Bericht voor nieuwe bezoekers aan deze site:
Dit is een blog, dat betekent dat je in het middengedeelte van deze site mijn recentste belevenissen kunt terugvinden. Je kunt hier telkens de laatste 20 berichten die ik heb achtergelaten lezen, de recentste staan bovenaan.
Wie hier voor het eerst komt begint dus helemaal onderaan de site of in het archief bij mei 2006
Wie oudere berichten wil lezen klikt in de rechter kolom op archief.
Klik op het zonnetje hieronder om te zien welk weer het momenteel is in de regio waar ik rondhang.
Zo beleven ze hier 'la Semana Santa'. Bij ons draait het vooral om de vrije dagen en de Ronde van Vlaanderen denk ik hé? Bij deze wens ik iedereen een heel vrolijk Pasen toe (en duim ik in stilte mee voor Tom Boonen)! Voor de (ex-)collega's en de schoolgaande jeugd: geniet van de vakantie en het lekkere weertje! Ook voor de anderen: vergeet tussen al het werken door ook niet om even te genieten!
Dat de meeste Colombianen niet zwemmen in het geld zal wel duidelijk zijn. Toch willen ze mee met hun tijd en willen ook zij mobiel bereikbaar zijn (liefst met een flashy exemplaar zelfs). Geld voor belkrediet hebben ze veelal echter niet, maar daar wordt natuurlijk een mouw aangepast. Andere arme stakkers die op de arbeidsmarkt niet aan de bak komen lopen de hele dag rond met een gsm met een abonnement. Ze hebben een bordje bij of een jasje aan waarop staat dat ze minuten op hun gsm verkopen. Voor 6 cent per minuut kun je bellen naar elke gsm in het land... Deze foto is genomen in Cali. De stress en de drukte zijn tekenend voor het leven hier. Met z'n tweeën aan het schaken, enkelen aan het kijken en die met het blauwe vestje is aan het werken. Op zijn vestje staat "Minuut gsm nationaal"
Semana Santa (ofwel Heilige Week) is de week voorafgaand aan Pasen. Toen ik 3 jaar geleden in Spanje studeerde mocht ik al aan den lijve ondervinden hoe gek ze daar in Andalousië worden in deze week... Popayan in Colombia staat gekend als één van de indrukwekkendste plaatsen van Zuid-Amerika tijdens de Semana Santa. Van het hele continent en zelfs ver daarbuiten komen ze afgezakt om hier de heilige processies te mogen bijwonen. Als we de Zwitsers even niet meetellen was het meer dan 3 weken geleden dat ik buitenlanders had gezien. Hier zijn er toch enkelen te zien... Dagenlang is het over de koppen lopen in de gezellige straten van Popayan. Overdag kuiert iedereen vrolijk rond op de artesanale markten en trekken ze van kerk naar kerk. ' s Avonds barst de stad uit zijn voegen voor een oorverdovende stilte. Duizenden en duizenden gelovigen zoeken zich een plekje langs het parcours van de heilige processies. Onvoorstelbaar hoe zoveel mensen samen zo indrukwekkend stil kunnen zijn. Enkel een muziekgezelschap hier en daar doorbreekt even de stiltes. Na de processies trekt de jeugd er op uit om een feestje te bouwen. Ook dit is best indrukwekkend! Er zijn een aantal foto's, ik probeer ze vandaag nog online te krijgen. En anders zal het voor een andere keer zijn hé
Een dag later geraak ik weer aan de praat bij 1 van de politiecontroles. Fronsende wenkbrauwen als ik vertel waar ik heen wil. Ik krijg weinig uitleg, maar ze voeren me tot het dichtste busstation. Van luxueuze bussen is ditmaal geen sprake. Als je denkt dat deze bus vol zit heb je het bij het verkeerde eind. Op het dak vinden ze nog een plaatsje voor een Belg en zijn fiets. Ook de andere wachtenden voor mij worden er nog ergens in- of opgemikt... Zo gaan we gezellig met z'n allen naar Popayan
Voor de volgende dagen weet ik niet goed wat me te wachten staat. Bij rondvraag lijkt niemand het helemaal eens over het relief dat ik zal voorgeschoteld krijgen en afstand in kilometers kunnen ze me nooit meegeven. De maximale uitleg die ik krijg is hoeveel uren de rit per bus zou duren... Na de lange klim hoopte ik stilletjes op een even lange afdaling, maar dat valt lelijk tegen. Ik blijf steeds rond de 3000 m hangen en er wacht me op deze hoogte een lastig, golvend parcours. Richting Medellin krijg ik dan uiteindelijk toch een mooie afdaling gepresenteerd. 30 km nonstop adrenaline! Ik slalom voorbij bussen en vrachtwagens, de oude remblokken bewijzen voor de vele bochten telkens opnieuw hun uitstekende kwaliteit en ik houd enkel even halt om toch nog maar eens de helm op te zetten. In Medellin vraag ik zoals steeds weer wat rond over wat daarna volgt. Sommigen kijken stil de andere kant op, anderen schudden van neen. Slechts een enkeling durft het woord guerrilla werkelijk in de mond nemen. Vele stukken tussen Medellin en Cali zijn blijkbaar niet onder de strikte controle van politie en leger zoals elders wel het geval is. Al in het hele land zie ik gemiddeld om de 8 of 9 km strenge controles; er is ook steeds motorpatrouille. Iedereen is hier zeer tevreden mee, want de veiligheid in deze streken is ontzettend groot. Vanwege de twijfelende reacties van de locals besluit ik mijn oor te luisteren te leggen in het politiebureau. Daar raden ze me ten stelligste af om naar Cali te fietsen. Ook een chickenbus vinden ze geen optie, dus aarzel ik niet om wat meer te betalen voor een luxueuzere bus. Aan boord 2 soldaten, steeds attent rondkijkend. Voor de bus 1 agent op de motor, achter de bus net hetzelfde... Zonder het minste probleem berijk ik Cali en hier krijg ik wel groen licht om verder te fietsen. Bij het buitenrijden van Cali krijg ik het gezelschap van Elmer. Omdat ik ondertussen weer een fototoestel heb kunnen jullie Elmer hier zien bij kilometerpunt 7100 (ondertussen steeds 2300 km bijtellen bij de