Bericht voor nieuwe bezoekers aan deze site:
Dit is een blog, dat betekent dat je in het middengedeelte van deze site mijn recentste belevenissen kunt terugvinden. Je kunt hier telkens de laatste 20 berichten die ik heb achtergelaten lezen, de recentste staan bovenaan.
Wie hier voor het eerst komt begint dus helemaal onderaan de site of in het archief bij mei 2006
Wie oudere berichten wil lezen klikt in de rechter kolom op archief.
Klik op het zonnetje hieronder om te zien welk weer het momenteel is in de regio waar ik rondhang.
24 december 2006, ik zit even na de middag mijn siesta te houden op 1 van de vele bankjes in een zonnig park in het hartje van Mexico-City. Terwijl ik rustig van mijn verse fruitsapje sip komt een jonge kerel naast me zitten voor een praatje, niets nieuws onder de zon... Alexander is een Colombiaan die al een tijdje in Mexico woont. Hij maakt me er attent op dat het heel ongezond is om zo in 's middags in volle zon te zitten. Ik antwoord dat ik dat ten volle besef, maar dat ik het toch heel aangenaam vind. Omdat hij naar alcohol ruikt voeg ik er in 1 adem aan toe dat er wel meer dingen zijn die heel ongezond zijn, maar toch aangenaam kunnen zijn. Het ijs is meteen gebroken en na een tijdje wil hij me graag op een pint trakteren. Na even aandringen ga ik akkoord. Hij loodst me mee achter een schimmig winkeltje langs een wenteltrap omhoog. We komen in een schunnige kroeg waar stoere macho-Mexicanen grote flessen Indiobier soldaat zitten te maken. We volgen hun voorbeeld en kelderen ook zo'n fles. Alexander wil me nu graag meenemen naar de Rodeo. De Rodeo is een danstent waar de Mexicaanse jeugd elke zondag het beste van zichzelf geeft op locale ritmes. Met veel plezier aanschouw ik dit hele tafereel. In deze tent is vast in geen jaren een gringo binnengeweest en ik word dan ook met enig argwanen geobserveerd. Alexander kent in Europa enkel Oostenrijk en Portugal. Hij gaat me bij de speaker van dienst dan ook aankondigen als Ruben uit Oostenrijk. De speaker heet Ruben uit Oostenrijk van harte welkom en is blij dat Oostenrijk van de partij is om Kerstmis tegemoed te dansen... De hele namiddag weergalmt 'Lang leve Oostenrijk' en 'Welkom Ruben uit Oostenrijk' doorheen de speakers. Het argwanen van de Mexicanen maakt zo plaats voor gastvriendelijkheid, leuke babbels en heel veel dansen...
Van het vele dansen krijg ik het gloeiheet en dus gaan we met een groepje buiten op straat wat afkoelen. Mijn stuurtasje (dat ik van de hele tijd nog niet uit het oog was verloren) gaat mee, net als mijn blikje bier. Terwijl we met z'n allen buiten ons pintje staan te drinken en een praatje maken komt een hand op mijn schouder terecht... Een gesnorde kepie spreekt me streng toe. Je weet toch dat het drinken van alcohol op straat in Mexico ten strengste verboden is meneer!! Nu heb ik nog in geen enkel land zoveel openbare dronkeschap en alcholmisbruik gezien als in Mexico. Ik kijk even rond me en zie iedereen in mijn gezelschap met een blik bier in de handen staan. Ik besef meteen hoe laat het is en probeer de situatie nog te redden door vriendelijk te slijmen en me uitgebreid te excuseren, maar nog voor ik het goed en wel besef zit ik al in de politiewagen. De Mexicanen mogen vrolijk verder drinken... De agent maakt me duidelijk dat we even verder moeten rijden omdat 'dit soort zaken hier niet kan afgehandeld worden'. Als we enkele straten verder halt houden leest hij voor uit het brugerlijk wetboek van Mexico. Op openbaar alcoholgebruik staat een straf van 3500 pesos (250 euro) en 36 uren gevangenisstraf. Even flitst me een kerstmaal in een Mexicaanse cel voor ogen. Ook een beeld van een wachtende VDB in de luchthaven passeert de revue... De brave agent voegt al snel toe dat dat een scenario is dat niemand wil in deze mooie Kerstperiode en dat we misschien samen een oplossing kunnen vinden. Ik ga volmondig met hem akkoord en stel voor dat ze mijn pint en 200 pesos (15 euro ) mogen hebben. De lieve flik is blij dat ik de situatie begrijp, maar maakt me er attent op dat ze met zijn 2'en zijn en dat deze kerstperiode heel duur uitvalt voor hen. 500 pesos (35 eruo) is uiteindelijk de prijs voor mijn vrijheid. Na uitgebreide en heel hartelijke kerstwensen mag ik als vrij man weer terug naar het feest. Het hele incident heeft amper 10 minuten in beslag genomen...
