Deze blog is mijn klankbord. Vaak zal ik klagen en zagen maar dit is therapeutisch bedoeld en enkel in de hoop dat ik daardoor er sterker zal uitkomen. Mijn kinderen zijn anders, en dan? Waarom wil dit zeggen dat we voortdurend op zoek moeten gaan naar onszelf? Waarom moeten we voortdurend strijden tegen alle scholen, instanties, ...? We willen gewoon rust en een plekje waar ze gelukkig kunnen zijn, dat is toch niet zo veel gevraagd, toch?
Al mijn vooroordelen opzij gezet trekken we naar de psychiater. Eerst een intake gesprek en vervolgens 3 sessies met Lex om dan een eerste conclusie gesprek te hebben met Lex en ons. Op de intake vertellen we nogmaals heel het verhaal van Lex. Nee volgens ons heeft hij geen agressieprobleem maar is heeft hij een extreem laag zelfvertrouwen of negatief zelfbeeld. Hierdoor kunnen soms kleine futiliteiten (in onze ogen) voor hem de oorzaak zijn dat hij hel boos wordt. Het voorbeeld van de owngoal wordt terug boven gehaald en we leggen de psy nogmaals uit dat hij op zulke momenten heel categoriek kan reageren. In zijn ogen had hij niets fout gedaan, blijkbaar waren er enkele kinderen hem al enkele dagen aan het pesten, en 'iedereen' lachtte hem uit .... Lex bottelt heel veel op om dan ineens letterlijk te ontploffen. Het grote probleem is dat hij dit voor ons afschermt zodat wij ons geen zorgen zouden maken met als gevolg dat we het ook niet tijdig zien en kunnen ingrijpen.
Het intake gesprek wil gewoon zeggen dat wij heel veel babbelen en vervolgens zijn er 3 speelsessies waar Lex heel weinig over zei. Hij vond het wel leuk en mocht veel tekenen. Begin december is dan de eerste conclussie sessie en wat blijkt de diagnose is: 'Lex is een ongelooflijk lief ventje die voor iedereen goed wil doen maar met een extreem laag zelfbeeld'. Enerzijds ben je blij dat wat je zelf zegt bevestigt wordt maar anderzijds denk je wederom , zoveel maanden en centen later .... wat hebben we nu van voortgang geboekt.
De psy stelt dat hij rond is met Lex en verwijst hem door naar de kinderplaneet voor 'emotietherapie' zodat hij zijn gevoelens beter zou kunnen uiten en de extreme schommelingen zouden verdwijnen. Ja meneer, zullen we doen meneer! Braaf volgen wij de aanbeveling en maken we de nodige afspraken met de Kinderplaneet.
Opnieuw zelfde stramien: intake gesprek, 3 sessies met Lex en een overleg. Op het overleg komt de dame in kwestie opnieuw tot de conclusie dat hij inderdaad een heel laag zelfbeeld heeft en dat ze daar dan wel eens zou aan werken! Ik schrijf dit nu samengevat in één zin maar in realiteit had dit gesprek begin april plaats. En ja toen hadden we het echt wel gehad met al die 'welbedoelde' externe hulp die ons ter plaatsen doet trappelen. We hebben met Lex gesproken en gevraagd wat hij er van vond. Hij steldde dat het wel best leuk was want hij mocht met lego bouwen en tekenen. En de gesprekken dan? Ja die gesprekken, pff dat is praten he, ge weet dat ik dat niet graag doe dus ik vertel gewoon wat ze willen horen .... Knap man, zo veel mensenkennis, maar dan heeft deze therapie heel weinig zin!
De prioriteit was nu een goede start in de nieuwe school! Laat ons maar even wachten hoe het gaat lopen hier. Bij Mats liep het de eerste weken prima, hij vertrok opgewekt 's morgens en kwam opgewekt terug thuis, maakte vriendjes en was terug het zonnetje in huis. Lex die sowieso een afkeer had tegen de verandering van school en die het heel lastig heeft met welke vorm van verandering dan ook startte aarzelend en enigzins tegen zijn zin. Na de eerste week had hij wel al een 'vriendinnetje'! Wij heel opgewekt en waren net op het punt van 'oef, het gaat allemaal goed komen' toen ik telefoon kreeg van de school! Lex was boos geworden! Blijkbaar was er bij het voetballen een incident gebeurt waarbij iemand de bal tegen Lex zijn voet had geshot waarop deze vervolgens in de goal belandde (own-goal). Lex had gezegd ja zeg daar kan ik niets aan doen en zoals kinderen zijn bleven er een aantal roepen 'looser, ge kunt niet voetballen ....' We hadden Lex gezegd dat als hij ooit boos zou zijn hij best een rustig plekje opzocht en daar gewoon wat zou lezen tot hij voelde dat hij niet meer boos was. Alleen hadden we niet mee de infrastructuur van de school ingecalculeerd!