foto's, want vanwegen een platte batterij in het zendertje van de kilometerteller heb ik 200 km gemist...) Elmer peddelt de eerste uren dapper mee, maar hoe langer de rit duurt, hoe meer ik op hem moet wachten. Het wachten loont wel de moeite, want ik spendeer de nacht in zijn 'huisje'. Ik kom weer op een aarden vloer terecht en op stromend wate hoef ik niet te rekenen. Elmer fietst 2x per week de 60 km naar Cali om daar de ijsjes te verkopen die hij thuis maakt. De omstandigheden waarin hij moet leven met zijn broer en zijn 2 kindjes zijn erbarmelijk. Van geld willen ze niet weten, maar ze zijn duidelijk heel dankbaar als ik hen mee uit eten neem. Een maaltijd zoals ik ze in het berichtje 'Welkom in de Andes' beschreef kost meestal minder dan 1 euro, maar dat kan Elmer zich niet veroorloven... De volgende morgen is het opnieuw feest voor de hele familie als ze op mijn kosten met zijn allen uitgebreid kunnen gaan ontbijten. Geld hebben ze niet, water evenmin, honger des te meer. Toch hebben ze alle 4 constant een glimlach op hun gezicht. Stress en haast kennen ze niet. Te laat komen voor zijn werk zal Elmer nooit meemaken. Ijsjes maken, 2 maal per week naar Cali fietsen en verder... domino spelen, met de buren praten, eens naar het centrum wandelen... We kunnen veel van elkaar leren!
In de USA heb ik enkele serieuze beklimmingen moeten afwerken, ook in Mexico wachtten me nog wat echte bergen, maar daarna waren het niet meer dan heuveltjes... Ik ben al heel lang niet meer boven de 1500 meter uitgestegen, maar nu stond ik aan de voet van de Andes. Miguel had me gewaarschuwd voor een beest van een klim. In het dorpje Puerto Valdivia begon ik op een hoogte van amper 150 m aan een klim van 40 km die me tot boven de 3000 m zou brengen. In Puerto Valdivia houd ik in de vroege namiddag halt. Hier ga ik even uitrusten en de nodig energie opdoen om morgen hopelijk de hele klim in 1 dag af te werken. De nachtrust laat te wensen over. De hitte houdt me geruime tijd wakker en als ik dan eenmaal toch de slaap weet te vatten zijn het muizen die me uit mijn slaap houden. Er is veel nodig om me uit mijn bed te krijgen als ik eenmaal in dromenland ben, maar als ik hoor dat de muizen aan mijn fietstassen zitten te prutsen heb ik weinig keuze. Ik moet eruit om alle tassen van de grond weg te halen en kan pas daarna weer rustig verderslapen. De volgende morgen ben ik niet zo heel vroeg uit de veren. Ik plan namelijk alleen maar de 40 km tot de top van mijn eerste Andesklim. Als ik rond een uur of 10 inpak voor vertrek doe ik echter een pijnlijke vaststelling. De rechter voortas doet dienst als keuken, dus daar zat eten in... De muizen zijn duidelijk op de geur van mijn muslirepen afgekomen en ik heb ze onbewust in het midden van een succesvolle missie gestoord. Ze hebben zich een weg doorheen de 'onbreekbare' Ortliebtas gebeten en hebben de musli weten te localiseren en ontmantelen. Eenmaal het feestmaal begonnen was is Ruben tussengekomen en heeft hij het feestje op brute wijze onderbroken... Ik ga op zoek naar mijn ducktape om het grote gat in de fietstas te dichten, maar ook mijn ducktape laat me in de steek. Na een paar centimeters is de rol helemaal af. In dit dorpje kan ik wonder boven wonder een nieuwe rol (minder sterk) plakband op de kop tikken. Omdat ik nog acte de présence moet geven voor een hele bende bewonderende schoolkinderen loop het toch al tegen de middag aan vooraleer ik de klim aanvat.
Bij het vertrek op het middaguur op een hoogte van 150 m is het gloeiend heet. Fiets en alle bagage samen zijn goed voor 50 kg, ik nog steeds voor 85 kg. Die dag rijd ik niet 1 meter vlak of bergaf. Het gaat alleen tussen steil bergop of onmenselijk steil bergop. Ik haal die dag een maximale snelheid van 18,7 km/u en het gemiddeld stijgt net boven de 10 km/u uit. Op enkele stroken is een bikkelharde strijd om rechtop te blijven en vooral om geen voet aan de grond te zetten. In de lage kilometers druipt het zweet in onafgebroken straaltjes van mijn hele lichaam. In de hogere kilometers krijg ik nieuwe tegenstanders. De afgetrainde profrenners bereiken het dak van de Tour de France meestal op de legendarische Col du Galibier, goed voor 2646 meter. Vanaf dit soort hoogtes krijgt deze amateur het lastiger met de ademhaling. Omdat ik in de wolken terechtkom is het zicht beperkt tot enkele meters, dus zie ik niet wat er me verderop te wachten staat. Daarbij komt nog eens dat de kou ook op de dijbenen slaat. Mijn eerste kennismaking met fietsen in het Andesgebergte is er één om nooit te vergeten. Hoewel het 's nachts heel koud wordt daar op meer dan 3000 meter hoogte heb ik dit keer geen moeite om goed te slapen. Ik ben helemaal aan het einde van mijn krachten. De volgende morgen krijg ik echter een traditioneel ontbijt voorgeschoteld om er met voldoende energie weer tegenaan te kunnen. Het ontbijt is in Colomibaanse dorpen net hetzelfde als het middagmaal en het avondeten. Telkens weer krijg ik een soep met aardappelen, kippepoten en ingewanden om mee te beginnen. Daarna volgt een immense schotel waarop zonder uitzondering grote porties rijst en bonen te vinden zijn, in het beste geval vergezeld van een gebakken of gefrituurde banaan. Onder ontbijt verstaan we dat daarbij ook een roerij geserveerd wordt. Middag- en avondmaal bieden de keuze tussen kip, varkensvlees of rund en worden ook vergezeld van een slaatje. Over de smaak hoor je me helemaal niet klagen! Over de voedingswaarde is geen discussie mogelijk: een ware energiebom! Wat meer variatie zou echter heel welkom zijn!
