Ik: Mevrouw de directrice we hebben het gesprek gehad met Mats en hij weet dat hij niet meer mag weglopen. 

Directrice (Dir): Mevrouw u begrijpt toch ook dat we dit niet kunnen laten voorbij gaan zonder een duidelijk signaal te geven aan alle andere leerlingen dat dit niet getolereerd wordt

Ik: Mevrouw u mag van mij gerust een duidelijk signaal geven maar dit heeft Mats nu ook net willen doen. Kunnen we daar misschien eens over praten? 

Dir: Mats begrijpt helemaal niets, hij was de volgende dag terug op school en deed of er geen vuiltje aan de lucht was

Ik: Mevrouw ik begrijp dat u die indruk misschien heeft gekregen want Mats laat enkel aan mensen die hij vertrouwt zien hoe hij zich echt voelt. Dit is nu net het probleem, hij heeft in de school niemand waar hij in vertrouwen mee kan praten...

Zorgjuf (zj): Ik ken Mats niet maar ik heb deze week even met hem gesproken en gevraagd hoe hij zich voelt en zijn antwoord was 'goed'.

Ik: Ja mevrouw, hij kent u ook niet dus dat lijkt me gewoon een antwoord uit beleefdheid.

zj: Mevrouw hoe wil je dat we dan met hem praten als hij niet eerlijk antwoord? 

....

Heel het gesprek ging in dezelfde trend door. We hebben wel 30 keer geprobeerd om het gesprek in de richting van de 'oorzaak' te krijgen maar hier had men gewoon geen oren naar. Toen hebben we nogmaals getracht om in het gesprek Mats zijn gevoel over 'school' bespreekbaar te krijgen, maar ook dit onderwerp werd genegeerd. Uiteindelijk heb ik dan totaal gefrustreerd het onderwerp op de open schoolpoort gebracht en dat werd vakkundig in de doofpot gestopt met de uitspraak 'dit gaan we bekijken'. 

Gelukkig wisten we toen nog niet wat een ellende ons nog te wachten stond....

Waar we al een reactie van de school verwachtte bleef het muisstil van die kant. Niet dat ik meteen op excuses had gehoopt maar als je kind aan de noodrem trekt dan zou je toch verwachten dat dit niet ongemerkt voorbij mag gaan. Vrijdag opnieuw stilte. Omdat wij als ouders het ook moeten verwerken zijn we beide op onze manier op zoek gegaan naar antwoorden. Bij mij resulteert dit dan met de zaken van me af te schrijven en vooral op zoek te gaan naar de vraag die je je onbewust toch stelt 'Waar zijn we fout gegaan?' Sinds de uitstap van Mats heb ik met heel veel mensen gesproken. Dit waren opvoedingsdeskundigen maar ook gewoon vrienden en 'ouders' waar ik gelukkig met mijn verhaal terecht kon. Hun advies was eensluidend. Mats heeft zijn kinder logica gebruikt om aan de alarmbel te trekken, nu moeten we zorgen dat iedereen er ook naar luistert. Vrijdag (de dag voor de kerstvakantie) kruip ik nog in mijn pen en vraag aan de school een overleg aan om dit te bespreken. Ondanks dat we vragen dit nog voor de kerstvakantie te kunnen laten plaatsvinden wordt het gesprek pas de eerste week van het nieuwe jaar ingepland. Heel de kerstvakantie praten we uitvoerig met beide jongens en we merken dat het niet goed voelen van Mats ook bij Lex aanwezig is maar gezien zijn volgzaam karakter is dit minder uitgesproken. Anderzijds verschieten we ook enorm van hoe diep dat gevoel zit. School is saai, ik leer nooit iets, we herhalen alles duizend keer, .... geven de visie van Mats weer over school. Als ik hem dan vraag wat wil je dat we er aan doen, dan haalt hij moedeloos zijn schouders op en zegt ... pfff dat kan je niet veranderen mama. Wil je andere oefeningen, moeilijkere oefeningen, wil je af en toe eens even meelopen in het 4de leerjaar, .... de antwoorden zijn moedeloos. Zeker Mats ziet de zin van school absoluut niet zitten en leeft van speeltijd tot speeltijd.