Bericht voor nieuwe bezoekers aan deze site:
Dit is een blog, dat betekent dat je in het middengedeelte van deze site mijn recentste belevenissen kunt terugvinden. Je kunt hier telkens de laatste 20 berichten die ik heb achtergelaten lezen, de recentste staan bovenaan.
Wie hier voor het eerst komt begint dus helemaal onderaan de site of in het archief bij mei 2006
Wie oudere berichten wil lezen klikt in de rechter kolom op archief.
Klik op het zonnetje hieronder om te zien welk weer het momenteel is in de regio waar ik rondhang.
Ik kan moeilijk wegsteken dat de balans na 4 maanden reizen positief is. Misschien stellen sommigen zich de vraag of er dan echt helemaal niets gaat tegensteken...
Hier volgen enkele kleinigheidjes die me toch wat op de heupen beginnen te werken: -Muggen en zandvliegjes. -Constant moeten onderhandelen over prijzen. -Wannabe alternativo's die denken dat ze het warm water aan het uitvinden zijn omdat ze met een rugzak rondreizen. -De oppervlakkige praatjes over je land, je taal en je reisplannen. -Aan elke grens weer in de zak gezet worden. Het weten. En er niets kunnen aan doen. -Badend in het zweet wakker worden omdat het 's nachts veel te weinig afkoelt. -Natuurlijk zijn er een aantal mensen op het thuisfront die je graag eens goed zou vastpakken. -De wetenschap dat deze droom niet kan blíjven duren.
Gisteren liet ik jullie weten dat ik er vandoor moest om een vulkaan te gaan beklimmen. Het is alweer een absolute topdag geworden! Met 10 backpackers van het hostel waar ik nu verblijf trekken we richting de actieve vulkaan Cerro Negro. Even ter zijde: voor zij die het raar vinden dat ik in mijn eentje aan het reizen ben... Onder dit tiental zit 1 koppel. Verder 8 individuele reizigers van 8 verschillende nationaliteiten... Maar goed. Onder de loden middagzon sleuren we onszelf op deze majestueuze vulkaan. Gelukkig brengt een stevige bries de nodige afkoeling. De zwavellucht maakt het ademen er niet makkelijker op en er zijn er een paar die serieus afzien. Maar hun inspanningen worden beloond! Eerst zijn we al onder de indruk dat we van op de rand in de smeulende krater kunnen kijken. De vergezichten rondom zijn prachtig en iedereen voelt zich al snel weer in zijn nopjes. Het wordt nog beter als we de steile kraterwand mogen aflopen. Ik laat me naar beneden storten. Iets sneller dan mijn benen meekunnen denk ik een paar keer, maar ik blijf op de been en eenmaal beneden kijk ik met veel plezier achterom. Een zoveelste adrenalinestoot! De hitte in de krater is moeilijk voor te stellen. Het is hier sowieso al om en bij de 35 graden. Dan komt daarbij nog eens de hitte van de bodem. Van zodra je een centimeter of twee van het oppervlak weggraaft verbranden je handen in het smeulende lava. Indrukwekkend! De klim uit de krater lijkt voor sommigen een strijd op leven en dood, maar met veel bloed, zweet en tranen overleven we toch allemaal.
Daarna komt de kers op de taart. Terwijl we de zon over de Stille Oceaan zien zakken, krijgen we uitgelegd hoe je veilig op een board van enkele centimeters dik de steile wand van de 400 meter hoge vulkaan kunt afrazen. Met topsnelheden tot 60 km/u geeft ook dit weer een onvergetelijke rush! De dag wordt in stijl afgerond. Met zijn allen rond de barbecue en uitgebreid de locale rums degusteren.
Vandaag blijf ik nog hier in Leon, maar morgen of overmorgen spring ik de fiets weer op. Verder doorheen Nicaragua. Naar het schijnt staan me nog een paar hele mooie plaatsjes te wachten...
8 dagen lang heb ik op het Hondurese eiland Utilla gezeten. De fiets is enkel buitengekomen om het prachtige eiland van 14 km lang en 4 km breed te verkennen. Dit eiland staat bekend als zijnde de goedkoopste plaats in de wereld om een officieel PADI-duikcertificaat te halen. Er doen geruchten de ronde dat het in Thailand of Maleisie nog goedkoper kan. Misschien moet ik dat ooit maar eens persoonlijk gaan uitvissen... Wat er ook van zij. Voor 200 dollar heb ik hier de hele opleiding doorlopen, kreeg ik een week gratis onderdak én twee gratis fundives.
Iedereen bleef me steeds maar vertellen hoe geweldig ik dat duiken wel zou vinden, dus vertrok ik met hoge verwachtingen. Het is altijd gevaarlijk om ergens met hoge verwachtingen aan te beginnen, maar dit overtrof nog mijn stoutse dromen! Eenmaal je de techniek onder de knie hebt om gewichtloos rond te dobberen is het heerlijk om van deze nieuwe wereld te kunnen proeven. De koraalriffen hier zijn zo onvoorstelbaar mooi en er zit zo geweldig veel leven rond dat ik er steeds moet aan denken om niet met open mond rond te gapen... Het blijkt allemaal zo adembenemend voor me te zijn dat ik in mijn allereerste duik al meteen in de problemen kom. Als die eerste duik op zijn laatste beentjes begint te lopen voel ik dat het ademen moeilijker lijkt te gaan. Ik check de luchtdruk in mijn fles: leeg! Even slikken toch. Ik haast me tot bij instructeur Johnny en maak hem duidelijk dat ik zonder lucht zit. Hij denkt even dat ik weer de onnozelaar aan het uithangen ben, kijkt op mijn nanometer en schrikt toch even. Meteen reikt hij me zijn reserveluchtbron aan en kunnen we veilig naar het oppervlak. Weer wat extra adrenaline. Ik begin er langzaam maar zeker verslaafd aan te raken...
Het behalen van het PADI-certificaat is uiteindelijk een fluitje van een cent. Ik heb nu dus de luxe dat ik overal in de wereld kan toekomen, materiaa huren en hup, onder water voor een tijdje.
Vanuit Tikal gaat het in een hele lange fietsdag richting Belize. In een eerste fase zijn de wegen best aanvaardbaar. De benen zijn ondertussen beresterk en in de eerste 4 uren maal ik ruim 100 kilometer af. Daarna gaat het van kwaad naar erger. Onverharde wegen baren me al lang geen zorgen meer, maar hier werd het toch indrukwekkend. Aan amper 10 km/u probeer ik zoveel mogelijk putten te ontwijken. Zo nu en dan wordt de fiets tot meer dan de helft van de wielen ondergedompeld in het water. Als bij wonder slaag ik er steeds in op de fiets te blijven en de waterdichte tassen bewijzen hier hun nut.
