Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
26-06-2012
Lieve kleine Zoë, Al een heel eindje denk ik terug aan de dag waarop ik je heb moeten laten gaan,het was en is nog steeds de verschrikkelijkste dag van mijn leven geweest.Ik kan nog steeds niet geloven dat dit ons is overkomen.En ik denk dat ik het ook nooit zal begrijpen waarom dirk is moeten gebeuren.Nu ik kleine Manu heb voel ik des te meer wat ik heb moeten afstaan,wat ik heb moeten missen,wat we toen hebben gedaan.Ik mis je elke dag steeds weer,en steeds meer..Ik had mijn verdriet voor jou al een hele poos opzij geschoven,ik was klaar voor een nieuwe pagina in mijn leven,ik had je veilig in mijn hartje opgeborgen,en zou je nooit meer laten gaan.Maar telkens kleine Manu in mijn armen ligt,zie ik je kleine lieve gezichtje terug en moet ik om je huilen,dus ik denk dat ik het verdriet nooit zal kunnen laten gaan,en de tranen die ik voor je huil,zullen eeuwig blijven duren.Al denk je dat wij niet meer aan je denken,wij spreken nog heel veel over jou,en wij hopen dat je hierboven nog altijd over ons waakt,en toe ziet hoe je broertjes onze hartjes weer doen blinken,hoe zij ons liefde geven,zoals jij dat ook zou hebben gedaan.Het is vandaag drie jaar geleden dat we jou hebben gezien,en het lijkt alsof het gisteren was,ik mis je kleine meid,als je dat maar nooit vergeet. Ooit zien we elkander terug,en dan zal mama voor je zorgen,zoals ze nu doet voor haar twee bengels.... ik hou van je kleine meisje, Snik snik Je mama Xx Happy Birthday Zoë
Hallo allemaal, Ik dacht dat jullie waarschijnlijk allemaal graag wel hadden willen weten hoe het met kleine Manu is gesteld,vandaar mijn korte eerste briefje van zijn eerste levensweekjes....
Op donderdag 31 mei 2012 zijn we naar de materniteit geweest om de bevalling in te leiden.Kleine Manu wou er zo snel nog niet uit ,want hij zat goed warm bij mama in de buik.Helaas vond mama de laatste weekjes loodzwaar,en wou en zou ik niet langer meer zwanger rond lopen dan nodig bleek.Onze kleine jongen had zijn gewicht en mocht van de gynaecologe al ter wereld komen.
Donderdag 31 mei 2012 is hij geboren om 13u40 zoals je al eerder had zien staan op ons blogje,hij woog toen 3kg320 en was 49.50 cm,ook had hij heel veel lichtbruine haartjes en op zijn ganse lichaampje en gezichtje heel wat donsjes.Hij had grote voetjes en lange vingertjes en lijkt sprekend op grote broer Toby en engeltje Zoë.
Toen ik net bevallen was had ik nog helemaal geen idee van wat mij net overkomen was,ik was weer mama geworden,en ik besefte dat wel,maar alles leek zo raar op dat moment.Ik beefde helemaal en sloeg in paniek in de verloskamer toen ik zag dat hij er blauw uit zag,hij weende ook niet direct en dat baarde mij zorgen.Gelukkig bleek al snel dat hij gezond en levend op de wereld werd gezet,en pas toen kon ik huilen.Ik heb mijn tranen op dat moment weg geduwd,ik had geen tijd voor verdriet dacht ik bij mezelf,ik moet nu gelukkig zijn.En dat was ik ook,ik had er een zoon bij,en het was en is ons kleine wondertje.Een lotje die ik heb getrokken,en het was een van de winnende tickets.
Een dagje later kreeg ik in het moederhuis last van de babybleus..die elke mama wel eens heeft meegemaakt als ze net is bevallen natuurlijk.Maar voor mij lag alles nu wel anders.Ik kon mijn geluk eigenlijk niet zo goed laten zien omwille van onze lieve kleine Zoë.Ik voelde me namelijk heel schuldig tegenover haar,maar ik was zo trots op onze kleine lieve spruit,dat ik mijn verdriet aan niemand wou tonen.s'Avonds huilde ik dan heel veel als iedereen weg was,en dacht ik aan zoveel dat ik helemaal niet kon slapen.De gedachten die toen door mijn hoofdje gingen deden mij nog meer slecht voelen,en op den duur maakte ik mezelf wel heel depressief ook.Ik wou liefst naar huis toe,maar we moesten er natuurlijk wel nog blijven.Ik vroeg me af of ik er wel goed aan had gedaan om mijn kinderwens na dat grote verlies door te laten gaan,ik vroeg mij af of ik wel een goede mama zou zijn,ik vroeg mij af of ik twee kinderen wel zou aan kunnen,en nochtans had ik al die jaren moeten vechten om deze baby te kunnen krijgen,en dan nog durfde ik al deze dingen af te vragen,nadien voelde ik mij dan weer slecht omdat ik aan dat soort dingen dacht,ik zei toen Bren komaan,hij is er eindelijk,en dit mag je niet denken.Na eens goed te hebben gepraat met de vroedvrouw kwam alles duidelijker ..iedere mama vraagt zich dit af,het is dus volkomen normaal dat ik begon te panikeren,maar intussen zat ik wel met de huilbuien,die ik natuurlijk liever niet had.
Ik heb dus elke dag in de materniteit gehuild,en dit tot ik naar huis toe mocht.Verschrikkelijk als ik in het ziekenhuis moet verblijven hoor,ik miste mijn grote zoon,namelijk Toby,ik miste mijn ventje,en wou echt dat hij kon bij mij blijven.Ook grote broer Toby huilde s'avonds voor mama als hij terug naar oma moest gaan slapen,alhoewel het verdriet heel snel voorbij was eens hij het ziekenhuis buiten ging.Zijn gedachtjes dwaalden alweer snel af naar iets anders dan zijn mama.En gelukkig maar.
Broertje Toby was zeven jaar alleen bij ons en ook voor hem is het natuurlijk een grote verandering.Iedereen denkt dat hij jaloers is op zijn broertje,maar neen hoor,hij zorgt er goed voor en eigenlijk hebben wij Toby heel goed opgevangen toen we weer thuis waren.Hij heeft van ons een hele mooie vrachtwage gekregen ,waar hij nu op dit moment heel zot van is,ook kreeg hij een spelletje voor op zijn wi,en telkens hij ergens anders gaat slapen krijgt hij van papa een grote zak snoep.Dus ik denk dat we op dat vlak wel goed zitten.
