Zondag 16 februari 2014

Op zaterdag 15 februari ging er in het VMS (organisatie lag wel in handen van het CVO Roeselare) een Reismarkt door  van 13.30u tot 17.30u. Dit is geen commerciële  reisbeurs, neen, het motto van die Reismarkt is “reizigers informeren reizigers”.  Daar zouden ook enthousiastelingen aanwezig zijn die de pelgrimstocht  zelf aan de lijve ondervonden hebben.  Zij wilden hun ervaringen delen met de bezoekers: te voet of per fiets de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela meemaken.  Ik was benieuwd naar de pijnpunten, de mooie momenten, de weetjes, de +’s en de –‘s, de belangrijke info, de …ja, het boeide me.                                                                                                                   
Te voet trok ik naar die Reismarkt, ’t kon alleen maar weer een trainingsmomentje worden.  Onderweg kwam ik collega’s tegen met de wagen (Hans en Inge die zelf ook van plan zijn de laatste 100 km naar Compostela te wandelen, maar dit in 2015).  Ter plaatse zat Christophe (ook een collega) informatie door te spelen over een Bali-reis. (Leek me ook zeer boeiend.)                                                                                                                    
 Een jonge leerkracht Spaans (in het CVO) was dé man van Compostela.  Reeds meerdere malen had hij de pelgrimstocht ondernomen en dit vanuit verschillende vertrekpunten.  Hij was een “kenner”.  En toch, …veel nieuwe weetjes wist hij me eigenlijk niet te vertellen.  Ik had ook al zoveel gelezen!                                                                         

Met wat collega’s nog wat napraten in het reiscafé bij een goeie pot koffie rondde deze gezellige namiddag af.                                                                                        
Op m’n terugweg belandde ik in een stevige storm!  Regen en wind striemden in m’n gezicht.  “Hopelijk moet ik dit in Spanje niet teveel meemaken”.

Met elkaar in contact blijven, communiceren in Spanje met Willy en het thuisfront: een nieuwe zoektocht om de juiste abonnementen, providers, …te vinden: weer nieuwe kopzorgen.  Maar dit liet ik aan Willy over.  Ik heb daar weinig verstand van.  Via een mailtje naar Eric (hij was laatst ook een weekje in Spanje en werkt met een smartphone) vernam ik hoe dit bij hem werkte.

16-02-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

Woensdag 12 februari 2014

Soms heb ik van die momenten, dan schieten  benauwelijke gedachten door m’n hoofd.  “Er zal me toch niets ernstigs overkomen?”  “Zal Willy wel staande blijven?” “Zal de auto het houden?””Zal …”  Zo’n doemdenken, neen, zo mag ik niet beginnen …  maar soms is het weeral eens sterker dan mezelf!

Vele uurtjes zocht ik de gepaste overnachtingsplaatsen.  Gewapend met wat boeken, internetsites en Google Earth was het een hele puzzel om alles in elkaar te laten passen: overnachten apart of samen, in refuge of op camping, hoeveel kilometers, rekening houdend met de moeilijkheidsgraad van de trip, … ja, ik was er vaak dag en nacht mee bezig. Zo sterk hield die pelgrimstocht me in z’n greep.

Ook van Ignace, bibliothecaris in Poelkapelle, kreeg ik enkele interessante tijdschriften met reisverhalen van pelgrims, maar ook en vooral met belangrijke tips en info.  Bedankt  Ignace, dit komt goed van pas!

Mijn boekjes: “Spaans voor dummies” en “Spaans op reis” kwamen ergens van onder het stof naar boven.  Nu en dan bladerde ik er wat in, maar eerlijk?  Veel verder dan bladeren kwam ik niet.   Talen en ik: niet echt dikke maatjes!  Nochtans, ik ben me er terdege van bewust, een kleine kennis van het Spaans zal wel nodig zijn … dus ook hier is nog veel werk aan de winkel!

12-02-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

Woensdag 5 februari 2014

Op 28 januari stak een grote, witte enveloppe tussen de post.  Weer zo’n reclamebrief, … je bent één  van de weinige “kans”hebbers om duizenden euro’s te winnen … dacht ik…, want door het venstertje zag ik een bruin papier, met sierlijke letters op, blinken! 

Mis! 

Mijn geloofsbrief en stempelboekje had ik in handen …

Drie dagen later, welgeteld op m’n verjaardag, was er een mooie, boeiende voorstelling in ’t Knipoogje van een velotocht naar Genua.  Vorig jaar had diezelfde man z’n verhaal verteld over z’n fietstrip naar Compostela. In ‘t Knipoogje kom je enthousiastelingen tegen, mensen die graag reizen.  Zij moedigden me aan, zij gaven me bruikbare tips, zij vonden het een pracht van een idee: na je werkende carrière zo’n droom waarmaken, …  ja, ik werd weer een stuk zekerder.

Twee tips wil ik hier kwijt:

1.    Weet dat het “onderweg”- zijn je méér voldoening zal schenken dan je eigenlijke einddoel bereiken: “Compostela”.

2.    Leer toch een kleine hoeveelheid Spaans.  De plaatselijke bevolking kent maar hun eigen Spaans.  Schrijf enkele noodzakelijke zinnen op.

Nu en dan trok ik m’n stevige wandelschoenen aan.  Met voorzichtige wandelingen (tussen de 5 en 10 km) trainde ik beetje bij beetje m’n lichaam.  Krampen voorkomen, spieren versterken, opbouwend werken, … niets forceren, alles met mate!  Toch moet ik toegeven dat m’n heupen en knieën me af en toe meldden: “hé besef je wel wat je van plan bent!”  Eerlijk?  De schrik het niet aan te kunnen zat wel wat in m’n lijf.

