momentje te zorgen;
Sinds dat moment leef ik eigenlijk constant in een roes. Tijd om te acclimatiseren, stil te staan bij mijn terugkomst of om het hele avontuur te missen is er nog niet geweest. Het is heerlijk om te zien hoe blij iedereen is om me terug te zien en ik weet vaak niet waar ik moet beginnen met vertellen of naar wiens verhaal ik eerst moet luisteren. Met een avondje tooghangen in de Mazzel, voetballen met de Postboys, losgaan op PoléPolé, genieten van de sfeer op het beachvolleybal, squashen en terrasjes doen; heb ik al heel wat kunnen schrappen van mijn 'to do-lijstje'. Toch blijft het nog hectisch! Er zijn nog heel wat vrienden, kennissen en familie die de revue nog moeten passeren. Bovendien begin ik ook stilletjes aan te denken aan de voorbereiding van een feestje waar jullie uiteraard allemaal welkom zullen zijn en waar ook een aantal sterke verhalen die het blog nooit gehaald hebben in de openbaarheid zullen gebracht worden.
Hou het hier dus in de gaten en kijk maar uit naar mijn verschijning ergens in de streek. (Je gaat trouwens op zoek naar de oude versie van Ruben + 13cm haar en zowaar + 4kg lichaamsgewicht)
De laatste dag in Salvador, donderdag, werd een lui dagje. We kuierden met een zestal hostalgenoten door de stad en deden een aantal terrasjes aan. ´s Avonds gingen we gezellig samen eten en je kunt al raden dat er veel gelachen werd. Brazilië is een land waar iedereen de godganse dag met de glimlach rondloopt dus wij konden niet achterblijven. ´s Avonds namen Rachel, Graham, Ruben en ik het vliegtuig naar Recife. Rond middernacht arriveerden we daar en meteen konden we een taxi op de kop tikken die ons naar Olinda kon brengen, een kuststadje vlakbij Recife gelegen. We werden afgezet bij een heel degelijk hostal, dat uitgerust was met een zwembadje. Mooi meegenomen dus. We namen nog kort even een duik in het zwembad vooraleer we moe maar tevreden gingen slapen.
Op vrijdag Ruben en ikzelf even uitkijken waar we een duikcenter konden vinden. Na wat heen en weer geloop en wat rondvragen, vonden we er een in Recife zelf. Spijtig genoeg deelden ze ons mee dat de ganse week niet uitgevaren werd omdat er te veel wind was. We begrepen het niet echt goed want die dag was een echt goeie zomerdag naar onze normen waarvan we er in België slechs een aantal per jaar hebben. Duiken was ook de reden waarom we naar Olinda gekomen waren en dus was de ontgoocheling vrij groot. Bij deze hadden we ook een goeie reden om nadien de ontgoocheling even door te spoelen op een bankje op een pleintje in het centrum van Recife. En zo hadden we ook even de tijd om Recife te verkennen. ´s Avonds was er een feest op het plein pal voor ons hostal. Jaja, weeral feest want dat doen Brazilianen bijna elke dag. Voor een feestje zijn we steeds te vinden dus besloten we om eens een kijkje te gaan nemen. Het werd een dolleuke avond, rijk aan anekdotes met opnieuw wat koppijn op zaterdag maar dat neem ik er graag bij. Hierdoor werd op zaterdag niet veel uitgespookt. We wandelden het strand af en stopten graag voor een terrasje op het strand met een lekkere maaltijd, echt heel lekker eigenlijk.
Dat we onze laatste dagen in Rio de Janeiro wouden spenderen spreekt voor zich...De stad is echt ongelooflijk mooi en er is zo veel te zien en te beleven. Daarom namen we op zondag het vliegtuig richting Rio. We zochten een ander hostal op dan waar we verbleven in het begin van onze trip samen. We belandden uiteindelijk in een klein straatje waar alleen maar hostals zijn. Ideaal dus om veel mensen te leren kennen uit verschillende landen en dat was ook onze bedoeling...Eens daar aangekomen zagen we dat we konden inschrijven voor de voetbalwedstrijd Fluminense - Palmeiras in het Maracanastadion, het grootste voetbalstadion ter wereld. Ruben en ik waren van plan om het toch eens te bezoeken dus deze gelegenheid was echt ideaal. Bovendien konden we genieten van een mooie voetbalwedstrijd met de nodige Braziliaanse sfeer en natuurlijk de vele sambamuziek die het allemaal zo aangenaam maakt.
De laatste dagen aftellen is niet leuk natuurlijk en zeker Ruben beseft dat deze mooie trip ten einde is. Zo moesten we op maandag nog een aantal praktische zaken regelen. Het weer sloeg tegen dus eigenlijk kwam dit allemaal mooi uit. We werden vergezeld van een Colombiaanse meid die in ons hostal verblijft. Hier en daar stopten we eens om alweer een Caiperina te drinken...En ook werden er wat inkoopjes gedaan, leuke souvenirs gekocht en zo veel meer...Een duik in de zee rond half elf kon niet ontbreken...Daarna gingen we droge kleren aantrekken om nog een stapje te zetten...Het werd uiteindelijk vrij laat waardoor we opnieuw tekort deden aan onze nodige nachrust. Nachtrust die nochtans belangrijk was want vandaag, dinsdag, gingen we voor de kust van Ipanema Beach duiken...Voor deze kust liggen een aantal kleine eilandjes en ik was heel aangenaam verrast van de onderwaterwereld daar. Het zicht onder water was heel goed door het prachtige weer hier vandaag. We hadden vier supervriendelijke instructeurs mee en dat maakte het allemaal nog zoveel mooier en aangenamer...Ook ons boottochtje van de haven tot aan de eilandjes was super : genieten in de zon, schitterend zicht op de Corcovadoberg met het beeld van Jezus, op de Suikerberg, we vaarden voorbij de stranden van Copacabana en Ipanema en als klap op de vuurpijl zagen we bij het terugvaren een fotoshoot op een privedomein voor het maandblad Playboy...Jaja, Lucky Ruben en ik, samen met de instructeurs, hadden opnieuw geluk. De bestuurder van onze boot ging dichterbij zodat we het vlees in de kuip konden keuren maar toen de fotografen en het model merkten dat er een bootje kwam aangevaren, werd onmiddellijk een wit laken rond het naakte model geslagen...Spijtig...
