Mijn kinderen kwamen nog maar in België aan en lap hun eerste sticker kleefde al aan hen vast! 'Geadopteerd' Elke deskundige binnen en buiten het onderwijs staat plots klaar met goed bedoelde raad. Plots sta je daar na een lange struggle en iedereen komt aandraven met wel bedoeld advies want ja je kind is geadopteerd dus dat is gewoon vragen om problemen. Aanvankelijk veeg je dit allemaal onder de mat omdat je dolgelukkig bent dat je adoptieavontuur eindelijk beloond werd en je (in ons geval) 2 fantastische kinderen hebt die al je aandacht nodig hebben. De vragen na 2 maanden van 'spreekt hij al wat Nederlands?' zijn ronduit lachwekkend. Na een half jaar maak je je stilaan druk als iemand in bijzijn van je zoon, die trouwens perfect Nederlands sprak na 1-2 weken, zegt: Allé madam, zo'n schoon manneke 't is toch wel erg dat ze dat niet moeten hebben en wegstoppen in een weeshuis!' Heel goed bedoeld maar oh zo pijnlijk als je weet dat je zoon elk woord begrijpt, ziet dat zijn moeder uit beleefdheid vriendelijk lacht (al was het zuur) naar die meneer en ondertussen denkend 'ja waarom is dat eigenlijk?

Als dan een opvoedkundige 3 jaar later na een banale ruzie op de speelplaats je aanspreekt en zegt 'mevrouw ik begrijp het wel hoor, hij heeft een mentale achterstand want hij is geadopteerd... dan begin je je pas vragen stellen en is het begrip bij mij toch even zoek. 

In het onderwijs betekent geadopteerd zijn automatisch dat je kind een 'achterstand' heeft, heb je dan een slimme dame op het CLB die net een artikel heeft gelezen dan worden de theorieën rond hechtingsproblemen ook meteen bovengehaald en is het hek helemaal van de dam. En dan mag je al een hekel hebben aan etiketten, je hebt geen schijn van kans om je kind een 'propere' start te geven. 

Ja, daar kan je gelijk in hebben alleen voelen wij ons erg normaal maar krijg ik voortdurend te horen dat dat niet zo is! Gisteren zei de zorgjuf van Mats: "Amaai, madam chapeau ik weet niet hoe u het doet met zo'n kind!" Dit was even de zoveelste druppel en deze nacht heb ik me voorgenomen dat ik ergens een klankbord moet zoeken zodat ik dit van me af kan schrijven. 

Mijn moeder zegt vaak, stap naar de pers, laat het in de krant zetten want dit is toch niet normaal.... Die stap wil ik helemaal niet zetten want ik wil niet dat het verhaal van mijn zonen ergens in het openbaar wordt bediscussieerd en een 'ander' leven gaat beginnen krijgen. Maar ik merk wel dat de situatie zo stresserend is dat ik iets moet doen. En wees gerust ik zaag genoeg tegen alle mensen in mijn omgeving over de zoveelste aanvaring met 'kortzichtige' mensen dat ik er zelf verlegen van wordt. En opdat mensen in mijn directe omgeving me niet gaan omschrijven als die eeuwige zaag die altijd over haar kinderen bezig is, wordt deze blog mijn klankbord. 

Voor mij werkt dit therapeutisch. En leest niemand het dan is het zo, maar dan heb ik het toch maar van me afgeschreven. Zijn er mensen die ook tegen de windmolens vechten en hier door het lezen zich niet meer alleen gaan voelen dan zou ik ongelooflijk blij zijn! 

Ney is een fantastische madam afkomstig uit Brussel maar ondertussen volledig vervlaamst. Ze kijkt graag de kat uit de boom en zal zeker in gezelschap niet direct haar mening op de tafel gooien maar ze heeft wel degelijk haar eigen visie op alles. Ze is op sommige vlakken een wandelende encyclopedie en je kan er beter niet mee wedden, want tot scha en schande heb ik moeten ondervinden dat ik dan steeds het onderspit delf. Ze kookt fantastisch, met een voorkeur voor de Italiaanse keuken maar ook heel wat andere invloeden worden uitgeprobeerd. Lekker eten vinden wij dus heel normaal en onze kids lusten dan ook (bijna) alles dat thuis op hun bord komt maar zijn kritische recensenten in restaurants.

Lex is net 12 jaar geworden. Lex is geboren in Arkalyk (Kazakstan) en werd in 2008 door ons geadopteerd. Het is een zeer levendige jongen, een heel knap ventje met een ongelooflijk laag zelfbeeld. Op school is hij eigenlijk goed in alles maar zoals wel meer jongens van zijn leeftijd is hij erg lui en gaat hij er vanuit dat alles vanzelf zal gaan.Hij is erg sportief en wat hij ook aanraakt (een bal of een diabolo) hij slaagt er in om dat zonder problemen te beheersen. Hij leest graag en is net voor een 2de keer aan zij favoriete reeks, Harry Potter, begonnen. Daarnaast kan hij ongelooflijk genieten van eten en grote porties verslinden zonder een grammetje bij te komen (ja dit schrijf ik met grote afgunst!)

Mats, net 9 jaar geworden, is zoals zijn broer geadopteerd uit Arkalyk en sinds 2008 in ons landje. Sam is een opgewekt, lief ventje die door de wereld gaat alsof niemand hem een blad in de weg kan leggen. Hij is zeer begaan met de natuur en praat soms liever tegen dieren dan mensen. Hij is een heel pienter ventje met een ongelooflijk gevoel voor humor. Hij is zeer opmerkzaam en een grote verzamelaar die op zijn eindeloze ontdekkingstochten de meest bizarre zaken vindt die hij dan terug mee naar huis brengt om daar te gebruiken om 'iets' te bouwen. 

Over mezelf ga ik niets schrijven want dat wordt wel duidelijk bij het lezen van deze hersenspinsels. Maar zoals je kan zien zijn we een heel doodgewoon gezinnetje!