Mijn flatgenoten en ikzelf voeren nu al gedurende drie weken oorlog met onze wasmachine. Nadat we onze huurbaas (mañana, mañana, ) eindelijk zo ver kregen om een expert te laten komen, die het toestel aan de praat kreeg, bevinden we ons nu echter in de laatste bloedige fase van deze strijd: het elimineren van de schimmel erin. Deze vijand blijkt echter van een hardnekkige soort te zijn. Menig aanval van onze zijde werd al afgeslagen. En na het meermaals laten draaien van onze wasmachine op volle toeren, en het steeds opnieuw constateren van de geur van een champignonkwekerij bij het openen van het deurtje, is de verslagenheid bij onze troepen groot. Claudio heeft al zijn toevlucht genomen naar Roemenië, met een volle valies vuile was, tevens om zijn visum in orde te brengen. Julian beperkt zich meer en meer tot handwas. Doch ik geef de strijd niet op. Met de hulp van bondgenoten als Cris en Thomas, die al beiden een deel van mijn was hebben gedaan, kan ik er nog wel even tegen aan. Maar het voortdurende gevaar van een counterstrike, zijnde een schimmelaanval op mijn nu al drie weken oude vuile was, is nooit veraf. Nadat ik zonet nieuwe munitie heb ingeslagen in de vorm van een ijzerspons en superdreft, hoop ik deze veldslag naar zijn beslissende hoogtepunt te brengen. Wordt beslist vervolgd.
Tips over biologische oorlogsvoering met wasmachineschimmels zijn altijd welkom. Hou echter rekening met een beperkt militair budget.
Als je compañero even bedreven is in het verzamelen van vrouwelijke gsm-nummers als knullig in het vertalen ervan, kom je wel eens op een vrijdagavond op zijn dakterras terecht en meldt hij: Ja, ik heb eigenlijk niets meer gehoord van Elena. (En laat dan Elena de Sevillaanse uit onderstaand bericht zijn die ons mee op stap ging nemen.)Ik las het laatste sms-bericht en merkte op met een licht geïrriteerde ondertoon (slechts licht en ondertoon, want Thomas had net voor het avondeten gezorgd): Ze stuurt dan ook dat wij moeten laten weten als we iets willen doen. Ah ja? Ja dat laatste zinnetje begreep ik niet echt.
Het vereiste een piek in het vrijdagavondse sms-verkeer, maar we werden uiteindelijk om 12 uur verwacht op Plaza de Cuba. Nog niet goed gearriveerd ter plekke, of we werden semi-klemgereden door een rood wagentje, Elena aan het stuur, handgebarend dat we moesten instappen. Enkele minuten later arriveerden we op onze eerste botellon.
Botellon: zn, m: Plein of straat waar alle lokale jeugd samenkomt met hun autos en scooters. De boxen schallen op hun maximum, clans worden gevormd en whiskey en rum vloeien al even volumineus. De Spaanse regering verbiedt het, de lokale politie gedoogt het. Het levert elf-jarigen met alcoholintoxicatie op en het is opletten voor de zogenaamde canis, die al flessenzwaaiend en karatestampend voor opstootjes zorgen. Het voelt wat zenuwachtig in het begin, maar na een aantal uren en dito glazen rum ben je best op je gemak.
Nadat we kennis gemaakt hadden met de lokale vriendengroep en in the mood waren, zoals dat dan heet, vertrokken we naar Orange, een van de vele Sevillaanse discotheken. Elena pikte nog wat vriendinnen op en loodste ons smooth omheen de security, die klaar stond om de 20 inkom te innen. Zoals dat wel eens vaker gaat in discotheken, kwamen de inkom - en drankprijs voor geen meter overeen met de muziek en sfeer in de tent zelf. Er rolden wel wat slangenmoves over de dansvloer (Ive got a reputation to keep, you know), maar ze misten toch wat overtuigingskracht. Toen mij even later de toestemming geweigerd werd om in een zetel plaats te nemen, en nadat ik een scheldtirade van de buitenwipper over mij kreeg omdat ik Thomas gevraagd had om daar ook eens proberen te gaan zitten, besloot ik dat de tijd van gaan gekomen was. Dit was echter gemakkelijker gezegd als gedaan. Elena ontstak zowat in een Spaanse furie toen ik haar meldde dat ik naar huis wilde. Ik vond echter nog altijd dat ik zelf mocht bepalen wanneer ik door wilde, en verliet de tent. Toch is het hier blijkbaar niet echt de gewoonte dat je zomaar een groep verlaat als je daar zin in hebt. Nu goed, na wat sussende woorden van Thomas kon ze het de volgende dag al weer vergeven. Ikzelf echter moest nog twintig minuten wandelen naar het eerstvolgende stratenplan, alwaar bleek dat ik nog drie kwartier van mijn appartement verwijderd was. Het was een lange tocht.