Zo eindigden we deze reis in stijl...Straks bouwen we nog een feestje samen...Morgenmiddag springt ruben omstreeks 13 uur het vliegtuig op en ikzelf heb eigenlijk nog een extra dagje in Rio want ik denk dat mijn vliegtuig pas om 22u vertrekt, ik zou nog eens moeten kijken...
Together with the Canaidian idiot and the Australian chick we made it to Recife and decided to stay a little bit North of the city in a very cosy place called Olinda. Once again we took it very easy. We just strolled along the nice centre and made a long walk along the coastline looking for the divingshop that we were recommended to. After searching for more than an hour we found out that the shop had been closed for more than a month. Christophe and me took a taxi to Recife where another company offers good diving. Eventhough the weather was a lot better than it is on the average Belgian summerday, they didn´t want to take us out because of the ´bad weather´! So we took our time to visit the huge historical centre of Recife which has some beatifull colonial buildings and an impressive ammount of inhabitants... The evenings in Olinda were some to remember! First we would go to the upper-city to have dinner with some magnificent views and then we would enjoy the lively nightscene in the streets. We would try all the different flavours of caipirinha in the many streetstalls and really absorb the Brazilian culture with its swinging music and beautifull happy people. By the start of our second night we would already have a reputation. People would already recognize us and started lauging as soon as they saw us coming...
Since we couldn´t go diving in Recife, we set our hopes on diving in Rio de Janeiro. It felt extremely weird to arrive here on Sunday, because I realized very well that now there was no way back. This was my final destination! Just a few more days in Rio and then... then I would have to wake up from this beautifull dream... Back to reality!! But not before I enjoyed the last days at more than a 100%!! I didn´t get much sleep the last week, I guess there will be plenty of time to sleep in my own bed in just a few nights... We attended another Brazilian footballgame. This time in the biggest footballtemple of the whole planet: the legendary Maracana!!! This huge stadium was only filled for 1/10th, but these 17000 people still succeeded in creating a very good athmosphere!
On monday we strolled around this amazing city (probably my favorite city in this trip) and tried to find me a box to transport the bicycle in the airplane. I only found a way too small box, so I´m still curious on how it will all go. By the way, thanks to Roberta my bicycle was store perfectly safe in Rio and when I got it back after being apart for about two weeks I got a bit emotional. In the we have been through a lot of great moments together! On my very last day, once again we had to settle with three hours of sleep because we got up early in the hope to go diving. We spent a few hours on Ipanema-beach which was completely packed with the most gorgeous women in the world, dressed in tiny bikinis... After that we cruised on to the ocean in a very powerfull speed boat. It was a great way of ending this adventure! The views on the city from the ocean are absolutely stunning and we enjoyed the boatride very much! After that I slipped in top of the notch equipment and in a breathtaking scenery we jumped into the water for a 40 minute dive along the islands in front of Ipanema. Turtles, a lot of fich and just the wonderfull feeling of being under water again!! I absolutely loved it!!! Afterwards we took our time to do more tourism by boat. Of course the views of Ipanema, Copacabana and Sugarloaf were great but maybe the highlight for Christophe, me and the four guys from the crew was bumping in to the Playboy-fotoshoot on the Flamengo-Bay...
Tonight I celebrate my last night. I don´t know where to go, or who to celebrate with; but being Lucky Ruben I´m sure this night will be just as great and unforgettable as the previous 300 have been!!!
I will keep you people posted the first few weeks when I´m back home. Telling you if I can adapt again, maybe try to make a selection of the many highlights and evaluate the whole trip. Also a very detailed table of all my cycling days will be uploade in the one of the next weeks, so stay tuned!!
Ondertussen zijn we in Olinda aangekomen. O linda betekent letterlijk, oh mooi, en dat is het hier zeker! Ons plan was eigenlijk om hier te gaan duiken, maar omdat er nogal veel wind op zee staat varen de flippo´s hier niet uit. Het zal voor in Rio zijn...
