De berichten die wij uit België krijgen klinken zo IJS en IJSkoud, terwijl het hier onmenselijk HEET en DROOG is .. niet te geloven wat een verschil .. We vinden hier nergens geen thermometer, denkelijk zijn die allemaal al gesmolten hier.
Gisteren hebben we een telefoontje gekregen van Tanya uit het buurland Tanzania, zij vertelde ons dat het bij hun 46° is, dus het zal bij ons ook wel zoiets zijn.
We zijn dus de voorbije week een weekje gaan toeren met onze beste vriend Francis als gids en chauffeur. We bezochten eerst Herna en Leo, een Nederlands koppel die hier een prachtproject hebben in MUKONO, een 40 tal kilometer van Kampala. Het was een blij weerzien, jammer dat zij deze week terug naar Nederland vertrekken, na een verblijf van drie maanden. Enkele uurtjes bijpraten dan gaat de tijd vlug. Zij hebben hier weer super goed werk verricht en hebben o.a. enkele workshops georganiseerd voor SOLARCOOKING met de hulp van een bedrijf uit Kampala.
Zij hebben met dit bedrijf ook over ons project gepraat, dus de deur staat hier al open voor ons, deze week staat er alvast een meeting met de mensen van Solarcooking op het programma.
Solarcooking is koken met behulp van de warmte van de zon. Een zwarte kookpot met het voedsel erin wordt in een speciale plastiek zak gestoken, deze pot wordt dan midden een kartonnen plaat, bedekt met een zilverpapier, geplaatst en naar de zon gedraaid. Door de weerkaatsing en warmte van de zon wordt de zwarte pot opgewarmd en alzo het voedsel klaargemaakt.
Het is een eenmalige investering voor de families en ze sparen zo vele shillings uit omdat ze minder houtskool moeten kopen. Het is daarbij nog goed voor het milieu hier. Het is onze bedoeling om ook in onze school een demonstratie hierover te houden voor de omliggende families.
Na het bezoek bij Herna en Leo zijn we verder gereden naar onze school.
Het derde gebouw, geplaatst door leerlingen van onze school en bedoeld voor kleuterklasjes, stond onder dak. Binnenin was één lokaal zo goed als klaar, alleen het zwarte schoolbord moest nog gecementeerd worden. In het tweede lokaal lag nog geen vloer. De buitenzijde was ook bijna helemaal bezet. Ook ramen en deuren waren geplaatst. Nu was men volop bezig aan een overdekt terras. Voor de start van de schilderwerken is het nog een dikke week te vroeg. Alle muren en vloeren zijn nog te nat. Ondanks de extreme temperaturen heeft men hier toch goed doorgewerkt, en mogen we best tevreden zijn.
Wonder wonder op de zandweg naar onze school zien we de langverwachte elektriciteitsdraden aan de palen hangen. Eindelijk, na meer dan twee jaar worden deze werken uitgevoerd. Op onze vraag wanneer de school aan de elektriciteit wordt aangesloten antwoord men ons dat eerst heel de lijn afgewerkt moet worden en de transformator geplaatst. Een datum heeft men nog niet hangt af van de snelheid der werken.
Mijn kleine vriendjes komen al van ver aangelopen, mama Ria .. klinkt het zelfs van aan de overkant van de school, kapotte kleren en smoezelige gezichtjes maar met een smile tot achter hun oren rennen ze onze kant op. Natuurlijk heb ik een zak met snoepjes bij voor hen, hoe gaat ge dit hier organiseren zegt Herman , er zijn er zoveel maar ze weten het nog goed hoor .. allemaal op een rij, een snoepje krijgen en weg.
Meestal lopen de kleine deugnieten terug naar achter, maar deze keer lukt alles wonderwel, we verstaan mekaar niet met de taal, maar wees maar zeker, toch verstaan we elkaar. De kindjes lopen natuurlijk mee met ons naar het huisje van Martin, daar aangekomen is het ook een blij weerzien met de mama van Martin en andere mensen die ons dadelijk herkennen hoe kan het ook anders, wij zijn de enige witte mensen hier, het is gemakkelijker om ons te herkennen dan wij hen natuurlijk.
Martin is niet in de buurt, volgens de mama neemt hij alle dagen zijn medicatie, maar is er nog géén resultaat. Wij zijn van mening als het niet erger geworden is, dat de medicatie toch wel helpt, men had ons op voorhand verwittigd dat Martin minstens 18 maanden tot twee jaar deze zware medicatie moet nemen. Jammer dat onze kleine jongen niet thuis is, zodat we het zelf konden zien.
Francis vraagt hoeveel broertjes en zusjes Martin wel niet heeft .. 8 kinderen zijn hier alleen al van de mama van Martin. Natuurlijk zien ze dat ik hiervan schrik, de mama maakt mij duidelijk in het beetje Engels dat ze kan, dat ze het moe is om kinderen te krijgen. Ik neem haar bij de arm en wandel eventjes weg van iedereen Womentalk (vrouwen onder elkaar).
Waarom doe je niet aan familieplanning is mijn vraag???????? Hieruit blijkt dat ze hiervan wel iets weten, maar hoe begin je er aan als je in een hut woont, op de grond slaapt en ver weg bent van de bewoonde wereld, en dagelijks moet zien dat iedereen hier dagelijks kan eten.
Nu blijkt dat ook de andere vrouwen interesse hebben (een manier te vinden) om géén kinderen meer te krijgen. Ik vertel hen over HET STAAFJE dat ons Roy in haar arm heeft laten plaatsen na de geboorte van ons kleine Brittje. Dit hebben we vorige week laten verwijderen in het Mulago hospitaal om een nieuwe in te steken, opnieuw goed voor drie vier jaar. Dit verhaal vertel ik wel eens een andere keer De kost van zulk een staafje is maar eenmalig en kost amper 1euro. De vrouwen hebben hier nog niet van gehoord, ik beloof hen dat ik zal trachten om een Workshop te organiseren in onze school, wanneer wij hier voor enkele weken komen werken. Hiermee bedoel ik dat we op zoek gaan naar een dokter of verpleegkundige die de mensen aan de hand van tekeningen en verhalen de verschillende mogelijkheden voor Familieplanning kan uitleggen. Onze school is de geschikte plaats hiervoor, of dit ons gaat lukken is nog een andere vraag.
Als we dit kunnen organiseren zouden de mannen hier natuurlijk ook moeten aan deelnemen.
Als we juist terug in de auto zitten, komt er een jongen op een fiets aangereden met achterop MARTIN .. De zwelling van zijn hand is precies iets minder, maar zeker zijn we niet, het is in elk geval niet erger geworden, wij vinden dat er minder spanning op de huid zit.
Volgende week komt Martin met zijn mama terug naar Kampala, we gaan alvast terug een afspraak maken bij de specialist.
Voor het eerst in al die jaren dat wij naar Uganda komen rijden we verder weg uit NAMUTUMBA, richting MBALE
Volgende keer meer hierover.
Vele warme groeten aan iedereen.
Baajdewee . Nog vergeten . Met ons gaat alles prima, nu en dan wel is klagen maar dat komt dan meer door de warmte dan aan de gezondheid.
Ria & Herman
