Bericht voor nieuwe bezoekers aan deze site:
Dit is een blog, dat betekent dat je in het middengedeelte van deze site mijn recentste belevenissen kunt terugvinden. Je kunt hier telkens de laatste 20 berichten die ik heb achtergelaten lezen, de recentste staan bovenaan.
Wie hier voor het eerst komt begint dus helemaal onderaan de site of in het archief bij mei 2006
Wie oudere berichten wil lezen klikt in de rechter kolom op archief.
Klik op het zonnetje hieronder om te zien welk weer het momenteel is in de regio waar ik rondhang.
De vraag was dus of en hoe ik uit Los Angeles moest geraken. Iedereen was het erover eens dat mijn plan me recht naar de getto's zou voeren en dat ze mijn fiets daar heel leuk zouden vinden... Dat kan dus niet de bedoeling zijn, maar op het eerste zicht is het zowat de enige route oostwaarts zonder op de freeway te moeten (wat sowieso niet toegelaten is). Ik besluit uiteindelijk om het er toch maar op te wagen. We drinken er nog een pintje op. En nog eentje, en nog eentje... we maken er tenslotte nog maar een heus afscheidsfeest van (waar heb ik dat nog gezien?)...
De volgende morgen sta ik om 9u op. Het doet pijn, maar ik ben trots op mezelf! Chad kan het niet verkroppen om met mijn fietsje door de getto's te sturen en stelt voor om met zijn truck tot buiten LA te voeren. Ik kan moeilijk weigeren... We proppen ons nog vol met een gigantisch ontbijt in alweer een fastfoodding en verkennen dan de freeways rond Los Angeles. 5 rijstroken aan elke kant, maar propvol en stapvoets verkeer. Misschien was ik toch sneller geweest met de fiets... Nee, Chad heeft me zowat anderhalf uur buiten LA gebracht en heeft me zo dus een volledig fietsdag uitgespaard.
Op die eerste dag krijg ik meteen een stevige klim voorgeschoteld. De benen voelen zwaar, de bagage nog zwaarder. Na goed 50 kilometer hou ik het voor bekeken en ga op zoek naar een rustig plekje om de tent op te slaan. Even naast de grote baan vind ik een rustig plekje achter een heuvel en tussen de struikjes. Ik besluit er mijn kamp op te slaan, maat zie dan een paar louche types die aan de koffer van hun opgefokte chevy's ongure zaken aan het doen zijn en me heel achterdochtig gade slaan. Nu ben ik van nature niet zo angstig aangelegd, maar ik heb mn oudjes beloofd om geen gevaal te gaan opzoeken en echt veilig lijkt dit me toch niet. Even verder neem ik weer een klein afslagje, bergop dit keer. Na de bocht krijg ik een prachtig zicht op een gigantisch meer. Even van dichtbij gaan bekijken dus! Een 'state-park' waarvoor je 25 dollar entree moet betalen, maar het kotje van de bewakers is al toe en toevallig past mijn fiets nog net langs de gesloten poort... Wildkamperen kan je dit bezwaardelijk noemen. Zoals je op de foto ziet heb ik hier picknickbanken, afdakjes en barbecues. Er is ook stromend water, chemische toiletten en... een prachtige zonsondergang. Kon slechter voor een eerste kampeerplekje
Wie benieuwd is naar de fotootjes van week 1 kan op bovenstaande link klikken.
Het valt me op dat ik er zelf nog geen enkele keer op te zien ben! Sommigen zullen nu opgelucht ademhalen en toch eens een kijkje gaan nemen, anderen zullen teleurgesteld zijn... Hoe dan ook: ik breng er zo snel mogelijk verandering in!
Het is natuurlijk makkelijk voor mij om hier alleen maar de allerbeste foto's te zetten en velen onder jullie misschien te laten kwijlen, maar om een waarheidsgetrouw beeld te geven heb ik me het volgende voorgenomen. Telkens ik op de totaalafstand exact 100 kilometer heb afgelegd stop ik om een foto te nemen. Ik wacht niet op mooi weer, mooie plaatjes of grappige gebeurtenissen. Ik leg gewoon vast waar ik op dat moment ben... Zo zouden tegen augustus 2007 ongeveer 150 foto's jullie een waarheidsgetrouw beeld moeten geven over mijn trip. De eerste twee zijn al niet al te bijzonder, maar te bezichtigen door deze link te volgen: http://www.mijnalbum.nl/Album=Z6HMP7BQ
Er is ook een link in de linker kolom toegevoegd om in de toekomst snel naar deze foto's te kunnen navigeren.