De eerste week toen we thuis waren hebben zowel papa als ik zowat door onze pootjes gegaan van emotie en verdriet.Wij hadden in het moederhuis heel wat miserie met Manu zijn voeding.Eerst kreeg hij nutrillon en na twee dagen zeuren tussen vader en vroedvrouw kregen we toch een andere voeding die zwaarder was voor onze hongerige baby.Hij sliep sinds zijn geboorte geen enkele minuut en weende telkens achter voeding,dus voor ons en later ook door de vroedvrouwen bleek dat Manu al een papje moest krijgen voor een baby van twee maanden.Ze hebben daar dus enkel en alleen voor onze baby de pap beba moeten halen,en zo sliep hij dan eens enkele uren door.Ik had soms nachten dat hij wel vijf uur doorsliep,wat voor mij natuurlijk luxe bleek.Eens wij thuis kwamen sloeg alles natuurlijk weer om.Hij had krampen,sliep nooit,huilde uren aan een stuk zonder onderbreken,en vorige week zaterdag was voor mij de maat vol.Ik dacht echt dat er iets ergs aan de hand was,want als je baby uren aan een stuk huilt,dan scheelt er wel degelijk iets.Zowel Yves als ik huilden bij het gekrijs van onze kleine spruit.Op het moment dat ik beslis om naar spoed te rijden bel ik mijn zus om wat raad,en zij raadde ons aan om de druppeltjes coliekind te halen en die eens te geven,en dit heb ik die nacht nog gedaan,en wonder bij wonder...onze huilbaby lijkt nu nergens last meer van te hebben.Nu zijn we al enkel tijd later en Manu drinkt nu flesjes van 125cc,weliswaar nog steeds 8 flesjes per dag,maar dat is nu aan het beteren,ik probeer hem nu van 3 naar 4 uur te krijgen,en deze nacht was het de eerste keer sinds zijn geboorte dat ik weer eens vier uur kon slapen,en ik as zo gelukkig.Je zou er op den duur van door je pootjes gaan als je baby om de twee uur eten wilt he.
Vandaag is het papa zijn eerste werkdag,en eigenlijk is hij er niet gelukkig om.Hij voelt nu nog beter dan zeven jaar geleden hoe het voelt om een zoontje te hebben,hij mist hem heel erg,wat ik natuurlijk wel kan begrijpen,het is zijn eerste dag zonder zijn zoontje,en je zou er wel van kunnen huilen.Gelukkig is mama nog een beetje thuis voor haar kleine spruit.
We zijn sinds de geboorte zo bezorgd om Manu dat we er eigenlijk zot van worden,bij de minste dingen huilen we om hem,en als we hem nog maar aan kijken dan pinkt er toch steeds een traantje weg hoor..
Ah ja,we zijn heel erg blij dat we hem hebben,en ik zou hem voor geen geld ter wereld nog kwijt willen,het zelfde geld voor Toby,het zijn alle twee mijn liefste schatjes,en nu kan ik alleen maar gelukkig zijn,en proberen wat gebeurd is,nu opzij te zetten,en mijn verdriet een plaats te geven,en hopen...dat onze kleine lieve meisjes van hierboven ook gelukkig voor ons zijn.Wij zullen hen zeker nooit vergeten,want telkens ik Manu aankijk,zie ik Zoë in hem terug,en dan ben ik blij dat ze er nog heel een is in zijn zieltje.
Ps.Ik had vorige week beginnen schrijven,maar heb moeten stoppen want het ging niet,ik huilde zo veel dat ik alles nog even moest laten bezinken voor ik op dit blogje kon schrijven,maar ik kom geregeld eens piepen hoor,
dikke kus,
mama papa,broertje Toby en Manu we miss you
Hallo allemaal, Manu is geboren op donderdag 31 mei 2012 om 13u40 ,3.320kg en 49.50 cm Wij zijn heeeeeeeeeeeel blij, Liggen op kamer 6 in de stedelijke materniteit van roeselare Dikke kus mama Bren en papa Yves
Hallo iedereen,Ik bn donderdag naar de gynaecoloog geweest en daar kreeg ik te horen dat we donderdag de bevalling zullen inleiden,omdat ik het heel zwaar heb en vooral sachets met enorme weeën rondloop ,en ook omdat mijn ontsluiting niet zo snel meer vorderingen maakt. Ik Dacht deze nacht weeral eens voor de zoveelste keer dat het zover was...helaas is het na drie uurtjes zuchten en puffen weer gaan stil vallen,ik was eigenlijk wel blij want ik was wat in paniek deze nacht.had niet graag binnen gemoeten net nu het weekend word afgesloten,dan kon ik mijn kaartjes niet direct versturen en iedereen zou volgende week alweer gaan werken zijn en zouden er weinigen op bezoek kunnen komen,waar een mens toch in het holst van de nacht mee bezig is hè?gelukkig ben ik niet bevallen en kan ik nog eens genieten van het lekker weertje en een lekkere barbecue bij mammie en papie. Dus voorlopig zullen jullie mij niet meer terug horen en als ik niet direct iets schrijf is het omdat ik donderdag tegen de middag bevallen ben,zo zeggen ze toch bij de gynaecoloog. Tot gauw,en misschien voor de meeste...tot in de materniteit Dikke kus een van een blije mama die het einde ziet komen Xxxxxxxx
Hallo allemaal, Ik dacht bij mezelf',ik zal ns langs mijn blogje passeren om eens goeiedag te zeggen aan mijn kleine meisjes en mijn trouwe bloglezertjes. Ik ben nog altijd niet bevallen,het zal zijn tijd nog niet zijn zeker? Al heb ik al mijn ontsluiting,toch wil hij niet komen,en ik wacht ongeduldig met de nodige ongemakken die er zijn. Ik heb de laatste drie weken niet veel meer moeten slapen want ik heb serieus wat last van krampen en voorweeën. Nu en dan denk ik:ja hoor het begint,maar helaas... Naar het schijnt kun je lang lopen met opening ,en de voorweeën ,maar ik zou het liever anders zien. Ik hoop zo dat ik nog deze week beval,en stiekem hoop ik op donderdag of vrijdag,zodat al het bezoek nog kan komen naar de materniteit,zodat ik als ik weer thuis ben wat op mijn gemak ben en kan rusten.klinkt misschien cru..maar dat is nu eenmaal wat ik verlang. Als je zo op maandag bevalt is dat niet zo leuk hè want dan kan er niemand op bezoek komen. Donderdag moet ik naar de gynaecologe en hoop ik dat ze enige vorderingen ziet,en misschien door het onderzoek dat alles in gang schiet,wie weet... ondertussen is de babykamer volledig afgewerkt en de kamer zit ook al ineen sinds zondag..wat ben ik blij,want als ik nu het kamertje binnen ga,zie en voel ik dat alles echt is,en alle emoties komen dan los van de afgelopen jaren... Oh ik verlang zo...Gé kunt het u niet voorstellen.... Ik zal jullie op de hoogte houden,oke Tot later en dikke kus,bren
