Dan krijg je weer een stap vermoedens erbij en nog steeds weet je eigenlijk niet of er iets mis is met je kind of niet. Eén zaak weet je zeker dat is dat het zo niet verder kan. Dus wat doe je dan als ouder? .... Je gaat op oudertraining! Er zit een zekere logica in natuurlijk. Je kind is 'onhandelbaar' dus zal het wel aan de ouders liggen die niet weten waar ze mee bezig zijn. Dat gevoel krijg je sowieso maar kan je alleen maar best zo snel mogelijk van je afzetten wat als je daar gaat in geloven dan ga je er aan kapot en kan je zeker je kind niet helpen. 

Oudertraining voor kinderen met ADHD kan je volgen bij bv. ‘Zit Stil!’. Wij waren ondertussen reeds anciens dus wisten min of meer wat er zou komen. En inderdaad de training van Zit stil tapt heel vaak uit hetzelfde vaatje als de oudertraining voor ‘stop 4-7’. Wat wel heel leuk is, is om met andere ouders te praten die met dezelfde frustraties zitten van ‘niet begrepen worden’ of vechten tegen de windmolen binnen hun respectievelijke scholen. Je praat met andere ouders die ook nog steeds op zoek zijn naar de goede aanpak en je praat met mensen die deze gelukkig voor hun kind reeds gevonden hebben.

Tijdens deze opleiding bleven we echter voortdurend twijfelen. Heel veel zaken die er verteld werden waren herkenbaar, maar niet steeds bij Mats. Heel vaak zeiden we goh das helemaal Lex! Lex zit heel vaak op zijn eigen planeet en heeft een heel laag zelfbeeld. Mats niet. Huiswerk is een drama bij Lex, voor Mats een spelletje. Anderzijds waren er wel herkenbare zaken zoals niet kunnen stil zitten aan tafel, moeilijk slapen, voortdurend van het ene speeltje naar het andere springen, Als je hem vraagt om bv. Zijn schoenen aan te doen ondertussen iets anders zien en de schoenen helemaal vergeten, heel emotioneel, …. En dan zijn er nog een heleboel zaken die heel typisch zijn voor Mats die helemaal niet passen in het plaatje ADHD zoals enorm opmerkzaam (als we bv 1 bloempotje verzetten dan kan je er zeker van zijn dat Mats zegt: hé, waarom staat dat nu daar?), heel sociaal voelend, ongelooflijk gevoel voor humor, …

Soms is opvoeden een heel eenzame taak! Je twijfelt voortdurend aan onze aanpak en aan jezelf. Uiteindelijk hebben de ‘opvoeders’ toch studies gedaan waar al deze aspecten aan bod zijn gekomen, dus zij zullen wel de experten zijn! Wie ben ik om tegen een zorgjuf te gaan zeggen dat we Mats anders moeten aanpakken?

We blijven van goede wil zijn dus maken een afspraak bij de psychiater. Dit schrijf ik nu eenvoudig neer maar weet dat ook daar een hele interne strijd aan vooraf is gegaan. Ergens ben ik nog van de hele oude stempel en was een psychiater een soort van bevestiging van ‘er is iets goed mis met je kind’. Daarnaast vond ik het ook belangrijk dat er een open communicatie zou zijn en niet meteen naar medicatie zou worden gegrepen.  Uiteindelijk krijgen we via de Kinderplaneet (de multidisciplinaire praktijk) een referentie die dan nog eens quasi achter onze hoek woont dus we maken een afspraak en ja hoor binnen 5 maanden is er plaats.