De namiddagactiviteiten bouw ik af (vanwege de hitte  ;)  )  We doen nu enkel nog waterspelletjes en glijbanenkoersen. Na de avondactiviteiten moeten we nu wel nog elke avond muziek draaien en een feestje bouwen (lukt ook wel hé). De feestjes duren wel steeds tot 1u, dan moeten we het zaaltje opruimen en ons zelf nog even trakteren op een fris glaasje wijn. Het wordt dan dus al snel 3u en om 10u staan al weer dolenthousiaste kindjes te wachten om tennisles te krijgen van me.

Ondanks het slaaptekort blijft het me hier heel erg bevallen. Ik heb het gevoel dat ik voor dit soort dingen in de wieg gelegd ben, maar toch kijk ik steeds meer uit naar het échte avontuur.

Zo nu en dan ook wel heel even een vleugje ... Kweetnie, heimwee zou ik het niet noemen... Maar ik weet wat ik mis, Gentse feesten aan de gang, PoléPolé in aantocht, terrasjes vol met sangria en blonde leffe (hoewel ik er hier ook wel aan toe kom hoor, maar de terrasjes van Torhout blijven toch wel bij de toppers; en natuurlijk een paar mensjes die ik toch wel een beetj mis.

Maar goed, het is hier super! Straks zetten we hier in Sarlat nog een stapje in het nachtleven en morgen begroet ik dan rond 19u de nieuwe campinggasten op de pot d'accueil, zalig vind ik dat...

Anyway, tot later (vdb ging me een paar foto's doormailen zodat ik ze hier kan bijzetten)

Tot binnenkort,

Ruben

Globaal ziet een werkdag er als volgt uit: tennisles 10 tot 12 uur, van 16u tot 18u doe ik sportactiviteiten (voetbaltornooitjes, waterpolo, glijbanenkoers, olympiades, pingpong, volley, ...) en vanaf 20u of 21u is er dan ook nog avondactiviteit. Maar aan die avondactiviteiten hebben wij eigenlijk niet veel werk want dan komt er iemand met een karaoketoestand, of met volksspelen of we moeten een bingo doen. Heel leuk allemaal. Soms worden het wel lange dagen omdat ik de slechte gewoonte heb om nog wel eens in de bar te blijven plakken met de gasten of  anders nog wel een flesje wijn opentrek bij ons huisje met de collega's.

We zitten met z'n vieren in een huisje een beetje afgelegen van de camping en de sfeer is eigenlijk supergoed. Het klikt heel goed met Lisanne, Ilse en Omar (de redder). Op zaterdag zijn we altijd vrijaf en op zondag begin ik pas om 16u (met een tafelvoetbaltornooitje). Heel veel heerlijk eten en drinken is altijd ter onzer beschikking (uitgebreid met kazenassortiment en desserts) net als het gammele campingbusje waarmee de streek onveilig maken...

Het weer kun je natuurlijk nog steeds volgen via het zonnetje in de linker kolom (vandaag echt wel heel heet). De voortdurende zonneschijn heeft me natuurlijk al een leuk kleurtje bezorgd... Foto's heb ik voorlopig nog niet op de website staan, maar daar komt zo snel mogelijk verandering in!

Ik laat het hierbij (moe, honger en zin in een terrasje...)
Het is dus niet nodig om met mij in te zitten, ik amuseer me weer te pletter

A la prochaine!!

Ruben

Het grote avontuur met de fiets spookt natuurlijk onophoudelijk door mijn hoofd, maar ik ben nu ook stilaan klaar om eerst een maand of 2 de Franse bodem onveilig te gaan maken. Vrijdagmorgen 30/06 vertrek ik richting Saint-Martial-de-Nabirat om er op camping 'le Carbonier' de animatie te verzorgen. Saint-Martial-de-Nabirat is een klein dorpje dat zo'n 15 kilometer onder Sarlat-la-Canéda ligt, dat is in de Périgord Noir, nabij de rivier de Dorgdogne.