En de eerste week zit er alweer bijna op. Maandagavond nog met Thomas een tangoles gaan volgen, waar ik, eufemistisch uitgedrukt, geen bal van kon. Het zal bij één les blijven. Thomas had minder moeite met de zwoele ritmes, ondanks het feit dat hij meer vocht verliest dan een emmer water met gaten in deze zwoele temperaturen. Woensdagnacht doorgebracht op Plaza Alfalfa, zowat het uitgaanstrefpunt in de stad. Leuk, maar wel erg toeristisch en Erasmus getint. Ben eens benieuwd naar vanavond, wanneer we op sleeptouw genomen gaan worden door een echte Sevillaanse. De lessen zijn ondertussen gewoon onbegrijpbaar, wat een hele verbetering is ten opzichte van onverstaanbaar. Nu kan ik af en toe al eens een woordje verstaan, maar gewoon nog geen context zien. Misschien dat dat volgende week wel komt.
Zoals geweten, ben ik hier niet alleen. Mijn compañero te velde is Thomas, www.bloggen.be/thomas_in_sevilla, die woensdag arriveerde na een familiale trip door Andalucië. Thomas zou zichzelf niet zijn, als hij niet voordat hij vertrok, al contact had gelegd met een Spaanse uit Sevilla, Maria, die toevallig 18 werd, en daarvoor een bijzonder groot feest gaf. Ikzelf zou mezelf niet zijn, moest ik me hier niet mede voor uitgenodigd voelen. Doch van de omvang van dit alles, waren wij ons die woensdagmiddag nog absoluut niet bewust. Smokings bleken noodzakelijk te zijn, dus smokings werden gehuurd. Dat dit niet meer evident is, zo een vijf uur voor de start van het feest, leerden we vrijdagnamiddag. Bussen bleken noodzakelijk te zijn, dus bussen waren ingelegd. We werden in het centrum van Sevilla verwacht om negen uur 's avonds. Een presentje bleek onmisbaar maar was gelukkig al gekocht. Oorbelletjes gekozen door Thomas' moeder en zus, zijn zelden een miskoop. Ons doel: vaste voet aan grond zetten in de Sevillaanse high society. Vooral bij mijn compañero stonden de zenuwen gespannen, en na een chaotische busreis ( onder gezangen als: "chofer la perdido") kwamen we aan op een prachtige hacienda, waarbij de ingang naar de eerste patio gevormd werd door een erehaag van lakeien en diensters. Nadat we een drankje en hapje (kaviaar!) gekregen hadden, maakten we een eerste verkenningsronde over de patio. We konden natuurlijk niet de hele avond op ons eentje blijven staan. We zochten het kleinste groepje (drie personen) en bedachten een tactiek om hierin te infiltreren. Het plan bestond erin te wachten tot een ober dit groepje naderde met een rijkelijk gevulde plateau, dan ook rond die ober te gaan staan, een eventueel grappige opmerking te maken, en als de ober zich verplaatste, onszelf in het groepje te bevinden. En dat dan in het Spaans. Eerste poging mislukte deerlijk. Met mijn mopje werd niet gelachen (in feite straal genegeerd), het groepje sloot zich weer en we stonden erbuiten. Even weer wat afstand nemen, want het is ook geen zicht om zo naast een groepje te staan schuren, en dan nog eens proberen. De moed opgeven staat niet in mijn woordenboek, ook niet het Spaans-Nederlandse. Opnieuw een ober, opnieuw erop af. Thomas vroeg deze keer iets en kijk, we waren vertrokken. Na de receptie volgde het avondmaal. Je moest gaan zitten aan de tafel die voor jou bestemd was. Thomas kwam terecht bij de familie van Maria, die hij al eens ontmoet had, en had een avondmaal met pubers. Ikzelf moest blijkbaar aan de andere kant van de zaal plaatsnemen, en kwam terecht naast de strafste kerel van de klas, die enerzijds voortdurend communiceerde met zijn vrienden over drie tafels heen, en anderzijds mij schunnige mopjes vertelde met zo een zware andalusische tongval dat ik er geen bal van begreep. Blijven lachen blijkt internationaal te werken. Hierna volgde de eigenlijke party, weer een patio verder, waarbij we zoveel cocktails geserveerd kregen als dat we maar wilden/konden. Iedereen begon te dansen, wij te socializen met zowat iedereen, en toen om zeven uur de bussen naar huis vertrokken, waren de uptown-connecties gelegd. We hebben gidsen en verblijf in Madrid, zijn volgende week zaterdag uitgenodigd op het feest van twee vriendinnetjes (smoking niet nodig, kostuum is genoeg) en vrijdag worden we meegenomen op stap in Sevilla. Dat gaat hier nog leuk worden.
