Bericht voor nieuwe bezoekers aan deze site:
Dit is een blog, dat betekent dat je in het middengedeelte van deze site mijn recentste belevenissen kunt terugvinden. Je kunt hier telkens de laatste 20 berichten die ik heb achtergelaten lezen, de recentste staan bovenaan.
Wie hier voor het eerst komt begint dus helemaal onderaan de site of in het archief bij mei 2006
Wie oudere berichten wil lezen klikt in de rechter kolom op archief.
Klik op het zonnetje hieronder om te zien welk weer het momenteel is in de regio waar ik rondhang.
Schitterend is dat zo'n regenwoud! Kamperen naast een waterval is adembenemend! De stilte in de woestijn was indrukwekkend, het nachtelijke lawaai in een jungle is oorverdovend, net zo indrukwekkend!
De keerzijde van de medaille is dat je goed moet ingesmeerd zijn tegen beestjes. Ik ben nooit een grote fan geweest van muggen. Maar zij lijken mij anderzijds wel een toffen te vinden. Ik trek 's avonds en 's morgens dus liever niet naar buiten zonder me helemaal in te smeren met stinkspul. Op een goeie morgen heb ik blijkbaar een beentje vergeten... Resultaat is een aanval op het wereldrecord beten op 1 been. Ik heb ze niet geteld, ik weet niet hoeveel het officiele wereldrecord bedraagt, maar ik weet wel zeker dat ik in de buurt kom!
De grens tussen Mexico en Guatemala wordt hier gevormd door een rivier. Geen probleem, maar omdat dit geen gebruikelijke overgang is, is er geen brug voorzien. Ook geen probleem, met fiets en al een bootje op en we zijn in Guatemala... Mijn oorspronkelijke plan was om vroeg te vertrekken en in 1 dag tot de eerste stad (Flores) te crossen. Maar vanwege het oponthoud zal dat niet meer haalbaar zijn. Bovendien begint het weer maar eens te regenen. Ik zit hier duidelijk in het 'regen'woud. De eerste 3 maanden van de reis heb ik amper regen gezien, maar de afgelopen dagen ben ik in sneltempo de schade aan het goedmaken! 1 van de attracties die je als reiziger in Guatemala moet meegemaakt hebben is een rit in een chickenbus. Ik onderhandel voor zo'n busrit, maar de 'conducteur' vraagt mij 12 euro, terwijl ik weet dat het maximum 4 euro kan zijn. Hij haalt de vele bagage en de fiets als argumenten aan en weigert hardnekkig van zijn prijs af te komen. Nogal koppig en redelijk collerig op dat moment spring ik op de fiets en geef hem nog een onvriendelijke blik mee bij het vertrek. De chauffeur van de bus komt me meteen achterna gespurt. Hij wil het niet op zijn geweten hebben dat ik dit pokkenstuk met de fiets moet afleggen. Slechte wegen en heeel gevaarlijk weet hij me te vertellen. Uiteindelijk komen we overeen op 5 euro en wordt de fiets op het dak gebonden. Chickenbussen zijn afgedankte Amerikaanse schoolbussen die in Guatemala gebruikt worden om de locals in rond te voeren. De bankjes zijn gemaakt voor schoolkinderen, dus mag ik proberen mijn stijve benen in mijn nek te plooien. Ze in de middengang gooien is geen optie, want die is volgepropt met mensen, kippen en mensen met kippen. Als het al te druk wordt in de bus, gaat de conducteur aan de zijkant hangen, dan is er tenminste weer een extra plaatsje vrij... Na goed 4 uur hebben we de 80 km achter de rug en komen we aan in Flores. Dit is een behoorlijk bevallig stadje dat volledig gebouwd is op een eiland in een meer. Het noodweer blijft hier aanhouden, maar morgen ga ik er toch weer vandoor. De fiets weer op! In een dag of 2 zou ik aan de Maya-site Tikal moeten zijn. Het klinkt misschien een beetje verwaand, maar ik heb het ondertussen wel zo'n beetje gezien met die Maya-sites... Tikal schijnt echter een prachtexemplaar te zijn, dus kan de omweg van een dag of 4 er nog wel van af. Ik overweeg echter wel om Copan in Honduras van het programma te schrappen. Dat zou me trouwens heel wat tijd besparen ook, want daar hebben we het over een potentiele omweg van een week...