Lex was dus (heel slim) naar zijn klas gegaan en had zich boos op zijn bank gezet en zijn boek gepakt. Alleen ligt zijn klas aan de speelplaats met drie grote ramen net achter één van de goalen. Hij zat dat moment op de achterste rij net naast het raam. Een heel deel kinderen hadden gezien dat hij daar zat en boos was en waren aan het raam komen staan en blijven roepen 'looser, ....!' En ja Lex is ontploft na een tijdje en heeft zijn boek door de klas gesmeten en zijn bank op zijn kop. Fout, absoluut, hij moet niet boos worden! Maar toch wel knap dat hij zelf heeft gevoeld dat hij boos werd en zich had afgezonderd ... ik zal hem de raad geven om volgende keer onder zijn bank te kruipen zodat niemand hem ziet zitten!
Lex kreeg een 'rode kaart' en het eerste gesprek van het jaar was een feit. Het was ook dat moment dat we te horen kregen dat hij bij het CLB stond omschreven als 'agressieprobleem'. We probeerde dit te nuanceren, een nieuwe school, veel meer kinderen op de speelplaats, zijn weerbaarheid tegen zoveel 'uitdagingen' is inderdaad nog te laag maar daar zijn we aan het werken. Mevrouw u heeft ons gezegd dat u een afspraak heeft in November voor Mats bij de psychiater zou u niet eerst met Lex gaan, daar is het probleem veel accuter?
Mevrouw we zijn in september, november is nog ver, kunnen we niet gewoon kijken of dit geen aanpassingsprobleem is en overwaaid in plaats van dit uit proportie te trekken? Ah maar mevrouw, ik ken de psychiater vrij goed, ik zal wel eens bellen om te zien of wij de afspraak niet kunnen vervroegen! Opnieuw een moment dat de alarmbellen hadden moeten rinkelen maar dit niet hebben gedaan!
De directrice belde dus de psychiater en wij zijn drie weken vroegen naar hem kunnen gaan met het probleem 'Lex'!
Na het wemelkamp stoomde we de kinderen klaar voor de nieuwe school. Toch bleef dat woordje 'hoogbegaafd' hangen. Wat is dat nu eigenlijk? Hij is wat slimmer dan de rest dat moet alles toch makkelijker maken, waarom gaat het dan zo moeizaam in school ? Ook onze omgeving had een reactie van ow maar dat is een luxe probleem, we hebben toch altijd gezegd die komt er wel!
Mijn broer die 2 kinderen heeft die ook met hoogbegaafdheid flirten was al wat verder en bezorgde me een boek van Tessa Kieboom, Mijn moeder had deze eerst gelezen en zei 'Goh ik herken vooral Lex in dat verhaal, Mats weet ik toch niet zo direct...' Ik ben zelf het boek beginnen lezen en herkende bij beide heel wat gelijkenissen maar anderzijds kreeg ik ook een ongelooflijke angst van dat woord ...
Hoe meer ik er over las hoe banger ik werd! DIt is nog erger dan ADHD?
Wemel is een organisatie origineel opgestart door ouders die het ook niet fijn vonden dat hun kinderen omdat ze een beetje anders zijn werden uitgesloten van allerlei activiteiten. En ja dat gebeurt. In de huidige school was het de gewoonte dat elk jaar 2-3 dagen op 'kamp' ging gewoon om elkaar op een andere manier te leren kennen. Het kamp aan het begin van het schooljaar was uitzonderlijk goed verlopen en met heel veel verbazing in de stem wist men ons te zeggen: Ja Mats is toch wel een tof ventje... Dat zeggen wij dus al heel de tijd!