Hallo allemaal, Hier ben ik dan weer om eventjes te schrijven wat er de afgelopen weken allemaal is gebeurd.. Ondertussen ben ik op rust!ja eindelijk!! En ik ben er heeeeeeeeeeeeel blij om ook. Vorige week was mijn laatste werkweek en het waren harde weken ook,we hadden namelijk de verbouwing van onze winkel,en ik met mijn dikke buik en gezwollen voetjes kon dat allemaal eigenlijk niet meer zo goed 'bollen' om het zo te zeggen. Niettemin heb ik er toch mijn best voor gedaan en heb ik volgehouden tot de opening van de winkel, en dat waren natuurlijk mijn laatste krachten. Ik kwam elke dag naar huis met zware benen,krampen in de buik en mijn voetjes konden echt het gewicht niet meer dragen op den duur. Ik kon s'nachts amper slapen van de pijn en wist dat dit ongeveer mijn limiet zou zijn van werken. Ahja we zijn er inmiddels toch geraakt he.!!?? Sindsdien voel ik mij ook niet zo opperbest meer,ik kan niet zo goed meer in de zetel liggen, ben nergens meer op mijn gemak en zelfst in mijn bed is het niet meer aangenaam. Eten kan ik ook al zo best niet meer,want alles ligt op mijn maag,heb ook niet zo veel adem meer, en heb vooral heel wat last van brandend maagzuur. Ja hoor,voor mij word het tijd dat hij geboren word,alhoewel hij nog heel wat moet groeien en in gewicht aankomen,toch ben ik het zwanger zijn zo beu. Ik weet in ieder geval dat dit mijn laatste zwangerschap zal zijn,niet alleen omdat we er zo veel voor hebben moeten doen,maar vooral de last die je moet meedragen en de pijn die er bij kijken komt. Ik was helemaal vergetenn hoe lastig dit wel kon zijn,soms kan ik wel huilen dat het zo erg is. Maar dan denk ik dat wat ik straks zal krijgen zo speciaal zal zijn,dat ik dit allemaal wel weer snel vergeten zal zijn. Ik denk ook dat alles een beetje te veel komt voor mijn lichaam,al die zwangerschappen na elkaar moet ik ook gaan mee rekenen en deze duurt nu wel al zijn hele termijn,en misschien is mijn lichaam gewoon op,moe en ten einde! Het zullen nu misschien wel lange weken worden ,want ik ben helemaal niet gewend van thuis te zijn, maar ik ben vooral blij dat ik niet meer aan dat werk hoef te denken en dat ik nu vooral kan genieten en uitkijken naar mijn kleine baby jongen. Hij is nog altijd zo actief in mijn buikje,dat als ik hem even niet voel,ik direct op mijn buikje tik zodat hij weer wakker word. Ik verlang al om hem te zien,en deze maand is dan ook zijn geboortemaand,afwachten dus maar.. De babykamer is intussen ook al af en al zijn spulletjes staan zo goed als klaar voor zijn komst. Ik hoef nu alleen nog maar op zijn bedje en commode te wachten die nog gemaakt moet worden ik vermoed dat ze die gaan leveren over twee weken,we waren een beetje laat om die te gaan kopen, want de schrik zit er natuurlijk nog altijd een beetje in dat ik hem nog steeds kan verliezen,al mag je daar eigenlijk niet aan denken he,toch ben ik er nog altijd mee bezig. Dit weekend hebben we de kinderwagen en maxi cosi eens in elkaar gezet en een rondje in de kamer gelopen met de wandelwagen,en dat voelde hemels.. Ook Toby kijkt nu enorm uit naar zijn broertje,want het duurt voor hem al heel wat langer dan het voor ons eigenlijk al is,en ik kan mij voorstellen dat hij verlangd,al zal het voor hem wel een hele aanpassing zijn om niet meer alleen in ons gezinnetje te zijn,en ook voor ons weer. Toby zal er ineens zo groot gaan uitzien,en hij is nu al zo een grote jongen geworden we zullen het allemaal wel zien als de baby geboren is he.. 11 Mei krijg ik weer een echo,en dat zal dan eentje van de belangrijkste worden denk ik,want dan naderen we de bevalling en kunnen we misschien al wat meer weten over wanneer hij ongeveer kan komen, al denk ik dat hij mij nog wat zal laten afwachten en misschien zelfs over datum zal laten gaan, ai ai ai ik hoop van niet.. zo,ik zal jullie nu gaan laten,ik ga nu een beetje gaan rusten in de zetel met broertje Toby
Hallo allemaal, Hier ben ik dan weer even terug om wat te schrijven over de verloop van mijn zwangerschap. Zoals je wel op mijn blogje links kan zien heb ik de tijdsklok ingesteld om af te gaan tellennaar de voorziene bevallingsdatum van ons klein boeleke,hopelijk komt hij er wel wat eerder aan dan voorzien,maar alles wat hij nog in mijn schootje uit zit,zit hij eigenlijk nog goed he. Ik word nu snel wat dikjes,maar in tegenstelling tot de zwangerschap van broertje Toby valt deze al bij al nog mee,vind ik zelf toch. Enkel de zware last mee dragen is nu wat moeilijker dan vroeger,ik ben dan ook 7 jaartjes ouder dan toen en dat voel ik wel hoor. Ik ga nog steeds gaan werken,al heb ik nu en dan wel al eens een pauze moeten nemen van een paar dagen wegens ziekte,niks ernstigs of zo,maar ik loop al weken met een bronchitis rond en heb zo nu en dan al eens koorts gehad,wat natuurlijk niet zo leuk is om zo te gaan werken. Ook broertje Toby is sinds vorige dinsdag zijn amandelen kwijt,en ik heb als mama recht op sociaal verlof,en die heb ik dan maar mooi meegnomen,dus vorige week was ik ook weer een weekje thuis..en zo gaan mijn dagen wel sneller vooruit,want werken is nu wel heel lastig geworden. Ik was van plan om halverwege april op rust te gaan,maar nu ze voor mijn winkel een nieuw concept hebben uitgevonden,zou mijn bazinneke graag hebben dat ik er nog ben om alles een beetje te organiseren,en de heropening van de winkel is voorzien voor 25 april, dus zal ik nog tot en met de eerste week van mei proberen te werken,we zullen natuurlijk moeten zien of dat nog zal lukken,want ik kan ook niet in de toekomst kijken. Normaal is dit geen reclame blogje,maar aangezien het voor mijn winkel is,wil ik jullie allemaal toch zeggen en of vragen om met de opening van de winkel eens te komen kijken want er zullen heel wat andere artikelen in de aanbieding zijn dan wat je verwacht voor een zeeman winkel,geen enkele andere zeeman zal deze artikelen ooit gaan verkopen,dus het concept is een kijkje waard en zeker met de spectaculaire kortingen en dergelijke die je er op dat moment zal aanvangen.. Dus kom dan eens langs,en misschien zien we elkaar daar dan nog wel eens!!!
