Deze blog is mijn klankbord. Vaak zal ik klagen en zagen maar dit is therapeutisch bedoeld en enkel in de hoop dat ik daardoor er sterker zal uitkomen. Mijn kinderen zijn anders, en dan? Waarom wil dit zeggen dat we voortdurend op zoek moeten gaan naar onszelf? Waarom moeten we voortdurend strijden tegen alle scholen, instanties, ...? We willen gewoon rust en een plekje waar ze gelukkig kunnen zijn, dat is toch niet zo veel gevraagd, toch?
Na lang overleg laten we Mats de volgende dag terug naar school gaan omdat het blijkbaar het beste is om zo snel mogelijk terug in zijn gewone routine te komen. Op school aangekomen wordt hij uiteraard door andere kinderen aangesproken en ook Lex krijgt heel wat extra aandacht van zijn klasgenoten. Hopelijk kunnen ze het zo ook verder verwerken.
Waar we al een reactie van de school verwachtte bleef het muisstil van die kant. Niet dat ik meteen op excuses had gehoopt maar als je kind aan de noodrem trekt dan zou je toch verwachten dat dit niet ongemerkt voorbij mag gaan. Vrijdag opnieuw stilte. Omdat wij als ouders het ook moeten verwerken zijn we beide op onze manier op zoek gegaan naar antwoorden. Bij mij resulteert dit dan met de zaken van me af te schrijven en vooral op zoek te gaan naar de vraag die je je onbewust toch stelt 'Waar zijn we fout gegaan?' Sinds de uitstap van Mats heb ik met heel veel mensen gesproken. Dit waren opvoedingsdeskundigen maar ook gewoon vrienden en 'ouders' waar ik gelukkig met mijn verhaal terecht kon. Hun advies was eensluidend. Mats heeft zijn kinder logica gebruikt om aan de alarmbel te trekken, nu moeten we zorgen dat iedereen er ook naar luistert. Vrijdag (de dag voor de kerstvakantie) kruip ik nog in mijn pen en vraag aan de school een overleg aan om dit te bespreken. Ondanks dat we vragen dit nog voor de kerstvakantie te kunnen laten plaatsvinden wordt het gesprek pas de eerste week van het nieuwe jaar ingepland. Heel de kerstvakantie praten we uitvoerig met beide jongens en we merken dat het niet goed voelen van Mats ook bij Lex aanwezig is maar gezien zijn volgzaam karakter is dit minder uitgesproken. Anderzijds verschieten we ook enorm van hoe diep dat gevoel zit. School is saai, ik leer nooit iets, we herhalen alles duizend keer, .... geven de visie van Mats weer over school. Als ik hem dan vraag wat wil je dat we er aan doen, dan haalt hij moedeloos zijn schouders op en zegt ... pfff dat kan je niet veranderen mama. Wil je andere oefeningen, moeilijkere oefeningen, wil je af en toe eens even meelopen in het 4de leerjaar, .... de antwoorden zijn moedeloos. Zeker Mats ziet de zin van school absoluut niet zitten en leeft van speeltijd tot speeltijd.
Op het politiebureau toegekomen kan ik niet rap genoeg verenigd worden en het enige wat je dan doet is hem vastnemen en niet meer loslaten. Mats was heel berouwvol maar ook nog steeds boos op de school. Lex begreep aanvankelijk niet goed waarom we niet boos waren. We waren vooral heel opgelucht dat we terug 'compleet' waren als gezin.
Pas veel later stel je dan vragen en als je dan zijn verhaal hoort dan kan je alleen maar ontzag opbrengen voor zijn vindingrijkheid en inzicht. De waarom vraag blijft uiteraard niet lang uit. En dan krijg je dit verhaal: "Mama, we waren in de klas met 2 aan het 'prutsen' en plots wordt de juf boos en moet ik op de gang. Dat is gewoon niet eerlijk en dat is altijd zo als er iets gebeurt dan heb ik het gedaan. Ik stond me op de gang te vervelen en toen zag ik de poort gewoon open staan en ik wou hier weg waar niemand me begrijpt'. Waar wou je dan naar toe? Ik wou naar huis maar dacht dat Mama Ney boos zou zijn en toen dacht ik ik ga naar Moeke (mijn moeder). Oei dat is toch een grote wandeling (+/- 5km) wou je dat met de bus doen? Nee, nee ik ben tot daar gewandeld ... maar toen ik daar kwam dacht ik oei misschien gaat Moeke ook wel boos zijn, dus wou ik naar jou! Mats je weet dat ik nu in Brussel werk? Ja mama, maar ik dacht ik pak de bus en daarna de trein ... (de film van wat er allemaal had kunnen mislopen heeft nog maanden en nu nog regelmatig door mijn hoofd gedraaid en me heel wat slapeloze nachten bezorgt). In zijn logica was het heel normaal: Ik wordt niet juist behandeld in school dus ga ik op zoek naar iemand die me wel begrijpt!
Nu maanden later en heel wat gesprekken later met experten kunnen we dit allemaal een beetje plaatsen. Maar toch blijft het aan me klagen, als we niet hadden geluisterd naar de etiketten van de school en meteen ons hart hadden gevolgd dan was dit (vermoedelijk) niet gebeurt!
De dagen kabbelen ondertussen rustig voort. Waar we problemen hadden verwacht bij Mats horen we helemaal niets en hoewel ik geen slapende honden wil wakker maken had ik zijn juf zelf al eens aangesproken met de vraag of alles wel goed verloopt. Ja mevrouw, we kunnen misschien wel eens afspreken want hij kan echt niet stilzitten, maakt voortdurend geluidjes en zit regelmatig met een boek op zijn schoot terwijl hij zou moeten luisteren, maar voor de rest valt het reuze mee.
En dan slaat het noodlot toe .... Ik ben 1 week geleden voor mijn werk aan een nieuw project begonnen in Sint-Stevens Woluwe. Een nieuwe omgeving, nieuwe mensen, nieuwe regels en net als Lex vind ik dat niet echt super leuk. Maar op woensdag vertrek ik 's morgens braaf richting Brussel en na de file te hebben doorworsteld kom ik op mijn bureau aan. Aangezien ik me nog aan het inwerken ben had ik wat interne vergaderingskes en om 11u30 krijg ik telefoon van de school met de zin: 'Mevrouw we zijn uw zoon kwijt!' Mijn eerste reactie is van dit is een grap en dus zeg ik tegen de directrice mevrouw zit hij niet ergens in een hoekje te lezen? Neen, mevrouw, Mats was op de gang gezet omdat hij zat briefjes uit te wisselen met Sam en nu hebben we de school al 2 x afgezocht, we kunnen hem niet vinden. We hebben de politie gebeld. Ik denk dat bij het woordje 'politie' pas echt deze boodschap doorgedrongen is bij mij.