Einde van het schooljaar voelde wij heel goed aan dat de juf Mats doodmoe was en ik had thuis de verzuchting al gemaakt ik hoop dat ze dit niet op hem gaan afreageren. Tegen onze verwachtingen in mocht Mats vertrekken op kamp maar na de eerste nacht kregen we om 10u 's morgens de vraag of we hem konden komen halen want hij was onhandelbaar. Toen ik vroeg wat er was gebeurt was het antwoord 'het gaat gewoon niet ...'. Na wat regelen konden we hem op de middag gaan halen en toen we nogmaals vroegen wat er was gebeurt was het antwoord hij heeft aan tafel gewoon in zijn broek gedaan en kwam niet meer bij van het lachen, toen we vroegen om hem te gaan wassen bleef hij ons 'uitlachen', het gaat gewoon niet. Dit leek ons een vreemd verhaal dus we vragen aan Mats (die niet aan het lachen was maar verdrietig was) wat er nu juist gebeurt was en wat bleek hij had met een vriendje afgesproken om een grap uit te halen en die had een tas (koude) thee over Mats zijn broek uitgegoten en geroepen bah, Mats heeft in zijn broek gedaan. Vermoedelijk zeer waarheidsgetrouw want de beide juffen waren er volledig ingetrapt. Toen we verhaal gingen halen bij de juffen wilden ze niet toegeven dat het wederom om het zoveelste misverstand ging, ook aan de desbetreffende broek ruiken waardoor het verhaal van de kinderen werd bevestigt wou men absoluut niet doen. Slotsom, Mats voelde zich onbegrepen en zijn vriendjes begrepen niets van al de heisa, maar toen we hem lieten kiezen of hij wou blijven of meegaan (zonder het akkoord van de juffen), twijfelde hij geen seconde en ging hij mee naar huis.
Wemel specialiseert zich met kinder die al of niet terecht het etiket hebben van ASS, ADHD, ... en heeft als visie geef een kind even de ruimte om zichzelf te zijn. Als hij boos wil worden mag dat, als hij een hele dag in de boom wil hangen en zingen ook, ...
We waren op een intake gesprek geweest en voelde ons vanaf de eerste moment thuis in deze groep. Mats en Lex werden beide ingeschreven voor het kamp en zagen er ongelooflijk naar uit.
De wemelaanpak is als volgt samen te vatten:
Ontworpen om met adhd om te gaan, maar eigenlijk een andere manier van met mensen om te gaan, die op iedereen, jong en oud, normaal en "abnormaal", een heilzaam effect heeft.
uitgaan van de kwaliteiten van de persoon, ipv van de tekortkomingen
de verwachting uitschakelen
Belonen, niet straffen
ongewenst, maar onbelangrijk gedrag, negeren
ook belonen voor poging tot goed gedrag
een voorbereide omgeving scheppen
Het klinkt eenvoudig maar het maakt een wereld van verschil!
Over het kamp zelf kan ik weinig schrijven alleen dat ik 2 kinderen had die de beste tijd van hun leven hadden gehad, doodmoe en vuil en smerig waren maar oh zo gelukkig. Ze hebben er nog weken, maanden over naverteld. De feedback die we kregen was onthutsend. Lex had blijkbaar alle dagen een boze bui gehad en soms echt wel met slagen en schoppen etc. Toen we hem hier nadien over spraken was de lakonieke reactie: Ah ja mama, maar dat mag daar toch! Waarop we zeiden dat het wel mag maar echt niet moet en we dus niet goed begrepen waarom hij nu ineens boze Lex was? En dan sta je perplex als zo'n ventje met de wijsheid komt dat hij dat nergens mag dus zich moet inhouden, dus nu mag het en heb ik het ook gedaan dan is alle opgekropte woede weg en kan ik er een heel jaar tegen. Een zeer logische redenatie maar om eerlijk te zijn hebben we naar hem toe het principe 'je mag boos worden' toch wel wat genuanceerd sindsdien.
Over Mats kon men een hele reeks annekdotes vertellen en opnieuw kregen we te horen 'amaai dat is nogal nen kerel' maar voor alle duidelijkheid die heeft helemaal geen ADHD maar is hoogbegaafd! Euh, wat zegt u nu! 3 jaar zijn we bij specialisten te raden en iedereen is er stellig van overtuigd dat hij ADHD heeft behalve wij en nu ook de Wemels ...
Wat ik nu neer schrijf beschouw je maar als een heel slecht voorbeeld. We begrepen dat we iets moesten doen om de negatieve spiraal te doorbreken maar dachten slim te zijn! We vroegen aan de kinderplaneet ons een school aan te wijzen waar we met Mats zijn problematiek terecht konden.Een school waar ze wel open staan voor Mats!
