De wekker liep af om 5.50 uur. Bo had het toch wat moeilijk om wakker te worden maar we werden om half zeven aan het ontbijt verwacht.VLug kleertjes aan en tanden poetsen en dan richting restaurant.Ik zag Ludo al bij Bo zitten maar nadat ik zag dat het pistolets waren zei ik hem dat hij zich geen zorgen hoefde te maken want dat ik er zeker van was dat hij zou eten.En inderdaad , hij at twee pistolets op.Om zeven uur werden we allemaal aan de bus verwacht voor de laatste twaalf uurtjes durende rit. Een half uurtje later gingen we de grens met Duitsland over. Omdat ik weer heel veel pijn had beslisten we dat ik beneden op de bus zou zitten zodat ik iets meer plaats had.De bank beneden kon een stuk uitgeklapt worden zodat ik zelfs nog een goed uur heb kunnen slapen. Rond de middag deden we nog een stop .Wie wou kon iets halen om te eten .Bo had al flink gegeten op de bus dus kreeg hij van mij een ijsje en snoepjes voor op de bus.De temperatuur was al een heel stuk beter dan al de afgelopen dagen.Daar heb ik nog eigenlijk niks van gezegd.We hebben gans de week droog weer gehad maar wel niet warmer dan 8 graden en s'morgens tegen het vriezen af. Na een goed half uur vertrok de bus terug.Er werd naar een film gekeken en vele kindjes deden nog een dutje,ook ons Boke sliep nog een tijdje.Rond half twee werd het tijd om aan het werk te gaan als vliegende reporter. Ik sprokkelde eerst al de bloopers van afgelopen week en de wist je dat -jes.Wie wil kan die begin juni allemaal lezen in ons krantje van de vereniging .Daarna ging ik bij enkele families langs voor hun avontuur van afgelopen week.Sommigen hadden zelf al iets geschreven dus dat zou ik thuis enkel nog moeten uittypen.. Daarna schreef ik verder aan mijn eigen dagboekverhaal. De laatste uren op de bus kropen eigenlijk voorbij. Je weet dat je er bijna bent en dan duurt het wachten toch echt wel lang.Rond half vijf deden we nog een laatste stop.Ik zag weer veel kindjes met een ijsje lopen maar vond dat het genoeg was geweest.Was buiten een zekere bompa gerekend die samen met Bo naar de winkel ging zonder dat mama het wist.En lachen dat die twee deden natuurlijk.Het laatste stukje van de reis werd verder gezet.We reden nog een stukje door Nederland om dan in Maasmechelen de grens met België over te gaan.Ronny riep af dat we rond half zeven zouden arriveren.Het thuisfront was inmiddels al op weg.En ze waren met heeeeeel veel,mijn zus en schoonbroer,haar twee kids ,onze twee oudsten,mijn moeke en papa en natuurlijk ook mijn ventje.Uiteindelijk zouden we pas tegen zeven uur aankomen .Het was een heel vrolijk weerzien met de familie.Alleen was ons kleintje weer hard aan het wenen.Hoe moeilijk hij het in Belarus had gehad ,zo hard weende hij nu omdat hij Yauheni zo hard mistte.Omdat ik nog moest helpen om de bus leeg te maken en op te ruimen nam moeke hem al mee naar huis.Hij mocht daar blijven slapen.En dan was het ook voor mij tijd om van iedereen afscheid te nemen en te vertrekken richting Temse. Thuisgekomen wachtte me nog een leuke verrassing,ons zus had een reuzeslinger opgehangen met welkom thuis mama en Bo.Zo superlief van haar.Ik nam de pakjes uit de bagage en plots bleek dat ik een rugzak mistte.Net de zak waar mijn reispassen inzaten.Na enkele telefoontjes wist ik dat de zak op de bus was blijven staan.Wetende dat ik zelf de bus leeg had gemaakt moet je niet vragen hoe moe ik blijkbaar was.Ik zou deze maandag ophalen bij de maatschappij. We aten nog samen frietjes met Mieke en Wilko en er werd uitvoerig verslag uitgebracht bij alle foto's . Ik denk dat ik pas tegen één uur sliep ondanks dat ik supermoe was. Ik weet nu al zeker dat het niet de laatste keer is geweest dat ik naar Belarus ging. Het was een zeer leuke,soms chockerende en vooral emotionele vakantie.
