Mijn kinderen kwamen nog maar in België aan en lap hun eerste sticker kleefde al aan hen vast! 'Geadopteerd' Elke deskundige binnen en buiten het onderwijs staat plots klaar met goed bedoelde raad. Plots sta je daar na een lange struggle en iedereen komt aandraven met wel bedoeld advies want ja je kind is geadopteerd dus dat is gewoon vragen om problemen. Aanvankelijk veeg je dit allemaal onder de mat omdat je dolgelukkig bent dat je adoptieavontuur eindelijk beloond werd en je (in ons geval) 2 fantastische kinderen hebt die al je aandacht nodig hebben. De vragen na 2 maanden van 'spreekt hij al wat Nederlands?' zijn ronduit lachwekkend. Na een half jaar maak je je stilaan druk als iemand in bijzijn van je zoon, die trouwens perfect Nederlands sprak na 1-2 weken, zegt: Allé madam, zo'n schoon manneke 't is toch wel erg dat ze dat niet moeten hebben en wegstoppen in een weeshuis!' Heel goed bedoeld maar oh zo pijnlijk als je weet dat je zoon elk woord begrijpt, ziet dat zijn moeder uit beleefdheid vriendelijk lacht (al was het zuur) naar die meneer en ondertussen denkend 'ja waarom is dat eigenlijk?

Als dan een opvoedkundige 3 jaar later na een banale ruzie op de speelplaats je aanspreekt en zegt 'mevrouw ik begrijp het wel hoor, hij heeft een mentale achterstand want hij is geadopteerd... dan begin je je pas vragen stellen en is het begrip bij mij toch even zoek. 

In het onderwijs betekent geadopteerd zijn automatisch dat je kind een 'achterstand' heeft, heb je dan een slimme dame op het CLB die net een artikel heeft gelezen dan worden de theorieën rond hechtingsproblemen ook meteen bovengehaald en is het hek helemaal van de dam. En dan mag je al een hekel hebben aan etiketten, je hebt geen schijn van kans om je kind een 'propere' start te geven.