Bij de vorige post was ik nog 1 link naar een filmpje vergeten te zetten en ik wil het jullie eigenlijk echt niet onthouden... Onze leraar vond het blijkbaar wel tof om mij wat les te geven: http://www.youtube.com/watch?v=aObSHs1wRT8
Op maandag kwamen we na het nemen van drie binnenvluchten aan in Salvador de Bahia. We lieten ons met een taxi meteen brengen tot aan het historisch centrum van de stad, de Pelourinho genaamd. Een local bracht ons tot een goedkoop maar vrij degelijk hostal. Het was er wel rustig maar dat konden we na een lange reisdag wel gebruiken. ´s Avonds namen we de tijd om even rond te hangen in het historisch stadsgedeelte en ontmoetten we er twee Australische vriendinnen die we eerder ontmoet hadden op Ilha Grande. We sloten een lange dag gezellig af op een terrasje met een vrij uitgebreid internationaal gezelschap. Elke dinsdagavond is er in de Pelourinho een straatfestival. Alle mensen komen op straat om te feesten en op bijna elke hoek van de straat staat een podium waarop je een of ander spektakel kunt aanschouwen. Overal hoor je salsa, samba of reggaemuziek. We trokken de straat op met drie Tsjechen, Graham (Canada), Rachel en Cas (Australie), Juliete (Nieuw-Zeeland) en nog een aantal mensen. Toch is het op elk moment uitkijken geblazen want zo veel volk samen is ideaal voor zakkenrollers. Kinderen en volwassenen die hier in de sloppenwijken wonen maken van de gelegenheid gebruik om alles wat je maar bij hebt uit je zakken te halen. Op een gegeven moment was ik een praatje aan het maken met de drie Tsjechen toen ik plots iets aan mijn broekzak voelde. Ik tastte meteen en merkte dat mijn fototoestel verdwenen was. Te laat natuurlijk want zakkenrollers werken in team en God weet waar mijn camera is na tien seconden. Toch kon dit voorval de pret niet bederven, wetende dat mijn toestel het liet afweten de laatste maanden en dat de meeste van mijn foto´s reeds op deze blog staan. ´s Anderendaags kocht ik aan een heel mooie prijs een nieuw en degelijk toestel. Ook Ruben werd het slachtoffer van zakkenrollers maar kon gelukkig zijn camera opsporen. Een klein wonder want ze zijn echt wel vlug.
Ondanks het feit dat de Pelourinho heel mooi is, valt er overdag niet echt veel te beleven. Daarom besloten we om met een aantal drumles te volgen. Het werd een hilarische bedoening, ondermeer door het grote gebrek aan ritme bij Graham, onze Canadese vriend. Op het filmpje wordt duidelijk waarom. Zo leerden we toch een beetje samba spelen terwijl we in Brazilie vertoeven. ´s Avonds genoten we van een terrasje en een pintje met de nodige achtergrondmuziek. De kater de dag erop was er ook naar.
Vandaag namen we de tijd om uit te rusten van ons terrasje en boekten we een vlucht. Vanavond vliegen Ruben, Rachel, Graham en ik naar Recife, in het noorden van het land. Blijkbaar is dat de beste duikplaats die Brazilie rijk is.
From the island we kept on moving south through Brazil. I´ve been covering a lot more distance the last week than I could do in months on my bicycle. We bussed a few hundred kilometres to the nice city Paraty where we only stayed one day. From there another bus took us to Sao Paolo where we got on a plane to Iguazu. The view of the great waterfalls both on Argentinian an Brazilian side is one of the most spectacular natural wonders I have ever seen! From Iguazu three flights brought us a lot further north to Salvador de Bahia. It´s a very vibrant place! A lot of Samba-reggea in the streets, african style, no stress and taking it very easy. So that is what we did: we took it easy, met some cool people and went dancing in the streets all together, took drumclasses and got drunk with them...
Tonight we´re flying even further north together with a Canadian idiot called graham and an Australian girl called Rachel. We hope to find some good diving and beachtime there before flying back to Rio for the very last couple of days of my entire trip...
Woensdagavond kwamen we dus aan in Paraty, een koloniaal kustplaatsje even ten zuiden van Rio de Janeiro...Meteen gingen Ruben en ik op zoek naar een hostal en met behulp van een local vonden we er een...Echt lang blijven in Paraty was geen optie, toch was het er echt heel mooi. Op donderdag kuierden we door de stad, verkenden alles even maar een boottochtje op zee zat er niet meteen in omdat het weer niet echt mee zat. Regenen deed het wel niet maar veel zonneschijn was er evenmin. Zo besloten we om op donderdagavond een bus te nemen richting Sao Paolo, wat zo´n 6u zuidwaarts rijden is. Omstreeks 22u kwamen we in Sao Paolo aan. Bedoeling was om zo vlug mogelijk het vliegtuig op te stappen richting Foz do Iguacu. Klein probleempje : we hadden nog geen vlucht gereserveerd, zelfs informeren hadden we nog niet gedaan. Na aankomst in Sao Paolo zochten we dus zo snel mogelijk een taxi op die ons naar de luchthaven Sao Paolo Congonhas kon brengen, de luchthaven waar een tiental dagen geleden een vliegramp was. De taxirit op weg naar de luchthaven verliep ook niet echt zoals verwacht. Een rit die 45 minuten duurde, een taxichauffeur die 99 keer z´n venster open en dicht doet, die zelfs de weg niet weet naar de luchthaven en zo minstens drie keer diende te stoppen om de weg te vragen,...Onderweg konden we enorm veel oppikken van Sao Paolo zelf maar de stad maakte niet meteen een goeie indruk op ons. Veel te groot en chaotisch en niet echt een aanrader om ze te bezoeken. Uiteindelijk kwamen we goed en wel aan in de luchthaven en zochten we meteen de eerste de beste vliegtuigmaatschappij op en vroegen wanneer de eerste vlucht richting Iguacu was. Na wat heen en weer geloop van de werknemers daar kregen we te horen dat we vrijdagmorgen om 7u40 een eerste vlucht konden nemen naar Iguacu. Veel vroeger kon niet dus zochten we meteen een plaats waar we voor een aantal uren konden genieten van onze welverdiende nachtrust na een lange dag. Deze vonden we meteen vlak voor de luchthaven : Ibis hotel...Wel wat prijziger dan de plaatsem waar we reeds sliepen maar voor een keer kon dit er wel van af. Uiteindelijk moesten we ´s anderendaags om 6u op om tijdig aanwezig te zijn in de luchthaven. Toen we wilden inchecken kregen we plots te horen dat we geen vlucht konden boeken, bij geen enkele maatschappij, naar geen enkele bestemming en dit tot en met 31 juli. Daar stonden we dan even te blinken. Plots diende zich een andere oplossing aan. De hostess vertelde ons dat ze wel een vlucht voor ons kon regelen maar dan dienden we te vertrekken van Sao Paolo Guarinho, de internationale luchthaven die Sao Paolo rijk is. Deze vlucht vertrok om 12u30 dus hadden we wel nog wat tijd om ons naar de andere luchthaven te begeven. Meteen boekten we ook nog een vlucht van Foz do Iguacu naar Salvador voor maandag, een vlucht die twee tussenstops bevat in Curitiba en in Rio de Janeiro. Toen we aan het wachten waren op onze vlucht, zagen we plots een cameraploeg op ons afstevenen. De journaliste sprak ons aan en toen we haar vertelden dat we Belgen waren, begon ze haar gesprek plots in vrij vloeiend Frans. Bleek dat ze 7 jaar in Charleroi gewoond had. Ze vroeg ons of we zin hadden in een interview. Dat mocht in het Frans, ze zou het dan zelf voorzien van ´subtitles´. Bleek dus dat er in de luchthaven Sao Paolo Congonhas heel wat problemen zijn en ze vroeg Ruben wat onze ervaringen waren met de ganse situatie, of we reeds problemen gehad hebben met onze maatschappij en dergelijke...Zo zijn Lucky Ruben en ikzelf hoogstwaarschijnlijk op de Braziliaanse TV geweest en werd onze beroemdheid hier nog wat uitgebreid.