Ik weet niet of ik het de vorige keer heb geschreven,maar ik heb de 3d echo gedaan van ons kleintje, waarop ik echt heel duidelijk kan zien hoe hij er zal uit zien,het is echt een prachtig boeleke en bij mijn ziens mankeert hij zeker niks(want daar voor vrees ik altijd maar weer he)... Ik had hem graag op mijn blogje kunnen zetten,maar het bestand is veel te groot om te kunnen plaatsen hier,en als ik er aan zal foefelen,kan het zijn dat de kwaliteit niet meer zo goed is,dus jammer,maar jullie zullen moeten wachten om een eerste glimpje van ons manneke op te vangen,maar zoals je wel al weet..het zal niet meer zo lang duren vooraleer je kan zien hoe hij nu eigenlijk is.. En zoals gewoonlijk gaat de tijd wel sneller bij jullie dan voor ons he..
Mijn vader en Yves zijn boven de babykamer aan het opknappen,sinds gisteren zijn ze begonnen met plafond te steken,en vandaag gaan ze ermee verder en misschien deze namiddag kan ik een kleurtje gaan kiezen voor de muren,en omdat al mijn spulletjes in turkoois zijn, zullen de muren ook wel een tintje weg hebben van dat... Eindelijk die babykamer opknappen,is voor mij natuurlijk meer dan een droom alleen hoor, ik kan het bijna niet geloven dat het straks zo ver zal zijn,zo lang moeten vechten voor die baby,en straks ligt hij in mijn armen...ongelooflijk!!!maar we zijn super blij!!
zo,ik zal jullie nu maar weer laten, tot de volgende kusjes mama bren
Hallo allemaal; Alweer een tijdje geleden dat ik nog eens kwam schrijven,maar de tijd gaat razendsnel en ik geraak er maar niet aan om te schrijven.Momenteel lig ik ziek in mijn bedje, ik moet antibiotica nemen omdat mijn amandelen ontstoken zijn en ik ben er eigenlijk wel redelijk ziek van. Met de baby gaat voorlopig alles goed,ik heb toen de echo doorstaan met vele zenuwen, en heb ondertussen al een nieuwe echo ondergaan waarin niks ongezonds te zien was. Vandaag ben ik voor een bloedafname geweest naar het ziekenhuis om mijn cmv en toxoplasmose nog eens te testen en hopelijk is daar ook niks mis mee. Het word volgens de gynaecologe een reuzebaby,hij zal wel 4 kg wegen bij de geboorte, al is dat natuurlijk maar een ruwe schatting en daarvoor moet hij natuurlijk wel nog zijn tijd uitzitten in mijn buikje. En ja hoor,iedereen mag het nu wel weten dat het een zoontje word,want dat kunnen we niet al te best meer gaan verbergen aangezien grote broer dat allemaal weet en hij nu en dan zijn mondje wel eens voorbij praat. Ah ja ik vind dat allemaal geen zo 'n groot geheim allemaal. Maandag krijgen we een speciale 3d echo omdat ik die graag had gekregen heb ik maar een afspraak gemaakt bij de dokter die toen destijds het slechte nieuws van Zoë aan ons meedeelde,ondertussen ben ik mijn angsten voor hem al voorbij en kan ik er mee leven dat hij net die persoon was die het moest zien(en ik besef ook wel dat hij daar niks kan aan doen). Iedereen vraagt zich af hoe ik mij nu voel tijdens deze zwangerschap op emotioneel vlak, wel het is inderdaad met ups en downs,maar ik probeer mij zoveel mogelijk te focussen op de geboorte van onze zoon. Wat ervoor is gebeurd,zal ik mijn leven lang niet vergeten,en dat willen we trouwens ook niet, elk kind die ik gebaard heb zal voor altijd onze kinderen blijven en ik zal ze koesteren in mijn hartje. Het spreekt voor zich dat Zoë de grootste baby was,en natuurlijk ook wel als volledige baby gezien werd,dat zij natuurlijk in alles nog verder leeft in ons gezin. De kleinere engeltjes blijven slechts een herinnering die voor de meesten heel vaag is en voor ons zijn ze er geweest,maar wisten we wat er kon gebeuren. In ieder geval herdenk ik ze elke dag nog steeds. Ik heb ook heel vaak slechte dromen,en vooral dat ik mijn zoontje zou verliezen bij de geboorte,of dat er nu nog altijd iets kan komen opduiken van problemen in de zwangerschap,en ik mag er niet aan denken dat dit opnieuw zou voorkomen, want dan...dan weet ik niet hoe ik zou reageren. Nog een kleine drie maandjes en hij is op de wereld,en dan pas zal ik kunnen genieten van dat kleine wonder waar ik al drie jaar naar verlang,nu is het nog even zwaar en verontrustend,maar ook daaraan zal een eind komen. Ondertussen zijn we bezig met de babykamer op te knappen,in april word er nog een plafond gestoken en geschilderd en dan kan het bedje klaar staan voor de kleine sprot. Heb al mijn wandelwagen gaan kopen en de papflessen en heb al massaal vele kado's gekregen van vrienden en collega's die het niet kunnen laten om mij te verwennen,waarvoor dank en ook voor hun respect naar mij toe,ik zal ze voor altijd in mijn hart dragen en hun vooral een wederdienst bewijzen als ik kan en waar nodig is. Zo,ik zal jullie nu moeten laten want ik ga een beetje rusten nu