Rond half zes waren we aan de Wit Russische grens.Alles verliep redelijk vlot tot bleek dat mijn papiertje dat tussen het paspoort hoort te zitten zoek was.Ook al was ik er heel zeker van dat ik het had afgegeven ik kreeg het toch even warm.Na vijf minuten riep Marika dat het ok was en ze het buiten hadden gevonden. Oef.We konden verder rijden tot de Poolse grens.Tegen 7.45 Wit Russische tijd konden we eindelijk verder rijden.De klok werd een uurtje terug gedraaid dus eigenlijk was het nog maar 6.45uur De kids waren allemaal al wakker of keken naar een film.We aten allemaal ontbijt op de bus.Ludo had in Gomel voor Bo naar de winkel geweest en had enkele flesjes drinkyochurt mee die hij heel graag lustte.Ook had hij nog koeken meegebracht dus hij kon eens wat anders eten.De bus deed nog een plasstop en chauffeurswissel en we reden verder Polen door.Eens Warschau voorbij werd er beslist dat we op de snelweg zouden stoppen aan de mac.Ik maakte Bo duidelijk dat hij al zijn frieten zou moeten opeten of bij mij moest blijven zitten en niet meer mocht spelen.ROnd half vier waren we daar.Plan gelukt,Bo at alles op en speelde nog even met de andere kids in de speeltuin buiten.Daarna werd de tocht verder gezet tot aan het hotel waar we rond 18.30 arriveerden.We sliepen in hotel Paradise tegen de Duitse grens.De kamers werden verdeeld en we brachten de bagage naar boven.Wat was ik blij om na zes dagen een gewone douche te kunnen nemen!! Rond 19.30 uur werden we in het restaurant verwacht voor het avondeten.Ik voelde de bui al hangen en wist al dat meneerke Bo nie te veel zou eten.Toch was het eten hier heel lekker. En ook al dacht ik bij mezelf,dan eet die kleine maar niks,Ludo dacht er net iets anders over en ging bij hem zitten.Met moeite kreeg hij toch twee lepels soep in zijn mondje gestopt en daarna moest hij van mij toch een deel van zijn frieten opeten. Ik heb Bo op gans de vakantie geen enkele keer zo kwaad gezien als toen Ludo hem eten gaf. Het eten was echt heel lekker,rauwkost met kippensnitsel en frietjes.Na het eten ging ik met Bo en vriendjes richting kamer.Ze mochten nog een kwartiertje op de ds .Hij deed zijn pyama aan en ik ging samen met Gunther de kamer ernaast de papieren doen van de kinderen waar ik de papieren nog van had.Na vijf minuten ben ik eerst nog even bij Bo gaan zien maar die was al lang naar dromenland.Alle papieren waren in orde,oef ik had mijn werk goed gedaan.Nog even naar buiten met een deel van de volwassenen voor een babbeltje en vooral grapjes met buschauffeur Ronny en dan was het ook voor mij de hoogste tijd om mijn bed op te zoeken.Eerst nog een smsje naar ventjelief en dan heerlijk slapen .
vandaag de laatste dag bij ons Russisch gastgezin. Rond half negen ben ik opgestaan?De jongens sliepen nog. Ik dronk al een tas thee en werkte mijn dagboek bij. Toen de jongens wakker waren speelden ze tot mama Natasja thuis kwam.Ik vroeg haar of ik voor Bo fruitsla mocht maken,kiwi,appelsien en banaan. Het viel heel erg in de smaak bij mijn slecht eterke!! Yauheni wou ook fruitsla dus maakte zijn mama voor hem net hetzelfde klaar.Nadat we ons hadden klaar gemaakt reden we voor de laatste keer richting Rechitsa(misschien toch even zeggen dat wij in een dorpje logeerden,kozzé genaamd,een soort deelgemeente zeg maar) Belofte maakt schuld dus mochten onze jongens op de achtbaan.Plezier verzekerd natuurlijk! Daarna reden we opnieuw naar de school van Yauheni waar ik de formulieren van de kindjes zou ophalen voor volgend jaar.Gelukkig was de lerares die Engels sprak op school zodat ze snel met mij de papieren van het Russisch naar het Engels vertaalde.Het moest wel snel gaan want er was les op dat moment.Na de school nog even langs de winkel want Natasja wou dolgraag toch nog iets kopen voor Brent.We zochten een geweertje uit met pijltjes en Natasja had ook nog een computerspelletje gevonden voor hem(zeg maar de voorloper van de nintento en psp hier) Toen naar de volgende winkel om inkopen te doen voor de terugreis:brood,fanta met ananas(drinkt Bo heel graag maar hebben ze niet bij ons)een beetje snoeperderij en chips voor de jongens.Ook kochten we nog een taart voor in de namiddag. Natasja wou ons heel graag haar werk laten zien.Ik keek werkelijk mijn ogen uit.Ze werkt in een bedrijf waar ze aardappels in zakken steken.Als vrouw daar zeven dagen op zeven werken ,het moet toch enorm zwaar zijn.Ze zei zelf ook dat het heel zwaar werk is en niet het meest ideale.Daarna reden we naar een kwekerij van komkommers.Ook hier werken enkel vrouwen.Het was daarbinnen superwarm en om te werken veel aangenamer dan op haar werk.Op de tussenpaadjes stonden bijenhuisjes voor de plantjes te bevruchten.Bo vond het super om zien.Voor we vertrokken kregen we nog enkele komkommers mee en wonderwel at die kleine pruts van mij toch meer dan een halve op. Daarna hoog tijd om naar huis te gaan.We aten eerst en als dessert dus taart.Tegen drie uur zou Macha(de man waar ik gisteren van vertelde) komen met zijn gezin.Ze waren er tegen kwart na drie en ook hun hadden een taart mee. Tja wat doe je dan,nog maar een groot stuk eten hé Ze hadden al een fotocopie mee van de twee kindjes Elya en Anton. Anton wil enkel wel naar België komen indien hij samen met zijn broer in éénzelfde gezin kan verblijven.Ik vertelde hun dat ik dat niet kan garanderen en we volgend jaar wel zouden zien.Er volgde nog een leuke babbel,ons fotoalbum van vorige zomer werd nog een keertje bovengehaald en de kids speelden leuk samen.Rond zes uur ging ik met Boke douchen.Daarna was het tijd om nog wat te eten ,rosti'(omdat ze wist dat ik dat heel graag lustte) en Bo nog cornflakes. Meer kreeg ik echt niet meer op na zoveel taart in de namiddag.En dan werd het tijd om de bagage in te pakken en alles nog eens te controleren of ik zeker alle papieren had.We dronken nog een tas thee en rond acht uur vertrokken we richting opstapplaats van de bus.Nicolai was jammer genoeg nog aan het werken met de tractor dus van hem konden we geen afscheid nemen.We zaten nog geen vijf minuten in de auto toen hij belde en vertelde dat hij het jammer vond dat hij geen afscheid meer had kunnen nemen.Via Natasja bedankte ik hem voor hun gastvrijheid