Een collega van me zag dat er iets erg was gebeurt en met dank aan mijn werk maar ik mocht direct naar huis vertrekken. De nachtmerrie die dan door je gaat op de terugweg is verschrikkelijk! Ik heb Ney meteen gebeld, die ook op weg was naar school en die van de politie de opdracht had gekregen om de weg tussen school en huis uit te pluizen, grachten nakijken etc. Je krijgt het letterlijk koud en ondanks dat ik de opdracht had van 'rustig' naar huis te komen en ik geen idee heb hoe ik het gedaan heb maar ik heb vermoedelijk meerdere overtredingen gemaakt om bij de school totaal over mijn toeren aan te komen. In de wagen had ik ook mijn moeder gebeld, die niet ver van ons woont en waarmee Mats een heel goede band heeft, maar ook zij had niemand gezien en tijdens de telefoon kreeg ze ondertussen bezoek van de politie.
Op school aangekomen zie je daar dan Lex volledig ontredderd staan, ja waarom zouden we ons daar over ontfermen... En een hoopje juffen die op al mijn vragen antwoorden 'hebben we al gedaan, we moeten de politie hun werk laten doen.' Je voelt je ongelooflijk moedeloos en weet niet wat gedaan. Tegen de raad in ontferm ik me over Lex en Ney en proberen we ons in Mats zijn plaatst te stellen. Je gaat alle mogelijkheden af, en ook al had men daar al gekeken toch gaan we terug op zoek in de school en de directe omgeving.
Er zijn 3 vertrouwenspersonen in zijn leven Ney, ik en mijn moeder. Ney gaat terug naar huis in de hoop dat hij daar komt opdagen maar aangezien hij reeds een uur voordat wij iets wisten op de gang was gezet had hij daar dan al lang moeten zijn toegekomen. Ik blijf in contact met mijn moeder maar buiten dat zij ook over haar toeren is, komt er ook geen Mats opdagen. Ik blijf in de school.
Plots komt er een jongen van de kringloopwinkel met het bericht 'mijn vriendin zit op de bus en daar is een klein jongetje helemaal alleen'. De politie had net daarvoor bij de winkels in de buurt van de school binnen gelopen met de vraag of ze een klein jongetje hadden gezien met een kaki jas en jeans broek. In de winkel hadden ze niets gezien maar tijdens de middag pauze had deze man naar zijn vriendin gebeld en dit verteld waarop de vriendin gelukkig de link legde. Heel mijn leven zal ik deze 2 mensen dankbaar blijven !
Dan is de vraag gaat het om Mats? Ik vraag of hij zijn vriendin kan bellen en of ze het ventje even aan de telefoon wil laten komen. Het enige wat ik hoor: is een bang stemmetje in de verte 'nee, nee, ik wil niet ...'. De politie vraagt je dan kan je confirmeren dat het Mats is? Je bent zelf over je toeren en dat manneke aan de telefoon is helemaal in paniek ... Ik weet het niet meneer, ik denk het wel en ik hoop het maar ik weet het niet. De politie heeft gelukkig aan de chauffeur van de bus gevraagd om dat ventje niet te laten afstappen voor de eindhalte en dat daar een politiewagen hen zou opwachten. Ik vraag of ik naar daar mag rijden. Eerst vond men dit geen goed idee want wat als het niet Mats was .... maar uiteindelijk stelt een dame voor om naar het hoofdkantoor van de politie te rijden waar hun collega's het kindje naartoe zouden brengen.
Ik bel Ney en mijn moeder en wacht bang af. In de auto staan de walkies voortdurend berichten uit te roepen, en bij elk bericht hoop je meer te horen. 10 minuten voor we aankomen te Antwerpen komt dan eindelijk het verlossende bericht het is zeker Mats en alles is OK!
Opnieuw bel ik Ney en vervolgens mijn moeder, die in wenen uitbarst en waar ik dan nog tegen uitvlieg omdat ik voel dat ook ik toe ben aan een stevige huilbui.
Al mijn vooroordelen opzij gezet trekken we naar de psychiater. Eerst een intake gesprek en vervolgens 3 sessies met Lex om dan een eerste conclusie gesprek te hebben met Lex en ons. Op de intake vertellen we nogmaals heel het verhaal van Lex. Nee volgens ons heeft hij geen agressieprobleem maar is heeft hij een extreem laag zelfvertrouwen of negatief zelfbeeld. Hierdoor kunnen soms kleine futiliteiten (in onze ogen) voor hem de oorzaak zijn dat hij hel boos wordt. Het voorbeeld van de owngoal wordt terug boven gehaald en we leggen de psy nogmaals uit dat hij op zulke momenten heel categoriek kan reageren. In zijn ogen had hij niets fout gedaan, blijkbaar waren er enkele kinderen hem al enkele dagen aan het pesten, en 'iedereen' lachtte hem uit .... Lex bottelt heel veel op om dan ineens letterlijk te ontploffen. Het grote probleem is dat hij dit voor ons afschermt zodat wij ons geen zorgen zouden maken met als gevolg dat we het ook niet tijdig zien en kunnen ingrijpen.
Het intake gesprek wil gewoon zeggen dat wij heel veel babbelen en vervolgens zijn er 3 speelsessies waar Lex heel weinig over zei. Hij vond het wel leuk en mocht veel tekenen. Begin december is dan de eerste conclussie sessie en wat blijkt de diagnose is: 'Lex is een ongelooflijk lief ventje die voor iedereen goed wil doen maar met een extreem laag zelfbeeld'. Enerzijds ben je blij dat wat je zelf zegt bevestigt wordt maar anderzijds denk je wederom , zoveel maanden en centen later .... wat hebben we nu van voortgang geboekt.
De psy stelt dat hij rond is met Lex en verwijst hem door naar de kinderplaneet voor 'emotietherapie' zodat hij zijn gevoelens beter zou kunnen uiten en de extreme schommelingen zouden verdwijnen. Ja meneer, zullen we doen meneer! Braaf volgen wij de aanbeveling en maken we de nodige afspraken met de Kinderplaneet.
