|
Al mijn vooroordelen opzij gezet trekken we naar de psychiater. Eerst een intake gesprek en vervolgens 3 sessies met Lex om dan een eerste conclusie gesprek te hebben met Lex en ons. Op de intake vertellen we nogmaals heel het verhaal van Lex. Nee volgens ons heeft hij geen agressieprobleem maar is heeft hij een extreem laag zelfvertrouwen of negatief zelfbeeld. Hierdoor kunnen soms kleine futiliteiten (in onze ogen) voor hem de oorzaak zijn dat hij hel boos wordt. Het voorbeeld van de owngoal wordt terug boven gehaald en we leggen de psy nogmaals uit dat hij op zulke momenten heel categoriek kan reageren. In zijn ogen had hij niets fout gedaan, blijkbaar waren er enkele kinderen hem al enkele dagen aan het pesten, en 'iedereen' lachtte hem uit .... Lex bottelt heel veel op om dan ineens letterlijk te ontploffen. Het grote probleem is dat hij dit voor ons afschermt zodat wij ons geen zorgen zouden maken met als gevolg dat we het ook niet tijdig zien en kunnen ingrijpen.
Het intake gesprek wil gewoon zeggen dat wij heel veel babbelen en vervolgens zijn er 3 speelsessies waar Lex heel weinig over zei. Hij vond het wel leuk en mocht veel tekenen. Begin december is dan de eerste conclussie sessie en wat blijkt de diagnose is: 'Lex is een ongelooflijk lief ventje die voor iedereen goed wil doen maar met een extreem laag zelfbeeld'. Enerzijds ben je blij dat wat je zelf zegt bevestigt wordt maar anderzijds denk je wederom , zoveel maanden en centen later .... wat hebben we nu van voortgang geboekt.
De psy stelt dat hij rond is met Lex en verwijst hem door naar de kinderplaneet voor 'emotietherapie' zodat hij zijn gevoelens beter zou kunnen uiten en de extreme schommelingen zouden verdwijnen. Ja meneer, zullen we doen meneer! Braaf volgen wij de aanbeveling en maken we de nodige afspraken met de Kinderplaneet.
Opnieuw zelfde stramien: intake gesprek, 3 sessies met Lex en een overleg. Op het overleg komt de dame in kwestie opnieuw tot de conclusie dat hij inderdaad een heel laag zelfbeeld heeft en dat ze daar dan wel eens zou aan werken! Ik schrijf dit nu samengevat in één zin maar in realiteit had dit gesprek begin april plaats. En ja toen hadden we het echt wel gehad met al die 'welbedoelde' externe hulp die ons ter plaatsen doet trappelen. We hebben met Lex gesproken en gevraagd wat hij er van vond. Hij steldde dat het wel best leuk was want hij mocht met lego bouwen en tekenen. En de gesprekken dan? Ja die gesprekken, pff dat is praten he, ge weet dat ik dat niet graag doe dus ik vertel gewoon wat ze willen horen .... Knap man, zo veel mensenkennis, maar dan heeft deze therapie heel weinig zin!
|
Anders