Terwijl ik opgelucht terugstap schiet me het beeld van mijn stuurtas voor ogen. In alle tumult heb ik het ding op straat achter moeten laten. Terug bij de Rodeo verzekeren de Mexicaantjes me dat ik me niet ongerust moet maken om mijn tas, want mijn vriend heeft ze meegenomen naar ons hotel... Ik leg ze uit dat ik Alexander eigenlijk niet ken en al snel organiseren ze een spontane buurtzoektocht, maar de vogel is natuurlijk al lang gaan vliegen. 10 minuutjes bus of metro kunnen je heel ver brengen in deze gigantische miljoenenstad... Ik ga aan het denken wat er zoal in de stuurtas zat. Fototoestel met amper 3 nieuwe foto's, zonnebril, gsm, zakmes en enkele kleine prulletjes. Allemaal materiele zaken die niet onvervangbaar zijn. Een dure grap en vooral het verlies van de gsm-nummers verveelt me, maar niets onvervangbaars. Mijn grootste vrees op dat moment is echter dat mijn reispas en mijn dagboek er ook bij zitten. Met de moed der wanhoop kam ik per fiets nog eens de hele buurt af, maar tevergeefs natuurlijk. Terug in het hotel stel ik tot mijn grote vreugde vast dat dagboek en reispas veilig in mijn kastje opgesloten zitten...
Eindelijk doet Mexico dus zijn kwalijke reputatie eer aan. Corrupte flikken vind ik voor mezelf niet zo'n ramp. Voor amper 35 euro heb ik mijn vrijheid terug en heb ik een mooi verhaal voor op lange winteravonden. Een nieuwe stuurtas, kodak en zakmes kunnen echter duur uitvallen en het verlies van al jullie telefoonnummers steekt me nogal tegen. Maar goed. Ik wist dat dit alles mogelijk was, ben dus niet echt verrast en laat het allemaal niet aan mijn hart komen! Wie in de toekomst echter nog telefoontjes of sms'sjes van mij wil ontvangen doet er dus wel goed aan om het gsm-mummer eens door te mailen...
Bij deze wens ik iedereen een heel vrolijk Kerstfeest toe!
Maak er een gezellige kerstavond van... en voor diegenen die op Kerstmis zelf naar 'De Mazzel' trekken voor de kerstfuif-annex-verjaardagsfeestje-van-Dandy, denk eens aan mij...
Feliz Navidad
Merry Christmas
Joyeux Noel
Frohe Weihnachten
On Christmaseve a friend of mine will be landing in Mexico-City to join me for about two weeks. Together we will do the obligatory celebrating and travel south by bus...
I hope you all have a very merry Christmas and enjoy the hollidays!
Euh, de tweede eigenlijk ook zo´n beetje, maar er komt nog een stukje achteraan voor liefhebbers van slecht gefilmd natuurschoon http://www.youtube.com/watch?v=D_TRpoD3WAg
Op het derde filmpje hoor je de auteur van dit alles professioneel comentaar geven bij zij kayakexploten, hij is zelf ook even te bewonderen. http://www.youtube.com/watch?v=LW0E2iMA7e4
Tot slot eentje voor Thomas: zingende kinderen! (wat ik er kan van maken is heel veel "Mexico dìos, Mexico dìos, ..."; maar er is nog meer te horen) http://www.youtube.com/watch?v=9PdXx_GPMiE
Langzaam beginnen de vele kilometers en de zware bagage toch hun tol te eisen. Al een hele tijd terug heeft de pekkel het begeven. Geen probleem, ik kan de fiets altijd wel ergens tegenaan plaatsen. Wat overbleef van de pekkel had ik gelukkig nog niet weggegooid. Gelukkig, want zo´n 700 km geleden brak het oogje af waaraan mijn achterste bagagedrager bevestigd is. De restanten van de pekkel heb ik dan gebruikt om de constructie tijdelijk te ondersteunen tot ik ergens een lasser tegenkwam die het oogje kan herstellen. Ondertussen ben ik echter al een paar van die lassers voorbijgefietst, want mijn constructie geeft me een heel stevige indruk, dus hobbel ik voorlopig zonder probleem zo verder...
Fietsenspecialist Dandy verzekerde me in juni dat ik met deze pedalen nooit uit het zuiden van Frankrijk thuis zou raken... Ik waagde het er toch op en ze hebben me toch nog ruim 5 000 km trouwe dienst bewezen. Op een blauwe maandag in Queretaro geeft het linker exemplaar toch de pijp aan Maarten...
Ik heb me hier dus een set nieuwe pedalen gekocht. Een groter oppervlak, iets steviger en toch lekker licht. Ik had me vooraf voorgenomen om misschien klikpedalen te steken eens de oude aan vervanging toe waren, maar ik heb het zo naar mijn zin op mijn sletsjes dat ik ze niet wil wisselen voor fietsschoenen of zelfs voor fietssandalen...
Op zaterdag ben ik dus met Micheal gedropt op de ring van een stad met ruim 3 miljoen inwoners. Al snel vinden we echter het historische centrum en nemen onze intrek in een heel bescheiden posada.