Na mijn driedaagse verblijf vergezelt Miguel me bij het (opnieuw) buitenfietsen van San Onofre. Hij is nog maar amper van mijn zijde verdwenen of een jong koppel komt op hun brommertje naast me rijden. Ze zijn bijzonder enthousiast en nodigen me uit om een paar dagen bij hen te verblijven. Ik ben deze reis weldegelijk aangevat met de hoop om nieuwe mensen en streken te leren kennen, maar ik moet nu toch even doorfietsen... Het is onvoorstelbaar hoeveel uitnodigingen de volgende dagen mijn kant uitkomen! Als het na 15u is ga ik er op in en spendeer ik 1 nacht ten huize van... Op die manier kom ik in heel uiteenlopende situaties terecht. Na de eigen kamer met tv en airco bij Miguel volgen nog een bank in een bescheiden huisje en een aarden vloer in een hutje. Hoewel de accommodatie erg uiteenloopt is de gastvriendelijkheid waarmee ik telkens ontvangen word een constante!
Na drie dagen fietsen op de opgelapte fiets is het dan toch nog eens van dat. De eerste spaakbreuk sinds ik in LA een nieuw achterwiel liet maken is een feit. Ik kan nog verderrijden tot het volgende stadje en dan begint een hele lange missie voor het vervangen van een spaak. Er zijn 3 fietsenzaken in de stad. Nummer 1 heeft absoluut geen tijd. Nummer 2 heeft tijd en zin, maar geen sleutel om de tandwielen van het achterwiel te verwijderen. Nummer 3 heeft tijd, zin en de juiste sleutel, maar heeft geen sterke spaken. Terug naar nummer 2 dus om twee sterke spaken te kopen. Ondertussen is nummer 3 in een intense strijd verwoed geraakt om met zijn sleutel mijn tandwielen los te krijgen. Hij heeft er al de buurman bijgeroepen en ook ik steek de handen uit de mouwen. Het duurt een eeuwigheid (we sukkelen ruim een uur), maar uiteindelijk slagen we toch in onze missie.
De volgende dagen raas ik aan een sneltreinvaart doorheen de Colombiaanse heuvels (een Ardennenparcours). Op zekere dag krijg ik tegen valavond het gezelschap van de eerste toeristen die ik sinds Cartagena ontmoet. Tobias en David zijn twee avontuurlijke Zwitsers die er 2 jaar tussenuit knijpen om met hun monsterachtige Toyota de wereld rond te rijden. Ik ontmoette Tobias eerder al in Panama-City en we nemen met z'n drieen intrek in een hotelletje met warm water in de badkamer. Mijn eerste warme douche sinds... Sinds, euh, ... Tjah, wanneer heb ik nog eens een warme douche gehad?
Tal vez un poco tarde, pero de todos modos quiero decirles gracias a Miguel, Lidea Rosa y Miguel Andres!
Muchissimas gracias para hospedarme algunas dias, para enseñarme la finca y la region, para los partidos de futbol y la excursion en bicicleta, para areglar la bici y sobre todo para el sentido de amistad! Les llamaré pronto!
Ik ben verondersteld jullie hier een update te geven van ongeveer 20 dagen ver. Ik zal dus zeker dingen vergeten en misschien niet al te veel in detail treden. Het staat nu trouwens ook vast dat jullie de twee topverhalen voorlopig nog niet te horen krijgen. Ik zie nog wel hoe ik die in de openbaarheid gooi...
Waar begin ik? Ik zat dus in Cartagena waar ik redelijk veel tijd doorbracht met het Spaanse fietskoppel Javi en Natalia. Samen pingelen we wat om een goeie prijs voor een daguitstap. We gaan met een vijftal de Caraibische zee nog eens op. We stoppen links en rechts op enkele tropische eilandjes waar de mensen het nog stellen zonder stromend water of elektriciteit. We maken op de middag ook 2 duiken langs de koraalriffen van de Islas de Rosario. Een betoverende omgeving en ook indrukwekkende riffen, maar ze kunnen toch niet raken aan die rond het Hondurese eilandje Utilla. Bekomen van het duiken doen we op het paradijselijke strand Playa Blanca. Dit strand is enkel via boot bereikbaar, maar toch is het volgepakt met Colombiaanse vakantiegangers die willen profiteren van deze feestdag (al is voor niemand helemaal duidelijk wat er vandaag precies gevierd wordt). Ik maak enkele hele goeie foto's, maar God weet waar die nu ergens zijn... Ik hoop dat Javi en Natalia me er enkele van hen doorsturen. Terwijl ik in een internetcafeetje even de mails check komt Graziano zowaar binnengewaaid! Graziano is van Zwitsers-Italiaanse afkomst en leerde samen met mij duiken op Utilla. Enkele weken later botsten we toevallig tegen elkaar in Nicaragua en trokken we even samen op. Zoveel weken later treffen we elkaar dus voor de derde keer. Dat vraagt natuurlijk voor een avondje samen uit! De kans dat we elkaar hierna nog weer treffen is redelijk klein. Hij trekt dan wel naar Brazilie, maar doet dat via de kortste weg: doorheen Venezuela...
