Bericht voor nieuwe bezoekers aan deze site:
Dit is een blog, dat betekent dat je in het middengedeelte van deze site mijn recentste belevenissen kunt terugvinden. Je kunt hier telkens de laatste 20 berichten die ik heb achtergelaten lezen, de recentste staan bovenaan.
Wie hier voor het eerst komt begint dus helemaal onderaan de site of in het archief bij mei 2006
Wie oudere berichten wil lezen klikt in de rechter kolom op archief.
Klik op het zonnetje hieronder om te zien welk weer het momenteel is in de regio waar ik rondhang.
Ik wil jullie heel snel even laten weten dat ik me nog steeds kiplekker voel!
Nog maar eens een schitterende week achter de rug. Heel wat bekende gezichten gezien, even wat West-Vlaamse sfeer opgesnoven. Ik bezorg jullie zo snel mogelijk een uitgebreid verslag van een heel andere week dan wat jullie van me gewoon zijn. Helemaal anders, maar zeker niet minder de moeite waard. Hou het hier dus in het oog om te weten wat de variatie heeft ingehouden.
Ondertussen ben ik met volledig opgeladen batterijen alweer met de fiets over de Cosa Ricaanse wegen aan het hobbelen...
Joris en Sofie uit Nederland, Merete uit Noorwegen, Ana uit Zweden, Michael uit Australie en Ruben uit Belgie. Samen op pad in Nicaragua... Proef wat van de sfeer door op de link voor het filmpje te klikken... http://www.youtube.com/watch?v=sgJShHHlpNs
Ondertussen ben ik dus in San Juan del Sur(f) aangekomen. Nog steeds in het gezelschap van 5 andere reizigers. San Juan de Sur is één van de uitgelezen surfbestemmingen in Centraal-Amerika. Het relaxte plaatsje (dat ´s avonds behoorlijk losbarst) ligt in een prachtige baai en is omgeven door de beste surfstranden die je je kunt voorstellen. Er spek voor ieders bek. Van babygolgjes voor de beginners tot gigantisch "tubo´s" voor de pro´s. Nu ik zelf ook mijn eerste stapjes in het golfsurfen probeer te zetten kijk ik met een grenzeloze bewondering naar de acrobaten die de 3 meter hoge golven zonder moeite lijken te temmen. We zijn hier nog meer trekkers tegengekomen die steeds wel ieman van het gezelschap kennen. Zo hangen we hier dus al enkele dagen met een behoorlijke groep rond. In de namiddag surfen, ´s avonds met zijn allen een feestje bouwen, uitslapen en weer gaan surfen... Mij hoor je niet klagen! Dinsdag verlaat ik deze vrolijke bende weer om Costa Rica binnen te fietsen. Als alles goed gaat zouden Silke en Bouletje daar mijn pad moeten kruisen. Ik kijk er al naar uit om nog eens West-Vlaams te kunnen swatelen...
Velen onder jullie weten het maar al te goed. Ik kan er dan ook moeilijk over zwijgen. De tijd die ik in het Spaanse Granada als student doorbracht is onvergetelijk geweest. Als ik in Nicaragua in de buurt van een stad met dezelfde naam kom, moet ik er dus uiteraard even mijn neus aan het venster gaan steken! Ook dit Granada slaagt erin om mijn hart te stelen. In een heerlijk weertje dook ik weer vrolijk door een koloniale stad aan de rand van een gigantisch meer en omgeven door vulkanen. In eerste instantie word ik vergezeld door de Noorse Merete die ik in Leon tegenkwam nadat we elkaar voor het eerst ontmoetten in Mexico. Al snel botsen we op Joris. Met Joris heb ik in Honduras leren duiken. Joris reist rond met de Australier Steven die ik in Guatemala leerde kennen. Een hele vreemde kettingreactie ontstaat. We zijn in een gezelschap van 6 individuele reizigers en allemaal blijken we elkaar op een ander plaats afzonderlijk tegengekomen te zijn. Alles komt hier in Granada samen. Met