Rond 14u30 vrijdagmiddag zijn we dus gearriveerd in Foz de Iguacu, met het vliegtuig weliswaar zonder noemenswaardige problemen. Foz de Iguacu ligt op de grens met Paraguay en Argentinie. Meteen pendelden we met de bus richting centrum waar we een mooi en vrij goedkoop hostal vonden. Vanop ons dakterras konden we de grens met Paraguay zien, amper 300m van het hostal vandaan. Na het vroege opstaan, het weg een weer geloop van luchthaven naar luchthaven, het vele wachten en al het ´getjool´, gingen we om 21u reeds slapen. We waren beiden echt uitgeteld.
Op zaterdag bezochten we, precies 30 jaar nadat Ruben z´n vader hier was, de watervallen van Iguacu op Braziliaans grondgebied. Dit is echt het mooiste wat we van natuurpracht gezien hebben in ons nog prille leven. We werden er zowaar stil van. Zo´n 270 watervallen rondom ons deden de grondvesten daveren en maakten een bijna oorverdovend lawaai. Later op de dag deden we nog aan rafting op de wilde Rio Iguacu, een unieke ervaring, dat zeker...Op zaterdagavond kraakten we nog een flesje wijn met twee vriendinnen die in Brazilie professioneel voetbal speelden. De ene was uit Canada, Quebec en de andere uit de USA, Texas...Nadien gingen we moe en tevreden slapen...
Zondag stond ons opnieuw een zware en lange dag voor de boeg. We bezochten de watervallen op Argentijns grondgebied en zo zijn we dus beiden een stempeltje rijker in onze internationale pas. Ons bezoek aan Argentinie was zowaar nog indrukwekkender. Het zicht op de watervallen was adembenemend en er was zoveel meer te zien als de dag voordien.
Zo sloten we onze trip naar Iguacu en zijn watervallen af. Morgen, maandag, loopt onze wekker om 4u af want om 6u gaan we de lucht in richting Salvador, een plaat waar we reikhalzend naar uitkijken. Als wat we over Salvador lezen klopt, dan zou het er aangenaam vertoeven zijn. De roots van Capoeira, de Braziliaanse gevechtssport, liggen er. Ook is het enorm gekend vanwege zijn vele en mooie stranden en de talrijke feestjes...We kijken er alvast naar uit.
I was looking forward to the downhill ride to leave the Andes. Because of strikes by angry miners and students, nobody was allowed to leave the city. I tried my luck though and thanks to a motorised police-escort I made it out alive. But pretty promptly the fun came to an end when the backtire broke for the very first time in the entire trip and with that I also broke another spoke. I didn´t want to take the risk to keep on going downhill on the horrible Bolivian roads with a f*cked up wheel, so I accepted a ride in a truck... In Bolivia I took advantage of the rediculously low prices to splurge for a very last time. After the royal treatment in the fancy hotel I got onto a couple of the worst buses in the world. One ride was supposed to take 18 hours and ended up being a 30 hour comedy of changing wheels and taking breaks to let the engine and the driver cool down...
I bussed my way to the border between Bolivia and Brazil and planned on riding again from there on. My last bordercrossing seems to be the hardest though! On the Brazilian side they give me a very hard time because I can´t find my ´yellow fever vaccination card´. They tell me to go back into Bolivia to buy the vaccin for 20 US dollars and above all, I´ll have to wait for 10 days before I can get into Brazil. On one of the following attempts (the next day already) I have more luck. A Brazilian doctor is behind me in line and starts getting really very angry at the official who is giving me a hard time. The nice doctor drives me around time to get the vaccination and all the necessary paperwork for free and he convinces the guy at the border to skip the 10-day incubation period...
Thus I could make my way into the Pantanal. The Pantanal is an unspoiled natural zone the size of France. Here I take a 4-day tour on which we go looking for wildlife. I´ve seen enough cayman and crocodiles for the rest of my life now, but there was also a cool part of piranha-fishing. We went horsebackriding, saw some huge parrots, anteaters, monkeys, plenty of birds and mosquitoes... You name it, we saw it...
After the couple of days out of civilisation I arrived in the pretty big city of Campo Grande. Here I thought I would be ready for a great party. I´ll never forget the party Kurt and I had in the North of Brazil when they won the world cup 5 years ago. Now Brazil beat favorite Argentina in the final for the Copa America, but the party is in nothing comparable with the crazy scenes back then...