Belize is een beetje een vreemde eend in de Centraal-Amerikaanse bijt. Relaxen lijkt hier een levenskunst te zijn en de gemiddelde bevolking beheerst die kunst met een bewonderenswaardige kalmte. De inwoners zijn het best te vergelijken met Benjamin. Wie zich in mijn periode doorheen de RENO geworsteld heeft, krijgt nu meteen het beeld van een altijd lachend zwart rastamannetje. De specialiteit van Ben (de hele naam uitspreken kost hem teveel moeite) is niets doen; hij is daar dan ook behoorlijk goed in!
Hij probeert ons altijd wijs te maken dat zijn roots in Kongo liggen, maar plaats hem in Belize en hij past perfect in het plaatje! 90% van de bevolking hier is zwart. De overgrote meerderheid van de mannen heeft een indrukwekkende bos rasta's op z'n hoofd hangen en specialiseert zich in het roken van dikke joints en het luisteren naar reggeamuziek. De voertaal is een grappige mengelmoes van Engels, Spaans en een beetje van hun eigen ingrediënten. Het lijkt heel belangrijk om aan het eind van iedere zin nog eens langgerekt "man" te zeggen... De natuur is van een ongekende schoonheid. In het binnenland overheersen heuvels en dichte wouden. Regelmatig passeer ik een rivier waar altijd locals aan in het ontspannen zijn. Op zoek naar wat verkoeling volg ik meestal hun voorbeeld.
Het neemt me een dag of 3 in beslag om tot aan de kust te fietsen. Onderweg kan ik telkens bij de locals terecht. Ze ontvangen me met open armen. Elektriciteit of stromend water moet je hier nooit verwachten, maar het land en de rivier schenkt hen alles wat ze nodig hebben om hun rustige leventje zonder zorgen te kunnen leven...
De noordzijde van Belize is bezaaid met resorts en dure duiksites waar jaarlijks miljoenen toeristen met iets meer centen dan ik heen trekken om zich lekker in de watten te laten leggen. De zuidelijke kant is nog onontgonnen gebied. Hier beleef je net zoals in het binnenland nog de ongeschonden authenticiteit van een Caraibisch paradijs. Parelwitte stranden met wuivende palmen en azuurblauw water; helemaal voor mij alleen!
Ik fiets verder tot Placencia. Een landtong die 18 km ver de zee intrekt en populair is bij rugzaktoeristen. De 'weg' ernaartoe is een regelrechte aanslag op de fiets en mijn onderrug. Langzaam worstel ik me tot het dorpje Placencia. Bij aankomst bots ik meteen op de Australier Michael die ik in Mexico leerde kennen. Samen zijn we bijzonder sterk in het verkopen van klinkklare onzin en we trainen ons in de nationale sporten: chillen en rondhangen...
Langer dan 2 dagen kan ik het hier echter niet rekken. Het grootste nadeel aan Belize is dat de prijzen bijna op Europese standaarden liggen. Mijn budget wordt dus aan hoog tempo gekelderd en ik besluit dat ik zo snel mogelijk naar het goedkopere Honduras moet. Om daar te geraken vertrekt om 9u30 een boot die je in 2 uren tot Honduras moet brengen. De kapitein heeft uiteraard geen haast en vertrekt om 11u. Een half uur later meren we ergens aan voor grensformaliteiten. De douanebeambte is er even niet, dus neemt iedereen maar tijd voor een hapje en een drankje. Uiteindelijk lopen we een vertraging op van goed 3 uren, maar niemand lijkt er om te malen; iedereen blijft vrolijk lachen...
I haven't been updating this for a while because I was enjoying myself in the middle of nowhere. In Guatemala I road my bike to the amazing Mayan site of Tikal. From there some of the worst roads in the world brought me to the Caribean coast in the paradise of Belize. A straight attack to the bike and my lower back, but I loved it! In Belize I have been hanging out on smome tropical white sandbeaches. Chilling with Micheal and some of his friends...
I didn't stay in Belize for as long as I had foreseen, just because it is rediculously expensive to Cental American standards.
It took me two days and a couple of boats to get to the Island of Utilla. Utilla is an island on the Caribean side of Honduras. It is known to be one of the cheapest places to take the PADI diving courses. I spent a week on this amazing island discovering the wonderful underwater world... There are no words to describe the feeling. Just check tis site the next couple of days, I will soon be uploading the pics.
Now I already made it to Leon in Nicaragua. I'm going to stay here for a couple of days and then keep on riding southeast...
Er is al heel wat leesvoer ter uwer beschikking. Voor vandaag zal het hierbij blijven. Deze namiddag trek ik met een aantal Noren die ik in Mexico leerde kennen naar een vulkaan. Mooie vooruitzichten dus alweer. De meeste foto's zijn al te vinden in het album. Enkel de plaatjes van het duiken in Honduras laten nog even op zich wachten, net als alle filmpjes (youtube laat het hier even afweten). Morgen informeer ik jullie over het lastige leven in Belize en in het Hondurese duikersparadijs Utilla.
Goed, ik zat dus in het regenachtige Fores in Guatemala. Guatemala is qua natuurschoon een pareltje. Het heeft bovendien ook de indrukwekkendst maya-overblijfselen van de hele wereld. Maar ze sukkelen in dit land... De kwaliteit van de gemiddelde weg overstijgt nooit de kwaliteit van de gemiddelde West-Vlaamse boerenslag. Buiten de grote steden kunnen we niet over huizen spreken, maar hebben we het over hutjes. Hun geld bestaat enkel uit briefjes. Omdat die briefjes stuk voor stuk uit elkaar dreigen te vallen als je ze aanraakt kwam de regering op het lumineuze idee om nieuw geld te bestellen in Canada. De nieuwe briefjes zouden bij de jaarwisseling in omloop gebracht worden, dus werden de oude allemaal achtergehouden en vernietigd. Jammer genoeg laat het nieuwe geld nog steeds op zich wachten. Gevolg: er is eenvoudig weg veeeeel te weinig geld in omloop. Flores is 1 van de weinige plaatsen met een bank waar ze wel nog geld hebben. Ik ga dus 2 uur in de rij gaan aanschuiven om in die bank te geraken. Eenmaal ik aan de beurt ben vraagt de lieve dame niet alleen naar mijn kredietkaart, maar ook naar mijn reispas... Even goed vloeken en terug naar het hotelletje om de reispas. Ik vrees dat ik weer de 2 uur zal mogen aanschuiven en nu en dan een tropische regenbui zal mogen verwerken, maar neen. De veiligheidsagenten van de bank herkennen me. Heel moeilijk is dat niet, de gemiddelde Guatemaler komt ongeveer tot op tepelhoogte van mij. Ik krijg het privilege om de rij voorbij te steken .In de bank moet ik naar 3 verschillende bediendes om de hele papierwinkel te doen, maar na deze absurde middag heb ik toch maar lekker geld op zak! Je kunt misschien zeggen: waarom betaal je niet gewoon overal met je kaart of met proton. Maar dan gaat de Centraal-Amerikaanse realiteit toch even aan je voorbij...