In San Cristobal ben ik dus nog een tijdje blijven plakken. Wachtende op mn fototoestel bracht ik de tijd door met het rondhangen met backpackers in het gezellige stadje. 's Avonds stond er traditioneel een kampvuur op het programma in het hostal. Meestal werden dat gezellige avonden en vaak draaide het er op uit dat we nog met enkelen het centrum weer introkken om onze salsa-, merengue- of bandakunsten wat aan te scherpen. 1 van de overige activiteiten in San Cristobal de las Casas was het versieren van een Mexicaanse stempel in mijn reispas. Bij het binnenkomen in Tijuana op 3 december ben ik vrolijk voorbij de grensposten en imigratiediensten gewandeld. Ook aan de volgende imigratiediensten ben ik vriendelijk zwaaiend en breed glimlachend voorbijgereden. Mij een zorg dat daar geen stempel instaat dacht ik... Maar collegareizigers waarschuwden me dat het verlaten van het land wel eens een hele dure aangelegenheid kon worden als ik niet kan bewijzen dat ik officieel het land in ben gekomen. Ik betwijfel dit, maar ga voor de zekerheid toch maar op zoek naar de bevoegde instanties. Daar blijken ze het heel belangrijk te vinden op welke datum ik precies in Tijuana binnengekomen ben. Ik begin nattigheid te voelen. Ik vrees dat ze me maar voor een beperkte tijd toegang tot het land zullen geven en dus zeg ik dat ik op 17 december in Mexico toegekomen ben. En ja hoor! Nadat ik 207 keer mijn naam heb geschreven en 15 maal heb ondertekend dat er op 17 december niemand in de grenspost van Mexico zat krijg ik toelating om in hun land te blijven tot 16 januari... (om 1 of andere reden krijg ik maar 30 dagen, maar ik loop er toch al lekker zo'n 6 weken rond )
Uiteindelijk ben ik dan dus toch uit San Cristobal weggeraakt. Opnieuw naar warmere oorden. De eerste fietsdag heb ik het rustig gehouden om het goede ritme weer te kunnen vinden. Na goed 40 km vond ik al een waterval waar het me wel leuk kamperen leek. http://www.youtube.com/watch?v=cK2AyjEAEHw
Bovendien was het ook wennen aan de eerste vochtige hitte! Ik had het uiteraard al wel eens eerder warm gehad. Maar in de woestijnlandschappen van de states en Noord-Mexico was het steeds een heel droge warmte. Hier heb ik af te rekenen met van die drukkende, vochtige plakhitte. Behoorlijk lastig fietsen daarin! De hoofdweg tussen Palenque en de grens met Guatemala is een degelijke tweevaksbaan die dwars doorheen de jungle snijdt. Hier en daar duiken enkele dorpjes (lees 5 hutjes) op. Zodra je de hoofdweg echter verlaat is het gedaan met asfalt en is het echt zwoegen! http://www.youtube.com/watch?v=i1xywGrqVGw
De benen voelen echter heel goed en een dag vroeger dan verwacht kom ik in Frontera Corozal aan. De doorsnee toerist gaat van Mexico naar Guatemala via de zuidgrens, anderen maken de omweg via het Noorden en Belize en komen zo binnen. Enkele keikoppen willen echter graag via de ongebruikelijke grens in Frontera Corozal de oversteek maken. Maandag 15/01 kwam ik rond 15u aan de grenspost, maar hoewel die officieel tot 16u open is waren de vogels al gaan vliegen. Geen probleem, tentje aan de rivier gezet, wat gerelaxt en de volgende morgen tegen 8u15 terug, want om 8u gaat dat ding weer open. Officieel is dat... Omdat er om 8u30 nog niemand is en het begint te regenen, ga ik een uurtje internetten (aan belachelijk lage snelheden, maar goed, het was een aangename verrassing hier computers te vinden...) Om 9u30 is er nog steeds niemand te zien. Het enige wat ik hier eigenlijk moet doen is 230 pesos (17 euro ongeveer) betalen om een stempel te krijgen dat ik hier weer weg mag. Ik geef hen respijt tot 10u, maar omdat er dan nog niemand te zien is waag ik het erop om zonder te betalen Mexico te verlaten. Ik hoop alleen dat dat geen problemen geeft om Guatemala binnen te komen...
Christophe vertelde jullie al dat we samen in San Cristobal De Las Casas waren aangekomen. Ondertussen hebben velen onder jullie al de foto's bekeken van onze uitstappen naar de agua azul-watervallen en de Maya-ruines van Palenque. Best indrukwekkend is dat allemaal!
Op vrijdagavond moest ik afscheid nemen van vdb. De foto hiernaast is genomen bij het busstation, net voor zijn vertrek. We hebben er samen weer 2 onvergetelijke weken opzitten. Ik had er helemaal geen last van om alleen te reizen, maar het deed toch deugd om eens een tijdje een gekend gezicht rond me te hebben, weer uitgebreid in het West-Vlaams te zeveren en iemand te hebben die even droge kluchten maakt als ik.
Het zal jullie misschien verbazen om te lezen dat ik nog steeds in San Cristobal vertoef. Niet in het bijzonder dat het hier zoveel geweldiger is dan in andere plaatsen. Heel gezellig, mooi en leuk, maar 20 à 23 graden voelen in deze januarimaand toch verrassend fris aan. Ik heb het stadje en de omgeving onderhand zo ook wel goed verkend. Waarom blijf ik hier dan plakken? Herinner je je nog dat in Mexico-City een maloot aan de haal ging met mijn fototoestel? De afgelopen weken kon ik rustig parasiteren op de rug van vdb, maar ondertussen kocht ik toch een nieuwe kodak ook. Ik kon natuurlijk heel gewoon gedaan hebben, een winkel binnengestapt zijn en met een fototoestel naar buiten gewandeld zijn. Maar neen, tzou Ruben niet zijn moest het niet met een specialleke gebeuren. Op het internet kocht ik voor de helft van de winkelwaarde een heel goed toestel en bovendien gooien ze er voor dezelfde prijs een geheugenkaart van 1GB, een tripod, sjakoske, ... bij. De betaling had wel wat meer voeten in de aarde dan ik had voorzien (omdat ik met een Belgische kredietkaart betaal deden ze moeilijk om naar Mexico te versturen). Bovendien werd er tijdens de feestdagen duidelijk niet te hard gewerkt en moet ik me erbij neerleggen dat alles hier net dat tikkeltje trager gaat (meestal heel aangenaam, soms ook niet). Nu zijn er slechtere plaatsen om vast te zitten dan San Cristobal hoor. Lonely Planet (mijn reishandboek) schrijft dat veel rugzaktoeristen dit de leukste stad van Mexico vinden en ik kan ze tot op zeker hoogte volgen (Queretaro is echter mijn persoonlijke numero uno). Uiteraard ken ik hier ondertussen veel collega-reizigers. Micheal en Ebony zijn terug deze kant uitgekomen, het Zwitserse fietskoppel dat ik op de ferry vanuit Baja California leerde kennen stond plots voor mn neus en het is hier een overweldigend komen en gaan van trekkers van over de hele wereld.
Zondag sprong ik nog eens de fiets op om het gevoel niet helemaal te verliezen. Ik besloot de omliggende dorpjes te gaan verkennen en ging soms redelijk diep in de reserves op de steile beklimmingen. Iedereen die hier regelmatig een bezoekje brengt weet ondertussen dat ik kick op snelle afdalingen, dus was het zondag weer alle remmen los. Alleen liep het dit keer bijna slecht af... Ik was niet voorzien op gekke snelheden dus was de helm thuisgebleven. Eenmaal ik de steile afdaling voor me zag blinken kon ik mezelf natuurlijk toch weer niet bedwingen. Opnieuw ging op zoek naar de 80 km/u. Net toen ik er bij in de buurt kwam schatte ik een flauwe, maar lange, links draaiende bocht verkeerd in. Ik ging vol in de remmen, maar kon onmogelijk op de weg blijven. Even zag ik alles wat me dierbaar is voor de ogen flitsen, maar al snel probeerde ik het beste van de situatie te maken. Nog steeds goed aan 60 km/u sprong ik met fiets en al over de brede goot en zette me af tegen de schuin oplopende gras- en struikwand. In ware jackass-stijl sprong ik zo de weg weer op. Geen valpartij, geen schrammetje, applaus en luid gejoel van een volgeladen pick-up en de rest van de dag de bibber!!
