Ja, daar kan je gelijk in hebben alleen voelen wij ons erg normaal maar krijg ik voortdurend te horen dat dat niet zo is! Gisteren zei de zorgjuf van Mats: "Amaai, madam chapeau ik weet niet hoe u het doet met zo'n kind!" Dit was even de zoveelste druppel en deze nacht heb ik me voorgenomen dat ik ergens een klankbord moet zoeken zodat ik dit van me af kan schrijven. 

Mijn moeder zegt vaak, stap naar de pers, laat het in de krant zetten want dit is toch niet normaal.... Die stap wil ik helemaal niet zetten want ik wil niet dat het verhaal van mijn zonen ergens in het openbaar wordt bediscussieerd en een 'ander' leven gaat beginnen krijgen. Maar ik merk wel dat de situatie zo stresserend is dat ik iets moet doen. En wees gerust ik zaag genoeg tegen alle mensen in mijn omgeving over de zoveelste aanvaring met 'kortzichtige' mensen dat ik er zelf verlegen van wordt. En opdat mensen in mijn directe omgeving me niet gaan omschrijven als die eeuwige zaag die altijd over haar kinderen bezig is, wordt deze blog mijn klankbord. 

Voor mij werkt dit therapeutisch. En leest niemand het dan is het zo, maar dan heb ik het toch maar van me afgeschreven. Zijn er mensen die ook tegen de windmolens vechten en hier door het lezen zich niet meer alleen gaan voelen dan zou ik ongelooflijk blij zijn!