Terwijl we wat rondkuieren zijn we allebei onder de indruk van de zeer gezellige sfeer die in deze koloniale stad hangt. Ondanks zijn grote omvang ademt Queretaro een ontspannen gezapigheid uit. Micheal vindt onze posada na 1 nacht toch allemensen te bescheiden en ik ga akkoord om te verhuizen naar een iets gedistingeerde bed&breakfast. Daar zitten we nu (woensdag) nog steeds. ´s Morgens krijgt Micheal Spaanse les, dan trek ik met mijn fiets het centrum uit om daar wat op ontdekking te gaan. In de namiddag en de avond hangen we de luie toerist uit. Na het middagmaal tjokken we langs kerken, kloosters, musea en vooral heel veel pleintjes, fonteintjes en terrasjes. Deze tendens zet zich ´s avonds gewoon verder en herhaalt zich de volgende dag. Heerlijk ontspannend!
Ik heb hier net een heel mooi tekstje getypt over de lift die Micheal en ik kregen van de prettig gestoorde Pedro, maar toen ik het wou plaatsen op mijn blog flipte de computer. Natuurlijk heb ik de goede raad die ik mijn cursisten probeer mee te geven (OPSLAAN!) zelf niet opgevolgd en zal ik nu dus een korte samenvatting geven...
De vrachtwagen van Pedro dateert nog van het tijdperk voor er sprake was van vering. Op vlakke wegen worden we net niet door het raam gekatapulteerd en zelfs de "vlakke" wegen schudden ons heftig door elkaar... Omdat het ´s nachts in de bergen serieus koud kan worden en dit gammele ding geen verwarming heeft, heeft Pedro een ingenieus systeem uitgedokterd. De ventilatie van de motor gaat niet naar buiten zoals dat meestal het geval is, maar wordt omgeleid en door 1 van de vele gaten in de grond naar binnen geblazen. Toegegeven, ´s nachts komt dit goed van pas. Maar overdag zitten we met z´n drieën te zweten als gek. Zo zwart als moljes jongen en drijfnat neemt Pedro ons ´s middags mee in een labyrint van een overdekte markt. Onvoorstelbaar primitieve omstandigheden spelen zich voor mijn ogen af, maar enkele gezonde kokkinnen bereiden ons een overheerlijke maaltijd voor enkele euro´s. De Mexicaanse keuken bevalt me overigens. Als je de plaatsjes wat weet te vinden maken ze je ter plekke levendeverse taco´s met wat je maar wil, voor een spotprijsje.. Ik heb trouwens ook afgeleerd om de potjes superpikante saus als soep te gaan beschouwen en dat helpt.
Onderweg aanschouw ik met veel plezier het veranderende landschap en lach ik me een deuk met de onophoudelijke flauwe grapjes van onze chauffeur. Hij is niet bepaald een heer in het verkeer, maar slaagt er toch in om ons na een reis van 30 uur aan de rand van Queretaro af te zetten.
Met een net iets meer dan gezonde voorzichtigheid betrad ik begin december het Mexicaanse schiereiland Baja California. Al voor mijn vertrek werd ik door velen gewaarschuwd voor het grote gevaar op de wegen en de vele bandido`s die om elke hoek lagen te wachten op een gringo om te overvallen. Hoe meer ik in Amerika de Mexicaanse grens naderde, hoe nadrukkelijker de waarschuwingen werden... Bijna met knikkende knieën trok ik toch mijn stoute sletsen aan en fietste het grote gevaar tegemoed. De lachende gezichten, oneindig vele vingers die de lucht ingingen (geen middenvingers, maar duimen en V-tekens) en bemoedigende gesprekken met de locals zorgden er echter al snel voor dat mijn achterdocht plaats ging ruimen voor intens genot. Ook hier krijg ik bier toegestoken vanuit rijdende trucks. Mensen stoppen langs de kant van de weg om ter plekke hele maaltijden voor me klaar te maken. Met veel plezier wijzen ze me de weg naar afgelegen strandjes waar ik zeker met niemand last zal hebben.
De busrit die vanuit Tijuana nog een heel gedoe op zou leveren met de fiets is 300 km zuidwaarts helemaal geen probleem. Na een nachtelijke busrit van zo´n 12u leg ik de laatste 500 km in zuidelijk Baja per fiets af. Ik rijd van de ene betoverende baai naar de andere en maak tussenstops in eetstalletjes op het strand en in hele mooie vissersdorpjes, soms met een koloniale invloed.
Ik wissel lange fietsdagen af met kortere en neem ook de tijd om met de kayak afgelegen eilandjes te gaan verkennen. Op 1 bewolkte dag na laat de zon zich steeds van zijn beste kant zien. Ook `s nachts is het hier helemaal zo koud niet. Steeds vaker zet ik enkel nog de binnentent op. Zo ben ik beschermd tegen muggen en ander ongedierte, maar kan ik toch genieten van de sterrenhemel.