When you click on this map you'll see a little grey crossmark in the south of Mexico, that is where I am after 3 months of travelling. The black lines show the 4500 kms I've been cycling and the white ones are by bus, boat and truck. In orange you can see what at this moment still seems like a realistic plan for the next 7 months.
Als je op dit kaartje klikt zie je in het Zuid-Oosten van Mexico een grijs kruis dat moet weergeven waar ik op dit moment uithang. De zwarte lijnen tonen de 4500 km die ik zelf heb gepeddeld en langs de witte lijnen heb ik me op 1 of andere mannier laten vervoeren. Het oranje geeft weer wat op dit moment nog steeds een realistisch plan lijkt voor de volgende 7 maanden.
Na meerder verzoeknummertjes plaats ik bij deze een kaartje van waar ik momenteel ben. Hiernaast kun je de kaart van Mexico vinden (om afstanden te schetsen: linksboven kun je Tijuana vinden, volg de lijn die ik heb getrokken tot La Paz onderaan het schiereiland. Dit is 1400 km)
Momenteel bevind ik me op de roodbruine stip rechtsonder in een stadje dat San Cristobal heet.
Ter verduidelijking: de roodbruine lijnen heb ik per fiets afgelegd, de blauw per bus, boot of vrachtwagen. Na de 3000 kilometer op Amerikaanse bodem heb ik er op Mexicaans grondgebied 'slechts' 1500 gefietst. Daar komen er deze week nog een 400-tal bij tot aan de grens met Guatemala.
As some of you requested I am posting a map of where I am rightnow. You can click on the image to see the map of Mexico. To give you an idea concerning distances: in the left top you can find Tijuana. If you folow the lines I have beautifully drawn, you can find La Paz down under in the peninsula. This is 1400 kilometers.
The red-brown lines show the traject I've been cycling. The blue lines have been done by bus, boat or truck. This was especially because Christophe joined me between december 24th en january 5th. After the 3000 kms in the USA, I've 'only' been cycling 1500 kms in Mexico, but another 400 kms are waiting for me before I reach the border with Guatemala.
Velen van jullie zijn onder de indruk van wat ik hier met mijn fietsje allemaal uitsteek, maar ik wil toch even in de verf zetten dat wijkgenoot en goede vriend Klaas Vantornout nog iets straffer bezig is. Al het hele veldritseizoen legt hij de wereldtop het vuur aan de schenen en vandaag verzilverde hij die prachtige reeks prestaties op het Belgisch kampioenschap!
Het is ondertussen al een vijftal dagen geleden dat je nog iets kon vernemen over ons. Ondertussen werd in heel de wereld het nieuwe jaar ingezet, en ja, ook bij ons hier.
Zaterdag, zondag en maandag verbleven we in Puerto Escondido, een gezellig kuststadje aan de Stille Oceaan. Ons hostal was ook super, met een Duitse bazin die uitgeweken was naar México en volgens mij wel prettig gestoord was. Mij leerde ze meteen kennen. Toen we aankwamen in het hostal, zaterdagmorgen rond 7u, trokken Ruben en ik meteen op verkenning in het hostal. Boven was er een mooie leefruimte waar een mooie piano stond. Ik wou die toch wel even testen en stond zo, zonder er eigenlijk bij stil te staan dat nogal wat mensen sliepen daar, een lekker deuntje te spelen. Plots ging in die mooie leefruimte een deur open en daar stond de Duitse bazin. Ze zei mij dat ze gek is op piano maar niet om 7u s morgens. De toon was bij deze meteen gezet maar het voorval werd mij met de glimlach vergeven. Ruben en ik trokken meteen in het dorpje op verkenning en ook het strand werd bezocht, zoals je op een van de filmpjes kon zien.
Zaterdagavond plaatsten we een stapje in het uitgaansleven in Puerto Escondido. We stonden versteld dat de Mexicanen er nogal op los vierden. Zeker de dag voor oudejaarsavond. Zondag genoten we beiden van de zon, strand en zee en van de vele vruchtensapjes. De eerste keer dat we zo eens een 31 december mee maakten. Wat mij betreft zeker niet de laatste keer. s Avonds werd er onder de hostalgenoten afgesproken om samen oudejaar te vieren. Zo begon ons eindejaarsfeestje op het dakterras van het hostal met nog zon 20 andere mensen van diverse nationaliteiten. Van daaruit vertrokken we rond 23u30 naar een plaatselijke bar, zon 50m van het hostal in wat je daar de uitgangsbuurt kunt noemen. Daar werd het nieuwe jaar goed ingezet. Rond 3u vertrokken we nog met een aantal naar een strandfeestje, een goeie kilometre van het centrum vandaan. Tot 7u30 werd gefeest waarna we verstandig, moe en voldaan onder de lakens kropen. Maandag werd een dagje chillen op het strand en in het hostal, samen met nog een aantal hostalgenoten. S Avonds werd met pijn in het hart afscheid genomen van het leuke en warme Puerto Escondido. We vertrokken rond 21u30 voor een 13 uur lange busrit naar San Cristobal de Las Casas. Gisteren, dinsdag, werd een plaatselijk dorp bezocht waar men nog de oude gebruiken hanteert. Ik merkte er niet echt veel van. We bezochten de kerk en dronken een para biertjes, samen met een Australische meid en twee Australische jongens. Samen verkenden we tijdens de avond de straten van San Cristóbal, aten we iets en gingen we nog een bar opzoeken.