Opnieuw zelfde stramien: intake gesprek, 3 sessies met Lex en een overleg. Op het overleg komt de dame in kwestie opnieuw tot de conclusie dat hij inderdaad een heel laag zelfbeeld heeft en dat ze daar dan wel eens zou aan werken! Ik schrijf dit nu samengevat in één zin maar in realiteit had dit gesprek begin april plaats. En ja toen hadden we het echt wel gehad met al die 'welbedoelde' externe hulp die ons ter plaatsen doet trappelen. We hebben met Lex gesproken en gevraagd wat hij er van vond. Hij steldde dat het wel best leuk was want hij mocht met lego bouwen en tekenen. En de gesprekken dan? Ja die gesprekken, pff dat is praten he, ge weet dat ik dat niet graag doe dus ik vertel gewoon wat ze willen horen .... Knap man, zo veel mensenkennis, maar dan heeft deze therapie heel weinig zin!
De prioriteit was nu een goede start in de nieuwe school! Laat ons maar even wachten hoe het gaat lopen hier. Bij Mats liep het de eerste weken prima, hij vertrok opgewekt 's morgens en kwam opgewekt terug thuis, maakte vriendjes en was terug het zonnetje in huis. Lex die sowieso een afkeer had tegen de verandering van school en die het heel lastig heeft met welke vorm van verandering dan ook startte aarzelend en enigzins tegen zijn zin. Na de eerste week had hij wel al een 'vriendinnetje'! Wij heel opgewekt en waren net op het punt van 'oef, het gaat allemaal goed komen' toen ik telefoon kreeg van de school! Lex was boos geworden! Blijkbaar was er bij het voetballen een incident gebeurt waarbij iemand de bal tegen Lex zijn voet had geshot waarop deze vervolgens in de goal belandde (own-goal). Lex had gezegd ja zeg daar kan ik niets aan doen en zoals kinderen zijn bleven er een aantal roepen 'looser, ge kunt niet voetballen ....' We hadden Lex gezegd dat als hij ooit boos zou zijn hij best een rustig plekje opzocht en daar gewoon wat zou lezen tot hij voelde dat hij niet meer boos was. Alleen hadden we niet mee de infrastructuur van de school ingecalculeerd!
Lex was dus (heel slim) naar zijn klas gegaan en had zich boos op zijn bank gezet en zijn boek gepakt. Alleen ligt zijn klas aan de speelplaats met drie grote ramen net achter één van de goalen. Hij zat dat moment op de achterste rij net naast het raam. Een heel deel kinderen hadden gezien dat hij daar zat en boos was en waren aan het raam komen staan en blijven roepen 'looser, ....!' En ja Lex is ontploft na een tijdje en heeft zijn boek door de klas gesmeten en zijn bank op zijn kop. Fout, absoluut, hij moet niet boos worden! Maar toch wel knap dat hij zelf heeft gevoeld dat hij boos werd en zich had afgezonderd ... ik zal hem de raad geven om volgende keer onder zijn bank te kruipen zodat niemand hem ziet zitten!
Lex kreeg een 'rode kaart' en het eerste gesprek van het jaar was een feit. Het was ook dat moment dat we te horen kregen dat hij bij het CLB stond omschreven als 'agressieprobleem'. We probeerde dit te nuanceren, een nieuwe school, veel meer kinderen op de speelplaats, zijn weerbaarheid tegen zoveel 'uitdagingen' is inderdaad nog te laag maar daar zijn we aan het werken. Mevrouw u heeft ons gezegd dat u een afspraak heeft in November voor Mats bij de psychiater zou u niet eerst met Lex gaan, daar is het probleem veel accuter?
Mevrouw we zijn in september, november is nog ver, kunnen we niet gewoon kijken of dit geen aanpassingsprobleem is en overwaaid in plaats van dit uit proportie te trekken? Ah maar mevrouw, ik ken de psychiater vrij goed, ik zal wel eens bellen om te zien of wij de afspraak niet kunnen vervroegen! Opnieuw een moment dat de alarmbellen hadden moeten rinkelen maar dit niet hebben gedaan!
De directrice belde dus de psychiater en wij zijn drie weken vroegen naar hem kunnen gaan met het probleem 'Lex'!
Na het wemelkamp stoomde we de kinderen klaar voor de nieuwe school. Toch bleef dat woordje 'hoogbegaafd' hangen. Wat is dat nu eigenlijk? Hij is wat slimmer dan de rest dat moet alles toch makkelijker maken, waarom gaat het dan zo moeizaam in school ? Ook onze omgeving had een reactie van ow maar dat is een luxe probleem, we hebben toch altijd gezegd die komt er wel!
Mijn broer die 2 kinderen heeft die ook met hoogbegaafdheid flirten was al wat verder en bezorgde me een boek van Tessa Kieboom, Mijn moeder had deze eerst gelezen en zei 'Goh ik herken vooral Lex in dat verhaal, Mats weet ik toch niet zo direct...' Ik ben zelf het boek beginnen lezen en herkende bij beide heel wat gelijkenissen maar anderzijds kreeg ik ook een ongelooflijke angst van dat woord ...
Hoe meer ik er over las hoe banger ik werd! DIt is nog erger dan ADHD?
Wemel is een organisatie origineel opgestart door ouders die het ook niet fijn vonden dat hun kinderen omdat ze een beetje anders zijn werden uitgesloten van allerlei activiteiten. En ja dat gebeurt. In de huidige school was het de gewoonte dat elk jaar 2-3 dagen op 'kamp' ging gewoon om elkaar op een andere manier te leren kennen. Het kamp aan het begin van het schooljaar was uitzonderlijk goed verlopen en met heel veel verbazing in de stem wist men ons te zeggen: Ja Mats is toch wel een tof ventje... Dat zeggen wij dus al heel de tijd!