Met de centen op zak fietste Lucky Ruben vrolijk richting Tikal. Na amper 40 kilometer kom ik aan de andere kant van het meer en besluit om even halt te houden voor een verfrissende duik. Het kind in me komt andermaal onherroepelijk naar boven. Ik haal alle oude kunstjes weer uit de kast en amuseer me rot door op alle mogelijke mannieren van de pier in het water te plonzen. De visjes vinden het blijkbaar ook allemaal wel leuk en volgen me overal waar ik heenzwem. Mijn pauze loopt wat uit en ik neem mijn intrek in een hutje dat locals wel eens verhuren aan verdwaalde toeristen.
De volgende dat zet ik dan toch koers naar Tikal. Na het laatste dorpje is het zo'n 20 km over een goed berijdbare weg dwars doorheen de jungle. Verkeersborden wijzen op het gevaar van overstekende panters, slangen, miereneters en dergelijke. Een panter krijg ik jammer genoeg niet te zien, maar al de rest meermaals.
Ik heb al heel wat mooie Maya-sites achter de rug, maar Tikal steekt er met kop en schouders bovenuit. In the middle of nowhere bots je plotseling op een gigantische stad die van 2000 tot 1000 jaar geleden de hoofdstad van een machtig rijk was. Ik sla mijn tentje op bij de ingang en hoewel de poorten pas om 6 uur 's morgens openen heb ik mijn zinnen gezet op de zonsopgang over de stad. De zonsopgang over Machu Pichu in 2001 staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Ik zal ook al behoorlijk seniel moeten zijn vooraleer ik vergeet hoe ik de wereld zag ontwaken vanuit de grand canyon. Ik ben vastberaden om nog zo'n moment aan het repertoire toe te voegen. Om 4u30 trek ik mijn stoute schoenen aan. Gewapend met een zaklamp en een grondplan van de stad wil ik op zoek naar de tempel van de zon om die te beklimmen en van daaruit de zon haar werk te laten doen. Ik kom echter niet ver. Al snel komt een gewapende wachter me achterna gehold. Absoluut ten strengste verboden wat ik probeer! Zijn collega die erbij komt is nog strikter. Geen sprake van!! Ik stop ze elk 3 euro toe. De 1 keert snel terug naar zijn wachtpost en de ander gitst me zowaar tot bij de zonnetempel... Spijtig genoeg hangt er een hele dikke nevel boven het oerwoud, waardoor er van een zicht op een reizende zon geen sprake is. Het wordt langzaam licht en de nevel draagt bij tot de mistiek die sowieso al eigen is aan deze plaats. Toch weer een onvergetelijke morgen! De hele dag huppel ik vrolijk rond doorheen dit impressionante meesterwerk van meer dan 2000 jaar oud. Niet alleen prachtige tempels en indrukwekkende paleizen zijn hier te zien, maar ook de woonzone is nog intact. Apen slingeren boven mn hoofd, slangen reppen zich weg als ze me horen afkomen...
De volgende morgen vertrek ik al om 6 uur. Ik heb een lange fietsdag gepland. De bedoeling is om in een paar van die lange fietsdagen tot aan de Caraibische kust van Belize te komen. Bij vertrek regent het oude wijven. Het is wel steeds lekker warm, dus rijd ik zoals gewoonlijk op de slippers, in korte broek en zonder t-shirt. Rond een uur of 9 trekt de hemel helemaal open en ben ik blij dat het zonnetje me vergezeld. Jammer genoeg vergeet ik me in te smeren. De gevolgen zijn pijnlijk en de volgende dagen word ik van een nieuw velletje voorzien...
De allerattentsten onder jullie konden het sinds gisteren eigenlijk al op dit blog gezien hebben. Lucky Ruben huppelt nog steeds heel vrolijk over het Amerikaanse continent. Alles wordt er zelfs alleen maar beter op! Alleen de wegen en de internetverbindingen laten te wensen over... Vandaar de hiaten hier. Sorry... Hoe kon je het gezien hebben? Het weerbericht is sinds gisteren gewijzigd van het regenachtige Dangriga in Belize, naar het zonnige Managua in Nicaragua.
Dankzij Renee en mn oudjes waren ook de minder allerten op de hoogte. Dankjewel daarvoor!
Ik heb nu heel weinig tijd (wat een hectisch leven heb ik hier ), maar ik maak snel een klein fotoalbumpje aan met een 2 fotootjes van mezelf. Zo kunnen de stemmen op de poll weer bijgestuurd worden. Ondertussen zijn er bijna evenveel mensen die denken dat ik met lang haar terugkom, als dat er zijn die denken dat ik helemaal niet terugkom. De fotootjes zijn niet op de algemene fotopagina te vinden, maar zijn enkel te zien door op onderstaande link te klikken http://www.mijnalbum.nl/Album=KYINWZPV Morgenochtend (-avond voor jullie) trek ik een aantal uren uit om uitgebreid verslag uit te brengen, alle foto´s en filmpjes op te laden, ...
Ik weet wel dat ik dat al eerder zei, maar hou het hier dus in de gaten... Nu komt het er echt van!
Een week geleden alweer sinds ik hier nog eens iets van mij liet horen... Het zal jullie niet verbazen dat ik ondertussen al weer heel wat te vertellen heb. Ondanks de erbarmerlijke staat waarin sommige van deze wegen verkeren staan er ondertussen toch al ruim 5200 km op de teller. Ondanks het feit dat ik wat teveel met mijn nieuwe gadget gespeeld had en het daardoor een dag zonder batterijen heb moeten stellen, heb ik toch ruim 100 nieuwe foto's. Ik zal het maar weer zelf zeggen: er zitten hele leuke tussen. Ondanks de regenbuien die ik elke morgen te verkeren krijg, heb ik me toch maar mooi laten verbranden.