Vandaag vertrokken zij. Ruben en ik verkenden uitgebreid San Cristóbal. Just hangin around. Morgen bezoeken we tijdens een daguitstap de overblijfselen van Palenque, een oude Maya-stad in de jungle. Overmorgen doen we de canon del sumidero aan. Vrijdagavond vertrek ik echt met pijn in het hart uit San Cristobal. Ik vlieg naar Mexico City en kom dan zo naar huis.
Deze (korte) reis smaakt zeker naar meer. Weg van al dat drukke gedoe in België. Eigenlijk zou ik het hier perfect wel nog een aantal maanden kunnen bolwerken, zonder probleem. Misschien iets voor in de toekomst. Wat voor mij het belangrijkste is, is dat Ruben en ik het perfect met elkaar kunnen vinden, zonder een woordenwisseling. Uiteraard is dat belangrijk als je een bepaalde periode samen reist en 24/24u bij elkaar bent. Vrienden voor het leven zou ik zo zeggen zonder sentimenteel te willen doen.
En uiteraard ben ik ook tevreden over deze korte trip waar we echt wel het maximum uit haalden.
Ook voor jullie allemaal een leuk 2007, probeer er gewoon zoveel mogelijk van te genieten...
In het laatste album op rubenmaakteenreisje.mijnalbum.nl zijn trouwens nog wat extra foto´s toegevoegd bovenop wat we eerder deze week al hadden gepost. Alle foto´s zijn trouwens van de hand van vdb, ik heb me nog geen nieuw toestel aangeschaft. Ook een nieuwe gsm voorzie ik voorlopig niet. Ik mis het ding eigenlijk niet echt. Ik behoud nog gewoon mijn oude nummer zodat ik online kan sms'en en zodat ik bij thuiskomst gewoon kan verderdoen alsof er niets gebeurd is...
Het is zaterdagavond 20.43u nu. We zijn deze morgen rond 6u30 toegekomen in Puerto Escondido na een busreis van een uur of 9 vanuit Oaxaca. We hebben onze spullen in ons hostal geplaatst en zijn meteen op verkenning getrokken. Ons hostal hier is op 70 m van het strand dus das wel ok, zeker met eindejaar morgen in zicht wordt dit leuk. Warm is het hier zeker aan de stille oceaan. In Oaxaca konden we na acht uur 's avonds wel een trui verdragen, in Mexico City was dat na 18u al (Het ligt op 2200m hoogte). Hier hebben we helemaal geen trui nodig. Vandaag dus ontbeten rond 9u op het strand aan een hutje. Lekkere verse vis op de grill. Je ziet de vissersbootjes binnenkomen met de verse vis vergezeld van massa's pelikanen. Enorm veel golfsurfers hier want de golven zijn enorm. Nog nooit gezien. Veel mensen leren kennen gebeurt hier ook. In ons hostal nu zitten 15 verschillende nationaliteiten, gaande van Zuid-Afrika tot Australie, Argentinie, Engeland, USA, Noorwegen, een tof koppelke uit Malta die ook in ons hostal zat in Oaxaca en ook dezelfde busreis deden naar hier.
Deze week eens kort samenvatten? Mja, niet eenvoudig eigenlijk. Zoveel dingen gezien en gedaan in korte tijd.
De vlucht, die verliep vlot. Ik had naar NY een Amerikaan als gesprekspartner die in Bergen woont en zijn familie ging opzoeken in Florida, zijn vrouw was daar al. In JFK, de luchthaven van NY belde ik eens naar huis want ze waren daar net Kerstavond aan het vieren. Die luchthaven is geschift groot, abnormaal gewoon. Na een uur of 4 NY steeg ik dus op richting Mexico City. Daar zat ik naast een sympathieke Canadese die in Italie woont en haar familie ging opzoeken in Acapulco, hier niet zo ver vanaf. We gingen samen onze bagage ophalen toen we merkten dat de mijne niet mee was. Ik panikeerde kort maar Sarah stelde me gerust dat ze wel ging achter komen. Ik dus gaan aangeven dat mijn bagage niet mee was. Ze vroegen een verblijfadres maar die had ik niet. Ik naar de inkomhal Ruben gaan opzoeken, die stond er gelukkig. Die gaf me het verblijfadres. Ik terug naar die balie dat adres gaan afgeven. Ze beloofden me dat het sanderendaags ging aankomen. Uiteindelijk kwam men ons ophalen van het hostal waar we verbleven aan de luchthaven (met een dikke chevrolet). Sarah, de Canadese ging ook mee want die had totaal nog geen slaapplaats. En sanderendaags had zij een vlucht naar Acapulco. Uiteraard waren wij niet de enigen in die auto. Die zat afgeladen vol : Een Canadese die ook in hetzelfde hostal verbleef en haar vriend was komen ophalen in de luchthaven, twee zussen uit Hong Kong, Ruben en ik, Sarah en nog een koppel uit Japan of zo. Eens aangekomen in het hostal, rond 12u 's nachts (ik was al 24 u on the road dan) checkten we in en gingen Ruben en ik nog eens naar de grote markt (Zocalo). Ons hostal lag vlakbij de grote markt van Mexico, de 2de grootste markt van de wereld. Vlak voor onze deur had je het presidentieel paleis. Gek he. Goed, we gingen dus nog even naar de grote markt een taco eten en daarna slapen. Toen we onze kamer inkwamen, zagen we dat er nog een 8-tal anderen sliepen bij ons. Op zich geen probleem want we wistten dat op voorhand. Net naast ons stapelbed stond een stapelbed waarin twee jongens sliepen, zo leek op het eerste zicht. De een snurkte en de ander was voorzien van een hele bos haar onder de oksels. s' Anderendaags, wanneer we wakker werden door de lichtinval, werd ons duidelijk dat het dus twee meisjes waren. We stonden echt versteld. De maandag verkenden we eigenlijk de ganse dag Mexico City, je kent dat he. Van het ene pleintje naar het andere, een sapje drinken (die met sinaasappel en ananas zijn gemixed zijn lekker), iets eten, in het zonnetje zitten,...s' Avonds was er een feestje op het dakterras van ons hostal met een afro - cubaans bandje. Super gewoon...mensen leren kennen van andere nationaliteiten, beetje socializen,...terwijl wij op het feestje menig pintjes verorberden, kwam men van de luchthaven met mijn bagage. De receptionist, een megakieken, vertelde dat er geen Christo zat in dit hostal. (op mijn etiket kon mijn naam niet volledig, nog maar eens een nadeel van een lange naam te hebben). De mannen van de luchthaven vertrokken dus met mijn bagage opnieuw mee. Over die receptionist vertelde Ruben