Gisteren met Thomas en Chris naar Casa Vieja geweest. Dat is een loods die bezet is door krakers. Elke woensdag projecteren ze daar politieke films. Ingang gratis, drank en toebehoren mag je meenemen. We kwamen iets te laat aan, en tussen de rasta's door kregen we "A Modern World" te zien, de klassieker van Charlie Chaplin over de industrialisatie. Later iets gaan drinken in Casa Paco, alwaar ze Belgisch gerstenat serveren. Stella en Leffe van de tap. Toch ook minder nieuws te melden. Vandaag gezamenlijk en vrij professioneel in het zak gezet op kot. De mannen van de gascontrole kwamen langs, iets wat elke vijf jaar moet gebeuren blijkbaar. Claudio laat ze binnen, ze controleren de boel en stellen een rekening op. Die is normaal voor de huisbaas, maar bij afwezigheid daarvan stellen zij voor of wij het betalen en dan betaalt de huisbaas het ons wel terug. Claudio heeft niet genoeg geld, komt bij mij vragen of ik iets kan voorschieten, ik denk dat we gas aan het aankopen zijn en schiet voor. Mannen vertrekken, ik vraag "watzgeburt", Claudio legt de boel uit, ik vind het een stinkende zaak en sms Antonio, de huisbaas. Even later sms terug. Controle is vorig jaar gebeurd en is betaald. Als iemand langskomt met een rekening moet ge die in het vervolg gewoon rechtstreeks naar mij sturen. Dus de drie Erasmussertjes weer fijn een loer gedraaid. Antonio betaalt niet want heeft de controle al betaald, werkmannen kunnen we niks maken want hebben hun jobke uitgevoerd "met onze toestemming". Is altijd wel even behoorlijk balen. Als je in een land komt waar je de gewoontes niet kent en de taal niet spreekt, ben je voortdurend verplicht andere mensen in vertrouwen te nemen als je iets wilt bereiken. Simpelweg omdat je zelf de kennis en de kunde er niet voor hebt. Het maakt je heel afhankelijk. Als het goed uitdraait, voel je je de koning te rijk en dolgelukkig over je situatie en over zoveel empathie van je medemens. Maar af en toe draait het slecht uit, en vervloek je je kinderlijke afhankelijkheid. Maar je kan gewoon niet anders. Je moet mensen in vertrouwen nemen. En al doende leer je bij. 't Zal niet opnieuw gebeuren.
In Sevilla valt er altijd wat te beleven. Vorige week zijn we naar Womex geweest, oftewel de World Music Exposicion. Vooral een plek waar platenlabels van over de hele wereld hun mannetjes naar toe sturen om te netwerken, zoals dat dan heet. s Avonds waren er concerten van bands van allerlei slag, verspreid over verschillende zalen en toegankelijk voor iedereen. Erg genoten van een Kaap-Verdisch en Portugees bandje, geshaked bij Patriarcas de la rumba, een bende gitanos bij elkaar, en een beetje in slaap gevallen bij een klassiek Turks ensemble. Deze week is er dan het festival de cine, waarbij je alternatieve films van heel Europa kan gaan kijken, ondertiteld in het Spaans. Verder loopt hier ook een biënnale van moderne kunst en begon vorige week het Andalusisch stripfestival. Afgelopen week ook met Nathalie naar een flamenco optreden gaan kijken. Erg toeristisch, maar wel de moeite. Het gitaarspel viel wat tegen in vergelijking met wat je soms op straat ziet, de stem was goed maar vooral het dansen was heel spectaculair. Erg intens en fysisch heel zwaar lijkt me. Check de fotos voor een kleine impressie.
