Na de Feria, die ondertussen al een drietal weken geleden afliep, begon de school opnieuw. Rekening houdend met het feit dat de week voor de Feria het 4^e jaar op schoolreis was, en ik dáárvoor in Peru zat, een hele poos geleden dus dat deze Belg de “Escuela Superior de Ingenieros” nog visiteerde. Er werd redelijk wat gestudeerd die week, een jazz-concertje op Alameda meegemonen, de gitaar van Julian nog eens ter hande genomen, en terug genoten van mijn stad. Met als hoogtepunt de donderdagavond.

Sevilla-Osasuna, de terugmatch van de halve finale van de UEFA-cup. Aangezien Europese finales altijd op neutraal terrein gespeeld worden, is de terugmatch van een halve finale zowat de spannendste voetbalstrijd die je als thuissupporter kan meemaken. Om het stadium Sanchez-Pizjuan in te geraken moest je een reusachtige botellón van Sevilla- supporters door, en terwijl de tribunes zich tot de nok vulden, was het ronduit genieten van gezang en sfeer alom. Sevilla moest een 0-1 achterstand goed maken, en deed dat met verve. Zoals immer voluit ten aanval, en na een ietwat aarzelend begin, werd de 1-0 al snel tegen de netten geprikt. De 2-0 volgde in de tweede helft en Osasuna, dat zicht tot dan tot verdedigen had beperkt, moest uit zijn pijp komen. Het leverde nog spannende minuten op, maar de verdiende zege kwam niet meer in gevaar. Sevilla geplaatst voor de finale dus. Sanchez-Pizjuan werd gek. Spaans gek. Sevillaans gek. De eerste fans stormden het veld op, achternagezeten door stewards, die al snel concludeerden dat tegen zo een overmacht van zegevierende Sevillanen weinig te beginnen valt. Ik overtuigde Thomas min of meer de omheining over, en even later stonden ook wij op de middenstip van “el campo”, met tienduizenden rond ons in de tribunes, die Sevillaanse hymnes aan het zingen waren. Betoverend gevoel. Onze appearance was maar van korte duur, de security voerde een nieuwe raid uit om het veld te heroveren, iedereen als hazen ervan door en als apen terug die hekken naar omhoog, en dan verder zingen uiteraard. We raakten elkaar kwijt in het gewoel en zagen elkaar later terug buiten het stadium. Met beider ogen als schoteltjes en boquiabierto, zoals dat hier heet.

Wederom een drukke schoolweek verder vertrokken we vrijdagmiddag naar Madrid. Hans, de laatste van het Erasmus-sextet aan Belgische burgies dat uit Leuven vertrok en die we nog niet bezocht hadden, heette ons welkom in zijn stulp. Die avond hadden we afgesproken met enkele Madrileensen die we ontmoet hadden tijdens onze tweede week in Sevilla, oftewel op de beruchte haciënda-fiësta 1. Niet dat er zo veel contact gehouden was, maar ze hadden toen beloofd ons te zullen rond leiden als we zouden komen en daar hield ik ze dus aan. We spraken af in Cats, genoten van enkele goede punk-bands, gevolgd door een saxofonist die soleerde op electrobeats, en later trokken we verder naar een ander clubje waar we de avond afsloten. De volgende ochtend vroeg op en na een korte trip door het centrum de bus in naar Toledo. Een aangenaam stadje dat echter erg hoog gelegen is, en de beklimming ervan met een kater is af te raden. We genoten van de highlights, kochten wat marsepein (de plaatselijke specialiteit) en keerden ’s avonds weder naar Madrid. Ook daar slenterden we nog wat door, om uiteindelijk weer bij Hans zijn kot aan te komen. Die avond keken we gezamenlijk naar “Auberge Español”, een film over het wonderbaarlijke concept genaamd Erasmus. Was aangenaam en bevreemdend tegelijk om die film te zien op wat ongeveer het einde van ons jaar hier is. Balen als een stekker bij de scène waarin het personage terug bij zijn thuis zit en zijn biefstuk aansnijdt aan de keukentafel. Misschien moet je het wel meemaken om het te begrijpen.

Wat niet wegneemt dat het een week later bijzonder plezierig was om mijn ouders nog eens terug te zien. Had er niet veel bij stilgestaan op voorhand maar heb er wel van genoten. Ze hadden nog een gevolg aan kennissen en familieleden mee, en ’s avonds werd er dus weer lekker Bourgondisch gedaan hier in Sevilla. Vrijdagavond gaf Thomas zijn verjaardagsfeestje samen met zijn Italiaanse kotgenoot, voor wie het een afscheidsfeestje was. Zaterdagavond gaf Julian hier het zijne. Een drukke bedoening dus afgelopen weekend.

Nu ondertussen al in mijn laatste lesweek. Gisteren Thomas’ verjaardag gevierd. Rustig gekookt en een filmke gaan kijken. We wilden van het begin van het jaar al eens gaan naar de bioscoop die films toont in de originele taal en met een Castellaanse ondertiteling. Was er nooit van gekomen maar kan dus nu ook al weer van het to-do lijstje geschrapt worden.

Volgende week lopen de lessen af en beginnen de examens. Ook hier achter de boeken kruipen dus, alhoewel mijn programma wat lichter is als het eerste semester.

Tot zover de up-date. De regen stopte toen ik mijn tekst beëindigde, en met het rotsvast Erasmusvertrouwen dat het weer de komende drie weken weer stralend zouden zijn, ging ik avondeten. Nos vemos!

24-05-2007 om 13:00 geschreven door Tom