Ikzelf zet de lange toch zuidwaarts doorheen Colombia in. Na een eerste lange fietsdag logeer ik in het dorpje San Onofre. Het hele dorp moet het al maanden zonder stromend water stellen! Je kunt je niet inbeelden hoe veel lastiger het leven plotseling wordt. Het gaat niet alleen om douchen en de vaat doen, maar spoel maar eens een wc door of was maar eens je handen... Omdat het probleem zich bijna elk jaar voordoet in de droge periode hebben de rijkere families een reservoir dat kan opgevuld worden tijdens het regenseizoen. Met emmers lopen ze dan heen en weer om zich zo te wassen of om de wc door te spoelen. In mijn bescheiden hotelkamertje staat een grote ketel. Bij het ontwaken ontdek ik een kikker in mijn ketel. Van mieren, kakkerlakken en allerlei ongedierte in mijn kamer kijk ik al lang niet meer op, maar dit was toch weer iets nieuws.
De volgende dag voelen de benen helemaal niet zo sterk aan. De vele kilometers van gisteren zitten in de benen en het vlot niet zo goed. Ik maak van de vele politiecontroles onderweg dankbaar gebruik voor veelvuldige pauzes en een babbeltje. Na zowat 40 km wacht een jeep me op langs de kant van de weg. Miguel is een gewezen profrenner die ooit onderdak heeft verleend aan een Duitse fietsreiziger. Hij wil me dolgraag in zijn huis in San Onofre uitnodigen. Ik twijfel, maar geef er de voorkeur aan om verder te fietsen zodat ik op tijd in Ecuador geraak om Renee te ontvangen. Een vijftal kilometer verderop staat hij weer langs de kant van de weg. Als ik niet bij hem wil logeren moet ik toch minstens met hem mee tot het volgende dorp om samen iets te gaan eten. Hij gidst me deskundig overal rond en praat hondrduit! Hij weet me uiteindelijk toch te overtuigen om enkele dagen bij hem in te trekken en te zien hoe de Colombianen echt leven. Het beeld dat ik hier voorgeschoteld krijg is het beeld van de rijke Colombiaan. Miguel heeft enkele jaren in Nederland vertoefd en is ook in Brugge geweest. In zijn fietscarriere heeft hij 130 amateuroverwinningen verzameld. Hij heeft het ook 2 jaar als prof geprobeerd, maar dat was blijkbaar toch te hoog gegrepen. Ondertussen heeft hij 5 boerderijen in de omgeving van San Onofre. Zelf helpt hij wat met het werk, maar het is toch vooral het personeel dat de boel draaiende houdt. Te paard verkennen we een hele dag lang het gebied van 1 boerderij! Ook hier waren goeie foto's van, maar helaas... Zijn vrouw is lerares en ze hebben een zoon van 10 jaar. Hoewel hij zelf amper werkt en zijn vrouw ook vaak thuis is, is er toch een dienster. Ze hebben ook nog een huis aan zee en nemen me mee op het dorpje daar te leren kennen. Alweer kom ik in betoverende natuurpracht terecht. Een schitterende baai waarin een dorpje ligt waarin alweer geen sprake is van stromend water of elektriciteit. De mensen proberen te overleven van visvangst of het werk op een boerderij. Dat overleven valt niet altijd mee... Al vijf maanden heeft het niet meer geregend! De dieren op de boerderijen sterven van honger en dorst. Jammer genoeg treft sommige families hetzelfde lot als de dieren op de boerderij. Door de aanhoudende droogte is er geen rijst en groeien ook geen andere gewassen. Iedereen looft de nieuwe regering voor de inspanningen die ze levert om de armoede uit de weg te ruimen, maar er is nog heel veel werk aan de winkel! Dit is trouwens 1 van de eerste landen waar ik in terecht kom waar zowat iedereen gelukkig lijkt met het beleid van de regering. Uiteraard is er ook hier veel corruptie, maar dat wordt met de mantel der liefde bedekt. Er worden de afgelopen jaren namelijk grote triomfen geboekt in de strijd tegen de guerrilla en er worden doeltreffende maatregelen genomen om ook de armen wat kansen te bieden... Zonder enige uitzondering is elke Colombiaan ontzettend trots op zijn land! Ze zitten erg verveeld met de slechte reputatie die ze als natie hebben en de inwoners willen er alles aan doenom van die reputatie af te raken. Iedereen reikt me tips aan om veilig te reizen en wil me op alle mogelijke manieren helpen. Miguel doet dat door me gratis kost en inwonen te verschaffen en me begeesterd rond te gidsen in zijn leefwereld. Bovendien is hij eigenaar van een fietsenzaakje en geeft hij mijn fiets gratis een grondige oplapbeurt. Ik krijg een nieuwe ketting cadeau en er komen ook nieuwe rem- en versnellingskabels. Alles wordt netjes in het vet gezet en de wielen worden zorgvuldig uitgelijnd... Van centen wil hij niet weten!
Wie het gastenboek een beetje in de gaten gehouden heeft, zal vast en zeker het ludieke berichtje van mijn bewonderaarster opgemerkt hebben. Ik heb het normaal gezien niet zo voor anonieme berichtjes, maar ik kon het niet over mijn hart krijgen om dit te wissen...
Strumaantje maant me meteen aan om op het aanzoek in te gaan zodat ook ik eens van een vrijgezellenavond kan proeven. Hij is blijkbaar al vergeten dat één van de meest geniale ideeën ooit aan mijn brein ontsproten, nog in uitvoering gebracht moet worden! We moeten er nog eens met de hele bende op uit trekken om van vrijgezellenavondje te 'spelen'.
