Niet dat we onder de druk bezweken maar we wilden in eerste plaats zelf confirmatie krijgen van ons gevoel. We zijn daarop naar een 'multidisciplinaire' praktijk gestapt en hebben daar heel open de geschiedenis van Mats weergegeven. Mats wordt getest en het resultaat is een hele hoop 'vermoedens'.

Er was een IQ test afgenomen en Mats scoorde 109-119, een stap vooruit maar opnieuw dezelfde commentaar. We vermoeden dat dit een zeer vertekend beeld geeft want hij heeft zeer wisselend de vragen ingevuld. Daarnaast waren er vragenlijsten ADHD ingevuld door zijn school en door ons waaruit blijkt dat Mats een zeer hoge hyperactiviteit vertoont dus een ‘vermoeden’ van ADHD maar die diagnose mag enkel een Psychiater stellen.

Eigenlijk waren we dus geen stap verder. Erger nog de diagnose ‘vermoeden van ADHD’ werd door de school snel omgezet tot ‘zie je wel hij heeft ADHD’ en opnieuw stonden wij alleen.

Ondertussen was de antipathie in de klas zodanig toegenomen dat Mats alle dagen rebelleerde in de klas, zijn juf absoluut niet vertrouwde en doordat hij voortdurend de stempel ‘vervelend kind’ krijgt opgekleefd liefst niet meer naar school zou willen. Tot op vandaag kan ik niet zeggen dat hij echt stout of agressief is maar hij is voortdurend in de weer of zoals hij zelf zegt ‘op ontdekking’. Dit geeft situaties waarbij hij bv. Zijn pen helemaal ontleed zonder zich zorgen te maken dat op al zijn kleren, schoolboeken, bank, etc. inkt loopt, of dat hij wil testen hoe los zijn schoenveters moeten zijn voor zijn schoen uitvliegt als hij loopt, waarbij de schoen uiteraard in de dakgoot beland, welke brooddoos is het sterkste?, het uit elkaar draaien van de schoolbel, Kan je met een koekendoos voetballen? …. Dit soort zaken overkomen hem dagelijks en neen mevrouw de directrice Mats mag bij ons ook geen zaken op het dak gooien, en ja als hij iets wil ontleden moet hij dat eerst vragen, en neen wij zijn ook streng en zeggen duidelijk waar de grenzen zijn maar gelooft u me toch, hij doet dit niet om u of zijn juf te koeioneren!

Momenteel zitten we in het stadium dat we echt met schrik onze zonen gaan ophalen van school omdat we telkens weer geconfronteerd worden met de kreet: “Weet je wel wat hij nu weer heeft gedaan …”.