In de lucht is toch al weer sinds de grand canyon geleden, maar ik vond het wel leuk staan als titel. Feit is dat de fiets de laatst 2500 kilometer niet het belangrijkste vervoermiddel is geweest. Van die laatste 2500 km (sinds Tijuana, bij het binnenkomen van Mexico) heb ik er zo´n 700 gefietst. De afgelopen 50 uren heb ik heel wat afstand afgelegd zonder in het zadel te stijgen. Om van het schiereiland Baja California naar het vasteland van Mexico te komen moest ik zo´n 18 uur ferry doorkomen. Na reisjes in Kroatië en Griekenland houd ik goeie herinneringen over aan ferries. Deze deed me vooral denken aan Griekse toestanden. Al snel nestelde ik me tussen een aantal andere toeristen. Eerst een Zwitsers koppel van goed 30 jaar dat thuis hun hele hebben en houden verkocht om in mei voor onbepaalde tijd te vertrekken op een fietsreis. Straf vind ik dat. Later vergezelt Micheal ons ook. Micheal is een Amerikaan van 37 die gewoon kijkt waar het toeval hem heenbrengt. Het toeval brengt ons die nacht op de ferry bij 2 Mexicaanse truckchauffeurs die domino aan het spelen zijn. Al snel blijkt Pedro (de plezantste van de 2) naar Mexico-City onderweg te zijn met een lege camion... Ideaal voor Micheal op zoek naar het toeval en voor Ruben op zoek naar goedkoop transport. Na de 18 uur ferrie volgden 30 hilarische uren met Pedro over de Mexicaanse wegen. Toch was ik de wijze woorden van collega-reiziger en -levensgenieter Thijs indachtig. "Niet al te lui worden he" raadde hij me aan. Zo´n 220 km (of 3 fietsdagen) voor Mexico-City namen Micheal en ik afscheid van Pedro en zijn gammele camion. Nu zijn we in een prachtige stad die luistert naar de naam Queretaro. Relatief groot, maar met de koloniale invloeden (pleintjes met fonteintjes, smalle kasseistraten, zuilengallerijen etc) heel gezellig! Ik blijf hier nog een dag of 3 alvorens VDB te gaan ontvangen in Mexico-City.
1 dezer dagen mag je hier zeker verslag verwachten van de avonturen in het prachtige Baja California en mijn eerste bevindingen van Mexico en het contrast met de States. Bovendien komt ook weer een nieuwe vracht foto´s en enkele filmpjes deze richting uit en er zijn (al zeg ik het zelf) een aantal hele goeie foto´s bij.
Probeer het hier de komende dagen dus in de gaten te houden, ik maak er wat tijd voor vrij... Wat tijd betreft: sinds de laatste post hier ben ik ondertussen 2 tijdzones dichterbij gekomen. Dat betekent dat het bij mij nu 13u is als het bij jullie 20u is (en dat blijft nu voor een maand of 2 zo)
Het is precies 2 maanden geleden dat ik ´s morgens in de vroegte de Leliestraat uitreed. Tijd voor een beknopte samenvatting in cijfertjes (beknopt want er dient zich alweer een prachtige dag aan. Straks spring ik voor een uurtje de fiets op, maar daarna ruil ik even voor een kayak om zo de omliggende eilandjes hier onveilig te gaan maken).
Aantal dagen onderweg: 61 Aantal dagen op de fiets: 47 Aantal uren op de fiets: 180,09 Aantal kilometer: 3 932 km Gemiddeld aantal fietsuren per fietsdag: 3 uur 50 minuten Gemiddelde afstand per fietsdag: 83,6 km Gemiddelde snelheid: 21,8 km/u Langste fietsdag: 6 uur 17 minuten Grootste afstand in 1 dag: 154,25 km Hoogste gemiddelde: 31,4 km/u Maximale snelheid: 78,4 km/u
Tot zover de cijfertjes. Of toch nog eentje misschien... Lengte van mijn haar: kweetnie, maar ´t is in de laatste 10 jaar nooit zo lang geweest. Of het al dan niet esthetisch verantwoord is, is voor discussie vatbaar. Maat tot op heden kan ik het zelf nog goed verdragen, dus blijft het zeker nog even rustig verdergroeien.
De grootste veranderingen in deze 2 maanden? Ik denk dat die vooral lichamelijk zullen zijn. Het haar groeit, de kracht in de benen neemt voelbaar en zichtbaar exponentieel toe. Daartegenover staat dat de kracht in de armen, schouders en borst een beetje moet inboeten. Ik heb mezelf altijd met enige trots als omnisporter beschouwd en wil dat graag zo houden. Vandaar dat ik waar mogelijk ook eens ga lopen, kayakken, fitnessen of wat dan ook. Na nieuwjaar zou er ook behoorlijk wat gesurft moeten worden... Bovendien heb ik al een leuk kleurtje gekregen! Maar dat is dus allemaal puur lichamelijk. Ik denk dat het voor mezelf moeilijk vast te stellen is of ik anders al veranderd ben in deze 2 maanden. Het grootste verschil zal we zijn dat ik vaak al voor dag en dauw op pad ben. Op het tijdstip dat ik in Torhout soms mijn bedje indook, ben ik hier soms al in de weer. Ik probeer optimaal te genieten van alle daglicht. Dat betekent tussen 6u30 ´s morgens en 17u30 alle activiteiten. Als ik kampeer is er na zonsondergang niet zo veel meer te beleven he. Ik kook mijn potje, houd een dagboek bij en dan... Na lange fietsdagen heb ik er geen probleem mee om te slapen van 20 of 21u tot 6u ´s morgens.