zijn allen verkennen we de stad en de omgeving, zo zwemmen we onder meer in een warme vulkaankrater. Mijn bedoeling was om vanuit Granada verder richting Costa Rica te fietsen en eventueel nog een tussenstop op een eiland in te lassen. Maar de vraag komt of ik geen zin heb om een pick-up te huren en de hele streek rond te crossen om zo de volgende dag tot het surfparadijs San Juan del Sur te geraken. Ik zou dan wel samen met Joris de enige chauffeur zijn. Leuk plan lijkt me dat, dus gooien we ons hele hebben en houden in de pick-up en maken de streek onveilig. We rijden naar plaatsen waar ze nog nooit toeristen lijken gezien te hebben en amuseren ons met z´n allen rot. Op een gegeven moment worden we door de politie tegengehouden voor een routinecontrole. Geen probleem denk ik dan. We zijn met alles in orde... Alleen is Joris (die op dat moment achter het stuur zit) vergeten te vermelden dat zijn portefeuille in Antigua gestolen is en dat hij dus geen rijbewijs kan voorleggen. De politie wrijft zich natuurlijk weer in de handen. 6 gringo´s in een dure wagen en een chauffeur zonder rijbewijs. Ze leggen ons uit dat deze overtreding neerkomt op een boete van 200 euro en inbeslagname van de wagen. De boete kan me geen barst schelen, die is voor Joris, maar inbeslagname van het voertuig lijkt me een minder goed idee. We hadden namelijk strootje getrokken voor wie de 1000 dollar waarborg op zijn kredietkaart zou nemen en ik had aan het kortste eind getrokken. Ik ga dus even met de strenge agenten praten en stel hen voor dat Joris hen beiden 7 euro geeft. Ze zijn meteen akkoord, maar we moeten ervoor zorgen dat de collega's niets zien. Eenmaal de formaliteiten achter de rug zijn tekenen ze een plannetje voor langs waar we best tot San Juan kunnen rijden. Bovendien lijken ze een bijzondere belangstelling te hebben voor het blonde gezelschap dat ons vergezeld. Het wordt een gezellig praatje en vrolijk lachend, vriendelijk wuivend en luid toeterend mogen we verder rijden...
Voor vertrek leek het voor velen onder jullie een vraagteken te zijn wat ik met mijn fiets kon aanvangen als ik ergens naar binnen moest. Ik stop onderweg natuurlijk regelmatig al eens om iets te kopen of gewoon om iets te gaan bekijken. Wat doe ik dan met de fiets? Ik sluit hem gewoon ergens aan vast en laat hem met pak en zak achter... In den beginnen durfde ik al wel eens iemand een kleinigheidje te betalen om een oogje in het zeil te houden, maar daar ben ik van afgestapt. Het onveiligheidsgevoel dat iedereen je probeert aan te praten lijkt me hoe langer hoe meer uit de lucht gegrepen. Zelfs als ik mijn fiets op deze manier achter laat, ondervind ik niet de minste problemen...
13 van de 49 stemmenden hadden het bij het rechte eind. Na al deze kilometers en alle onnoemelijk slechte wegen die ik al achter de rug heb, heb ik nog niet één maal lek gereden. Deze banden slagen er ondertussen dus al 6500 km (waarvan 5500 op het Amerikaanse continent) in om me feilloos overal heen te brengen waar ik wil zijn... Mijn dure superdeluxe pomp die ik in Belgie aanschafte blijkt weggesmeten geld te zijn, want ik heb ze amper 2x gebruikt. Gewoon om wat extra druk bij te steken. In Honduras kwam de kapitein van de boot me vervolgens bedeesd vertellen dat ze mijn pomp in zee hadden laten vallen bij het inladen. Het ding zat inderdaad niet meer zo heel goed bevestigd, dus kan ik ze niets kwalijk nemen. Op de foto zie je de fietsenwinkel in Nicaragua die me een nieuw pompje verkocht.