reeds op zijn blog. Die gast was niet te doen. Hij deed telkens de nachtshift en die liep blijkbaar telkens tot 7u 's morgens. Wanneer de mensen iets kamen vragen antwoordde hij steeds : "tomorrow at 7 o'clock". Ruben en ik lachten ons een breuk. Toen de twee zusjes uit Hong Kong tegen elkaar praatten in hun taaltje, was de receptionist zijn gezicht echt wel een foto waard. En toen even later twee 'zwarte' mensen zich incheckten, verteld hij ons dat hij de Chinese zusjes ingeruild had voor twee zwarten. De dinsdag leek op het eerste zicht een dagje verloren maar achteraf gezien werd heel wat nuttig en noodzakelijk werk verricht door ons beiden. We haalden mijn bagage op in de luchthaven, we zochten een fietshersteller op die er in slaagde Ruben zijn fietsrek opnieuw te lassen. Het was eigenlijk volledig losgekomen. Toen we de fiets gingen ophalen, zei de man ietwat verlegen dat hij toch 150 pesos (10 euro) zou aanrekenen want hij had meer werk gehad dan voorzien. Natuurlijk lachten wij hiermee want bij Ampe heb je voor 10 euro een fietsrekker. Ook verhuisden wij van hostal die dag want we hadden ons verblijf in het eerste Hostal vergeten te verlengen. Maar de verandering van hostal was misschien wel een verbetering op zich, achteraf bekeken. De woensdag deden we Teothiuacán aan. Ongelooflijk mooi, check de foto's maar. Ik stond aan de grond genageld toen ik de twee trappenpiramides zag staan. Teothiuacán was in de tijd van de Maya's de grootste stad van Mexico en de 6de grootste van de wereld. Een ongelooflijke mooie dag hadden we daar en we werden telkens met verstomming geslagen. Een aanrader voor wie van plan is ooit nog eens Mexico te bezoeken. Het ligt op amper een uurtje rijden van Mexico City. Die zelfde dag werd ik ook nog eens het slachtoffer van zakkenrollers op de metro. Ik voelde eerlijk gezegd de bui hangen. Toen we opstapten stond er naar mijn menig te veel volk op de metro dus hield ik mijn linkerhand aan mijn linkerbroekzak want daarin zat mijn fototoestel. Plots werd er hevig geduwd. Ik tastte aan mijn rechterbroekzak en voelde dat mijn Belgisch paspoort verdwenen was, samen met een foldertje over Teothiuacán. Echter geen grote buit voor de dief en hij liet alles achter op de grond van diezelfde metro. Ik heb dus mooi alles terug. Na ons bezoek aan Teothiuacán haalden we in ons hostal onze bagage op en trokken we richting busstation om onze reis verder te zetten richting Oaxaca. De verplaatsing naar het busstation in Mexico City is het eenvoudigst met de metro. Ruben en ik, je kent ons allemaal he, verkozen een andere manier en trokken te voet richting busstation. Nog nooit ging mijn hartje zo snel kloppen tijdens een wandelingetje als toen. We raakten in achterbuurten verzeild waar louche types rondliepen en waar om de drie meter een prostituee op de stoep stond. Telkens Ruben de weg vroeg aan iemand verklaarden die ons half gek. Men probeerde dan ook telkens een routebeschrijving te geven zodat we weg bleven uit de gevaarlijke buurt. Uiteindelijk moesten we er toch door. Een belevenis op zich. Volgende keer voorzie ik mezelf toch van een luier denk ik. Je moet weten dat zowel Ruben als ik al onze bagage bijhadden. We waren dus gemakkelijke slachtoffers. De woensdag op donderdagnacht reisden we dus naar Oaxaca, zo'n 6u bus. We hadden de bus om 23.30u en kwamen rond 5.30u aan in Oaxaca. We hadden reeds een hostal gereserveerd en lieten ons door een taxichauffeur tot daar brengen. We zetten onze nachtrust verder in het hostal en trokken er even voor de middag op uit om de stad te verkennen. Eerlijk gezegd vond ik het een super gezellig stadje. Nooit onveilig gevoeld ofzo. We deden opnieuw wat terrasjes en huurden ook een fiets voor mezelf. 's Avonds aten we iets op de markt die echt gezellig was in vergelijking met deze van Mexico City. Toffe sfeer was dat. De vrijdag fietsten Ruben en ik naar Monte Alban (vandaar die gehuurde fiets he). Een klim van 9 km. Man man, ik zag af. Nu besef ik wat renners in de Tour, Giro of Vuelta meemaken. Elke dag van dat en natuurlijk iets meer dan 9 km. Achteraf was ik wel blij dat ik het deed. Monte Alban is een oude stad die op de top van een berg ligt. De stad was in enorme bloei ten tijde van de Zapotheken. Ik moet eerlijk zeggen dat ook dit een heuse ervaring was. Enorm. Je zal het wel zien op de foto's al is dit niet hetzelfde als 'real life'. De terugtocht naar huis verliep iets vlotter (Ruben haalde zelfs zo'n 80 km/u). s' Avonds namen we om 21u30 de bus naar Puerto Escondido om er aan te komen rond 6u30 's morgens. Ik vertelde al een beetje over Puerto Escondido in het begin van dit stukje tekst. Het bevalt ons hier heel erg. Het is eens iets anders, oudejaar vieren in t-shirt, short en op de sletsen. Warm is het hier wel, zo'n 30 graden overdag en 's nachts zou het maar afkoelen tot 23 graden. Super he. Het kleurtje begint ook al wat te komen terwijl dat kleurtje bij Ruben al een tijdje aanwezig is. Vandaag dus ontbeten op het strand en deze namiddag een strandstoeltje gehuurd om wat in de zon te liggen. Ruben en ik hebben geslapen als stenen want op de bus afgelopen nacht was slapen niet ideaal. Straks doen we nog een sortieke op het gemak. Morgenavond vieren we hier oudejaar, zal ongetwijfeld super worden. Ik kijk er al naar uit. Maandagavond vertrekken we naar San Cristobal de Las Casas, zo'n 13u bus wordt dat. Daar doen we zeker de cañon del sumidero aan. Ook het stad zelf verkennen hoort erbij en indien er nog even tijd over is valt er misschien nog iets uit de bus. Vrijdagavond heb ik een binnenvlucht van Tuxtla Gutierez naar Mexico City. Dan overnacht ik in het Hilton hotel dat aan de luchthaven grenst. Zaterdagmorgen om 7.10u stijg ik op richting NY om van daaruit richting Brussel te vliegen. Zondag morgen omstreeks 9u30 land ik in Brussel.