From Campo Grande I wanted to take one more bus to Sao Paolo so I could cycle into Rio de Janeiro (my final destination for this amazing adventure) from there. But none of the buscompanies was willing to transport my bicycle, so I ended up taking a bus straight to Rio. That means I was in Rio two days early and with a kind of a sad feeling. I really wanted to arrive ther by bike, eventhough it would only have been the last 400 kms. It also means I don´t make the 10 000 kilometer limit, not the biggest of my concerns, but that would have been nice... In Rio I try to drown my little dissappointment and in this amazing city that is not too hard at all! Arriving at the hostel I barely had time to take a shower and I was out barhopping already. I met some pretty cool people in the hostel and because I wanted to keep all the touristy stuff for when Christophe was here, I did nothing but barhopping, clubbing and crashing on the most famous beaches in the world...
On Friday I picked up Christophe and the last couple of day we´ve been doing some serious tourism. We went sightseeing in Rio, went to a crazy footballgame between Vasco da Gama (the team Romario plays for) and atletico Minas Gerais. Still that same night we watched the final of womens beachvolleyball for the Panamerican games on Copacabana and had a taste of the uncomparable atmosphere around there.
After even more sightseeing between the two of us, we left Rio. Together with two Italian sisters who were staying in our hostel as well, we headed for the idyllic island Ilha Grande. The weather was not that nice anymore, but the impressive environment and the great atmosphere at the hostel made up for that!
Sadly, the big bicycle-adventure is all over now... I looked forward to this for years and it all past by just like that! It has even been a lot better than I dared dreaming of and I´m sure I´ll have to be very old and senile before I forget about the great stuff I´ve been through!! Now I´ve still got two more weeks to enjoy Brazil together with my good friend VDB as a more or less normal tourist and after that... back to reality... a kind of scary...
Na ons uitje naar de Suikerberg, gingen we nog iets drinken met een aantal hostalgenoten : 4 Mexicanen (die bezeten waren van Capoeira en die in Brazilië waren om deze sport nog beter onder de knie te krijgen), een Noor (die speciaal naar Rio gevlogen was om een oude geliefde te bezoeken maar twee uur na zijn aankomst prompt aan de deur gezet werd), een Braziliaan, een scheve Israëliet, twee Italiaanse zusjes, Lucky Ruben en ikzelf. Het werd een gezellige boel en we sloten de avond af met een pintje op Ipanema Beach omstreeks half vijf.
Maandag waren we eigenlijk van plan om verder te reizen naar Parati, een klein koloniaal stadje zo´n 200 km ten zuiden van Rio de Janeiro dat aan de kust ligt. De Italiaanse zusjes Lucia en Cinzia hadden het lumineuze idee om Ihla Grande te bezoeken voor een tweetal dagen en ze vroegen ons of we geen zin hadden om hen te vergezellen. Dit leek ons best gezellig en zo geschiedde. Maandagmiddag gingen we de bus op richting Angra Dos Reis om vandaar de boot te nemen naar Ihla Grande. Ihla Grande is een eiland dat voor de Braziliaanse kust ligt en was vroeger een pirateneiland, even later een eiland waar mensen met lepra gedropt werden en tot zo´n vijftig jaar geleden was er een gevangenis waar criminelen opgesloten werden.
Tijdens de bootreis leerden we een Braziliaan kennen die gerant was van een hostal op het eiland. Hij beloofde ons mooiste kamer van het eiland aan een zeer degelijke prijs. Waarom hij dit deed blijft voor ons nog steeds een raadsel maar hij hield zich wel aan zijn woord : Lucia, Cinzia, Ruben en ik kregen de kamer met een eigen balkon (met twee hangmatten : niet onbelangrijk) en dit met zicht op zee en de talrijke vissersbootjes die de kust rijk was. Dit alles voor de prijs van ongeveer 8 euro per man per nacht. Ongelooflijk! Dezelfde avond nog genoten we in de hangmatten op ons balkon van een aantal caiperiñas. Dinsdag werd een dagje genieten op een verlaten strandje. ´s Avonds was er een BBQ voorzien in een ander nabijgelegen hostal en na het eten barstte het feestje los. Het werd opnieuw een onvergetelijke avond ondanks het feit dat het water met bakken uit de lucht viel.
Op woensdag namen we opnieuw de boot richting Angra Dos Reis. Daar werd ook meteen afscheid genomen van de Italiaanse zusjes waarmee we een leuke tijd beleefden. Zij namen de bus richting Rio de Janeiro om vandaar naar Sao Paulo te reizen en in Sao Paulo het vliegtuig te nemen richting Buenos Aires (Argentinië) waar Lucia studeert. Ruben en ik namen de bus richting Parati waar we vanavond gearriveerd zijn. Morgen doen we het stadje zelf aan in de voormiddag en in de namiddag gaan we even de zee op. Als het mogelijk is nemen we morgenavond de bus richting Sao Paulo om dan vrijdag van daar naar Iguacu te vliegen. Er zijn nog veel plannen en we hebben nog een tweetal weken om deze werkelijkheid te maken. Brazilië maakt vast en zeker een heel goeie indruk op me en het bevalt mij (en Ruben ongetwijfeld ook) heel erg. Het wordt zeker opnieuw een onvergetelijke trip.
Na een lange en vermoeiende reis van een slordige 23 uur kwam ik op vrijdagavond aan in Rio de Janeiro. Gelukkig is alles goed verlopen al had ik geen zo´n goed gezelschap als toen ik naar Mexico vloog in december. In de aankomsthal zat Ruben me netjes op te wachten. We namen samen de bus richting hostal, waar Ruben reeds een tweetal dagen verbleef. Het hostal is eigenlijk vrij goed gelegen, op zo´n 200 meter van het gekende Ipanema beach dat naast Copacabana tot de gekendste stranden van de wereld behoort.