Einde van het schooljaar voelde wij heel goed aan dat de juf Mats doodmoe was en ik had thuis de verzuchting al gemaakt ik hoop dat ze dit niet op hem gaan afreageren. Tegen onze verwachtingen in mocht Mats vertrekken op kamp maar na de eerste nacht kregen we om 10u 's morgens de vraag of we hem konden komen halen want hij was onhandelbaar. Toen ik vroeg wat er was gebeurt was het antwoord 'het gaat gewoon niet ...'. Na wat regelen konden we hem op de middag gaan halen en toen we nogmaals vroegen wat er was gebeurt was het antwoord hij heeft aan tafel gewoon in zijn broek gedaan en kwam niet meer bij van het lachen, toen we vroegen om hem te gaan wassen bleef hij ons 'uitlachen', het gaat gewoon niet. Dit leek ons een vreemd verhaal dus we vragen aan Mats (die niet aan het lachen was maar verdrietig was) wat er nu juist gebeurt was en wat bleek hij had met een vriendje afgesproken om een grap uit te halen en die had een tas (koude) thee over Mats zijn broek uitgegoten en geroepen bah, Mats heeft in zijn broek gedaan. Vermoedelijk zeer waarheidsgetrouw want de beide juffen waren er volledig ingetrapt. Toen we verhaal gingen halen bij de juffen wilden ze niet toegeven dat het wederom om het zoveelste misverstand ging, ook aan de desbetreffende broek ruiken waardoor het verhaal van de kinderen werd bevestigt wou men absoluut niet doen. Slotsom, Mats voelde zich onbegrepen en zijn vriendjes begrepen niets van al de heisa, maar toen we hem lieten kiezen of hij wou blijven of meegaan (zonder het akkoord van de juffen), twijfelde hij geen seconde en ging hij mee naar huis.
Wemel specialiseert zich met kinder die al of niet terecht het etiket hebben van ASS, ADHD, ... en heeft als visie geef een kind even de ruimte om zichzelf te zijn. Als hij boos wil worden mag dat, als hij een hele dag in de boom wil hangen en zingen ook, ...
We waren op een intake gesprek geweest en voelde ons vanaf de eerste moment thuis in deze groep. Mats en Lex werden beide ingeschreven voor het kamp en zagen er ongelooflijk naar uit.
De wemelaanpak is als volgt samen te vatten:
Ontworpen om met adhd om te gaan, maar eigenlijk een andere manier van met mensen om te gaan, die op iedereen, jong en oud, normaal en "abnormaal", een heilzaam effect heeft.
uitgaan van de kwaliteiten van de persoon, ipv van de tekortkomingen
de verwachting uitschakelen
Belonen, niet straffen
ongewenst, maar onbelangrijk gedrag, negeren
ook belonen voor poging tot goed gedrag
een voorbereide omgeving scheppen
Het klinkt eenvoudig maar het maakt een wereld van verschil!
Over het kamp zelf kan ik weinig schrijven alleen dat ik 2 kinderen had die de beste tijd van hun leven hadden gehad, doodmoe en vuil en smerig waren maar oh zo gelukkig. Ze hebben er nog weken, maanden over naverteld. De feedback die we kregen was onthutsend. Lex had blijkbaar alle dagen een boze bui gehad en soms echt wel met slagen en schoppen etc. Toen we hem hier nadien over spraken was de lakonieke reactie: Ah ja mama, maar dat mag daar toch! Waarop we zeiden dat het wel mag maar echt niet moet en we dus niet goed begrepen waarom hij nu ineens boze Lex was? En dan sta je perplex als zo'n ventje met de wijsheid komt dat hij dat nergens mag dus zich moet inhouden, dus nu mag het en heb ik het ook gedaan dan is alle opgekropte woede weg en kan ik er een heel jaar tegen. Een zeer logische redenatie maar om eerlijk te zijn hebben we naar hem toe het principe 'je mag boos worden' toch wel wat genuanceerd sindsdien.
Over Mats kon men een hele reeks annekdotes vertellen en opnieuw kregen we te horen 'amaai dat is nogal nen kerel' maar voor alle duidelijkheid die heeft helemaal geen ADHD maar is hoogbegaafd! Euh, wat zegt u nu! 3 jaar zijn we bij specialisten te raden en iedereen is er stellig van overtuigd dat hij ADHD heeft behalve wij en nu ook de Wemels ...
Wat ik nu neer schrijf beschouw je maar als een heel slecht voorbeeld. We begrepen dat we iets moesten doen om de negatieve spiraal te doorbreken maar dachten slim te zijn! We vroegen aan de kinderplaneet ons een school aan te wijzen waar we met Mats zijn problematiek terecht konden.Een school waar ze wel open staan voor Mats!
Wij waren heel fout bezig toen. Nu kan ik dat heel eerlijk toegeven maar neem nooit zomaar advies aan van een organisatie. Wij waren zo naief te denken dat deze mensen onafhankelijk waren en het beste voor hadden met Mats, we wisten niet dat al deze organisaties van elkaars doorverwijzingen leven.
Als je ooit op het punt staat dat je een 'andere' school moet zoeken voor je kinderen! Ga dan zelf op zoek, bezoek zoveel mogelijk scholen, laat hen openlijk bewijzen wat hun schoolvisie is, en pols heel duidelijk naar hun standpunt over medicatie, zorg, alternatieve therapieën, ervaringen met alle mogelijke etiketten die er momenteel rond gestrooit worden. En volg vooral je hart en het hart van je kind!
Wij (en dat zeg ik met overtuiging) stomme idioten zijn op voorspraak van de kinderplaneet naar de Eikenlaar gestapt. We werden verwelkomt in het directielokaaltje en mochten meteen papieren invullen voor de inschrijving van onze zonen. Geen probleem mevrouw, Mats en Lex zijn oh zo welkom, we hebben heel veel ervaring met alle soorten leerlingen, ....
Tot op vandaag ben ik nog steeds ongelooflijk boos op me zelf dat ik zo dom kon zijn. En ik weet wel, we wilde snel een oplossing, dachten de experten weten het best en hoopte de overgang zo pijnloos mogelijk te maken voor Lex en Mats maar toch!
Als het dan letterlijk heel moeilijk gaat en je je heel alleen voelt als ouders, trek je je aan de kleinste zaken op. Op een ochtend zet ik Mats af aan school en een andere moeder spreekt me aan. Eerst aarzelend van hoe gaat het, lukt het in de klas, ... en al snel merken we dat we tegen dezelfde windmolens vechten! Haar zoon die ASS (autisme) heeft wordt blijkbaar op net dezelfde manier buiten spel gezet als Mats. En na het zoveelste gesprek is ze het ook meer dan moe.
Dit helpt Mats niets vooruit maar gewoon de wetenschap dat hij niet het enige zwart schaap is in de school en dat wij niet de enige ouders zijn die opbotsen tegen vooringenomen standpunten is een heerlijk gevoel waar je je echt kunt aan optrekken. Er zijn nog menige gesprekjes gevolgd en uiteindelijk hebben we beide elk op onze eigen manier besloten om een andere school op te zoeken maar wij hebben al vast heel veel gehad aan het lichten van ons hart en het bespreken van ons ongenoegen.