Ik heb heel veel te vertellen, maar ondertussen heb ik het budgetvriendelijke Guatemala al vaarwel gezegd. Samen met Michael die ik in Mexico tegenkwam, hang ik momenteel rond op de paradijselijke Caraibische stranden van Belize. Ondanks het feit dat alles hier nog een stukje goedkoper is dan dat in Belgie het geval is, vreet Belize mijn krappe budget aan sneltempo op. Ook het internet is hier relatief duur, dus verwijs ik jullie voor verdere updates door naar het weekend. Vrijdagmorgen neem ik hier namelijk de boot naar Honduras, waar alles weer een stuk goedkoper zou moeten zijn... Hou het hier dus in de gaten! Er komen avonturen van een onvergetelijke jungleweek en een heleboel leuke foto's en filmpjes deze kant uit!!
Schitterend is dat zo'n regenwoud! Kamperen naast een waterval is adembenemend! De stilte in de woestijn was indrukwekkend, het nachtelijke lawaai in een jungle is oorverdovend, net zo indrukwekkend!
De keerzijde van de medaille is dat je goed moet ingesmeerd zijn tegen beestjes. Ik ben nooit een grote fan geweest van muggen. Maar zij lijken mij anderzijds wel een toffen te vinden. Ik trek 's avonds en 's morgens dus liever niet naar buiten zonder me helemaal in te smeren met stinkspul. Op een goeie morgen heb ik blijkbaar een beentje vergeten... Resultaat is een aanval op het wereldrecord beten op 1 been. Ik heb ze niet geteld, ik weet niet hoeveel het officiele wereldrecord bedraagt, maar ik weet wel zeker dat ik in de buurt kom!
De grens tussen Mexico en Guatemala wordt hier gevormd door een rivier. Geen probleem, maar omdat dit geen gebruikelijke overgang is, is er geen brug voorzien. Ook geen probleem, met fiets en al een bootje op en we zijn in Guatemala... Mijn oorspronkelijke plan was om vroeg te vertrekken en in 1 dag tot de eerste stad (Flores) te crossen. Maar vanwege het oponthoud zal dat niet meer haalbaar zijn. Bovendien begint het weer maar eens te regenen. Ik zit hier duidelijk in het 'regen'woud. De eerste 3 maanden van de reis heb ik amper regen gezien, maar de afgelopen dagen ben ik in sneltempo de schade aan het goedmaken! 1 van de attracties die je als reiziger in Guatemala moet meegemaakt hebben is een rit in een chickenbus. Ik onderhandel voor zo'n busrit, maar de 'conducteur' vraagt mij 12 euro, terwijl ik weet dat het maximum 4 euro kan zijn. Hij haalt de vele bagage en de fiets als argumenten aan en weigert hardnekkig van zijn prijs af te komen. Nogal koppig en redelijk collerig op dat moment spring ik op de fiets en geef hem nog een onvriendelijke blik mee bij het vertrek. De chauffeur van de bus komt me meteen achterna gespurt. Hij wil het niet op zijn geweten hebben dat ik dit pokkenstuk met de fiets moet afleggen. Slechte wegen en heeel gevaarlijk weet hij me te vertellen. Uiteindelijk komen we overeen op 5 euro en wordt de fiets op het dak gebonden. Chickenbussen zijn afgedankte Amerikaanse schoolbussen die in Guatemala gebruikt worden om de locals in rond te voeren. De bankjes zijn gemaakt voor schoolkinderen, dus mag ik proberen mijn stijve benen in mijn nek te plooien. Ze in de middengang gooien is geen optie, want die is volgepropt met mensen, kippen en mensen met kippen. Als het al te druk wordt in de bus, gaat de conducteur aan de zijkant hangen, dan is er tenminste weer een extra plaatsje vrij... Na goed 4 uur hebben we de 80 km achter de rug en komen we aan in Flores. Dit is een behoorlijk bevallig stadje dat volledig gebouwd is op een eiland in een meer. Het noodweer blijft hier aanhouden, maar morgen ga ik er toch weer vandoor. De fiets weer op! In een dag of 2 zou ik aan de Maya-site Tikal moeten zijn. Het klinkt misschien een beetje verwaand, maar ik heb het ondertussen wel zo'n beetje gezien met die Maya-sites... Tikal schijnt echter een prachtexemplaar te zijn, dus kan de omweg van een dag of 4 er nog wel van af. Ik overweeg echter wel om Copan in Honduras van het programma te schrappen. Dat zou me trouwens heel wat tijd besparen ook, want daar hebben we het over een potentiele omweg van een week...