Voor m’n verjaardag kreeg ik van collega’s en m’n dochter een Decatlon-bon.  Deze zou ik spenderen aan nieuwe, degelijke wandelschoenen.  Zo kon ik ook dat paar goed inlopen vooraf! Een broodnodige vereiste!

En ja, op zaterdag 1 februari ’14  trok ik te voet, kwestie van in ’t verhaal te blijven, naar Decatlon.  Na wat wikken en wegen, kiezen en passen, stapte ik wat later naar buiten met niet alleen nieuwe wandelschoenen maar nog wat extra (eerste) spullen die wel nuttig konden zijn tijdens m’n trektocht: een regencape, trekkerskousen, …

02-02-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

Woensdag 8 januari 2014

In de bib vond ik enkele interessante boeken. 

Vele vragen borrelden bij me op:

·         Welke periode ga ik best?

·         Kan ik dat wel aan, lichamelijk, geestelijk, alleen?

·         Hoelang zal ik weg zijn van huis?

·         De vele overnachtingen, …

·         Wat moet er mee?

·         Zal Willy me bijstaan, volgen, …?

·         Wat mee, wat niet?

·         Wat moet er geregeld worden thuis tijdens onze afwezigheid?

·         Wat doet dat met me, wat zal dat met me doen?

Twijfel overmande me regelmatig.  En toch was er binnen in mij telkens dat vlammetje dat mijn goesting aanwakkerde!

Via Priester Toon kreeg ik het mailadres van Koen de Witte.  Hij bezorgde me de juiste website om me lid te maken van het Compostelagenootschap.  Ik schreef me in en via m’n lidnummer en paswoord kon ik me inloggen. 

Wie de pelgrimstocht wil maken moet een geloofsbrief en stempelkaart aanvragen. 

OK, ook dat kwam voor mekaar.  Op 8 januari 2014  mailde ik m’n aanvraag door.

Intussen surfte ik op internet naar alle mogelijke sites om en rond Compostela.  Google Earth was een dankbaar medium.

Willy zou me bijstaan en volgen met onze wagen.  Wij zouden samen op campings overnachten waar mogelijk.  De zoektocht naar campings langs de route was begonnen. 

Dagen lang heb ik de camino in gedachten, op Google Earth en in de vele boeken gewandeld, zoekend naar refuges, campings, belangrijke plaatsen, boeiende plekjes.

Ja, in m’n gedachten kon ik het (voorlopig) aan.  Maar zou ik dat in werkelijkheid kunnen afstappen … een prangende vraag voor mij.  Zo’n twijfelend, bang wezentje voelde ik me soms.

En toch zette ik m’n speurtocht, m’n voorbereiding verder.  Iets in m’n binnenste stimuleerde me steeds opnieuw!

08-01-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

Hoe komt een mens op het idee de pelgrimstocht naar Compostela te ondernemen?  Ik weet het zelf niet. Maar ’t boeide me. 

Een paar jaar geleden trok Hans, een collega, met de fiets naar dat bedevaartsoord, helemaal alleen, vertrekkend vanuit z’n thuisbasis!  Chapeau.  Met enkele sms’jes bleef ik op de hoogte van z’n route, z’n ervaringen, z’n doorzetting.

In “Knipoogje” (een foto- en filmclub in Roeselare) was er een voorstelling van een Compostela-ganger.  Zijn verhaal, zijn foto’s – prachtige natuur- en cultuurbeelden – maakten bij mij iets los: “Kan ik ook zoiets?  Zou ik dat ook wagen?   Ik mijmerde wat rond zo’n droombeeld. 

Arnout Hauben toonde in “Man bijt hond” z’n voettocht, z’n contacten, z’n stappen en overnachten, z’n … over een jaar heen.  Opnieuw prachtige beelden, mooie verhalen, soms ook tegenvallers, … Jawel, het wakkerde m’n goesting om het ook te ondernemen serieus aan.

Vorig jaar kwamen twee enthousiaste vrienden van Brian (godsdienstleraar)  vertellen in een paar klassen over hun pelgrimstocht.  Zij hadden de kustroute genomen, met tent en knapzak.  Ik ging luisteren.  Leerlingen hadden een lijstje met vragen opgesteld en na de voorstelling mochten ze die stellen.  Veel verder dan dat lijstje kwamen de gasten niet.  Juf. Christine stelde er des te meer!  Hun verhaal boeide me zo dat ik dààr, bij die twee “trotters” voor het eerst vroeg: “zou ik ook die pelgrimstocht  kunnen waarmaken? Ik ben toch niet meer van de jongste!”  Die twee jonge mannen gaven me de nodige courage.  “Doe het!”  Het klonk kordaat, toen.

Toen ik 50 jaar was, kreeg ik borstkanker.  Op dat moment stortte m’n leven in!  “Hoe lang heb ik nog te leven” flitste het door m’n hoofd.  Maar na de operatie vocht ik terug.  “Ik wil verder.  Ik wil leven!”  Toen stond m’n besluit vast: indien ik dit overwin, ga ik te voet naar Compostela!

Op 1 september 2014 kon ik op TBS 58+.  Ik had nog de kans – dank zij een overgangsmaatregel – dit mee pikken.  M’n keuze om deze stap te zetten werd nog meer versterkt door m’n pelgrimsdroom. “Nu kan ik dit (misschien) nog lichamelijk aan.  Ik moet niet wachten tot …”

En zo groeide dit idee…                                                                                                 zo begon m’n verhaal.

Christine Bentein

02-01-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

01-01-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein