Het had heel wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk
konden we vrijdagmiddag vertrekken naar Portugal. Aan het stuur en tevens
eigenaar van de auto: Karin, nog niet helemaal overtuigd om mee te gaan, maar
al te ver heen om nog te kunnen weigeren. Maakten gretig gebruik van deze
opportuniteit: Thomas, Chris, Julian en ikzelf. Nu was dit wagentje veel te
klein voor ons maar de zon scheen hard en we waren optimistisch. Vier uur later
was het wagentje nog steeds te klein, de zon vervangen door regen en wij bezweet
en verkrampt, maar wel nog steeds optimistisch, en belangrijker, in Lissabon.
Kasper verwelkomde ons met een zelfbereide spaghetti. Zijn
huisvrouw Sandra was iets minder gastvrij, maar Thomas regalo (een pot met
olijven die al half gekraakt was door zijn allesvretende kotgenoot) brak heel
wat ijs. De Germanators installeerden zich in Kaspaars woonstee, en even later
vertrokken we naar Alesios casa, waar Thomas en ik zouden overnachten.
Een eerste zicht op Lisboa by night viel ons ten deel
tijdens de wandeling, en gaf een glimp van wat ons nog te wachten stond. Na een
gin-tonic en een onderlinge kennismaking, trokken we richting Barrio Alto. Dat
is waarlijk een prachtig doolhof van straatjes, met barretjes in alle geuren en
kleuren, in alle stijlen en genres. Je stapt gewoon ergens binnen, drinkt een
goedkoop biertje, en als het niet geweldig is, wandel je naar een ander,
ondertussen palaverend met iedereen die je maar tegen het lijf loopt. Maar
natuurlijk kwamen we ook naar Lisboa voor The Luxe, beter bekend als Kaspers
huisdiscotheek. Een boîte van drie verdiepingen, erg knap ingericht, met
terrassen en dakterrassen die uitkijken over de Taag en Lisboa. Het was de
volgende stop en tevens eindpunt, vanwaar we taxigewijs weer naar huis gebracht
werden.
Zaterdag bezochten we Lisboa centrum. We namen het trammetje
dat door de stad rijdt, wandelden van uitzichtpunt naar uitzichtpunt, verkenden
de grote winkelstraten in het centrum en doken zelfs een sessie wijnproeven binnen.
Later op de avond zetten we Chris aan het werk in de keuken, en liet hij
wederom zijn klasse zien, zodat we goed gevuld konden vertrekken naar een
concert in de buurt, wat Kasper geregeld had. Het speelde zich af in de
sporthal van een lokale school, dus qua uitzicht erg leuk, maar de muziek viel
eerlijk waar wat tegen. En laat nu dat meestal de reden zijn om naar een
concert te gaan. De blikken werden dus wederom naar Barrio Alto gericht, al
hadden we een hele beklimming nodig om er te geraken. Lisboa is voortdurend
bergop en bergaf. In Barrio Alto deden we nog enkele cafétjes aan, alvorens via
de lokale nachtbakker weer huiswaarts te keren. Ook zondag was het weer vroeg
dag. Het klooster en de toren van Belem stonden op het menu. Wondermooi,
allebei. En de lokale koekjes met geheim recept vielen ook best te pruimen. Maar
waar het zondag allemaal om bleek te draaien, was de surfsessie. Om drie uur
werden we verwacht aan de Atlantische oceaan, en de aanblik van al dat
aanrollend geweld deed de laatste grote bek wel degelijk verstommen. Dit ging
geen lachertje worden. De wetsuites werden aangetrokken (Tip om geen
belachelijk Thomas&Tom figuur te slaan in een surfkeet: de ritssluitingen
horen wel degelijk op je rug te zitten) en de boards uitgedeeld. Daarna
richting strand, waar de monitor meteen een spartaanse opwarming startte om de
kijklustige toeristen te plezieren. Nu dacht hij ook dat omdat hij meer
spierballen had dan de gemiddelde gorilla, wij afgebeuld moesten worden. Ik had
al een kramp in mijn beide tricepsen en kuit voordat ik het water in kon, en
was aan het zweten als een rund met mijn wetsuit in de zon. Maar de aanblik van
Chris, voor wie sport een vies en warming-up een onbekend woord is, was
werkelijk hilarisch. Die leek, echt waar, stervende op dat strand. Net toen we
ons geld al wilden terugvragen mochten we het water in. De golven waren
perfect, en het surfen lukte aardig, maar dat kwam waarschijnlijk omdat ik een
hele grote plank had. Elke keer ik rechtstond, moest ik echter mijn board
inruilen met iemand die een kleiner exemplaar en meer moeite had, en
uiteindelijk wat het meer golfworstelen dan surfen wat ik deed. Ook leuk, daar
niet van. Maar ongelooflijk uitputtend. Na een half uur heb je het beste echt
al gehad. Maar uit dat water wil je nooit. Uiteindelijk liep de sessie ten
eind, aten we iets en genoten van de ondergaande zon. Daarna weer richting
Sevilla, met opgeladen batterijen na een zalig weekendje.