Daarnaast hebben we ook via deze mama voor het eerst over Wemel gehoord!
Dan krijg je weer
een stap vermoedens erbij en nog steeds weet je eigenlijk niet of er iets mis
is met je kind of niet. Eén zaak weet je zeker dat is dat het zo niet verder
kan. Dus wat doe je dan als ouder? .... Je gaat op oudertraining! Er zit een
zekere logica in natuurlijk. Je kind is 'onhandelbaar' dus zal het wel aan de
ouders liggen die niet weten waar ze mee bezig zijn. Dat gevoel krijg je
sowieso maar kan je alleen maar best zo snel mogelijk van je afzetten wat als
je daar gaat in geloven dan ga je er aan kapot en kan je zeker je kind niet
helpen.
Oudertraining voor kinderen
met ADHD kan je volgen bij bv. Zit Stil!. Wij waren ondertussen reeds anciens
dus wisten min of meer wat er zou komen. En inderdaad de training van Zit stil
tapt heel vaak uit hetzelfde vaatje als de oudertraining voor stop 4-7. Wat
wel heel leuk is, is om met andere ouders te praten die met dezelfde
frustraties zitten van niet begrepen worden of vechten tegen de windmolen
binnen hun respectievelijke scholen. Je praat met andere ouders die ook nog
steeds op zoek zijn naar de goede aanpak en je praat met mensen die deze
gelukkig voor hun kind reeds gevonden hebben.
Tijdens deze opleiding bleven
we echter voortdurend twijfelen. Heel veel zaken die er verteld werden waren
herkenbaar, maar niet steeds bij Mats. Heel vaak zeiden we goh das helemaal
Lex! Lex zit heel vaak op zijn eigen planeet en heeft een heel laag zelfbeeld. Mats
niet. Huiswerk is een drama bij Lex, voor Mats een spelletje. Anderzijds waren
er wel herkenbare zaken zoals niet kunnen stil zitten aan tafel, moeilijk
slapen, voortdurend van het ene speeltje naar het andere springen, Als je hem
vraagt om bv. Zijn schoenen aan te doen ondertussen iets anders zien en de
schoenen helemaal vergeten, heel emotioneel, . En dan zijn er nog een heleboel
zaken die heel typisch zijn voor Mats die helemaal niet passen in het plaatje
ADHD zoals enorm opmerkzaam (als we bv 1 bloempotje verzetten dan kan je er
zeker van zijn dat Mats zegt: hé, waarom staat dat nu daar?), heel sociaal
voelend, ongelooflijk gevoel voor humor,
Soms is opvoeden een heel
eenzame taak! Je twijfelt voortdurend aan onze aanpak en aan jezelf. Uiteindelijk
hebben de opvoeders toch studies gedaan waar al deze aspecten aan bod zijn
gekomen, dus zij zullen wel de experten zijn! Wie ben ik om tegen een zorgjuf
te gaan zeggen dat we Mats anders moeten aanpakken?
We blijven van goede wil zijn
dus maken een afspraak bij de psychiater. Dit schrijf ik nu eenvoudig neer maar
weet dat ook daar een hele interne strijd aan vooraf is gegaan. Ergens ben ik
nog van de hele oude stempel en was een psychiater een soort van bevestiging
van er is iets goed mis met je kind. Daarnaast vond ik het ook belangrijk dat
er een open communicatie zou zijn en niet meteen naar medicatie zou worden
gegrepen. Uiteindelijk krijgen we via de
Kinderplaneet (de multidisciplinaire praktijk) een referentie die dan nog eens
quasi achter onze hoek woont dus we maken een afspraak en ja hoor binnen 5
maanden is er plaats.
Niet dat we onder de druk bezweken maar we
wilden in eerste plaats zelf confirmatie krijgen van ons gevoel. We zijn daarop
naar een 'multidisciplinaire' praktijk gestapt en hebben daar heel open de
geschiedenis van Mats weergegeven. Mats wordt getest en het resultaat is een
hele hoop 'vermoedens'.
Er was een IQ test afgenomen en Mats
scoorde 109-119, een stap vooruit maar opnieuw dezelfde commentaar. We
vermoeden dat dit een zeer vertekend beeld geeft want hij heeft zeer wisselend
de vragen ingevuld. Daarnaast waren er vragenlijsten ADHD ingevuld door
zijn school en door ons waaruit blijkt dat Mats een zeer hoge hyperactiviteit
vertoont dus een vermoeden van ADHD maar die diagnose mag enkel een
Psychiater stellen.
Eigenlijk waren we dus geen stap verder.
Erger nog de diagnose vermoeden van ADHD werd door de school snel omgezet tot
zie je wel hij heeft ADHD en opnieuw stonden wij alleen.
Ondertussen was de antipathie in de klas
zodanig toegenomen dat Mats alle dagen rebelleerde in de klas, zijn juf
absoluut niet vertrouwde en doordat hij voortdurend de stempel vervelend kind
krijgt opgekleefd liefst niet meer naar school zou willen. Tot op vandaag kan
ik niet zeggen dat hij echt stout of agressief is maar hij is voortdurend in de
weer of zoals hij zelf zegt op ontdekking. Dit geeft situaties waarbij hij bv.
Zijn pen helemaal ontleed zonder zich zorgen te maken dat op al zijn kleren,
schoolboeken, bank, etc. inkt loopt, of dat hij wil testen hoe los zijn
schoenveters moeten zijn voor zijn schoen uitvliegt als hij loopt, waarbij de
schoen uiteraard in de dakgoot beland, welke brooddoos is het sterkste?, het
uit elkaar draaien van de schoolbel, Kan je met een koekendoos voetballen? .
Dit soort zaken overkomen hem dagelijks en neen mevrouw de directrice Mats mag
bij ons ook geen zaken op het dak gooien, en ja als hij iets wil ontleden moet
hij dat eerst vragen, en neen wij zijn ook streng en zeggen duidelijk waar de
grenzen zijn maar gelooft u me toch, hij doet dit niet om u of zijn juf te
koeioneren!
Momenteel zitten we in het stadium dat we
echt met schrik onze zonen gaan ophalen van school omdat we telkens weer geconfronteerd
worden met de kreet: Weet je wel wat hij nu weer heeft gedaan .