Pff, nog maar 6 dagen aanwezig hier en al zo'n verslag. Je ziet, er valt heel wat te beleven.
Ik wens bij deze iedereen een gelukkig nieuwjaar toe. Dat het een vreugdevol en gezond 2007 mag worden.
Vele groeten vanuit het zonnige Puerto Escondido, Mexico
I have to admit it has been a while since I´ve been writing in English here and a lot has happened since then... I´ve left the States after having had a great 6 or 7 weeks there and crossed the Mexican border in Tijuana. Despite all the safety-warnings I had heard, I decided to stay at least one night. The place didn´t really make a good impression on me. Drugs, drunks and prostitutes. Might sound good to some of you, but somehow they succeed in making Tijuana a very uncosy place.
I quickly headed South, crossing the entire Baja California. In the Baja I did some 700 km by bicycle, the rest by trucks giving me rides or paying for a bus. The weather was perfect for cycling, the scenery was really beautifull and the people superfriendly. All the rumours of the unsafe situation there seem exaturated or even immaginary to me. People were very friendly, showed a lot of respect for what I was doing and tried to help me in every possible way.
From the Baja I had to take a ferry to go to the Mexican mainland. On the 18 hour boat-ride I met a lot of intersting people. The most significant for my trip would be the American Micheal and the Mexican truckdriver Pedro. Because I was in a bit of a rush to go to Mexico-city (Christophe coming that way for Christmas) I accepted Pedro´s offer to give me a ride that way. Because I didn´t want to be in Mexico-city too early, Micheal and I hopped off in Queretaro. This is a very nice colonial city some 220 km from Mexico-city. Together with Micheal I chilled for a few days in the beautifull city, wandering around, tasting all the great food, drinking a lot of coffee on cool terrasses...
The last 220 km into the second biggest city in the world would be a new adventure for me and my bike. All went well untill my bike let me down. This was the first real setback so far. I had allready broken one of the attatchments for my bikerack, but now the second one broke off too. It was impossible for me to keep on cycling on these hobbly streets, so I was very dissapointed to have to catch a bus to Mexico-city. I was happy to see though, that the bus dropped us off, way North of the City, so I was able to ride the last 30 km into the city (on these nice roads I was able to ride more or less normal)
In Mexico-City I got arrested for drinking in public. I was cooling down from dancing and was drinking a beer in the street together with some Mexicans. Offcourse the only one to get arrested was the gringo. It took me 500 pesos (35) to buy my freedom from the corrupt cops. Not too bad, but while I was in the policecar someone took off with my small bag that I always have on my bike. Camera, cellphone, Swiss knife, ... all gone...
But I didn´t have any time to be wining about it, because Christophe arrived that same evening to pass the hollidays with me. Together we celebrated Christmas in Mexico-City. Now we are travelling through this amazing country by bus. I was able to get my bike repaired very cheap and stronger than it was before, but I´m not riding it as long as Christophe is here. We only made one excursion by bike to Monte Alban and coming back down from there I set a new speed record for this trip, 80,3 km/h (a little over 50 miles/hour)
Now we are in Puerto Escondido (Mexico). The weather is fantastic, today we chilled on the beach, cooling down every now and then in the Pacific Ocean. Tomorrow we await a double New Years celebration! Being Belgian we must celbrate at Belgian time and ofcourse we will have to celebrate some 7 hours later with the Mexicans too!
A very happy New Year to all of you and this year, live your dreams!
Nu ik terug vrij man ben kan ik dus met de metro richting luchthaven om VDB te verwelkomen in deze gastvriendelijke stad. In de terminal van de arrivals herken ik al snel een meisje dat ook in mijn hostel logeert, dus wachten we samen op onze gasten. Wachten in Mexico is iets wat je gewend geraakt, maar Shannon en haar vriendinnen die er ondertussen zijn bijgekomen maken me nerveus. Meer dan een uur later dan verwacht komt Christophe dan toch tevoorschijn... met enkel een klein rugzakje. De stunt die mijn fietsje uithaalde door in New York te blijven wordt geimiteerd door de valies van Christophe. In plaats van zijn grote rugzak heeft hij wel de sympathieke Karen mee die hij tijdens de lange reis leerde kennen. De metro is al gesloten en taxi's zullen mss duur uitvallen en worden niet door iedereen op enthousiasme onthaalt. Omdat we met veel zijn en dus met veel potentiele nieuwe gasten voor ons hostel bel ik hen op met de vraag om ons op te pikken aan de luchthaven. Met 9 worden we uiteindelijk in een chevy geplooid en rond middernacht zijn we in het hostel.