Hallo mijn lieve kleine meisjes, Hier ben ik weer even terug,en het is inderdaad al wel een hele poos geleden dat ik jullie nog eens iets kwam schrijven.. Met mama en de baby gaat alles goed,ik voel het al heel goed schoppen en zij/hij is zeer actief,vooral s'avonds als ik rustig in de zetel lig,dan moet het mij vooral storen in mijn rusten Maar dat vind ik helemaal niet erg. In tegenstelling tot de zwangerschap van Toby en Zoë kan ik nu wel al heel wat meer eten, en word ik natuurlijk ook veel sneller dik,maar ik heb het liever zo dan in het begin van de zwangerschap,want dan kon ik niks eten en drinken,en had ik vooral geen moed om de dag te starten. Wel heb ik veel last van krampen in mijn buikje,en als ik heb moeten werken is het s'avonds altijd heel erg,maar meestal gaat alles wel weer over en kalmeer ik zelf ook dan wel weer. Ik begin nu stilaan te wennen aan het idee dat er een kleine baby in ons gezinnetje komt, en de euforie van de geslaagde testen zijn nu ook al een beetje verwerkt,zodat ik nu al heel wat kleertjes heb gekocht voor de kleine spruit. Weliswaar blijf ik echter wel schrik hebben bij elke echo die ik moet krijgen,en vooral bij die van vandaag,deze namiddag moeten we naar de gynaecoloog die bij ons Zoë had gezien dat het niet goed zit,en vandaag moet ik weer voor de secund opinion naar hem...en ik heb er zo een akelig gevoel over,nochtans zijn de testen de beste om chromosonale dingen op te sporen en onze baby heeft geen enkel probleem en is volgens de professors zeer gezond,maar de schrik om vanavond weer te moeten zien en of horen dat het toch mis is zit er natuurlijk in,hoe zou je zelf zijn he?! Eens het vanavond goed zit,zal ik dan de grote spulletjes beginnen aankopen zodat Hij of Zij een warm nestje heeft voor als het thuis komt. Ik ben nog steeds op zoek achter een naam,ik had eigenlijk een hele mooie gevonden, maar blijkbaar word de naam voor beide geslachten gebruikt,en eerder geneigd naar het ene dan naar het andere,en nu moet ik die o zo mooie naam opzij zetten voor een andere naam, die wij eigenlijk niet hebben.. En ik had zo graag al een naampje gevonden,dus wie iets in gedachten heeft mag het mij altijd laten weten,het moeten korte namen zijn en liefst zo weinig mogelijk gebruikt zijn door andere mensen en zeker niet door bekende mensen,dus het word moeilijk voor ons.. Voor de rest kan ik eigenlijk nog niet veel zeggen,maar ik zal jullie na de acho op de hoogte houden van hoe het met de baby gesteld is,ok? Dikke kus en tot later
Hallo mijn lieve kleine engeltjes en alle mensen die dit komen lezen, Ik kom jullie eigenlijk wel heel speciaal nieuws brengen............. Onze lege wieg zal niet langer leeg blijven, onze droom is eindelijk uitgekomen,vandaag werden we verrast door vreugdevol nieuws dat onze baby kerngezond is en dat kon ik niet langer voor mezelf houden. De euforie heeft mij natuurlijk wel heel wat traantjes bezorgd, maar deze keer waren ze van vreugde en niet van verdriet. Deze morgen reed ik nog naar het werk en keek ik naar de mooie wolken die langzaam aan verschoven en ik dacht bij mezelf; Zoë deze keer moet je mij helpen,en ja hoor mijn gebeden zijn verhoord. Mij geluk kan nu al niet meer stuk en voor ons is dit jaar een goede afsluiter en zeker een goed begin. Alle kadokes die ik zou kunnen krijgen lijken nu totaal niks meer tegenover dit,want mijn mooiste en grootste kado zit nu nog veilig verborgen in mama's schoot. Wij zijn alvast in blijde verwachting,de donkere wolk is niet langer duister,maar is omgetoverd tot een prachtige roze wolk. En natuurlijk weten wij het geslacht..maar voor alle zekerheid hou ik deze nog graag wat geheim voor jullie.. Je ziet het maar he..het loopt niet altijd verkeerd,met een beetje geduld,een klein beetje hoop,heel veel moed en open staan voor eventuele teleurstellingen geraak je ooit wel ergens in je leven. Ik heb in mijn situatie geleerd,dat hoe meer je vecht,hoe verder je geraakt. Je moet het alleen durven,en geloof mij..het is zeker de moeite waard! Het gevoel na zovele teleurstellingen is ongelooflijk!! Dank u wel aan alle lieve mensen die altijd achter mij stonden aan al mijn lieve engeltjes om mijn kindjes te zijn,ook al zijn jullie in de hemel..ik blijf aan jullie denken.. En ik zal jullie nooit vergeten,zeker niet!
Aan alle lezertjes,tot in het moederhuis!! xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Hallo allemaal, Gisteren zijn we naar Brugge geweest om de vruchtwaterpunctie te laten doen,en bij de echo was alles super goed met onze baby.Het is perfect meegegroeid op schema en alles is aanwezig. We hebben een hele mooie schattige foto van hoe de baby zijn of haar duimpje opsteekt en je zou gaan denken dat het ons wil zeggen dat alles goed gaat met hij of haar. Dezefoto heb ik alvast meegekregen naar huis! De gynaecologe zegt ook dat de baby het allesins naar zijn wens heeft in mijn buikje want het krevelde heen en weer en wou helemaal niet stil zitten,waardoor de punctie natuurlijk wat moeilijker kon gebeuren,maar uiteindelijk is het dan toch gelukt. Ik ben voorlopig een weekje thuis om te herstellen,want in een korte tijd zijn er natuurlijk al heel wat testen gebeurd in mijn buikje,en het zou jammer zijn een miskraam te kunnen krijgen als ik ga werken,of een verkeerde inspanning doe die de baby in gevaar brengt. Dus rusten is de boodschap,en de uitslag zal meegedeeld worden op 26 december. Nu alleen maar hopen op een prachtig kerstkado!!! Duimen maar he!!!?????????
Hallo mijn lieve kleine engeltjes en alle mensen die dit blogje nog komen lezen... Gisteren heb ik vernomen dat de testen die wij twee weken geleden lieten doen niet geslaagd zijn en zij dus geen resultaten kunnen meededelen aan ons. Het probleem ligt hem echter in het feit dat de dna van mijzelf te sterk is mee gegroeid in de kweek van de baby,en zij dus niet kunnen zien of de baby gezond is of niet. Daardoor moeten wij nu volgende week maandag opnieuw naar Brugge om dit keer de vruchtwaterpunctie te laten uitvoeren. Het nieuws kwam voor mij als een ontgoocheling,maar bij nader inzien en een nachtje er over te kunnen slapen heb ik op dit moment zo iets van;zolang de kleine baby nog in mijn buikje zit..zit het veilig in mijun schootje verborgen en kan ik nog altijd proberen te genieten van de tijd die wij samen hebben en voorlopig nog krijgen. Weliswaar gaan we nu veel verder in de zwangerschap en de resultaten van de vruchtwater punctie zullen wel weer lang op zich laten wachten en dan ben ik natuurlijk bang om opnieuw een kleine Zoë voor mij te zien..en dat verdriet is weeral heel wat zwaarder om te dragen bij een eventuele zwangerschapsonderbreking. Maar het is nu eenmaal zo en we kunnen niks anders dan hopeloos wachten op die resultaten. Ik hoop dat de kerstman toch wel een prachtig kerstkado voor mij op zijun weg heeft gepland,en anders zal het misschien een prachtige engel worden voor aan onze mooie hemel. Hoe dan ook bekijk ik het vandaag alweer wat positiever,want gisteren zijn de traantjes toch rijkelijk gevloeid na die bizarre telefoon uit het ziekenhuis. Niet wetende wat het word is soms harder dan de realiteit. Maar goed,we duimen op een goede afloop,en hopelijk nog voor eindejaar de uitslag! Ik zal jullie nu terug laten,want ik moet straks om grote broer! Dikke kus en tot gauw xx mis jullie allemaal hoor,en alles komt wel weer wat boven nu we opnieuw zo dicht bij de uitslag zitten
Hallo allemaal, Vandaag moesten we om 10.30 uur in het ziekenhuis van Brugge zijn bij dokter Logghe die voor ons telkens weer de test aflegt om te kijken of onze baby wel of niet een chromosoomafwijking heeft. De test ging deze vaginaal,wat ik ook al zo eens had gekregen,maar natuurlijk altijd iets pijnlijker is dan via de buikwand. De test heeft zo een drie kwartier geduurd omdat de placenta zeer taai was en hij moeilijk stukken wou afgeven, maar eens ze de plaats vond waar het minder hard was ging alles natuurlijk veel vlotter en was ik al snel weer van de pijn af. Gelukkig ,want ik haat die testen altijd weer.. in vergelijking met de vorige keer was de nekplooi deze keer heel goed,en dat is voor ons wel al weer een positief iets en alweer een stap dichter bij onze wens en misschien bij positief nieuws. Al blijf ik met mijn beide pootjes op de grond staan en beseffen dat het nog altijd kan fout lopen en we moeten ook de uitslag van de testen afwachten ,die wij normaal gezien over een acht tal dagen zullen te weten komen. Ik vermoed ook dat we dit keer een zoontje in de buik hebben,al is het voor mij om het even wat er in mijn buikje groeit, zoalng het maar gezond is he.. Nu ben ik drie dagen thuis om een beetje te herstellen van de testen en dan ga ik weer wat werken. Ik heb heel wat krampen en ook bloedverlies ,dus mag voorlopig niks heffen en ook omdat mijn baarmoeder zeer fragiel is,dat heeft de dokter meteen gezegd tijdens de test,want toen kwam er meteen bloed uit, en dit was dus de reden van mijn bloedverlies de afgelopen weken.
zo,nu zijn jullie ook alweer op de hoogte van onze zwangerschap en nu kunnen we alleen maar samen hopen en lezen en bidden dat alles goed komt,het hoeft maar één keer goed te zijn he,,,????