Dit is niet het eerste huwelijksaanzoek dat mijn richting uitkomt en het zal hopelijk ook niet het laatste zijn. Daarom wil ik graag het volgende voorstel doen: Iedereen die zich geroepen voelt om met mij in het huwelijksbootje te stappen kan zijn/haar kandidatuur schriftelijk inzenden naar het volgende adres: Secretariaat van de ideale man tav dienst huwelijksaanzoeken Leliestraat 19 8820 Torhout Mijn medewerkers zullen zich zorgvuldig over alle inzendingen buigen en de gelukkigen die weerhouden worden voor volgende selectierondes worden door mij persoonlijk gecontacteerd. Mijn oude, wijze vader zegt me steeds dat ik tijd heb om verstand te krijgen tot ik 30 ben. Om de nodige tijd voor de selectierondes in acht te kunnen nemen, zullen inzendingen die na 31 december 2010 het secretariaat bereiken dan ook niet meer in aanmerking komen.
Er worden records gebroken! 13 dagen zonder een berichtje achter te laten op m'n blog... Uiteraard is er ondertussen weer heel wat te vertellen! Jammer genoeg zullen jullie het wel zonder foto's van de afgelopen weken moeten stellen.... Ik had al enkele schitterende kiekjes en onvergetelijke beelden vastgelegd toen ik in de loop van deze week mijn fototoestel ergens verkeerd gelegd heb. Ik denk niet dat het ding echt gestolen is. Ik ga er meer van uit dat ik het met mijn warhoofd verloren ben... Nooit heb ik mezelf harder voor het hoofd willen slaan dan de afgelopen dagen! Prachtige beelden passeren de revue en er spelen zich onvoorstelbare taferelen af. Ook worden heel wat kilometers afgelegd. Ondertussen heb ik de kaap van de 7000 km overschreden, maar de 100km-collectie zal dus ver van volledig zijn. Een nieuwe camera kopen was niet meteen een optie. Op het platteland en in de bergen van Colombia is er geen sprake van digitale camera's. Schrijnende armoede en hongersdood zijn hier nog aan de orde van de dag... Sommige streken lopen geen 50, maar 100 jaar achter.
Het contrast met de meeste delen van Centraal-Amerika is groot! De volgende dagen vertel ik jullie meer over mijn verblijf in het gezin van een gewezen profrenner, over moordend lastige Andesbeklimmingen tot boven 3000 meter, over de uiterst vriendelijke mensen, mooie plekjes en de angst voor de guerrilla...
Ik denk echter niet dat ik alles in de openbaarheid zal gooien... Gedurende deze reis werd ik al vaker aangemaand om de avonturen in boekvorm te gieten. De afgelopen dagen heb ik twee anekdotes meegemaakt die stof opleveren voor een bestseller... Ik ga er nog een paar nachtjes over slapen, maar ik denk dat jullie misshien maar wat geduld zullen moeten uitoefenen...
Het heeft een tijdje geduurd vooraleer ik de knoop heb doorgehakt. Ik wou eigenlijk het liefst aan boord van 1 van die zeiljachten richting Colombia varen, maar blijkbaar is het evidenter om van Colombia naar Panama te varen dan omgekeerd. Ik blijf dus nog wat rondhangen om in Panama-City de sfeer op te snuiven. http://www.youtube.com/watch?v=ziiKYd1MAgY Wanneer ik plots de mogelijkheid voor een goedkoop vliegtuigticket naar Cartagena aangeboden kreeg aarzelde ik geen moment. Cartagena ligt helemaal in het Noorden van Colombia, zelfs nog een stuk noordelijker dan Panama-City, dus had ik niet het gevoel dat ik valsspeelde. Het werd zelfs nog een heel erg aangenaam vluchtje. Een klein propellervliegtuigje bracht 10 man en een fiets veilig en wel Colombia binnen. De ontvangst in Colombia was bijzonder hartelijk. Een hostesje kwam me persoonlijk van het vliegtuig halen en hoewel ze heel vriendelijk was, maakte ze een nogal verwarde indruk. Uiteindelijk heb ik haar zelf de juiste weg naar de uitgang moeten tonen. Aan de douane heb ik niet de minste problemen. Zodra ze op de radar zien dat ik een fiets in de doos meeheb wordt een ventje opgeroepen. Hij moet me assisteren bij het opnieuw samenstellen van de fiets...
De eerste indrukken van Colombia zijn ongemengd positief. Ik verblijf voorlopig in het stadje Cartagena. Dit zou één van de mooiste koloniale steden van het continent moeten zijn en ik twijfel hier eigenlijk geen moment aan. Dit lijkt me zowat het toonbeeld van gezelligheid! Bovendien is de gemiddelde vrouw adembenemend knap en zijn bijna alle inwoners even vriendelijk. Eerlijkheidshalve moet ik erbij vermelden dat in elk gesprek wel eens vermeld wordt dat ze me heel goedkoop aan uitstekende cocaine kunnen helpen, maar zodra blijkt dat dat me niet interesseert gaat het weer gewoon over koetjes en kalfjes...
Vandaag wou ik dan naar het strand El Paraiso fietsen. Toen ik er bijna was hield de weg echter op te bestaan. Al snel schoten een paar vissers me te hulp. In onvervalste Venetie-stijl brengen ze me door een doolhof van schitterende mangroves, meren en waterweggetjes tot bij het strand dat luistert naar de naam: Het Paradijs. Het Paradijs zelf valt me een beetje tegen. Misschien ben ik de afgelopen maand wel iets te veel verwend geweest, maar de weg ernaartoe was des te aangenamer.