Ik liet het al even vallen. De fiets krijgt het zwaar te verduren. De bootreizen en de vele ritten langs de kust doen mij deugd, maar de velo ziet af. Het zeewater valt alles wat ook maar enigszins zou kunnen roesten behoorlijk zwaar aan. De ketting lijkt op dit ogenblijk geen zin te hebben om naar de grootste plateau te gaan, maar ik hoop dit euvel vanavond nog te kunnen verhelpen. Er zijn wat minieme tekenen van slijtage, maar nog niets ernstigs... Mijn vraag voor jullie is hoe de banden het stellen. Deze zomer kregen ze gepakt en gezakt al 1000 km Frans asfalt te verwerken. Op deze reis is daar met volle bepakking al ruim 5000 km bijgekomen. Zoals gezegd zijn de wegen vaak in een bedenkelijke staat. Onverhard, met of zonder putten. Asfalt met putten is nog slechter... In de rechter kolom kun je een nieuwe poll/rondvraag vinden. Hoeveel lekke banden heb ik in deze reis al gehad? Klik een antwoord aan tussen 0 en 15. Als alles goed gaat kun je van op elke pc maar 1x stemmen. Binnen een week of zo laat ik jullie het juiste antwoord weten.
Dit seizoen kan ik ze op de velden niet steunen. Als helpende kracht op de fuif zullen ze in vergelijking met vorig jaar echter niet veel verschil voelen denk ik. Zaterdagavond wordt er in Torhout gefuifd ten voordele van de Postboys. Allen daarheen en denk eens aan mij zou ik zeggen!
Ik kan moeilijk wegsteken dat de balans na 4 maanden reizen positief is. Misschien stellen sommigen zich de vraag of er dan echt helemaal niets gaat tegensteken...
Hier volgen enkele kleinigheidjes die me toch wat op de heupen beginnen te werken: -Muggen en zandvliegjes. -Constant moeten onderhandelen over prijzen. -Wannabe alternativo's die denken dat ze het warm water aan het uitvinden zijn omdat ze met een rugzak rondreizen. -De oppervlakkige praatjes over je land, je taal en je reisplannen. -Aan elke grens weer in de zak gezet worden. Het weten. En er niets kunnen aan doen. -Badend in het zweet wakker worden omdat het 's nachts veel te weinig afkoelt. -Natuurlijk zijn er een aantal mensen op het thuisfront die je graag eens goed zou vastpakken. -De wetenschap dat deze droom niet kan blíjven duren.
Gisteren liet ik jullie weten dat ik er vandoor moest om een vulkaan te gaan beklimmen. Het is alweer een absolute topdag geworden! Met 10 backpackers van het hostel waar ik nu verblijf trekken we richting de actieve vulkaan Cerro Negro. Even ter zijde: voor zij die het raar vinden dat ik in mijn eentje aan het reizen ben... Onder dit tiental zit 1 koppel. Verder 8 individuele reizigers van 8 verschillende nationaliteiten... Maar goed. Onder de loden middagzon sleuren we onszelf op deze majestueuze vulkaan. Gelukkig brengt een stevige bries de nodige afkoeling. De zwavellucht maakt het ademen er niet makkelijker op en er zijn er een paar die serieus afzien. Maar hun inspanningen worden beloond! Eerst zijn we al onder de indruk dat we van op de rand in de smeulende krater kunnen kijken. De vergezichten rondom zijn prachtig en iedereen voelt zich al snel weer in zijn nopjes. Het wordt nog beter als we de steile kraterwand mogen aflopen. Ik laat me naar beneden storten. Iets sneller dan mijn benen meekunnen denk ik een paar keer, maar ik blijf op de been en eenmaal beneden kijk ik met veel plezier achterom. Een zoveelste adrenalinestoot! De hitte in de krater is moeilijk voor te stellen. Het is hier sowieso al om en bij de 35 graden. Dan komt daarbij nog eens de hitte van de bodem. Van zodra je een centimeter of twee van het oppervlak weggraaft verbranden je handen in het smeulende lava. Indrukwekkend! De klim uit de krater lijkt voor sommigen een strijd op leven en dood, maar met veel bloed, zweet en tranen overleven we toch allemaal.
Daarna komt de kers op de taart. Terwijl we de zon over de Stille Oceaan zien zakken, krijgen we uitgelegd hoe je veilig op een board van enkele centimeters dik de steile wand van de 400 meter hoge vulkaan kunt afrazen. Met topsnelheden tot 60 km/u geeft ook dit weer een onvergetelijke rush! De dag wordt in stijl afgerond. Met zijn allen rond de barbecue en uitgebreid de locale rums degusteren.
Vandaag blijf ik nog hier in Leon, maar morgen of overmorgen spring ik de fiets weer op. Verder doorheen Nicaragua. Naar het schijnt staan me nog een paar hele mooie plaatsjes te wachten...