en het verblijf bij hun thuis.De rit die toch weer drie kwartier duurde verliep heel stilletjes,beide jongens hadden het nu al moeilijk met het nakende afscheid.. Eens we aan de opstapplaats waren was het wachten op de bus.Natalia en de tolk waren er wel al en ik stelde nog enkele vragen in verband met Anton zijn papieren zodat Natasja Tania gerust kon stellen.Natalia zou in de loop van de komende dagen contact met haar opnemen.Rond negen uur kwam de bus toe.Bij het zien van Ludo werd het me toch allemaal wat te veel.Er volgde een knuffel maar ook heel veel traantjes.Blij om naar huis te gaan maar toch ook moeilijk om afscheid te nemen.Ik denk dat het een samenloop van zowat alles was.Ook Ludo had een ganse week ingezeten met het feit dat Bo amper wou eten en was blij om prutsie terug te zien.De bagage werd ingeladen en er werden nog foto's genomen van de gastgezinnen met de Belgische gezinnen.En dan was het tijd om afscheid te nemen.Zowel Bo als Yauheni weenden.Al probeerde ik Yauheni te troosten met te zeggen dat het maar tien weken meer duurde voor hij naar België mocht komen,echt troostbaar was hij niet.En ook prustie bleef wenen tot we vertrokken.Natuurlijk bedankte ik Natasja nog eens uitvoerig voor het lekkere eten,het fijne verblijf en de uitstapjes.Na nog een hele dikke knuffel was het echt tijd om te vertrekken.Nog een laatste keer zwaaien en dan begon de lange reis richting huiswaarts.Na de laatste traantjes bij Boke begon hij toch te spelen met de Belgische vriendjes. Tegen elf uur wou hij slapen en installeerde ik hem op de zetel.Ikzelf kon door de vele emoties en het grote avontuur de slaap niet vatten en praatte dan nog maar wat met verschillende families..Rond 1 uur stopte de bus voor de eerste keer . Wie nog wakker was kon even van de bus.De chauffeurs deden de eerste wissel. Ik ging daarna toch ook maar wat proberen slapen maar veel meer dan een uurtje is me niet gelukt.
Deze morgen sliep ik tot kwart voor tien,evenlang als de jongens.Ik dronk daarna al een tas thee samen met Nicolai tot Natasja thuis was van het werk.Omdat we vandaag naar Gomel zouden gaan stelde Natasja voor om toch al iets warm te eten. Ok voor één keer deed ik dus mee met hun traditie.Er was pasta met een soort van salade.Rond twaalf uur vertrokken we dan richting Gomel.Natasja reed tot de rand van de stad waar we wachtten op een vriend van hun,Dima.Eens hij er was reden we nog even achter hem om de auto te parkeren en stapten dan over in zijn busje.Eerst bezochten we het park van Gomel,een heel mooi park met aan de rand een rivier waar een lange brug over liep.Natasja en ik moesten dringend plassen en ondanks dat ik voorstelde om in een soort taverne iets te gaan drinken stelde zij voor om over de brug te wandelen omdat ze dacht dat er daar openbare toiletten waren.Alleen bleken er daar geen te zijn. En toen weer een leuke schok voor mij.Vermits we dringend moesten plassen gingen we dan maar naast elkaar zitten achter een soort gebou dat in het park stond,net alsof het de normaalste zaak van de wereld was... Yauheni had last van tandpijn en weende een beetje.Jammer genoeg had ik in mijn handtas niks van pijnstillers mee.Aan de kant van de rivier kon je werkelijk tot aan het water stappen waar we hele kleine visjes zagen en een meneer die aan het vissen was.Voor prutsie weer iets heel leuk.Zelfs duiven op de grond vond hij reuze om te proberen wrijven.Omdat we in het park enkel maar wat konden wandelen(blijkbaar zijn we de verkeerde kant van het park in gegaan want volgens de Belgen was daar wel degelijk een grote speeltuin)gingen we terug naar het busje van Dima.Hij bracht ons naar een groot winkelcentrum met vijf verdiepen.Op het bovenste verdiep was een speelhal voor de kids.Terwijl de jongens speelden dronken de mama's iets en bestelden we een pizza.Op hoop van zegen dat Bo dit zou willen eten. En ja hoor hij vond het superlekker en at twee grote stukken,de eerste keer iets warm sinds de mac donalds.Na het eten keken we nog wat rond in de winkeltjes want Boke wou zo graag een matroesjka-pop hebben.Hoe groot het centrum ook was,net die pop vonden we daar niet.Dan maar terug naar Dima met de vraag of hij wist waar we ze wel konden kopen.Geen probleem hij bracht ons naar een volgende grote winkel.Bo superblij met zijn matroesjka want uiteraard wil hij die heel graag tonen op school.Voor Kate kocht ik hier ook een klein souveniertje.Daarna werden we terug afgezet aan de auto van Natasja. We bedankten Dima en reden terug richting Rechitsa.We stopten nog even aan de winkel om eten te kopen .De jongens kregen een ijsje en een zakje snoep kocht ik voor hun beide.Terug thuis at ik voor de eerste keer gewoon brood met choco en dronken natuurlijk thee.Daarna kwamen er twee mannen langs,eentje om het internet te maken(ja sinds augustus vorige zomer was dit nog steeds niet in orde en nu we de voorlaatste dag daar waren zou het gaan werken) de andere man was een vriend van de familie.Hij dronk samen met ons koffie en ik vroeg of ook hij kindjes had die misschien naar België zouden willen komen.Hij belde zijn vrouw en ze zouden de dag erna samen langs komen voor meer uitleg van mij.Na vier dagen in Belarus verstond ik zo goed als alles indien ze niet te snel praatten en kon ik toch wel aardig mijn plan trekken om te antwoorden,vaak zelfs al zonder dat ik in mijn boekje moest gaan zoeken.Uiteraard was ik blij dat we de dag erna naar huis zouden vertrekken maar laat me hier een maand blijven en ik denk dat ik toch wel aardig Russisch zou spreken. Om half tien begon Natasja nog eten te maken,een soort salade met noedels en een soort plat brood ,belegt met ketshup vlees,gebakken ui en geraspte kaas.Dit ging vijf minuten in de microgolf en stelde een pizza voor.Ondanks dat het al tien uur was aten we voor de laatste keer deze dag.De zelfgemaakte pizza viel eigenlijk best wel mee.Ook Bo had natuurlijk nog honger maar wou weer niet proeven dus moest hij van mij nog een banaan eten en zijn gekende cornflakes met een tas thee.Daarna wou hij in zijn bed,zelfs zonder mama want ik ging eerst nog douchen.Ook ik ging dan slapen ,na eerst nog een smsje te sturen naar mijn ventje.Ook deze nacht verliep redelijk.
