En dan slaat het noodlot toe .... Ik ben 1 week geleden voor mijn werk aan een nieuw project begonnen in Sint-Stevens Woluwe. Een nieuwe omgeving, nieuwe mensen, nieuwe regels en net als Lex vind ik dat niet echt super leuk. Maar op woensdag vertrek ik 's morgens braaf richting Brussel en na de file te hebben doorworsteld kom ik op mijn bureau aan. Aangezien ik me nog aan het inwerken ben had ik wat interne vergaderingskes en om 11u30 krijg ik telefoon van de school met de zin: 'Mevrouw we zijn uw zoon kwijt!' Mijn eerste reactie is van dit is een grap en dus zeg ik tegen de directrice mevrouw zit hij niet ergens in een hoekje te lezen? Neen, mevrouw, Mats was op de gang gezet omdat hij zat briefjes uit te wisselen met Sam en nu hebben we de school al 2 x afgezocht, we kunnen hem niet vinden. We hebben de politie gebeld. Ik denk dat bij het woordje 'politie' pas echt deze boodschap doorgedrongen is bij mij. 

Een collega van me zag dat er iets erg was gebeurt en met dank aan mijn werk maar ik mocht direct naar huis vertrekken. De nachtmerrie die dan door je gaat op de terugweg is verschrikkelijk! Ik heb Ney meteen gebeld, die ook op weg was naar school en die van de politie de opdracht had gekregen om de weg tussen school en huis uit te pluizen, grachten nakijken etc. Je krijgt het letterlijk koud en ondanks dat ik de opdracht had van 'rustig' naar huis te komen en ik geen idee heb hoe ik het gedaan heb maar ik heb vermoedelijk meerdere overtredingen gemaakt om bij de school totaal over mijn toeren aan te komen. In de wagen had ik ook mijn moeder gebeld, die niet ver van ons woont en waarmee Mats een heel goede band heeft, maar ook zij had niemand gezien en tijdens de telefoon kreeg ze ondertussen bezoek van de politie.

Op school aangekomen zie je daar dan Lex volledig ontredderd staan, ja waarom zouden we ons daar over ontfermen... En een hoopje juffen die op al mijn vragen antwoorden 'hebben we al gedaan, we moeten de politie hun werk laten doen.' Je voelt je ongelooflijk moedeloos en weet niet wat gedaan. Tegen de raad in ontferm ik me over Lex en Ney en proberen we ons in Mats zijn plaatst te stellen. Je gaat alle mogelijkheden af, en ook al had men daar al gekeken toch gaan we terug op zoek in de school en de directe omgeving.

Er zijn 3 vertrouwenspersonen in zijn leven Ney, ik en mijn moeder. Ney gaat terug naar huis in de hoop dat hij daar komt opdagen maar aangezien hij reeds een uur voordat wij iets wisten op de gang was gezet had hij daar dan al lang moeten zijn toegekomen. Ik blijf in contact met mijn moeder maar buiten dat zij ook over haar toeren is, komt er ook geen Mats opdagen. Ik blijf in de school.

Plots komt er een jongen van de kringloopwinkel met het bericht 'mijn vriendin zit op de bus en daar is een klein jongetje helemaal alleen'. De politie had net daarvoor bij de winkels in de buurt van de school binnen gelopen met de vraag of ze een klein jongetje hadden gezien met een kaki jas en jeans broek. In de winkel hadden ze niets gezien maar tijdens de middag pauze had deze man naar zijn vriendin gebeld en dit verteld waarop de vriendin gelukkig de link legde. Heel mijn leven zal ik deze 2 mensen dankbaar blijven !

Dan is de vraag gaat het om Mats? Ik vraag of hij zijn vriendin kan bellen en of ze het ventje even aan de telefoon wil laten komen. Het enige wat ik hoor: is een bang stemmetje in de verte 'nee, nee, ik wil niet ...'. De politie vraagt je dan kan je confirmeren dat het Mats is? Je bent zelf over je toeren en dat manneke aan de telefoon is helemaal in paniek ... Ik weet het niet meneer, ik denk het wel en ik hoop het maar ik weet het niet. De politie heeft gelukkig aan de chauffeur van de bus gevraagd om dat ventje niet te laten afstappen voor de eindhalte en dat daar een politiewagen hen zou opwachten. Ik vraag of ik naar daar mag rijden. Eerst vond men dit geen goed idee want wat als het niet Mats was .... maar uiteindelijk stelt een dame voor om naar het hoofdkantoor van de politie te rijden waar hun collega's het kindje naartoe zouden brengen. 

Ik bel Ney en mijn moeder en wacht bang af. In de auto staan de walkies voortdurend berichten uit te roepen, en bij elk bericht hoop je meer te horen. 10 minuten voor we aankomen te Antwerpen komt dan eindelijk het verlossende bericht het is zeker Mats en alles is OK! 

Opnieuw bel ik Ney en vervolgens mijn moeder, die in wenen uitbarst en waar ik dan nog tegen uitvlieg omdat ik voel dat ook ik toe ben aan een stevige huilbui.