In San Cristobal ben ik dus nog een tijdje blijven plakken. Wachtende op mn fototoestel bracht ik de tijd door met het rondhangen met backpackers in het gezellige stadje. 's Avonds stond er traditioneel een kampvuur op het programma in het hostal. Meestal werden dat gezellige avonden en vaak draaide het er op uit dat we nog met enkelen het centrum weer introkken om onze salsa-, merengue- of bandakunsten wat aan te scherpen. 1 van de overige activiteiten in San Cristobal de las Casas was het versieren van een Mexicaanse stempel in mijn reispas. Bij het binnenkomen in Tijuana op 3 december ben ik vrolijk voorbij de grensposten en imigratiediensten gewandeld. Ook aan de volgende imigratiediensten ben ik vriendelijk zwaaiend en breed glimlachend voorbijgereden. Mij een zorg dat daar geen stempel instaat dacht ik... Maar collegareizigers waarschuwden me dat het verlaten van het land wel eens een hele dure aangelegenheid kon worden als ik niet kan bewijzen dat ik officieel het land in ben gekomen. Ik betwijfel dit, maar ga voor de zekerheid toch maar op zoek naar de bevoegde instanties. Daar blijken ze het heel belangrijk te vinden op welke datum ik precies in Tijuana binnengekomen ben. Ik begin nattigheid te voelen. Ik vrees dat ze me maar voor een beperkte tijd toegang tot het land zullen geven en dus zeg ik dat ik op 17 december in Mexico toegekomen ben. En ja hoor! Nadat ik 207 keer mijn naam heb geschreven en 15 maal heb ondertekend dat er op 17 december niemand in de grenspost van Mexico zat krijg ik toelating om in hun land te blijven tot 16 januari... (om 1 of andere reden krijg ik maar 30 dagen, maar ik loop er toch al lekker zo'n 6 weken rond )
Uiteindelijk ben ik dan dus toch uit San Cristobal weggeraakt. Opnieuw naar warmere oorden. De eerste fietsdag heb ik het rustig gehouden om het goede ritme weer te kunnen vinden. Na goed 40 km vond ik al een waterval waar het me wel leuk kamperen leek. http://www.youtube.com/watch?v=cK2AyjEAEHw
Bovendien was het ook wennen aan de eerste vochtige hitte! Ik had het uiteraard al wel eens eerder warm gehad. Maar in de woestijnlandschappen van de states en Noord-Mexico was het steeds een heel droge warmte. Hier heb ik af te rekenen met van die drukkende, vochtige plakhitte. Behoorlijk lastig fietsen daarin! De hoofdweg tussen Palenque en de grens met Guatemala is een degelijke tweevaksbaan die dwars doorheen de jungle snijdt. Hier en daar duiken enkele dorpjes (lees 5 hutjes) op. Zodra je de hoofdweg echter verlaat is het gedaan met asfalt en is het echt zwoegen! http://www.youtube.com/watch?v=i1xywGrqVGw
De benen voelen echter heel goed en een dag vroeger dan verwacht kom ik in Frontera Corozal aan. De doorsnee toerist gaat van Mexico naar Guatemala via de zuidgrens, anderen maken de omweg via het Noorden en Belize en komen zo binnen. Enkele keikoppen willen echter graag via de ongebruikelijke grens in Frontera Corozal de oversteek maken. Maandag 15/01 kwam ik rond 15u aan de grenspost, maar hoewel die officieel tot 16u open is waren de vogels al gaan vliegen. Geen probleem, tentje aan de rivier gezet, wat gerelaxt en de volgende morgen tegen 8u15 terug, want om 8u gaat dat ding weer open. Officieel is dat... Omdat er om 8u30 nog niemand is en het begint te regenen, ga ik een uurtje internetten (aan belachelijk lage snelheden, maar goed, het was een aangename verrassing hier computers te vinden...) Om 9u30 is er nog steeds niemand te zien. Het enige wat ik hier eigenlijk moet doen is 230 pesos (17 euro ongeveer) betalen om een stempel te krijgen dat ik hier weer weg mag. Ik geef hen respijt tot 10u, maar omdat er dan nog niemand te zien is waag ik het erop om zonder te betalen Mexico te verlaten. Ik hoop alleen dat dat geen problemen geeft om Guatemala binnen te komen...
Christophe vertelde jullie al dat we samen in San Cristobal De Las Casas waren aangekomen. Ondertussen hebben velen onder jullie al de foto's bekeken van onze uitstappen naar de agua azul-watervallen en de Maya-ruines van Palenque. Best indrukwekkend is dat allemaal!
Op vrijdagavond moest ik afscheid nemen van vdb. De foto hiernaast is genomen bij het busstation, net voor zijn vertrek. We hebben er samen weer 2 onvergetelijke weken opzitten. Ik had er helemaal geen last van om alleen te reizen, maar het deed toch deugd om eens een tijdje een gekend gezicht rond me te hebben, weer uitgebreid in het West-Vlaams te zeveren en iemand te hebben die even droge kluchten maakt als ik.
Het zal jullie misschien verbazen om te lezen dat ik nog steeds in San Cristobal vertoef. Niet in het bijzonder dat het hier zoveel geweldiger is dan in andere plaatsen. Heel gezellig, mooi en leuk, maar 20 à 23 graden voelen in deze januarimaand toch verrassend fris aan. Ik heb het stadje en de omgeving onderhand zo ook wel goed verkend. Waarom blijf ik hier dan plakken? Herinner je je nog dat in Mexico-City een maloot aan de haal ging met mijn fototoestel? De afgelopen weken kon ik rustig parasiteren op de rug van vdb, maar ondertussen kocht ik toch een nieuwe kodak ook. Ik kon natuurlijk heel gewoon gedaan hebben, een winkel binnengestapt zijn en met een fototoestel naar buiten gewandeld zijn. Maar neen, tzou Ruben niet zijn moest het niet met een specialleke gebeuren. Op het internet kocht ik voor de helft van de winkelwaarde een heel goed toestel en bovendien gooien ze er voor dezelfde prijs een geheugenkaart van 1GB, een tripod, sjakoske, ... bij. De betaling had wel wat meer voeten in de aarde dan ik had voorzien (omdat ik met een Belgische kredietkaart betaal deden ze moeilijk om naar Mexico te versturen). Bovendien werd er tijdens de feestdagen duidelijk niet te hard gewerkt en moet ik me erbij neerleggen dat alles hier net dat tikkeltje trager gaat (meestal heel aangenaam, soms ook niet). Nu zijn er slechtere plaatsen om vast te zitten dan San Cristobal hoor. Lonely Planet (mijn reishandboek) schrijft dat veel rugzaktoeristen dit de leukste stad van Mexico vinden en ik kan ze tot op zeker hoogte volgen (Queretaro is echter mijn persoonlijke numero uno). Uiteraard ken ik hier ondertussen veel collega-reizigers. Micheal en Ebony zijn terug deze kant uitgekomen, het Zwitserse fietskoppel dat ik op de ferry vanuit Baja California leerde kennen stond plots voor mn neus en het is hier een overweldigend komen en gaan van trekkers van over de hele wereld.
Zondag sprong ik nog eens de fiets op om het gevoel niet helemaal te verliezen. Ik besloot de omliggende dorpjes te gaan verkennen en ging soms redelijk diep in de reserves op de steile beklimmingen. Iedereen die hier regelmatig een bezoekje brengt weet ondertussen dat ik kick op snelle afdalingen, dus was het zondag weer alle remmen los. Alleen liep het dit keer bijna slecht af... Ik was niet voorzien op gekke snelheden dus was de helm thuisgebleven. Eenmaal ik de steile afdaling voor me zag blinken kon ik mezelf natuurlijk toch weer niet bedwingen. Opnieuw ging op zoek naar de 80 km/u. Net toen ik er bij in de buurt kwam schatte ik een flauwe, maar lange, links draaiende bocht verkeerd in. Ik ging vol in de remmen, maar kon onmogelijk op de weg blijven. Even zag ik alles wat me dierbaar is voor de ogen flitsen, maar al snel probeerde ik het beste van de situatie te maken. Nog steeds goed aan 60 km/u sprong ik met fiets en al over de brede goot en zette me af tegen de schuin oplopende gras- en struikwand. In ware jackass-stijl sprong ik zo de weg weer op. Geen valpartij, geen schrammetje, applaus en luid gejoel van een volgeladen pick-up en de rest van de dag de bibber!!