Het plan was om hier zondag te vertrekken, maar plannen zijn er maar om veranderd te worden. Zondag ga ik dus nog een keer duiken. Dit doe ik samen met een Spaans koppel dat ik inhaalde bij het binnenrijden van Cartagena. In anderhalf jaar willen ze op hun tandem de wereld rondrijden. Lijkt me best wel leuk! Omdat het hier zondag en maandag groot feest is in de stad kan ik natuurlijk nog niet vertrekken. Ik weet niet precies wat de reden van het feest is, maar op zondag komen de president en Bill Gates goeiedag zeggen en maandag zou de hele stad op stelten staan met dansspektakels langs alle kanten. Dat ze kunnen dansen in Colombia zie je op volgende filmpjes. http://www.youtube.com/watch?v=ZIhj0omSBr4 en http://www.youtube.com/watch?v=n-E7ASKGfSE Als alles volgens plan verloopt vertrek ik dus dinsdag voor de lange tocht zuidwaarts, dwars doorheen Colombia. Spannend, het kriebelt wel een beetje, maar ik kijk er enorm naar uit!
It feels incredible, but after all I've been through the last 5 months, I've still got another 5 to go! The next 5 months I'll be riding through South-America. I already made it to Panama-City on Saturday and now I'm trying to decide how to get to Colombia. I'm still not sure whether to go on a private sailing yacht to Cartagena or to fly into Bogota...
Bij het binnenkomen van Panama ben ik ook nog eens van tijdzone veranderd. Ik loop nu nog slechts 6 uur achter op jullie. Als het bij jullie 20 uur is en iedereen liever binnenblijft om zich warm te houden, is het bij mij dus 14 uur en belachelijk heet...
Vrijdag 9 maart was dit avontuur precies halfweg. Het was toen precies 5 maanden geleden dat ik Torhout verliet om het avontuur op te gaan zoeken. De afgelopen 5 maanden hebben mijn stoutste dromen nog overtroffen en ik kan zelf amper geloven dat me nog eens zo'n lange tijd te wachten staat. De tijd is dan wel voorbij gevlogen, maar zelfs als het nu al zou afgelopen zijn heb ik het gevoel dat dit een onvergetlijke en bijzonder rijke ervaring zou geweest zijn die ik voor de rest van mijn leven kan meedragen. En dan heb ik nog 5 maanden Zuid-Amerika voor de boeg! Zuid-Amerika zeg ik, want Noord- en Centraal-Amerika zitten er op... Het vijfmaandenjubileum vierde ik door om 5u30 op te staan voor nog maar eens een lange fietsdag. Ik ben ondertussen in Panama-City aangekomen en de kilometerteller geeft al meer dan 6200 km aan.
Het binnenkomen van Panama-City was zo 1 van die zeldzame gelegenheden waarvoor ik de helm nog eens bovenhaalde. Ik rijd al bijna 700 km over de Interamericana en meestal valt dat bijzonder goed mee. In tegenstelling tot wat ik vooraf vreesde was die in Costa Rica bijvoorbeeld vaak zelfs een gewoon tweevaksweggetje waar amper verkeer op zat. Langzaam maar zeker dikte deze legendarische highway aan. De climax vormde zich dus bij het inrijden van de hoofdstad van Panama. Op de brug over het Panamakanaal pikt een politiepatrouille me van de weg. Binnensmonds ga ik hard aan het vloeken, want ik rijd hier zonder te betalen op een tolweg waarop eigenlijk geen fietsers toegelaten zijn. Twee breed glimlachende flikken laden mijn fiets in hun pick-up en vragen me in te stappen. Ik begin al uit te rekenen wat dit me gaat kosten, maar de twee lijken in een bijzonder goede bui te zijn. Ze stellen heel geïnteresseerde vragen over m'n reisje en willen ook weten wie volgens mij het duel tussen Barcelona en Real Madrid zal winnen. Uiteindelijk blijkt dat ze het gewoon véél te gevaarlijk vonden om me deze strook te laten fietsen en enkele kilometers verder droppen ze me in een minder drukke zone weer af. De uitgebreide toeristische informatie en wegbeschrijvingen krijg ik er gratis bij... Mijn eerste contact met Centraal-Amerikaanse agenten die geen geld van me willen. Blij dat ik ook dat eens kan meemaken!
Nu hang ik dus rond in de moderne metropool die Panama-City is. Mijn hoofdactiviteit hier is beslissen hoe ik de oversteek naar Colombia wil en kan maken. Wegen zijn er niet, dus gaat het tussen boot en vliegtuig. Officiële bootverbindingen zijn er ook niet, maar hier valt misschien een mouw aan te passen. Er zijn privé-zeiljachten die af en toe tussen Colon in Panama en Cartagena in het Noorden van Colombia varen. Zo'n boottochtje duurt ongeveer een week, maar daar zijn dan 2 dagen eilandstop in inbegrepen. Er zijn een paar goede argumenten om dit niet te doen. De prijs is iets hoger dan die van het vliegtuig, het neemt een pak meer tijd in beslag en het dropt me in het Noorden van het land (wat weer heel wat Xtra fietskilometers inhoudt). Aan de andere kant lijkt het me wel een onvergetelijk tochtje en geeft het me ook de kans om heel Colombia te doorkruisen. Bovendien heb ik bij het nemen van een vliegtuig het gevoel dat ik valsspeel. Het gaat dan wel om een belachelijk kleine afstand, maar toch. Een bijkomend punt is dat het vervoer van de fiets op het vliegtuig bijna zeker weer voor gezeik zal zorgen... Ik kijk hier nog even goed uit of ik niet op zo'n boot meekan.
Alexa paid my attention to the fact that I hadn't been writing in English for almost a a month. Briefly I can say that month has been a bit different than the previous ones. Less biking, less camping, more luxury... Meeting the right people and the right places made me stay a bit longer in some of these places than I had thought.