8 dagen lang heb ik op het Hondurese eiland Utilla gezeten. De fiets is enkel buitengekomen om het prachtige eiland van 14 km lang en 4 km breed te verkennen. Dit eiland staat bekend als zijnde de goedkoopste plaats in de wereld om een officieel PADI-duikcertificaat te halen. Er doen geruchten de ronde dat het in Thailand of Maleisie nog goedkoper kan. Misschien moet ik dat ooit maar eens persoonlijk gaan uitvissen... Wat er ook van zij. Voor 200 dollar heb ik hier de hele opleiding doorlopen, kreeg ik een week gratis onderdak én twee gratis fundives.
Iedereen bleef me steeds maar vertellen hoe geweldig ik dat duiken wel zou vinden, dus vertrok ik met hoge verwachtingen. Het is altijd gevaarlijk om ergens met hoge verwachtingen aan te beginnen, maar dit overtrof nog mijn stoutse dromen! Eenmaal je de techniek onder de knie hebt om gewichtloos rond te dobberen is het heerlijk om van deze nieuwe wereld te kunnen proeven. De koraalriffen hier zijn zo onvoorstelbaar mooi en er zit zo geweldig veel leven rond dat ik er steeds moet aan denken om niet met open mond rond te gapen... Het blijkt allemaal zo adembenemend voor me te zijn dat ik in mijn allereerste duik al meteen in de problemen kom. Als die eerste duik op zijn laatste beentjes begint te lopen voel ik dat het ademen moeilijker lijkt te gaan. Ik check de luchtdruk in mijn fles: leeg! Even slikken toch. Ik haast me tot bij instructeur Johnny en maak hem duidelijk dat ik zonder lucht zit. Hij denkt even dat ik weer de onnozelaar aan het uithangen ben, kijkt op mijn nanometer en schrikt toch even. Meteen reikt hij me zijn reserveluchtbron aan en kunnen we veilig naar het oppervlak. Weer wat extra adrenaline. Ik begin er langzaam maar zeker verslaafd aan te raken...
Het behalen van het PADI-certificaat is uiteindelijk een fluitje van een cent. Ik heb nu dus de luxe dat ik overal in de wereld kan toekomen, materiaa huren en hup, onder water voor een tijdje.
Vanuit Tikal gaat het in een hele lange fietsdag richting Belize. In een eerste fase zijn de wegen best aanvaardbaar. De benen zijn ondertussen beresterk en in de eerste 4 uren maal ik ruim 100 kilometer af. Daarna gaat het van kwaad naar erger. Onverharde wegen baren me al lang geen zorgen meer, maar hier werd het toch indrukwekkend. Aan amper 10 km/u probeer ik zoveel mogelijk putten te ontwijken. Zo nu en dan wordt de fiets tot meer dan de helft van de wielen ondergedompeld in het water. Als bij wonder slaag ik er steeds in op de fiets te blijven en de waterdichte tassen bewijzen hier hun nut.
Belize is een beetje een vreemde eend in de Centraal-Amerikaanse bijt. Relaxen lijkt hier een levenskunst te zijn en de gemiddelde bevolking beheerst die kunst met een bewonderenswaardige kalmte. De inwoners zijn het best te vergelijken met Benjamin. Wie zich in mijn periode doorheen de RENO geworsteld heeft, krijgt nu meteen het beeld van een altijd lachend zwart rastamannetje. De specialiteit van Ben (de hele naam uitspreken kost hem teveel moeite) is niets doen; hij is daar dan ook behoorlijk goed in!
Hij probeert ons altijd wijs te maken dat zijn roots in Kongo liggen, maar plaats hem in Belize en hij past perfect in het plaatje! 90% van de bevolking hier is zwart. De overgrote meerderheid van de mannen heeft een indrukwekkende bos rasta's op z'n hoofd hangen en specialiseert zich in het roken van dikke joints en het luisteren naar reggeamuziek. De voertaal is een grappige mengelmoes van Engels, Spaans en een beetje van hun eigen ingrediënten. Het lijkt heel belangrijk om aan het eind van iedere zin nog eens langgerekt "man" te zeggen... De natuur is van een ongekende schoonheid. In het binnenland overheersen heuvels en dichte wouden. Regelmatig passeer ik een rivier waar altijd locals aan in het ontspannen zijn. Op zoek naar wat verkoeling volg ik meestal hun voorbeeld.