De komende 2 maanden zul je hier dus ook vooral berichtjes vinden daarover. Ook het weerbericht dat je in de linker kolom kunt aanklikken staat vanaf vandaag ingesteld voor de streek waar ik straks rondhuppel.

In de zomer van 1997 kocht ik in Decathlon een hele degelijke mountainbike. Intussen heeft het machientje al heel wat meegemaakt en heb ik het nu klaargemaakt voor wat zijn grootste belevenis tot nu toe moet worden.
Vrijdag ben ik met de trein tot in De Pinte geweest waar ik mijn fietsje bij Vlerick (gespecialiseerd in trekkingfietsen, zie: http://www.vlerickfietsen.be  ) had binnengebracht voor de nodige aanpassingen. De rit van De Pinte naar Torhout fungeerde meteen als een eerste, zeer geslaagde testrit.

De belangrijkste wijzigingen zaten vooral in de hele stuurinrichting. Met een stuurpen die in de hoogte verstelbaar is heb ik een veel comfortabelere positie op de fiets.
Ook niet echt goedkoop waren de 2 trekkingbanden. De 'Continental Travelcontact'  is een semi-slick met aan de zijkant noppen en bolt dus supergoed! Bovendien zit net onder het oppervlak een kevlar laag geweven waardoor de band extreem duurzaam zou moeten zijn en in principe niet lek zou mogen kunnen... (eerst zien, dan geloven natuurlijk)
Ik beschik over 24  versnellingen. Voor de liefhebbers: Shimano deore LX, van 23-30 tot 42-9.
Zowel vooraan als achteraan kwamen bagagedragers van Tubus. Deze hebben de oerdegelijke reputatie van onverwoestbaar te zijn...
Van zodra ik over alle fietstassen beschik plaats ik hier ook wel een een fotootje met de tassen gemonteerd.

Noteer alvast in de agenda: Zaterdagavond 7 oktober : afscheid van Ruben.

Ik weet nog niet precies wat het wordt, maar het lijkt me leuk om iedereen die avond nog een keer samen te brengen. Zo kan ik van iedereen in 1 moeite afscheid nemen en kunnen jullie me een laatste plezier doen met wat sponsoring onder de vorm van jullie aanwezigheid. Iedereen is welkom, so: spread the word!!

Op dit moment nog het meest vage wat de route betreft, maar in het blauw zie je hiernaast aangeduid langs waar ik ongeveer fiets in Zuid-Amerika. Het vertrek vanuit Colombia is nog onder voorbehoud. Ik zou er heel graag doorheen fietsen, maar velen raden het me af omwille van de slechte reputatie van het land... We zien nog wel. Hoe dan ook gaat het richting Andestoppen in Ecuador en Peru. In Peru zal ik me dan even op gekende terreinen begeven als ik tussen Lima en Puno langs onder meer Arequipa moet passeren. Over het Lago Titicaca gaat het dan richting Bolivië.
Van daaruit twijfel ik nog. Ga ik zoals aangeduid op het kaartje doorheen Paraguay langs de watervallen van Foz d'Iguazu richting Rio of fiets ik in rechte lijn doorheen Brazilië naar Salvador de Bahia en dan langs de kust naar Rio? Tips zijn altijd welkom!

Ik word dus verondersteld om op 14 augustus in Rio op het vliegtuig te stappen en op 15 augustus terug in ons Belgenlandje toe te komen. Dat zou natuurlijk ideaal zijn om nog een tweetal weekjes op mijn positieven te komen en dan misschien een nieuw schooljaar aan te vangen. Al moet ik toegeven dat ik nooit een artiest ben geweest in het ver vooruit plannen...

Er komen ooit nog wel meer gedetailleerde kaartjes hoor, maar dit moet al een globaal beeld geven van wat me te wachten staat. Er ontbreekt nog een stuk in het midden van Mexico, maar ook daar wordt aan gewerkt...