Wij waren heel fout bezig toen. Nu kan ik dat heel eerlijk toegeven maar neem nooit zomaar advies aan van een organisatie. Wij waren zo naief te denken dat deze mensen onafhankelijk waren en het beste voor hadden met Mats, we wisten niet dat al deze organisaties van elkaars doorverwijzingen leven.
Als je ooit op het punt staat dat je een 'andere' school moet zoeken voor je kinderen! Ga dan zelf op zoek, bezoek zoveel mogelijk scholen, laat hen openlijk bewijzen wat hun schoolvisie is, en pols heel duidelijk naar hun standpunt over medicatie, zorg, alternatieve therapieën, ervaringen met alle mogelijke etiketten die er momenteel rond gestrooit worden. En volg vooral je hart en het hart van je kind!
Wij (en dat zeg ik met overtuiging) stomme idioten zijn op voorspraak van de kinderplaneet naar de Eikenlaar gestapt. We werden verwelkomt in het directielokaaltje en mochten meteen papieren invullen voor de inschrijving van onze zonen. Geen probleem mevrouw, Mats en Lex zijn oh zo welkom, we hebben heel veel ervaring met alle soorten leerlingen, ....
Tot op vandaag ben ik nog steeds ongelooflijk boos op me zelf dat ik zo dom kon zijn. En ik weet wel, we wilde snel een oplossing, dachten de experten weten het best en hoopte de overgang zo pijnloos mogelijk te maken voor Lex en Mats maar toch!
Als het dan letterlijk heel moeilijk gaat en je je heel alleen voelt als ouders, trek je je aan de kleinste zaken op. Op een ochtend zet ik Mats af aan school en een andere moeder spreekt me aan. Eerst aarzelend van hoe gaat het, lukt het in de klas, ... en al snel merken we dat we tegen dezelfde windmolens vechten! Haar zoon die ASS (autisme) heeft wordt blijkbaar op net dezelfde manier buiten spel gezet als Mats. En na het zoveelste gesprek is ze het ook meer dan moe.
Dit helpt Mats niets vooruit maar gewoon de wetenschap dat hij niet het enige zwart schaap is in de school en dat wij niet de enige ouders zijn die opbotsen tegen vooringenomen standpunten is een heerlijk gevoel waar je je echt kunt aan optrekken. Er zijn nog menige gesprekjes gevolgd en uiteindelijk hebben we beide elk op onze eigen manier besloten om een andere school op te zoeken maar wij hebben al vast heel veel gehad aan het lichten van ons hart en het bespreken van ons ongenoegen.
Daarnaast hebben we ook via deze mama voor het eerst over Wemel gehoord!
Dan krijg je weer
een stap vermoedens erbij en nog steeds weet je eigenlijk niet of er iets mis
is met je kind of niet. Eén zaak weet je zeker dat is dat het zo niet verder
kan. Dus wat doe je dan als ouder? .... Je gaat op oudertraining! Er zit een
zekere logica in natuurlijk. Je kind is 'onhandelbaar' dus zal het wel aan de
ouders liggen die niet weten waar ze mee bezig zijn. Dat gevoel krijg je
sowieso maar kan je alleen maar best zo snel mogelijk van je afzetten wat als
je daar gaat in geloven dan ga je er aan kapot en kan je zeker je kind niet
helpen.
Oudertraining voor kinderen
met ADHD kan je volgen bij bv. Zit Stil!. Wij waren ondertussen reeds anciens
dus wisten min of meer wat er zou komen. En inderdaad de training van Zit stil
tapt heel vaak uit hetzelfde vaatje als de oudertraining voor stop 4-7. Wat
wel heel leuk is, is om met andere ouders te praten die met dezelfde
frustraties zitten van niet begrepen worden of vechten tegen de windmolen
binnen hun respectievelijke scholen. Je praat met andere ouders die ook nog
steeds op zoek zijn naar de goede aanpak en je praat met mensen die deze
gelukkig voor hun kind reeds gevonden hebben.