In Nicaragua I had a blast coming down a volcano on a board and I also ran into some pretty cool backpackers I had met before. I made a lastminute change of plans and didn't continue by bike, but agreed on renting a car together with them. We ended up in the little surfers paradise San Juan del Sur(f); where again I found a very, very good reason to stay a couple of days more...
When I finally got on the bicycle again, it was only to get to the Costa Rican border. Because there I called some friends from my hometown who were traveling in Costa Rica and they picked me up in there car. Togehter with them I've been cruising along the beaches and the cosy little towns untill we ended up in an amazingly beautifull resort.
After having the batteries charged in this resort, I thought I was immortal and left for a ride without any water... Dehydration kept me in a dark hotelroom for a couple of days. By now I'm fully recovered and enjoying the (sometimes rough) rides through the stunning nature of this country. The picture with this post is not from an actual crash, but from an almost crash. I was glad to see the first bikelanes in more than 2000 kilometers, but taking this downhill I was not so glad with the rediculously deep gutter they sent me through. It smacked the bike pretty badly, throwing the luggage off, but luckily (again) I managed to avoid the crash...
Rightnow I'm very close to the border with Panama and I hope to reach Panama City in a weeks time. A bit of a rush perhaps, we'll see what happens...
Thijs merkte het deze week goed op in een mail. Het stukje Centraal-Amerika dat ik net achter de rug heb is een welgekomen pauze geweest. Duiken, surfen, feestje bouwen, relaxen op het strand, ... Het zorgde allemaal voor een aangename afwisseling. De voorbije week heb ik dan met verse moed het fietsavontuur weer hervat. Al van de eerste dag word ik echter met de neus hard op de feiten gedrukt. In de maand februari heb ik maar iets van een 400 kilometer gefietst (het was dan ook een kort maandje). Ik besef bij vertrek uit Tango Mar wel dat het misschien even wennen zal worden om weer in het ritme te komen, maar ik ga ervan uit dat de voorbije 5000 km me genoeg basis moeten geven om ook dit varkentje eens snel te wassen. Slim als ik ben, vertrek ik zonder watervoorraad. Ik ben overtuigd dat ik onderweg wel snel water zal kunnen kopen. Je zou ervan versteld staan hoe snel een mens onder deze omstandigheden uitgedroogd raakt! Amper 30 km is genoeg om me over de weg te doen zwalpen als het eerste het beste kneusje dat wil leren fietsen. De benen voelen die dag helemaal niet zo sterk. Er is geen ontkomen aan de loden middagzon die me genadeloos lijkt te willen braden. Ik zweet me letterlijk en figuurlijk te pletter. Bulten waar ik anders overheen suis lijken onoverkomelijke cols te worden. Ik buig, maar ik barst niet... Iedereen weet ondertussen dat afstappen geen optie is. Maar ik ben maar al te blij als ik uiteindelijk toch een hutje opmerk waar ze me drinken kunnen verkopen, anders hadden ze me ergens met fiets en al mogen van het wegdek schrepen. Als een bezetene stort ik me op het frisse water en doe mezelf gelijk een paar isotone sportdrankjes cadeau. Maar de klok kan niet teruggedraaid worden... De schade is geleden... De volgende dagen word ik veroordeeld tot een leven in de schaduw. De benen voelen loodzwaar, ik voel me ontzettend loom, heb koppijn en heb nergens zin in. Ik gun mijn lichaam 2 dagen rust, drink ontzettend veel verse vruchtensapjes en slik extra vitamientjes en mineralen om er weer bovenop te komen. Na die 2 dagen probeer ik het voorzichtig opnieuw. Ik heb mijn lesje goed geleerd! Dit keer vertrek ik met 6 liter water, met de bandana op de kop en las ik veel meer pauzes in. Ik denk nu steeds 2x na vooraleer ik een fruitstalletje voorbij fiets. Afkoelen in de rivier of in zee is heel vaak een optie, maar dit filmpje laat zien dat ook dat niet altijd een goed idee is http://www.youtube.com/watch?v=POjB2KJDczY
Al snel voel ik dat ik de klap van enkele dagen geleden helemaal verwerkt heb. Ik blijf goed opletten, vertrek bij het ochtendgloren, maar schuw toch de verschroeiende middagzon niet. Op sommige plaatsen laat het wegdek te wensen over http://www.youtube.com/watch?v=KYUfo7cuVCY , de hellingen zijn meestal kort, maar soms venijnige kuitenbijters. De benen voelen nu echter sterker dan ooit tevoren. Ik zit nu toch al weer 4 dagen onafgebroken op de fiets. Ik ben tot op 20 km van de grens met Panama genaderd en durf het hier nu gerust te stellen. Costa Rica heeft me doen buigen, maar barsten doe ik niet! Dat barsten wordt in één adem ook voorkomen door het eerste land dat me doen buigen heeft. De vriendelijke Tico's (inwoners van Costa Rica) werpen je de hele dag door de vriendelijkste groet toe die ik ooit heb gehoord: Pura vida! Stranden recht uit de boekjes geplukt zorgen voor de nodige afkoeling. Voor diezelfde verfrissing zorgen de vele stalletjes waar ik pauzeer met een frisse kokosnoot of een sappige watermeloen. Flora en fauna zijn ook hier weer overweldigend en dit alles samen doet me nog steeds intens genieten en geeft me vleugels. Morgen fiets ik Panama binnen, benieuwd of ik daar moet buigen...
Nog lang niet alle foto's van de afgelopen weken staan online, maar je kunt er alvast een dertigtal vinden in het album. Ik veronderstel dat iedereen de link in de rechter kolom ondertussen blindelings weet te vinden...