Vanuit het gebergte in Mexico daal ik af naar de jungle in het noorden van Guatemala. Langs de ruïnes van Tikal fiets ik dan het tropische Belize binnen. Aan de witte palmstranden langs de caraïbische kust zal ik me dan een dag of 10 op mijn leeg gat gooien denk ik. De fiets aan de kant en wat surfen, duiken, in de zon liggen en coktails drinken zou misschien een aangename afwisseling kunnen bieden voor het vele zwoegen op de fiets.
Met de boot gaat het dan van Belize terug naar Guatemala. Een korte oversteek naar Honduras om Copàn te bezoeken en terug naar Guatemala. De rust in Belize zou me genoeg energie moeten gegeven hebben om relatief snel doorheen El Salvador en Honduras te crossen en pas in Nicaragua weer wat te temporiseren. Vulkanen, jungle en kust zou ik moeten tegenkomen in Costa Rica en het luik in Midden-Amerika wordt afgesloten in Panama...

Dit alles is natùùrlijk maar wat ik van hier achter mijn pc voor ogen heb. Het spreekt voor zich dat heel veel van het moment zelf zal afhangen en dat dit alles in ruime mate aan veranderingen onderhevig kan zijn...

Hiernaast zie je een globaal overzichtje van het parcours dat ik wil gaan afleggen in het land van onze goede vriend George W. Bush. Na een paar dagjes Los Angeles gaat het oostwaarts langs Palm Springs en doorheen het 'Joshua Tree national park'. Van daaruit volg ik de historische Route 66 tot ik in de buurt van de Grand Canyon kom. Langs de Grand Canyon rijd ik richting Las Vegas waar ik met een paar dollar stinkend rijk zal worden! Met mijn zakken vol geld moet ik dan doorheen de broeierig hete 'Death valley' (klinkt leuk hé?). Doorheen de Mojave desert gaat het dan weer zuidwaarts richting San Diego en de grens met Mexico.
De kilometerstand op dat moment? Een vrij nauwkeurige schatting brengt me in de buurt van 2500 km...

De volgende 1000 kilometer voeren me doorheen de woestijnlandschappen en zandstranden van Baja California in Mexico.

Na heel lang zoeken, veel kijken en verglijken, wikken en wegen kwam ik erachter dat ik bij Airstop het voordeligste en beste tarief zou kunnen bekomen voor mijn vlucht.
Dit is het uiteindelijk geworden:

Op maandag 9 oktober 2006 om 10u05 vertrek ik vanuit zaventem met British Airways naar Londen. Van daaruit vlieg ik dan verder naar Los Angeles waar ik om 14u55 plaatselijke tijd verwacht word.

Voorlopig staat de terugvlucht geboekt voor 14 augustus 2007 om 13u55 van Rio de Janeiro, opnieuw via Londen naar Brussel. Ik heb de luxe dat ik de datum van deze vlucht nog 1 keer gratis kan wijzigen, de volgende keren kost me dat 100 dollar.

Alle taxen, dossierkosten, fiets, 64 kg bagage ...  inbegrepen kost dit ticket me slechts 782 €. Een hele aardige meevaller voor mijn niet al te uitgebreide budget.

Ja, alleen!

Grote ogen vol ongeloof kijken me aan bij deze mededeling. Gek genoeg om een jaar op de fiets rond te crossen, oké, maar waarom alleen?
Alleen is natuurlijk maar alleen. Alleen heeft dat alleen reizen enkele grote voordelen.

1. Als je honger hebt stop je om te eten, of ga je op zoek naar iets lekkers. Zonder dat er ellenlange discussies moeten zijn over waar, wat, wanneer, hoe, hoeveel of waarom.
2. Als je moe bent, stop je om te rusten of te slapen. Zonder dat er ellenlange discussies moeten zijn over waar, wat, wanneer, hoe, hoeveel of waarom.
3. Als je een plaatsje leuk genoeg vind om er wat langer te blijven, dan blijf jer er gewoon wat langer. Zonder dat er ellenlange discussies moeten zijn over waar, wat, wanneer, hoe, hoeveel of waarom.
4. Als je het ergens beu bent, dan fiets je verder. Zonder dat er ellenlange discussies moeten zijn over waar, wat, wanneer, hoe, hoeveel of waarom.
5. Wie zal mijn tempo kunnen volgen?  ;)
6. ...