Eens ik al mijn bagage in het hosal gedropt had, gingen we nog kort even de buurt verkennen en namen we ook nog even de tijd om een stukje te eten. Uiteindelijk zat ik na 27 uur wakker zijn in mijn bed.
De volgende dag kuierden we wat rond in de stad en kwamen we zo in de buurt Lapa terecht. Van daaruit gingen we verder naar de Corcovadoberg. Op deze berg staat het 38 meter hoge Christusbeeld dat onlangs tot de wereldwonderen opgenomen werd naast de Chinese muur, het Colosseum in Rome,...Om tot de top te komen dienden we een treintje te nemen dat volgepropt was met toeristen. Maar dit was nog niks vergeleken met de massa mensen op de top van de Corcovadoberg. Echt ongelooflijk hoeveel volk daar was en hoeveel zotte stunten de mensen uithalen om toch maar een unieke foto te hebben van het beeld met al dan niet zichzelf er bij...Eerlijk gezegd lieten wij er ons ook toe verleiden...
Gisteravond pikten we een wedstrijdje voetbal mee : Vasco Da Gama - Atletico Minas Grais. Dit bleek een klassieker te zijn zoals wij Club Brugge - Anderlecht hebben...Wat we daar zagen is niet te vergelijken met wat we in België hebben...Relletjes voor de wedstrijden alom, en de politie die er eigenlijk niks aan doet en gezellig staat te kijken, 20.000 gekken samen in het stadion die 90 minuten zingen en het voetbal beleven op een manier die wij niet kennen, vuurwerk,...echt alles erop en eraan. Enig minpuntje was dat de gekende voetballer Romario niet meespeelde omdat hij zich wat ziek voelde. Toch zagen we hem vanop zo´n 10 meter in de loge zitten en genieten van de 4-0 overwinning die Vasco Da Gama behaalde.
Na het voetbal konden we nog meegenieten van de beachvolleybalfinale vrouwen. Op 13 juli zijn in Rio de Janeiro de Panamerikaanse spelen van start gegaan en wordt er in diverse sportdisciplines gestreden om de gouden plak. Op het strand van Copacabana was er een beachvolleytempel opgezet. Kaartjes om deze bij te wonen waren nogal duur maar vlak achter het stadion konden met een massa enthousiaste mensen de finale bijwonen op groot scherm. Deze finale werd beslecht tussen Cuba en...Bräzilië. Brazilië won die ook...Na de finale kuierden we over de stranden van Copacabana en Ipanema naar ons hostal.
Vandaag werd een (luie) stranddag. We besloten wel om de zonsondergang mee te pikken vanop de Suikerberg. We waren net op tijd boven met behulp van de kabellift. Vanop de berg heb je een prachtig zicht op Rio de Janeiro, zoals we ook vanop de Corcovadoberg hadden...We zagen het donker worden (vanaf half zes gaat de zon hier onder) en genoten nog even van de vele lichtjes die de stad rijk is...
Morgen verkassen we naar Paraty, een kustplaatsje zo´n 200 km ten zuiden van Rio de Janeiro.
Foto´s komen binnen enkele dagen online en een vervolg van het verhaal ook.
Mijn uittocht uit Bolivië deed me mn beide handjes samenleggen dat ik met de fiets op reis ben getrokken en niet steeds de onnoemelijk slechte bussen inmoest. Om tijd te winnen nam ik in Bolivië toch nog eens een bus richting Braziliaanse grens. Er werd me verteld dat de rit 18 uur in beslag zou nemen, maar omdat we om de haverklap stilstonden om wielen te vervangen en de motor te laten afkoelen werden het uiteindelijk 30 uren. In zo´n gammele bus is dat lastiger dan een hele dag op de velo!
De grensovergang tussen Bolivia en Brazilië was mijn allerlaatse van deze reis en meteen ook de eerste die me echte problemen oplevert... Voor het binnenkomen van Bazilië heb een bewijs nodig van inenting tegen gele koorts. Ik heb die inenting al lang geleden gehad en natuurlijk weet ik dus die inentingskaart nergens meer zijn. Ik had gehoopt dat wat goede uitleg of wat smeergeld me toch gemakkelijk over de grens zou brengen, maar niets is minder waard. Ze sturen me terug naar Bolivië waar ik 20 dollar zal moeten betalen voor de inenting, maar als klap op de vuurpijl moet ik bovendien nog eens 10 dagen wachten vooraleer ik het land in mag... Ik trek er me niet veel van aan en ga zonder stempel in mijn paspoort toch het land in tot de volgende stad. Ik probeer de volgende dag met een extra portie dollars in de hand nog eens, maar net als ik mijn hele uitleg heb gedaan en mn geld wil boven halen schiet de brave man achter me mij te hulp. Hij is blijkbaar arts in de stad en kan me gratis een inenting bezorgen. Bovendien verwijt hij de douanebeambte voor alles wat mooi en lelijk is en zorgt ervoor dat ik toch meteen het land in mag...
Met fiets en al en met alle papieren netjes in regel trek ik richting Pantanal. De Pantanal is een groene zone met de omvang van Frankrijk waar de beestjes het nog voor het zeggen hebben. Met een netjes georganiseerde tour trek ik samen met nog wat andere avonturiers doorheen rivieren op zoek naar kaaimannen en krokodillen. Bij de eerste die we vinden blijven we een kwartier staan gapen, maar ondertussen heb ik ze in alle maten en gewichten gezien; genoeg voor de volgende 20 jaar... We trekken te paard de wildernis in, gaan met een bootje naar pirana´s vissen en maken heel veel lange wandelingen doorheen de schitterende natuur... Na een dag of 4 enthousiast foto´s nemen gaat het met de bus verder naar Campo Grande. In de enige stad van enig formaat in deze uitgestrekte wildernis kijk ik naar de finale van de Copa America voetbal. 5 jaar nadat ik samen met Kurt getuige was van de Braziliaanse viering van het winnen van het wereldkampioenschap wou ik dit voor geen geld van de wereld missen! Brazilië veegde de vloer aan met favoriet Argentinië en won met droge 3-0 cijfers. Toch bleef het feestje ingetogen, de Copa America lijken ze niet zo héél belangrijk te vinden en bovendien waren ze niet te spreken over het spelniveau op weg naar de finale (ondanks een 6-0 in de kwartfinale)...
