Einde van het schooljaar voelde wij heel goed aan dat de juf Mats doodmoe was en ik had thuis de verzuchting al gemaakt ik hoop dat ze dit niet op hem gaan afreageren. Tegen onze verwachtingen in mocht Mats vertrekken op kamp maar na de eerste nacht kregen we om 10u 's morgens de vraag of we hem konden komen halen want hij was onhandelbaar. Toen ik vroeg wat er was gebeurt was het antwoord 'het gaat gewoon niet ...'. Na wat regelen konden we hem op de middag gaan halen en toen we nogmaals vroegen wat er was gebeurt was het antwoord hij heeft aan tafel gewoon in zijn broek gedaan en kwam niet meer bij van het lachen, toen we vroegen om hem te gaan wassen bleef hij ons 'uitlachen', het gaat gewoon niet. Dit leek ons een vreemd verhaal dus we vragen aan Mats (die niet aan het lachen was maar verdrietig was) wat er nu juist gebeurt was en wat bleek hij had met een vriendje afgesproken om een grap uit te halen en die had een tas (koude) thee over Mats zijn broek uitgegoten en geroepen bah, Mats heeft in zijn broek gedaan. Vermoedelijk zeer waarheidsgetrouw want de beide juffen waren er volledig ingetrapt. Toen we verhaal gingen halen bij de juffen wilden ze niet toegeven dat het wederom om het zoveelste misverstand ging, ook aan de desbetreffende broek ruiken waardoor het verhaal van de kinderen werd bevestigt wou men absoluut niet doen. Slotsom, Mats voelde zich onbegrepen en zijn vriendjes begrepen niets van al de heisa, maar toen we hem lieten kiezen of hij wou blijven of meegaan (zonder het akkoord van de juffen), twijfelde hij geen seconde en ging hij mee naar huis. 

Wemel specialiseert zich met kinder die al of niet terecht het etiket hebben van ASS, ADHD, ... en heeft als visie geef een kind even de ruimte om zichzelf te zijn. Als hij boos wil worden mag dat, als hij een hele dag in de boom wil hangen en zingen ook, ...

We waren op een intake gesprek geweest en voelde ons vanaf de eerste moment thuis in deze groep. Mats en Lex werden beide ingeschreven voor het kamp en zagen er ongelooflijk naar uit.

De wemelaanpak is als volgt samen te vatten: 

Ontworpen om met adhd om te gaan, maar eigenlijk een andere manier van met mensen om te gaan, die op iedereen, jong en oud, normaal en "abnormaal", een heilzaam effect heeft.

• uitgaan van de kwaliteiten van de persoon, ipv van de tekortkomingen
• de verwachting uitschakelen
• Belonen, niet straffen
• ongewenst, maar onbelangrijk gedrag, negeren
• ook belonen voor poging tot goed gedrag
• een voorbereide omgeving scheppen

Het klinkt eenvoudig maar het maakt een wereld van verschil!

Over het kamp zelf kan ik weinig schrijven alleen dat ik 2 kinderen had die de beste tijd van hun leven hadden gehad, doodmoe en vuil en smerig waren maar oh zo gelukkig. Ze hebben er nog weken, maanden over naverteld. De feedback die we kregen was onthutsend. Lex had blijkbaar alle dagen een boze bui gehad en soms echt wel met slagen en schoppen etc. Toen we hem hier nadien over spraken was de lakonieke reactie: Ah ja mama, maar dat mag daar toch! Waarop we zeiden dat het wel mag maar echt niet moet en we dus niet goed begrepen waarom hij nu ineens boze Lex was? En dan sta je perplex als zo'n ventje met de wijsheid komt dat hij dat nergens mag dus zich moet inhouden, dus nu mag het en heb ik het ook gedaan dan is alle opgekropte woede weg en kan ik er een heel jaar tegen. Een zeer logische redenatie maar om eerlijk te zijn hebben we naar hem toe het principe 'je mag boos worden' toch wel wat genuanceerd sindsdien. 

Over Mats kon men een hele reeks annekdotes vertellen en opnieuw kregen we te horen 'amaai dat is nogal nen kerel' maar voor alle duidelijkheid die heeft helemaal geen ADHD maar is hoogbegaafd! Euh, wat zegt u nu! 3 jaar zijn we bij specialisten te raden en iedereen is er stellig van overtuigd dat hij ADHD heeft behalve wij en nu ook de Wemels ...