Het neemt me een dag of 3 in beslag om tot aan de kust te fietsen. Onderweg kan ik telkens bij de locals terecht. Ze ontvangen me met open armen. Elektriciteit of stromend water moet je hier nooit verwachten, maar het land en de rivier schenkt hen alles wat ze nodig hebben om hun rustige leventje zonder zorgen te kunnen leven...
De noordzijde van Belize is bezaaid met resorts en dure duiksites waar jaarlijks miljoenen toeristen met iets meer centen dan ik heen trekken om zich lekker in de watten te laten leggen. De zuidelijke kant is nog onontgonnen gebied. Hier beleef je net zoals in het binnenland nog de ongeschonden authenticiteit van een Caraibisch paradijs. Parelwitte stranden met wuivende palmen en azuurblauw water; helemaal voor mij alleen!
Ik fiets verder tot Placencia. Een landtong die 18 km ver de zee intrekt en populair is bij rugzaktoeristen. De 'weg' ernaartoe is een regelrechte aanslag op de fiets en mijn onderrug. Langzaam worstel ik me tot het dorpje Placencia. Bij aankomst bots ik meteen op de Australier Michael die ik in Mexico leerde kennen. Samen zijn we bijzonder sterk in het verkopen van klinkklare onzin en we trainen ons in de nationale sporten: chillen en rondhangen...
Langer dan 2 dagen kan ik het hier echter niet rekken. Het grootste nadeel aan Belize is dat de prijzen bijna op Europese standaarden liggen. Mijn budget wordt dus aan hoog tempo gekelderd en ik besluit dat ik zo snel mogelijk naar het goedkopere Honduras moet. Om daar te geraken vertrekt om 9u30 een boot die je in 2 uren tot Honduras moet brengen. De kapitein heeft uiteraard geen haast en vertrekt om 11u. Een half uur later meren we ergens aan voor grensformaliteiten. De douanebeambte is er even niet, dus neemt iedereen maar tijd voor een hapje en een drankje. Uiteindelijk lopen we een vertraging op van goed 3 uren, maar niemand lijkt er om te malen; iedereen blijft vrolijk lachen...
I haven't been updating this for a while because I was enjoying myself in the middle of nowhere. In Guatemala I road my bike to the amazing Mayan site of Tikal. From there some of the worst roads in the world brought me to the Caribean coast in the paradise of Belize. A straight attack to the bike and my lower back, but I loved it! In Belize I have been hanging out on smome tropical white sandbeaches. Chilling with Micheal and some of his friends...
I didn't stay in Belize for as long as I had foreseen, just because it is rediculously expensive to Cental American standards.
It took me two days and a couple of boats to get to the Island of Utilla. Utilla is an island on the Caribean side of Honduras. It is known to be one of the cheapest places to take the PADI diving courses. I spent a week on this amazing island discovering the wonderful underwater world... There are no words to describe the feeling. Just check tis site the next couple of days, I will soon be uploading the pics.
Now I already made it to Leon in Nicaragua. I'm going to stay here for a couple of days and then keep on riding southeast...
Er is al heel wat leesvoer ter uwer beschikking. Voor vandaag zal het hierbij blijven. Deze namiddag trek ik met een aantal Noren die ik in Mexico leerde kennen naar een vulkaan. Mooie vooruitzichten dus alweer. De meeste foto's zijn al te vinden in het album. Enkel de plaatjes van het duiken in Honduras laten nog even op zich wachten, net als alle filmpjes (youtube laat het hier even afweten). Morgen informeer ik jullie over het lastige leven in Belize en in het Hondurese duikersparadijs Utilla.