Er is hier nogal een discussie aan de gang over hoe ik het best uit LA richting PalmSprings kan fietsen. Snelwegen kunnen natuurlijk niet, en de route die ik had voorzien zou me blijkbaar de gevaarlijkste buitenbuurten in LA voeren. Het is momenteel nog niet helemaal duidelijk wat plan B moet worden. Slechte karakters proberen me hier te houden met veel bier en kwade voorspellingen over regen morgen. Ik wil hoe dan ook gaan...
Hoe het uiteindelijk afloopt kun je hier later volgen. Een poll gaan we er niet van maken, zou nogal belachelijk zijn, ik vertrek namelijk gewoon morgenochtend!
Op dinsdag 10/10 zaten er blijkbaar al velen onder jullie te wachten op een eerste berichtje van mij. Niet minder dan 73 verschillende computers logden toen aan op mijn website... Goed voor een nieuw record!
Een moeilijke start... Maandagmorgen dus heel vroeg de trein moeten nemen in Lichtervelde. Eentje was er zot genoeg om me daar om 5u30 te komen uitzwaaien (merci Steven) en twee waren er maar al te blij dat ze me mochten komen uitzwaaien. Mijn bagage bestond uit 1 grote doos die ik snachts met de hulp van vdb en dandy in mekaar had geknutseld en 'zorgvuldig' had gevuld en dichtgetaped. Totaal gewicht: ca 50 kg.
In Zaventem mochten pa en ik nog redelijk sleuren om dat ding tot bij een karretje te krijgen, maar goed... Inchecken dus. "Sorry meneer, elk stuk mag max 32kg wegen!" Goed, doos weer open, bagage herverdelen en 40euro betalen om alles weer netjes te laten inpakken. Opnieuw gaan inchecken dus. "Sorry meneer, u hebt geen retourticket uit de states, dus kunt u daar het land onmogelijk in!" Goed, retourticketje gekocht (dat gewoon kan geanuleerd en terugbetaald worden) en nog maar eens ingechekt. Derde keer goede keer! Van het voornemen om met de oudjes op het gemak nog een ontbijtje te gaan nemen komt nix meer in huis. We nemen afscheid, ik krijg nog een pak goeie raad en lieve wensen en ga ervandoor.
Tussen Brussel en LA moet ik ongeveer anderhalf uur wakker geweest zijn, want in Londen moest ik even overstappen. Behalve enkele hilarische momenten met een superzatte Ier valt er over die vlucht dus niet veel te vertellen.Ik was er trouwens wel in geslaagd om een plekje aan de nooduitgang te versieren => uitbereid ruimte om lekker die lange benen van me te strekken.
In LA komt deel 1 van mijn bagage al snel mijn richting uit, dus haast ik me naar de plaats waar de 'oversized' paketten gedropt worden. Ik wacht en wacht en wacht... en je weet het al: geen fiets te zien. Ik ga dus aangifte doen en blijkt dat mn fietsje besloten heeft om New York te gaan verkennen. Ik vind mijn fiets nog altijd heel lief, maar op dit punt kan ik niet akkoord gaan met hem en vraag de lieve meneer aan het loket om hem toch maar naar LA te brengen en bij mij te komen afzetten.
Met de bus tot bij de vrienden van Tom van The Move (http://www.themove.be) dus maar. Niemand thuis Even bellen. Geen bereik :x Even van netwerk veranderen... en dan meer geluk, Brad komt er straks aan. Chad Strickland speelde de laatste 8 jaar volleybal in Belgie en woont sinds 3 maanden weer in LA bij Brad en Jay. Ze geven me zomaar een heel appartement voor zolang ik wil. Zij zijn aan het verhuizen en zijn meestal toch in het andere appartement. Ik kan daar niet echt boos om zijn en bedank hen uitgebreid. De eerste avond crash ik al om 8u, het is dan 5 u smorgens in Belgie. Op dinsdag ontfermt Chad zich over me. Hij belt wat rond voor mn fiets en voorziet me in mijn entertainment. Hij is personal trainer in wat 1 van de sjiekste sportcentra van de wereld zou moeten zijn. Eerst zien, dan geloven... Ik ben blij dat ik er gratis binnen kan, want de prijzen hier zijn niet menselijk. De inrichting is echter navenant. Hier komen de LA Clippers trainen, sterren uit de filmwereld, playboymodellen, ... en ik dus. Redelijk decadent allemaal, maar ik laat het voor 1 keertje niet aan het hart komen... Savonds verkennen we met nog een collega van Chad het nachtleven van LA. De moeilijke start van de reis lijkt plotseling al heel ver weg en het gevolg van het avondje uit is dat we ons kreupel gelachen hebben, maar dat er op woensdag 2 van de 4 ziek hebben moeten afbellen voor hun werk...
