19.00: In Sevilla nemen Thomas en ik de trein naar Cádiz. Die zit al behoorlijk van met feestneuzen en ander carnavalliefhebbend volk. Een plaats wordt echter vlot bemachtigd.
21.00: Aankomst in Cádiz. Bagage plaatsen we in lockers aan het station. Eerste contact met plaatselijke bevolking is vrij ontnuchterend. Carnaval wordt traditioneel pas de zaterdag gevierd. Vrijdag valt er niet veel te beleven.
21.30: Ir de tapas en even nadenken. Het leek ons al vrij snel onmogelijk dat er in Andalusië niet gevierd zou worden de avond voor de eigenlijke feestdag. Kwestie van je streek een beetje te kennen. Vraag was gewoon: waar in deze stad?
22.00: Start operatie: “volg feestneuzen”. We bevonden ons ongeveer op het centrale plein, en al gauw werden we gepasseerd door een pater, hand in hand met een prostituee. Niet dat ik zo een carnavalspecialist ben, maar in katholiek Spanje gebeurt dit enkel dan. We schoten direct in actie, bleven voortdurend enkele tientallen meters achterop, en na een wirwar van straatjes kwamen we uit op Plaza Nueva, tegenover het theater van Cádiz.
23.00: Plaza Nueva stroomt vol. Enkele youngsters vertellen ons dat er in het theater een massa beroemdheden verzameld zijn om een of andere show bij te wonen. Maar het blijkt al snel dat het échte feest zich buiten af gaat spelen.
00.00: Met “un litro” in de hand positioneren we ons ergens boven op de trappen van een centraal gebouw. Mooi overzicht. Het plein stroomt vol. Cádiz ontwaakt. En begint te feesten…              
01.00: Onze bieren zijn op, het socializen is begonnen en al gauw worden de glazen weer gevuld door vriendelijke buurmannen- of vrouwen. En wederom gevuld. En wederom… Het bottelon-syndroom.
03.00: Uw verslaggevers oogjes, al open van ’s ochtends vroeg om zijn examen dat hij diezelfde dag nog had te kunnen nakijken, vallen even dicht. En openen weer. De massa roert zich…en begint te zingen. Vlakbij staat een trommelaar, en op de verschillende ritmes die hij laat horen weerklinken korte liedjes uit duizenden kelen, als in een voetbalstadion. We kijken met open mond en van de eerste rij toe. Even later zingen we mee alsof we hier al jaren wonen.
04.00: De regen valt opeens met bakken uit de lucht, maar niemand lijkt het zich aan te trekken. Wij zitten verscholen onder het afdak van het gebouw.
04.30:  De regen houdt aan en de mensen beginnen af te druipen. Het echte feest is immers morgen pas.
05.00: We beginnen aan een terugtocht door de stad. Thomas gidst, want hij was al eerder in Cádiz geweest. Thomas verdwaalt, en met hem ik ook.
05.20: We komen uit aan een overdekte markt, waar men bezig is de vis-en vleeswaren voor de volgende ochtend uit te stallen.
05.45: We komen terug min of meer in het centrum terecht. Vinden een openstaande churroskraam. Churros is een soort van gefrituurd deegwaar, niet vergelijkbaar met kebab, maar met dezelfde doelstelling: nachtelijke honger stillen.
06.15: Bagage terug uit de lockers van het treinstation gehaald en richting busstation.
06.45: Bus naar Algeciras, de Spaanse haven bij uitstek voor Marokko. Even rust.
08.00: We worden beiden wakker: waar zijn we?! Toch niet te ver? Thomas haast zicht naar de buschauffeur die ons geruststelt: nog maar in Tarifa.                          
09.00: Aankomst Algeciras. We besluiten door te gaan en begeven ons naar de haven.
10.00: Vertrek naar Ceuta, de Spaanse enclave op Marokkaans grondgebied.
10.40: Aankomst Ceuta. We wisselen onze euros voor dirhams, proberen al te wennen aan het afwimpelen van aanklampende Marokkanen, en vetrekken naar de grens.
11.00 : Oversteken van de grens in Ceuta. Hallucinant gewoon. Alles en iedereen stapt uit de bus, en begint aan een wandeling door een grote artificiële grenspost. Na een tweehonderd meter worden de paspoorten gecontroleerd. Daarna kom je aan in Marokko.
11.20: We wandelen Marokko binnen en voor ons doemt een blauwe zee op van tien tot vijftien jaar oude Mercedessen. Er zijn immers geen bus-of treinverbindingen tot in Ceuta vanuit Marokko. Vanaf hier moet je tot de eerstvolgende stad met de taxi collectivo.
11.45: We kruipen in zo’n Mercedes met een moslima en een Spaans-marrokaanse. Na een goed half uur bereiken we Tetuan, een van de eerste grote steden aan noordkust van Marokko.
12.30: De eerste bussen voor Fez, de stad waar we die dag wilden geraken, vertrekken pas rond twee uur plaatselijke tijd. We hebben dus nog even nadat de klok een uur is teruggezet. We lopen het stadscentrum in onze eerste gedachten worden wederom bevestigd: dit is echt Afrika. We doen ons te goed aan een sandwich in een van de lokale broodjesbars, genieten voor het eerst van de Marokkaanse keuken, en trekken de ogen open bij het betreden van de plaatselijke medina.
14.00: We vertrekken naar Fez. Een busrit met CTM, een van de betere busmaatschappijen.
’s Avonds komen we aan in Fez, wandelen naar de jeugdherberg, installeren ons en gaan nog iets eten. Het lijkt alsof er de afgelopen 24 uur een week gepasseerd is. De ochtend van de dag ervoor nog een examen aan het maken, wat later in Noord-Afrika. En de reis moet nog beginnen.

01-03-2007 om 16:39 geschreven door Tom