Goed, ik zat dus in het regenachtige Fores in Guatemala. Guatemala is qua natuurschoon een pareltje. Het heeft bovendien ook de indrukwekkendst maya-overblijfselen van de hele wereld. Maar ze sukkelen in dit land... De kwaliteit van de gemiddelde weg overstijgt nooit de kwaliteit van de gemiddelde West-Vlaamse boerenslag. Buiten de grote steden kunnen we niet over huizen spreken, maar hebben we het over hutjes. Hun geld bestaat enkel uit briefjes. Omdat die briefjes stuk voor stuk uit elkaar dreigen te vallen als je ze aanraakt kwam de regering op het lumineuze idee om nieuw geld te bestellen in Canada. De nieuwe briefjes zouden bij de jaarwisseling in omloop gebracht worden, dus werden de oude allemaal achtergehouden en vernietigd. Jammer genoeg laat het nieuwe geld nog steeds op zich wachten. Gevolg: er is eenvoudig weg veeeeel te weinig geld in omloop. Flores is 1 van de weinige plaatsen met een bank waar ze wel nog geld hebben. Ik ga dus 2 uur in de rij gaan aanschuiven om in die bank te geraken. Eenmaal ik aan de beurt ben vraagt de lieve dame niet alleen naar mijn kredietkaart, maar ook naar mijn reispas... Even goed vloeken en terug naar het hotelletje om de reispas. Ik vrees dat ik weer de 2 uur zal mogen aanschuiven en nu en dan een tropische regenbui zal mogen verwerken, maar neen. De veiligheidsagenten van de bank herkennen me. Heel moeilijk is dat niet, de gemiddelde Guatemaler komt ongeveer tot op tepelhoogte van mij. Ik krijg het privilege om de rij voorbij te steken .In de bank moet ik naar 3 verschillende bediendes om de hele papierwinkel te doen, maar na deze absurde middag heb ik toch maar lekker geld op zak! Je kunt misschien zeggen: waarom betaal je niet gewoon overal met je kaart of met proton. Maar dan gaat de Centraal-Amerikaanse realiteit toch even aan je voorbij...
Met de centen op zak fietste Lucky Ruben vrolijk richting Tikal. Na amper 40 kilometer kom ik aan de andere kant van het meer en besluit om even halt te houden voor een verfrissende duik. Het kind in me komt andermaal onherroepelijk naar boven. Ik haal alle oude kunstjes weer uit de kast en amuseer me rot door op alle mogelijke mannieren van de pier in het water te plonzen. De visjes vinden het blijkbaar ook allemaal wel leuk en volgen me overal waar ik heenzwem. Mijn pauze loopt wat uit en ik neem mijn intrek in een hutje dat locals wel eens verhuren aan verdwaalde toeristen.
De volgende dat zet ik dan toch koers naar Tikal. Na het laatste dorpje is het zo'n 20 km over een goed berijdbare weg dwars doorheen de jungle. Verkeersborden wijzen op het gevaar van overstekende panters, slangen, miereneters en dergelijke. Een panter krijg ik jammer genoeg niet te zien, maar al de rest meermaals.
Ik heb al heel wat mooie Maya-sites achter de rug, maar Tikal steekt er met kop en schouders bovenuit. In the middle of nowhere bots je plotseling op een gigantische stad die van 2000 tot 1000 jaar geleden de hoofdstad van een machtig rijk was. Ik sla mijn tentje op bij de ingang en hoewel de poorten pas om 6 uur 's morgens openen heb ik mijn zinnen gezet op de zonsopgang over de stad. De zonsopgang over Machu Pichu in 2001 staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Ik zal ook al behoorlijk seniel moeten zijn vooraleer ik vergeet hoe ik de wereld zag ontwaken vanuit de grand canyon. Ik ben vastberaden om nog zo'n moment aan het repertoire toe te voegen. Om 4u30 trek ik mijn stoute schoenen aan. Gewapend met een zaklamp en een grondplan van de stad wil ik op zoek naar de tempel van de zon om die te beklimmen en van daaruit de zon haar werk te laten doen. Ik kom echter niet ver. Al snel komt een gewapende wachter me achterna gehold. Absoluut ten strengste verboden wat ik probeer! Zijn collega die erbij komt is nog strikter. Geen sprake van!! Ik stop ze elk 3 euro toe. De 1 keert snel terug naar zijn wachtpost en de ander gitst me zowaar tot bij de zonnetempel... Spijtig genoeg hangt er een hele dikke nevel boven het oerwoud, waardoor er van een zicht op een reizende zon geen sprake is. Het wordt langzaam licht en de nevel draagt bij tot de mistiek die sowieso al eigen is aan deze plaats. Toch weer een onvergetelijke morgen! De hele dag huppel ik vrolijk rond doorheen dit impressionante meesterwerk van meer dan 2000 jaar oud. Niet alleen prachtige tempels en indrukwekkende paleizen zijn hier te zien, maar ook de woonzone is nog intact. Apen slingeren boven mn hoofd, slangen reppen zich weg als ze me horen afkomen...