When you click on this map you'll see a little grey crossmark in the south of Mexico, that is where I am after 3 months of travelling. The black lines show the 4500 kms I've been cycling and the white ones are by bus, boat and truck. In orange you can see what at this moment still seems like a realistic plan for the next 7 months.
Als je op dit kaartje klikt zie je in het Zuid-Oosten van Mexico een grijs kruis dat moet weergeven waar ik op dit moment uithang. De zwarte lijnen tonen de 4500 km die ik zelf heb gepeddeld en langs de witte lijnen heb ik me op 1 of andere mannier laten vervoeren. Het oranje geeft weer wat op dit moment nog steeds een realistisch plan lijkt voor de volgende 7 maanden.
Na meerder verzoeknummertjes plaats ik bij deze een kaartje van waar ik momenteel ben. Hiernaast kun je de kaart van Mexico vinden (om afstanden te schetsen: linksboven kun je Tijuana vinden, volg de lijn die ik heb getrokken tot La Paz onderaan het schiereiland. Dit is 1400 km)
Momenteel bevind ik me op de roodbruine stip rechtsonder in een stadje dat San Cristobal heet.
Ter verduidelijking: de roodbruine lijnen heb ik per fiets afgelegd, de blauw per bus, boot of vrachtwagen. Na de 3000 kilometer op Amerikaanse bodem heb ik er op Mexicaans grondgebied 'slechts' 1500 gefietst. Daar komen er deze week nog een 400-tal bij tot aan de grens met Guatemala.
As some of you requested I am posting a map of where I am rightnow. You can click on the image to see the map of Mexico. To give you an idea concerning distances: in the left top you can find Tijuana. If you folow the lines I have beautifully drawn, you can find La Paz down under in the peninsula. This is 1400 kilometers.
The red-brown lines show the traject I've been cycling. The blue lines have been done by bus, boat or truck. This was especially because Christophe joined me between december 24th en january 5th. After the 3000 kms in the USA, I've 'only' been cycling 1500 kms in Mexico, but another 400 kms are waiting for me before I reach the border with Guatemala.
Velen van jullie zijn onder de indruk van wat ik hier met mijn fietsje allemaal uitsteek, maar ik wil toch even in de verf zetten dat wijkgenoot en goede vriend Klaas Vantornout nog iets straffer bezig is. Al het hele veldritseizoen legt hij de wereldtop het vuur aan de schenen en vandaag verzilverde hij die prachtige reeks prestaties op het Belgisch kampioenschap!
Het is ondertussen al een vijftal dagen geleden dat je nog iets kon vernemen over ons. Ondertussen werd in heel de wereld het nieuwe jaar ingezet, en ja, ook bij ons hier.
Zaterdag, zondag en maandag verbleven we in Puerto Escondido, een gezellig kuststadje aan de Stille Oceaan. Ons hostal was ook super, met een Duitse bazin die uitgeweken was naar México en volgens mij wel prettig gestoord was. Mij leerde ze meteen kennen. Toen we aankwamen in het hostal, zaterdagmorgen rond 7u, trokken Ruben en ik meteen op verkenning in het hostal. Boven was er een mooie leefruimte waar een mooie piano stond. Ik wou die toch wel even testen en stond zo, zonder er eigenlijk bij stil te staan dat nogal wat mensen sliepen daar, een lekker deuntje te spelen. Plots ging in die mooie leefruimte een deur open en daar stond de Duitse bazin. Ze zei mij dat ze gek is op piano maar niet om 7u s morgens. De toon was bij deze meteen gezet maar het voorval werd mij met de glimlach vergeven. Ruben en ik trokken meteen in het dorpje op verkenning en ook het strand werd bezocht, zoals je op een van de filmpjes kon zien.
Zaterdagavond plaatsten we een stapje in het uitgaansleven in Puerto Escondido. We stonden versteld dat de Mexicanen er nogal op los vierden. Zeker de dag voor oudejaarsavond. Zondag genoten we beiden van de zon, strand en zee en van de vele vruchtensapjes. De eerste keer dat we zo eens een 31 december mee maakten. Wat mij betreft zeker niet de laatste keer. s Avonds werd er onder de hostalgenoten afgesproken om samen oudejaar te vieren. Zo begon ons eindejaarsfeestje op het dakterras van het hostal met nog zon 20 andere mensen van diverse nationaliteiten. Van daaruit vertrokken we rond 23u30 naar een plaatselijke bar, zon 50m van het hostal in wat je daar de uitgangsbuurt kunt noemen. Daar werd het nieuwe jaar goed ingezet. Rond 3u vertrokken we nog met een aantal naar een strandfeestje, een goeie kilometre van het centrum vandaan. Tot 7u30 werd gefeest waarna we verstandig, moe en voldaan onder de lakens kropen. Maandag werd een dagje chillen op het strand en in het hostal, samen met nog een aantal hostalgenoten. S Avonds werd met pijn in het hart afscheid genomen van het leuke en warme Puerto Escondido. We vertrokken rond 21u30 voor een 13 uur lange busrit naar San Cristobal de Las Casas. Gisteren, dinsdag, werd een plaatselijk dorp bezocht waar men nog de oude gebruiken hanteert. Ik merkte er niet echt veel van. We bezochten de kerk en dronken een para biertjes, samen met een Australische meid en twee Australische jongens. Samen verkenden we tijdens de avond de straten van San Cristóbal, aten we iets en gingen we nog een bar opzoeken.
Vandaag vertrokken zij. Ruben en ik verkenden uitgebreid San Cristóbal. Just hangin around. Morgen bezoeken we tijdens een daguitstap de overblijfselen van Palenque, een oude Maya-stad in de jungle. Overmorgen doen we de canon del sumidero aan. Vrijdagavond vertrek ik echt met pijn in het hart uit San Cristobal. Ik vlieg naar Mexico City en kom dan zo naar huis.
Deze (korte) reis smaakt zeker naar meer. Weg van al dat drukke gedoe in België. Eigenlijk zou ik het hier perfect wel nog een aantal maanden kunnen bolwerken, zonder probleem. Misschien iets voor in de toekomst. Wat voor mij het belangrijkste is, is dat Ruben en ik het perfect met elkaar kunnen vinden, zonder een woordenwisseling. Uiteraard is dat belangrijk als je een bepaalde periode samen reist en 24/24u bij elkaar bent. Vrienden voor het leven zou ik zo zeggen zonder sentimenteel te willen doen.
En uiteraard ben ik ook tevreden over deze korte trip waar we echt wel het maximum uit haalden.