Ikzelf was de volgende morgen 1000 man sterk. Na zijn ommetje via New York was mn fietsje echter weer bij mij! Snel weer in mekaar knutselen en er vandoor! Op dinsdag een vijftigtal kilometer langs alle bekende stranden van LA (baywatch-toestanden) en vandaag ben ik bezig met een rondrit langs Santa Monica (op zoek naar de track club waar Carl Lewis groot werd), Beverly Hills en Hollywood. Vanavond gaan we dan op stap tussen het gepeupel van West-Hollywood, morgen gun ik mezelf een dagje om de batterijen helemaal op te laden en dan vertrek ik richting Palm Springs en Joshua Tree national park. Toch een paar dagjes fietsen...
Ik probeer jullie op de hoogte te houden. Een paar fotootjes komen er zo snel mogelijk aan!
Dankjewel allemaal! Ik heb met volle teugen genoten van mijn afscheid gisteravond en ik had de indruk dat ik niet de enige was die het er best wel gezellig vond... Ik wil langs deze weg iedereen bedanken voor de lieve wensen en de steun. Bij deze : bedankt !
Schaf jullie allemaal een mooi kadertje aan, haast je naar het dichtsbijzijnde krantenwinkeltje en word daar de trotse eigenaar van de weekbode die verscheen op vrijdag 6 oktober 2006. Aanschouw mijn beeltenis op de voorpagina en blader dan als de vliegende bliksem door naar p.14 waar je een leuk artiekeltje zult vinden. Vervolgens knip je met veel zorg (of met een schaar) het stukje uit de krant, stopt dat in het kadertje en bevestigt het geheel met behulp van een spijker aan de muur boven je bed. Variaties op dit principe zijn ook mogelijk door het kadertje (met artiekel uiteraard) in de keuken te hangen zodat je het iets vaker ziet...
Wil je langs deze weg kaarten reserveren om afscheid van me te komen nemen op 7 oktober? In de rechter kolom kun je een knop vinden waarmee je me rechtstreeks kunt mailen met hoeveel mensen je van de partij zult zijn...
Beter laat dan nooit! Er is beslist wat jullie op mijn afscheid voorgeschoteld zullen krijgen. Er was hier op het blog al te zien dat ik op zaterdagavond 7 oktober een afscheidsfeestje zou geven. Alleen was het nog niet helemaal duidelijk wat er precies zou gebeuren. Ondertussen is dat alles wel duidelijk, het gaat als volgt:
Op 1 of andere manier laat je mij weten dat je er graag bij bent om mij nog een laatste groet te brengen. Bij voorkeur gebeurt dat door van mij (of mn oudjes) een kaart te kopen, maar als dat niet meer lukt is een mailtje langs deze weg of een smsje ook goed hoor!
Die bewuste zaterdag 7 oktober komen jullie rond 19u30 naar het KTA in Torhout (Rijselstraat 110, zie plannetje). Voor de democratische prijs van precies 12 (10 voor kinderen jonger dan 12) krijg je al het volgende aangeboden
mijn welgemeende dankbaarheid, een lieve glimlach en misschien zelfs een knipoog
een aperitief
filet carré à volonté
keuze uit champignonsaus of provencaalse saus
gratin patatjes
boontjes in spek, gestoofd witloof, schorseneren in kaassaus, gestoofde erwtjes en worteltjes
2 soorten fruit
kort nog een woordje uitleg over de plannen voor de komende 10 maanden
mogelijkheid om alle materiaal dat meegaat op reis te aanschouwen
"De Bott'n" die een uur lang live de allerbeste rock-klassiekers ten berde brengen
de rest van de avond/nacht dulle leute en goeie muziek
Om de dorstigen te laven gaan alle dranken aan 1 over de toog (1,50 voor leffe en wijn)
Om alles in goeie banen te leiden (en omdat ik zelf ook zou kunnen genieten van mijn voorlaatste avond in België) ben ik ook nog op zoek naar enkele lieve mensen die zo goed willen zijn om mij die avond een beetje bij te staan met noodzakelijke kwaaltjes zoals groentjes opscheppen of drankjes aan de man brengen. Wie zich geroepen voelt weet me wel te vinden hé... Thx
Onlangs werd dus de rondvraag gelanceerd over mijn gewicht bij thuiskomst na de twee maandjes werk in Frankrijk en de fietstocht terug naar huis.