Voor jullie (en vooral mijn eigen) gemak ben ik bezig met het aanpassen van de manier waarop jullie de foto's te zien zullen krijgen. Alle foto's zullen te vinden zijn op http://rubenmaakteenreisje.mijnalbums.nl/ Je kunt dus steeds rechtstreeks naar die website gaan en daar de gewenste albums bekijken of de link volgen die rechts geplaats werd ter vervanging van alle links die er nu reeds stonden. Als er problemen zijn, of als je het gewoon een slecht idee vindt, weet je me wel ergens te vinden hee... Maar aarzel vooral ook niet om me een schouderklopje te geven als je het een geniale inval vindt... Ik krijg graag schouderklopjes
Zo veel te vertellen, zo weinig tijd... Ze willen hier meteen hun boeltje sluiten, maar ik begin toch nog snel even dit.. Ondertussen heb ik Tijuana al veilig en wel verlaten. Ondanks de vele waarschuwingen besloot ik toch om er de nacht door te brengen en zelf eens te gaan kijken waar al die heisa eigenlijk voor nodig is. Echt veel indruk heeft de stad niet op me gemaakt. Onveilig heb ik me er geen moment gevoeld. Nooit zag ik meer (tot de tanden gewapende) politie bij elkaar dan in de straten van Tijuana. Onveilig dus niet, ongezellig wel! Manu Chau verwoordde het ongeveer als volgt: "Bienvenido a Tijuana. Tequila, sex and marihuana". Zoals wel vaker het geval is, sloeg hij hij hiermee de nagel op de kop. Nu ken ik er wel een paar die dat misschien net een supergezellige combinatie zouden vinden, maar hier slagen ze erin om het geheel bijzonder opdringerig en onspontaan te laten overkomen. Misschien trek ik als jonge blanke eenzaat louche types aan, of misschien zie ik er uit als een drugsverslaafde hoerenloper... Feit is dat ik gemiddeld om de 10 stappen meisjes van plezier en alle mogelijke soorten drugs aangeboden krijg. In het begin kan ik er nog om lachen, maar het gaat al snel tegensteken... => om 21u lig ik al in mijn bed te kijken naar de Disneyfilm 'Mulan'
Vanmorgen was ik al vroeg in de weer. Ik had gisteravond een goedkoop internetcafe gevonden waar ze ook webcams en microfoons hadden. Ideaal om me eens op msn te begeven. De zaak kondigde in koeien van letters aan dat ze 7 dagen op 7 open zijn vanaf 8u 's morgens... 5 voor 8 draai ik dus al voor de deur rond, maar ik heb 1 grote fout gemaakt! Ik ben uit het oog verloren dat ik Latijns-Amerika ingefietst ben. Uurroosters zijn vanaf heden dus een relatief begrip en wachten meer dan eens de orde van de dag. Ik besluit om rustig te gaan ontbijten. Hier maak ik mijn 2de beginnersfout van de dag. Ik ben de Mexicaanse keuken nog niet gewend. Ik heb taco's besteld. Nog voor de taco's komen wordt een kommetje voor mijn neus gezet. Gemakkelijkheidshalve ga ik er van uit dat er hier in Mexico soep voor het ontbijt komt. Ik ga dus vrolijk aan het roeren en neem een flinke lepel in de mond... Al snel komt er stoom uit mijn oren, voel ik mijn ogen rood worden en mijn porien opvullen met zweet. Mijn 'soep' is een kommetje ultrapikante saus!
Na het ontbijt vanmorgen was het internetcafe nog steeds niet open...
Ook als ik om 10u met pak en zak op de fiets passeer is er nog steeds
geen teken van leven. Het voordeel van de Latijns-Amerikaanse interpretatie van uurroosters is dat ze het ook niet nauw nemen met sluitingstijden. De uitbater van dit (andere) cybercafe heeft het ondertussen blijkbaar naar zijn zin en laat ons gezellig verdertokkelen...
Ik trok vanuit het centrum van Tijuana naar het busstation dat zo'n 15 km buiten de stad ligt. Een bijzonder onaangename en stresserende rit! Ik hoop hier een bus te kunnen nemen naar San Ignacio, zo'n 800 km zuidwaarts. Ik bevind me momenteel namelijk in Baja California, een schiereiland in het Noord-Westen van Mexico dat zo'n 1500 km lang is en naar verluid heel monotoon is. Bovendien moet ik voor 24 december in Mexico-City zijn om Christophe te ontvangen. Met nog een goeie 2000 km te gaan zou dat op de fiets wel eens een heel lastige opgave kunnen worden. Mijn vrees is echter gegrond. De fiets kan enkel mee op de bus als hij helemaal gedemonteerd een doos ingaat. Voor een doos moet ik helemaal terug de stad in en dan met doos en al weer terug... Ik heb er geen zin in en besluit het avontuur tegemoed te gaan. Fiets en duim zullen me voor 24 december tot in Mexico-City moeten brengen (ik ken er 1 die daar nu in de Mezenstraat heel hard zit te vloeken).