Mats komt in het 2de leerjaar bij Juf Marianne terecht. De eerste dag corrigeert hij haar even, terecht maar absoluut not done! Vanaf dag een ontstaat er een echte machtsstrijd tussen een 7-jarige jongen en zijn juf die onbeschrijfelijk is en waar wij de eerste weken niets van wisten. In december komt ik eerder toevallig uit op het feit dat mijn zoon blijkbaar 's morgens bij het eerste geluidje dat hij maakt, naar de 'lerarenkamer' wordt gezonden omdat hij de klas verstoort. De zoon vond dit prima want in de lerarenkamer liggen een hele hoop strips en dus kon hij heel de dag 'lezen' in plaats van in die saaie klas te zitten. Heel dom van ons maar wij vonden dit niet ok, dus vragen dit te stoppen! Misschien hadden we dit beter niet gedaan. Sinds die dag hadden we echt schrik om naar de schoolpoort te komen 's avonds want elke avond kwam er wel een kindje of een juf naar ons toegesneld om het een of andere voorval te vertellen. Mats rebelleerde totaal en als we alle verhalen optellen was een vervelend rotjong in school! Hij was onbeleefd, liep weg van de juf als ze iets tegen hem zei, stak zijn middel vinger op, zei 'fuck you', liet boeren in de klas, deed andere kinderen pijn, ..... kortom de Mats die wij kennen was totaal verdwenen zodra de schoolpoort 's morgens open ging en dit tot we hem weer gingen ophalen. In de weekends hadden wij de gewone Mats. 's morgens en 's avonds hadden wij een hangerig kind, die voor het minste huilde, niet naar school wou, zijn juf haatte en school stom vond.
Tegen het midden van het schooljaar hadden we al verschillende gesprekken gehad maar telkens kwamen we weer op hetzelfde neer Mats is 'onhandelbaar'. Hij heeft in hoge mate ADHD en we willen dat hij zo snel mogelijk getest wordt en medicatie krijgt.
Mats heeft ondertussen zijn eerste 2 jaar kleuterschool doorlopen en de feedback die we krijgen is: amaai, daar ga je nog wat mee meemaken, die kan het nogal uitleggen, hij is de kleinste maar de baas van de klas, Als de juf niet snel genoeg gaat neemt hij over en probeert alles te regelen, .... December van de 3de kleuterklas worden we naar ons 'eerste' multidisciplinair overleg gevraagd. Een chique woord voor een gesprek met het CLB, de zorgjuf en 1 of meerdere juffen van de school. Openingszin van de zorgjuf is: 'we kunnen met uw zoon niets meer bereiken hier'! Daar wordt je als ouder wederom even stil van! Met moeite vraag je dan om wat toelichting en als een geslagen hond ga je dan naar huis om alles te verwerken. Voor het eerst vallen er woorden zoals 'begaafdheid', hyperactiviteit, ADHD, .... kortom veel termen die je als ouders doen sidderen en beven want opnieuw wordt je geconfronteerd met het feit dat dat 'zorgeloze ventje' zoals jezelf je zoon ziet blijkbaar een groot probleem heeft. Het CLB stelt dat ze een intelligentietest gaan afnemen. Resultaat was dat Mats een IQ van 90 had, met moeite de ondergrens van een normaal IQ. Dus als hij zich niet verveelt dan heeft hij vast ADHD.
Na het eerste gesprek was ik al die zaken gaan opzoeken en had ik me gelukkig een beetje gewapend met wat achtergrond kennis zodat ik toch enig weerwoord kon bieden. Ik vroeg of de test goed verlopen was. Tja dat was zeker niet het geval want Mats had enkel de moeilijke oefeningen ingevuld en de eenvoudige overgeslagen. We moesten ons dus geen zorgen maken hij was zeker niet dom... Ook over ADHD had ik wat kennis opgeslagen en alles wat ik er over las deed bij ons geen belletje rinkelen. Ja Mats is zeer actief en springt van de ene activiteit op de andere, hij maakt niets af, heeft weinig slaap nodig, maar om nu te zeggen dat hij altijd hyperactief is dat is ook weer niet het geval. Hij had zichzelf ondertussen leren lezen en kon uren in boeken staren en dan hoorde je hem gewoon niet! Hij was zeer leergierig en vroeg honderd uit over de meest uiteenlopende onderwerpen en daar kon hij zich dan in smijten om daar meer over te weten komen tot hij op het volgende onderwerp over sprong. Heeft hij concentratieproblemen? Volgens ons niet, maar hij hoort wel alles tegelijkertijd!
En dan wordt je geconfronteerd met het feit dat je als ouder ingaat tegen het oordeel van de zorgjuf/CLB. Schande! Plots krijg je als ouder het etiket als 'tegendraads'! Neen we geloven niet dat Mats ADHD heeft maar om de school gerust te stellen, zeggen we hen dat we gerust bereid zijn om een alternatieve therapie te volgen om zijn 'hyperactiviteit' wat te temperen.
Mats maakt de overstap naar een nieuwe school en het eerste studiejaar en ettelijke maanden later komt het CLB met een alternatieve therapie aandraven. Stop 4-7 - een therapie voor kinderen met gedragsproblemen. Voila, het hoge woord is er uit. Onze zoon heeft gedragsproblemen. Dat zorgeloze, lieve inventieve ventje gedraagt zich blijkbaar op school helemaal anders en daar moet iets aan gedaan worden. Stop 4-7 is een opleiding voor de ouders, het kind en de school. Aangezien we dit beloofd hadden stappen we mee in het project en eerlijk gezegd, deze dagen waren heerlijke dagen voor Mats waar hij zich heerlijk kon ontspannen, aan niets moest denken en niet in die saaie klas moest zitten. Er waren gemiddeld 7 kindjes in zijn groep en evenveel begeleiders. Hij kreeg een hele dag door alle aandacht die hij wou, mocht spelen, praten, bewegen, .... heerlijk gewoon. In de oudertraining leer je over beloningssystemen, positief opvoeden, basistechnieken die elke ouder prima kan gebruiken. Dus neen, we hebben hier zeker onze tijd niet verloren. Heeft het bij Mats iets opgeleverd? Misschien wel, hij leerde er de dingen benoemen zoals 'stop ik heb een probleem'.
Anderzijds gaf het ook heel wat extra frustratie want de volgende dag in school probeerde hij de nieuwe technieken uit op de speelplaats maar geraakte al snel gefrustreerd omdat de andere kindjes geen idee hadden waar hij het over had. Zijn juf gebruikte de plaatjes van Wiebel overal in de school, waardoor Mats door de andere kinderen met de vinger werd gewezen want door hem waren er plots allemaal nieuwe regels bijgekomen.