Om half negen,we lagen nog goed te slapen,ging mijn telefoon.Ludo belde om te horen hoe het met Boke ging.Ondanks dat we maar enkele minuten belden was plots mijn belkrediet op....Hoe moest ik dit oplossen want nu kon ik niks meer sturen met het thuisfront.Gelukkig had ik op een andere herlaadkaart nog net genoeg waarde om twee smsjes te sturen.Ik stuurde naar Mieke of ze via de pc mijn kaart kon herladen en enkele minuten later liet Gerry me weten dat ze het al gedaan had.Alleen kwam de belwaarde niet snel toe in Belarus.Kreeg ik enkele uren later te horen dat het tot 48 uur kon duren voor het er zou opstaan.Ik sloeg toch lichtjes in paniek want dat zou willen zeggen dat het pas terug zou werken tegen dat we op de bus zaten. Natasja was om half elf terug van het werk dus tijd voor het ontbijt.Na het eten bleven we gewoon thuis omdat we zo een slechte nacht achter de rug hadden en ik in de namiddag met Marika en de tolk huisbezoeken zou doen.De bal die ik de dag ervoor gekocht had was inmiddels al gesneuveld op een tak van een boom.De jongens amuseerden zich zowel binnen als buiten,maakten een kamp en reden met de fiets van Yauheni.Ook Anton kwam nog langs om te spelen. Om drie uur was Marika er voor de huisbezoeken .Ook Natalia was erbij en de tolk.Natasja en de jongens reden voor omdat het twee huisbezoeken waren bij mensen die zij kende.Eerst gingen we naar Liza ,een meisje van 7.Haar mama en broertje waren twee jaar ervoor omgekomen in een brand.Ook zij had een brandwond op haar arm en een hele kale plek bovenop haar hoofdje.Ze woont nu samen met haar papa en grootouders.We kregen er allemaal thee of koffie,taart,fruit,snoepjes,chocolade ,noem maar op. Daarna reden we naar vriendje Anton.Omdat er een ander kindje liever niet naar België wil komen hebben we het kunnen regelen dat hij in de maand augustus nog kan komen.Hij zal zelfs niet zover van ons logeren dus misschien kunnen we wel een keertje afspreken met de andere Belgische familie. Er was voorzien dat ik nog meerdere huisbezoeken mee zou doen maar vermits ook Gunther in Rechitsa was,en er met mij bij geen plaats meer zou zijn in de auto,besloten we dat ik thuis zou blijven zodat Gunther mee kon met de auto. Terug thuis speelden de jongens verder en deed ik mijn best om steeds meer Russisch te praten.Omdat mijn gsm nog steeds niet ok was zei Natasja dat ik dan maar eens moest bellen met Gerry.Toch blij dat ik hem even hoorde hoor. Daarna gingen we eten.Natasja had een soort salade gemaakt ,natuurlijk ook rosti's en het vlees met deeg rond van de dag ervoor.Bo zoals gewoonlijk zijn zelfde menu.Met als enige verschil dat hij sinds de dag ervoor nu toch ook thee dronk.De mama van Anton kwam nog langs voor enkele vragen en uiteraard dronken we nog samen thee. Rond half tien tijd om te douchen.Daarna gingen Natasja en Nicolai nog douchen en rond half elf was het tijd om in ons bedje te kruipen.Oef mijn gsm deed het weer.Ik kon terug smsjes sturen met het thuisfront en was daar heel blij mee.De nacht verliep gelukkig een stuk beter dan de twee vorige.