Terwijl ik uit Tijuana weg aan het klimmen ben passeer ik langs een geparkeerde truck. De heren doen me stoppen voor een praatje en ik leg hen mijn plan uit... Amper 20 minuten na mijn beslissing om toch maar de avontuurlijke optie te nemen zit ik dus al comfortabel in een camion met mijn fiets achterin. De duim is nog niet 1x omhoog gemoeten...
Na goed 150 km scheiden onze wegen en fiets ik nog even verder. Morgen doe ik het waarschijnlijk weer zo. Stukje rijden, stukje laten rijden. Zo kom ik er wel VDB, geen paniek!
Ik ben een echte sneeuwmannenman! Ik heb er altijd een eer van gemaakt om, zodra er sneeuw genoeg te zien was, de handen uit de mouwen te steken. Er zijn (in alle bescheidenheid) dan ook al enkele legendarische sneeuwmannen uit deze handen gerold. Ik herinner me nog spectaculaire modellen als de giganten die ik samen met Dries op straat rolde. Maar mijn pronkstukken waren toch de 2 exemplaren die ik op een nieuwjaarsmorgen met Robin rolde in de tuin van Stijn... In mijn T-shirtje en op mijn blote voeten was ik na de veeel te korte nachtrust al in de weer om een prachtig sneeuwpoppenkoppel te creeren. Ik heb 2 linker handen, maar met de hulp van Robin steeg ik daar toch even boven mezelf uit!
Blijkbaar zijn er in San Diego dus mensen met eenzelfde passie als ik, maar met 1 klein probleem: het is hier het hele jaar rond ongeveer 25 graden... De arme stakkers lossen het dus maar zo op...
De slimsten onder jullie hadden uit het Engelse stukje misschien al kunnen opmaken dat ik uiteindelijk toch uit LosAngeles weggeraakt was en in 2 dagen (1 lange en 1 korte) tot San Diego was gefietst. Een goeie 200 kilometer langs de kust met de wind in 't gat en na een week "rust", een makkie dus. Met de hulp van een local kom ik in een goedkoop maar supergezellig hostel terecht. Ik om er op vrijdagavond aan en dan is er net gratis barbecue... Een ideale mannier om wat te socialisen met de andere toeristen... Ik betaal er 17 dollar per nacht. Niet mis als je bedenkt dat ik al meer betaald heb voor campings waar niet eens douches waren; laat staan gratis barbecue, ontbijtbuffet, punch, kerststoeten en feestjes... Ontbijtbuffet, punch, kerststoeten en feestjes? Ja, ook dit alles valt per toeval uit de lucht. Nadat ik op zaterdag rustig San Diego wat verkend heb en op het strand tot mijn positieven ben gekomen, trek ik terug naar het hostel om te douchen. Tot mijn grote verbazing zijn ze de hele straat aan het vrijmaken (lees: auto's aan het takelen) voor de jaarlijkse kerststoet van de stad. Ik installeer me dus op de zulle van het hostel om dit spektakel gade te slaan. Het doet toch wat raar zo'n kerstoptocht nog voor de Sint is langsgeweest in Belgenland. Bovendien is het mijn eerste kerststoet die ik in mijn sletsen en korte broek meemaak. Nu kun je dat natuurlijk ook gewoon in Vlaanderen gaan doen, maar ik durf toch te betwijfelen of dat even comfortabel zou zijn... Goed, we zitten dus met een groepje jongeren van over de hele wereld dit tafereel met veel plezier waar te nemen wanneer uit de keuken de mededeling komt dat er gratis punch te verkrijgen is. De sfeer zat al goed, maar zo gieten ze natuurlijk olie op het vuur. De optocht duurt zo'n anderhalf uur en tegen de tijd dat alle rare kornuiten gepasseerd zijn, zijn wij op dreef voor een feestje... 2 Australische meiden die hier logeren zijn uitgenodigd voor een gratis feestje en nodigen ons in 1 moeite ook maar uit. Ik zal goeie herinneringen overhouden aan San Diego! Een grootstad die ondanks zijn grootsheid een ontspannen sfeer ademt...
Gelukkig is het vanuit San Diego maar zo'n 50 kilometer tot de grens met Tijuana. Ik maak er op zondag een ontspannen plezierritje van om goed uit te zweten.
A lot of miles between Las Vegas and San Diego, so a lot has happened! I stayed in Vegas a few more days than I had exptected. First I stayed to celebrate my 25th birthday, then I had my wheel repaired and when I was some 25 miles out of Vegas I realized that I had forgotten my favorit shirt in a hotel. And yes... I turned back to go and get it.
Via a short but beautifull loop through Redrock Canyon I made my way to Death Valley. Amazing landscapes, a lot of sun and very little water awaited me there. The downhill into the valley was a piece of cake, climbing back out was a different story. Several hours of non-stop climbing brought me from below sea-level to an altitude of almost 6000 feet. A tough climb, but I loved it.