Had hij plots geen gedragsproblemen meer, neen helaas hij bleef de klas storen, en op de speelplaats bleef hij veel te wild zijn. Daarnaast kregen we nu ook te horen dat hij de regels wel kent maar deze niet wil toepassen en dat hij ongelooflijk veel aandacht opslorpt.
Lex kwam aan in België en moest meteen instappen in het eerste leerjaar. De eerste maanden gaan moeizaam want alles was totaal nieuw! Lex had nog nooit een potlood vastgehad laat staan in een schoolrij gestaan of met andere kindjes gespeeld gewoon omdat dat mocht. Verbazingwekkend is het aanpassingsvermogen van deze jongen. Op enkele maanden tijd heeft hij heel de evolutie gemaakt van peuter, kleuter tot leerling van het 1ste leerjaar. Op het einde van het schooljaar haalde hij een mooie 78% en wij waren trots! Knap gedaan ventje! Dan komt de school die stelt dat bij hen in het eerste leerjaar de limiet ligt op 80%. Indien ze geen 80% halen dan wil dat zeggen dat hun basis niet goed zit en gaan ze later problemen krijgen. Als leek in het ouderschap en laat ons eerlijk zijn in het communiceren met scholen en CLBs luister je naar deze goede raad en uiteindelijk beslissen we in de vakantiemaanden om inderdaad te opteren om hem nog een jaartje rust te gunnen en verder te laten werken aan zijn 'basis'.
Eerste trimester loopt alles goed, maar dan slaat de verveling toe! Je hebt alles al gezien, voelt je beter op je plaats dus plots is er ruimte om te gaan uittesten. Lex wil voor iedereen goed doen, wat natuurlijk niet haalbaar is. Op een dag vliegt de bal op het dak en Lex had meester Bart al op het dak zien klimmen om de bal er af te halen. Meester Bart was nergens te bespeuren dus ... ja Lex volgt dezelfde weg, klimt op het dak, gooit hun bal en de andere ballen naar beneden en komt niets vermoeden terug op de speelplaats. Hier aangekomen krijgt hij de volle laag: denk toch eens na, hoe haal je het in je hoofd, ... en na een tirade wordt hij naar de directeur gezonden. Mag daar straf schrijven en krijgt een nota in zijn agenda. 2 dagen later krijgen we een aangetekend schrijven thuis met de inhoud 'uw zoon vertoont grensoverschrijdend gezag'. Ondertussen had ik van diezelfde zoon begrepen dat hij de bal onder dreigement was gaan halen maar dat hij er niets verkeerd had ingezien.
Dit was meteen de eerste keer dat ik mijn stoute schoenen aantrok en mijn zegje eens ging doen in school! Een mijlpaal misschien, hoewel ondertussen de weken zonder gesprekje eerder mijlpalen zijn. Ik trok dus naar de directeur die me laconiek van antwoord gaf: ja mevrouw, die brief moest ik schrijven want ik wil me indekken als hij nog eens zo'n stunt uithaalt. Dat hij gewoon het gedrag van een leraar gekopieerd had was geen excuus. Ik probeerde nog even het onderwerp 'pesten' aan te halen maar kreeg hier als antwoord, ja we weten dat er een probleem is maar zullen hier zo snel mogelijk iets aan doen.
De jaren kabbelen voort en Lex gaat vlotjes door. Het enige dat we merken is dat hij een heel laag zelfbeeld heeft en overgevoelig is voor pestgedrag. Lex heeft wat Aziatische trekken en wordt regelmatig uitgemaakt voor 'vuile chinees'. Hierop wordt hij boos en als het blijft duren gaat hij huilen. Tevergeefs proberen we hem bij te staan en goede raad te geven en zeggen we hem dat hij vooral niet moet laten zien dat zoiets hem pijn doet wat dat dan kinderen dit alleen maar zien als een sein om verder te gaan. Dit blijft tot op vandaag een heel gevoelig punt. Buiten deze kleinere schermutselingen gebeurt er niets noemenswaardig tot wij bij het begin van het 4de leerjaar plots de mededeling krijgen 'uw zoon heeft een agressie probleem'! En ja daar gaan we weer! Lex was blijkbaar boos geworden bij een schermutseling op de speelplaats en moest gaan afkoelen! Boos gesticulerend is hij naar binnen gegaan en hierdoor zijn er papieren de grond op gevlogen. Een juf die dit zag zei: je raapt dat nu onmiddellijk op, waarop Lex antwoordde 'Neen'. 10 minuten later nadat de boosheid gekoeld was, heeft hij braaf alles opgeraapt en is hij zijn excuses gaan aanbieden bij de juf van de speelplaats en de juf wiens papieren hij op de grond had gegooid. De schermutseling op de speelplaats was bij de pingpong tafel waar hij vond dat hij foutief was uitgesloten en hierop had hij boos zijn eigen raket op de grond gegooid. Deze laatste heeft de schermutseling niet overleeft, waardoor hij op zichzelf al gestraft was. Hij had het incident thuis vertelt en we hadden gezegd dat er even geen nieuwe raket kwam want dat hij eerst moest leren dit op een andere manier op te lossen. Groot was onze verbazing toen we plots enkele dagen later te horen kregen dat hij een heus 'agressie' probleem had. Een nieuw etiket was geboren, hij kreeg een volgkaart en werd nauwlettend in het oog gehouden, maar ja niet moeilijk dat hij ontspoort hij is per slot van rekening geadopteerd!
Heeft Lex een agressie probleem? Wij vinden tot op heden van niet! Hij is met momenten heel licht ontvlambaar en reageert overgevoelig op kleine pesterijen maar daar blijft het dan ook bij! Alleen staat dit in zijn dossier van het CLB, dus ... zal het wel de waarheid zijn!
Heel mijn leven heb ik al een hekel aan etiketjes maar helaas ontsnap je er niet meer aan. Ons huidige schoolsysteem zit zo in elkaar dat er een ongelooflijke nood is van alle opvoedkundige om kinderen in vakjes te plaatsen. 'je kind is uniek' is een loze slogan want we zijn maar gelukkig als we hen één of bij voorkeur meerdere etiketjes kunnen opplakken.