Ook voor jullie allemaal een leuk 2007, probeer er gewoon zoveel mogelijk van te genieten...
In het laatste album op rubenmaakteenreisje.mijnalbum.nl zijn trouwens nog wat extra foto´s toegevoegd bovenop wat we eerder deze week al hadden gepost. Alle foto´s zijn trouwens van de hand van vdb, ik heb me nog geen nieuw toestel aangeschaft. Ook een nieuwe gsm voorzie ik voorlopig niet. Ik mis het ding eigenlijk niet echt. Ik behoud nog gewoon mijn oude nummer zodat ik online kan sms'en en zodat ik bij thuiskomst gewoon kan verderdoen alsof er niets gebeurd is...
Het is zaterdagavond 20.43u nu. We zijn deze morgen rond 6u30 toegekomen in Puerto Escondido na een busreis van een uur of 9 vanuit Oaxaca. We hebben onze spullen in ons hostal geplaatst en zijn meteen op verkenning getrokken. Ons hostal hier is op 70 m van het strand dus das wel ok, zeker met eindejaar morgen in zicht wordt dit leuk. Warm is het hier zeker aan de stille oceaan. In Oaxaca konden we na acht uur 's avonds wel een trui verdragen, in Mexico City was dat na 18u al (Het ligt op 2200m hoogte). Hier hebben we helemaal geen trui nodig. Vandaag dus ontbeten rond 9u op het strand aan een hutje. Lekkere verse vis op de grill. Je ziet de vissersbootjes binnenkomen met de verse vis vergezeld van massa's pelikanen. Enorm veel golfsurfers hier want de golven zijn enorm. Nog nooit gezien. Veel mensen leren kennen gebeurt hier ook. In ons hostal nu zitten 15 verschillende nationaliteiten, gaande van Zuid-Afrika tot Australie, Argentinie, Engeland, USA, Noorwegen, een tof koppelke uit Malta die ook in ons hostal zat in Oaxaca en ook dezelfde busreis deden naar hier.
Deze week eens kort samenvatten? Mja, niet eenvoudig eigenlijk. Zoveel dingen gezien en gedaan in korte tijd.
De vlucht, die verliep vlot. Ik had naar NY een Amerikaan als gesprekspartner die in Bergen woont en zijn familie ging opzoeken in Florida, zijn vrouw was daar al. In JFK, de luchthaven van NY belde ik eens naar huis want ze waren daar net Kerstavond aan het vieren. Die luchthaven is geschift groot, abnormaal gewoon. Na een uur of 4 NY steeg ik dus op richting Mexico City. Daar zat ik naast een sympathieke Canadese die in Italie woont en haar familie ging opzoeken in Acapulco, hier niet zo ver vanaf. We gingen samen onze bagage ophalen toen we merkten dat de mijne niet mee was. Ik panikeerde kort maar Sarah stelde me gerust dat ze wel ging achter komen. Ik dus gaan aangeven dat mijn bagage niet mee was. Ze vroegen een verblijfadres maar die had ik niet. Ik naar de inkomhal Ruben gaan opzoeken, die stond er gelukkig. Die gaf me het verblijfadres. Ik terug naar die balie dat adres gaan afgeven. Ze beloofden me dat het sanderendaags ging aankomen. Uiteindelijk kwam men ons ophalen van het hostal waar we verbleven aan de luchthaven (met een dikke chevrolet). Sarah, de Canadese ging ook mee want die had totaal nog geen slaapplaats. En sanderendaags had zij een vlucht naar Acapulco. Uiteraard waren wij niet de enigen in die auto. Die zat afgeladen vol : Een Canadese die ook in hetzelfde hostal verbleef en haar vriend was komen ophalen in de luchthaven, twee zussen uit Hong Kong, Ruben en ik, Sarah en nog een koppel uit Japan of zo. Eens aangekomen in het hostal, rond 12u 's nachts (ik was al 24 u on the road dan) checkten we in en gingen Ruben en ik nog eens naar de grote markt (Zocalo). Ons hostal lag vlakbij de grote markt van Mexico, de 2de grootste markt van de wereld. Vlak voor onze deur had je het presidentieel paleis. Gek he. Goed, we gingen dus nog even naar de grote markt een taco eten en daarna slapen. Toen we onze kamer inkwamen, zagen we dat er nog een 8-tal anderen sliepen bij ons. Op zich geen probleem want we wistten dat op voorhand. Net naast ons stapelbed stond een stapelbed waarin twee jongens sliepen, zo leek op het eerste zicht. De een snurkte en de ander was voorzien van een hele bos haar onder de oksels. s' Anderendaags, wanneer we wakker werden door de lichtinval, werd ons duidelijk dat het dus twee meisjes waren. We stonden echt versteld. De maandag verkenden we eigenlijk de ganse dag Mexico City, je kent dat he. Van het ene pleintje naar het andere, een sapje drinken (die met sinaasappel en ananas zijn gemixed zijn lekker), iets eten, in het zonnetje zitten,...s' Avonds was er een feestje op het dakterras van ons hostal met een afro - cubaans bandje. Super gewoon...mensen leren kennen van andere nationaliteiten, beetje socializen,...terwijl wij op het feestje menig pintjes verorberden, kwam men van de luchthaven met mijn bagage. De receptionist, een megakieken, vertelde dat er geen Christo zat in dit hostal. (op mijn etiket kon mijn naam niet volledig, nog maar eens een nadeel van een lange naam te hebben). De mannen van de luchthaven vertrokken dus met mijn bagage opnieuw mee. Over die receptionist vertelde Ruben reeds op zijn blog. Die gast was niet te doen. Hij deed telkens de nachtshift en die liep blijkbaar telkens tot 7u 's morgens. Wanneer de mensen iets kamen vragen antwoordde hij steeds : "tomorrow at 7 o'clock". Ruben en ik lachten ons een breuk. Toen de twee zusjes uit Hong Kong tegen elkaar praatten in hun taaltje, was de receptionist zijn gezicht echt wel een foto waard. En toen even later twee 'zwarte' mensen zich incheckten, verteld hij ons dat hij de Chinese zusjes ingeruild had voor twee zwarten. De dinsdag leek op het eerste zicht een dagje verloren maar achteraf gezien werd heel wat nuttig en noodzakelijk werk verricht door ons beiden. We haalden mijn bagage op in de luchthaven, we zochten een fietshersteller op die er in slaagde Ruben zijn fietsrek opnieuw te lassen. Het was eigenlijk volledig losgekomen. Toen we de fiets gingen ophalen, zei de man ietwat verlegen