It took me a few days to make the ride to Los Angeles, but I was there in time for Thanksgiving. Ofcourse the hollidays needed to be celebrated, so we had a little party. I was planning to stay in the house of a few friends (thanks again Brad, Chad and Jay) till monday, but as usual I failed to stick to the plan. Because I broke a second spoke, I decided that I needed a stronger wheel. Off course there is not a single bikeshop in LA that has in store what I was looking for. So I ordered a new, handmade, 36-spoke touring-wheel. It was ready on Tuesday, so I went to pick it up on Wednesday an Thursday I left first thing in the morning. A smooth tailwind drove me along the Pacific Coast with a high speed and that day I would almost colmplete the 100 miles... Allowing me to take it very easy on Friday and still be in San Diego a little bit after noon. With the help of the very friendly Mike (thank you Mike) I found me a cheap hostel close to the beach, free barbecue included on Friday, once again I got Lucky... Tomorrow I'll just look around this city some more and then... down to Mexico! Everybody just keeps on warning me about the dangers and annoyances in Mexico, especially in Tijuana. I might just drive through it and get the hell out of there, or maybe not ... We'll see...
Vanuit Death Valley was het nog een paar dagen goed doorfietsen naar Los Angeles. In het begin nog altijd mooie omgeving en aangenaam rijden, maar hoe dichter je bij een miljoenenstad als LA komt, hoe moeilijker het is om grote wegen en druk verkeer te omzeilen. Op een heel onaangenaam moment, terwijl ik op de pechstrook van een autostrade tegen de wind in aan het beuken ben, stopt een lieve biologe langs de kant van de weg. Ze zag dat ik het niet helemaal naar mijn zin had en biedt me een lift naar LA aan. Het klinkt heel verleidelijk, maar ik wil dit toch op mijn fietsje afwerken. Ze is nog zo vriendelijk om me een heleboel energierepen toe te stoppen en na dit korte intermezzo heb ik weer nieuwe energie om verder te gaan. Even verder geraak ik ook nog op een iets rustigere weg die parallel loopt met de autostrade en is alles weer rozengeur en maneschijn. Ik vind zelfs een weg die doorheen de San Gabriel Mountains loopt en zo langs een schitterend decor Los Angeles binnenkomt.
Thanksgiving is hier in Amerika een grote feestdag. Wij kennen het alleen van op tv, met de kalkoentoestanden enzo, maar blijkbaar stemt het de mensen hier in gulle buien. Terwijl ik op zoek ga naar een slaapplaats aan de noordrand van de stad word ik aangeklampt door een vriendelijk dametje dat me tot bij een goedkoop motelletje escorteert. Bovendien geeft ze me een gratis toegangskaartje voor het YMCA. Ik ken het YMCA alleen vanuit het idiote liedje dat ik elke karaoke-avond in Frankrijk moest zingen... Maar het blijkt een gezondheidscentrum te zijn waar ik de volgende morgen geniet van sauna, bubbelbad en de hele smiksmak.
Tegen de avond kom ik in het huis van Chad, Brad en Jay aan. Ze zijn allemaal Thanksgiving gaan vieren bij hun eigen familie, maar hebben de deur voor me opengelaten zodat ik me hier meteen weer thuis kan voelen. Diezelfde avond nog moet ook ik Thanksgiving gaan vieren. Het wordt op die mannier een mooie verwelkoming hier in Los Angeles.
Het was mijn bedoeling om hier een paar dagen te chillen en dan weer verder te gaan. Maar je weet ondertussen hoe dat gaat. Het oorspronkelijke plan was om maandag te vertrekken, maar uiteindelijk is dat al uitgesteld tot donderdag. Ik heb er wel een goeie reden voor. Bij het binnenkomen van Los Angeles had ik mijn tweede spaakbreuk in mijn achterwiel. Ik vreesde een beetje dat het een kwaaltje zou kunnen zijn dat me de hele reis zou achtervolgen, dus ging op zoek naar een goede fietsenzaak om een stevig achterwiel te kopen. Ik reed nu rond met 32 standaard spaken en heb hier een wiel besteld met 36 extra sterke spaken. Op die mannier hoop ik de ruigere terreinen die me te wachten staan goed te kunnen verteren. Ondertussen heb ik het hier naar mijn zin. Overdag gaan lopen op het strand, wat fitnessen in de club waar Chad werkt, gaan eten op een terrasje bij de pier... 's Avonds stort ik me in de activiteiten die je in je eentje minder makkelijk kunt doen. Een avondje hartenjagen, schaken, poolen, ... Vanavond zou er een feestje op het programma moeten staan. Morgen wordt de fiets helemaal op punt gezet en overmorgen (donderdag is het dan) vertrek ik richting San Diego, van daaruit is het maar een boogscheut naar de grens met Mexico in Tijuana.