De volgende morgen vertrek ik al om 6 uur. Ik heb een lange fietsdag gepland. De bedoeling is om in een paar van die lange fietsdagen tot aan de Caraibische kust van Belize te komen. Bij vertrek regent het oude wijven. Het is wel steeds lekker warm, dus rijd ik zoals gewoonlijk op de slippers, in korte broek en zonder t-shirt. Rond een uur of 9 trekt de hemel helemaal open en ben ik blij dat het zonnetje me vergezeld. Jammer genoeg vergeet ik me in te smeren. De gevolgen zijn pijnlijk en de volgende dagen word ik van een nieuw velletje voorzien...
De allerattentsten onder jullie konden het sinds gisteren eigenlijk al op dit blog gezien hebben. Lucky Ruben huppelt nog steeds heel vrolijk over het Amerikaanse continent. Alles wordt er zelfs alleen maar beter op! Alleen de wegen en de internetverbindingen laten te wensen over... Vandaar de hiaten hier. Sorry... Hoe kon je het gezien hebben? Het weerbericht is sinds gisteren gewijzigd van het regenachtige Dangriga in Belize, naar het zonnige Managua in Nicaragua.
Dankzij Renee en mn oudjes waren ook de minder allerten op de hoogte. Dankjewel daarvoor!
Ik heb nu heel weinig tijd (wat een hectisch leven heb ik hier ), maar ik maak snel een klein fotoalbumpje aan met een 2 fotootjes van mezelf. Zo kunnen de stemmen op de poll weer bijgestuurd worden. Ondertussen zijn er bijna evenveel mensen die denken dat ik met lang haar terugkom, als dat er zijn die denken dat ik helemaal niet terugkom. De fotootjes zijn niet op de algemene fotopagina te vinden, maar zijn enkel te zien door op onderstaande link te klikken http://www.mijnalbum.nl/Album=KYINWZPV Morgenochtend (-avond voor jullie) trek ik een aantal uren uit om uitgebreid verslag uit te brengen, alle foto´s en filmpjes op te laden, ...
Ik weet wel dat ik dat al eerder zei, maar hou het hier dus in de gaten... Nu komt het er echt van!
Een week geleden alweer sinds ik hier nog eens iets van mij liet horen... Het zal jullie niet verbazen dat ik ondertussen al weer heel wat te vertellen heb. Ondanks de erbarmerlijke staat waarin sommige van deze wegen verkeren staan er ondertussen toch al ruim 5200 km op de teller. Ondanks het feit dat ik wat teveel met mijn nieuwe gadget gespeeld had en het daardoor een dag zonder batterijen heb moeten stellen, heb ik toch ruim 100 nieuwe foto's. Ik zal het maar weer zelf zeggen: er zitten hele leuke tussen. Ondanks de regenbuien die ik elke morgen te verkeren krijg, heb ik me toch maar mooi laten verbranden.
Ik heb heel veel te vertellen, maar ondertussen heb ik het budgetvriendelijke Guatemala al vaarwel gezegd. Samen met Michael die ik in Mexico tegenkwam, hang ik momenteel rond op de paradijselijke Caraibische stranden van Belize. Ondanks het feit dat alles hier nog een stukje goedkoper is dan dat in Belgie het geval is, vreet Belize mijn krappe budget aan sneltempo op. Ook het internet is hier relatief duur, dus verwijs ik jullie voor verdere updates door naar het weekend. Vrijdagmorgen neem ik hier namelijk de boot naar Honduras, waar alles weer een stuk goedkoper zou moeten zijn... Hou het hier dus in de gaten! Er komen avonturen van een onvergetelijke jungleweek en een heleboel leuke foto's en filmpjes deze kant uit!!