Daarna wou ik graag met de bus verder tot Sao Paolo om van daaruit Rio de Janeiro binnen te fietsen, maar niet 1 buschauffeur wou mijn fiets meenemen... De laatste 1600 km met de fiets afleggen is jammer genoeg geen optie omdat ik dan wel heel veel te laat zou zijn om vdb in Rio te gaan verwelkomen. In Campo Grande valt echter niets te beleven dus stap ik maar op een bus naar Rio en kom daar een dag of 2 te vroeg op mijn eindbestemming aan. Ik heb een beetje een dubbel gevoel bij mijn aankomst in Rio... Ik ben superblij dat ik mijn eindbestemming na een onvergetelijke tocht goed en wel bereikt heb, maar aan de andere kant was ik toch graag Rio binnengefíétst en bovendien betekent dit zowat het einde van mijn grote fietsavontuur... Gelukkig moet het iets mindere gevoel al snel plaats ruimen! Rio is een fantastische stad en in het hostal word ik alweer met open armen ontvangen. Ik spring snel de douche in en meteen trek ik met een internationaal gezelschap het Braziliaanse nachtleven in. Ik hou het hele toeristische gedoe tegoed voor als vdb hier is, dus doe ik 2 dagen en 3 nachten niets anders dan de allerleukste bars en clubs afschuimen en crashen op de beroemdste stranden van de wereld.
Op vrijdagavond ben ik ruim te laat om vdb te gaan oppikken, maar gelukkig heeft ook hij een pak vertraging, dus is er geen vuiltje aan de lucht. Beiden zijn we klaar om er andermaal 3 onvergetelijke weken van te maken en we zijn alvast in stijl begonnen! Ik laat Christophe zelf aan het woord over zijn eerste dagen hier en binnenkort laat ik ook de vele leuke foto´s op jullie los. Hou het hier dus in de gaten...
Zowel in een dorpje als in de stad ben ik met het fototoestel in de aanslag de straat opgetrokken voor een mini-reportage van 'het leven zoals het is: Bolivië'. Bedoeling was om vooral mensen en de gewone taferelen op de gevoelige plaat vast te leggen. Het langzame leven van elke dag, de tafereeltjes waar ik jammer genoeg niet meer vreemd van op kijk. Omdat de mensen steeds de schaduw opzoeken zijn de kleuren niet altijd ideaal en omdat ze liever niet gefotografeerd worden en ik me ook schaam om ostentatief foto's van hen te staan nemen, is de kwaliteit soms bedenkelijk. Maar ik hoop vooral dat ik een beetje een beeld kan scheppen van het dagelijkse leven hier. Hoewel, als ik me niet vergis hebben de fanaten van Peking-Express al een portie 'Bolivië zoals het is' achter de kiezen.
Het lijkt wel of ze het met opzet doen! Vrijgezellenfeesten en huwelijksfeesten terwijl Ruben er net even niet is... Speciaal voor de trouw van Christophe en Cindy bleef ik nog een weekje langer in het land. Maar tijdens mijn afwezigheid slaagden achtereenvolgens meneer en mevrouw Embo, meneer en mevrouw Strumaantje en meneer en mevrouw Lenny erin zich in de echt te verbinden. Vandaag 07/07/07 is het dan de beurt aan meneer en mevrouw Krukke. Ik was er graag bijgeweest, want de kans dat Krukke (hier op zijn vrijgezellenavond omringd door Strumaantje, Zwaaf en Vdb) weer één van zijn legendarisch lompe stunts uithaalt is behoorlijk groot. In gedachten ben ik er alvast bij en als alles goed gaat is er straks ook even online contact. Tot sebiets Dieter en in afwachting alvast een dikke proficiat voor beiden!
De afgelopen weken waren dus superleuk geweest, maar nogal hectisch. Ik keek er naar uit om het weer wat rustiger aan te gaan doen, maar verrassend genoeg viel dat niet mee. De bedoeling was om in twee rustige dagen ontspannen de 160 km van Potosí tot Sucre te gaan afhaspelen. Ik wist maar al te goed dat het verlaten van Potosí wel eens spannend zou kunnen gaan worden. Boze mijnwerkers en studenten spannen over het hele land al enkele dagen samen om alle grote steden lam te leggen door middel van wegblokkades. Niets van verkeer raakt de 5 grootste steden van het land in of uit. 'Leven en laten leven', denkt Lucky Ruben dan en ik beproef mijn geluk toch. In de stad zelf passeer ik enkele studentenblokkades, maar die laten me met de glimlach passeren. Enkele kilometers verderop ziet het er minder rooskleurig uit. De mijnwerkers zijn een stuk radicaler dan de studenten en er ontstaat een hevige discussie of ze me laten passeren of niet. Ik slaag er in om met de glimlach de gemoederen te bedaren en uiteindelijk wenst het gezelschap me een vrolijke reis... Twee 'zwaantjes' hebben het gebeuren blijkbaar van op een afstand gevolgd en komen verhaal bij me halen. Ze zijn ontzettend verbaasd dat ik met fiets en al de stad uitgeraakt ben en dringen er voor mijn eigen veiligheid op aan om me een tijdje te escorteren. Mij lijkt het volledig overbodig, maar het is weer eens wat anders. Zo'n tiental kilometer lang rijden beide heren statig voor me uit. Als ik aanstalten maak om een foto te nemen gaat het vingertje streng de lucht in en duchtig heen en weer. Als ze er uiteindelijk genoeg van hebben kan ik vluchtig toch nog een wazig kiekje nemen. Ik bedank ze uitgebreid voor bewezen diensten en ze verzekeren me dat ik nu veilig verder kan. De politie: uw vriend!