Het zoeken naar een slaapplaats bleek algauw geen gemakkelijke opgave. Er is een soort van huisvestigingsdienst, maar die is totaal niet up-to-date en voor de rest ben je afhankelijk van announcements rond campussen en faculteiten. Maar aangezien er twee -tot drieduizend erasmussers arriveren, voornamelijk rond de laatste week, kun je je wel voorstellen dat het echt een soep wordt. Om een langdurig en frustrerend verhaal kort te maken, ben ik uiteindelijk met een Duitser en een Roemeen die in Oostenrijk studeert op zoek gegaan naar hele appartementen, in plaats van één plaatsje in een huis of appartement. Dat had meer succes, en maandag konden we onze intrek nemen in een flat juist buiten het centrum van de stad. Het is geen paleis, maar het is goedkoop en heeft een terras. Na een stevige inauguratie de avond erna, konden we eindelijk aan het jaar beginnen.
De vliegreis naar Malaga was turbulent. In de letterlijke zin van het woord dan. Er werd zowel links als rechts van mij danig naar de kotszakjes gegrepen, en toen de brokkenpiloot zijn toestel met een harde klap op de grond kreeg, barstte het vliegtuig uit in een applaus, zoals ze dat tien jaar geleden deden na een lange afstandsvlucht. Ryanairs finest aan het stuur. Daarna volgde een slaapverwekkende busrit naar Sevilla, alwaar ik introk in een van de goedkoopste herbergjes van de stad. Voorwaar een louche plek, mijn tweepersoonsbed deelde ik met een colonne mieren, maar toen ze mijn snoep ontdekten, sprongen ze daarop en verdwenen ze uit mijn bed. Die avond voor het eerst eens ergens op mijn eentje gaan eten, wat best wel leuk is, en dan mijn bed in. De volgende dagen zouden in het teken staan van mijn queeste naar een vaste verblijfplaats.
Dag allemaal en welkom op mijn blog. Zet je lekker neer, ontspan jezelf en haal er desgewenst een drankje bij. De laatste keer dat we elkaar nog hoorden, zal waarschijnlijk de koude zomeravond van vrijdag 8 september geweest zijn. De dagen erna hield ik me vooral onledig met afscheid nemen, en nog wat praktische zaken in orde te brengen. Woensdagmiddag verliet ik voorgoed het Belgisch grondgebied, en twee uur later landde ik op mijn eigen terra incognita.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Dag allemaal en welkom op mijn blog. Zet je lekker neer, ontspan jezelf en haal er desgewenst een drankje bij. De laatste keer dat we elkaar nog hoorden, zal waarschijnlijk de koude zomeravond van vrijdag 8 september geweest zijn. De dagen erna hield ik me vooral onledig met afscheid nemen, en nog wat praktische zaken in orde te brengen. Woensdagmiddag verliet ik voorgoed het Belgisch grondgebied, en twee uur later landde ik op mijn eigen terra incognita.