Tijdens deze opleiding bleven
we echter voortdurend twijfelen. Heel veel zaken die er verteld werden waren
herkenbaar, maar niet steeds bij Mats. Heel vaak zeiden we goh das helemaal
Lex! Lex zit heel vaak op zijn eigen planeet en heeft een heel laag zelfbeeld. Mats
niet. Huiswerk is een drama bij Lex, voor Mats een spelletje. Anderzijds waren
er wel herkenbare zaken zoals niet kunnen stil zitten aan tafel, moeilijk
slapen, voortdurend van het ene speeltje naar het andere springen, Als je hem
vraagt om bv. Zijn schoenen aan te doen ondertussen iets anders zien en de
schoenen helemaal vergeten, heel emotioneel, . En dan zijn er nog een heleboel
zaken die heel typisch zijn voor Mats die helemaal niet passen in het plaatje
ADHD zoals enorm opmerkzaam (als we bv 1 bloempotje verzetten dan kan je er
zeker van zijn dat Mats zegt: hé, waarom staat dat nu daar?), heel sociaal
voelend, ongelooflijk gevoel voor humor,
Soms is opvoeden een heel
eenzame taak! Je twijfelt voortdurend aan onze aanpak en aan jezelf. Uiteindelijk
hebben de opvoeders toch studies gedaan waar al deze aspecten aan bod zijn
gekomen, dus zij zullen wel de experten zijn! Wie ben ik om tegen een zorgjuf
te gaan zeggen dat we Mats anders moeten aanpakken?
We blijven van goede wil zijn
dus maken een afspraak bij de psychiater. Dit schrijf ik nu eenvoudig neer maar
weet dat ook daar een hele interne strijd aan vooraf is gegaan. Ergens ben ik
nog van de hele oude stempel en was een psychiater een soort van bevestiging
van er is iets goed mis met je kind. Daarnaast vond ik het ook belangrijk dat
er een open communicatie zou zijn en niet meteen naar medicatie zou worden
gegrepen. Uiteindelijk krijgen we via de
Kinderplaneet (de multidisciplinaire praktijk) een referentie die dan nog eens
quasi achter onze hoek woont dus we maken een afspraak en ja hoor binnen 5
maanden is er plaats.
Niet dat we onder de druk bezweken maar we
wilden in eerste plaats zelf confirmatie krijgen van ons gevoel. We zijn daarop
naar een 'multidisciplinaire' praktijk gestapt en hebben daar heel open de
geschiedenis van Mats weergegeven. Mats wordt getest en het resultaat is een
hele hoop 'vermoedens'.
Er was een IQ test afgenomen en Mats
scoorde 109-119, een stap vooruit maar opnieuw dezelfde commentaar. We
vermoeden dat dit een zeer vertekend beeld geeft want hij heeft zeer wisselend
de vragen ingevuld. Daarnaast waren er vragenlijsten ADHD ingevuld door
zijn school en door ons waaruit blijkt dat Mats een zeer hoge hyperactiviteit
vertoont dus een vermoeden van ADHD maar die diagnose mag enkel een
Psychiater stellen.
Eigenlijk waren we dus geen stap verder.
Erger nog de diagnose vermoeden van ADHD werd door de school snel omgezet tot
zie je wel hij heeft ADHD en opnieuw stonden wij alleen.
Ondertussen was de antipathie in de klas
zodanig toegenomen dat Mats alle dagen rebelleerde in de klas, zijn juf
absoluut niet vertrouwde en doordat hij voortdurend de stempel vervelend kind
krijgt opgekleefd liefst niet meer naar school zou willen. Tot op vandaag kan
ik niet zeggen dat hij echt stout of agressief is maar hij is voortdurend in de
weer of zoals hij zelf zegt op ontdekking. Dit geeft situaties waarbij hij bv.
Zijn pen helemaal ontleed zonder zich zorgen te maken dat op al zijn kleren,
schoolboeken, bank, etc. inkt loopt, of dat hij wil testen hoe los zijn
schoenveters moeten zijn voor zijn schoen uitvliegt als hij loopt, waarbij de
schoen uiteraard in de dakgoot beland, welke brooddoos is het sterkste?, het
uit elkaar draaien van de schoolbel, Kan je met een koekendoos voetballen? .
Dit soort zaken overkomen hem dagelijks en neen mevrouw de directrice Mats mag
bij ons ook geen zaken op het dak gooien, en ja als hij iets wil ontleden moet
hij dat eerst vragen, en neen wij zijn ook streng en zeggen duidelijk waar de
grenzen zijn maar gelooft u me toch, hij doet dit niet om u of zijn juf te
koeioneren!
Momenteel zitten we in het stadium dat we
echt met schrik onze zonen gaan ophalen van school omdat we telkens weer geconfronteerd
worden met de kreet: Weet je wel wat hij nu weer heeft gedaan .
Anders
