Buenas. De laatste weken zijn voorbij gevlogen. Naar school gaan, in het cafetaria gaan eten, een koffietje drinken op het grasveld, studeren, filmpje zien, koken, de stad in, Maandagmiddag zit ik standaard in het cafetaria met een stel Duitsers, en de laatste keer blikte iedereen even terug op de afgelopen drie maanden, alvorens naar huis te gaan met kerstmis. Het is ontzettend snel gegaan, maar toch lijken de eerste herinneringen erg ver weg. Het voelt tegelijk alsof ik er al veel langer zit, zo gewoon ben ik alles beginnen te vinden. En zo ongewoon lijken de herinneringen aan mezelf worstelend door de eerste dagen, een kot zoekend, weinig begrijpend, echt trying to make a living.
Mijn eerste practicum bijvoorbeeld. Terwijl ik zorgeloos wat meewandel met studenten en prof, met een blik van interessant, zeg wordt ik bruusk gewaar dat ik te maken heb met een practicum van de erge soort. Dat wil zeggen niet gewoon verplicht aanwezig zijn en luisterend bakkes opzetten, maar écht thuis werken achteraf. Daarbij, voegt de prof eraan toe, moet je werken in groepjes van drie. Qué putada. Grond zinkt al weg onder mijn voeten. Dit was een practicum van een les waar ik alleen tussen vijftig Spanjaarden zit, dus veel volk kende ik daar absoluut niet. Ik zag mezelf al alleen proberend dat op te lossen, maar ik besluit toch maar een standaard beuk jezelf in in een vriendengroep poging te wagen. Hoe gaat zoiets te werk? Elke keer hetzelfde. Terwijl iedereen naar buiten stapt, vertraag je je tempo tot dat van een groepje naast je, draai je je om en stel je een stomme vraag over de leerstof. Dit doe je best in gebrekkig spaans, zodat ze direct doorhebben dat je stomme vragen stelt omdat je hier nieuw bent. Doe je dat in vloeiend spaans, dan denken ze dat je een stomme vraag stelt omdat je in hun vriendengroep wilt beuken, wat je dus beter niet laat uitschijnen. Je krijgt een antwoord: Sí, No of No sé en telt tot twee. Tijdens die twee tellen kijk je de kat uit de boom of ze de vraag stellen: Van waar ben je? Stellen ze die vraag, dan heb je geluk, ze zijn geïnteresseerd, en misschien heb je hier wel wat vrienden in wording zitten, of wie weet zelfs practicapartners. Stellen ze die niet, pech gehad, je zegt dag en wandelt door.
Ik had pech. Versnelde mijn pas en liep verder. Juist aan de hoek hoor ik opeens He Tom!. Ik draai me om. Ja? Heb je al een practicumgroepje? Tuurlijk niet. (Denk je nu echt dat ik mijn tijd zou verdoen met stomme leerstofvragen als ik al een practicagroepje had?) Je kan bij ons, hoor. En hup, de hemel daalt op aarde neer, je wisselt gsm-nummers, spreekt af dat je elkaar nog in de klas ziet, en je weet het komende uur met je vreugde echt geen blijf. Het kan ontzettend snel gaan.
Dus vorige weken met Pablo en Concha, want zo heten mijn Samaritanen, afgesproken. Echt een toffe bedoening geweest. Eerst bij de een thuis, Pablo, tussen zijn vrienden, koffiekes drinken, later wat werken, en dan pintjes gaan pakken. In barretjes komen waar je nooit eerder geweest bent. (Later op de avond begon Pablo Concha zwaar te tunen, zodat ik vijfde-wiel-aan-de-wagen-gewijs voor het hazenpad koos. Maar dat neem je er allemaal bij.)Later dan bij Concha de practicas afgemaakt. Jammer eigenlijk, heb me echt goed geamuseerd telkens.
Dinsdag is Paco hier gearriveerd. Die bracht een week van zijn vakantie door in Madrid bij Hans en bij ons in Sevilla. Nu zitten we allemaal samen op het vliegtuig naar Londen, om na een korte citytrip huiswaarts te keren. Ik had het ontzettend druk de afgelopen dagen met practicas en studeren voor een examen deze ochtend. Dus veel rondleiding heb ik niet kunnen geven. Maar dinsdag was wel de avond van ons kerstdiner. Een vijftiental vrienden uitgenodigd, de beste koks aan het werk gezet, en dan gesmuld van gevulde kalkoen met gebakken aardappeltjes en lekker salaatjes. Chris is een culinair fenomeen. Later dan de dessertjes tot ons genomen met een beker foërstangeböhle, fonetisch proberen te schrijven, of wat volgens de germinators the best thing in the world" is). We hebben het over een soort van cocktail van wijn waar je suiker in laat smelten door er rum over te gieten en dan aan te steken. Rond een uur of drie wel de policia aan de deur gekregen. Weet je wel hoe laat het is? Ja Weet je wat er in Spanje mogen gebeurt? Neen (Ik dacht echt iets speciaals of zo) Er wordt gewerkt Ah ja En dan rustig de zaken beginnen af te sluiten.
De politie was trouwens vorige week ook al uitgebreid aanwezig in ons appartement, wegens het overlijden van het oude dametje boven ons. Ik hoopte stiekem op een plekje in haar testament, wegens enkele keren haar boodschappen naar boven te hebben gedragen als ik haar tegenkwam in de trappenhal. Helaas, tot nu toe niks gehoord.
En dan nu, zoals vermeld, Ryanairgewijs naar Londen en later terug naar België. Of ik er naar uitkijk? Ja, zeker. Maar dan weer terug naar Sevilla. Ik moet het hier nog afmaken. Ik ben hier nog niet klaar.