dat hij toch 150 pesos (10 euro) zou aanrekenen want hij had meer werk gehad dan voorzien. Natuurlijk lachten wij hiermee want bij Ampe heb je voor 10 euro een fietsrekker. Ook verhuisden wij van hostal die dag want we hadden ons verblijf in het eerste Hostal vergeten te verlengen. Maar de verandering van hostal was misschien wel een verbetering op zich, achteraf bekeken. De woensdag deden we Teothiuacán aan. Ongelooflijk mooi, check de foto's maar. Ik stond aan de grond genageld toen ik de twee trappenpiramides zag staan. Teothiuacán was in de tijd van de Maya's de grootste stad van Mexico en de 6de grootste van de wereld. Een ongelooflijke mooie dag hadden we daar en we werden telkens met verstomming geslagen. Een aanrader voor wie van plan is ooit nog eens Mexico te bezoeken. Het ligt op amper een uurtje rijden van Mexico City. Die zelfde dag werd ik ook nog eens het slachtoffer van zakkenrollers op de metro. Ik voelde eerlijk gezegd de bui hangen. Toen we opstapten stond er naar mijn menig te veel volk op de metro dus hield ik mijn linkerhand aan mijn linkerbroekzak want daarin zat mijn fototoestel. Plots werd er hevig geduwd. Ik tastte aan mijn rechterbroekzak en voelde dat mijn Belgisch paspoort verdwenen was, samen met een foldertje over Teothiuacán. Echter geen grote buit voor de dief en hij liet alles achter op de grond van diezelfde metro. Ik heb dus mooi alles terug. Na ons bezoek aan Teothiuacán haalden we in ons hostal onze bagage op en trokken we richting busstation om onze reis verder te zetten richting Oaxaca. De verplaatsing naar het busstation in Mexico City is het eenvoudigst met de metro. Ruben en ik, je kent ons allemaal he, verkozen een andere manier en trokken te voet richting busstation. Nog nooit ging mijn hartje zo snel kloppen tijdens een wandelingetje als toen. We raakten in achterbuurten verzeild waar louche types rondliepen en waar om de drie meter een prostituee op de stoep stond. Telkens Ruben de weg vroeg aan iemand verklaarden die ons half gek. Men probeerde dan ook telkens een routebeschrijving te geven zodat we weg bleven uit de gevaarlijke buurt. Uiteindelijk moesten we er toch door. Een belevenis op zich. Volgende keer voorzie ik mezelf toch van een luier denk ik. Je moet weten dat zowel Ruben als ik al onze bagage bijhadden. We waren dus gemakkelijke slachtoffers. De woensdag op donderdagnacht reisden we dus naar Oaxaca, zo'n 6u bus. We hadden de bus om 23.30u en kwamen rond 5.30u aan in Oaxaca. We hadden reeds een hostal gereserveerd en lieten ons door een taxichauffeur tot daar brengen. We zetten onze nachtrust verder in het hostal en trokken er even voor de middag op uit om de stad te verkennen. Eerlijk gezegd vond ik het een super gezellig stadje. Nooit onveilig gevoeld ofzo. We deden opnieuw wat terrasjes en huurden ook een fiets voor mezelf. 's Avonds aten we iets op de markt die echt gezellig was in vergelijking met deze van Mexico City. Toffe sfeer was dat. De vrijdag fietsten Ruben en ik naar Monte Alban (vandaar die gehuurde fiets he). Een klim van 9 km. Man man, ik zag af. Nu besef ik wat renners in de Tour, Giro of Vuelta meemaken. Elke dag van dat en natuurlijk iets meer dan 9 km. Achteraf was ik wel blij dat ik het deed. Monte Alban is een oude stad die op de top van een berg ligt. De stad was in enorme bloei ten tijde van de Zapotheken. Ik moet eerlijk zeggen dat ook dit een heuse ervaring was. Enorm. Je zal het wel zien op de foto's al is dit niet hetzelfde als 'real life'. De terugtocht naar huis verliep iets vlotter (Ruben haalde zelfs zo'n 80 km/u). s' Avonds namen we om 21u30 de bus naar Puerto Escondido om er aan te komen rond 6u30 's morgens. Ik vertelde al een beetje over Puerto Escondido in het begin van dit stukje tekst. Het bevalt ons hier heel erg. Het is eens iets anders, oudejaar vieren in t-shirt, short en op de sletsen. Warm is het hier wel, zo'n 30 graden overdag en 's nachts zou het maar afkoelen tot 23 graden. Super he. Het kleurtje begint ook al wat te komen terwijl dat kleurtje bij Ruben al een tijdje aanwezig is. Vandaag dus ontbeten op het strand en deze namiddag een strandstoeltje gehuurd om wat in de zon te liggen. Ruben en ik hebben geslapen als stenen want op de bus afgelopen nacht was slapen niet ideaal. Straks doen we nog een sortieke op het gemak. Morgenavond vieren we hier oudejaar, zal ongetwijfeld super worden. Ik kijk er al naar uit. Maandagavond vertrekken we naar San Cristobal de Las Casas, zo'n 13u bus wordt dat. Daar doen we zeker de cañon del sumidero aan. Ook het stad zelf verkennen hoort erbij en indien er nog even tijd over is valt er misschien nog iets uit de bus. Vrijdagavond heb ik een binnenvlucht van Tuxtla Gutierez naar Mexico City. Dan overnacht ik in het Hilton hotel dat aan de luchthaven grenst. Zaterdagmorgen om 7.10u stijg ik op richting NY om van daaruit richting Brussel te vliegen. Zondag morgen omstreeks 9u30 land ik in Brussel.
Pff, nog maar 6 dagen aanwezig hier en al zo'n verslag. Je ziet, er valt heel wat te beleven.
Ik wens bij deze iedereen een gelukkig nieuwjaar toe. Dat het een vreugdevol en gezond 2007 mag worden.
Vele groeten vanuit het zonnige Puerto Escondido, Mexico
Voor een Excel-bestand met heel wat gegevens zoals afgelegde afstand, gemiddelde en maximale snelheden enzovoort klik je op onderstaande link. Download file now. The link above will open an Excel-file with a detailed log of every single ride I made during this trip.
), maar ik maak snel een klein fotoalbumpje aan met een 2 fotootjes van mezelf. Zo kunnen de stemmen op de poll weer bijgestuurd worden. Ondertussen zijn er bijna evenveel mensen die denken dat ik met lang haar terugkom, als dat er zijn die denken dat ik helemaal niet terugkom.