Als Las Vegas verlaten moeilijk was omwille van terrasjes, decadente buffetten of vergeten kleren, dan was het verlaten van Death Valley om een heel andere reden moeilijk. Mijn laatste dag in de Valley had ik mijn tentje opgezet aan de voet van een bergflank. Om terug richting beschaving te fietsen zou ik die bergflank over moeten... Ik vertrek 's morgens rond een uur of 7 bij aangenaam frisse temperaturen op een hoogte van ongeveer 10 meter onder zeeniveau en zal me 's middags onder een verschroeiende zon op zo'n 1700 m hoogte bevinden. Een heel erg onregelmatige klim, met soms onmenselijk steile stukken (maar ik weiger af te stappen, zelfs al zou het soms waarschijnlijk een stuk sneller gaan te voet). De hitte en de droogte maken het er niet makkelijker op. http://www.youtube.com/watch?v=X1nBzme_6nI Maar ik geniet ervan! http://www.youtube.com/watch?v=dxeU-LaUomY Ik kom Death Valley zonder kleerscheuren uit en ben weer een mooie ervaring rijker. De afdaling die ik voorgeschoteld krijg speelt zich gedeeltelijk off-road af en gedeeltelijk op een erbarmelijk slecht asfaltweggetje. Oorspronkelijk gebruik ik mijn verstand. T-shirt en helm gaan aan en behoedzaam zak ik af, met de vingers aan de remmen. Al snel overtuig ik mezelf dat ik in Zuid-Amerika wel vaker off-road afdalingen zal moeten verwerken en dat dit misschien wel een ultieme test kan zijn... Ik vind van mezelf dat ik daar een goed punt in heb en dat het dus ten zeerste aan te raden is om zowel fiets als bestuurder aan een generale repetitie te onderwerpen. Ik suis doorheen de canyon doorheen putten in de weg en over steengruis. De tikker gaat helemaal over zijn toeren en beneden kan ik een uitgelaten schreeuw niet bedwingen... Ik leef en de fiets heeft andermaal bewezen dat we samen heel wat kunnen hebben.
Ik kreeg onlangs trouwens fijntjes opgemerkt van een wielerliefhebber dat ik op mijn fiets reden genoeg ben om een derde wereldoorlog te beginnen. Ik was niet meteen mee, maar hij stelde het volgende vast. Het kan niet goed zijn om als Belg door Amerika te fietsen op een Franse fiets met Duits materiaal en Japanse versnellingen. Scherp opmerkingsvermogen noem ik zoiets...
Van zo'n plaats verwacht een goeie West-Vlaming vuurwerk he! Duinen - bergen ... Hoewel dit soort plaatjes misschien het typische beeld is dat we ons vormen van woestijnen, maakt het hier eigenlijk naar een heel klein deel van het landschap uit. Hier zie ik vooral zoutvlaktes, bergen en hun canyons en zon, heel veel zon
Na de toestanden om uit Las Vegas te geraken fiets ik een dag of 2 lekker door tot ik bij de ingang van Death Valley kom. Dit is het laatste plaatsje in ruim 120 kilometer waar ik inkopen kan doen en aan water kan geraken. Dit plaatsje heeft ook een natuurlijke warwaterbron en omdat ik daar nogal een fan van ben besluit ik om mezelf hier een namiddagje te verwennen. Ik lig wat te zonnen en geniet van mijn milkshake in het heerlijke water, het laatste water dat ik in een paar dagen zal zien... Brad zei het me al. "Ik weet niet waarom je daar doorheen wil fietsen", zei hij. "Er is een reden waarom ze het 'Death Valley' noemen. Er is daar helemaal niets!!" Hij had gelijk. Zoutvlaktes, duinen, bergen en heeel veel zon. Dat is een korte samenvatting van wat ik in Death Valley te zien kreeg. Er is wat toerisme, dus zijn er in het midden van het park gelukkig 2 plaatsen met een camping, winkel en restaurantje. Ik had gedacht dat de tocht om de vallei in te fietsen een makkie zou zijn omdat het toch alleen maar bergaf was. Dat viel een beetje tegen. De afdaling was heel steil, maar bochtig; dus superhoge snelheden kon ik er niet halen en omdat het zo steil was, was ik in goed 30 km beneden en had ik dan nog zo'n 100 vlakke kilometer voor de boeg. 100 heel mooie kilometers welteverstaan. In dit decor werden scenes voor de star-wars films opgenomen. Het lijkt dan ook helemaal niet van deze wereld. Plaatsen als Badwater (laagste punt van Amerika) en Devil's Golf Course doen hun naam alle eer aan. De verschroeiende zon doet goed zijn best op mijn bezwete lichaam en de droogte is enorm. Liters en liters water giet ik naar binnen. Na elke slok voelt de keel meteen weer droog aan en wil ik meer. Mijn lippen worden bijna begraven onder de lipsticks en de vaseline. Mijn droge velleke krijgt de hele dag door hydraterende zonnemelk te verwerken en wordt 's avonds ingesmeerd met een fris aloe vera cremetje. Het opdrogend oogvocht moet elke ochtend en avond aangevuld worden met druppeltjes. Maar op een vreemde wijze vind ik dit hier ook weer fijn!
Voor een Excel-bestand met heel wat gegevens zoals afgelegde afstand, gemiddelde en maximale snelheden enzovoort klik je op onderstaande link. Download file now. The link above will open an Excel-file with a detailed log of every single ride I made during this trip.