Deze morgen was de pijn eigenlijk nog steeds hetzelfde,dan toch maar iets extra genomen van medicijen.Natasja moest weer enkele uren werken.Ik was ongeveer gelijk wakker met de jongens,rond half negen.Ze speelden tot de mama terug was en toen was het tijd voor het ontbijt.Voor Bo de gekende cornflakes en een halve appelsien,ik at toastjes en dronk thee.Daarna maakten we ons klaar want vandaag gingen we met ons viertjes Rechitsa bezoeken.We bezochten eerst de school van Yauheni.We mochten in de klassen kijken en werden door de directeur en onderdirectrice rondgeleid.Yauheni had dan wel een week vakantie omdat wij in Belarus waren,zijn klasgenootjes hadden gewoon school. In mijn beste Russisch probeerde ik duidelijk te maken dat we nog steeds op zoek zijn naar kindjes die de volgende jaren eventueel ook naar België kunnen komen voor een gezondheidsvakantie.Het was toch iets te moeilijk om dat allemaal in het Russisch gezegd te krijgen en gelukkig was er een lerares die Engels sprak en zo vriendelijk was om als tolk te spelen voor mij.Ook Natasja was mee bij het gesprek bij de directeur.Mij werd thee aangeboden en Bo kreeg een koek terwijl Natasja en Yauheni niks kregen.Vond ik wel een beetje raar maar ook dat is weer een gewoonte van daar.Mij zagen ze als iemand in functie die iets kwam aanbieden terwijl zij enkel de mama van is. Na het schoolbezoek reden we verder naar Rechista.Er is een soort achtbaan maar die was jammer genoeg gesloten,we zouden later in de week nog wel een keer terug komen beloofden we de jongens.Dan maar naar een soort speeltuintje in het park. We kochten voor de jongens een drankje en terwijl zij speelden praatte ik samen met Natasja wat op een bankje en werden er natuurlijk ook foto's genomen.Na het spelen wandelden we richting museum.Jammer genoeg sprak er hier niemand Engels zodat het nogal moeilijk was om alles te kunnen volgen.Het ging vooral over de geschiedenis van Belarus.Bo vond het eigenlijk niet zo leuk maar ik vertelde hem dat hij met school ook wel eens dingen moet doen die minder leuk zijn en dat begreep hij wel.Daarna wandelden we terug naar de auto.De jongens wilden eerst nog even kijken aan het meer van Rechitsa,echt heel mooi.Er staat daar ook een soort boom waar je indien je trouwt,een leuke droom hebt gehad of leuke ervaring,je in die boom een briefje met boodschap in kan hangen. Eens terug in de auto reden we naar de winkelstraat.Natasja had thuis wel al cadeautjes gegeven voor mij ,Gerry en Kate maar voor Bo en Brent had ze nog niks willen kopen zodat Bo zelf iets kon uitzoeken voor hem en zijn broer.In de winkelstraat aangekomen kwamen we Ingrid en Maarten met de kids en hun Russische familie tegen.Natuurlijk was Bo superblij om Jasper en Wannes te zien.Deze Russische mama spreekt ook aardig Engels dus konden we even dingen die niet duidelijk waren laten vertalen voor Natasja.Yauheni had even ruzie met zijn mama en dat hebben we lange tijd gemerkt.Ik denk dat hij wel twee uur koppig is geweest ,iets wat ik van hem hier in België niet gewoon ben.Eens in de winkel koos Boke een speelgoedgeweertje en voor zijn broer hetzelfde.Wannes wou ook zo eentje hebben en vermits er maar twee waren besloot ik dat we op een andere dag wel iets zouden uitzoeken voor Brent.In een andere winkel kocht ik een bal voor de jongens om thuis mee te spelen.En dan was het tijd om terug naar huis te rijden.Tijd om te eten want het was al half vijf.Bo at een banaan en cornflakes ,ik at toast met zalm en tomaat.De kids gingen buiten spelen terwijl de mama's thee dronken en ik verder Russisch oefende hihi. Eigenlijk ging dat Russisch iedere dag wat makkelijker en stond Natasja er versteld van hoe snel ik bijleerde en kreeg ik vaak complimentjes.Nicolai was ook thuis en stelde voor om met de jongens met de tractor te gaan rijden.Uiteraard vond Bo dit superleuk.Ondertussen was ook een vriendje van Yauheni,Anton op bezoek.Zijn mama Tania zou later komen om te praten over een eventuele vakantie voor hem in België. Voor Tania er was maakte Natasja nog eten klaar:een soort deeg met vlees in,en een soort van rosti's(aardappels heel fijn geraspt).Ik vond het superlekker en Natasja was plots supergelukkig dat ik meer at dan de andere keren.Boke at nog appelsien en banaan en natuurlijk ook nog cornflakes.Jullie hebben inmiddels wel door dat hij een ganse week geleefd heeft op cornflakes en fruit En toen was Tania er en vertelde ik haar in het Russisch dat het mogelijk was dat Anton misschien zelfs nog deze zomer naar België kon komen.Ik had al contact gehad met Marika en we zouden de dag erna op huisbezoek bij hem gaan. Uiteraard werd er ook weer thee gedronken.Rond kwart voor tien ging ik samen met ons prutske douchen.Het moet gezegd,Bo vond deze manier van douchen best wel heel leuk.Nadat ook ik gewassen was droogde ik nog snel mijn haar en gingen we slapen.Ook deze nacht verliep niet zo vlot ,om maar niet te zeggen heel slecht.Bo had een vreselijke migraine-aanval.Ik gaf hem medicijnen maar het duurde een hele tijd voor het over ging.Op de koop toe moest hij plassen en had Natasja de emmer niet klaar gezet in de gang zodat ik toch met hem naar buiten moest.Gelukkig maakten we niemand anders wakker.Na een poos viel Boke toch terug in slaap maar ik lag nog een hele tijd wakker en sliep maar een beetje meer.
