VROEGE HERFSTBLUES

Donker dreigende mastodonten van donderwolken stapelen zich alarmerend op. Hele bakken regenwater worden met nietsontziend geweld gegoten over groene en niet-groene oppervlakten. De uitgedroogde ondergrond  van de aarde zwelgt al het water gulzig in één keer naar binnen en laat niets wat groeit de kans om de dorst te lessen. Stenen en beton verhinderen de regen om de natuur te bevloeien en opnieuw te doen groeien. In plaats daarvan komen er overstromingen en andere wateroverlast. Vernietigende windstoten en tornado’s laten een spoor van vernieling na. De Apocalyps? Nee hoor; zo plots als de hel losbrak, zo snel is alles weer rustig. De zon breekt door en dan kan men het herfstlandschap – al is het nog volop zomer – overschouwen. Overal bladeren die veel te vroeg van de bomen gedwarreld zijn. Verscheurde bloemblaadjes, slachtoffer van de genadeloze stormwind. En dan trekt de zon trekt zich  alweer terug achter een scherm van nieuwe reusachtige, pikzwarte wolkenmassa’s.

Ik voel een enorme sluier van melancholie over mij heen komen. De zomervakantie nadert zachtjes haar einde en het lijkt of het al diep in de herfst is. De scholieren kunnen al aan spijbelen denken en de werknemers aan staken. De politiekers aan kibbelen, de rijken aan frauderen. Kortom, de gewone gang van zaken. Al overdrijf ik nu natuurlijk wel; het gaat heus niet zo slecht met onze samenleving. We krijgen door de (sociale) media een vertekend beeld voorgeschoteld dat geïnspireerd wordt door de jacht naar kijk- en leescijfers, door reclame en commercie dus. Doemdenken is uit den boze, al blijven waakzaamheid en zorgzaam zijn wel geboden.

In feite stijgt juist stilaan het bewustzijn van de mensheid. Meer en meer mensen realiseren zich dat materialisme niet alles is. Teveel geld maakt niet gelukkig (veel te weinig evenmin). Een evenwichtig en harmonieus bestaan is wel degelijk mogelijk, mits een zekere inspanning en inzet. Op basis van liefde en gelijkwaardigheid met elkaar omgaan is geen utopie. In vrede leven vergt veel minder financiële middelen dan een wereld vol wapengeweld in stand houden. Oorlog brengt enkel ellende mee en lost niets op, integendeel. In goede verstandhouding leven met je buur, je naaste, is veel eenvoudiger en rustgevender dan ruzie maken of onverschillig afstand houden.

Ik sluit mijn ogen en kijk in stilte naar binnen. Geen herfststorm hier, zelfs geen enkele seizoenswisseling. In de vrede van meditatieve stilte is er alleen maar lente. Idyllische landschappen, golvende groene heuvels, klaterende beken, kleurrijke bloemen, hemelse muziek… Gelukzalige zielen die teder omgaan met elkaar. Een onuitputtelijke bron van Liefde. Laat het buiten maar stormen en tempeesten, hier diep vanbinnen is het een oase van vredige rust en intense vreugde.

De blues is weggewaaid en heeft plaatsgemaakt voor blijheid en optimisme. Door de ogen te sluiten in stilte is het hart opengegaan en is de ziel tevoorschijn gekomen. Wat het oog niet kan zien, het oor niet kan horen, dat ervaart de ziel intuïtief. Stem je af op de ziel en je komt meteen in de stemming. Binnenin schijnt immer de zon van het Zijn. Bye-bye blues, welcome happiness…

Yogannes

Allerliefste Moeder,

In de volksmond wordt wel eens gezegd dat men “zijn familie niet kiest” en dat “het lot” bepaalt of men bijvoorbeeld in een paleis, een doorsnee huis of ergens in een sloppenwijk geboren wordt. Aloude wijsheden en diepe spirituele inzichten brengen echter een heel ander beeld naar voren. Elke ziel bepaalt zelf waar, wanneer en in welke omstandigheden een nieuw lichamelijk leven binnengetreden wordt. Op het eigenste ogenblik dat ergens op aarde twee mensen intieme gemeenschap hebben, komt de ziel vanuit de astrale dimensie bij het verenigen van de mannelijke zaadcel en het vrouwelijk eitje in de moederschoot naar binnen en begint het bezielde leven dat leidt tot de geboorte. De ziel kiest die ouders en die levensomstandigheden uit die de meeste kansen bieden tot de levenslessen die nodig zijn om uiteindelijk volmaakt gelukkig te worden.

Zo heeft mijn ziel destijds gekozen om jou als moeder en Va als vader te hebben. Op het ogenblik dat jullie in een lieftallig landelijk dorp op de ouderlijke boerderij van Va woonden en al een flink dochtertje hadden, kwamen jullie in liefde intiem samen om het jonge gezinnetje nog verder uit te breiden en op datzelfde moment spoedde mijn ziel zich vanuit de astrale hemel naar die ene lichtflits die dat unieke moment aankondigde. In mijn latere leven is het nooit meer gelukt maar die keer won ik een snelheidswedstrijd J. En dan nog tegen vele andere concurrenten die maar al te graag ook in zo een gelukkig gezin terecht wilden komen. Na bijna negen zalige maanden in uw moederschoot wilde ik al naar buiten om de eerste sneeuw te kunnen zien en zo kwam ik iets vroeger dan voorzien ter wereld.