Hallo mijn lieve kleine engeltjes en alle bloggenootjes die hier komen piepen.. Ik heb weer een tijdje niet geschreven en vandaag heb ik daar weer eens tijd voor genomen. Ondertussen ben ik alweer bijna 11 weken zwanger en het gaat niet altijd even lekker met mij. Ik ben een weekje in ziekteverlof want ik ben zo vreselijk misselijk en kan niks eten. Ik ben ook heel erg flauw(van niks te eten ja)en kon dus ook niet meer goed werken. Heb dit weekend ook verschrikkelijk veel buikpijn gehad en verloor ook bloed, waardoor ik dacht dat ik een miskraam kreeg en mijn kansen weer voorbij waren. Gelukkig is alles weer oke nu en met de nodige rust zal ik er ook wel weer komen. De testen zijn voorzien voor 21 november en hopelijk voor sinterklaas nog een positieve uitslag! Want ja hoor daar gaan we voor he?!Dit keer moet het gewoon goed zijn,want anders weet ik het ook wel niet meer.Positief denken is dus de boodschap en voorlopig zal ik daar ook niet van wakker liggen. Want die weken kunnen heel lang duren als je er zit op te wachten en daar heb ik ook geen zin in, ik weet dat we er zonder eraan te denken ook wel zullen komen en misschien sneller dan verwacht. Ik heb ook al de namen voor de baby gevonden en daar ben ik heel blij om want als de test negatief uitdraait heb ik graag een naampje klaar voor ons kleine sterretje,is het positief dan kunnen we alleen maar blijven wennen aan de naam en is die taak ook al gedaan. Ik bekijk het allemaal zeer positief hoor,zag de zwangerschap op zich niet zo zitten omwille van de misselijkheid en natuurlijk ook de stress en de pijn nadien,maar nu ik al zover ben wil ik het helemaal niet meer afgeven he.. Ik hoop dat de sterretjes mij eens gunstig zijn en mij toch mijn droom kunnen helpen realiseren. Maar ik ga ervoor tot we die droom hebben verwezenlijkt! Zo,ik ga jullie nu laten want er komen mensen naar ons huisje kijken die te koop staat.. Dikke kus en tot gauw xxxx
Hallo mijn kleine lieve engeltjes... Ik heb jullie bewust weer een tijdje niet geschreven omdat ik eigenlijk niet goed wist waar te beginnen,en ik eigenlijk niet zo graag mijn priveleven meer wou publiceren. Anderzijds denk ik elke dag aan ons blogje die we samen hebben opgestart en kan ik het toch niet laten om nu en dan nog eens te komen piepen en vandaag..vandaag wou ik schrijven. Met mama gaat het alles behalve goed! Ik ben namelijk twee maandjes zwanger en tot nu toe is dit de verschrikkelijkste zwangerschap die ik ooit al heb gehad. Ik ben zeer misselijk kan niks eten of drinken en mijn bloeddruk zakt elke dag meer en meer. Ik doe de laatste dagen niks anders dan slapen de klok rond! Ik heb ook heel veel last van krampen in mijn buikje en heb soms de indruk dat ik toch nog mijn maandstonden zal krijgen. Emotioneel heb ik het ook hard te verduren..ik heb zo vaak hele slechte gedachten en wens dan dat ik niet zwanger zou zijn,al komen deze gedachten natuurlijk wel door alle slechte kwaaltjes die ik nu voel,maar het is zo. Ik denk dat ik het gewoon niet meer aan kan om zwanger te zijn en ik wil het gewoon nooit opgeven,maar op dit moment heb ik wel degelijk zin om op te geven,want ik kan niet langer misselijk zijn,dit is echt rot voor mij. Ik ben een last voor het hele gezin en ik al voel ik niet dat er een probleem is voor hen,ikzelf maak er dan een probleem van,want ik die ltijd overvol van energie zat moet nu alles achterwege laten en meer rusten. Ik ga nog steeds werken,al heb ik nu enkele dagen vrij..maar morgen moet ik weer aan de slag en ik heb er helemaal geen zin in om een ganse dag af te tellen tegen dat ik naar huis kan en terug in mijn bejde kan kruipen. Voor mensen als ons zou er toch een ziekteverlof moeten worden ingelast. Ik heb zoveel personeel onder mij gehad die heel vaak zwanger waren,en zij mochten bij de minste kwaaltjes een halfjaar thuis zitten,maar in mijn geval moet je gewoon doorgaan, en het zal zijn tot ik het zelf moet zeggen dat ik niet meer kan,en wie weet is die dag vandaag wel.. Deze avond ga ik naar de gyaecologe,en hopelijk kunnen ze mij iets meer moed inspreken, of iets meer energie geven,wat ik natuurlijk betwijfel.. De datum van de testen zijn nog niet bekend,en ik lig er nog niet wakker van,zolang de baby bij mij zit,is hij of zij veilig ..de testen komen er wel..
zo,ik ga je nu moeten laten want ik heb nog wat dingen te doen tot later meisjes, vergeet nooit dat ik elke dag aan jullie denk kus mama
Vandaag de dag waar ik met hart en ziel naar verlangde.. De dag van de afspraak in het UZ Brussel,Jette.. Helaas ben ik vandaag geen stap verder geraakt in ons treurig verhaal. De behandeling bied ons 2O procent kans dat het tot een zwangerschap komt, Dat de baby dan gezond is,is natuurlijk wel zo goed als zeker dan. Alhoewel ik zonder behandeling en dus bij een spontane zwangerschap 75 procent kans heb op een gezonde baby,en dat ik 99 procent zeker ben dat ik vandaag op morgen zwanger ben, wat die behandeling mij niet kan bieden in percentage natuurlijk. De prof waar we bij gingen was ook niet echt de juiste persoon,want daar gaan enkel en alleen mensen met een vruchtbaarheidsprobleem,wat ik totaal niet heb! Dus kon hij ons ook niet verder helpen. Ik kreeg info aan de balie,waar ze ons vertelden dat ik op dag 1 van mijn maandstonden moest bellen naar een nummer die we kregen,om voor dag 3 van mijn maandstonden een echo te krijgen. Alle echo's en spermastalen die we nu dan geven,gaan ze dan testen bij gynaetica, en dan hebben we een afspraak bij gynaetica,die wat we zonet vernomen hebben kan plaatsvinden ergens in januari volgende jaar,als ze dan alles zelf hebben onderzocht, wat ik eigenlijk niet begrijp,want ze hebben alles al getest bij de vorige zwangerschappen dus ze weten wat ze moeten zoeken! Enfin...wat voor jullie heb belangrijkste om weten is,dat de behandeling kan starten, als we geluk hebben ergens rond de zomer van volgende jaar! En wij hebben daar zeker geen zin in,wachten duurt lang hoor. En ik ben al zoveel tijd kwijt van ons leven. Dus hebben wij besloten om nog eens zwanger te worden op de spontane natuurlijkste manier! En dit is geen snelle beslissing,ik ben al huilend naar huis gekomen,en dit terwijl dit de weg was naar een nieuw begin v
Hallo mijn kleine lieve engeltjes En beste bloggenootjes,lezertjes ,familie en vrienden...
Alweer een hele tijd geleden dat ik hier nog eens ben komen piepen.. De tijd gaat immers razendsnel,maar onze gedachten zijn steevast bij jullie! Volgende week gaan wij naar Brussel,naar het centrum waar ze alle in vitro technieken toepassen. Wij komen in aanmerking voor de pré inplantatie genetische diagnostieke in vitro deze wil zeggen dat ze eitjes uit de baarmoeder zullen halen,bevruchten, testen op genetische afwijkingen,en terug plantten,wanneer deze natuurlijk goed zijn!