Schitterend is dat zo'n regenwoud! Kamperen naast een waterval is adembenemend! De stilte in de woestijn was indrukwekkend, het nachtelijke lawaai in een jungle is oorverdovend, net zo indrukwekkend!
De keerzijde van de medaille is dat je goed moet ingesmeerd zijn tegen beestjes. Ik ben nooit een grote fan geweest van muggen. Maar zij lijken mij anderzijds wel een toffen te vinden. Ik trek 's avonds en 's morgens dus liever niet naar buiten zonder me helemaal in te smeren met stinkspul. Op een goeie morgen heb ik blijkbaar een beentje vergeten... Resultaat is een aanval op het wereldrecord beten op 1 been. Ik heb ze niet geteld, ik weet niet hoeveel het officiele wereldrecord bedraagt, maar ik weet wel zeker dat ik in de buurt kom!
De grens tussen Mexico en Guatemala wordt hier gevormd door een rivier. Geen probleem, maar omdat dit geen gebruikelijke overgang is, is er geen brug voorzien. Ook geen probleem, met fiets en al een bootje op en we zijn in Guatemala... Mijn oorspronkelijke plan was om vroeg te vertrekken en in 1 dag tot de eerste stad (Flores) te crossen. Maar vanwege het oponthoud zal dat niet meer haalbaar zijn. Bovendien begint het weer maar eens te regenen. Ik zit hier duidelijk in het 'regen'woud. De eerste 3 maanden van de reis heb ik amper regen gezien, maar de afgelopen dagen ben ik in sneltempo de schade aan het goedmaken! 1 van de attracties die je als reiziger in Guatemala moet meegemaakt hebben is een rit in een chickenbus. Ik onderhandel voor zo'n busrit, maar de 'conducteur' vraagt mij 12 euro, terwijl ik weet dat het maximum 4 euro kan zijn. Hij haalt de vele bagage en de fiets als argumenten aan en weigert hardnekkig van zijn prijs af te komen. Nogal koppig en redelijk collerig op dat moment spring ik op de fiets en geef hem nog een onvriendelijke blik mee bij het vertrek. De chauffeur van de bus komt me meteen achterna gespurt. Hij wil het niet op zijn geweten hebben dat ik dit pokkenstuk met de fiets moet afleggen. Slechte wegen en heeel gevaarlijk weet hij me te vertellen. Uiteindelijk komen we overeen op 5 euro en wordt de fiets op het dak gebonden. Chickenbussen zijn afgedankte Amerikaanse schoolbussen die in Guatemala gebruikt worden om de locals in rond te voeren. De bankjes zijn gemaakt voor schoolkinderen, dus mag ik proberen mijn stijve benen in mijn nek te plooien. Ze in de middengang gooien is geen optie, want die is volgepropt met mensen, kippen en mensen met kippen. Als het al te druk wordt in de bus, gaat de conducteur aan de zijkant hangen, dan is er tenminste weer een extra plaatsje vrij... Na goed 4 uur hebben we de 80 km achter de rug en komen we aan in Flores. Dit is een behoorlijk bevallig stadje dat volledig gebouwd is op een eiland in een meer. Het noodweer blijft hier aanhouden, maar morgen ga ik er toch weer vandoor. De fiets weer op! In een dag of 2 zou ik aan de Maya-site Tikal moeten zijn. Het klinkt misschien een beetje verwaand, maar ik heb het ondertussen wel zo'n beetje gezien met die Maya-sites... Tikal schijnt echter een prachtexemplaar te zijn, dus kan de omweg van een dag of 4 er nog wel van af. Ik overweeg echter wel om Copan in Honduras van het programma te schrappen. Dat zou me trouwens heel wat tijd besparen ook, want daar hebben we het over een potentiele omweg van een week...
Voor een Excel-bestand met heel wat gegevens zoals afgelegde afstand, gemiddelde en maximale snelheden enzovoort klik je op onderstaande link. Download file now. The link above will open an Excel-file with a detailed log of every single ride I made during this trip.
), maar ik maak snel een klein fotoalbumpje aan met een 2 fotootjes van mezelf. Zo kunnen de stemmen op de poll weer bijgestuurd worden. Ondertussen zijn er bijna evenveel mensen die denken dat ik met lang haar terugkom, als dat er zijn die denken dat ik helemaal niet terugkom.