Mijn kinderen kwamen nog maar in België aan en lap hun eerste sticker kleefde al aan hen vast! 'Geadopteerd' Elke deskundige binnen en buiten het onderwijs staat plots klaar met goed bedoelde raad. Plots sta je daar na een lange struggle en iedereen komt aandraven met wel bedoeld advies want ja je kind is geadopteerd dus dat is gewoon vragen om problemen. Aanvankelijk veeg je dit allemaal onder de mat omdat je dolgelukkig bent dat je adoptieavontuur eindelijk beloond werd en je (in ons geval) 2 fantastische kinderen hebt die al je aandacht nodig hebben. De vragen na 2 maanden van 'spreekt hij al wat Nederlands?' zijn ronduit lachwekkend. Na een half jaar maak je je stilaan druk als iemand in bijzijn van je zoon, die trouwens perfect Nederlands sprak na 1-2 weken, zegt: Allé madam, zo'n schoon manneke 't is toch wel erg dat ze dat niet moeten hebben en wegstoppen in een weeshuis!' Heel goed bedoeld maar oh zo pijnlijk als je weet dat je zoon elk woord begrijpt, ziet dat zijn moeder uit beleefdheid vriendelijk lacht (al was het zuur) naar die meneer en ondertussen denkend 'ja waarom is dat eigenlijk?
Als dan een opvoedkundige 3 jaar later na een banale ruzie op de speelplaats je aanspreekt en zegt 'mevrouw ik begrijp het wel hoor, hij heeft een mentale achterstand want hij is geadopteerd... dan begin je je pas vragen stellen en is het begrip bij mij toch even zoek.
In het onderwijs betekent geadopteerd zijn automatisch dat je kind een 'achterstand' heeft, heb je dan een slimme dame op het CLB die net een artikel heeft gelezen dan worden de theorieën rond hechtingsproblemen ook meteen bovengehaald en is het hek helemaal van de dam. En dan mag je al een hekel hebben aan etiketten, je hebt geen schijn van kans om je kind een 'propere' start te geven.
Als je vorige berichtje gelezen hebt zal je je waarschijnlijk wel afvragen waarom deze blog als je leven zo normaal is? Dit wordt vast oersaai!
Ja, daar kan je gelijk in hebben alleen voelen wij ons erg normaal maar krijg ik voortdurend te horen dat dat niet zo is! Gisteren zei de zorgjuf van Mats: "Amaai, madam chapeau ik weet niet hoe u het doet met zo'n kind!" Dit was even de zoveelste druppel en deze nacht heb ik me voorgenomen dat ik ergens een klankbord moet zoeken zodat ik dit van me af kan schrijven.
Mijn moeder zegt vaak, stap naar de pers, laat het in de krant zetten want dit is toch niet normaal.... Die stap wil ik helemaal niet zetten want ik wil niet dat het verhaal van mijn zonen ergens in het openbaar wordt bediscussieerd en een 'ander' leven gaat beginnen krijgen. Maar ik merk wel dat de situatie zo stresserend is dat ik iets moet doen. En wees gerust ik zaag genoeg tegen alle mensen in mijn omgeving over de zoveelste aanvaring met 'kortzichtige' mensen dat ik er zelf verlegen van wordt. En opdat mensen in mijn directe omgeving me niet gaan omschrijven als die eeuwige zaag die altijd over haar kinderen bezig is, wordt deze blog mijn klankbord.
Voor mij werkt dit therapeutisch. En leest niemand het dan is het zo, maar dan heb ik het toch maar van me afgeschreven. Zijn er mensen die ook tegen de windmolens vechten en hier door het lezen zich niet meer alleen gaan voelen dan zou ik ongelooflijk blij zijn!
Wij zijn een doorsnee gezinnetje bestaande uit 2 mama's (Ney en Lizzie) en 2 zonen Lex en Mats. We zijn heel gewone mensen die genieten van lekker eten, gezelligheid, de natuur, leuke dingen doen samen en onze favoriete vakantiebestemming is Italië. Daarnaast zijn we grote dierenvrienden wat momenteel resulteert in 3 leuke poezen en 3 prachtige soms wat eigenzinnige honden. We voelen ons helemaal normaal! Een gewoon eenvoudig gezinnetje dat geniet van de kleine dingen.
Ney is een fantastische madam afkomstig uit Brussel maar ondertussen volledig vervlaamst. Ze kijkt graag de kat uit de boom en zal zeker in gezelschap niet direct haar mening op de tafel gooien maar ze heeft wel degelijk haar eigen visie op alles. Ze is op sommige vlakken een wandelende encyclopedie en je kan er beter niet mee wedden, want tot scha en schande heb ik moeten ondervinden dat ik dan steeds het onderspit delf. Ze kookt fantastisch, met een voorkeur voor de Italiaanse keuken maar ook heel wat andere invloeden worden uitgeprobeerd. Lekker eten vinden wij dus heel normaal en onze kids lusten dan ook (bijna) alles dat thuis op hun bord komt maar zijn kritische recensenten in restaurants.
Lex is net 12 jaar geworden. Lex is geboren in Arkalyk (Kazakstan) en werd in 2008 door ons geadopteerd. Het is een zeer levendige jongen, een heel knap ventje met een ongelooflijk laag zelfbeeld. Op school is hij eigenlijk goed in alles maar zoals wel meer jongens van zijn leeftijd is hij erg lui en gaat hij er vanuit dat alles vanzelf zal gaan.Hij is erg sportief en wat hij ook aanraakt (een bal of een diabolo) hij slaagt er in om dat zonder problemen te beheersen. Hij leest graag en is net voor een 2de keer aan zij favoriete reeks, Harry Potter, begonnen. Daarnaast kan hij ongelooflijk genieten van eten en grote porties verslinden zonder een grammetje bij te komen (ja dit schrijf ik met grote afgunst!)
Mats, net 9 jaar geworden, is zoals zijn broer geadopteerd uit Arkalyk en sinds 2008 in ons landje. Sam is een opgewekt, lief ventje die door de wereld gaat alsof niemand hem een blad in de weg kan leggen. Hij is zeer begaan met de natuur en praat soms liever tegen dieren dan mensen. Hij is een heel pienter ventje met een ongelooflijk gevoel voor humor. Hij is zeer opmerkzaam en een grote verzamelaar die op zijn eindeloze ontdekkingstochten de meest bizarre zaken vindt die hij dan terug mee naar huis brengt om daar te gebruiken om 'iets' te bouwen.
Over mezelf ga ik niets schrijven want dat wordt wel duidelijk bij het lezen van deze hersenspinsels. Maar zoals je kan zien zijn we een heel doodgewoon gezinnetje!
Anders