Kortom: absolute vrijheid!

Bovendien ben je nog steeds niet verplicht om dag en nacht alleen rond te huppelen. Op sommige plaatsen in Zuid-Amerika ziet het zwart van de rugzaktoeristen. Die hangen vaak allemaal erg goed aan elkaar. Het is genoeg om naar een plaatsje te trekken dat aangeraden wordt in een lonely planet en je bent verzekerd van heel wat internationale contacten, vaak ook met heel leuke mensen.
Verder denk ik wel dat vlot genoeg ben om ook een spontane babbel aan te knopen met de lokale bevolking. Het is dan ook de bedoeling om zo veel mogelijk bij mensen thuis te overnachten en niet alleen maar in mijn tentje in de woestijnen te gaan kamperen...

Er was eens, heel lang geleden ...  een klein jongentje dat met z'n allereerste zakcentjes het 'SAS survival handbook' kocht. Hij droomde van verre expedities en avontuurlijke ondernemingen, maar mocht niet verder dan het pleintje op het einde van de straat om te survivalen. Vele jaren later (het jongentje werd toen al bijna 16) kocht hij met de centjes van zijn eerste vakantiejob een blitse mountainbike; daarme zou hij ooit het avontuur tegemoet trekken...

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Toen het jongentje zijn 18de verjaardag in Zuid-Afrika had gevierd was het hek helemaal van de dam. Elk jaar moest en zou hij een 'rugzaktrektocht' maken. Samen met enkele van zijn vriendjes trok het jongentje onder meer doorheen Griekenland, Peru, Brazilië en Vietnam. Maar na enkele weken werd hij steeds gedwongen om weer naar huis te komen.

Voor velen een grote verrassing, maar na vele jaren van keihard zwoegen  ;)  studeerde het jongentje uiteindelijk af. Door zijn hoofd spookte meer dan ooit het vurige verlangen om een onvervalste wereldreis te ondernemen, maar de vele reisjes en het halve jaar studeren in het Spaanse Granada hadden voor een schrijnend gebrek aan centjes gezorgd.

Twee jaar lang trok het jongentje door weer en wind met zijn fietsje naar school om de kindjes te laten turnen en de iets grotere kindjes kennis te laten maken met de wondere wereld van de informatica.

Uiteindelijk had het jongentje heel wat centjes bij mekaar gespaard. En diep in hem woekerde nog steeds het vurige verlangen om het avontuur te gaan opzoeken. Zijn superluxueuze bestaan als leerkracht schoof hij dus voor een jaartje op zij en hij gaf toe aan de lokroep van de ultieme vrijheid. Oorspronkelijk was het de bedoeling om van uit Turkije doorheen het Midden-Oosten en Zuidoost-Azië naar Australië te fietsen, maar de bezorgde moeder kon het jongentje op andere gedachten brengen. Van het uiterste zuiden van Zuid-Amerika omhoog naar de VS dan maar, dacht het jongentje. Bij nader inzien bracht dat heel wat slecht weer en tegenwind met zich mee, de omgekeerde weg leek veel interessanter.

Vanaf 9 oktober kunt u hier dus volgen hoe het jongentje zich een weg baant van Los Angeles naar Rio de Janeiro.
Tot dan kunt u hier nauwgezet alle voorbereidingen op de onderneming volgen. Zo is er in juli en augustus nog het vakantiewerk op de camping in Zuid-Frankrijk. En vooral de fietstocht van daar terug naar huis.

Hopelijk leeft hij nog lang en gelukkig...

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!