Deze morgen opgestaan rond half acht.Natasja was toen al gaan werken voor een paar uurtjes.Al de rest sliep nog. Eerst even naar toilet en dan nog eventjes wat gerust.De kids sliepen beide tot tien uur. En toen weer hetzelfde probleem als gisterenavond,Bo die niet wou eten.Ik probeerde duidelijk te maken dat hij enkel cornflakes wou eten die ik mee had gebracht.Ikzelf at een soort van toastjes en komkommer.Zelfs s'morgens zijn ze hier gewoon van warm eten te eten dus vertelde ik dat wij in België s'morgens enkel brood of cornflakes,fruit en yochurt eten.Ze verstond me en vond het ook geen probleem. Daarna maakten we ons allemaal klaar.en poetsten onze tanden.Rond elf uur vertrokken we naar Rechitsa waar de bus met de Belgen uit Gomel naartoe zou komen.Het weerzien was weer emotioneel voor Bo ,vooral toen hij zijn interim bompa Ludo zag vloeiden er weer traantjes en ook ik hield het niet droog.Ja ik weet het ,ben zelf ook heel gevoelig maar kwam toch ook vooral nog door de moeite. Natasja reed samen met ons voor de bus tot de plaats waar afgesproken was met de voorzitster van de organisatie van Belarus,Natalia.Zij had al gezorgd voor al onze registraties dus daar hoefden we al niks meer voor te doen.We zouden eerst een bezoek brengen aan de school van Peresetoi(of hoe je het ook al schrijft)Natalia en Natasja reden voor en ik met de jongens reden mee met de bus.Voor Bo eigenlijk wel goed ,zo kon hij even zijn zinnen verzetten en nog wat bijpraten met zijn busvriendjes.Ook Ludo deed er op de bus alles aan zodat ons ventje hem terug wat beter voelde.Het moet gezegd,bompa Ludo is een schatje!! Op de school werd ons verteld wat onze organisatie al verwezenlijkt had de afgelopen tijd.Zo was de sportzaal op school geschilderd en waren er voor verschillende balsporten ballen aangekocht.Na de uitleg mochten de Belgische kids even buiten spelen.Jaja ook hier wordt er gevoetbalt ,zelfs een wedstrijdje tussen de Belgskes en de Wit Ruskes.Ons Belgen wonnen met ruime voorsprong Daarna bezochten we de kleinste kinderafdeling van de school.Zowel bij de grote kinderen als bij de kleine is het de gewoonte dat ze blijven eten op school en de kleintjes slapen zelfs onder de middag.Ieder klein kindje heeft ook een bedje in een apparte zaal.Daarna reden we naar de tweede school die we bezochten.Ook hier kregen we veel uitleg en we kregen zelfs heel veel knutselwerkjes te zien van de oudere kinderen.De juf vertelde uitvoerig over de gemaakte werkjes terwijl een aantal kinderen van de school mooi achter de tafel stonden.En het moet gezegd,zo staan ze bij ons geen half uur stil.Tijdens de schoolbezoeken was er ook een tolk mee die Engels sprak.Natasja vroeg haar of we wel graag bij hun verbleven omdat Bo al zoveel geweend had en ik zo emotioneel was.Ik vertelde de tolk dat ik het echt wel heel leuk vind bij hun maar dat het voor Bo heel hard aanpassen was en dat hij ook thuis heel slecht eet.We spraken af dat vanaf nu hij enkel nog zou eten wat moest van mij dit om te vermijden dat er bij iedere keer dat er moest gegeten worden er tranen zouden vloeien. En toen was het tijd om afscheid te nemen van de rest van de Belgische families. Wij gingen nog even in Rechitsa naar de winkel waar ik zelf voor Bo bananen kocht en samen met yauheni en Bo chips koos die hij zeker mocht. Daarna reden we richting huis,hoogste tijd om te eten.Boke at cornflakes maar ook twee bananen.Ikzelf at een soort van aardappels,gerookte zalm,haring,tomaat en komkommer.Na het eten dronken ik en Natasja thee en de jongens speelden samen.Ook de papa was nu thuis en we praatten ons drietjes over de trip naar Rechitsa en over het eetprobleem van Bo.Papa Nicolai praat niet zoveel omdat hij problemen heeft met het gehoor waardoor Natasja vaak dingen moet herhalen.Rond half tien ging ik me douchen(je weet wel ...).Daarna was het tijd om te slapen want ik was best moe.Al dachten de jongens hier toch wel wat anders over,die hadden helemaal nog geen zin om te slapen.Vermits Bo 2 ds-sen bij zich had was dat probleem snel van de baan.Bo bij mij in bed kon spelen tegen Yauheni in zijn bed.Kort daarna viel hij toch in slaap. Een leuke nacht werd het niet,voor de eerste keer had ik werkelijk overal pijn.