Een gelukkiger jeugd kon ik niet hebben: ondanks mijn hooggevoeligheid, onzekerheid en bijwijlen angsten in die toch jachtige en vaak harde wereld kon ik altijd terug vallen op de warme, veilige geborgenheid van ons gezin. Samen met mijn zussen kreeg ik alle kansen en zonder al te zeer verwend te worden, ontbrak het ons nooit aan iets. We hebben als kind nooit ten volle beseft hoeveel opofferingen jij en Va gemaakt hebben om ons een zo goed leven te kunnen bieden. Daar kunnen wij, de kinderen, jullie nooit genoeg voor bedanken! Mijn ziel had dat uitstekend voorzien: een prima opvoeding in een liefderijk nest. Met tedere troost bij groot en klein verdriet, ondersteuning  en goede raad bij al wat we ondernamen.

Ik kan mijn ziel enkel feliciteren om zo een schat van een moeder uitgekozen te hebben en dankbare vreugde vult dan ook mijn hart. Jij bent en blijft voor alle kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen de zon in ons leven. Een allerfijnste Moederdag gewenst!

In innige liefde,

je zoon Andre

Brief naar de andere kant

Liefste Va,

Het is al meer dan tien jaar geleden dat je heenging naar de overkant. Je zou op 20 april 90 jaar geworden zijn en op 7 september vijfenzestig jaar getrouwd met Moe… Dat zou nog al eens een feest geweest zijn! Je hield erg veel van familiale bijeenkomsten; alle kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen gezellig bij elkaar. Je kon daar net zoals wij erg van genieten.

Je bent dan ook nog telkens voelbaar aanwezig – zij het niet lichamelijk- wanneer we samenkomen om iets te vieren.

In het ouderlijk huis, in de tuin, bij je foto, overal waar de herinnering aan jou tastbaar is, kom je weer in onze gedachten.

Familie; buren en kennissen zeggen me telkens weer hoe goed ik op jou lijk, steeds meer. Daar ben ik fier op.

In mijn dagelijks gebed en meditatie heb je een bijzondere plaats. Een liefdesband is niet gebonden aan tijd en ruimte.

Al kan ik het mij niet concreet voorstellen, ik weet intuïtief dat je het nu goed hebt; geen pijn of zorgen meer, geen materiële beslommeringen. Welverdiende rust na een leven van hard, heel hard werken.

Voor je gezin was niets je teveel; onvermoeibaar zorgde je ervoor dat we allen konden studeren en niets tekort kwamen. Samen met Moe vormde je warme thuis, een nest van geborgenheid.

Ook nu nog voelen we je meelevende aanwezigheid; je blijft voor ons zorgen, vanaf de overkant.

Al weten we dat je in feite nog steeds bij ons bent, toch is er bij ons allen nog een gevoel van gemis en een weemoedig verlangen naar een lijfelijk weerzien. Zeker op momenten als Kerstmis, Nieuwjaar, verjaardagen, Vaderdag …

Het overwegende gevoel blijft er toch een van diepe dankbaarheid en vreugde jou als vader gehad te hebben. Je verhalen, je levenswijsheid, je voorbeeld, je inzet… dat alles blijft innig bewaard in ons hart.

Het lag niet in onze aard vaak te zeggen of uitbundig te tonen hoezeer we van elkaar hielden. We begrepen elkaar zwijgend en voelden mekaar in stilte aan. Genegen verbondenheid behoeft geen grote woorden of omslachtige gebaren.

Dag Va, het ga je goed.

We blijven aan je denken.

En eens zien we elkaar weer.

Je zoon,

Andre

Mijn goeroe

ik zie jouw stralende glimlach

in de lach van elk kind,

van elke medemens

ik neem jouw kracht waar

in eender welke vorm van energie:

zon, water, wind

ik voel je mededogen en troost

bij elk lijden, elk verdriet

van elk mensenkind

jouw aanmoediging

activeert mij

doet mij volharden

jouw denken

stuurt mijn gedachten

in de juiste richting

jouw vrede stroomt

in mijn innerlijk gemoed

en straalt verder door

jouw vuur steekt

mijn enthousiasme aan

in meditatie, gebed en werk

al wat ik doe, denk of voel

ondersteun jij

met jouw handelen, gedachten en gevoelens

afgestemd op jou

geniet ik in volle vrijheid

van een vreugdevol leven

slechts één verlangen heb ik nog

voor altijd één te mogen zijn

in jouw gelukzalige Liefde

een verlangen dat jij

al lang –altijd al- hebt vervuld

al was ik mij daar niet meer van bewust

tot jij mij deed ontwaken

uit de nachtmerrie van illusie

om voorgoed wakker te worden

in de heerlijke werkelijkheid

van altijd nieuwe vreugde

Yogannes

Paramhansa Yogananda

Mahasamadhi 7 maart 1952