Rustig peddel ik dus verder en na bijna 50 km gebeurt dan toch het ondenkbare! Na bijna 9 maanden en bijna 10 000 km op het Amerikaanse continent: een klapband!! Eerlijk is eerlijk, de achterband verloor al een tijdje geleidelijk aan minieme hoeveelheden druk. Te lui om mijn handen vuil te maken om een klein gaatje te zoeken en te plakken pompte ik elke dag een klein beetje bij... Uiteindelijk eist dat dus zijn tol. In volle afdaling en in een bocht is het van dat. Een plofje en de hele fiets gaat zwaar aan het slingeren. Een klapband op zich is geen probleem, uiteraard heb ik een reservebinnenband bij, maar bij het slingeren van de fiets is weer maar eens een spaak gebroken. Sinds ik in Peru vrede moest nemen met een minder sterke spaak is het evenwicht uit het acheterwiel ver zoek en nu breekt dus nog een spaak. Omdat het vooral bergaf gaat en ik vrees voor meer schade bij grote snelheden ga ik aan het liften. Dat valt natuurlijk niet mee, want er geraakt niets van verkeer de stad in of uit. Na goed een uur stopt dan toch een vrachtwagen en ik kan achteraan bij de rest van het liftende gezelschap.
Aangekomen in Sucre (zo'n 1500 m lager en dus lekker warm) besluit ik mezelf dan toch nog maar eens in de watten te gaan leggen. Het was geleden van toen ik in Noord-Peru ziek was dat ik nog eens echt goed onderdak had en dat is toch al bijna 2 maanden geleden. Bolivië is bovendien dé plaats om jezelf te verwennen. Voor de prijs van een goedkoop motel in de USA neem ik hier mijn intrek in een 4*-hotel recht op de Plaza de Armas. Er staat een ventje in apenpak klaar om de deur voor me te openen, ik heb een gigantisch en stevig bed, een warme douche mét druk op het water, een wc-bril, kabeltelevisie en als klap op de vuurpijl... een enorm ontbijtbuffet!
From Pisco in Peru I continued by bike to the town of Ica and I spent a couple of days in the beautifull lagoon of Huacachina. This lagoon is right on the side of sand desert that is bigger than the Sahara in Africa. It was the perfect spot for some relaxing, but also for crazy rides in sandbuggies and for a lot of sandboarding. After the break, the ride continued to Nasca, where I flew over the famous Nasca-lines. From Nasca I realized that I had to start moving a bit faster so I went to Arequipa by bus. It was great to come back to one of my favorite cities after 6 years and to see some old friends again. I already knew the area around Arequipa, Puno and the Titicaca-lake, so I started a busmarathon to La Paz. The highest capital in the world stroke me as dirty, chaotic and very touristy, but it's amazingly cheap and there's heaps to do in the area. That's how I had my kicks on the famous 'deathroad' downhillmountainbiking and I went climbing the 6088 metres high (19 976 feet) mountain Huayna Potosi. Exhausted as I was after that climb I took another bus to Uyuni. This is way off my route, but it has a 3-day excursion through the surreal saltflats and the extraterrestrial landscapes surrounding them! This was certainly worth the detour!! Rightnow I'm in Potosi, the highest city in the world. Tomorrow I start riding again and in a few days I will leave the Andes mountains behind me and head for warmer areas again...
It looks like it will be a close call on the vote on the right side of the blog. The vote is about the length of my hair by return to Belgium. At this very moment there is a tie of 94 votes between '11cm' and 'you will never come back at all'. Let me know what your opinion is! (btw: the 3 mm when I left was f*cking comfortable! and also a bit sexy?)
Op de poll over mijn haar gaat het er al de hele reis lang razend spannend aan toe. Oorspronkelijk ging het tussen drie resultaten, maar hoe langer hoe minder mensen lijken te denken dat ik mijn haar nog weer afscheer vooraleer ik terugkeer (dat was nochtans belachelijk comfortabel!!) Met precies 383 stemmen is er voorlopig een ex-eaquo met 94 stemmen voor zowel '11cm' als 'Jij komt helemaal niet meer terug'.
Met nog iets meer dan een maand te gaan voor de oorspronkelijk voorziene terugvlucht heb ik het nog niet gemeten, maar begint het toch vulgair lang te worden en komt de 11cm misschien wel in de buurt. Aan de andere kant: ik amuseer me hier hoe langer hoe meer en bovendien lijken er rare dingen aan de hand te zijn ivm met mijn terugvlucht. Een teken aan de wand voor de laatste optie?
Tijdelijke aanbieding: 'mini Lucky Ruben' hier gepresenteerd door Chester. Vervaardigd uit soepel plastiek is het gadget in alle mogelijke bochten te plooien, maar toch is het lekker zacht genoeg voor een warme knuffel! Praat echt!
Prijs: 30 Schriftelijk te bestellen via het secretariaat op het gekende adres. Aanbod geldig tot 9 augustus 2007.
Voor een Excel-bestand met heel wat gegevens zoals afgelegde afstand, gemiddelde en maximale snelheden enzovoort klik je op onderstaande link. Download file now. The link above will open an Excel-file with a detailed log of every single ride I made during this trip.