De weken vliegen voorbij hier in Sevilla. En zoals dat dan
gaat worden het langzaam maar zeker de laatste weken hier. Niet dat dat de tijd
plots trager doet gaan, helaas, maar achterom kijken met een voldaan gevoel
maakt het komend afscheid minder zwaar.
Terug van Peru had ik een soort van lesvrij weekje, omdat
mijn klasgenoten van het vierde in Valencia vertoefden. Ik maakte van de
gelegenheid gebruik om mijn schoolachterstand wat in te halen. Tussendoor pikte
ik nog een jazzconcertje mee van het jazz-festival hier in Sevilla gevolgd door
een avondje Alameda, een plein dat de langste toog ter wereld eigenlijk van
stad zou moeten doen verhuizen. De langdurige werken die van Sevilla een
bouwwerf maakten, geraken langzaam klaar en de resultaten zijn prachtig. Dag en
nacht werd er gewerkt, maar Alameda wordt weer de trekpleister van weleer en
het centrum schittert als nooit tevoren. Zelfs de metro zou binnenkort in
gebruik genomen worden.
Maar het hoogtepunt van afgelopen maand landde een weekje
later in Sevilla. Bas, Steve, Kristof en verrassingsact Jochen Theelen stormden
Sevilla binnen om vier dagen te knallen op de feria. De feria, hier zowat het
hoogtepunt van het jaar, is een groot feest dat een week duurt. Heel de stad
verzamelt zich op een plein buiten het centrum, zet het vol met private en
publieke cassettes, alwaar de Sevillanas gedanst worden en het feesten begint. Het
begint in de namiddag, met het voorbijrijden van paardenkoetsen met knap
geklede dames en heren, en eindigt steevast in de vroege uurtjes. Men zou voor
minder van België afkomen. Het kampement werd opgeslagen bij Thomas thuis,
samen met Chris en Jonas, twee duitsers waarvan de eerste vorig semester in
Sevilla zat en de tweede twee semesters geleden. Het concept werd al snel
duidelijk. s Avonds barbequen of een pasta koken, jamsessie met de gitaar van
Marco (Thomas Italiaanse kotgenoot) en later naar de feria alwaar we de ene
private cassette na de andere binnengeraakten. s Ochtends uitslapen, s
middags proberen alle verhalen van de vorige dag terug bij elkaar te krijgen,
s avonds die verhalen nogmaals vertellen liefst in aangedikte vorm, dan weer
goed eten en drinken en een poging ondernemen om de vorige avond te
overtreffen. Het resultaat was een weekend vol gelach en gezever, lekker eten
en drinken, met als kader Sevilla, voornamelijk bezien vanop Thomas dakterras.
Er zijn al plannen om volgend jaar terug te keren, men zal ons nog niet
vergeten zijn.