Bouletje en Silke hadden besloten om hun reis door Costa Rica in stijl af te sluiten. Daarvoor hadden ze gekozen voor het 'beach hotel - spa & golf resort Tango Mar' (www.tangomar.com). Tango Mar is zo 1 van die uitgelezen bestemmingen die jij en ik eigenlijk enkel kennen van op tv of van in de boekjes. Zowel de Amerikaanse als de Franse versie van Temptation Island werden hier opgenomen. Alles is superdeluxe, tot in de puntjes verzorgd en bijzonder netjes in de prachtige natuur ingepast. Geen spek voor mijn bek dus... Niet dat ik persé een gruwelijke afkeer van luxe en verwennerij heb, maar ik ben het niet gewoon en kan het me op dit moment allerminst veroorloven. De general mamager van dit paradijs is Hilde. Hilde heeft West-Vlaamse roots en is heel vertrouwd met Torhout en omgeving. Bovendien is ze de vleesgeworden vriendelijkheid en charme! Ik leg haar mijn hele avontuur en de daaraan verbonden financiële belemmeringen uit. Aan een luxueuze tiki of hotelkamer kan ze me uiteraard niet helpen, maar ik heb geluk. Op dit moment zitten geen georganiseerde tours in het resort en dus is het kamertje van de gidsen een optie die meer voor mijn budget geschikt lijkt te zijn...
Ook Stéphanie en Filip van het gravenhof (www.gravenhof.com) vervoegen het gezelschap. West-Vlaanderen boven dus! We doen ons tegoed aan Champagne, Belgische chocolade, kreeft, zalm, filet mignon en dergelijke meer. Tussen de relaxsessies aan het zwembad door werken ons even in het zweet op het tennisterrein. De klap op de vuurpijl zijn de Risk-sessies. Gewapend met blonde leffe en duvels zijn de rode legers onverslaanbaar!
Langs deze weg wil ik ze allemaal nog eens bedanken voor de superontspannende en leuke dagen samen. Merci Stéphanie, Filip; natuurlijk Silke en Bouletje! Maar vooral 1000 maal dankjewel aan de gastvriendelijkheid in persoon. Dankjewel Hilde om me ook even te laten proeven van het prachtige stukje paradijs dat je daar hebt. Zoals ik eerder al zei: vergeet vooral niet om er zelf nog af en toe eens van te genieten!
Voor onze eerste overnachting samen komen we op een hele mooie locatie terecht. Aan de rand van een natuurpark en op 500 meter stappen van de zee komen we na lange onderhandelingen overeen voor de prijs van een heel charmant huisje. Zalig ontspannen aan het zwembad, dollen in de hoge golven bij andermaal een schitterende zonsondergang... Het bevalt ons hier zo goed dat we besluiten nog een dagje te blijven. Dag 2 begint even ontspannen als dag 1 geëindigd was. Een duikje in het zwembad. Als aperitief krijg ik zowaar een koele jupiler voorgeschoteld (merci)! Na de middag trekken we op verkenning. We doen toch eerst even navraag bij de eigenaar van het complexje hier, want we zien de bosbrand die gisteren nog op een afgelegen heuvel woedde snel dichterbij komen. Hij stelt ons gerust dat alles onder controle is en dat we ons geen zorgen hoeven te maken. Als we terugkomen van onze ontdekkingstocht doorheen de regio schrikken we ons een hoedje. Het vuur is angstaanjagend dichtbij gekomen. Bouletje parkeert zijn auto aan de achterkant van de parking wat toch zo'n 5 meter winst oplevert. Enkel een onnozel steenweggetje scheidt ons nog van de brand. De eigenaar heeft ondertussen toch één van z'n personeelsleden om een tuinslang gestuurd, de ander vervangt rustig een wiel. De dichtsbijzijnde brandweer zit hier op anderhalf uur vandaan en rukt voor dit soort dingen niet zo gauw uit. Onvoorstelbaar! Bij ons trommelen ze de halve provincie en drie helikopters op voor zoiets en hier laten ze alles maar z'n gangetje gaan. We houden het toch even in de gaten, want als het vuur de weg overgeraakt moeten we ons zo snel mogelijk uit de voeten maken. Ons houten huisje staat aan de rand van een droog woud, dat zou pas vuurwerk opleveren. Zoals het echte mannen hoort trekken Bouletje en ik er ons niets van aan en we gaan in de zee zwemmen. Onze spulletjes worden veilig in bewaring gelaten bij Silke die het zaakje allerminst vertrouwt... Klik op de link om eindelijk eens aangebrande beelden van deze reis te zien http://www.youtube.com/watch?v=4A5Kslj5zmU
Uiteindelijk trekt het vuur toch een andere kant uit en kunnen wij weer genieten van een rustige avond vol kinderachtige gezelschapspelletjes. Spanning en pret verzekerd met de reisversie van het paardenspel...
De volgende dagen rijden we over onmenselijk slechte wegen langs kleine dorpjes en sprookjesachtige stranden waarop geen mens te bespeuren is. De overnachtingen gebeuren op primitieve campings aan de rand van het strand. Op 1 van die campings geraken we 's avonds in de drank. Onder meer met de doelman van de nationale voetbalploeg van de jaren '80. Apentrots toont hij een stapel vergeelde foto's en krantenartiekeltjes. Er zit ook een coiffeuze in het gezelschap. De volgende morgen zet ik haar meteen aan het werk. Neen, het is er niet allemaal af! Alleen dat vervelende nekhaar moest weg en er is aan de achterkant en de zijkant een heel klein beetje bijgeknipt om alles gezond en toonbaar te houden...
Voor een Excel-bestand met heel wat gegevens zoals afgelegde afstand, gemiddelde en maximale snelheden enzovoort klik je op onderstaande link. Download file now. The link above will open an Excel-file with a detailed log of every single ride I made during this trip.