Zoals gezegd liep de wekker af om 5.20 u.Na ons Boke wakker gemaakt te hebben poetsten we snel onze tanden en maakten we ons klaar.We werden allemaal om zes uur aan de bus verwacht.Nog even enkele foto's nemen van het hotel en de rit werd verder gezet. Ongeveer een half uurtje later kwamen we aan de grens van Polen.Het ging gelukkig redelijk snel vooruit.Paspoorten werden gecontroleerd en ook de bus natuurlijk.Daarna reden we een paar honderd meter in zeg maar niemandsland tussen Polen en de Wit Russische grens.Aan die grens werd het wel iets langer wachten.Tegen dat alle papieren in orde waren,nogmaals de paspoorten na waren gekeken konden we rond half tien eindelijk verder rijden.Bo sliep nog een uurtje op de bus en daarna aten we ons ontbijt dat we hadden meegekregen uit het hotel.Al kan je de Poolse boterhammen niet echt vergelijken met die van ons maar met genoeg choco erop viel het al bij al wel mee Nadat Bo nog wat geslapen had ging hij verder spelen en weer hoorde ik hem geen enkele keer zeuren..Rond de middag stopten we aan een tankstation.Daar kon iedereen naar toilet en wie wou iets kopen in de winkel .In België mocht het dan wel twintig graden zijn,hier was het koud en kregen we zelfs een hagelbui over ons.De rit werd verder gezet.Langs de weg zag je eigenlijk niet veel meer dan verdorde vlaktes en bomen waar je duidelijk aan kon zien dat ze last hadden van de kernramp nu 25 jaar geleden.Sinds we de grens over waren werd het uur ook 1 uur verder gedraaid.Vanaf nu spreek ik dan ook in Belarus tijd. Rond 5.30u waren we aan de eerste afstapplaats in Kalinkavichi.Wij moesten dan nog een uur rijden . En toen was het zover,daar stonden onze Wit Russische families ons op te wachten.Het was een blij weerzien met Yauheni tot plots Bo begon te wenen.Ook ik was vrij emotioneel,moeite,een andere cultuur ,afscheid nemen van de rest van de Belgen,kortom het werd even aanpassen.Na nog een dikke knuffel van Ludo vertrokken we richten hun huis.Vanaf de afstapplaats was dat ongeveer nog drie kwartier rijden.Mama Natasja praatte aan één stuk door terwijl Yauheni er alles aan deed om Bo te laten lachen.Eens thuis had Bo het nog veel moeilijker.We hadden hem op voorhand verwittigd dat het anders ging zijn maar dit had hij en ook ik eigenlijk niet verwacht.Het huis zelf is gebouwd zoals bij ons in de jaren zestig.Buiten is het een boerderij.Een echte tuin is er niet.En nog steeds was ons prutske heel verdrietig.Natasja stelde voor om te bellen met het thuisfront maar dat stelde ik liever nog wat uit.De emoties waren ook bij mij iets te groot. En toen was het tijd om te eten,er waren een soort aardappels,vlees ,een soort zelfgemaakt drankje en een soort zoet brood dat Natasja zelf gebakken had.Uiteraard was er ook champagne,gelukkig geen vodka zoals bij de meeste gezinnnen daar.Ook al vertelde ik dat ik medicijnen moest nemen en eigenlijk geen alcohol mocht drinken,ze stond erop dat ik toch een half glaasje zou drinken.Nou ja één keer zou wel geen kwaad kunnen.Boke had niks en wou zelfs niet drinken.Gelukkig had ik in de bagage nog een flesje drinken mee en wou hij dat wel. Rond half tien verzamelde ik al mijn moed en belde ik toch even met Gerry;Ze lieten me alleen in de keuken zodat ook niemand kon zien dat ik heel emotioneel was. Er werder cadeautjes uitgedeeld van bij ons thuis maar er waren ook cadeautjes van hun voor ons. De jongens speelden op de computer en met het speelgoed dat Yauheni van bij ons meegekregen had afgelopen zomer. Ondertussen dronk ik met Natasja nog thee. Nicolai de papa was inmiddels ook thuis . Toen Bo en ik naar toilet moesten kwam voor mij de ergste shock!!! geen toilet zoals wij ze kennen maar buiten een eind achter het huis een hokje met daarin een houten plank boven een put met een gat erin.Je moet daar op je hukje boven gaan zitten.Pff toch echt even verschieten. Eens terug binnen werd het fotoalbum dat ik vorig jaar gemaakt had voor hun boven gehaald en moest ik in mijn beste Russisch bij alles nog eens uitleg geven.Wat was ik blij dat Taya en Alexander me in België toch een deel basis hadden aangeleerd en dat ik met behulp van boekje en woordenlijst en wat ik zelf kon mijn plan kon trekken. Rond half tien was het tijd voor de douche.Ook weer niet binnen maar buiten.Natasja gaf ons beide slippers,ik begreep toen nog niet echt waarvoor dat was maar dat werd snel duidelijk.... De ruimte was in een soort stalletje waar een soort stoof stond.Daar werd water tegen gegoten zodat er stoom ontstond,een beetje vergelijkbaar met een sauna hier.De doucheruimte zelf was een soort van hokje met planken aan de zijkanten waar twee legen grote plastic kommen opstonden ,op de grond een emmer met koud water en aan die stoof was een kraantje voor het warme water.Er was ook een steelpannetje waar je je mee moest afspoelen.Plots snapte ik natuurlijk waarvoor de slippers waren.Je komt daar met moddervoeten binnen ,moet je dan wassen en dan zorgen dat je droog je kleren aankrijgt.Eens Bo gewassen wou hij toch bij Natasja en Yauheni binnenblijven terwijl ik me ging wassen. Eens ook ik terug binnen,droogde ik nog even mijn haar en zette de bagage op de kamer.Ik zou samen slapen met Bo op een dubbel zetelbed.Rond elf uur was ons prutske heel moe en stuurde ik hem al met zijn ds naar bed.Ik stuurde nog een sms naar Gerry en na mijn medicijnen kroop ook ik onder de wol.Gelukkig vielen we beide snel in slaap.