Wij hopen natuurlijk ten stelligste dat deze behandeling ons zal kunnen vooruithelpen, en ons misschien over een aantal maanden,of misschien zelfs jaren een gezonde baby zal schenken. Wij zijn gaan er zeker vanuit dat ook deze behandeling kan mislukken,en wij weer even ver kunnen staan als voorheen,maar je kent het spreekwoord wel;wie niet waagd,niet wint!
Ik weet dit wel al een hele tijd dat we volgende week een afspraak hebben,maar heb er bewust voor gekozen it nog niet op mijn blog bekend te maken,tot op vandaag.
Jullie(aldus mijn engeltjes) hebben het recht te weten wat er gebeurd in ons privéleven, en vandaar vandaag mijn schrijven naar jullie.
De laatste maanden is niet altijd zo best verlopen hier thuis. Wij hebben alweer zware stormen doorstaan,maar dan weer niet op gebied van zwangerschappen. Wij hebben al heel wat over onze hals gekregen en hopen nu alles weer opgelost is, en wij terug klaar zijn voor een nieuwe start,dat deze behandeling misschien ook een nieuw leven zal schenken in ons nieuw begin.
In die korte tijd dat ik jullie niet meer heb geschreven staat ook ons huisje te koop.. Wij zouden graag een nieuwe woning kopen,waar we ons klein wondertje een warmer nestje kunen bieden samen met grote broer,die voluit wacht op zijn kleine brusje (brusje=broertje,zusje)
Ondertussen heeft mijn lichaam al weer heel wat krachten kunnen op doen,en ben ik er weer helemaal klaar voor om alle testen en behandelingen te doorstaan.
Emotioneel ben ik ook weer wat aan de beterhand,ik heb mijn verdriet een plaats gegeven,ik heb jullie...die altijd in mijn hart zullen blijven,een diepere plaats gegeven, waar jullie veilig en warm zitten,zodat niemand jullie nog kan raken!
Vooraleer ik aan alle nieuwe technieken wou beginnen,wou ik er altijd zeker van zijn dat mijn verdriet dit niet in de weg zou staan.Daarom heb ik mijn blogje een tijdje niet meer komen bezoeken,heb ik alle mensen die mijn blogje lezen,zowat een tijdje in de steek gelaten,...
ik denk dat ik gewoon..wat rust nodig had.. en die heb ik genomen! Vanaf nu zal ik dan ook weer meer komen schrijven,weer mijn hartje luchten als dat nodig is.. en wie weet..misschien ooit eens goed nieuws komen schrijven!
dikke kus aan mijn kleine kapoenen,weet dat ik elke dag aan jullie denk. de afgelopen twee jaren,zijn jullie het enige wat telde in mijn leven
Als ik omhoog kijk en alle sterren aan de hemel zie staan weet ik zeker,jij bent niet ver hier vandaan ik mis je en wil weten waar je bent zou je toch wel weten hoe erg ik je mis? samen hadden we kunnen lachen knuffelen en zingen dat is wat ik zo moet missen die gewone maar o zo speciale dingen
ik droom vaak over je en zie dan vlak naast de maan een heel bijzondere ster aan de heel staan het helpt mij als ik denk dat mijn dromen werkelijkheid zijn ook al weet ik dat jij nooit echt bij ons zult zijn
toch kijk ik omhoog en weet ik..je bent niet ver hiervandaan kijk ik naar dat lichtpuntje kijk ik naar die ene bijzondere ster.........
die ster is onze Zoë
gelukkige verjaardag kleine mooie meid, wij zijn vandaag op het kerkhof geweest met hele mooie beertjes voor jou en je kleine zusjes
Pfffffffttttt... Hoe moet ik dit weer gaan schrijven.. Deze week krampen gehad.. Was zaterdag het schoolfeestje van onze Toby,en voelde daar al dat ik anders was dan anders. Had trouwens ook al gans de week het gevoel niet meer zwanger te zijn en plots ging ik gisteren naar het toilet en zag ik een rood velletje liggen in de wc Ah ik dacht eerst"dit zal wel normaal zijn"maar toen de krampen heviger kwamen wist ik dat dit niet klopte. Heb mij rustig proberen te houden,maar dat ging niet Ik kon niet wandelen zitten of staan ,want o wee want een pijn. Deze nacht proberen te slapen..ging redelijk goed,maar deze morgen durfde ik niet te plassen want ik wist dat het pijn zou doen. Het was helemaal rood van het bloed,en toen was ik het zeker.. dit was het einde van mijn prille zwangerschap. Eenmaal bij de gynaecoloog wist ik het..ik was niet meer zwanger,ik had een miskraam. Ik besef wel heel goed dat dit de beste oplosiing is als moeder natuur zelf de beslissing neemt,maar het is daarom niet makkelijker te accepteren. Hoe dan ook weet ik..het was dus niet gezond en daar zal ik dan weer vrede moeten mee nemen. Ik heb er zelfs geen woorden meer voor,ik kan alleen maar zeggen dat ik het op begin te geven ........................
Hallo mijn lieve kinnekes, Alweer 6 weekjes zwanger en wat gaat het snel.. Voor ik het weet staan we weer voor de feiten he,wat zal het moeilijk worden op dat moment Maar ik ben er mij bewust van hoor ik heb nog op geen enkel moment schrik gehad,en heb nog geen enkele keer zoiets gehad van;"dit zal nu weer mislukken " Ohh..ik moet alles gewoon nemen zoals het komt ,we kunnen maar proberen hé. Wel voel ik dat ik weer veel emotioneler ben geworden en alles weer niet zomaar over mij kan laten lopen,komt dit nu door de hormonen,of door de angst die zich diep vanbinnen schuil houd,ik weet het niet,maar het is er wel ergens aanwezig. Tot op heden heb ik nog van niks lasten ik hoop stiekem dat het ook zo blijft maar ook dat zal een illusie blijven,zoals ik altijd al geweten heb. Ik zal jullie hoe dan ook voortaan wel wat meer op de hoogte houden. Ik kan nu ook geen negatieve reacties krijgen want niemand weet eigenlijk dat ik zwanger ben,en ik ben ook blij,want dat sust mij wel een beetje zolan ik zelf maar weet wat ik wil en wat ik voel,kan niemand mij eigenlijk wat doen e zo,ik ga jullie weer laten volgende week krijg ik de eerste echo,hopelijk een tweeling he als dat eens kon waar zijn