Er waren maar 2 stemmen die heel exact mijn gewicht wisten te raden. Bij vertrek op 30 juni woog ik nog 85 kilogram, maar het harde werk en de fietstocht zorgden voor een verlies van ... 5kg
Het juiste antwoord op de rondvraag was dus: 80 kg
Ik laat de huidige poll nog even staan ter info, en indien gewenst kan een gelijkaardige poll gelanceerd worden voor thuiskomst in augustus 2007... Let me know!
Na het blitzbezoek aan Parijs heb ik in ijltempo de terugweg naar de Leliestraat afgelegd. Lekker weer en gemiddeld 150 km per dag zorgden ervoor dat ik al op donderdagvond 8 september terug thuis was. Meteen ging ik op zoek naar de vriendjes waar ik honderduit mijn verhaal kon doen en uitgebreid ingelicht werd over alle nieuwe roddels in Torhout en omstreken.
De terugreis van in Saint-Martial de Nabirat is dus een groot suc6 te noemen! Sommigen zijn verbaasd dat ik na 1 022 kilometer op het zadel toch nog altijd zin heb om te vertrekken richting Los Angeles. Ik ben echter nog meer overtuigd en tel ongeduldig de dagen af. De terugreis uit Frankrijk is dan ook wel heel voorspoedig verlopen natuurlijk. Mooi weer, veel rugwind, goede wegen en nooit eens pech. De kans dat het het komende jaar ook allemaal zo zoetjes aan zal verlopen in natuurlijk miniem, maar het geeft me toch vertrouwen voor wat me te wachten staat.
De wakkeren onder jullie hebben al gezien dat ik een tweede poll heb gelanceerd in de rechter kolom...
Voor diegenen die weten hoe zwaar ik was bij vertrek natuurlijk een stuk makkelijker dan voor de anderen. Ik denk dat er toch minstens een kilo of 5 gaan af zijn...
Uiteindelijk kon de terugweg dus aangevat worden. Een mooie uitloper van een geslaagde zomer en vooral een mooie voorbereiding op wat me te wachten staat. Wat zijn de problemen? Heb ik te veel of te weinig mee? Hoe lang kan ik mijn fietsdagen maken? Vele vragen, hopelijk een paar antwoorden...
De eerste dagjes vielen nogal tegen wat afstand betreft. De dinsdag vertrok ik dus al maar om 15u en na zo'n 50 kilometer hield ik het in Rocamadour moe en uitgeregend voor bekeken. 14u slapen later voelde ik me al iets beter, maar nog niet tiptop. Het zal het zware werk zijn dat me nog in de kleren zit ;-)
Dag 2 dreef ik al op tot 80 km, maar bleef het gemiddelde nog op 15km/u staan. De kleine weggetjes die ik met opzet opzoek, het zwaar heuvelachtige landschap, het gebrek aan training, de vermoeidheid, ... Het laat zich allemaal goed voelen!
Dag 3: mn tentje pas rond de middag uitgerold (ik stond nochtans ergen in een boer zn weide) en weer getekend voor zo'n 80 km ipv de voorziene 100. Nu wel een deftig campingetje uitgekozen aan de rand van een mooi riviertje, goed gedoucht, veel geslapen...
Dag 4 kon ik dus eindelijk wel de 100 km aan... Ik neem het allemaal heel rustig aan (iemand verrast?) Veel pauzes, lekker eten en drinken, veel mensjes kijken vanop bankjes in kleine dorpjes. Gezellig!
Dag 5 en 6 laat de zon het een klein beetje afweten, maar de heuvels heb ik achter me gelaten. De benen voelen heerlijk aan, alleen mn kont is nogal pijnlijk. Rechte lijn richting Parijs, goed voor 300 kilomter en gemiddeldes die eindelijk boven de 20 km/u uitkomen. Een slaapplaats vinden in Etampes was echter geen sinecure. Ik kwam er laat aan. De hotels waren volboekt, een camping kennen ze daar niet en rustige plaatsje om wild te camperen tussen Etampes en Parijs zijn er niet. Even verder betaal ik dan maar veel te veel geld voor een poepsjiek hotel met airco, marmeren badkamer, dubbel bed en canal+ Kan ook wel eens deugd doen...