Zaterdagochtend ,rond half zeven was prutske wakker en uiteraard ons mama ook.Er werd iets gegeten en gedronken en toen ging Bo terug op zoek naar zijn vriendjes.We hadden zelfs een dubbeldekbus dus ze konden zowel boven als beneden spelen als ze dat wilden.Rond acht uur waren we de grens met Polen over. De volgende stop was voorzien om tien uur waar we zouden ontbijten.Daar aangekomen bleek dat het daar gesloten was.Dan maar snel allemaal naar toilet en verder op weg.We zouden stoppen aan de mac donalds dan maar .En ja ok rond de middag stopten we inderdaad aan een mac donalds maar het bleek enkel om de sanitaire busvoorziening leeg te maken Een eerste staaltje van noem het maar afpersing deed zich voor.Plots stonden er twee Polen en die wilden 10 voor het legen van het sanitaire blok.zloti's(Pools geld ) waren niet goed genoeg voor de twee,ze wilden enkel euro's hebben. De trip werd verder gezet.We reden tot de Mac D vlak voor Warschau.Eindelijk eens iets langer van de bus.Allen daarbinnen deden ze wel wat moeilijk over onze grote bestelling ?Voor iedereen eindelijk eten had gekrgen en we terug op de bus zaten was het half vijf.Bo speelde verder spelletjes met de vriendjes en buiten verwachting heb ik hem op gans de dag niet één keer horen zeuren of het nog lang rijden was.Het enige wat hij wel eens een keertje is komen vragen was om hoe laat we in het hotel zouden zijn. Rond kwart voor acht kwamen we aan in het hotel.De kamers werder verdeeld en de bagage werd naar de kamers gebracht.We hadden allemaal een klein valiesje mee voor de nacht wat wel handing was.Nog voor het eten gingen we alelmaal douchen en deed ik Bo zijn pyama al aan.Voor we richting restaurant gingen belde ik nog even met Gerry en moeke en toen gingen we eten. Bo kennende,werd het enkel een droge boterham.Meer wou hij niet eten Nogthans het best wel lekker was. Een soort gevulde kipfilet met rauwkost en gebakken aardappeltjes. Na het eten speelden de kindjes nog even snooker terwijl de volwassenen de papieren invulden voor aan de grens. Nog even wat napraten en tegen kwart voor tien waren we op de kamer.Ik douchte me nog snel en tegen dat ik uit de badkamer was ,sliep prutsie al goed.Nog even smsje sturen naar de papa en ook ik kroop onder de wol.Om 5.20u zou de wekker aflopen.
Dag allemaal, we zijn terug thuis van onze reis.Uiteraard zijn we nog heel moe maar het was een echte ervaring. Hieronder vind je dag per dag ons verhaal terug . Om het iets makkelijker te maken post ik mijn verslagje per dag appart;
Vrijdag 8 april, Vandaag is het eindelijk zover,Bo en ik vertrekken richting Belarus. Na nog een deel strijk gedaan te hebben ,keek ik voor de laatste keer de bagage na. Rond half vijf stond plots mijn maatje ,beste vriendin Christine voor de deur.Instinctief voelde ik al gans de dag dat ik haar nog wel ging horen of zien.Ze had een pakje voor Bo mee,voor Yauheni en voor mij een pakje en kaartje.We moesten wel beloven dat we het pas zouden openen op de bus. Gerry maakte daarna het eten klaar ,terwijl ik me ging douchen .Moeke en bompa kwamen nog even langs om ons een goede reis te wensen en een afscheidsknuffel te geven. Rond half zes ging ik nog snel even tanken.Wat me nog nooit overkomen is moest juist nu gebeuren:in plaats van diesel tankte ik 4 liter naft.Grote paniek natuurlijk.Met veel traantjes belde ik mijn schoonbroer om te vragen wat nu gedaan.Hij stelde me gerust en zei me gewoon de auto vol te tanken en belde met garagist en bleek geen probleem te zijn.Oef !! Rond zes uur werd het tijd om te vertrekken richting Lint.Mieke reed met een auto en omdat ik nog aan het bekomen was van mijn tankavontuur reed Wilko met onze auto. Normaal zou de bus tegen half acht in Lint toekomen maar vermits die in de dag nog een rit moest doen en veel file had liet die nu wel heel erg lang op zich wachten.Pas om half negen arriveerde de bus eindelijk en kon de bagage ingeladen worden.Boke speelde al die tijd nog met vriendjes die ook mee zouden gaan naar Belarus. Van Mieke had ik wel al gehoord dat hij in de auto geweend had maar waarom wou hij niet vertellen.Dat bleek eens we afscheid namen van broer en zus en de papa... Er vloeiden heel wat traantjes en Bo kon niet snel genoeg op de bus zitten.We moesten nog vertrekken en hij miste papa nu al.Toen Bo al op zijn plaats zat ging ik nog even van de bus om afscheid te nemen van Kate en Brent ,Mieke en Wilko en natuurlijk van mijn ventje. Omdat ons prutske bleef wenen zei ik tegen Gerry dat hij beter naar huis kon vertrekken zodat Bo hen niet meer zag en het hopelijk wat makkelijker kreeg.Eens op weg was hij bekomen en speelde op de ds en ging op zoek naar vriendjes voor de lange rit.Daarna werd er een film opgezet:garfield.Ludo maakte op de zetel voor mij een soort bedje voor Bo en tegen elf uur was hij naar dromenland.Ons zus had nog een brief aan Ludo gegeven voor mij maar die kreeg ik natuurlijk pas toen we al een eindje aan het rijden waren.Superlief van mijn lieve dochter hoor om me nog een briefje mee te geven. Om één uur stopte de bus voor de eerste keer in Aken,Duitsland.Iedereen nog even naar toilet en een rookstop en dan terug de bus op.Na mijn medicijnen genomen te hebben viel ook ik in slaap.De nacht verliep vlot en Bo sliep te half zeven
Zomeravontuur met Yauheni
Nogthans het best wel lekker was.