Voor de gelegenheid van Kerstavond hebben ze een andere receptionist aangenomen. Hij is heel vriendelijk, maar weet van nix. Op alle vragen antwoordt hij 'tomorrow 7 o'clock'. Ik help de brave ziel wat met vertalingen en lag me een deuk met de gekke smoelen die hij trekt. Ik ga helemaal plat wanneer ik zijn gezicht zie als de Chineesje tegen mekaar beginnen te ratelen. Ik vraag hem of hij ook hiervan een vertaling wil en hij komt ook bijna niet meer. Als iedereen ingecheckt is en hij opgelucht ademhaalt dat enkel nog VDB en ik overblijven komt 1 van de Chineesjes de trap weer af. Ze vraagt om extra lakens. De receptionist begrijpt haar niet meteen en ik antwoord 'tomorrow 7 o'clock'. Nu is hij wel mee en besterft het van de pret. Het Chineesje snapt het allemaal niet goed, maar krijgt uiteindelijk toch haar lakentjes mee.
Als ik met Christophe nog vertrek voor een snelle nachtelijke hap op het Zocalo is hij alweer aan het worstelen met een nieuw probleem met de Chineesjes. Ik ben blij om samen met VDB de straat te kunnen optrekken. Ik krijg een update van alle roddels van Torhout en omstreken en leer hem de Mexicaanse keuken kennen. Het doet goed om samen met hem door Mexico te huppelen. Ik heb zijn droge opmerkingen gemist!
Als we terug aan de inkom van het hostel komen moet de receptionist de deur voor ons komen openen. 'Je zult zien', zegt hij 'dat ik ze heb ingewisseld'. Ik ben niet meteen mee, maar dan zie ik voor zijn desk twee knappe negerinnetjes staan. Het is het eerste waar ik de volgende morgen aan denk en ik lig dan ook hartelijk te lachen in mijn bed. VDB weet meteen dat ik het hier naar mijn zin heb. Ondertussen hebben we het hier samen naar ons zin. Alleen het feit dat zijn bagage op zich laat wachten baart hem begrijpelijk zorgen. Laten we hopen dat dat kleine euvel zo snel mogelijk verholpen wordt...
24 december 2006, ik zit even na de middag mijn siesta te houden op 1 van de vele bankjes in een zonnig park in het hartje van Mexico-City. Terwijl ik rustig van mijn verse fruitsapje sip komt een jonge kerel naast me zitten voor een praatje, niets nieuws onder de zon... Alexander is een Colombiaan die al een tijdje in Mexico woont. Hij maakt me er attent op dat het heel ongezond is om zo in 's middags in volle zon te zitten. Ik antwoord dat ik dat ten volle besef, maar dat ik het toch heel aangenaam vind. Omdat hij naar alcohol ruikt voeg ik er in 1 adem aan toe dat er wel meer dingen zijn die heel ongezond zijn, maar toch aangenaam kunnen zijn. Het ijs is meteen gebroken en na een tijdje wil hij me graag op een pint trakteren. Na even aandringen ga ik akkoord. Hij loodst me mee achter een schimmig winkeltje langs een wenteltrap omhoog. We komen in een schunnige kroeg waar stoere macho-Mexicanen grote flessen Indiobier soldaat zitten te maken. We volgen hun voorbeeld en kelderen ook zo'n fles. Alexander wil me nu graag meenemen naar de Rodeo. De Rodeo is een danstent waar de Mexicaanse jeugd elke zondag het beste van zichzelf geeft op locale ritmes. Met veel plezier aanschouw ik dit hele tafereel. In deze tent is vast in geen jaren een gringo binnengeweest en ik word dan ook met enig argwanen geobserveerd. Alexander kent in Europa enkel Oostenrijk en Portugal. Hij gaat me bij de speaker van dienst dan ook aankondigen als Ruben uit Oostenrijk. De speaker heet Ruben uit Oostenrijk van harte welkom en is blij dat Oostenrijk van de partij is om Kerstmis tegemoed te dansen... De hele namiddag weergalmt 'Lang leve Oostenrijk' en 'Welkom Ruben uit Oostenrijk' doorheen de speakers. Het argwanen van de Mexicanen maakt zo plaats voor gastvriendelijkheid, leuke babbels en heel veel dansen...
Van het vele dansen krijg ik het gloeiheet en dus gaan we met een groepje buiten op straat wat afkoelen. Mijn stuurtasje (dat ik van de hele tijd nog niet uit het oog was verloren) gaat mee, net als mijn blikje bier. Terwijl we met z'n allen buiten ons pintje staan te drinken en een praatje maken komt een hand op mijn schouder terecht... Een gesnorde kepie spreekt me streng toe. Je weet toch dat het drinken van alcohol op straat in Mexico ten strengste verboden is meneer!! Nu heb ik nog in geen enkel land zoveel openbare dronkeschap en alcholmisbruik gezien als in Mexico. Ik kijk even rond me en zie iedereen in mijn gezelschap met een blik bier in de handen staan. Ik besef meteen hoe laat het is en probeer de situatie nog te redden door vriendelijk te slijmen en me uitgebreid te excuseren, maar nog voor ik het goed en wel besef zit ik al in de politiewagen. De Mexicanen mogen vrolijk verder drinken... De agent maakt me duidelijk dat we even verder moeten rijden omdat 'dit soort zaken hier niet kan afgehandeld worden'. Als we enkele straten verder halt houden leest hij voor uit het brugerlijk wetboek van Mexico. Op openbaar alcoholgebruik staat een straf van 3500 pesos (250 euro) en 36 uren gevangenisstraf. Even flitst me een kerstmaal in een Mexicaanse cel voor ogen. Ook een beeld van een wachtende VDB in de luchthaven passeert de revue... De brave agent voegt al snel toe dat dat een scenario is dat niemand wil in deze mooie Kerstperiode en dat we misschien samen een oplossing kunnen vinden. Ik ga volmondig met hem akkoord en stel voor dat ze mijn pint en 200 pesos (15 euro ) mogen hebben. De lieve flik is blij dat ik de situatie begrijp, maar maakt me er attent op dat ze met zijn 2'en zijn en dat deze kerstperiode heel duur uitvalt voor hen. 500 pesos (35 eruo) is uiteindelijk de prijs voor mijn vrijheid. Na uitgebreide en heel hartelijke kerstwensen mag ik als vrij man weer terug naar het feest. Het hele incident heeft amper 10 minuten in beslag genomen...