Vandaag trakteer ik mezelf nog meer! Het is me gelukt om Parijs fietsend binnen te komen zonder in een accident te verzeilen of er één te veroorzaken (denk ik toch). Het was geen makkie, maar wel een avontuur. Leuk. Eénmaal in Parijs valt het voor de fietser allemaal heel goed mee! Overal speciale fietsstroken, geen enkele agent die omkijkt als je een stoplicht negeert... Ik heb dus maar een toeristisch rondritje voor mezelf georganiseerd. Op de Champs-Elysées even van Tom Boonentje gespeeld, de Touraankomst zal ik toch nooit meer op dezelfde manier bekijken, dat loopt nog redelijk omhoog dat weggetje... Mn buikje rommelt nu, tijd om te gaan eten. Even op restaurant ipv water en brood en bliketen. Misschien vertrek ik morgen wel, misschien ook niet. Ik probeer in elk geval zaterdag terug thuis te zijn. Ik zou graag voetballen met de Postboys en 's avonds is er feest voor het huwelijk van Wouter en Sandy. Zoals de meesten wel zullen weten doe ik voor een feestje wel eens een Xtra inspanning....
Op vrijdag 25/08 had ik mijn laatste werkdag op camping Le Carbonnier...
Omdat het 's morgens regende kon de tennisles niet doorgaan en werd ik gedwongen tot een gezellig potje Franse Monopoly met Omar. Na de middag kon ik zoals gewoonlijk genieten van een welverdiende siësta en 4 tot 5 was er glijbanenwedstrijd. Een geslaagde laatste werkdag durf ik zoiets noemen. De zaterdag hebben we met zn allen nog een beetje het toeristje uitgehangen en op zondag moesten Ilse en Omar jammer genoeg al uitgezwaaid worden...
De harde kern (tis te zeggen Lisanne en ik) bleven nog een Xtra dagje. Ik heb het er namelijk al héél lang over dat ik graag zou willen paardrijden. Het toeval wil dat we op maandag met het campingpersoneel gratis konden gaan paardrijden... Goede reden dus voor een verlengd verblijf! Ik was onder de indruk van mijn eigen paardrijvaardigheden! Ik werd op het grootste paard gemikt en vleide het beest met allemaal lieve woordjes, dus kwamen we al snel goed overeen... Het lieve dier scheen ook alles te doen wat ik vroeg, we maakten een mooie tocht door bossen en velden, heuvel op en heuvel af en die lieve Shino deed alles wat ik vroeg. Tot... Tot ik in de mot kreeg dat ik eigenlijk niet op stap was met Shino, maar Shino met mij. Ik liet bewust een paar keer na om te sturen, maar Shino draaide gewoon braafjes in waar hij moest, ook toen de andere paardjes gingen galoperen hoefde ik nix te doen en ging die knul gewoon meelopen... Maar goed, mijn eerste paardenervaring is toch een suc6 te noemen...
Op dinsdag zou ik dan zéker en vast vroeg vertrekken om al flink wat kilomters af te kunnen leggen. Ik gunde mezelf nachtrust tot 8u, dat werd als snel 9u30... Na het ontbijt wou Emilie (de bazin) nog een tennisles... Met veel plezier dacht ik; ik heb de hele godganse zomer elke morgen nix anders gedaan... 1x kan er nog wel bij... Van zo'n tennisles krijgt een mens natuurlijk honger... Eerst nog een pizza maken en gezellig oplebberen. Uitgebreid afscheid van iedereen, een "fopvertrek" voor de foto's en rond 15u (!!) dan uiteindelijk echt weg...
Enkele weken geleden waren mijn tante en nonkel toevallig in de buurt en ben ik hen op mijn vrije dag eens gaan bezoeken met Omar. Nog maals bedankt voor de Leffe trouwens aan mijn dierbare familieleden. Voor dergelijke uitstapjes kunnen we altijd beschikken over het busje van de camping. Een oude volkswagen met een paar bijzondere kenmerken. Zo moet iedereen er langs de passagierskant in, want dat is de enige deur die nog open kan. Bij het parkeren moet je een helling zoeken om bergaf te parkeren, want alleen starten kan het ding niet meer. Eens hij echter op weg is doet hij het voortreffelijk. Alleen de remmen zouden soms eens dienst weigeren. Als je er echter aan denkt om regelmatig een goed op die rem te gaan pompen is er ook daar geen enkel probleem. Ik voel me wel stoer aan het stuur van zo'n ding...
Met een zekere trots (ook al heb ik hier helemaal geen verdienste aan) kan ik de geboorte van alweer een nichtje melden. Mijn grote zus Liesbet heeft op 10/08 een gezonde meid van 4,160 kg en 53cm op de wereld gezet! Een goede reden om straks nog wat sneller naar huis te fietsen!
Voor een Excel-bestand met heel wat gegevens zoals afgelegde afstand, gemiddelde en maximale snelheden enzovoort klik je op onderstaande link. Download file now. The link above will open an Excel-file with a detailed log of every single ride I made during this trip.