Terwijl ik opgelucht terugstap schiet me het beeld van mijn stuurtas voor ogen. In alle tumult heb ik het ding op straat achter moeten laten. Terug bij de Rodeo verzekeren de Mexicaantjes me dat ik me niet ongerust moet maken om mijn tas, want mijn vriend heeft ze meegenomen naar ons hotel... Ik leg ze uit dat ik Alexander eigenlijk niet ken en al snel organiseren ze een spontane buurtzoektocht, maar de vogel is natuurlijk al lang gaan vliegen. 10 minuutjes bus of metro kunnen je heel ver brengen in deze gigantische miljoenenstad... Ik ga aan het denken wat er zoal in de stuurtas zat. Fototoestel met amper 3 nieuwe foto's, zonnebril, gsm, zakmes en enkele kleine prulletjes. Allemaal materiele zaken die niet onvervangbaar zijn. Een dure grap en vooral het verlies van de gsm-nummers verveelt me, maar niets onvervangbaars. Mijn grootste vrees op dat moment is echter dat mijn reispas en mijn dagboek er ook bij zitten. Met de moed der wanhoop kam ik per fiets nog eens de hele buurt af, maar tevergeefs natuurlijk. Terug in het hotel stel ik tot mijn grote vreugde vast dat dagboek en reispas veilig in mijn kastje opgesloten zitten...
Eindelijk doet Mexico dus zijn kwalijke reputatie eer aan. Corrupte flikken vind ik voor mezelf niet zo'n ramp. Voor amper 35 euro heb ik mijn vrijheid terug en heb ik een mooi verhaal voor op lange winteravonden. Een nieuwe stuurtas, kodak en zakmes kunnen echter duur uitvallen en het verlies van al jullie telefoonnummers steekt me nogal tegen. Maar goed. Ik wist dat dit alles mogelijk was, ben dus niet echt verrast en laat het allemaal niet aan mijn hart komen! Wie in de toekomst echter nog telefoontjes of sms'sjes van mij wil ontvangen doet er dus wel goed aan om het gsm-mummer eens door te mailen...
Bij deze wens ik iedereen een heel vrolijk Kerstfeest toe!
Maak er een gezellige kerstavond van... en voor diegenen die op Kerstmis zelf naar 'De Mazzel' trekken voor de kerstfuif-annex-verjaardagsfeestje-van-Dandy, denk eens aan mij...
Feliz Navidad
Merry Christmas
Joyeux Noel
Frohe Weihnachten
On Christmaseve a friend of mine will be landing in Mexico-City to join me for about two weeks. Together we will do the obligatory celebrating and travel south by bus...
I hope you all have a very merry Christmas and enjoy the hollidays!
Euh, de tweede eigenlijk ook zo´n beetje, maar er komt nog een stukje achteraan voor liefhebbers van slecht gefilmd natuurschoon http://www.youtube.com/watch?v=D_TRpoD3WAg
Op het derde filmpje hoor je de auteur van dit alles professioneel comentaar geven bij zij kayakexploten, hij is zelf ook even te bewonderen. http://www.youtube.com/watch?v=LW0E2iMA7e4
Tot slot eentje voor Thomas: zingende kinderen! (wat ik er kan van maken is heel veel "Mexico dìos, Mexico dìos, ..."; maar er is nog meer te horen) http://www.youtube.com/watch?v=9PdXx_GPMiE
Langzaam beginnen de vele kilometers en de zware bagage toch hun tol te eisen. Al een hele tijd terug heeft de pekkel het begeven. Geen probleem, ik kan de fiets altijd wel ergens tegenaan plaatsen. Wat overbleef van de pekkel had ik gelukkig nog niet weggegooid. Gelukkig, want zo´n 700 km geleden brak het oogje af waaraan mijn achterste bagagedrager bevestigd is. De restanten van de pekkel heb ik dan gebruikt om de constructie tijdelijk te ondersteunen tot ik ergens een lasser tegenkwam die het oogje kan herstellen. Ondertussen ben ik echter al een paar van die lassers voorbijgefietst, want mijn constructie geeft me een heel stevige indruk, dus hobbel ik voorlopig zonder probleem zo verder...
Fietsenspecialist Dandy verzekerde me in juni dat ik met deze pedalen nooit uit het zuiden van Frankrijk thuis zou raken... Ik waagde het er toch op en ze hebben me toch nog ruim 5 000 km trouwe dienst bewezen. Op een blauwe maandag in Queretaro geeft het linker exemplaar toch de pijp aan Maarten...
Ik heb me hier dus een set nieuwe pedalen gekocht. Een groter oppervlak, iets steviger en toch lekker licht. Ik had me vooraf voorgenomen om misschien klikpedalen te steken eens de oude aan vervanging toe waren, maar ik heb het zo naar mijn zin op mijn sletsjes dat ik ze niet wil wisselen voor fietsschoenen of zelfs voor fietssandalen...
Op zaterdag ben ik dus met Micheal gedropt op de ring van een stad met ruim 3 miljoen inwoners. Al snel vinden we echter het historische centrum en nemen onze intrek in een heel bescheiden posada.
Terwijl we wat rondkuieren zijn we allebei onder de indruk van de zeer gezellige sfeer die in deze koloniale stad hangt. Ondanks zijn grote omvang ademt Queretaro een ontspannen gezapigheid uit. Micheal vindt onze posada na 1 nacht toch allemensen te bescheiden en ik ga akkoord om te verhuizen naar een iets gedistingeerde bed&breakfast. Daar zitten we nu (woensdag) nog steeds. ´s Morgens krijgt Micheal Spaanse les, dan trek ik met mijn fiets het centrum uit om daar wat op ontdekking te gaan. In de namiddag en de avond hangen we de luie toerist uit. Na het middagmaal tjokken we langs kerken, kloosters, musea en vooral heel veel pleintjes, fonteintjes en terrasjes. Deze tendens zet zich ´s avonds gewoon verder en herhaalt zich de volgende dag. Heerlijk ontspannend!
Voor een Excel-bestand met heel wat gegevens zoals afgelegde afstand, gemiddelde en maximale snelheden enzovoort klik je op onderstaande link. Download file now. The link above will open an Excel-file with a detailed log of every single ride I made during this trip.